ကိုကိုးကြၽန္းက ခြာခဲ့တာ အႏွစ္ေလးဆယ္ ျပည့္ၿပီေရးသူ - ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

[မာယာစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္ (၅)၊ ၂၀၁၁ ခုနွစ္ မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။]

ဒီႏွစ္ ဇူလိုင္၃၁ရက္ဆိုရင္ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚက (၅၃)ရက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲႀကီးဟာ အႏွစ္၄ဝတိတိ ျပည့္ပါၿပီ။

ဒီလိုအခါမွာ ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့ ကိုယ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲက ကိန္းဂဏန္း တခ်ိဳ႔ကို ျပန္စီေနမိပါတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းကို ပို႔လိုက္တာက ၁၉၆၉ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ရက္။ ျပန္ပို႔တာက ၁၉၇၁ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ (ရက္အတိအက်မမွတ္မိေတာ့)၊ စုစုေပါင္း ၂ႏွစ္နဲ႔ ၉လ။ တနည္း ၃၃လ၊ ရက္ေပါင္း၁ဝဝဝေလာက္ပါ။


ညႀကီးသန္းေခါင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကထုတ္၊ နံေဘးမွန္ေတြကို စကၠဴျဖဴေတြ ကပ္ထားတဲ့ ဟီးႏိုး ဘတ္စ္စကားႀကီးေတြနဲ႔ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းကိုပို႔၊ ဂ်ီသရီး ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ မဆလ စစ္သားေတြ အၾကား၊ ထိန္လင္းေနတဲ့ မီးေမာင္းႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ျပည္ေတာ္ေအး သေဘၤာေပၚတက္၊ နာရီေပါင္း ၃ဝေက်ာ္ေလာက္ ပင္လယ္ကို ျဖတ္-

"အဲဒါ ကိုကိုးကြၽန္းပဲ၊ လာၾကည့္ၾက။ ကိုကိုးကြၽန္းကို ျမင္ေနရၿပီ" လို႔ ျပည္ေတာ္ေအး သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ရဲ႔ အေပါက္ဝိုင္းေလးထဲကို ၾကည့္ေနသူတဦးက လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္လည္း ေျပးသြားၿပီး ေခါင္းျပဴၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ သဲေသာင္က ေဖြးေဖြး၊ အုန္းပင္ေလးေတြက အစီအရီ၊ ကိုင္းတာကကိုင္း၊ မတ္တာက မတ္နဲ႔။ လိႈင္းကေလးေတြ ေျပးတက္ေနတာကိုလည္း အထင္းသား ျမင္ရပါတယ္။ လွလိုက္တဲ့ ကြၽန္းတကြၽန္းပဲလို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာမိခဲ့တာကို ဝန္ခံရမွာပါ။ ပထမအျမင္၊ အေပၚယံ စဥ္းစားခ်က္ပါ။ ေနာက္က်ေတာ့ မုန္တိုင္းေတြကိုလည္း ျဖတ္သန္းရ၊ အုန္းပင္ေပၚက လိမ့္က်လို႔ ေသဆံုးတာလည္း ႀကဳံရ၊ လႈိင္းပုတ္ခ် သြားလိုက္တာ အေလာင္းေတာင္ ျပန္ရွာမရတာလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္တဲ့ လူေတြ တဦးၿပီး တဦး၊ တျမႇင္းျမႇင္း ေသဆံုးေနတာကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

အလွနဲ႔ ရက္စက္မႈ ျပြမ္းတီးေနတဲ့ ကိုကိုးကြၽန္းေလ။

ကြၽန္းကို ပို႔လိုက္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အေရအတြက္က စုစုေပါင္း ၂၃၃ ေယာက္။ ျပန္ပို႔ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအေရ အတြက္က ၂၁၃ ေယာက္။ ၁ဝ% ေလာက္ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလေလးအတြင္း ေလ်ာ့သြားတာ။ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အထဲမွာ တိုက္ပြဲေၾကာင့္ က်ဆံုးသြားသူက ၁ဝ ေယာက္။ ဖ်ားနာလို႔၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္အရ အစားအေသာက္ ရွာေဖြရင္း ေသဆံုးသူက သံုးေယာက္၊ စုစုေပါင္း ေသဆံုးသူ ၁၃ ေယာက္။ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚမွာ ႏွစ္လခြဲကို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တေယာက္ႏႈန္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ျပည္မေထာင္ကို ေဆးကုဖို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ ရတာက ၇ ေယာက္ပါ။

ကြၽန္းေပၚမွာ ငပိပုပ္တိုက္ပြဲ- ၅ ရက္၊ ရက္ေလးဆယ္တိုက္ပြဲ- ၄ဝ ရက္၊ ရဲနီဘိုၾကဴနဲ႔ ရဲနီနယ္လင္းတို႔ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲနီမ်ားရဲ႔ (၄၆) ရက္ တိုက္ပြဲ၊ အာဇာနည္ ၈ ဦး က်ဆံုးခဲ့တဲ့(၅၃) ရက္ တိုက္ပြဲ၊ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲႀကီးငယ္ စုစုေပါင္း ၄ ႀကိမ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ရက္ေပါင္း ၁၄၄ ရက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္းေပၚမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္းက ၁ဝဝဝ ေလာက္ရွိတာ ဆိုေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းစခန္း သက္တမ္းမွာ ၁၄% ေလာက္ ဟာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲ ျဖစ္ေပၚေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးဟာ အခါႀကီး ရက္ႀကီးတိုင္းမွာ အခမ္းအနားေတြကလည္း က်င္းပ ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေရာက္သြားတဲ့ ႏွစ္မွာ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို အဆိုအကပြဲေတြနဲ႔ တခမ္းတနား က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပါတီေန႔ (ၾသဂုတ္လ ၁၅ရက္)၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေန႔ (မတ္လ ၂၈ရက္ေန႔)၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ေန႔ (စက္တင္ဘာ၁ရက္) ကမၻာ့အလုပ္သမားေန႔ (ေမလ ၁ရက္)၊ ၇ရက္ ဇူလိုင္၊ စစ္ေတြ ဆန္လုပြဲ၊ မဟာေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ (ႏိုဝင္ဘာ ၇ရက္) စတာေတြကို ပံုမွန္လို က်င္းပၾကပါတယ္။ ပါတီရဲ႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြမွာဆိုရင္ ထူးျခားတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ အားကစားပြဲေတြ၊ စစ္တုရင္-က်ား ၿပဳိင္ပြဲေတြပါ က်င္းပပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲမွာ ျဖစ္ေစ၊ အျခား အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ က်ဆံုးသြားသူ တဦးခ်င္းကို ရည္စူးၿပီးဂုဏ္ျပဳ၊ သႏၷိ႒ာန္ခ်ပြဲေတြလည္း က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို ဂီတသံ၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ တၿခိမ္းၿခိမ္း က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ အားလံုးရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ထိန္းထားၿပီး အခ်ိန္မေရြး တိုက္ပြဲဝင္ ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြနဲ႔ တဆက္ထဲ ကိုကိုးကြၽန္းျပန္ေတြ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ဝင္ေရာက္သြားတဲ့ လူစာရင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။ ပထမဆံုး မွတ္တမ္းထိုးရ မွာကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းကေန ေလွနဲ႔ ထြက္ေျပးၿပီး လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္သြားတဲ့ မုန္းေဒသက ေက်ာင္းဆရာ ဦးေအာင္ေဝနဲ႔ အခု ေကအင္န္ယူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မန္းၿငိမ္းေမာင္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပဲခူးရိုးမ၊ တနသၤာရီတိုင္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္နဲ႔ အေရွ႔ေျမာက္ စစ္ေဒသတို႔ကို ေတာခိုသူေတြ ဆက္တိုက္ ေပၚလာပါတယ္။ အားလံုး ေပါင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ္ မွတ္မိတာခ်ည္း ၁၈ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ဒီအထဲက အမ်ားစုက က်ဆံုးသြားပါၿပီ။ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္လည္းျဖစ္၊ ခ်န္လည္း ခ်န္မထား သင့္တဲ့ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခု ကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚတုန္းက က်ေနာ္တို႔ပါတီက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီး၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆံုးေတာ့ ဝမ္းပမ္းတနည္း ငိုေႂကြးခဲ့ၾကတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲေတြကို အလြန္ တက္တက္ ႂကြႂကြ ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ မလညပ ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမားပါတီက ရခိုင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုရန္ေရႊနဲ႔ ကိုသိန္းျမ တို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ အတူ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲရွိ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲထဲကို ပါဝင္သြားၾကၿပီး အဲဒီမွာပဲ က်ဆံုးသြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ကိုကိုးကြၽန္းက ျပန္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ အမ်ားစုႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ႏိုင္သူျဖစ္ေစ၊ ကိုကိုးကြၽန္းေပၚမွာ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ အာဇာနည္မ်ားရဲ႔ စိတ္ဓာတ္အေပၚ သစၥာရွိၿမဲရွိၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ အထဲက ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ ၾကတာေတြ မနည္းသလို ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကိုနီေအာင္ေမသုတို႔လို ေထာင္ထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျပည္သူက ေလးစားရတဲ့ အာဇာနည္ေတြလည္း ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္။ ဆရာရာဂ်န္။ (ဆရာ) ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ (ဆရာ) ျမသန္းတင့္တို႔လို ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထု အေထာင္အေသာင္းက သူတို႔ရဲ႔ ေလးစားမႈကို ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။

မဆလ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ပြဲဝင္ရာမွာ ေမာ္ကြန္းဝင္ မီးရႉးတန္ေဆာင္တခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ (၅၃) ရက္တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားသူေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ အစိုးရဝန္ထမ္း၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ စစ္သား (ေလတပ္က) စသျဖင့္ အလႊာစံု လွပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတာင္ ပါေသးေတာ့ တမင္မ်ား ေရြးျခယ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ဗမာျပည္သား အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္က ကိုကိုးကြၽန္းကို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ပို႔လိုက္တယ္လို႔ ေျပာေနရေပမဲ့ ဒီအထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္၊ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္က အျမင္ကပ္လို႔ ကြၽန္းပို႔ခံရသူ အနည္းအက်ဥ္းလည္း ပါပါတယ္။ ေမာ္လၿမဳိင္က ရုပ္ရွင္ပိုစတာဆြဲတဲ့ တရုတ္လူငယ္ေလး၊ မႏၱေလးက ကုလား ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာကူးမားတို႔လို လူေတြဟာ တကယ့္ကို အသလြတ္ အဖမ္းခံရ၊ တကြၽန္း အပို႔ခံရတာပါ။ တအိမ္ထဲေနတဲ့ ဦးေလးကို လာဖမ္းလို႔ စပ္စုမိတဲ့ ၁၄ ႏွစ္သားေလးကို ဖမ္းလာၿပီး ျပန္မလႊတ္ပဲ ၁၇-၁၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကြၽန္း ပို႔ပစ္လိုက္တာလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္းေပၚမွာ အသက္အႀကီးဆံုးက ၆ဝ၊ အသက္အငယ္ဆံုးက ၁၇ ႏွစ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဆံုးသူမ်ားထဲမွာေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုး ကိုစိန္ခ်င္းက ၃၇ ႏွစ္ ေလာက္ျဖစ္ၿပီး အသက္အငယ္ဆံုး ကိုေမာင္ေမာင္စိုးက ၂၅ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။

မဆလ အစိုးရဘက္က စာရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ အက်ဥ္းစခန္း သံုးခုဖြင့္ဖို႔ စီစဥ္ထားရာမွာ တခုသာ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး က်န္တာေတြ မဖြင့္ဝံ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို တကြၽန္းမွာ ေသတပန္သက္တဆံုး လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ေစေရး စီမံကိန္းဟာ အစမွာ ၃၃.၃% ေအာင္ျမင္တယ္။ ေနာင္မွာ စခန္း အားလံုးကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ သာမက စီးပြားေရးအရပါ လံုးဝ အရံႈးေပၚသြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာတဲ့၊ သူတို႔ကို အျပတ္ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္တဲ့လူ ၁ဝ ဦး ကို အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲေတြမွာ အေသသတ္ႏိုင္လိုက္တယ္။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္း၁ဝဝ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ဒါေပမဲ့ အသက္ရွင္လ်က္ ေထာင္က ထြက္သြားသူေတြရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ႏိုင္မႈမွာေတာ့ ၁ဝ% ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ေတာင္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ျပည္သူ လူထုဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီ ကိုကိုးကြၽန္းက ထြန္းေျပာင္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြ အေၾကာင္း သိရၿပီးေနာက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အေပၚ ပိုနာက်ည္းလာသူ၊ ျပန္လည္ တိုက္ပြဲဝင္သူေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ တိုးလာတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

ကိုကိုးကြၽန္း အာဇာနည္မ်ားရဲ႔ စြန္႔လႊတ္တိုက္ပြဲဝင္ စိတ္ဓာတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း