၁
(က)
သံုးရက္ ႐ွိသြားၿပီ။ မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္း ေရးမည္ဆိုၿပီး စားပြဲတြင္ ထိုင္ခဲ့ေလသည္။ မေရးျဖစ္။ ပထမေန႔က တာရာမဂၢဇင္းေတြ ဟိုလွန္သည္လွန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ သူ၏ ႏုဖပ္ဖပ္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ နီၾကင္ၾကင္အေတြးမ်ား ရစ္၀ဲၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ေအာင္၊ ျမသန္း(တင့္)၊ ၾကည္လင္၊ ၾကည္ေအး၊ ေအာင္လင္းတို႔လည္း ေရာေ၀့ေနသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ မေန႔တေန႔က ႐ြာတဲ့မိုး ကို ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ မိမိ၏ စာေပ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းထားေသာ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ "စိန္ပန္းပြင့္မ်ား၊ မိုးေသာက္ၾကယ္၊ ေနမင္းနီ"၊ "မီးပံုႀကီးႏွင့္အနီးအေ၀း"၊ "ကာရံမဲ့ကဗ်ာ"၊ "ေအာင္သင္းသို႔ေပးစာ"၊ "ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္လက္ေတြ႔"၊ "ေတာ္လွန္ကဗ်ာ" စသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ပါ႐ွိသည္။
"ေအာင္သင္းသို႔ေပးစာ" မွာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မိမိ၏ သကၤာ႐ွင္းခ်က္တခု ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၁ စာဆိုေတာ္က ဒဂုန္တာရာ၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ ညြန္႔ၾကဴးႏွင့္ မိမိတို႔ သံုးခြသို႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ စာေပေဆြးေႏြးပြဲ မိုးစင္စင္လင္းသည္။ သည္အေၾကာင္းကို ဒဂုန္တာရာက ႐ႈမ၀မွာ "စာေပဆည္းဆာ" အမည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့သည္။ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္တခု သူေရးခဲ့သည္မွာ မိမိ နားလည္ထားသည္ႏွင့္ မတူညီသျဖင့္ ကိုေအာင္သင္းမွ တဆင့္ သကၤာ႐ွင္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မိမိေရးဖူးသည္မွာ ေနာက္တႀကိမ္ ႐ွိေသးသည္။ "ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ ပို႔သေသာေမတၱာ" (ရဲေဘာမာတူးသို႔ေပးစာ အမွတ္ ၃/၇၂) မွာ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ျမန္မာစာေပမ်ား ဟူေသာစာအုပ္မွာ ေမာင္စြမ္းရည္က မိမိ၏ တံခြန္တိုင္ေမာင္ႏွမမ်ား ကို တံေတာင္ႏွင့္ေထာင္း၊ ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ လုပ္ရာမွာ တခ်ိဳ႔ အကြက္ေလးေတြက အံေခ်ာ္ၿပီး ခ်က္ေအာက္ကို ေရာက္သြား၍ မိမိအေနႏွင့္ "ျပန္ျခင္း" ကေလး ခတ္လိုက္မိျခင္းပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ကမကထ ျပဳသူႏွစ္ဦးက ဒဂုန္တာရာႏွင့္ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တို႔ ျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိ၏ "ျပန္ျခင္း" ထဲမွာ "ဂုန္ယုန္" ဂိုဏ္းဟု ေရးလိုက္မိသည္။
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ မိမိအၾကားတြင္ အျခား ကလိတိတိကေလးတခု ႐ွိေနေသးသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ သူ၏ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ မိုးေ၀မွာ မထည့္သြင္းႏိုင္သျဖင့္ ျပန္ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ မိုးေ၀မွာ သူေရးေနေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အားလံုးကို ရပ္ပစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ကေလာင္အမည္ သံုးမ်ိဳးေလာက္ႏွင့္ မိုးေ၀မွာ လစဥ္ေရးေနသည္။ သူ႔ကို ျပန္ေရးဖို႔ ေျပာသည္။ မိမိကလည္း ေျပာသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ေျပာသည္။ သူ မေရးပါ။ သူက ဘူးဆိုလ်င္ ဖ႐ံုမသီးပါ။ သူ သေဘာမေပါက္လ်င္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်လ်င္ သူ ဘာမွ မလုပ္ပါ။ သည္အခ်က္ကို သူႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေနခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
သူသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာဖို႔ဆိုသည္ကလည္း မလြယ္ပါ။ အင္မတန္ လက္၀င္သည္။ မိမိတို႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးေပါင္း မ်ားၿပီ။ သည္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာရလ်င္ တုတ္ထမ္းၿပီး ေျပာရမည္။
(ခ)
မိုးေ၀ မဂၢဇင္းကို မိမိ ျပန္လည္ တည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀ေသာအခါ မင္းေက်ာ္က ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား အေရးအသား နည္းနည္းထိန္းပါ။ အစြန္းမလြတ္တာေတြ၊ ျပႆနာ ျဖစ္မွာေတြ မေရးပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက အတို႔အေထာင္ကေလးေတြ လုပ္တတ္တယ္"
"ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္တာေတြ ေရးလို႔လား။ ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က သက္ေသလိုက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လား"
မိမိက ေလေအးျဖင့္ ျပန္ခတ္လိုက္ေသာအခါ လူပုစိတ္တို ေမာင္ေန၀င္းက-
"ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ဒါပဲ။ မဟုတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္တိုင္းလည္း ေလွ်ာက္ေရးလို႔ ျဖစ္မလားဗ်။ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခအေနလည္း ၾကည့္ဦးမွေပါ့"
မိမိ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနမိသည္။
သူတို႔ စိုးရိမ္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ ေစတနာႏွင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
သည္လိုေလ။
ဒဂုန္တာရာ မိုးေ၀မွာ မေရးသည့္ ကိစၥ။ ဒဂုန္တာရာ၏ ေဆာင္းပါးျပႆနာ ေပၚသည့္အခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ျမသန္းတင့္တို႔ အျပင္မွာမ႐ွိ။ သူတို႔ အထိမ္းအသိမ္း ခံရရာမွ လြတ္လာေသာအခါ မိုးေ၀မွာ ေရးၾကရန္ မိမိက ေျပာသည္။ သူတို႔ကလည္း မျငင္းပါ။ ေရးမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ လက္ေတြ႔တြင္မူ မေရးျဖစ္ၾက။ ကဗ်ာဆရာ အခ်ိဳ႔လည္း မေရးၾက။
သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ မိုးေ၀ကို မိမိ လက္လႊတ္လိုက္ေသာအခါ မိုးေ၀မွာ သူတို႔ ေရးၾကသည္။
မိုးေ၀ကို မိမိ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ေသာအခါ မိုးေ၀တြင္ ေရးေနသူမ်ားကို မိမိ ခ်ဥ္းကပ္သည္။ ျမသန္းတင့္က အစဥ္မပ်က္ ေရးျမဲ ေရးေနမည္ဟု ဆိုသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကား မ႐ွိေတာ့။
မိမိ ခ်ဥ္းကပ္သူမ်ားအနက္ ပါရဂူတဦးသာလွ်င္ မေရးဟု ဆိုသည္။
ဒဂုန္တာရာကို ခ်ဥ္းကပ္ရန္ မိမိ စိတ္ကူး႐ွိသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း တိုက္တြန္း ၾကသည္။ သူ႔အိမ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး တေန႔သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုထိ မေရာက္ျဖစ္ေသး။ သည္ၾကားထဲမွာ လမ္းမွာ တခါႏွစ္ခါ ဆံုျဖစ္သည္။ ျပံဳး႐ံုမွ်သာ။
မည္သို႔႐ွိေစ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ေန၀င္းႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ေစတနာႏွင့္ အၾကံေပးမႈကို မိမိ လက္ခံခဲ့ပါသည္။
မိုးေ၀ ျပန္လည္ေမြးဖြားေသာ ပထမလ (၁၉၈၁ ဇြန္) မိမိ ေဆာင္းပါးမေရးပါ။ ၀တၳဳတို တပုဒ္ေရးသည္။ ဒုတိယလတြင္လည္း ဘာမွ မေရးပါ။ တတိယလက်ေတာ့ ကိုမိုးေ၀ အထိမ္းအမွတ္လ ျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၆၇ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ကိုမိုးေ၀ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ယင္းေၾကာင့္ "ၾသဂုတ္လအလြမ္းေျပ" ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကာလအတန္ၾကာ ရပ္ဆိုင္းလာခဲ့ရေသာ "ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း" က႑ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္း လိုက္သည္။
သည့္ေနာက္တြင္ကား "ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း" ကို ေခါင္းစီး အမည္ႏွင့္ အညီပင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ၊ အေၾကာင္းသင့္ရာမ်ားကို ေရးခဲ့သည္။ စာေပ မဂၢဇင္းအေၾကာင္း လည္း ပါသည္။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားလည္း ပါသည္။ ျပန္လည္ တသခ်က္မ်ားလည္း ပါသည္။ စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္လည္း ပါသည္။ စာအုပ္ျပပြဲ အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မိမိစိတ္ထဲတြင္ ေရးခ်င္ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခု ႐ွိေနသည္။ တခုက မိုးေ၀ကို လက္လႊတ္လိုက္စဥ္က တပိုင္းတန္းလန္းႏွင့္ ရပ္သြားေသာ "မိမိႏွင့္ မိမိ၀တၳဳမ်ား" အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ "ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း"တြင္ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ ဆက္ေရးစရာ ေတြ ႐ွိသည္။ ဆက္ေရးခ်င္သည္။
ေနာက္တခုက "မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္း"။ သည္အေၾကာင္းကိုလည္း မိမိေရးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္အေၾကာင္းက မိမိ၏ အတၳဳပၸတၱိလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အတၳဳပၸတၱိလည္း မဟုတ္ပါ။ မိမိႏွင့္ သူတို႔၏ ထိေတြ႔မႈမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သည္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ မိမိအေၾကာင္းလည္းပါမည္။ သူတို႔ အေၾကာင္းလည္း ပါမည္။ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ စာေပႏွင့္ စာေပေလာက အေၾကာင္းလည္းပါမည္။
သို႔ျဖင့္ "မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား" အစီအစဥ္ကို မင္းေက်ာ္ႏွင့္ စဖြင့္သည္။ ၀တၳဳေရး သည့္ ပံုစံအတိုင္း ဇာတ္အလယ္မွ စဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လင္းယုန္သစ္လြင္၊ တင့္ဆန္း၊ တင္စိုး၊ အညာက စာေရးဆရာမ်ား၊ လင္းယုန္နီႏွင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ကို ေရးခဲ့သည္။ လင္းယုန္နီကို ေရးကတည္းက သူၿပီးလွ်င္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ၿပီးလွ်င္ ဒဂုန္တာရာကို ေရးရန္ ဇာတ္ပ်ိဳးခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္တြင္ ဒဂုန္တာရာကို ေရးရမည္ ႐ွိေသာအခါ လက္တြန္႔ ေနသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို မေရးဘဲ တိရစၦာန္႐ံုထဲက က်ားၿမီးကို သြားဆြဲရလွ်င္ ေကာင္းေခ် မည္လားဟု စဥ္းစားမိသည္။
မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား "ဆီးရီး" ကို စီစဥ္ကတည္းကပင္ လက္တြန္႔မိေသာ ေခါင္းစီးႏွစ္ခု ႐ွိခဲ့သည္။ "မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" ႏွင့္ "မိမိႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ်ား" ပင္ ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျဖစ္သည္။ ဒဂုန္တာရာက ေ႐ႊပန္းကန္ ျဖစ္သည္။
သည္မွာ သတိရသျဖင့္ ရယ္စရာတခု ေျပာခ်င္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ စာေပလုပ္သား ညီလာခံတုန္းက ျဖစ္သည္။
'ဆရာနတ္ႏြယ္၊ "မိမိႏွင့္ စာေပလုပ္သားညီလာခံ ၁၉၈၄" ကို ေရးပါဦး'
ေနာက္ဘက္မွ အသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေဒၚႂကြယ္ႂကြယ္က ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေဒၚႂကြယ္ႂကြယ္ႏွင့္အတူ အျခား အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ႐ွိေနသည္။ အခ်ိဳ႔ကို မိမိ သိသည္။ အခ်ိဳ႔ကို သိသည္ဟု ထင္သည္။ နာမည္ႏွင့္လူ မတြဲမိ။ အခ်ိဳ႔ကိုကား ယခင္က မျမင္ဖူး။
ညီလာခံတက္ေရာက္သူမ်ားကို အမည္စာတမ္းပါ႐ွိေသာ ရင္ထိုးကေလးမ်ား ေပးထား သည္။ လူကိုမွတ္မိၿပီး နာမည္ေမ့ေနလွ်င္ ရင္ဘတ္ေပၚမွ ရင္ထိုးကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ဆိုလွ်င္ အေရးမႀကီး။ သူ႔ရင္ဘတ္မွ စာတမ္းကို အားမနာတမ္း ဖတ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမိ်ဳးသမီးဆိုလွ်င္ကား အားနာစရာႀကီး။ ေနာက္တႀကိမ္ဆိုလွ်င္ နာမည္စာတမ္းမ်ားကို ရင္မွာမထိုးဘဲ ေနာက္ေက်ာမွာ ထိုးရန္ အၾကံျပဳရလွ်င္ ေကာင္းမလား မသိ။ "ေက်ာထိုး" ဟူေသာ ေ၀ါဟာရအသစ္တလံုးလည္း တိုးလာႏိုင္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အားနာစရာ မ႐ွိေတာ့။
ယခုေတာ့ "မိမိႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ်ား" အေၾကာင္း ေရးႏိုင္ရန္ သူတို႔နာမည္ကို သိႏိုင္ဖို႔ကပင္ အခက္အခဲႀကီးတခု။
"မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" အေၾကာင္း ေရးဖို႔ကိစၥမွာလည္း အခက္အခဲေတြ တသီတတန္း ႀကီးပင္။
သို႔ေသာ္.....
မိမိသည္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ ၁၉၅၃ မွ အစျပဳလ်က္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးမွ် ဒဂုန္တာရာႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေနခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔သည္ ေန႔စဥ္ေလာက္ပင္ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ အေအးဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ ခရီးအတူ သြားၾကသည္။ အစည္းအေ၀း အတူတက္ၾကသည္။ စာေပအေၾကာင္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။
သည့္ထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးသည္က မိမိသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ မိမိအေပၚတြင္ သူ၏ စာေပၾသဇာ သက္ေရာက္လႊမ္းမိုးခဲ့သည္။ ယခုတိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
သည္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေရးရေပမည္။ "မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" ကို ေရးရမည္။ ဘယ္ကစၿပီး ေရးရေပမည္နည္း။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေရးရမည္နည္း။ ဘယ္မွာ ဆံုးရမည္နည္း။
၂
(က)
မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးၾကသည္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ အလုပ္တိုက္တြင္ ျဖစ္သည္။ မိမိက သူ႔ကို ေတြ႔ျမင္လို၊ သိကၽြမ္းလိုသျဖင့္ ကိုတင္စိုးက လိုက္ပို႔ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ေဒၚမမေလးတိုက္တြင္ စတည္းခ်ေနသည္။ သူ႔စပြဲက အ၀င္၀တြင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္အကြယ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လွ်င္ အျပင္ဘက္ကမၻာကို ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္တြင္ ဇာခန္းဆီး တပ္ဆင္ထားသျဖင့္ ျပင္ပကမၻာသည္ ၀ိုးတ၀ါးမွ်သာ။
သူ႔စားပြဲက လွသည္။ ပန္းခ်ီႏွင့္ တူသည္။ ကဗ်ာႏွင့္တူသည္။ စားပြဲခင္း အျပာႏုႏု၊ စားပြဲတင္မီးအုပ္ေဆာင္းကလည္း အၿမိတ္စကေလးေတြ က်ေနေသာ ပိုးအျပာစ။ ဖန္ခြက္ပုပုကေလး အုပ္ထားေသာ ေရဖန္ခ်ိဳင့္။ အညီအညာထပ္ထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ သံုးအုပ္။
ကိုတင္စိုးက မိတ္ဆက္ေပးေသာအခါ သူ ယဲ့ယဲ့ကေလး ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ လူထုအေၾကာင္း၊ မႏၱေလးအေၾကာင္း သဲ့သဲ့ကေလး ေမးသည္။ မိမိကို သူၾကည့္ပံုက စူးစူးစိုက္စိုက္ မဟုတ္။ သဲ့သဲ့ယဲ့ယဲ့ကေလး။
သူ႔အေၾကာင္း ၾကားဖူးထားသည့္အတိုင္း၊ စာထဲတြင္ ဖတ္ဖူးထားသည့္အတိုင္း၊ အကႌ်လက္႐ွည္အျဖဴ၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေရညႇိစိမ္း၊ မ်က္မွန္၀ိုင္း၀ိုင္းထူထူ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ တြန္႔တြန္႔လိပ္လိပ္။
သည္တုန္းက သူ ၃၄ ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ မိမိက ၂၀။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ မိမိထက္ ၁၄ ႏွစ္ ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိထက္ ေလး ငါးႏွစ္မွ်ႀကီးၾကေသာ ကိုေက်ာ္ေအာင္၊ ကိုျမသန္း(တင့္)၊ ကိုတင္စိုး၊ ကိုေအာင္လင္းတို႔ ေခၚသည့္အတိုင္းပင္ သူ႔ကို ကိုေဌးၿမိဳင္ဟု ေခၚမိသည္။ ထိုမွ်မက မိမိထက္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ႀကီးၾကေသာ တင့္ဆန္းႏွင့္ လင္းယုန္သစ္လြင္ တို႔ကိုလည္း ကိုမိုးေ၀တို႔ ေခၚသည့္အတိုင္းပင္ ကိုတင့္ဆန္း၊ ကိုသစ္လြင္ ဟု ေခၚခဲ့မိသည္။ ယခုမွ သူတို႔တေတြ အဘိုးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီကို ၾကည့္ၿပီး "ကို" တပ္ၿပီး ေခၚရမည္ကို အားနာေနမိသည္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ကိုပင္ ကိုေဌးၿမိဳင္တို႔၊ ကိုတင္ေအာင္တို႔ ေခၚသည့္အတိုင္း ကိုသိန္းေဖဟု လိုက္ၿပီး မေခၚမိေစရန္ မနည္းပင္ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကိုသိန္းေဖျမင့္က ငါးႏွစ္ပဲ ကြာသည္ မဟုတ္လား။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ကိုေဌးၿမိဳင္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ ေဒၚမမေလးကိုမူ ထိုကတည္းက အစ္မႀကီးဟု ေခၚခဲ့သည္။ မိမိထက္ ၁၆ ႏွစ္တိတိ ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကမူ ေဒၚမမေလးသည္ ၃၆ ႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေသးသည္။ လွပဆဲ ျဖစ္သည္။ အရပ္အေမာင္းေကာင္းၿပီး အျပင္အဆင္ တတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ ပို၍လွပသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၏ အလွအပက အသက္ ၄၀ တြင္မွ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္ မဟုတ္လား။
ေဒၚမမေလးက မိမိတို႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးဆိုင္မွ ခ်စ္တီးေကာ္ဖီ မွာတိုက္သည္။ ေကာ္ဖီက ေကာင္းသည္။ အနံ႔ေရာ အရသာေရာ ျပင္းစူးသည္။ ထို႔ေနာက္ နာမည္ေက်ာ္ ကရစ္လမ္း (ယခု-ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းလမ္း) စမူဆာကို မွာေကၽြးသည္။ စမူဆာကလည္း ေကာင္းလွသည္။ ေသးေသးကေလးေတြ၊ ပူပူကေလးေတြ။ သည္မွစ၍ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ား တြင္ ခ်စ္တီးေကာ္ဖီႏွင့္ ကရစ္လမ္းစမူဆာသည္ မိမိတို႔၏ နိစၥဓူ၀ ေန႔လည္စာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
ခ်စ္တီးေကာ္ဖီ၊ ကရစ္လမ္း စမူဆာ၊ စာေပသစ္၊ စာေရးဆရာအသင္း၊ စာေရးဆရာ စာေပကလပ္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္.......။
(ခ)
ဒဂုန္တာရာ ခ်ည္လံုခ်ည္၀တ္သည္ကို မိမိ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ဖူးသည္မွာ မိမိတို႔ လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းကို သြားၾကတုန္းက ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၇ တြင္ ျဖစ္သည္။
လိႈင္ျမစ္ကမ္းပါးေပၚ႐ွိ လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းႏွင့္ အလယ္႐ိုးမေတာင္ေျခ႐ွိ တဗူးၿမိဳ႔ေဟာင္းကို သြားေရာက္ရန္ မိမိတို႔ ညႇိႏိႈင္းေသာအခါ ဒဂုန္တာရာက သူလည္းလိုက္မည္ဟု စိတ္ထက္သန္စြာ ဆိုသည္။
'ခင္ဗ်ား လိုက္ႏိုင္ပါ့မလား'
'ကမၻာပတ္လာတဲ့ လူပဲဗ်ာ'
မရယ္တရယ္ သူ ေျပာသည္။
'ကမၻာပတ္တာနဲ႔ မတူဘူး။ အခု သြားရမွာက ခရီးၾကမ္းတယ္၊ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ ရမွာ'
'ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မပူပါနဲ႔'
'ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး'
သည္ေတာ့ သူ ေတြေ၀သြားသည္။
သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဟန္ျဖင့္-
'အင္း ဟုတ္တယ္၊ ခ်ည္လံုခ်ည္ ႏွစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ရမွာပဲ'
သည္တုန္းက ညေစ်းတန္းက အေနာ္ရထာလမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္တန္းေတြ အက်အန ထိုးလို႔ ျဖစ္သည္။ သူလံုခ်ည္၀ယ္ရာသို႔ ကိုတင္စိုးႏွင့္ မိမိ အေဖာ္လိုက္ၾကသည္။
သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အဆင္အေသြး မရသျဖင့္ တနာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လံုခ်ည္ႏွစ္ထည္ သူ၀ယ္သည္။ အကြက္ စိပ္စိပ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ တထည္က အစိမ္းႏု၊ တထည္က အျပာႏု။
ျပည့္ၾကပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစီးျဖင့္ မိမိတို႔ လိုက္ပါရသည္။ မိမိတို႔ ဆိုသည္မွာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ တင္စိုး၊ ကိုလြင္ဦး(ျပည္ေတာ္သစ္) ႏွင့္ မိမိ။
ဥကၠံမေရာက္မီ ႐ြာတ႐ြာတြင္ ဆင္းရသည္။ လိႈင္းၿမိဳ႔ေဟာင္းကို ေရာက္ေအာင္ သံုးနာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရသည္။ မိုး႐ြာထားသျဖင့္ လယ္ကန္သင္းမ်ား စြတ္စိုေနသည္။ ေခ်ာ္ခၽြတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ဗြက္ေပါက္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေရလႊမ္းေနသည္။ ဖိနပ္မ်ားကို လက္တြင္ ကိုင္သြားၾကရသည္။ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားၿပီး ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ ဗြက္က ေျခသလံုးတ၀က္ေလာက္ ျမဳပ္သည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေရက ေပါင္လည္ေလာက္ထိ နက္သည္။ တေနရာတြင္ "ေခြးအိပ္ေခ်ာင္း" ကို ကူးျဖတ္ၾကရသည္။ တံတားက ၀ါးပိုး၀ါး တလံုးတည္း။ မိမိတို႔က ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကူးျဖတ္ၾကရသည္။
ကိုေဌးၿမိဳင္ တခ်က္ကေလး မညည္းပါ။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔ကို ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေမွ်ာ့မ်ားကိုလည္း သူနည္းနည္းမွ် မေၾကာက္ပါ။ သူက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားျဖစ္သည္။ မိမိ ေမွ်ာ့ေၾကာက္သည္ကို ၾကည့္ၿပီး သူက ရယ္ေမာလိုက္ေသးသည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္ လႈိင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းအတြင္းသို႔ ေရာက္႐ွိသြားၾကသည္။ မိမိတို႔ ဘာေတြ ေတြ႔ရသနည္း။ ဘုရားပ်က္ကေလးတဆူႏွင့္ ေရတြင္းပ်က္ကေလးတခုကိုသာ ေတြ႔႐ွိၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႔႐ိုးေပၚမွ ၾကည့္ေသာအခါတြင္ကား လိႈင္းျမစ္တခြင္သည္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ျဖန္႔ခင္းထားသည့္ႏွယ္၊ အေ၀းဆီတြင္ အလယ္႐ိုးမ မိႈင္းညိဳ႔ညိဳ႔။
လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းမွ အျပန္တြင္ ဒဂုန္တာရာက ႐ႈမ၀တြင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးသည္။ ကိုတင္စိုးက လံုးခ်င္းတပုဒ္။
(ဂ)
ဒဂုန္တာရာသည္ အလွအပ အႏုအ႐ြကေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္သည္။ အၾကမ္းအတမ္း အပင္အပန္းတို႔ကိုလည္း အမႈမထင္ပါ။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ မိမိတို႔ ေျမာက္ဥကၠလာပကို ေျပာင္းရေတာ့ သူသည္ မိမိတို႔ ႐ွိရာ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲသို႔ ေခၽြးတလံုးလံုး၊ ဖံုတလူးလူးျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ မိမိတို႔၏ ယာယီနန္း ျဖစ္ေသာ ေလးတိုင္စင္ကေလးမ်ားတြင္ သူေရေႏြးၾကမ္းေသာက္သည္။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းကို ေလွကေလးႏွင့္ ျဖတ္ၿပီး တဖက္ကမ္းက ႐ြာေတြကို သြားလည္ေတာ့လည္း သူလိုက္ပါသည္။ သူသည္ ေတာင္ဥကၠလာပသို႔လည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေကတီဦးေက်ာ္တင့္(ကြယ္လြန္) ထံသို႔ဟု ထင္သည္။ သည္မွာ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ "ဥကၠလာပ" ကဗ်ာ ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္၊ စာေပေရးရာေဆြးေႏြး ရမည္ဆိုလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ ဦး မေလး။ မိုး႐ြာသည္ကိုလည္း သူမျဖံဳ၊ ေနပူသည္ကိုလည္း သူမတြက္၊ ႏွင္းက်သည္ကိုလည္း အမႈမထား။ ခရီးေ၀းသည္၊ ေခ်ာင္က်သည္၊ လမ္းေထာင့္သည္ ဆိုသည္ေတြလည္း သူ ဘာမွ မစဥ္းစား။ ခ်ိန္းသည့္ေန႔တြင္ သူေရာက္လာသည္။ ခ်ိန္းသည့္အခ်ိန္တြင္ သူေရာက္လာသည္။ ပ်က္ကြက္သည္မ႐ွိ။ ေနာက္က်သည္မ႐ွိ။ အစည္းအေ၀းဆိုလွ်င္လည္း သည္အတိုင္းပင္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ အတူပါေသာ္လည္း ေဟာေျပာပြဲကိုကား ဘ၀င္က်ဟန္ မ႐ွိေခ်။ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုလွ်င္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မလိုက္။ စာေပေဆြးေႏြးပြဲ သက္သက္ဆိုလွ်င္ကား သူ လိုက္ပါသည္။
တခုေသာ စာဆိုေတာ္ ရာသီတြင္ မိုးေ၀ကို သူ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေပးေသာအခါ ေဟာေျပာပြဲမ်ားအေၾကာင္း ပါ႐ွိလာသည္။ သူ၏ ေကာက္ခ်က္ အခ်ိဳ႔သည္ မိမိတို႔ႏွင့္ သေဘာကိုက္ညီျခင္း မ႐ွိသျဖင့္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ (မိမိတည္းျဖတ္ ေသာ) မိုးေ၀သို႔ သူစာမူမေပးေတာ့။
မိုးေ၀မွာ သူမေရးေတာ့ေသာ္လည္း မိုးေ၀ကိုကား သူ ဖတ္ျမဲျဖစ္သည္။ မိုးေ၀ကလည္း သူ႔ကို စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးျမဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တလတြင္ကား သူ႔အတြက္ စာအုပ္လာယူေသာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကို မိမိက ေျပာလိုက္သည္။
'မိုးေ၀မွာ စာမေရးတဲ့ လူေတြကို စာအုပ္မေပးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ဗ်ာ'
သည္သတင္း ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားသည္။
'ခင္ဗ်ား အေတာ္ဆိုးတဲ့လူဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာ'
ကိုေစာလြင္ (ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး) က မိမိကို ေျပာသည္။ သည္တုန္းက မိုးေ၀ကို သူ တာ၀န္ခံ ထုတ္ေနစဥ္ ျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလေတြ ၾကာျမင့္သြားသည္။ မိုးေ၀ကို မိမိ လက္လႊတ္ လိုက္သည္။ သည္အခါတြင္ မိုးေ၀မွာ သူ ျပန္ေရးသည္။
(ဃ)
မိုးေ၀ကို မိမိ ျပန္လည္ တာ၀န္ယူေသာအခါ သူ႔ထံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး စာမူေတာင္းရန္ မိမိ ဆံုးျဖတ္သည္။ မိတ္ေဆြေတြကလည္း တိုက္တြန္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ကား သူ႔ထံသို မိမိ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။
မိုးေ၀ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္ကို စီစဥ္ေသာအခါတြင္ကား သူ႔ထံသို႔ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု သႏၷိဌာန္ခ်သည္။
တေန႔တြင္ ကားတစီးငွားၿပီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာတက္တိုး၊ ေဒၚႏုယဥ္ႏွင့္ သူ႔အိမ္သို႔ သြားရန္ စီစဥ္သည္။ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႔လည္း လိုက္ပါၾကမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ထံသို႔ ႀကိဳၿပီး ဖုန္းဆက္ေသာအခါ သူ မ႐ွိပါ။ ေမွာ္ဘီ သြားေနသည္။ ေနာက္တပတ္အၾကာတြင္ ထပ္ၿပီး ဖံုးဆက္သည္။ မေတြ႔ပါ။ ေမွာ္ဘီသြားေနသည္ဟုပင္ သိရသည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္အတြက္ သူ႔ထံမွ စာမူ မေတာင္းလိုက္ရပါ။ အကယ္၍ သူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး စာမူေတာင္းခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ကား......။
နတ္ႏြယ္
[မိုးေ၀၊ စကိတင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၈၄]
{နတ္ႏြယ္ ရဲ႔ မိမိႏွင့္စာေရးဆရာမ်ား၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၀ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါ တယ္။}
No comments:
Post a Comment