Sunday, September 7, 2008

ေမၿငိမ္းႏွင့္ စာေပအင္တာဗ်ဴး (ပထမပိုင္း)
ေရးသူ- ဟိန္းလတ္


ဒီေန႔ေခတ္ကို ေျပာေနၾကတယ္။ ျမန္မာ၀တၳဳတိုေ႐ႊေခတ္တဲ့။ ဒီေ႐ႊေခတ္ထဲမွာ အငွားဆိုင္ႀကိဳက္ ေရာင္းတမ္း ေ႐ႊေရစိမ္ေတြေႀကာင့္ မဂၢဇင္းႀကိဳက္ ေ႐ႊစစ္စစ္ေတြအဖို႔ ေ႐ႊေရာင္ထိန္သင့္သေလာက္ မထိန္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ 'ဇမၺဴရာဇ္' နဲ႔ 'ဦးဖိုးခ်မ္း' တို႔ရဲ႔ အတၱဳပၸတၱိကို 'ပရိသတ္မွတ္ေက်ာက္' က ေကာင္းေကာင္းခြဲျခား နားလည္ထားပါတယ္။ ဒီလအဖို႔ေတာ့ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို အႏုပညာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျဖတ္သန္းလာၿပီး ပရိသတ္သန္႔သန္႔ကို အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၿပီးျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊေခတ္ထူေထာင္သူေတြထဲက "ေမၿငိမ္း" နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္မိတဲ့အခါ........



ဟိန္းလတ္။ ။ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာေတြနဲ႔ခ်ည္း အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနရသလား ဆိုၿပီးေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူရင္းေတြက ကလိၾက၊ ရိၾကပါတယ္။ အခု ေမၿငိမ္းလို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ဆရာမတေယာက္နဲ႔ေတြ႔မွ သူတို႔အသံဗလံေတြလဲ တိတ္သြားမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေမၿငိမ္းရဲ႔စာေတြက ယခုႏွစ္ အေတာအတြင္း မဂၢဇင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလဲ ပါလာ၊ ပါသမွ်အားလံုးလိုလိုပဲ အႏုပညာအရေရာ၊ တင္ျပပံုအရပါ ေကာင္းေနလို႔ လူသိမ်ား၊ လူေျပာမ်ားလာၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေတြ႔ဆံုခြင့္ရတဲ့အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကဲ... အခုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမၿငိမ္းရဲ႔ ၀တၳဳေရးျဖစ္လာပံုေလးကပဲ စလိုက္ၾကရေအာင္.......။

ေမၿငိမ္း။ ။ ဆရာ၀န္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားဘာမွ မဟုတ္တဲ့ သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးမႀကီးပါဘူး႐ွင္။ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူကို ဆက္စပ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ စာေရးသူ စစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔သာ လိုတယ္ထင္ပါတယ္။
ရသစာေပနယ္မွာ ကၽြန္မစေရးျဖစ္တာက ကဗ်ာပါ။ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးေရးၿပီး ေတာ့မွ ၀တၳဳေရးျဖစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာကိုက်ေတာ့ ကၽြန္မ မဂၢဇင္းေတြကို သိတ္မပို႔ျဖစ္ဘူး။ သိမ္းထားျဖစ္တာပဲ မ်ားတယ္။ ဒါကလဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပါ့ေလ။ ၀တၳဳတပုဒ္မွာ စာလံုးက်တာမ်ိဳး၊ စာလံုးမွားတာမ်ိဳး သိပ္မသိသာေပမယ့္ ကဗ်ာက်ေတာ့ အင္မတန္သိသာ တယ္ေလ။
ကၽြန္မက ကဗ်ာမွာ ကံမေကာင္းဘူး႐ွင့္။ အျမဲပဲ စာလံုးမွားပါတတ္တယ္။ ကၽြန္မ လက္ေရးကေတာ့ သိပ္မဆိုးဘူး ထင္ပါတယ္။ မဆိုးတာထက္ အင္မတန္ပီသေအာင္၊ စာလံုးေပါင္းမွန္ေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိမဂၢဇင္းပါ ကဗ်ာေလးပုဒ္မွာ လံုး၀အမွားလြတ္တာဆိုလို႔ တပုဒ္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကဗ်ာဆို သိမ္းထားေတာ့တာပဲ။
ကဗ်ာေရးတာက အေတာ္ေစာေစာကတည္းကေပမဲ့ ၀တၳဳစေရးဖို႔ ႀကိဳးစားတာက်ေတာ့ ၁၉၈၃ ေလာက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစာေၾကာင့္ အဲဒီဘက္ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၁၉၈၅ က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ ျမန္မာစာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲၿပီးခ်ိန္မို႔ အေတာ္ပဲ စိတ္ေပါ့ေနၿပီး ၀တၳဳေတြ ေရးျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၆ ထဲက်မွ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို ပို႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀တၳဳကို ပိုေဇာက္ခ်ေရးခဲ့တဲ့ လမ္းစပါပဲ။ ကၽြန္မ တၿပိဳင္တည္းပို႔ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပုဒ္မွာ တပုဒ္ပဲ အပယ္ခံရၿပီး က်န္တဲ့သံုးပုဒ္က ၁၉၈၇ ထဲမွာ လဆက္ပါလာခဲ့တယ္။ ဂုဏ္ထူးတန္း ဆက္ တက္ရေတာ့လည္း ေက်ာင္းစာတဖက္နဲ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးပစ္လိုက္တာပါပဲ။ မ်ားမ်ားေရးျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုထိ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကၽြန္မ၀တၳဳပုဒ္ေရ ၁၈ ပုဒ္ ႐ွိခဲ့တာပါ။
႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရရင္ေတာ့ ခုမွ စာစေရးတဲ့ သူတေယာက္အတြက္ အခိ်န္တိုအတြင္း မွာ ခုေလာက္ အ႐ွိန္ရလာခဲ့တာဟာ ကၽြန္မအတြက္ အိပ္မက္လိုပါပဲ။ မဂၢဇင္းမွာ ပထမဆံုးပါတဲ့ ၀တၳဳက ၁၉၈၇ ေမလထုတ္ေပဖူးလႊာမွာပါတဲ့ 'ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္' ။ ကဗ်ာက ၁၉၈၆၊ မတ္လ ထင္ပါရဲ႔။ ေပဖူးလႊာထဲမွာ 'ျပည့္စံုျခင္း' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကစတာပါ။

ဟိန္းလတ္။ ။ နာမည္ရင္းက ေဒၚၿငိမ္းခက္ခက္ ဟုတ္လား...။ နာမည္ရင္းကေတာင္ ကေလာင္နာမည္ထက္ ပိုလွ၊ ပိုဆန္းေနေသးတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးနာမည္ အေတာ္႐ွားတယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီနာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ စာမေရးဘဲ 'ေမၿငိမ္း' ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို ယူတာလဲဟင္။

ေမၿငိမ္း။ ။ အဲဒီ ၿငိမ္းခက္ခက္ဆိုတဲ့ နာမည္က ကၽြန္မအေဖေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ တကယ့္နာမည္ရင္းပါပဲ။
လူတေယာက္ဟာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ နာမည္တမ်ိဳးသာ ႐ွိေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါ တယ္။ တတ္ႏိုင္ရင္ နာမည္တခုတည္းနဲ႔ပဲ စာေရး၊ ကဗ်ာေရး။ တကယ့္ဘ၀ထဲေနတာက ေကာင္းမွာပါ။ ဒီနာမည္ရင္းက လွတယ္ ဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေလာင္နာမည္ကို ဒီနာမည္ရင္း မေပးျဖစ္တာက အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက ဒီနာမည္ရင္းကို သိပ္စြဲလန္းတယ္။ ကၽြန္မ စာေရးစ စာေတြကိုလဲ စိတ္မခ်ဘူးေလ။ ကၽြန္မအသက္ကလဲ စာေကာင္းေကာင္းေတြ ေရးႏိုင္ဖို႔ ငယ္လြန္းေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ တကယ့္ဘ၀၊ ကၽြန္မရဲ႔ စာေတြထဲက ဘ၀နဲ႔ကို ျပတ္ျပတ္သားသား စည္းတခု ျခားထားခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကေလာင္နာမည္ကို တျခားတခု ေ႐ြးျဖစ္ခဲ့တာ။
ကေလာင္နာမည္ ေ႐ြးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္မက မိန္းမ႐ုပ္အေပၚဆံုးစကားလံုးျဖစ္တဲ့ 'ေမ' နဲ႔ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ 'ၿငိမ္း' ဆိုတာကို လြယ္လြယ္တြဲယူ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ခုမဂၢဇင္း ေတြထဲမွာ 'ေမ' ေတြ မ်ားလာေတာ့ ကၽြန္မကေလာင္နာမည္ဟာ ေမၿငိမ္းမဟုတ္လဲ နာမည္ အရင္းအတိုင္း ၿငိမ္းခက္ခက္ပဲ ျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ခဏခဏေတြးျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါက မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေမၿငိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရးခဲ့တာခ်ည္းပဲ မ်ားေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီေမၿငိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္ကိုလည္း ကၽြန္မခ်စ္ပါတယ္။

ဟိန္းလတ္။ ။ ေမၿငိမ္းရဲ႔ ၀တၳဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပန္းခ်ီဆရာရယ္၊ ဂီတာရယ္၊ ကဗ်ာရယ္၊ ေတာ္ေတာ္ပါတတ္တယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားေလးတေယာက္ရဲ႔ 'မ်က္ႏွာမွာ အစက္အေပ်ာက္ကင္းစင္မႈ' ဆိုတာကိုလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေရးဆရာအေပၚမွာ ဘယ္လို လႊမ္းမိုးမႈေတြ ဩဇာသက္ေရာက္မႈ ေတြ ႐ွိေနပါသလဲလို႔.....။

ေမၿငိမ္း။ ။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ စိတ္ခံစားမႈအေပၚ အလိုလိုက္မႈပါပဲ။ ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႔ နယ္ပယ္ျဖစ္တဲ့ စာေပထက္ပိုလို႔ ပန္းခ်ီကို သိတ္မက္ေမာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂီတာဟာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ႏွစ္သက္သေလာက္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့အထိ သင္ယူဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့တဲ့ အႏုပညာပစၥည္းတခုပါပဲ။ အဲဒီ ပန္းခ်ီရယ္၊ ဂီတာရယ္၊ ကဗ်ာရယ္က ၀တၳဳေတြထက္ အမ်ားႀကီးေစာၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့တာပါ။
ေယာက်္ားေလးတေယာက္ရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ အစက္အေပ်ာက္ကင္းစင္မႈ ဆိုတာကလဲ..... အင္း..... ကၽြန္မရဲ႔ စြဲလန္းမႈတခုပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ စြဲလန္းမႈေတြကို မေ႐ွာင္တာေႀကာင့္ ၀တၳဳေတြထဲမွာ လႊမ္းမိုးေနတာပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေ႐ွာင္ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့တာပါ။

ဟိန္းလတ္။ ။ ေနာက္ၿပီး ေမၿငိမ္းရဲ႔ စကားလံုး သံုးႏႈန္းမႈ၊ တနည္းေျပာရရင္ စကားလံုး တီထြင္မႈေပါ့ေလ။ အဲဒါ တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာေပါ့ေလ- ေခတ္ေပၚတံခါးပိတ္ ေဆးလံုး၊ ဒဏ္ရာပန္းခ်ီကား၊ အနာကဗ်ာ၊ ေသြးပန္းပု၊ သိကၡာအနာ၊ မိႈတက္ယႏၱယား၊ အႏုအခ်စ္ စသျဖင့္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ရဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚမွာ ညိႇဳ႔စြမ္းႏိုင္မႈဟာ စကားလံုး သစ္ေတြအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ကဗ်ာမွာေတာ့ စကားလံုး က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ေခၽြတာၿပီး သံုးစြဲရတာမို႔ စကားလံုးကို ကစားလို႔ရေပမယ့္ စကားေျပမွာ က်ေတာ့ တခ်ိဳ႔ေျပာၾကသလို စကားလံုး ေလာ္လည္တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ေမၿငိမ္းရဲ႔ သေဘာထားက.......။

ေမၿငိမ္း။ ။ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ရဲ႔ ညိႇဳ႔ႏိုင္စြမ္းဟာ စကားလံုးသစ္ေပၚမွာ မတည္ႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ပံုသ႑ာန္အရ၊ အေၾကာင္းအရာအရ၊ ေနာက္ၿပီး ေစတနာအရ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒါေတြနဲ႔လည္း ပရိသတ္ကို ညိႇဳ႔ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ တခိ်ဳ႔၀တၳဳက်ေတာ့ လည္း စကားလံုးသစ္ေတြက ညိႇဳ႔ႏိုင္တာ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးသစ္တိုင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သံုးေနက်စကားလံုးေဟာင္းထက္ အဓိပၸါယ္ကို ပိုၿပီးထိေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ႏိုင္တဲ့၊ သံုးဖို႔လဲ ေျပပစ္တဲ့၊ ေဖာင္းပြမႈလဲ မ႐ွိတဲ့ စကားလံုးမွပဲ စာဖတ္ပရိသတ္က လက္ခံႏိုင္မွာပါ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးသစ္ ထြင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာစာေပဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္မႈအတြက္ အလားအလာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မလက္ခံထားပါတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ စကားလံုးသစ္ဆိုတာေတြကေတာင္ သိပ္မသစ္လွပါဘူး။ သိပ္ျပည့္စံုတဲ့ စကားလံုးအသံုးလဲ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
စကားလံုး ေလာ္လည္တယ္ဆိုတာကေတာ့ 'စကားလံုးဆန္းသစ္ရမယ္' ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စကားလံုးေတြကို တမင္တကာ မဆန္းဆန္းေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳး မ်ားလားပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ စကားလံုးဆိုရင္ ႐ိုး႐ိုးဆန္းဆန္း အဓိက, က ကိုယ့္စကားလံုးတလံုးက စာဖတ္သူရဲ႔ ရင္ထဲ တိုက္႐ိုက္ေရာက္သြားဖို႔ကပဲ ရသစာေပမွာ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံယူ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးသူတေယာက္ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းဟာ သူကိုယ္တိုင္ ခင္းတဲ့လမ္း ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းေကာင္းမေကာင္း ဆံုးျဖတ္တာကေတာ့ တကယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ လူအမ်ား လက္ခံႏိုင္မႈကပဲ စံျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူအားလံုးကို ေျပာတာမဟုတ္ပဲ လူအမ်ားလို႔ပဲ ေျပာတာပါေနာ္.....။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ စာဖတ္သူေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မခက္ခဲတဲ့ စကားေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ 'နားမလည္ဘူး' လို႔ ေအာ္တာမ်ိဳးက်ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လဲ သူတို႔ကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေလာက္ပါပဲ။

ဟိန္းလတ္။ ။ ႐ုပ္႐ွင္အျမဳေတ မဂၢဇင္းထဲက 'ေႏွာင္တည္းခံ' ၀တၳဳဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူ႔ခ်စ္သူေဟာင္းကို တမ္းတတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို ေရးရဲတယ္လို႔ မစြပ္စြဲ မပုတ္ခတ္ခ်င္ပါဘူး။ ေလာကမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀တခုကို မကြယ္မ၀ွက္ ေရးတဲ့သေဘာလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တၳဳတပုဒ္လံုးမွာ ခ်စ္သူေဟာင္း၀ဏၰနဲ႔ သန္႔သန္႔ေလး ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ခဲ့ေပမယ့္၊ အခန္း (၆)မွာ (လက္သည္းကြင္းနဲ႔) ကိုယ္အအိပ္ဆတ္တာ ၀ဏၰသိတယ္ဆိုတဲ့ စာလံုးထည့္ထားေတာ့ တမ်ိဳးေတြးစရာ ျဖစ္ေနသလားပဲ။ အိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလို ေရးထားတယ္။ 'ဒါအိပ္မက္မဟုတ္ ဘူး' ရယ္လို႔လဲ ေျပာထားတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ခံစားမႈေတြျပတာပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခံစားမႈထဲမွာ အအိပ္ဆတ္တာေလာက္ထိ အေသးစိပ္ေဖာ္ျပထားေတာ့.......။

ေမၿငိမ္း။ ။ 'ေႏွာင္တည္းခံ' မွာ ခ်စ္သူေဟာင္းကို တမ္းတရတဲ့ ခံစားမႈကို ကၽြန္မ အသားမေပးခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ အျပစ္႐ွိတဲ့ မိန္းမတေယာက္အတြက္ အတိတ္တခုဟာ လႊမ္းမိုး ႏွိပ္စက္တတ္တယ္ဆိုတာပါ။ အဲဒီထဲက 'ေ၀' ဟာ အျပစ္႐ွိတယ္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္တဲ့ ၀ဏၰကို ဘာအျပစ္မွ မ႐ွိပဲ စြန္႔ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႔ ဒဏ္ကို ခံစားရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အိပ္မက္ကို အိပ္မက္မွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ သူ႔အျပစ္က ေျခာက္လွန္႔လႊမ္းမိုးေန ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ 'ေ၀' ရဲ႔ စိတ္ထဲမွာကို သူ႔ရဲ႔ အျပစ္က စြဲေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မရဲ႔ ၀တၳဳအားလံုးကို ကိုဟိန္းလတ္ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မ၀တၳဳအားလံုးရဲ႔ ေျပာခ်င္တာဟာ ေခါင္းစဥ္ေတြမွာ ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့..... ေ၀ဟာ အင္မတန္ အင္အားႀကီးတဲ့ မသိစိတ္ႏိႈးေဆာ္မႈရဲ႔ ေႏွာင္တည္းခံ ပါပဲ။
အအိပ္ဆတ္တာကို သိတာကေတာ့ အတူအိပ္မွရယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး ထင္တာပဲ႐ွင့္။ ခ်စ္သူရည္းစားသက္ အေတာ္ရခဲ့တာပဲ။ ေျပာျပဖူးတာနဲ႔ပဲ သိမသြားႏိုင္ဘူးလား။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းလဲ သိႏိုင္တာပဲေလ။

ဟိန္းလတ္။ ။ ႐ုပ္႐ွင္အျမဳေတထဲကပဲ 'ႀကီး' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲက 'ဂ်င္းေဘာင္ဘီ၀တ္ အမ်ိဳးသားတေယာက္မွာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ညဥ္ ခပ္ေပါ့ေပါ့မ်ား ႐ွိေနမလားလို႔' ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကို ေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀င္က်မယ္ မထင္ဘူးေနာ္။ လံုခ်ည္၀တ္၊ ထဘီ၀တ္၊ မီနီစကတ္၀တ္၊ ေဟာ့တ္ပင္န္၀တ္၊ ဟာေ၀ယံ၀တ္၊ လည္ကတံုး၀တ္၊ တိုက္ပံု၀တ္၊ အေပၚယံ ေၾကာၾကည့္ၿပီးေတာ့ 'ေပါ့သလား၊ ေလးသလား' ဆံုးျဖတ္တာကေတာ့ ေယ်ဘူယ် 'စံ' ပဲ ဆိုရမလား။

ေမၿငိမ္း။ ။ အဲဒီ 'ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ညာဥ္' ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္တည္း အျမင္ပါ။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့အခါ စိတ္ဟာ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ ေပါ့သြားတယ္၊ လြတ္သြားတယ္၊ ရဲတင္းသြားတတ္လို႔ ကၽြန္မခံစားရလို႔ပါပဲ။ အဲဒီခံစားမႈမ်ိဳးက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥကို ပုဂိၢဳလ္ေရးကိစၥလို႔ပဲ ထားလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။

ဟိန္းလတ္။ ။ စံပယ္ျဖဴထဲက 'ခ်စ္သူဖြဲ႔' ဟာ ေမၿငိမ္းရဲ႔ ထူးျခားတဲ့ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ပါ ပဲ။ သ႐ုပ္ေဖာ္ကလဲ ႐ွား႐ွားပါးပါး ခင္၀မ္းရဲ႔လက္ရာမို႔ ခံစားရတာ ပို ျပည့္၀သြားသလိုပဲ။ ခ်စ္သူဟာ ပိန္လ်ခ်ိနဲ႔၊ ေသြးမ႐ွိသေလာက္အသားျဖဴ၊ မ်က္မွန္တပ္၊ အမွန္တရားေျပာတတ္လို႔ ေလာကနဲ႔ အဆင္မေျပ၊ မသိစိတ္ရဲ႔သိမ္ငယ္မႈ႐ွိ၊ အေတြးလြဲအသဲေၾကာင္၊ တဖက္စြန္းေရာက္၊ ဒီလိုခ်စ္သူမ်ိဳးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္က အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆီေလ်ာ္စြာျပၿပီး ခ်စ္သူဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔ျပေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႔ ႐ုပ္လံုးဟာ ႂကြတက္လာတယ္။ ဆန္႔က်င္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ဒြန္တြဲေနတဲ့ ခ်စ္သူစ႐ိုက္ကို ေရးျပရင္းနဲ႔ နိဂံုးမွာ 'ခ်စ္သူဟူေသာ ခ်စ္ရေသာ သူတဦးျဖစ္ရန္သာ လိုအပ္သည္' လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားတာ ၀တၳဳတပုဒ္လံုးရဲ႔ အသက္ပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို ဒႆန၀တၳဳလို႔ ေခၚလို႔ရခ်င္ ရမယ္ေနာ္။ အဂၤလိပ္လို၊ ျပင္သစ္လို ဘာသာျပန္လို႔ရရင္ အဲဒီက လူေတြလဲ ခံစားလို႔ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ လက္လြတ္စံပယ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္လူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး၊ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး၊ ဩစေၾတးလ်လူမ်ိဳး တခ်ိဳ႔က ျမန္မာ၀တၳဳတို အေၾကာင္းေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဴးရဲ႔၀တၳဳနဲ႔ ေမၿငိမ္းရဲ႔ ဒီ၀တၳဳကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သေလာက္ ဘာသာျပန္ၿပီး ေျပာျပတဲ့အခါ သူတို႔သေဘာက်တာ ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ပါ။ 'ခ်စ္သူဖြဲ႔' ေရးျဖစ္ပံုေလးကို စာေရးသူအေနနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပပါလား....။

ေမၿငိမ္း။ ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကိုဟိန္းလတ္ကို ကၽြန္မျပန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ကိုယ့္၀တၳဳေပမယ့္ မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့အခါ ကၽြန္မအရင္ဆံုး စိတ္၀င္စားတာက ၀တၳဳသ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ကိုပဲ။ ကၽြန္မကေလ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုရယ္၊ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ရယ္ကို သိပ္ အေရးအယူ ခံစားတတ္ တယ္။ ကၽြန္မ၀တၳဳရဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေကာင္းရင္ ပန္းခ်ီဆရာကိုေရာ၊ စာတည္းအဖြဲ႔ကိုေရာ ေက်းဇူးတင္ေနေရာပဲ။ အဲဒီ ခ်စ္သူဖြဲ႔တုန္းကလဲ ကိုခင္၀မ္းရဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမို႔ ကၽြန္မ စံပယ္ျဖဴစာတည္းအဖြဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူတေယာက္အေပၚမွာ အေကာင္းအဆိုး မခြဲပဲ ခ်စ္တာတခုတည္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႔ အခ်စ္႐ိုး႐ိုးကေလးပါပဲ။ စာေပနယ္ထဲမွာ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ 'ေစတနာ' ဆိုတာ ထည့္ေျပာရရင္ေတာ့ လူတေယာက္အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအင္ကို အတင္းအက်ပ္ ေဘာင္သတ္ဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။
တခုေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မက လူတေယာက္ေယာက္ရဲ႔ 'စိတ္' ကို သိပ္စိတ္၀င္ စားတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စာဖတ္ေလ့႐ွိတဲ့ ႐ွစ္ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက အေဖ့စာအုပ္စင္က ေဒါက္တာအုန္းေမာင္၊ ဆရာ၀န္တင္ေ႐ႊ၊ နႏၵတို႔ရဲ႔ စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြကို စြဲဖတ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ၿပီး အေဖနဲ႔အေမက စိတ္ပညာယူခဲ့ၾကဖူးေတာ့ အဲဒီျပဌာန္းစာအုပ္ေတြ ကိုပါ ကၽြန္မက ဖတ္တာ။ ဖတ္စကေတာ့ သိတ္နားမလည္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အ႐ြယ္ရလာတဲ့ အထိေတာင္ ခဏခဏ ဖတ္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မကို အဲဒီစာအုပ္က လႊမ္းမိုးတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ကၽြန္မက စိတ္ေရာဂါသည္ေတြကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။
ျမန္မာစာၿပီးရင္ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတာက စိတ္ပညာနဲ႔ ဒႆနိကပဲ။ ဒႆနိကက်ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ နည္းနည္းအလွမ္းေ၀းတယ္။ philo စာအုပ္ေတြက လက္လွမ္းမီရာမွာ မ႐ွိတဲ့အျပင္ ေသခ်ာေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္မရႏိုင္ေသးတာလဲ ပါပါတယ္။ စိတ္ပညာက်ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ နည္းနည္း ပိုနီးစပ္တယ္။ ပိုၿပီးနီးစပ္ရဖို႔ ႀကံဳလာတာက ကၽြန္မတို႔တုန္းက တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဘာသာတြဲေတြ ယူရတယ္။ ၁၉၈၁-၁၉၈၃ ေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ ၀ိဇၨာသခၤ်ာ ဘာသာတြဲမွာ စိတ္ပညာကို စိတ္ႀကိဳက္အေနနဲ႔ ယူျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႔ ၀တၳဳေတြကိုေတာ့ စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြထဲက ႐ွာထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အေနနဲ႔ ကၽြန္မ မေရးခဲ့ဖူးေသးပါဘူး။ ကၽြန္မခံစားရတာ သက္သက္နဲ႔ပဲ ေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ခု 'ခ်စ္သူဖြဲ႔' မွာလဲ 'ေမာင္' ဆိုတဲ့ လူတေယာက္အေပၚ သူ႔ခ်စ္သူက ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ျမင္တဲ့ထင္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးအထင္အျမင္ကေလးပါပဲ။
ကိုဟိန္းလတ္က ဒႆန၀တၳဳလို႔ အမည္တပ္တာကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါ ဘူး။ ဒါ... စာဖတ္သူေတြ၊ စာေပပညာ႐ွင္ေတြရဲ႔ အလုပ္ပါပဲ။ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ခံစားခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ တကယ္လဲ ဒႆနဆိုတာ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကေနမွ စာအုပ္ႀကီးေတြအေပၚ ေရာက္သြားၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ 'မမြန္မြန္အိပ္မက္လြင္ျပင္' မွာ 'တခုတည္းသာ က်န္ေတာ့ေသာ ထြက္ေပါက္သည္ ေသျခင္းတရားပဲ ျဖစ္၏' ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ မူးၿပီးရင္ ရမ္းတတ္တဲ့ လူတေယာက္ရဲ႔ မိန္းမရဲ႔ ထြက္ေပါက္ဟာ ဒါပဲလား။ ဒီ၀တၳဳကေပးတဲ့ Message ကေကာ ဒါပဲလား။
အဲဒီ Message ဆိုတာကို ရသစာေပနဲ႔ တြဲၿပီး ကၽြန္မဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လက္ခံလို႔ မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ရသ စာေပဆိုတာဟာ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ေလးစား ေလာက္စရာ၊ ႏွစ္သက္စရာ ရသ ေပၚလြင္မႈ ႐ွိေနဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္လို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ၀တၳဳတပုဒ္မွာ Message ပါရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါ၀တၳဳတို ရသစာေပ စစ္စစ္လို႔ သမုတ္ဖို႔ အေတာ့္ကို ခဲယဥ္းပါလိမ့္မယ္။ သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဆံုးမစာေတြလို ဒါ Message ပဲလို႔ ျမင္ရမွ ဆိုရင္ေတာ့ ၀တၳဳတပုဒ္မွာ 'ရသပိုင္းဆိုင္ရာ' အားနည္းပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရသစာေပကိုပဲ ဖန္တီးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ ၀န္းက်င္မွာ ႐ွိေနတဲ့ ျမင္ကြင္တခုကို ကၽြန္မခံစားသလို စာဖတ္ပရိသတ္ကလိုက္ၿပီး ခံစားႏိုင္ေအာင္ ရသေျမာက္ဖို႔ ကိုပဲ ကၽြန္မရည္႐ြယ္ပါတယ္။
ခုလဲ မိသားစု မေကာင္းတဲ့၊ လင္ေယာက်္ားမေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားရတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုပဲ ကၽြန္မ ျပခ်င္တာပါ။ ဒါကိုမွ Message ပါမွ ဆိုတဲ့ အစြဲနဲ႔ လိုက္႐ွာရင္ေတာ့လဲ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႔ ဘ၀အတြက္ မိသားစု ေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တာတို႔၊ လင္ေယာက်္ားေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ရလာမွာေပါ့႐ွင္......။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ဘာလိုဆို..... ဆုိတာဟာ စာေရးတဲ့သူရဲ႔ ေစတနာနဲ႔အတူ ပူးတြဲပါသြားၿပီးသားပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။

ပထမပိုင္းၿပီး။
ဟိန္းလတ္ စာေပအင္တာဗ်ဴး [၂] စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္တြင္ အင္တာဗ်ဴးေၾကာင္း မေဖာ္ျပထားပါ။

1 comment:

ေမျငိမ္း said...

၁၉၈၉ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာထင္တယ္ အင္တာဗ်ဴးက။ ႏွစ္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကယ္ေတာ့ အင္တာဗ်ဳးမလုပ္ေလာက္ေသးတဲ့ စာေရးသက္နဲ႔ အသက္အရြယ္မွာပါ။ က်မ ၂၄ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ၀မ္းစာက ဘယ္ေလာက္မွမရွိ၊ အသက္ကလည္း သိပ္မရင့္က်က္ေသးတဲ့အရြယ္။ တခ်ိဳ႔အေျပာေတြက ေအာက္ေျခမ်ားလြတ္သလားမသိ။ ခုျပန္ဖတ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေဒါင့္မက်ိဳးဘူးထင္တာပဲ..:D