မီးရထားပုဒ္မေရးသူ- လူထုဦးလွ

ခတ္ပုပု ခတ္ျဖဴျဖဴ မပိန္ မ၀ မေျပာ့လြန္း မေတာင့္လြန္းေသာ ဤသူငယ္၏ နာမည္မွာ ေမာင္စိုး၀င္း ျဖစ္သည္။ ဤ ကယားျပည္နယ္သားကေလးသည္ ေထာင္ထဲသို႔ မေရာက္ထိုက္ဘဲလ်က္ ေရာက္လာရသည္။ ဤ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို အစိုးရက အျပစ္မထားသင့္ေပ။ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းအဖြဲ႔မ်ားကလည္း ေစာင့္ေ႐ွာက္သင့္လွ သည္။
သူ၏ အသက္မွာ ၂၁ ႏွစ္ဆိုေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေလးမွာ ႏုေပေသးသည္။ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိဦးမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။
သူ၏ ဘ၀အျဖစ္အပ်က္ကလည္း လူသားတဦး၏ ခံစားရမႈႏွင့္ အျပည့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္၍ ေျပာျပသည္မွာ.....

+ + + +




အေဘမွာ စလင္းက ဟု ေျပာပါသည္။ အေမက ေညာင္ေ႐ႊ အင္းေပါ့ခံု ဇာတိ ျဖစ္ပါသည္။ အေဘသည္ လြယ္လင္ လမ္းဘက္ P.W.D. ႐ံုးမွာ ျပာတာလုပ္ပါသည္။
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္အနက္ ၂ ေယာက္ က်န္ပါသည္။ အစ္မမွာ အိမ္ေထာင္ကြဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေလာက္က အေမေသဆံုးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္က ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၆ ႏွစ္သားမွာ လြယ္လင္ၿမိဳ႔ အာစီအင္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ေက်ာင္းတြင္ ၂ တန္းထိ ေနရၿပီး၊ ပေဒသရာဇ္မူလ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၅ တန္းအထိ ေနရပါသည္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္က ၎ေက်ာင္းမွ ထြက္လာပါသည္။ အေမဆံုးၿပီး စိတ္မေကာင္း၍ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေမ႐ွိစဥ္က ဤဘက္ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားပါသည္။ အေမက လူမ်ားကိုယံု၍ အေႂကြးလည္း ေပးပါသည္။ ေငြေခ်းလွ်င္ လည္း ေခ်းလိုက္ပါသည္။ အေမဆံုးေသာအခါ ထိုလူမ်ားက ေငြမ်ား ျပန္မေပးၾကေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုင္လည္း ေရာင္းပစ္ရ၊ အိမ္လည္းေရာင္းပစ္ရပါသည္။ ထိုသတင္းမ်ား ၾကားသိရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ပါသည္။ အေဘကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေဘက ေထာက္ပံ့ဦးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားဦး မည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းကထြက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတဦး႐ွိရာ ေက်ာက္မဲ-နမ့္ဆမ္သို႔ သြားပါသည္။ သူ႔ နာမည္မွာ ေက်ာ္ျမင့္ဟု ေခၚပါသည္။ သူက လမ္းဗိုလ္အလုပ္ လုပ္ပါသည္။ သူက လက္ေထာက္လမ္းဗိုလ္အလုပ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ေပးပါသည္။ တႏွစ္ခန္႔ သင္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေထာက္လမ္းဗိုလ္အလုပ္ သူ႔လက္ေအာက္တြင္ လုပ္ရန္ အထက္လူႀကီးမ်ားကို ေျပာၿပီး သြင္းေပးပါသည္။ လခမွာ ၁၃၅ိ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးပါ။ ထိုအလုပ္ကို သင္သည့္ရက္ပါ ၂ႏွစ္ခြဲခန္႔ လုပ္ၿပီးေနာက္ အေဘတေယာက္ တည္း ေနရသည့္အတြက္ လြမ္းၿပီး အလုပ္ကထြက္ကာ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
အေဘလည္း အလုပ္က ထြက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အစ္မမ်ားထံတြင္ စက္ခ်ဳပ္သင္ခိုင္းပါသည္။ ၆ လ ၾကာမွ် စက္ခ်ဳပ္သင္ၿပီး ကူညီ အလုပ္ လုပ္ပါသည္။ ၀ိုင္းလုပ္ ၀ိုင္းစားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
တေန႔တြင္ လူထုပညာေရး႐ံုး၌ စစ္သားစုေဆာင္းေရး ေၾကာ္ျငာကပ္ထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ေတြ႔ခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ၾကည့္ပါသည္။ ေၾကာ္ျငာတြင္ စစ္တပ္ထဲ၀င္ လွ်င္ ရမည့္ လစာ၊ ရမည့္ရိကၡာ၊ အ၀တ္အစားစသည္ျဖင့္ တလအတြင္း စစ္သားတေယာက္ ရမည့္တန္ဘိုးကို ေပါင္း၍ ေဖာ္ျပထားေသာ စာရင္းကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ေငြေပါင္းမွာ မနည္းပါ။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စစ္ထဲ၀င္ခ်င္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္မွ လူငယ္မ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ ထိုအခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ကေလး တက္တက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေနျခင္း အေၾကာင္းမွာ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား ကယားျပည္နယ္ထဲသို႔ ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ ၍ သူတို႔ကို တိုက္ထုတ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ၀တၱရား႐ွိသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္ လက္နက္မ႐ွိက တေန႔ေန႔ တ႐ုပ္ျဖဴေရာက္လာလွ်င္ အေခ်ာင္ အေသခံရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္နက္ႏွင့္ ရန္သူကို ခံတိုက္ ယင္း ေသရသည္ကမွ ေကာင္းေသးသည္ဟု သေဘာထားကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ စစ္ထဲ၀င္ရန္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ ပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ ေယာက္ဖက စစ္ထဲမ၀င္ေစလိုေၾကာင္း၊ စစ္ထဲ၀င္လွ်င္ ဒုကၡေရာက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အဂၤလိပ္လက္ထက္က သူကိုယ္တိုင္ စစ္သားလုပ္ခဲ့ဘူး၍ ဒုကၡေရာက္ ခဲ့ရပံုမ်ားကိုလည္း ေျပာျပပါသည္။ စစ္သားမ်ား ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖက ေျပာျပေသာ္ လည္း တ႐ုတ္ျဖဴအႏၱရာယ္ ကာကြယ္တိုက္ခိုက္လိုေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ေနာက္မတြန္႔ပါ။ အခ်ိန္ေရာက္၍ ေခၚေသာအခါ ကေလာသို႔ လိုက္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခု ၀င္ေသာတပ္မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းေနေသာ အမွတ္ ၁ ကယားေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲ၀င္လိုေၾကာင္း လက္မွတ္စထိုးသည္မွာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကယားျပည္တြင္ ယခင္က ႐ွိေသာတပ္မွာ အေရးေပၚ ကရင္နီ တပ္ရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုတပ္မွာ လဲဗီးသေဘာမ်ိဳး ယာယီဖြဲ႔ထားေသာ တပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတပ္ကို ကရင္အေရးေတာ္ပံု ေပၚစက ဖြဲ႔သည္ဟု သိရပါသည္။
လြယ္ေကာ္တြင္ ပထမစု၍ရသူေပါင္းမွာ ၈၂ ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ထဲ၀င္လိုေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး ၿပီး ရက္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကေလာသို႔ ပို႔လိုက္ပါသည္။ ကေလာတြင္ တလခြဲခန္႔ေန ကာ ေနာက္ထပ္လာမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေစာင့္ေနၾကရပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ၂၉ ေယာက္ ထပ္၍ ေရာက္ပါသည္။
ကယားျပည္နယ္၀န္ႀကီး ေစာ၀ဏၰ အေရးေပၚ ဖြဲ႔စည္းေသာ တပ္မွာ မူလဖြဲ႔စည္း ကတည္းက တပ္ရင္းတရင္း မျပည့္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္ရင္းတရင္း ဖြင့္ခြင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရေသာအခါ လူမ်ားလိုေနသျဖင့္ ထပ္ျဖည့္ရန္ လူထပ္စုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကေလာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဗမာ့ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၂၁ ၌ တြဲ၍ ထားပါသည္။
ကယားတပ္ရင္း လူေဟာင္းမ်ားသည္ လြယ္ေကာ္ကေနၿပီး ကြတ္ခိုင္ၾကားတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ တိုက္ၾကရပါသည္။ တ႐ုပ္ျဖဴမ်ား တပ္ပ်က္ သြားၿပီးေနာက္ ကယားတပ္ရင္းသည္ တ႐ုပ္ျဖဴ အႏၱရာယ္ ဆက္လက္ကာကြယ္ရန္ ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔တာ၀န္ယူရျပန္သည္။ မူလတပ္ရင္း ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလာမွ လူစုကိုလည္း ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ပို႔ပါသည္။
တပ္ထဲ ၀င္ ၀င္ျခင္း ယူနီေဖာင္းႏွစ္စံု၊ အိပ္ရာစေသာ စစ္သားသံုးပစၥည္းအစံု ထုတ္ေပးပါသည္။ တပ္သားသစ္လခ ၅၆က်ပ္ - ၁၂ ပဲ ရ႐ွိရာ၊ ၅၀ိ ထုတ္ေပး၍ ၆ က်ပ္ - ၁၂ ပဲကို စုထားေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္တြင္ ကယား၊ ပေဒါင္၊ ဘရဲ႔၊ ေကခို၊ ေကဘား၊ ႐ွမ္း၊ ျမန္မာ၊ ေတာင္သူ အစံုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်င္းဗိုလ္တေယာက္၊ ကခ်င္ဗိုလ္တေယာက္လည္း ႐ွိပါသည္။
ျမစ္ႀကီးနားေရာက္ေသာအခါမွ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္ပါသည္။ ဆံပင္လည္း ညႇပ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလ့က်င့္ေရး ၄ လနီးပါးမွ် ဆင္းရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စတံုး ဆမားစေသာ တိုက္ကင္းဌာနမ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္းရပါသည္။ စတံုးဆမားမွာ ျမစ္ႀကီးနားက လားမ်ားႏွင့္ ေျခလ်င္သြားရလ်င္ တညအိပ္ႏွင့္ တေန႔ေလာက္ သြားရပါသည္။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ဘက္ နီးေနပါၿပီ။ ေႏြရာသီတြင္မူ ဆမားအထိ ကားသြား၍ ျဖစ္ပါသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲေတာ့ မျဖစ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ စတံုး႐ြာအနီး၌ တ႐ုတ္ျဖဴ ၁၂ ေယာက္ကို လက္ရ ဘမ္းမိပါသည္။ သူတို႔က ႐ြာမ်ားသို႔ လာၿပီး ႐ိကၡာဆင့္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ကင္းႏွင့္ တိုးမိၿပီး အငိုက္မိ သြားသျဖင့္ အဘမ္းခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔တြင္ လားမ်ားလည္း ပါ ပါ သည္။ လားမ်ားက ထြက္ေျပးပါသည္။ ၎ တ႐ုတ္ျဖဴ ၁၂ ေယာက္ကို တပ္ရင္း႐ွိရာ ျမစ္ႀကီးနား ဗိုလ္မႉးမ်ိဳးျမင့္ထံသို႔ ပို႔ၾကပါသည္။ တပ္ရင္းမွတဖန္ မႏၱေလးသို႔ ပို႔ၾကပါသည္။
နယ္စပ္ေဒသတြင္ ၃ လမွ် ေနရၿပီးေနာက္ ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသစ္မ်ားကို မူလတပ္ရင္း႐ွိ ေအ ဘီ စီ ကုမၸဏီအသီးသီးကို ခြဲၿပီး တာ၀န္ထမ္းေစပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ တာ၀န္သစ္မွာ စစ္သားသစ္မ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ေလ့က်င့္ေပးရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စစ္သား ႐ိုး႐ိုးပင္ျဖစ္ပါသည္။ အသင့္အတင့္ ပညာအရည္အခ်င္း ႐ွိေသာ္လည္း စစ္မႈထမ္းသက္ နည္းေသး ေသာေၾကာင့္ တရစ္မွ မရေသးပါ။ ထို႔ေနာက္ တပ္က ႐ွင္ျပဳပြဲႀကီးတခု လုပ္ရန္ မႏၱေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခား ရဲေဘာ္တေယာက္ကို လႉဘြယ္ပစၥည္း အ၀ယ္လႊတ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရပါသည္။
သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္ရင္းမွ ခြင့္ ၁၅ ရက္ ယူၿပီး ထြက္လာၾကပါသည္။ အျခား ရဲေဘာ္မ်ားကမူ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ႐ွိရာ ႐ွမ္းျပည္ဘက္သို႔ သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရန္ကုန္မေရာက္ဘူး ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔ လိုက္ခဲ့ပါသည္။
တေန႔တြင္ ရန္ကုန္တည္းအိမ္မွေနၿပီး မဂၤလာဒံု႐ွိ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ထံ သြားလည္ပါသည္။ အျပန္တြင္ မီးရထားထြက္ခါနီးမွ ေျပးတက္ရသျဖင့္ လက္မွတ္မ၀ယ္ခဲ့ရပါ။
မဂၤလာဒံုမွ ထြက္ၿပီး မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ၾကာေသာအခါ လက္မွတ္စစ္မ်ား တက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး လက္မွတ္ဘိုးေပးရာ မရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တတြဲတည္းမွာပင္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးကေလးကိုလည္း ဘမ္းပါသည္။ ၈၊၈၊၅၅ ရက္ေန႔က ျဖစ္ပါသည္။ ၁၀၊ဂ၊၅၅ ရက္ေန႔တြင္ ႐ံုးတင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လခထုတ္ စာအုပ္ စသည္မ်ား ဘီလူးမေစ်းေထာင့္ အနီး႐ွိ တည္းအိမ္တြင္ ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္း ႐ံုးတင္ေသာအခါ ကူလီတေယာက္ဆိုၿပီး တင္ပါသည္။
တရားသူႀကီးက ဘာမွလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမးပါ။ ဒဏ္ေငြ ၁၅ိ သို႔မဟုတ္ ေထာင္ဒဏ္အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ၁၅ ရက္ဟု အမိန္႔ခ်လိုက္ပါသည္။ ႐ံုးတြင္ ပုလိပ္တေယာက္အား ကၽြန္ေတာ့္တည္းအိမ္တြင္ ႐ွိေသာ ေငြယူေပးရန္ စာေရးၿပီး လႊတ္ေသာ္လည္း သြားမေပးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မေျမႇာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ေထာင္ထဲေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တည္းအိမ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကို သိမည္မဟုတ္သျဖင့္ စိတ္ပူေနပါလိမ့္မည္။ ခြင့္ရက္ကလည္း ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၍ တပ္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ အျပစ္ေပးခံရမလားလည္း မေျပာတတ္ပါ။ တပ္တြင္း အျပစ္ေဟာင္းေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိဘူးသျဖင့္ သက္ညႇာစြာ စဥ္းစားလိမ့္မည္ဟု ေျမႇာ္လင့္ရပါသည္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ဘူးသူ တဦးျဖစ္သျဖင့္ တပ္ကသိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္တက္လမ္းကို ထိခိုက္မည္လား မေျပာတတ္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္ပါသည္။
ဂ်ပန္အေျပး အဂၤလိပ္ျပန္အ၀င္တြင္ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ဗံုးၾကဲသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မ တေယာက္ ေသဆံုးၿပီး ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရသည္မွာ ဆက္တိုက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အေမ တခါ ထပ္ဆံုး ျပန္ေသာအခါ ပညာပါ မသင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားပါသည္။ အေမက သာသနာျပဳ သီလရင္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏၱေလးစိန္ပီတာေက်ာင္းသို႔ ပို႔ရန္ စီစဥ္စိုင္းျပင္းထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အေမ ဆံုးသြားသည့္အတြက္ ၎ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား အားလံုးပ်က္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာတပိုင္းတစႏွင့္ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ၀င္လုပ္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ တည္းေနေသာ ေနရာမွာ ဘီလူးမေစ်းအနီးက ကိုေအာင္ဘိုဘိုတို႔အိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ၾကပ္စာေရး ကိုေအာင္ေဖ၏ညီ ျဖစ္ပါသည္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ျခင္း သူတို႔ အိမ္ကိုသာ ျပန္ရပါမည္။ သူတို႔ကလည္း စိတ္ပူလွေရာ့မည္။
ကယားျပည္မွာ ယခု ေတာ္ေတာ္သာယာလာပါၿပီ။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈလည္း အေတာ္အတန္ ႐ွိပါသည္။ လူထုပညာေရးသမားမ်ားကလည္း ေတာ႐ြာမ်ားအထိသြားၿပီး ပညာဗဟုသုတ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းမ်ားကို လုပ္ေနၾကပါသည္။ ယခုျဖင့္ လည္ပင္းတြင္ ေၾကးကြင္းမ်ား စြပ္ေလ့႐ွိၾကသည့္ ပေဒါင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေၾကးဂြင္းစြပ္ျခင္း အေလ့ကို စတင္လက္လႊတ္ၾကပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္ပင္းကို ဂြင္းႀကီးစြပ္ထားသည့္အတြက္ ဂြင္းမ်ားကို ခၽြတ္ၿပီး ၇ရက္ေလာက္ေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနရပါသည္။ လည္ပင္းက ေခါင္းကို မသယ္ႏိုင္သျဖင့္ ေခါင္းမမတ္ႏိုင္ၾကပါ။ ၇ ရက္ေလာက္ၾကာမွ ေခါင္းမတ္ႏိုင္လာၾက ပါသည္။
ကယားအမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ဒူးတြင္ စြပ္ထားေသာ ႀကိမ္ဂြင္းမ်ားကို ခၽြတ္ၾကပါၿပီ။ ပို၍ ေခတ္ဆန္လာ ၾကပါသည္။ တတ္ႏိုင္ေသာ မိဘမ်ား၏ သားသမီးမ်ားကမူ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကပါသည္။ ကယားစာ ဟူ၍လည္း ႐ွိပါသည္။ ကရင္စာ သေဘာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေကဘားလူမ်ိဳး၏ စာမွာမူ ေအ ဘီ စီ ဒီႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္းရဲေသာ ကယားအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေခါင္ေရေရာင္းၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးပါ။ အေဘ့ထံသို႔ တပ္မွေန၍ တခါတရံ ေငြပို႔ပါသည္။ အေဘ၊ အစ္မႏွင့္ ေယာက္ဖမ်ားက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလိုေၾကာင္း ေျပာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသး၍ ဤအတိုင္းပင္ ေနပါရေစဦးဟု ျပန္ၾကားထားပါသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ အျခားလူမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေပါင္းပါ။ အလုပ္က ျပန္လွ်င္ အေစာႀကီး အိပ္ပါသည္။ ညတိုင္ သူတို႔ တိုင္ပင္ ေျပာဆိုၾကသည္မ်ားကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားပါ။ ၁၅ ရက္ထည္းျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ နက္ျဖန္သဘက္ဆိုလွ်င္ လြတ္ပါေတာ့မည္။ လူေပါင္းမွားလွ်င္ ေနာက္တခါ ရက္ၾကာၾကာ ေထာင္ထဲ လာေနရမွာ ေသခ်ာသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

++++ +++ +++

"ေထာင္ထဲသို႔ ၁၅ ရက္ အလည္လာလိုလွ်င္ ဤ မီးရထားပုဒ္မကို က်ဴးလြန္ၿပီး လာခဲ့ပါ" ဟု ေထာင္တြင္း႐ွိ လူမ်ားက ၎တို႔၏ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာေလ့႐ွိၾကပါသည္။ ေထာင္တြင္းသို႔ အျမန္ဆံုး ေရာက္၍ အျမန္ဆံုးထြက္ႏိုင္ေသာနည္း ျဖစ္သည္။ တခါတရံ အေဘက ဒဏ္မေဆာင္ႏိုင္႐ွိေပရာ ၅ ႏွစ္သားကေလးပါ ေထာင္ထဲ ပါလာရေတာ့သည္။

လူထုဦးလွ
[ေလွာင္ခ်ိဳင့္တြင္းမွငွက္ငယ္မ်ား စာအုပ္၊ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]