ျပည္သူခ်စ္ေသာ စာေပ အႏုပညာရွင္သို႔ေရးသူ-ကိုသက္

ကိုေအး၀င္းေရးတဲ့ “လြမ္းေနတုန္းပဲ ဂ်မ္းရယ္” ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လြမ္းစရာေကာင္းတယ္။ ဆရာ တင္မိုးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြ တေရးေရးေပၚလာရတယ္။

က်ေနာ္ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ ဆရာ့ကို အထူးသတိရတယ္။ ဆရာ့ကဗ်ာေရးဟန္နဲ႔ကဗ်ာထဲမွာ ဖန္တီးထည့္သြင္းထား တဲ့ အေတြးအျမင္၊ အႏုပညာ၊ ေနာက္ခံ၊ သဘာ၀၊ ရိုးသားမွဳစတဲ့ အဆီအႏွစ္ေတြကို က်ေနာ္ၾကိဳက္လို႔ပါ။ ကဗ်ာ ေရးတဲ့ အတတ္ပညာကို သင္တန္းတခုဖြင့္ၿပီး ဆရာ့ထံမွာ မတက္ခဲ့ေသာ္လဲ ေန႔စဥ္လိုလို ဆရာေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ ကိုဖတ္ရင္း ေခတ္ေဟာင္း ေခတ္သစ္ ရွင္လူရဟန္း ကဗ်ာစာဆိုေတြအေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာခြင့္ရ တဲ့ အေျခအေနတခုဟာ ေန႔စဥ္သင္တန္းတက္ေနသလိုပဲ။


တခါက ကိုခင္ေမာင္ေရႊ+မေတာ္တို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုလတ္ ကဗ်ာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္း ျငင္းခုံေနၾကတယ္။ ဆရာတင္မိုးက က်ေနာ္တို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာထိုင္လို႔ အၾကမ္းတခြက္ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး စာဖတ္ေနတယ္။ ျငင္း ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက ကဗ်ာေတြရဲ့ပုံစံခြက္ (စပ္နည္း) အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေျဖမထြက္ႏိုင္တဲ့ ျငင္းဆုိခ်က္မ်ား ကို ဆရာက ၀င္ေရာက္ေျဖရွင္းေပးသြားတယ္။ အေျဖရလို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ဒီေခတ္မွာ စပ္နည္း သိပ္မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႔ကာရန္မွ်ကိုသာအသုံးျပဳ၍ ကဗ်ာကို စပ္ဆိုၾကေၾကာင္း၊ စပ္နည္းေတြ ထက္ အေတြးအျမင္၊ ရသ၊ သဘာ၀ကိုသာ အသုံးျပဳတာမ်ားေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ဆို စကားေျပလိုျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဘာ အေတြးအျမင္ကိုမွ် စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္၊ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ကဗ်ာေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါေနေၾကာင္း ဆရာရွင္းျပေပး လို႔ သိရပါတယ္။ ခဏမွ်ရွင္းျပေသာ္လဲ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရပါ။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ယုံ ၾကည္မွဳ၊ ခိုင္မာမွဳအင္အားေတြ ရရွိလာတယ္။

“ကဗ်ာ စပ္တတ္ၿပီ၊ ပဥၨင္းေလာင္းေတြ ရဟန္းျဖစ္ေအာင္ သိမ္၀င္ရသလို ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ယုံၾကည္မွဳ ခိုင္မာ မွဳေတြရသြားၿပီျဖစ္လို႔ ဒါကဗ်ာသိမ္၀င္တာပဲ။ ကဗ်ာစပ္ေတာ့”တဲ့ ဆရာတင္မိုးက က်ေနာ္တို႔ကို အဲသည္ညေနခင္း မွာပဲ တိုက္တြန္းလာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုလတ္ကလည္း ယုံၾကည္မွဳေတြနဲ႔ေပါ့။

စကား၀ိုင္းတခုမွာ ကဗ်ာ့ေရစီးေၾကာင္းကို ဆရာက ေကာက္ေၾကာင္းေဖာ္ျပဖူးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေမာင္သာႏိုးရဲ့ ထင္းရူးပင္ရိပ္ စာအုပ္နဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ့ ကဗ်ာ့ေရစီးေၾကာင္းကို ဆရာက ေျပာျပတယ္။

“ေမာင္သာႏိုး ကဗ်ာေတြကို ဘာသာျပန္တာ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ျပန္ရတာမို႔ စကားေတြက မေခ်ာေမြ႔ဘူး။ ဒါကို လူငယ္ေတြက တမင္ထြင္ေရးတာထင္ၿပီး ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ ေမာင္သာႏိုးလို အတုယူၿပီး လိုက္ေရးၾကတယ္။ ကဗ်ာဆိုရင္ ခလုတုတုေရးမွ ကဗ်ာနဲ႔တူတာလို႔ လူငယ္ေတြထင္လာၾကတယ္။ အခုေတာ့ အဲသည္ေရစီးေၾကာင္း ကို တားဖို႔မလြယ္ကူေတာ့ဘူး။ နားလည္ရခက္တဲ့ ကဗ်ာေတြေရးလာၾကတယ္။ ကဗ်ာစာသားေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္ စကားလုံးေတြကို ျပစားတဲ့အေနနဲ႔ တြင္တြင္သုံးလာၾကတယ္။”

အေနာက္ကမၻာက ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကို ဆရာေမာင္သာႏိုး ဘာသာျပန္ေပးလို႔ လူငယ္ေတြ ဖတ္ခြင့္ရ နားလည္ခြင့္ ရတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ဆရာတင္မိုးက ထည့္သြင္းေျပာျပပါတယ္။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမွဳေတြကို ဆရာက လက္ခံသေဘာက်ပါတယ္။ ေခတ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္လို႔ဆုံးတာနဲ႔ ဘာမွန္းမသိရ တာမ်ိဳးေတြကို ဆရာတင္မိုးက သိပ္ၾကိဳက္ဟန္မတူဘူး။

တခါက မဂၢဇင္းတအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဆရာနဲ႔က်ေနာ္ အခ်င္းခ်င္း ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြကို အစအ ဆုံးဖတ္တယ္။ စာပိုဒ္တခုစီမွာပါတဲ့ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို မွတ္သားတယ္။ စာပိုဒ္တခုနဲ႔တခု အဓိပၸါယ္ေတြကို ဆ က္စပ္ယူတယ္။ ကဗ်ာဆုံးသြားေတာ့ တပုဒ္လုံးရဲ့ဆိုလိုရင္းကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္တယ္။ ဆရာက ေမးတယ္ “ဘယ္လို သေဘာေပါက္လဲ၊ နားလည္လား”တဲ့။ က်ေနာ္က “ကဗ်ာဆုံးေတာ့ လုံး၀နားမလည္ေတာ့ဘူး ဆရာ”လို႔ေျပာေတာ့ သူလည္း နားမလည္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ကဗ်ာေတြကို နားမလည္ေအာင္ ေရးသလဲ မသိေတာ့ပါ။

အမွတ္ရစရာေတြ ျပန္ေျပာရင္ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားစြာရွိေသးပါတယ္။ မၾကာေသးမီ ရက္ပိုင္းက မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္တဲ့ မီးရထားက ဦးတင္ေမာင္ဦး+ေဒၚသင္းသင္းေဆြတို႔နဲ႔အတူ ေန႔လည္စာကို ထမင္း ဆိုင္တဆိုင္မွာ အတူသြားစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆိုင္က Lower Azusa နဲ႔ Santa Anita ေဒါင့္မွာရွိတဲ့ ၀င္းထဲမွာျဖစ္ တယ္။ ေစ်းခ်ိဳတယ္။ အဆင္ေျပေျပလက္ရာေတြျဖစ္လို႔ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ ထမင္းဆိုင္ပါ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ဒီဆိုင္ကို ကို၀င္းညြန္႔တို႔နဲ႔အတူ သူ လာစားဖူးေၾကာင္း၊ ဆရာတင္မိုးရွိစဥ္က မၾကာခဏ ဒီ ဆိုင္မွာ ကို၀င္းညြန္႔တို႔ေတြ လာစားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔မိသားစုလည္း လမ္းၾကဳံတိုင္း ဒီဆိုင္မွာ လာစားတာ ဆိုင္ပိတ္ထားတာနဲ႔ ဆုံေနေၾကာင္း ဦးတင္ေမာင္ဦးက ေျပာလာတယ္။

ဆိုင္ထဲမွာ ေနရာယူၿပီးေနာက္ ဆိုင္၀န္ထမ္း မိန္းကေလးတဦးက ဘာစားမလဲလို႔ေမးရင္း duck (half), deep fried fish (whole fish) စတာေတြကို မေမးဘဲ သူ႔ဘာသာေျပာလာတယ္။ အရြက္ေၾကာ္နဲ႔ ၀က္နံရိုးေၾကာ္လည္း ပါတယ္။ “ဦးၾကီးေတြနဲ႔ ဒီဆိုင္မွာ လာစားတုန္းက ဒီအစားအစာေတြကိုပဲ မွာေနၾကမဟုတ္လား”တဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ေမးလာတယ္။ ဦးတင္ေမာင္ဦးက အံ့ၾသေနတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုး၊ ဦးေလးၾကီး၊ ကိုေက်ာ္၀ဏၰနဲ႔ ခ်ိဳသင္း၊ ကိုမိုး၊ ကို၀င္းညြန္႔၊ ေဒါက္တာေက်ာ္၀င္းတို႔နဲ႔အတူ ဒီဆိုင္ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတယ္။ ေရာက္တိုင္းလည္း မရိုးႏိုင္တဲ့ ဘဲကင္၊ ငါးေၾကာ္ စသည္ မ်ားကို ထပ္တလဲလဲ မွာေနၾကပဲေလ။ မဆိုင္တဲ့ ေဘးလူတဦးကေတာင္ ဆရာၾကီးနဲ႔က်ေနာ္တို႔ကို သတိရေန ေသးတယ္ဆိုရင္ ဆရာတင္မိုးနဲ႔ သက္ဆိုင္သူ သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြ၊ တပည့္ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား သတိရေနၾကမလဲဆိုတာ အေတြးေရာက္မိတယ္။

မေမ့ႏိုင္ေသးတဲ့ အမွတ္ရစရာတခုက ေဘာ္စတန္မွာပါ။ နယူးေရာက္မွာလုပ္တဲ့ ဆရာ့ဆုေပးပြဲကို တက္ၿပီးတဲ့ေနာ က္မွာ အိမ္မဲဆရာေတာ္နဲ႔အတူ ေဘာ္စတန္သို႔ အလည္သြားဖို႔ျပင္တယ္။ သူတို႔လည္း အတူလိုက္လို႔ရလားတဲ့ ဆ ရာတင္မိုးက ေမးလာတယ္။ “ဆရာၾကီးလိုက္ရင္ ၀မ္းသာတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ တည္းပါ”တဲ့ အိမ္မဲဆရာ ေတာ္က ေျပာလာတယ္။ ဆရာၾကီး၊ ဆရာစြမ္း၊ မိုးမုိးႏွင္း မိသားစုတို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ေဘာ္စတန္သို႔ အလည္တ ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုမွာက ဆရာ့သားတပည့္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုေန၀င္းေအာင္လည္းရွိတယ္။

ေဘာ္စတန္ရဲ့ ေဆာင္းက က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို မညွာတာဘူး။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးေစတယ္။ ေဆာင္းႏွင္း ေတြရဲ့ အေအးေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြေၾကြလို႔ ေႏြလို႔ထင္ရတယ္။ သစ္ပင္ေတြက ရိုးတန္က်ဲက်ဲနဲ႔။ ေအာက္ေျခမွာ ေတာ့ ေရက ခဲေနတယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ ေရကရႊဲရႊဲစိုေနတယ္။

ကားၾကီးတစီးငွါးၿပီး တၿမိဳ႕လုံး ေနရာအႏွံ႔နီးပါး လိုက္လည္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကို ရထားနဲ႔သြားၾကတယ္။ အိမ္မဲဆရာေတာ္နဲ႔ ကိုေန၀င္းေအာင္တို႔က လမ္းျပေပါ့။ လူစုံတက္စုံတဲ့ ကားေပၚမွာလည္း ဟိုအေၾကာင္း သည္အ
ေၾကာင္းေလးေတြေျပာၾကလို႔ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါ။
ဆရာ့ေျမးမေလးမ်ားျဖစ္တဲ့ မာယာနဲ႔ စႏၵရာတို႔က ႏွပ္တြဲေလာင္းနဲ႔ တၿမိဳ႕လုံးကို မၿငီးမျငဴ အလည္လိုက္တယ္။ ဆ ရာစြမ္းက ဆရာဂ်မ္းေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးေနရတယ္။ ၾကားဖူးၿပီးသားေပမဲ့ နားမေထာင္ရင္ အေဟာက္ခံရ မွာမို႔ ကိုေန၀င္ေအာင္လည္း နားေထာင္ရတဲ့ထဲမွာ အစစ္ပါတယ္။

အိမ္မဲဆရာေတာ္နဲ႔ ဆရာတင္မိုးတို႔က အေၾကာင္းအရာတခုစီကို အလွည့္ၾက တင္သြင္းေနတဲ့ ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ၾကီးမ်ားျဖစ္တယ္။ ဆရာ့သားမက္ ကာလ္ရယ္က တုဏွီဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလိုေျပာေန သမွ်ကို သူ႔ခမ်ာ နားမွ မလည္ႏိုင္တာ၊ ကေလးထိန္းရင္း လည္ပတ္ရင္းနဲ႔ လိုသမွ်ကို ေဆာင္ရြက္ကူညီေပးတယ္။

ေနာက္ဆုံးရက္ ေဘာ္စတန္က အထြက္၊ မီးရတားဘူတာရုံကို ျဖတ္ေတာ့ လူတေယာက္က လက္ေတာ့ပ္ကြန္ျပဴ တာကို ခရီးသြားမ်ားအား ဘူတာရုံထဲမွာ ေရာင္းေနတယ္။ ကြန္ျပဴတာတလုံးကို တန္ဖိုးကႏွစ္ရာမို႔ ေစ်းကသိပ္ခ်ိဳ ေနတယ္။ ဒါကို မိုးမိုးႏွင္းက သိပ္ေဘာက်ေနတယ္။

ဟုတ္တာေပါ့။ ဆိုင္ၾကီးေတြမွာ ေထာင္ေက်ာ္တဲ့ဟာ ဒီမွာက ႏွစ္ရာထဲဆိုေတာ့ ေစ်းက သိပ္ကြာေနတယ္။ တခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ အဲဒါက လူကို ၾကည့္ၿပီး မယုံရတာနဲ႔ အားလုံးက မ၀ယ္ဖို႔ ၀ိုင္းတားၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကတ ယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မိုးမိုးႏွင္း ပါမလာဘူး။ ကြန္ျပဴတာေဇာက မျပတ္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။ အားလုံးပဲ ျပန္လွ ည့္ၿပီး မိုးမိုးႏွင္းကို မ၀ယ္ဖို႔ေျပာၿပီး ျပန္ေခၚရတယ္။

ေစ်းေရာင္းတဲ့ ငနဲက မိုးမိုးႏွင္း သိပ္လိုခ်င္ေၾကာင္း သိေနတာမို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည့္ေရာင္းေနတယ္။ မသကၤာစရာတခု က ရွိေနတယ္။ ကြန္ျပဴတာကို ေဒၚလာႏွစ္ရာနဲ႔ေရာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဖြင့္ၾကည့္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ဒီငနဲက ေျပာတယ္။ ဒါ က မရိုးသားဘူးဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးက တားတယ္။ မိုးမိုးႏွင္းက မေလွ်ာ့ဘူး။ ၀ယ္ခ်င္ေနျပန္ တယ္။ ေရာင္းတဲ့ငနဲကလည္း ၀ယ္သူရဲ့ဆႏၵအဓိက၊ မင္းတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာမ်ိဳးေတြ ေျပာလာတယ္။

ဆရာတင္မိုးနဲ႔ ဆရာစြမ္းက စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေျမးကေလးေတြတြဲၿပီး ေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကာလ္ရယ္ကလည္း မိုးမိုးႏွင္း ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ၊ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ျပင္ေနၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔မွာေတာ့ ကိုယ့္လူ အညာခံရမယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ အသဲယားေနၿပီ။ မိတ္ေဆြ ဦးဇင္းတပါး မိန္႔သလိုပဲ၊ မႏၱေလးလို ေနရာမ်ိဳးမွာသာဆို ညာေရာင္းတဲ့ ဒီငနဲကို ဆြဲတီးလိုက္ၿပီ။

ေနာက္ဆုံးမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ခရီးသြားေခါင္းေဆာင္ အိမ္မဲဆရာေတာ္ လက္ထဲကို ဒီကိစၥအပ္လိုက္တယ္။ အိမ္မဲဆ ရာေတာ္က ေရာင္းတဲ့ငနဲကို သြားေဟာက္ပါေလေရာ။ ေရာင္းတဲ့ငနဲက မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲတဲ့ အိမ္မဲဆရာေတာ္ ကို ျပန္ေျပာလာတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါက ဒီအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၊ တခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ မင္းက အာမ ခံခ်က္မရွိတဲ့ ပစၥည္းတခုကို ရိုးသားသူေတြေပၚမွာ လိမ္ေရာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပဲ။ ငါ ရဲေခၚမယ္ ဘာမယ္လို႔ ဆို ေတာ့မွ ကိစၥက ျပတ္သြားတယ္။

ဒါကို ဆရာတင္မိုး သိေတာ့ ...

“သမီးရယ္ ... ကေလးေတြးပဲ ေတြးပါအုံး။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိတဲ့ပစၥည္း၊ အထဲမွာ ေကာင္းလားဆိုလား ကုိယ္မသိရတဲ့ ပစၥည္းကို ၀ယ္မယ္ဆိုေတာ့ အညာခံရေတာ့မယ္။ ဆရာေတာ္ပါလာတာ ကံေကာင္းေပလို႔ေပါ့”တဲ့ ေျပာရွာတယ္။

ေဆာင္းပါးေလး အဆုံးမသတ္မီ ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္ ထည့္ပါရေစအုံး။ တေန႔မွာ ဆရာက တေယာ အေၾကာင္းေျပာလာတယ္။ အင္ဒီယာနာမွာ တေယာ ဘယ္လိုထိုးေၾကာင္းေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ လာဆရာၾကီး သြားမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ဆရာၾကီးကို တေယာဆိုင္ ေခၚသြားလိုက္တယ္။
Monterey Park မွာရွိတဲ့ တေယာဆိုင္မွာ တေယာအေဟာင္းေလးတလက္ကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ေဒၚလာ ခုနစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပးရပါတယ္။ တေယာဆိုင္က တရုတ္က တေယာၾကိဳးကိုေတာင္ ညွိေပးလိုက္ ေသးတယ္။ “ခင္ဗ်ားနဲ႔ တေယာနဲ႔ သိပ္လိုက္တယ္”လို႔ ဆရာၾကီးကို ေလာကြတ္လုပ္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

အားတဲ့အခါ အိမ္မွာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာ တေယာထိုးတယ္။ ဆရာ တီးတဲ့သီခ်င္းေတြက ဆရာ့အၾကိဳက္ ျဖစ္တဲ့ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာၿငိမ္းနဲ႔ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း သီခ်င္းေတြပဲမ်ားပါတယ္။ ကိုေအး၀င္းနဲ႔ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္ တို႔က ဆရာတေယာထိုးတဲ့ ဓာတ္ပုံကို ရိုက္ယူသြားတယ္။ ဆရာေရးတဲ့ “အဖိုးၾကီး”ကဗ်ာနဲ႔တြဲၿပီး အဲသည္ဓာတ္ ပုံကို ပန္းခ်ီကားအျဖစ္ဖန္တီးကာ ဆရာ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။

တေယာၿပီးေတာ့ စႏၵယားအလွည့္ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္တိတ္ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္း လက္ေဆာင္ယူလာတဲ့ ပိေတာက္သားနဲ႔ ထြင္းထုထားတဲ့ မယ္ဒိုလင္က ရွိေသးတယ္။ စႏၵယားတီးဖို႔ ကေလးေတြ ကစားတဲ့ ကီးဘုတ္ကေလးကို ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႔ ဆရာ၀ယ္လိုက္တယ္။

“ဆရာရယ္ ... ကီးဘုတ္ေလး တခုမွ ေဒၚလာတရာေတာင္ မရွိဘူး၊ ဖရိုင္းတို႔ ဘက္စ္ဘိုင္တို႔မွာ သြား၀ယ္လိုက္ပါ” လို႔ က်ေနာ္က တိုက္တြန္းေတာ့ ခ်ိဳသင္း+ ကိုေက်ာ္၀ဏၰတို႔နဲ႔အတူ ဖရိုင္းသြားၿပီး ကီးဘုတ္၀ယ္ခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကီးဘုတ္ေလး တပ္ဆင္ၿပီး အဆိုေက်ာ္ၾကီး မာမာေအးရဲ့ “ေမ့ကြက္ကိုရွာ” သီခ်င္းကို စတီး ၾကတယ္။ ဆရာေရာ က်ေနာ္ပါ ကီးဘုတ္ တီးတတ္သူေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ တေခ်ာင္းထိုးနဲ႔ အသံေတြ စမ္းသပ္ တီးၾကရတယ္။ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ က်ေနာ္တို႔တီးကြက္ေတြကို မာမာေအးသာ ျမင္ရင္ “ငါ့သီခ်င္းေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ” ဆိုၿပီး ေထာင္ငိုေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာက သီးခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ သံစဥ္ေတြကို ဆရာတင္မိုးက ပါးစပ္နဲ႔ တီးကြက္ေဖာ္တတ္ျခင္းပါပဲဗ်ား။ ဆရာ့ဖခင္က ဂီတအႏုပညာရွင္ၾကီးတဦးျဖစ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဆရာ့အိမ္မွာ အႏုပညာပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္။ တေယာ၊ မယ္ဒိုလင္၊ စႏၵယားကီးဘုတ္ စတာေတြျဖစ္ ပါတယ္။ အႏုပညာနဲ႔ အႏုပညာပစၥည္းေလးေတြကို ဆရာျမတ္ႏိုးတတ္မွန္းသိလို႔ က်ေနာ္ ကိုရီးယားသြားတုန္းက ေတာင္ ဆရာ့အတြက္ ဘာဂ်ာေလးတခု ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဆရာ့စ်ာပနမွာ ဆရာစြမ္း မသြားတယ္။ ဆရာစြမ္းက လည္း ဒါေတြကို ဆရာတင္မိုးလိုပဲ ျမတ္ႏုိးတတ္ပါတယ္။

ကီးဘုတ္ေလး ၀ယ္ၿပီးအျပန္မွာ ဆရာ့သမီး မိုးခ်ိဳသင္းက ၿပဳံးစိစိနဲ႔မို႔ က်ေနာ္က ေမးလိုက္တယ္။ “ခ်ိဳသင္း ... နင္ ဘာၿပဳံးတာလဲ”ဆိုေတာ့ “အင္းစိန္ အိမ္မွာ အခုလိုပဲ အေဖတီးခ်င္လို႔ စုထားတဲ့အႏုပညာပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ” တဲ့ ေျပာျပတယ္။ အခု အေမရိကရွိ အိမ္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ အေဖ ဘာေတြ ၀ယ္အုံး မယ္ မသိေသးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဖခင္ကို သေဘာက်ေနပုံရပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰလည္း သူ႔အေဖ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကို အလြန္ဦးစားေပးၾကပါတယ္။

စိန္ခ်စ္တီးရဲ့သား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္း၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏိုင္နဲ႔ပါ ခင္မင္ေပါင္းသင္းေနၿပီဆိုေတာ့ ဆရာဒီ တခါ၀ယ္မဲ့ အႏုပညာပစၥည္းဟာ ဗုံတို ဗုံရွည္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ဆိုင္း၀ိုင္းျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ အင္း ... ဆရာ့အိမ္ကလည္း က်ယ္တာမို႔ ခ်ိဳသင္းတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြ ေနရာတက် ထားဖို႔သာ ျပင္ေပေရာ့။

ဆရာတင္မိုးရဲ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူရွိေနတာမ်ားတယ္။ ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြက မ်ားစြာပါ။ က်န္တာေတြ ေနာက္ေတာ့ ေရးၾကေသးတာေပါ့။ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ စာေပ၊ အႏုပညာ ရွင္ ဆရာၾကီးဦးတင္မိုးအား ေလးစားဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတယ္။