၁၀၈ စစ္ေဒသသို႔ေရးသူ- ဖိုးသံ (လူထု)

[ '၆၀' စာအုပ္အတြက္ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မာယာမွာ ဦးစြာ တင္ျပလိုက္ျခင္းပါ။]


က်ေနာ္ အိမ္က ထြက္ေျပးလာကတည္းက ေတာခိုဖို႔ ထြက္ေျပးလာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုအထိ ဆိုရင္ ၉လေလာက္႐ွိ သြားပါၿပီ။ အစိုးရအုပ္ခ်ုဳပ္တဲ့ နယ္ေျမထဲမွာပဲ ျပန္ေရာက္ ေနရပါတယ္။ မဲနယ္ေတာင္က ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းထဲက ေနရာ တေနရာမွာ က်ေနာ္၀ပ္ ေနရပါတယ္။ သံုးေလးလ ၾကာတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ ေျမေအာက္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။


အေမက အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လို႔ ေခၚလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရတာလို ခ်က္ျခင္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ထိုက္သူကို ကန္ေတာ့၊ ႏႈတ္ဆက္တန္သူကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လြယ္အိတ္ကေလး ပုခံုးေပၚတင္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုေတာ္၀င္းရယ္၊ ေျမေအာက္က ရဲေဘာ္ရယ္၊ ကားေမာင္းသူရယ္။ ဒတ္ဆန္းကား ေနာက္ပြင့္ေလးနဲ႔ပါ။

ဦးတည္ခ်က္က ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ၁၀၈ စစ္ေဒသ။ စခန္းေထာက္က ဗထူးႃမို႔နဲ႔ ေက်ာက္ဂူ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲမွာထိုင္၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စကား မေျပာၾကပါဘူး။ ကားအျပင္ ႐ႈခင္းက ေျခာက္သေယာင္းလွတယ္။

တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းမိေတာ့ သာစည္ေ႐ႊေညာင္ မီးရထားလမ္း အကူးမွာ မီးရထား လာကာနီးလို႔ ေမာင္းတံႀကီး ခ်ပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအနားမွာ ကိုယ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြ ေစာင့္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ အနားနီးေတာ့မွ သတိႁပုမိတယ္၊ ဆင္အက အဖြဲ႔တဖြဲ႔။ ဆင္႐ုပ္ႀကီး ေက်ာေပၚက နာမည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ရတနာမင္း’ တဲ့။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ရတနာမင္း ဆိုတာက မႏၱေလး တမာကုန္းက၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မိဘမ်ားဆီ မၾကာခဏ၀င္ ထြက္သြားလာ ေနၾကသူေတြ။ အဲဒီ အရင္တႏွစ္တုန္းကပဲ ဒီအဖြဲ႕အေၾကာင္း က်ေနာ့္မိဘေတြက ဦးေန၀င္းကို ေျပာျပေတာ့ သူက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ပုဂံသီရိပစၥယာမွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို မွတ္မိတဲ့လူမ်ား ပါေနရင္ ဒုကၡပဲ။ ကိုေတာ္၀င္းကလည္း တမာကုန္းအရပ္ထဲမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြ ေပါသမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီရထားဂိတ္မွာ ေခါင္းေတြ ငံု႔ေနၾကရတယ္။

ဗထူးႃမို႔ကို ေရာက္ေတာ့ ေနအေတာ္ ေစာင္းေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ထားရာေန၊ ေကၽြးတာစား၊ ခင္ေပးရာအိပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔က ေက်ာက္ဂူေစ်းပါ။ က်ေနာ္တို႔က ေစ်းကားနဲ႔ ေက်ာက္ဂူကို လိုက္သြားၿပီး ဟိုက လာႀကိဳတဲ့ လူနဲ႔အတူ သူတုိ႔ေစ်းျပန္ေတြ အထဲေရာၿပီး လိုက္သြားၾကတာပါ။ ေတာေစ်းဆိုေတာ့ ေစ်းသယ္ေတြ ေစ်း၀ယ္ေတြဟာ အေစာႀကီးလာ၊ အေစာႀကီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗထူးႃမို႔ကေန ေစာေစာထၿပီး သံုးတန္ကားႀကီးတစင္းေပၚမွာ လူ၄-၅၀နဲ႔ ေရာၿပီး လိုက္သြားၾကတာပါ။

ေက်ာက္ဂူ ေစ်းကြဲခ်ိန္က်ေတာ့ ေစ်းျပန္ ေဒသခံေတြနဲ႔ေရာၿပီး လွည္းေပၚ ထိုင္လိုက္သြားၾကပါတယ္။ အင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြ ထီးထီးမားမား အႃပိုင္းအ႐ိုင္းနဲ႔၊ ခ်ိဳးသံ၊ ငွက္ေတာ္သံ၊ ေယာက္ဖေခြးေခၚသံ ေတြနဲ႔။ သာယာခ်င္တိုင္း သာယာေနတဲ့ ေတာႀကီးပါ။ က်ေနာ္သာ အျဖစ္႐ွိရင္ ေတာလား လွလွတပုဒ္ေတာင္ ေရးထြက္ လာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ခ်င္းေျပာေနတဲ့ ဓႏုစကား၊ ႐ွမ္းစကားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က နားမလည္၊ ကိုယ္က ေျပာရင္လည္း ဗမာမွန္းေပၚသြားမွာမို႔ ေတာအလွ၊ ငွက္ဂီတကို ခံစားရင္းသာ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔႕ ညေန သံုး-ေလးနာရီ ေလာက္မွာ ႐ြာတ႐ြာကို ေရာက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေရးမထားတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ႐ြာနာမည္ကို က်ေနာ္ စနည္း မနာမိပါ။ လိုက္ပို႔တဲ့လူ၊ လာႀကိဳတဲ့ လူေတြရဲ႕ နာမည္ဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ေျပာမထြက္တဲ့ ေက်းဇူးတင္စကားေတြကို မ်က္လံုးက ေျပာရင္းသာ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာရတာခ်ည္းပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ႐ြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီက အိမ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ အႏွံ႔အျပားက အိမ္ေတြလိုပါပဲ၊ ေျခတံ႐ွည္၊ ၀ါးကပ္ကာ အိမ္ေတြပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္လည္း ႐ွိသေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ့္႐ွင္မ်ားနဲ႕အတူ ထမင္းစားရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အခန္းအလယ္က မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ စကားစျမည္ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်င္းပါ။ တျခားအိမ္ေတြက လူေတြ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးလူငယ္ ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ေလာက္ တက္လာၿပီး ၀ိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ အစဥ္အလာ အတိုင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘူး။ ေနာက္နားမွာ ထရံမွီၿပီး ေတမိဇာတ္ခင္းေနသူ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သူတို႔က မစပ္စုပါဘူး။ သူတို႔အဖို႔ ႐ိုးေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလား မသိပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္ ကူးလာပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိပါ။ စကား၀ိုင္းကေတာ့ လူတိုးလိုက္၊ ေလ်ာ့လိုက္နဲ႔ ပါပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ ည၈နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါမယ္။ ေသနတ္ ထမ္းထားတဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္နဲ႔ သူတို႔ခ်င္း တီးတိုးေျပာၿပီး အိမ္႐ွင္က က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ေမးထိုးျပ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ‘သူတို႔ပဲ’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေခါင္းၿငိတ္ျပပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ထိုင္ရာကေန ေငါက္ကနဲ ထလိုက္ပါတယ္ဲ။ ေနာက္ၿပီးအားလံုးကို ေလးစား ေက်းဇူးတင္တဲ့ သေဘာ ခါးၫႊတ္ႃပံုးျပၿပီး ေ႐ွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ - ေအာ္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားခဲ့ ၾကပါတယ္။

အျပင္မွာ လသာေနပါတယ္။ လျပည့္မဟုတ္လို႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီအစ္ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ႏိုင္တဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳး ႐ွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားတခြန္းမွ မေျပာပဲ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ႐ြာက ထြက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေတာတန္းထဲကို တန္း၀င္တာပါပဲ။ ေတာလမ္းေလး တခုအတိုင္း ခပ္ေျပေျပ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလးဖံုဖံုက လေရာင္ေအာက္မွာ ကိုယ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းအတိုင္း ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္ ၇ေယက္ ၈ေယာက္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို အခ်က္ေပးသံတို႔ ဘာတို႔ ဘာမွ သတိမထားမိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီေနရာမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊ မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳတဲ့အဖြဲ႕ကို ေခါင္းေဆာင္လာသူက ၁၀၈ စစ္ေဒသ ေကာ္မတီ ရဲေဘာ္(ဦး) ေသာင္းတင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္၅၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို အမ်ားက ဦးေလးေသာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ြာမွာလာႀကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြက ရဲေဘာ္၀င္းေအာင္နဲ႕ ရဲေဘာ္လွတင့္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အဲဒီလို စကားေျပာေနၾကတုန္းမွာ က်ေနာ့္ မ်က္စိေတြက သူတို႔ ဦးထုပ္ေပၚက ၾကယ္နီနဲ႔ သူတို႔ လက္ထဲက ေသနတ္ေတြဆီကိုပဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ဦးေလးေသာင္းက ၿပံဳးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ေပး၊ ရဲေဘာ္ တေယာက္ဆီက အမ္-၂၃ ေသနတ္တလက္ကို ယူေပးပါတယ္။ လေရာင္ေလး မွိန္မွိန္ေအာက္မွာေပမဲ့ ၾကယ္နီေရာ ေသနတ္ေရာပါ တလက္လက္ ေတာက္ေနတယ္ ထင္ရပါတယ္။ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ ခံစားမႈတခု ေပၚလာပါတယ္။

က်ေနာ္ေ တာခိုခဲ့ပါၿပီ။ သူပုန္ - အဲ- လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ပါၿပီ။

ဖိုးသံ(လူထု)