မီးေသြးခဲမို႔ မဲသကိုး ဒို႔ေက်ာင္းသားမို႔ ရဲသကိုး - ေရးသူ ကိုတင္ေအးၾကဴ

မီးေသြးခဲမို႔ မဲသကိုး ဒို႔ေက်ာင္းသားမို႔ ရဲသကိုး

အရင္တုန္းက တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုဟာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္၊ ပိတ္ရက္ေတြကို ပံုေသ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။  အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ေတြ ဖြင့္ရက္က နွစ္စဥ္ ပံုမွန္ စက္တင္ဘာ (၁)  ရက္ေန႔ပါ။  ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ ပထမနွစ္ကို ခံုနံပါတ္ (အဆင့္) ၄၀ {C-40} နဲ႔ ၁၉၆၉ စက္တင္ဘာ (၁) ရက္ေန႔မွာ စတင္ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သမိုင္း ဥပစာ ေကာလိပ္ဝင္းအတြင္းက အေဆာင္နံပါတ္ (၁) စဥ့္ကူေဆာင္မွာ ေနၾကရပါတယ္။  တိေမြးကု ႏွစ္ႀကီးေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႔ေတာ့ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ရွိေနရဲ႔။  အဲဒီ သမိုင္းဥပစာ ေကာလိပ္ဆိုတာ အေမရိကန္ အကူအညီနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တာ။  ေက်ာင္းသားအေဆာင္ (၁၀) ေဆာင္ အၿပီး စာသင္ေဆာင္ေတြ ကိုေတာ့ အုတ္ျမစ္သာ ခ်ထားတယ္။  ဆက္မေဆာက္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေတာ့ အေရွ႔ေတာင္အာရွကၽြန္းဆြယ္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ စီမံကိန္းအရ ကၽြန္းဆြယ္ အားကစားရြာ အေဆာင္ (၅) ေဆာင္နဲ႔ အားကစားရံု ေဆာက္လုပ္ေရး အၿပီးသတ္ ခါနီးပါၿပီ။

အင္းစိန္လမ္းမ ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိပ္က ေဆာက္လုပ္ဆဲ စီမံကိန္းဆိုင္းဘုတ္ဟာ ခဏခဏ ေျပာင္းပါတယ္။  သမိုင္းဥပစာေကာလိပ္ စီမံကိန္း၊ ကၽြန္းဆြယ္အားကစားရြာ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သဘာဝသိပၸံတကၠသိုလ္ စီမံကိန္း၊ ေနာက္ေတာ့…. ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ ေဆာက္လုပ္ေရး။ ေနာက္ လိႈင္ေဒသေကာလိပ္။  အိမ္ငွားေတြရဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြသာ ေျပာင္းေနေပမယ့္ အိမ္ရွင္ကေတာ့ တိုးတိုးၿပီးရေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး။  Issue Based C.S.O (Proposal တင္ၿပီး ေဒၚလာစားေနသူမ်ား ေလာက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ဗိုလ္ေနဝင္းက ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္စေရာက္တဲ့ နွစ္ ၁၉၆၉ မွာ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္ အားကစားပြဲကို ဗမာျပည္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ က်င္းပပါတယ္။  ၁၉၆၀ မွာ ဒုတိယကၽြန္းဆြယ္ပြဲ။  ၆၉ မွာ ပဥၥမကၽြန္းဆြယ္ပြဲပါ။  အဲဒီ ကာလက အေရွေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္ ငါးႏိုင္ငံတည္း ၿပိဳင္တဲ့ ပြဲ S.E.A.P Game - South East Asia Peninsula Game ။ ေနာက္မွ အေရွ႔ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြ အားလံုး ပါဝင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္းဆြယ္ဆိုတာကို ျဖဳတ္ၿပီး S.E.A Game ရယ္လို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။  မေန႔တေန႔က ဗမာျပည္မွာ လက္ခံ က်င္းပလိုက္တဲ့ ၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆိုတာ ဒီပြဲရဲ႔ အဆက္ပါပဲ။  ဒါပါနဲ႔ဆို ဗမာျပည္မွာ က်င္းပတာ တတိယ အႀကိမ္ေပါ့။

၆၉ ကၽြန္းဆြယ္ပြဲ ဗမာျပည္မွာ ၿပိဳင္ၾကေတာ့ အဓိက ဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲ၊ ေျပးခုန္ပစ္နဲ႔ ၾကက္ေတာင္ကို ေအာင္ဆန္းကြင္း၊ တင္းနစ္က သိမ္ျဖဴကြင္း၊ ေရကူးက အမ်ိဳးသားေရကူးကန္၊ ဂ်ဴဒိုက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၊ ေဘာ္လီေဘာနဲ႔ လက္ေဝွ႔က သမိုင္းအားကစားရံုမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ေမာ္ဒယ္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံဆိုင္းဘုတ္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြထဲကပဲ ေရြးရပါတယ္။ ၾကည္ၾကည္ညြန္႔၊ ထာနီ၊ ရွားလက္ခ်ိဳ… စသူေတြေပါ့။  သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူေတာ့ နာမည္ႀကီးၾကတာေပါ့။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း စိတ္ကူးတည့္ရာ အားကစားပြဲေတြလိုက္ၿပီး ေဝေလေလ လုပ္ရတာပဲ။  တျပည္သူေပမယ့္ ရုပ္ကလည္း ေခ်ာ၊ အားကစားလည္း စြမ္းတဲ့ ပက္ထရစ္ရွာခ်မ္းရဲ႔ ခ်မ္းမိသားစု ေရကူးၿပိဳင္ပြဲတိုင္းမွာေတာ့ အားေပးသူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္။  ေက်ာင္းေဆာင္မွာ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ ေတာင္ငူသား ေစာထိန္ဝင္းဟာ ခင္တာမင္တာ တလ နွစ္လပဲ ရွိေသးေပမယ့္ တကယ့္ကို ညီအစ္ကို အရင္းလို။  ကၽြန္းဆြယ္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ (ပြဲစပြဲဆံုး) တအုပ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးထားရဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေတာသားၿမိဳ႔ေရာက္၊ လူငယ္ဘဝ တက္ၾကြလန္းဆန္း ႏိုင္ငံစံုပြဲနဲ႔ တိုးေတာ့ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။  ေနာက္ေတာ့ သမိုင္းေကာလိပ္ဝင္းထဲက သဇင္၊ နွင္းဆီ၊ ကံ့ေကာ္၊ ဂႏၶမာ ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ လုပ္ပစ္လိုက္တဲ့ စဥ့္အုပ္နဲ႔ အေဆာင္ (၅)ေဆာင္ဟာ အဲဒီတုန္းက အားကစားရြာ။  အားကစားသမားနဲ႔ တာဝန္ရွိသူကလြဲၿပီး အျပင္လူ မဝင္ရဘူး။  ကန္႔သတ္နယ္ေျမ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က မႏၱေလးသား ေမာင္ေမာင္ႀကီး(ပႏွစ္ပိသုကာ) ဆိုတာ တရုတ္ပံု၊ ဝင္းဦးဂိုက္၊ သူက ရွပ္အျဖဴ ေဘာင္ဘီရွည္ အျဖဴ ဝတ္ၿပီး အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ အားကစား ရြာထဲကို သားသားနားနား ခပ္တည္တည္ ဝင္သြားေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားထင္ၿပီး လံုျခံဳေရးေတြက အမွတ္တမဲ့။  အထဲမွာ ေဝတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြယူ ေကၽြးတာေမြးတာေတြ တဝတျပဲ စားၿပီး ျပံဳးျပံဳးႀကီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က bravo။

ညပိုင္းမွာ သမိုင္းအားကစားရံုထဲ ဝင္ေၾကး တက်ပ္နဲ႔ လက္ေဝွ႔ပြဲ သြားၾကည့္ၾကတယ္။  အုပ္လိုက္။  အဲဒီ ေခတ္ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဗမာက ေရႊေခတ္။  ၿပိဳင္ပြဲတိုင္းလိုလို ပထမ။  ပြဲတပြဲၿပီးတိုင္း ခ်က္ခ်င္း ဆုေပးေတာ့ ဗမာအလံက ထိပ္ဆံုး။  ဗမာႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဖြင့္။  အားလံုး မတ္တပ္ရပ္။  အေလးျပဳ။  အဲဒီမွာ ဘာအခံ ရွိၾက သလဲ မသိ။  ထိုင္းအုပ္စုက မတ္တပ္မရပ္ၾကဘူး။  အားေပးသံေတြၿငိမ္။  ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံနဲ႔ အားကစားရံုတရံုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္က တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဘာသာမ်ိဳးစံုနဲ႔ အဲဒီေမာင္ေတြကို ဝိုင္းၿပီး ကေလာ္ၾကတာေပါ့။  ပရိသတ္အားလံုးက သူတို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကေတာ့မွ အဲဒီေမာင္ေတြ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ၾကရတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ေပ်ာ္ရပါးရ ေအာ္ရလြန္းေတာ့ အသံေတြ ျပာလို႔။

ပြဲအၿပီးမွာ တံခါးမႀကီးက မထြက္ရဘဲ မလြယ္ေပါက္ကပဲ ထြက္ခြင့္ေပးေတာ့တယ္။  အားကစားရံု အျပင္ဘက္လည္း ေရာက္ေရာ ဂ်ီသရီးကိုင္ စစ္သားေတြ ႏွစ္တန္းတန္းၿပီးဖြင့္ေပးထားတဲ့ လမ္းအတိုင္းပဲ အင္းယားေလးဘက္အထိ ထြက္ခဲ့ရတယ္။  ဘာျဖစ္ၾကတာပါလိမ့္။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သတင္းစံု ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။  လက္ေဝွ႔ရံုထဲ လူျပည့္သြားတာနဲ႔ ဝင္ခြင့္ပိတ္လိုက္ တာတဲ့။  ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္ေပါက္မွာ တအံုတမႀကီး ဝင္ခြင့္ မရဂၾကဘူး။  ရံုေစာင့္ရဲနဲ႔ တာဝန္ရွိသူေတြရဲ႔ ပတ္သက္ေတြကိုေတာ့ မသိမသာ ရံုထဲ ဝင္ခြင့္ ေပးေနၾကတုန္းပဲ။  ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ကိုယ့္အေဆာင္ဝင္းထဲ လာလုပ္တဲ့ပြဲ ကိုယ္မၾကည့္ရေတာ့ ဘယ္ေက်နပ္မွာလဲ။  အဲဒါနဲ႔ ရဲနဲ႔ေက်ာင္းသား စကားမ်ား။  ေျခပါ လက္ပါ။  ပိုဆိုးသြားတာက ရဲေတြ အုပ္စုလိုက္ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚထိ က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ရိုက္ ဖမ္းဆီးတဲ့ ကိစၥပဲ။  ဒီအရင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းထဲ ရဲကား စစ္ကားေတြ ညပိုင္းဆို မဝင္ရဲၾကပါဘူး။  သူခိုးဖမ္းမိထားလို႔ လာေခၚလွည့္ပါ ဖုန္းဆက္တာေတာင္မွ စခန္းလာပို႔လွည့္ပါ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲကား ေက်ာင္းဝင္းထဲ မလာပါရေစနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳး။  ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ရဲကား စစ္ကားျမင္ရင္ ျမင္တဲ့ေက်ာင္းသားက ခဲနဲ႔ ေပါက္လႊတ္ၾကလို႔ပါ။

သမိုင္းဥပစာေကာလိပ္ဝင္းထဲက အေမရိကန္ဒီဇိုင္း အေဆာင္ေတြရဲ႔ ဝရံတာေတြဟာ သံပိုက္လံုးေတြ တိုင္ထူၿပီး ေဆာက္ထားတာပါ။  ျပသနာတခုခုေပၚရင္ အဲဒီသံတိုင္ေတြကို သံေခ်ာင္းေခါက္ၿပီး အေရးေပၚ လူစုတဲ့ ဓေလ့ ရွိၾကပါတယ္။  ဇြဲကပင္ ေမခေဆာင္မွာ ျပသနာ ျဖစ္လို႔ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံလည္း ၾကားေရာ အေဆာင္ (၁၀) လံုးက ေက်ာင္းသားေတြ အေရးေပၚ ေရာက္လာၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ စုမိေတာ့ အားကစားရံုေပါက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ရဲကားကို မီးတင္ရိႈ႔ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။  အျပင္မွာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ျဖစ္ေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က အားကစားရံုထဲမွာ ကိုယ့္ေအာ္သံေတြနဲ႔ ကိုယ္ ပိတ္မိေနေတာ့ အျပင္ကအသံ ဘာသံမွ မၾကားရပါ။  တံခါးမႀကီးေရွ႔မွာ ရဲကား မီးတင္ရိႈ႔ ခံထားရလို႔ ပြဲအၿပီး မလြယ္ေပါက္က ထြက္ခိုင္းၾကတာကိုး။

ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္းဆြယ္ရြာကို သြားဝိုင္းၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံတိုင္ ဆႏၵျပၾကပါေတာ့တယ္။  သမိုင္းေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ အားကစားရြာ၊ အားကစားရံုေဆာက္ၿပီၤး ပြဲလာလုပ္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္ စာက်က္ပ်က္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားေရးကို လာေႏွာက္ယွက္ေနတာက အဓိက ျပသနာ မဟုတ္ဘူး။  တကၠသိုလ္တခုရဲ႔ အထြတ္အျမတ္ထားရာ သမိုင္းဝင္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ ဂ်ဴဒိုပြဲ လုပ္ၾကတာ။  ေနာက္ၿပီး ဘြဲ႔ယူေက်ာင္းသားနဲ႔ မိသားစုေတြ အျမတ္တႏိုးထားၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္ မဂၤလာယူေလ့ရွိတဲ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ (ဂ်ဴဒိုပြဲပရိသတ္အတြက္) ယာယီအိမ္သာေတြ ေဆာက္တာကေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ပညာေရးအေပၚ တကၠသိုလ္သမိုင္းအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထား။  အဲဒါေတြကို ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မခံႏိုင္တာ။  အဲဒါကို ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ ပညာေရးဝန္ႀကီး ေဒါက္တာညီညီကို မေက်နပ္တာ။

သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္

ညီညီ ညီညီ အို႔ အို႔

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာ သင္ၾကားေရး ဒို႔အေရး

ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရး ဒို႔အေရး

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေဆာင္ဝရံတာေပၚကေန ျမင္ေနရတယ္။  အားကစားရံုေရွ႔က မီးဖုတ္ခံ ရဲကားရဲ႔ မီးေတာက္ေတြ။  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ။  ကၽြန္ေနာ္တို႔ေတြ မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔။  ေစာေစာက လက္ေဝွ႔ပြဲအေပၚေတြ စားျမံဳ႔မျပန္ႏိုင္အား။  တကၠသိုလ္ေရာက္စ အခါမလည္ခင္ ေက်ာင္းသားသပိတ္နဲ႔ စတိုးေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ့္ကူးေဆာင္က RIT ပထမနွစ္ ေက်ာင္းသား ကိုကိုႀကီး(ေရစႀကိဳ)၊ နဲ႔ ျမင့္သန္း(မႏၱေလး) တို႔ အေဆာင္ထုတ္ခံရတယ္။  ျမင့္သန္းဆိုတာ မႏၱေလး အထက (၁) ရဲ႔ ၆၈ - ၆၉ စာသင္နွစ္မွာ RIT ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အပို႔ခံရတဲ့အထဲက တေယာက္ပါ။

မနက္လည္း လင္းေရာ ကၽြန္ေတာ့္အဖြား ဖြားဖြားရွိက ကၽြန္ေတာ့္ညီ ေမာင္သန္းဦးကို ကားနဲ႔ လႊတ္ လိုက္ၿပီး ပစၥည္းေရာ လူပါ တပါတည္း ျပန္ေခၚခိုင္းေတာ့တာပါ။  ဖြားဖြားရွိဟာ ဦးကာက(လက္ဖက္ေျခာက္)ရဲ႔ ေခၽြးမႀကီး။  ခင္ပြန္းဆံုးၿပၤီးေနာက္ပိုင္း ေလာကဓံရိုက္ပုတ္ခ်က္ကို ခါးစည္းခံေနရေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့ မပ်က္။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တံတားဦး ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တည္းအိမ္လို စားအိမ္ ေသာက္အိမ္။  ဧည့္သည္လာၿပီ ဆိုရင္ပဲ ထမင္းပြဲက ျပင္ၿပီးသား။  အဲဒီေလာက္ သဒၶါတရားက ထက္သန္တာ။  အဖြားက ျပည္လမ္းနဲ႔ အင္းစိန္လမ္းဆံု ၾကက္လွ်ာစြန္းက ကမာရြတ္ရဲစခန္းရဲ႔ ေနာက္ေက်ာ ရြာသစ္ ၂ လမ္းမွာ ေနတာ။  တကၠသိုလ္ နားမွာ ေနတာၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔ တျခိမ္းျခိမ္းပြဲေတြ မျမင္ခ်င္ မၾကားခ်င္ အဆံုး။  ေက်ာင္းသားထုရဲ႔ မဟုတ္မခံ ရဲစြမ္းသတၱိ။  ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔ အၾကမ္းဖက္ ရက္စက္ရမ္းကားမႈ။

ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ အဖြားရဲ႔ ရန္ကုန္အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဖြားက သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေကာလဟလေတြ သတင္းေတြ ေျပာျပၿပီး ပညာေရးဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ လိမၼာဖို႔ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဖို႔ သြန္သင္ရွာတယ္။  ငါ့ေျမး လူစုစု စုစု ဆိုရင္ ေယာင္လို႔မွ သြားၿပီး ရပ္မၾကည့္ေလနဲ႔ေနာ္။  သူတို႔ဆီမွာ ေမွာင္ထဲရိုက္တဲ့ ကင္မရာေတြ ရွိတယ္တဲ့။  အာဏာရွင္တစုရဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူတဦးရဲ႔ ရိုးသားမႈ အေၾကာက္တရား။

အေဆာင္ကေန အဖြားအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးေလး ကိုမ်ိဳးသိန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို သြားေခၚၾကပါတယ္။  ဦးေလးက သစ္ေတာေက်ာင္းသား ပဲခူးေဆာင္မွာ။  တကၠသိုလ္အားလံုး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ဖို႔ ျခေသၤ့တံခါ ဖြင့္ေပးထားကာ တံခါးဝမွာ စစ္တပ္ကို ေစာင့္ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။  က်န္တဲ့ တကၠသိုလ္ဝင္ေပါက္ အားလံုး ပိတ္ထားၾကတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို သံဝင္းထရံကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။  အဓိပတိလမ္းကိုလည္း ေရာက္ေရာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုင္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံတိုင္ၿပီး ခ်ီတက္ ဆႏၵျပေနၾကတာနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးေတာ့တာပဲ။

အဲဒီကာလ အေရွ႔ေတာင္အာရွ အေကာင္းဆံုးတကၠလိုလ္ရဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ ဥပဓိရုပ္ကို ပ်က္ေစတဲ့ ဂ်ဴဒိုဖံုေတြ။  ေမာ္ကြန္းဝင္ တကၠသိုလ္ အလွကို အက်ည္းတန္ရုပ္ဆိုးေစတဲ့ ယာယီအိမ္သာေတြ… အားလံုး အားလံုး တစစီမြေၾက။  ေက်ာင္းသားသပိတ္တပ္ဦးမွာ ထိပ္ဆံုးက ေၾကြးေၾကာ္သံတိုင္ေပးေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တေဆာင္တည္း။  တိေမြးကုက စစ္ကိုင္းသား ကိုစိုးဝင္း။ သူေျပာျပဘူးလို႔ သူ႔အစ္ကိုဟာ ဂ်ဴလိုင္ဆဲဗင္းမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား အာဇာနည္တဦးဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။  သူလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေၾကမလဲ။  အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုစိုးဝင္းကို ထပ္မေတြ႔ ရေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဦးေလးေလး ပစၥည္းေတြကို ကူသိမ္းေပးၿပီး အဖြားအိမ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။  ရန္ကုန္မွာ တရက္ ႏွစ္ရက္ ေနၿပီး အညာကို ျပန္ရင္း သံေယာဇဥ္တႏြယ္ငင္လို႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲ ဝင္ခဲ့မိပါရဲ႔။  မႏၱေလးမွာလည္း ကၽြန္းဆြယ္သပိတ္က ကူးစက္ေနၿပီ။  ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။  Main ေရွ႔မွာ အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္ ဆံပင္မသပ္မရပ္ မ်က္မွန္တပ္ ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္ စစ္အာဏာရွင္တစုရဲ႔ ယုတ္မာရက္စက္မႈေတြကို ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ အာဝဇၨာန္းေကာင္းေကာင္း သပိတ္တရား ေဟာေနေလရဲ႔။  ေက်ာင္းသားထုႀကီးက လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း လက္ခေမာင္းတခတ္ခတ္။  ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႔သား အစ္ကိုႀကီး ကိုတင္ထြန္း ေျပာမွ အဲဒါ ေမာင္စန္းတင္(မန္းတကၠသိုလ္) ေနာင္မွာ ေမာင္ျမတ္မိႈင္း(လမင္းတရာ) ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။  သူတို႔ အတန္းထဲကတဲ့။  ကိုစန္းတင္ဆို ကၽြန္ေတာ္ သိတာေပါ့။

တကၠသိုလ္ေရာက္စ စဥ့္ကူေဆာင္မွာ အေဆာင္ေဖာ္ မံုရြာသား ကိုေဌးေအာင္က အခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ လာေရာင္းဖူးတယ္။  တကၠသိုလ္ေရႊရတုသဘင္ အႀကိဳအျဖစ္ ထုတ္ေဝတဲ့ ေဒါင္းအိုးတေဝေဝ။  ခြပ္ေဒါင္းပံု ဆင္ဆာထိခံေနရတဲ့ ကာလမွာ ခြပ္ေဒါင္းက ဝိုက္ၿပီး ခြပ္ေနေတာ့ ေတာင္ပံေတြက ဝဲၿပီး ကေနသေယာင္ေယာင္။  အႏုပညာ ေမွာ္ဝင္လက္ေၾကာင့္ ဆင္ဆာလြတ္။  ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႔ ၾသါဒ ေလးခ်ိဳး အဖြင့္နဲ႔။  ေမာင္သိဂၤါရဲ႔ မလင္းျပာ… သို႔နဲ႔ ေမာင္ယဥ္ဆန္းရဲ႔ ရဲေဘာ္… သို႔ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္က တင္က်န္ခဲ့တယ္။  တင္သန္းနီ၊ ျမစိန္မိုး၊ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း) တို႔နဲ႔ တကၠသိုလ္စံု၊ ကေလာင္စံု။  အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္စြဲေနတဲ့  ေမာင္စန္းတင္(မန္းတကၠသိုလ္) ရဲ႔ကဗ်ာ။

တံုးေအာက္ကဖား

ဖိကားဖိ၏ မၾကြ

ပိကားပိ၏ မမွ်။

ထိတဲ့ေနရာက ကားယားညွပ္

မထိတဲ့ေနရာက မ်ားမ်ားလြတ္။

ပိတဲ့ေနရာက ထြားထြားမြတ္။

တံုးညီျပန္ေတာ့ ေျမကမညီ

ေျမညီျပန္ေတာ့ တံုးကမညီ။

သည္မွာအတူေန သည္မွာ အတူေအာင္း

ျပားတဲ့ဖားက ျပား

ေဖာင္းတဲ့ဖားက ေဖာင္း။

မေန႔တေန႔က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ရက္(ယာယီ/မႏၱေလး) မွာ ေတြ႔ၾကရာက ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ စီစဥ္သူဟာ အခု တရားရံုးခ်ဳပ္ေရွ႔ေနႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ပါတဲ့။  ေရွ႔ေနႀကီးကိုယ္တိုင္ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပးသြားပါတယ္။

ကိုတင္ေအးၾကဴ

၆ - ၃ - ၂၀၁၄

(ေဒါင္းအိုးတေဝေဝကို အျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္းထားေပးတဲ့ ကိုခင္ေမာင္တင့္(တံတားဦး) ကို ေက်းဇူး)