စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္။
ေလွတစင္းႏွင့္သီခ်င္းသည္ (တတိယႏွိပ္ျခင္း)
ကဗ်ာဆရာ- တင္မိုး
(က)
ကိုတင္မိုးက မႏၱေလး ထြက္မသြားမီ သူ၏ (တတိယႏွိပ္ျခင္းက်ေရာက္ခါမွ) 'ေလွတစင္းႏွင့္ သီခ်င္းသည္' ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ အမွာေရးေပးရန္ 'အမွာစာ' ကေလး ထားရစ္ခဲ့သည္။ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးေပးေစခ်င္ပါတယ္ဟု သူက အထူးျပဳထားျပန္သည္။
ယခုတေလာ အမွာစာမ်ား အေတာ္ေရးေနရ၏။ အမွာစာေရးသမားဟူေသာ ေ၀ါဟာရသစ္တခုပင္ တိုးခ်င္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က အမွာစာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးေပးလိုက္တာ မ်ား၏။ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးရသျဖင့္ ေလးသိပ္ေနေသာ ေ၀ဒနာမ်ားက ေပါ့ပါးသြား၏။ သို႔ေသာ္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားက စာအုပ္ဆိုင္ေပၚ ေရာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေလာတတ္ၾက၏။ တခ်ိဳ႔လည္း ေငြမအိပ္ေနေစခ်င္။ ကေန႔ၿပီး မနက္ျဖန္ ျဖန္႔ခ်င္ေနၾက၏။ တခ်ိဳလည္း မွတ္ပံုတင္ငွားသူက တလေက်ာ္လွ်င္ ေနာက္တလခ ထပ္ေတာင္းမည္မို႔ ေလာၾကဟန္တူ၏။ စီးပြါးေရးေပကိုး။ သို႔ေသာ္ အမွာစာ ေရးသူက ဘာေတြေရးမလဲ။
(ခ)
ယခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လ အတြင္းက ထင္း႐ူးရန႔ံသင္းျမေသာ၊ ေနၾကပန္းျဖင့္ ၀ါျပက္ေသာ၊ ပြင့္တူ ႐ြက္တူျဖင့္ နီေစြးေသာ၊ ႏွင္းရီေ၀မႈန္ေသာ ႐ွမ္းျပည္ဘက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ စာေပေမြ႔ေသာ၊ တက္ႂကြေသာ၊ စိတ္၀င္စားေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးတည္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ အေမးျမန္းဆံုးကား ယေန႔ကဗ်ာျပႆနာ၊ ကာရန္မဲ့၊ နမိတ္ပံု၊ စာေပသစ္။
ယေန႔ လူငယ္ စာဖတ္ပရိသတ္ကား ရသစာေပ ခံစားရာ၍ ခံစား႐ံုမက အႏုပညာ သေဘာတရားမ်ားကိုပါ ေတြးေခၚလာၾကသည္။ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား၍ ဖတ္ၾကသည္။ စာေပကို ဖတ္ရာ၌ စာေရးဆရာ၏ ႏိုင္ငံေရး အစဥ္အလာ ေနာက္ခံကားပါ ယွဥ္တြဲေလ့လာထား ၾကသည္။ ဘ၀ႏွင့္စာေပ ဆက္စပ္ ၾကည့္ၾကသည္။
သူတို႔၌ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ ႐ွိေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ စာလံုးေနာက္ကြယ္မွ အဘိဓမၼာအထိ ႐ွာေဖြေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာလံုးမ်ားေ႐ြးခ်ယ္ သံုးႏႈန္းရက်ိဳးနပ္သည္ ကို ေတြ႔ရ၍ ေက်နပ္မိသည္။ အံ့ၾသဘြယ္ေကာင္းေသာ စာဖတ္ပရိသတ္သစ္။
အေဟာင္းႏွင့္ အသစ္၏တိုက္ပြဲကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ေနရေပၿပီ။ ေ႐ွးေဟာင္း ဂႏၳ၀င္ႏွင့္ ဂႏၳ၀င္သစ္ ေခတ္ေပၚစာေပမ်ားသည္ ေခတ္ၿပိဳင္ႏွင့္ နပန္းလံုးေနၾကသည္။ မွန္စီေ႐ႊခ်၊ ေ႐ႊဟၤသာ႐ုပ္ႂကြကလပ္ထဲမွ လုယူေနၾကသည္။ ျပတိုက္မွန္သားကို ပိုမိုၾကည္လင္ ေအာင္ ဖံုမတက္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ရမည့္အစား၊ စာအုပ္တန္းမ်ားႏွင့္ ေရာခ်င္ေနၾကသည္။ တဖက္မွ လူငယ္မ်ားကား ေကာက္ရိတ္ပြဲေတာ္သို႔ သြားရန္ တက္ႂကြေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေႏြဦးကို ေစာင့္စားေနၾကေပသည္။
(ဂ)
ကိုတင္မိုးသည္ လမ္းဆံုလမ္းခြ၌ ေရာက္ေနေပသည္။
သူသည္ တမာရိပ္၌ ႀကီးျပင္းကာ ေခတ္စမ္းကဗ်ာစာအုပ္ဖတ္ရင္း ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဗဒါပန္းမ်ား ေမ်ာေနေသာ ေခ်ာင္းေရျပင္၌ ေလွတစင္းႏွင့္ သီခ်င္းဆိုရျခင္းကို စိတ္ကူးေနသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ အသံဗလံမ်ားက သူ႔အလြမ္း၊ သူ႔ေတူကို ေဖာက္ထြင္းလိုက္ၾက သည္။ တမာရိပ္သည္ လႈပ္႐ွားခါ ထြက္သြားသည္။ ေခတ္စမ္းစာအုပ္ကား လြတ္မက်သြား ေသး။ တြန္႔ေနေသာ စာ႐ြက္ကို တိုက္ကာ တင္ေနသည္။
ေခ်ာင္းညႇာဆီမွ ညည္းညဴသံကို ၾကားရသည္။ ပဲ့တင္႐ိုက္လာေသာ ေသနတ္သံကို ေတာ္လွန္သမားဆီက ေပလားဟု နားစြင့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ တမာရိပ္က ခြါကာ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ဓာတ္ဆီနံ႔ ႐ွဴလာရသည္။ သို႔ေသာ္ တမာရန႔ံကို လြမ္းေနဆဲ။
တဖက္က အညာမိသားစုကို တမ္းကာ လွပသာယာေသာ ေလးခ်ိဳးႀကီးကို ေရးရင္း တဖက္ကလည္း....
စပယ္ပန္းထဲမွာ
ရန႔ံ ဘယ္သူထည့္သလဲ
ဒ႑ာရီထဲက
နတ္သမီးလားမွ မသိဘဲ။
စေသာ လြတ္လပ္လကၤာကို ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ ေ၀ဒနာျဖင့္ အရပ္ထဲမွာ စကားသံျဖင့္ ေရးသည္။ (၁၉၆၀-ပတ္၀န္းက်င္) 'ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ၌ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း' ၌ကား ကိုတင္မိုးသည္ သူ၏ ခံစားမႈကို ရဲရဲေဖာ္ထားသျဖင့္ စိတ္ကူး႐ုပ္ပံုမ်ားျဖင့္ ၿပိဳးျပက္ေနေပသည္။
ေနၾကပြင့္ အ၀ါမ်ား တလမ္းလံုး ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ ေမာ၏ေဟမန္ဦးကို ေနၾကာပြင့္ျဖင့္ တင္စားေနသည္။ ေအာင္ပန္းဘူတာ၌ အာဖရိကေဒစီ လာေရာင္းေသာ ပန္းသည္ကို ေငးရီ၍ ေနမိသည္။
အာဖရိက ကပင္ လာေရာက္ေသာ ေဒစီေပတကား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးမွ ရန္ကုန္သူတသိုက္က ပလပ္စတစ္အိပ္မ်ားျဖင့္ ထြားေ၀လွေသာ ေဒစီပန္းမ်ားကို ထည့္ေနၾက သည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဥတုေရေျမေတာင္၏ သဘာ၀ခ်င္းတူ၍ ဤ ႐ွမ္းေဒသ သာမိုင္းခမ္းေျမတြင္ အာဖရိက ေဒစီပန္းမ်ား႐ွင္သန္ေျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ တေခတ္တြင္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာသစ္သည္ ဤေဒစီပန္းကို ဖြဲ႔ေပလိမ့္ မည္။
ယင္းသို႔ ရထားသည္ ႐ွမ္းျပည္မွ ထြက္ခြါလာရာ တမာရိပ္ျဖင့္ လႊမ္းေသာ သာစည္လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္လာေပၿပီ။
(ဃ)
ကိုတင္မိုးကား လမ္းခြဲ၌ ေငးရီေနသည္။ တမာရိပ္ လြမ္းျခင္းေလာ။ ေနၾကာပြင့္ ကိုေလာ။ အာဖရိက ေဒစီကိုေလာ။ အတိတ္ကိုေလာ။ အနာဂတ္ကိုေလာ။
ဒဂုန္တာရာ။
၁၈-၁၂- ၇၂။
[ဒဂုန္တာရာ ရဲ႔ 'သဇင္သင္းျပန္ေတာ့' စာအုပ္၊ ၁၉၇၄ ခု၊ ပထမအႀကိမ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပ ပါတယ္]
No comments:
Post a Comment