မတကသကပ္တဲႀကီး။ ေရးသူ - ဖိုးသံ လူထု

ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာအေဆာက္အဦမ်ား

မတကသကပ္တဲႀကီး

            တခိ်န္က  မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ေ႐ႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာနဲ႔ ရတနာပံုဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေဆာင္မ်ား တည္႐ွိတဲ့ လမ္းတိုအတိုင္း အေ႐ွ႕ဘက္ကေန ေလွ်ာက္လာရင္ အေနာက္ဖက္ဖ်ားကို ေရာက္ေတာ့ သြပ္မိုး ကပ္တဲႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ အခု ၀န္ထမ္းေနအိမ္ဆုိလား ျဖစ္ေနၿပီး အရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ကေတာ့ အေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔ မီးဖိုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတဲေတြရဲ႕ အေနာက္ဖက္ဆံုးမွာ တျခားတဲႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္မေနတဲ့ တဲႀကီးတလံုး႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦပဲ  ျဖစ္ပါတယ္။

            ဒီ အေဆာက္အဦရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္အတြင္း အႏွံ႔စီးဆင္းေနတဲ့ ေရဆိုးေျမာင္းလည္းမဟုတ္၊ ေရၾကည္ ေျမာင္းလည္းမဟုတ္တဲ့ ေျမာင္းေလးတခု ႐ွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းသားဆိုရင္ လႊားေက်ာ္သြားလို႔ရတဲ့ ဒီေျမာင္းေပၚ မွာ ပ်ဥ္သံုးခ်ပ္ေလာက္ကို တံတားအျဖစ္ ခေနာ္ခနဲ႔ ခင္းထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တမာပင္ထင္ပါရဲ႕ သစ္ပင္တပင္။ အေဆာက္အဦဟာ အုတ္ခံုခင္းထားတာ မွန္ေပမဲ့ သူ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ျမက္ေတြ၊ ၿခံဳေတြ ခ်ည့္ပါပဲ။ ေႁမြ၊ ကင္းေတြ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။

            ကပ္တဲႀကီးရဲ႕ အ၀င္တံခါးအေပၚမွာေတာ့  ”မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ” ဆိုတဲ့ အနီေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္ ႐ွိပါတယ္။ ေဆးေတြက ကြာသေလာက္ ကြာေနပါၿပီ။

            ေပငါးဆယ္ေလာက္ ႐ွည္ၿပီး အေ႐ွ႕အေနာက္တန္းေနတဲ့ ဒီတဲႀကီးရဲ႕ အေ႐ွ႕ထိပ္မွာ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ အစည္းအေ၀း ထိုင္ႏိုင္တဲ့ စာပြဲႀကီးတလံုးနဲ႔ ကုလားထိုင္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့  အားလံုးက  ေဟာင္းေဟာင္း ႏြမ္းႏြမ္းပါ။ စာပြဲႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာက ထရံမွာေတာ ့ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ အခန္းေထာင့္ တေနရာမွာ ေျခာက္ေပ အျမင့္ေလာက္႐ွိမယ့္ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီပံုႀကီးတခုကို ေထာင္ထားၿပီး ထရံ တေနရာမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံု ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈက ပိုစတာ အနည္းးအပါး ကပ္ထားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဘီဒို (သူမ်ားလွဴထားတာေတြ) ေလးခု ေလာက္ေပမဲ့ စာအုပ္မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပဲ သတင္းစာေဟာင္းေတြပဲ ႐ွိပါတယ္။

            အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဟာ ေငြေၾကးအရ ခ်ိဳ႕တဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခမ္းအနားတခု လုပ္တယ္ဆိုရင္ အနီးအနားက ဆရာေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို သြားၿပီး စာပြဲခင္းကအစ ရက္ေကာ္ဒါ အသံသြင္းစက္အဆံုး ငွားရမ္းၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ ငွားဖူးတဲ့ ဆရာဦးခင္ေမာင္တင့္(တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္)၊ ဆရာဟာဂ်ီ(အဂၤလိပ္စာကထိက)တို႔ အိမ္ေတြဆိုရင္ အင္မတန္ လိုလိုလားလားနဲ႔ ထက္သန္ရက္ေရာစြာ ထုတ္ၾကတာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။

            ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့ႏွစ္ဟာ ေနာက္ဆံုး(အခုအထိ) တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲ လုပ္တဲ့ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ အေနမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ညီလာခံ က်င္းပါတယ္။ သမဂၢအေဆာက္ဦထဲမွာ လုပ္တာျဖစ္ၿပီး စိတ္၀င္စားသူ ဘယ္သူမဆို တက္လို႔ရ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာင္ေတာ့္္ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ သြားတက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့တဲ့ တပ္ဦးေကာင္စီ၀င္ (အဖြဲ႔၀င္ကို ေကာင္စီ၀င္လို႔ေခၚပါတယ္)ေတြ လာတက္တာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အစည္းအေ၀းမစခင္ က်ေနာ့္ ေဘးပတ္လည္က ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို တပ္ဦးေကာင္စီ၀င္မလား ေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီလို အေျပာကို ေစာင့္ေနသလိုမို႔ ခ်က္ျခင္းပဲ ေခါင္းၿငိတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္း လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္စရာေတြ ညွိႏိႈင္းတာေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔အထဲက တေယာက္က သဘာပတိစာပြဲေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ေကာင္စီ၀င္ေလွ်ာက္လႊာကို သြားေတာင္းယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေလွ်ာက္လႊာကို ကၽြန္ေတာ္က ျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအတိုင္း ေထာက္ခံမယ့္လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္ဖို႔စ တိုက္တြန္းတဲ့ ကိုေသာင္းေ႐ႊ (ေပါင္းေလာင္းေဒသဖက္မွာ က်ဆံုးသြားသူ) က ေထာက္ခံသူတေယာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ ဘယ္သူလုပ္မလဲလို႔ေမးေတာ့ အတူထိုင္ေနတဲ့ စာေရးဆရာေမာင္မိုးသူ (သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး) က “ဒီေကာင္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါေထာက္ခံမယ္ကြာ” (ဒါသူ႔ စကားအတိုင္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္အတိအက် မွတ္မိေနပါတယ္) ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လႊာ ပံုစံမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးပါတယ္။

            ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ခြဲလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ တျပည္လံုးက တကၠသိုလ္နဲ႔ေကာလိပ္ အားလံုးကိုလည္း ပိတ္လို္က္တာမို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသြားမတက္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ သမဂၢအေဆာက္အဦကိုေတာ့ ဘယ္လို သေဘာထားတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ သတင္းစာတိုက္မွာေနသူဆိုေတာ့ အဲဒီမနက္ (ဇူလိုင္လဂရက္)မွာပဲ သတင္းကို ၾကားရပါတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအေဆာက္အဦကိုလည္း နန္းတြင္းက လာဖ်က္ၿပီး ကားနဲ႔ တိုက္ယူသြားၾကသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအေဆာက္အဦဆိုလို႔ ဒီႏွစ္ခုပဲ ႐ွိတာပါ။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္တာ မွန္သမွ် က်ဴငုတ္ေတာင္ မက်န္ေအာင္လုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ အုတ္ခံုကေလးသာ က်န္ပါတယ္။

            ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်ဴငုတ္ပါ မက်န္ေအာင္ သူတို႔မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ မၾကာခင္မွာပဲ လႈပ္႐ွားမႈေတြ ျပန္ ေပၚပါတယ္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ စစ္အစိုးရက တျပည္လံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚဆိုတဲ့ အခါမွာ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ၿမိဳ႔နယ္ဗကသ၊ ခ႐ိုင္ဗကသေတြ ျပန္ေထာင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ႐ိုင္ဗကသ အမႈေဆာင္ (အတြင္းေရးမွဴး) ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကသ ကေတာ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔မွ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္းမွာ ျပန္စုစည္းဖို႔ လိုေနပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ၇ရက္ ဇူလိုင္အခမ္းအနား (ထင္ပါတယ္) ကို အဲဒီ မတကသ အေဆာက္အဦ ကြက္လပ္ေလးေပၚမွာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ စာပြဲေလးတလံုးခ်၊ သဘာပတိနဲ႔ အခမ္းအနားမွဴးအတြက္ ကုလားထိုင္ေလး ၂လံုးခင္းၿပီး ပရိႆတ္က အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ၾကပါတယ္။ ဖ်ာၾကမ္း ခင္းေပးႏိုင္၊ မေပးႏိုင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း စင္တင္တဲ့အေနန႔ဲ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက  ”ဒီမိုကေရစီေရး” အဆိုတင္သြင္းဖို႔ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ”ဘာေတြေျပာကြာ” လို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္လို႔ ခုနက ေျပာတဲ့ စာပြဲေလး အနားရပ္လိုက္ေတာ့ တုန္လိုက္တဲ့ ဒူးေတြ၊ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ပါပဲ။ ထိန္းလို႔ရလိုရျငား စားပြဲကို လက္ေထာက္လိုက္ေတာ့လည္း မထူးပါဘူး။ ပရိႆတ္ထဲမွာ ေ႐ွ႕ဆံုးကထိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို သိလို႔၊ အားနာလို႔လား မသိပါဘူး အားလံုး ေခါင္းငံု႔ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားထားတာရဲ႕ တ၀က္ေလာက္ကိုပဲ ေျပာၿပီး မိန္႔ခြန္းကို သိမ္းလိုက္ပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီး သြားလို႔ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၾကေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ဥကၠ႒ ျဖစ္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ခင္က တဟဲဟဲ ရီရင္း ”ေကာင္ေလး ဘာေတြေျပာလဲမသိဘူး” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ရီၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾကနားလည္ၾကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အျပစ္တင္တာ၊ ေလွာင္ေျပာင္တာ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာ မဟုတ္လား။ ၁၈ႏွစ္သား အ႐ြယ္ေလ။

ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္  ဒီအေဆာက္အဦကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေဆာက္အဦတခုလို႔ မွတ္တမ္းထိုး မိတာပါ။ တေန႔ကေတာ့ အာအက္ဖ္ေအ အသံလႊင့္အစီအစဥ္က ေဆာင္းပါးတခုမွာ ဒီကြက္လပ္ ေနရာဟာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ ေပါင္းေတြနဲ႔  ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။

တေန႔မွာ ဒီၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြကို ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ႐ိုးသားစြာ ေက်ာင္းသားအေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာမလား မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသိထဲမွာေတာ့ ဒီ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ကပ္တဲႀကီးထဲက ထြန္းေျပာင္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြေပၚ ထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ စြဲေနပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)

[ေန႔သစ္ အင္တာနက္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးေသာ စာမူျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႔ ခြင္ျပဳခ်က္နဲ႔ မာယာမဂၢဇင္းမွာ တင္ပါတယ္။ ]