ဆံမၿဖီးမသင္၊ မုတ္ဆိတ္မွင္သူမရိတ္၊ ေဆးလိပ္တိုတဖြာဖြာေပါ့ေရးသူ- ႏုႏုရည္ အင္း၀

ေဟ့ကေလးမ ၾကည့္စမ္း၊ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေတာင္သမန္ရဲ႔အလွ။ ေရျပည့္လွ်ံစ တေမွ်ာ္တေခၚ၊ အင္းေရျပင္ ႀကီးက စိမ္းလို႔၊ ၾကည္လို႔၊ ေအးလို႔။ လထြက္ခါနီးဆိုေတာ့ အင္းေရျပင္မွာေပၚမွာ မလင္းတလင္း။ ေလစိမ္းေတြက လည္း ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း တိုက္ေနလိုက္တာ။
ဒီမွာကေလးမ၊ ေလစိမ္းဆိုတာ ဒီလို ေလမ်ိဳးကို ေခၚတာရယ္။
ညည္း သိရဲ႔လား။ ေအး... ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ၾကည့္စမ္း။ အင္းလိႈင္းလံုးေတြ တို႔ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တံတားေအာက္ေျခကို လာၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ေနတဲ့အသံ။
၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ။
ဘယ္ေလာက္ ယစ္မူးစရာေကာင္းတဲ့ အ႐ိုင္း ဂီတသံလဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ေနာ္။
ကေလးမေရ ညည္းတို႔ ရန္ကုန္မွာ ဒီလိုအရသာမ်ိဳး ဘယ္ခံစားရမလဲေအ။
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ မခံစားရပါဘူး။ ေအး ဒါေၾကာင့္ ညည္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေတာင္သမန္ လထြက္ခ်ိန္အလွကို ခံစားရေအာင္လို႔ ငါရယ္၊ ေဟာဒီက ဆရာေတာ္ ကိုပညာရယ္၊ ညည္း ေလးေလးႀကီးရယ္ တို႔က တမင္တကာ အခ်ိန္ေ႐ြးၿပီး ေခၚလာခဲ့တာ။
ေဟာ ၾကည့္။ ဟိုမွာ လထြက္ေတာ့မယ္။ အေ႐ွ႔ဘက္ေကာင္းကင္ နီ၀ါေရာင္ မလင္းတလင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ၀ါ၀ါၿပီး လင္းလာၿပီ။
ဘယ္ႏွယ့္လဲ မလွဘူးလား။ အ၀ါေရာင္ကေလး လင္းလင္းလာတာကို ၾကည့္ရင္း၊ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း.....။




ေဟာ လ၀န္းရဲ႔ အစြန္းေလး ရိပ္ခနဲ အင္းေရျပင္အစပ္မွာ ေပၚလာတာဟာ ကဗ်ာမဆန္လိုက္ဘူးလားေအ ဟင္။
႐ႊန္းျမျမလေရာင္ဆိုတာ ဒါကို ေခၚတာရယ္။ မၿပံဳးနဲ႔ ကေလးမ ဟုတ္တယ္ရယ္။ ဒါ ႐ႊန္းျမျမလေရာင္။ ၾကည့္စမ္း အင္းေရျပင္ႀကီးတခုလံုး လေရာင္နဲ႔ တလက္လက္ေတာက္လို႔။ ေဟာဟိုက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လေရာင္ ေအာက္က ေစတီျဖဴျဖဴေလးဟာ ေဟာဒီ ဦးပိန္တံတားႀကီး အဆံုးမွာ႐ွိတဲ့ ေတာင္သမန္႐ြာေလးရဲ႔ ႐ြာဦးေစတီေလး ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ေဟ့ကေလးမ ဟိုမွာေရာ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါဦး။ အင္းလိႈင္းေခါင္းျဖဴေတြ ႐ိုက္ခတ္ဦးညြတ္ ႐ွိခိုး ပူေဇာ္ေနတဲ့ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ အ႐ွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႔ အမွတ္တရအထိမ္းအမွတ္ ဗိမာန္ေတာ္ေလ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ညည္းတို႔ငါတို႔လို စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အတုယူ စံထားေလာက္တဲ့ ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ စာေရးဆရာႀကီးလည္း ျဖစ္တာရယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားျပဳစုတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ေတြဟာ နည္းတာမွတ္လို႔။
အင္း...၊ ကေလးမ ညည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စာဘယ္လိုေရးတာေရာ ညည္း သိရဲ႔လား။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ စာေရးရင္ အင္းေရျပင္ကို မ်က္ႏွာမူေနတဲ့ ေက်ာင္းစၾကၤန္မွာ စာပြဲခံုျမင့္နဲ႔ မတ္တတ္ေရးတာ။ အင္းေရျပင္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ စာေရးလိုက္ ေနမွာေပါ့။ တို႔ စာေရးဆရာေတြမွာ အက်င့္ေလးေတြ တမ်ိဳးစီေလ။ စာပြဲခံုျမင့္နဲ႔ ေရးတတ္တဲ့သူ၊ စာပြဲခံုနိမ့္နဲ႔ ေရးတတ္တဲ့သူ။ ကဲ စာေရးဆရာမႀကီး ညည္းေကာ ဘယ္လိုေရးလဲ။ အင္း လူတကိုယ္ အက်င့္တမ်ိဳးစီရယ္ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ တို႔ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနဲ႔ ေရးပံုေရးနည္းခ်င္း သြားတူေနတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ ကေလးမ ညည္းသိမွာပါ။ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး အားနက္စ္ဟဲမင္းေ၀း။ သိတယ္ေနာ္။ ေအး၊ စာရာေရးဆရာႀကီး ဟဲမင္းေ၀းကလည္း ပင္လယ္ျပင္ေပၚက သူပိုင္သေဘၤာရဲ႔ ဟိုးအေပၚဆံုးထပ္ရဲ႔ အျမင့္မွာ ပင္လယ္ျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ ေရးတာရယ္။ ထူးျခားတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေလးေနာ္ ကေလးမ။
ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေတာင္သမန္လထြက္ခ်ိန္ဟာ ညည္းကို ဖမ္းစားထားၿပီ မဟုတ္လား။ ခံစားစမ္း။ ညည္းတို႔ ေမာင္ႏွမ အျပည့္အ၀ ခံစားစမ္း။ အဲ၊ ေဟ့ ကေလးမ တို႔တေတြ ေတာင္သမန္ လထြက္ခ်ိန္ကို မခံစားတတ္ခင္ အရင္ခံစားေနတဲ့သူ၊ ခုလည္း ညတိုင္းခံစားေနတဲ့သူ တေယာက္႐ွိတယ္ေအ့။ သိလား။ ဘယ္သူမွတ္လဲ။ ေဟာ ေဟာဒီက ဆရာေတာ္ ကိုပညာ။ အင္မတန္ ႏွလံုးသားႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေတာ္မူတဲ့ ကိုပညာ (အမရပူရ) ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေပါ့။ ဟုတ္တယ္ ေနာ္ ဆရာေတာ္။
ဒီမယ္ေအ့ ကေလးမရဲ႔။ ကိုပညာဆရာေတာ္ကို ငါ သိပ္ခ်စ္တယ္။ ညီအစ္ကိုရင္းလိုကို ခ်စ္တာ။ သူကလည္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ။ အို.... ၊ အႏုပညာသမားဆို အားလံုးကို ခ်စ္ေနတာပဲေနာ္။ ေတာင္သမန္အေျခက ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတိုက္ဆိုတာ အႏုပညာသမားတို႔ရဲ႔ ၀ိဟာရေလးရယ္။ ေနာ္ ကေလးမ။ ညည္းတို႔လည္း ဆရာေတာ္ကို ခ်စ္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဟား ဟုတ္တာေပါ့။ ဆရာေတာ္က ညည္း အစ္ကိုေတာ္ပဲ။ ဒီမယ္ကေလးမ ဆရာေတာ္ရဲ႔ ႏွမအငယ္ဆံုးေလးက ညည္းနဲ႔ အ႐ြယ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းရယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔ႏွမေလး ႐ုတ္တရက္ ဆံုး႐ွာေတာ့ သိပ္စိတ္ထိခိုက္႐ွာတာ။ အဲဒါ ညည္းနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ေျပာ႐ွာတယ္။ က်ဳပ္ႏွမေလး အစားျပန္ရသလိုပဲတဲ့ဗ်ာ။ ညည္းက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ သံေယာဇဥ္ေတြကို ပိုႀကီးလို႔။ သူ႔ႏွမအငယ္ဆံုး စာေရးဆရာမေလးေပါ့။
ဟား ဟား ဘာတဲ့၊ ညည္းေယာက္်ားကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေယာက္ဖတဲ့။ ဟုတ္လား ဆရာေတာ္။ ဟား ဟား ၿပံဳးၿပီး ေက်နပ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ အင္း ေပ်ာ္တယ္ေနာ္။ ေဟ့ ကေလးမ ညည္းတို႔လည္း ေပ်ာ္တယ္ေနာ္။ ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္တို႔ ေဟာဒီ တံတားအဆံုးအထိ ေလွ်ာက္ၾကမယ္ေနာ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ စကားေတြ ေျပာၿပီးေတာ့။ ေဟ့ ကေလးမ ညည္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လားဟင္။ ေအး မေလွ်ာက္ႏိုင္လည္း ညည္းေမာင္ေတာ္ ထမ္းခိုင္း ေအ။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကေလးမ။ ထမ္းခိုင္းရဲပါ့မလား။ ဟင္၊ ဟုတ္လား။ ထမ္းခိုင္းရဲသလား။ ေၾသာ္.... ၊ ညည္းကလည္း ငါ့ကို ေနာက္ေနျပန္ၿပီေအ။ ကေလးမ၊ ဒီမွာကေလးမ၊ ဦးေျပာမယ္။ ေဟာ ညည္းရယ္ျပန္ၿပီ။
ဘာလဲ။ ေၾသာ္... ညည္းက ကေလးမဆိုတာကို ရယ္ေနတာကိုး။ မရယ္နဲ႔ ညည္း။ နားေထာင္ကေလးမ။ ငါ မိန္းကေလးတိုင္းကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ ငါ အင္မတန္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၿပီး ေသြးရင္းသားရင္း၊ တူမရင္း၊ ညီမရင္းလို မိန္းကေလးမ်ိဳးကိုမွ ငါ ေခၚတာ။ ၾကားလား ကေလးမ။
ညည္းကို တို႔က ကိုယ့္တူမေလးလို၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားၿပီး ငါတို႔က သိတ္ခ်စ္တာ။ ေအး ဒါေပမယ့္ ညည္း စိတ္ေကာက္ခ်င္ေကာက္။ ေဟာဒီလူ ညည္းေမာင္ေတာ္ကိုေတာ့ ငါက ညည္းထက္ ပိုခ်စ္တယ္ဗ် သိလား။ ေဟ့လူ ဒီမယ္ က်ဳပ္က ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ႏိုင္တဲ့သူဆို သိပ္စိတ္ပ်က္တာဗ် သိလား။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္က သိတ္ခင္တာ။
ဒါေပမယ့္ ေဟ့လူ က်ဳပ္တခုေတာ့ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ား ၾကင္ယာေတာ္ႀကီးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္။ ဘုရင္မရဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ က်ဳပ္က ခင္လို႔ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ ေဟ့လူ ဒီေကာင္မေလးကို ခင္ဗ်ား အလိုမလိုက္နဲ႔ေနာ္။ ေဘးကေန ေကာင္းေကာင္းထိန္းေပး ၾကားလား။ ကေလးမက စတက္ဘြန္းေလးဗ်။ ေခါင္းမာတယ္။ မွန္တယ္ထင္ရင္ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ တကတဲ။ ဟဲ ဟဲ သူ႔ကို က်ဳပ္တို႔က သူ႔ကြယ္ရာမွာ နာမည္ေပးထားတယ္ဗ်။ တိုက္ၾကက္မတဲ့။ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး ခြပ္လက္ခြပ္ေသြး စံုေနတဲ့ တိုက္ၾကက္မေလးေတြကို ခင္ဗ်ား ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။
ေခါင္းကေလးေမာ့ေမာ့၊ ရင္အုပ္ကေလးတခ်ီခ်ီ၊ မ်က္လံုးကေလးေတြက နီရဲၿပီး ေတာင္ပံတဖ်န္းဖ်န္း ခတ္လို႔ သူ တိုက္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျပင္၊ ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြေနတဲ့ တိုက္ၾကက္မကေလးေတြေလ။ ေဟ့ ကေလးမ ညည္း အဲဒီနာမည္ကို သေဘာက်ရဲ႔လား။ တကယ္ပါေအ ကေလးမ ေဟာဒီလူကို ငါ တကယ္ခင္တာ။ ညည္း လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရတယ္ေနာ၊ ကေလးမ သိလား။ ညည္းက မရယ္ပါနဲ႔ေအ့။ ဘာလဲ ညည္းနဲ႔ ညည္းေလးေလးႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ငါ့ကို ရယ္ေနၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ ကေလးမ ငါ့ကို မူးေနတယ္လို႔ ညည္း ထင္မေနနဲ႔ေနာ္။ ငါေသာက္တာ နည္းနည္းေလး။ ႏွစ္ပိုင့္ထဲရယ္။ ညည္းေလးေလးႀကီး သိတယ္။ အလကား၊ ညည္းေလးေလး ကဗ်ာဆရာႀကီးက တခါမွ လွ်ာေပၚမွာ အရက္ကို တစက္ေတာင္ တင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ေယာက်္ားဆိုတာ ေယာက်္ားအလုပ္ အစံုလုပ္တတ္ရတယ္ကြ။ ဒါမွ ေယာက်္ားပီသတာ။ ေယာက်္ားပီသျခင္းဆိုတာ....။
'ေအးပါကြာ ေအးပါကြာ။ မင္း ေယာက္်ားပီသေတာ္ မူပါတယ္ကြာ။ မင္းမိန့္ခြန္းကို မင္းဘာသာ ဆက္ေႁခြေတာ္မူပါ။ ကဲ ကေလးမေရ နားေထာင္လိုက္။ ၾကင္ယာေတာ္ႀကီးေရ လာေဟ့ သီခ်င္းဆိုရေအာင္'
'လုပ္လိုက္ေလ။ ဘာလဲ ဟိုဟာေလးလား။ မမေလးကိုေနာ္ဗ်ာ ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔'
'ဟုတ္ပါ့ေမာင္ရာ ဟုတ္ပါ့။ လာၿပီလူေလးေရ'
'..... မမေလးကိုေနာ္ဗ်ာ... ေမာင္ကခိုးမယ္လို႔... လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္... ၿမိဳ႔အ၀င္... ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ .... ျမင္းကိုယ္စီျပင္။ လထြက္ကေလးရယ္တဲ့.... ျမင္းေပၚတင္... လ၀င္ရင္ မန္းေတာင္ေရာက္ ေအာင္... လေလး ၀င္ရင္ေနာ္ဗ်ာ မန္းေတာင္ေရာက္ေအာင္... ျမင္းေငါက္လို႔ႏွင္...'
'ေကာင္းတယ္ေဟ့ ေကာင္းတယ္'
ေၾသာ္ ဆရာေတာ္ကလည္း သေဘာက်၊ ေကာင္းတယ္တဲ့။ အင္း 'လထြက္ကေလးရယ္တဲ့ ျမင္းေပၚတင္၊ လထြက္ကေလးရယ္တဲ့ ျမင္းေပၚတင္' ဘယ္ေလာက္ လိုက္ဖက္ လွပတဲ့ စကားေလးလဲ။ ဟင္ကေလးမ ညည္းေရာ သေဘာ မက်ဘူးလား။ ဒီမွာ ဆရာေတာ္၊ တပည့္ေတာ္လည္း မမေလး တေယာက္ေလာက္ကို ေဟာဒီလို လထြက္ကေလးမွာ ျမင္းေပၚတင္ၿပီး ခိုးေျပးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္မွာ မမေလး မ႐ွိဘူးဘုရား။ တေယာက္ဆို တေယာက္မွ မ႐ွိဘူးဘုရား။ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို မသနားေတာ့ဘူး လားဟင္။
'အိုး မ႐ွိေတာ့ ဘာျဖစ္တံုး။ အသက္ႀကီးၿပီ ဆံပင္ျဖဴၿပီ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကဗ်ာပဲေရး'
ရက္စက္လိုက္တာ ဆရာေတာ္ဘုရားရယ္။ သြားပါၿပီ၊ သြားပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္ အသက္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူးဘုရား သိရဲ႔လား။ အသက္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ရင့္ေရာ္ျခင္း ဒဏ္ကို ခံရတာ။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြရဲ႔ ႐ိုက္ပုတ္ ထုေထာင္းမႈေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ဒီလို ျဖစ္ရတာ။ တပည့္ေတာ္ အသက္မႀကီးေသးဘူး။ ကေလးမ ညည္း ေလးေလး အသက္မႀကီးေသးပါဘူးေအ့။
'ဟုတ္တယ္ေဟ့ တိုက္ၾကက္မ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အသက္မႀကီးေသးဘူး။ အသက္မႀကီးေသးေပါင္ ေမာင္ ရယ္ ထန္း႐ြက္ပုတီးေလး ဆြဲဖို႔ ေ႐ႊစာရံကို အေရာက္သြားမယ္'
'... ေဟ့ ... အေဖာ္ေတြ ... ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး... ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ရယ္.... လိုက္ခဲ့ေတာ့ အကုန္လံုး ဖုန္ေတြ မြန္ရင္ကြယ္.... လက္ကိုင္ပု၀ါ.. ေခါင္းစည္းေလးနဲ့ တမ်ိဳးလွလို႔ ခန္႔ညားတယ္.....'
'အသက္မႀကီးေသးေပါင္ ေမာင္ရယ္'
အသက္မႀကီးေသးေပါင္ ေမာင္ရယ္။ ဘာတဲ့၊ ေဟ့လူ က်ဳပ္ဆိုခ်င္တယ္။ အင္း ထန္း႐ြက္ပုတီးေလးဆြဲဖို႔၊ ထန္း႐ြက္ပုတီးေလးဆြဲဖို႔၊ သိတ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ထန္း႐ြက္ပုတီးေလးေတြ၊ ကေလးမ ညည္းငယ္ငယ္တုန္းက ဆြဲဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ေရာင္စံုေလးေတြေလ။ အဲဒါေလးေတြဆြဲဖို႔ တို႔တူ၀ရီးတေတြ၊ ေဟ့လူ ဘာ၊ ေ႐ႊစာရံကို အေရာက္သြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ က်န္ေသးလားဟ။ ေဟ့ လူေတြရ လုပ္ပါဦး၊ ဆိုစမ္းပါဦး။
'အို လာစမ္းကြာ။ ကဲ အစ္ကိုေရ ပြဲေတာင္းေနၿပီ။ ေဟ့ လံုမငယ္ ေဖာ္တသင္း ေရခ်ိဳး ေရခပ္ဆင္းၾကတယ္။ ကၽြဲနဖားေတာင္ေအာက္ ဒုဌ၀တီရစ္ေခြပတ္လည္ ေဟ့ ဟိုမွာကြ ကၽြဲနဖားေတာင္က လေရာင္ေအာက္မွာ'
ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္လွသလဲ။ ကေလးမ ၾကည့္ ဟိုမွာ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆရာေတာ္၊ အဲဒီ ကၽြဲနဖားေတာင္ကို ဒုဌ၀တီျမစ္ႀကီးက ရစ္ေခြပတ္လည္ စီးဆင္းေနသတဲ့။ သိတ္ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္း။ ပီးေတာ့ ဘာတဲ့ လုပ္ပါဟ ဆိုစမ္းပါဦး။
'ဟင္း စကားလံုးမလွ လိုက္တာေနာ္။ ေဟ့ေကာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ကြာ။ ဘာသာမျပန္နဲ႔။ ကဲ အေတာေလး လုပ္စမ္းပါဦး ကိုကိုရယ္။ xxx ဒုဌ၀တီရစ္ေခြပတ္လည္ xxx အင္းxx ျမစ္ကမ္းသာ၀ယ္ ႐ႊင္လန္းျဖာတယ္ အဲဒီအတက္ ေစ်းနား၀ယ္ ထန္း႐ြက္ပုတီေလး xx ေဆးအလွ xxx ေရာင္စံုျခယ္ xxx အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစxxx ကေလးႏွမရယ္တဲ့ အျမတ္တႏိုး ဆင္မယ္ xx ေမာင္ရယ္ ကၽြန္မ အသက္ငယ္ေသး တယ္'
ေအး ဟုတ္တယ္။ ဆရာေတာ္ရယ္၊ တပည့္ေတာ္ အသက္ငယ္ေသးတယ္။ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ တက္ႂကြတဲ့ ကဗ်ာမ်ားစြာကို စပ္ဦးမယ္။ ဟား ဟား စပ္မယ္ေနာ္ ဆရာေတာ္။ ေပ်ာ္တယ္ေနာ္ ဆရာေတာ္။ ေဟ့ ကေလးမ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား။ ေအး ေပ်ာ္တယ္ ဟုတ္ၿပီ။ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားေရာ ေပ်ာ္တယ္ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းေရာ ေပ်ာ္တယ္ေနာ္။ ေအး ငါ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီးက အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ေနတာဟ ကေလးမရ။ အဲဗားေဂ်ာ္လီ နဲဗားေဆာရီး။
ေဟ့ ကေလးမ ညည္းတခု စဥ္းစားစမ္း။ တို႔ ဒီလထြက္ ညေလးဟာ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ခ်မ္းေျမ့စရာ ေကာင္းသလို၊ လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းမေနဘူးလားဟင္။ ေကာင္းတယ္ေနာ ညည္းတို႔ေတာ့ မသိဘူး။ ငါေတာ့ ခံစားေနရတယ္။ တကယ္ ခံစားေနရတယ္။
ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားဆိုတာ လူတိုင္းမွာမ႐ွိဘူးေနာ။ အင္း အႏုပညာသမားကို နားလည္ႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ဆိုတာလည္း သိပ္ကို႐ွားတယ္ ကေလးမေရ။ ကဗ်ာကို နားလည္ႏိုင္တဲ့၊ ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္မ်ိဳးေလးဟာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးေလးပါလိမ့္ဆိုတာ ငါ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ ေဟ့ ကေလးမ စြန္႔ပယ္ျခင္းရဲ႔ဒဏ္၊ အထီးက်န္မႈရဲ႔ဒဏ္၊ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ႔ဒဏ္ အဲဒါေတြရဲ႔ ခါးသီးမႈဒဏ္ကို ညည္းခံစားဖူးသလား ဟင္။ သိတ္ နာၾကည္း ေၾကကြဲဖို႔ ေကာင္းတာရယ္။ ကေလးမ၊ တကယ္ ညည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဗန္ဂိုး။
ကေန႔ ဗန္ဂိုးရဲ႔ပန္းခ်ီကား တကားကို ပိုင္တဲ့လူဟာ သန္းႂကြယ္သူေဌးလို႔ ေျပာခံရတဲ့အခ်ိန္။ ေအး ဗန္ဂိုး သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဗန္ဂိုးဟာ ပန္းခ်ီကားကေလး တကားကိုေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေရာင္းခဲ့ရၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ လူေတြရဲ႔ စြန္႔ပယ္မႈ၊ ျငင္းပယ္မႈဒဏ္ေတြကို အမ်ားႀကီး ခံခဲ့ရ႐ွာတာ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံခဲ့ရသတုန္းဆိုရင္ ဗန္ဂိုးရဲ႔ ေမတၱာကို မိန္းမပ်က္ကေလးကေတာင္မွ မတံု႔ျပန္ႏိုင္႐ံုမက ဖိုးတာအိုႀကီးရယ္ ႐ွင့္ရဲ႔ ႀကီးမားလွတဲ့ နား႐ြက္ႀကီးေတြကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးပါလားလို႔ ေနာက္ေျပာင္ေျပာလိုက္တာကို အထီးက်န္မႈဒဏ္ မခံႏိုင္လြန္းတဲ့ ဗန္ဂိုးဟာ အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး ခ်စ္သူမိန္းမပ်က္ ေလးဆီ သူ႔နား႐ြက္ကို ျဖတ္ၿပီး ပို႔ခဲ့႐ွာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရင္နင့္စရာေကာင္းလဲဟင္ ကေလးမ။ ညည္းခံစားလို႔ ရမွာပါ။
ကေလးမေရ ေဟာဒီက လေရာင္နဲ႔ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ အင္းေရျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သတိရေသးေတာ့တယ္။ ဗန္ဂိုးေလာက္မဟုတ္ေပမယ့္ ေဟာဒီလို ေရျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း အထီးက်န္မႈဒဏ္ကို ဆယ္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ား ငါ ခံစားရဖူးတယ္ေအ့ သိလား။ ၿပီးေတာ့ စြန္႔ပယ္မႈရဲ႔ဒဏ္၊ ျငင္းပယ္မႈရဲ႔ဒဏ္၊ ကေလးမေရ အဲဒီဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာထဲမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႔ ျငင္းပယ္မႈဒဏ္ကိုလည္း ငါ အလူးအလဲ ခံစားဖူးတယ္ေနာ။ ညည္းမရယ္နဲ႔။ အလူးအလဲဆိုလို႔လည္း ညည္း ငါ့ကို အထင္မေသးနဲ႔ဦး။ ငါအလူးအလဲျဖစ္ေလာက္ေအာင္လည္း ငါ့အျဖစ္က ထူးျခားတယ္ရယ္။ ကေလးမ ညည္း ၀တၳဳျဖစ္ေလာက္ တယ္ေနာ။ တကယ္ ေျပာတာရယ္။
ငါးဆယ့္ခုႏွစ္၊ ငါးဆယ္႐ွစ္။ ေရဇလာ ေ႐ႊၾကာ ေ၀ဆာ ေမႊးသပ။ ေ႐ႊညာေက်းက မန္းတကၠသိုလ္ကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးတေယာက္ အေနနဲ႔ ငါ စေရာက္တဲ့ ႏွစ္ေပါ့ေအ။ ေနဦး ကေလးမ ငါးဆယ္ခုႏွစ္ႏွစ္ဟာ ညည္းေမြးတဲ့ႏွစ္ေနာ္။ အင္းကေလးမေရ ေနာင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ ဆယ္ခုႏွစ္ႏွစ္ ႐ွိမွ ညည္းေတြ႔ရမယ့္ မန္းတကၠသိုလ္ဟာ အဲဒီတုန္းကတည္းက သိပ္ကို လွတာ။ တမာ စိမ္း၀ါ၀ါ၊ လယ္ကြင္း စိမ္း၀ါ၀ါ၊ နီလြင္တဲ့ ေရအလ်ဥ္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ေရနီေျမာင္း ညည္းလည္း သိပါတယ္။
တခ်ိဳ႔က မန္းတကၠသိုလ္ဟာ ေျခာက္ေသြ႔သတဲ့။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့အလွကို သူတို႔ မခံစားတတ္လို႔ပါ။ ငါ့အဖို႔ကေတာ့ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္ရိပ္ျပာျပာေအာက္က မန္းတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အလွေတြဟာ အင္မတန္ ဖမ္းစားတာပဲ။ အင္မတန္ ရင္ခုန္ေစတာပဲ။ ငါ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ ေအ။
အဲဒီလိုပဲ မန္းတကၠသိုလ္ရဲ႔ တမာပြင့္၀ါ၀ါေလးေတြလိုပဲ ႏြဲ႔တဲ့၊ လွတဲ့၊ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ငါ သြားေတြ႔တယ္ေအ့ ကေလးမ သိလား။ အင္း အသားေလး ညိဳစိမ့္စိမ့္ဆိုေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အလွလို႔လဲ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့အလွဟာ အင္မတန္ ရင္ခုန္ေစတာလား။ သူ႔နာမည္က ႏွင္းတဲ့။ မခင္ႏွင္းတဲ့။ သူက ေန႔ေက်ာင္းသူ။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ထဲကေန တက္တာ။ မွတ္မွတ္ရရ သူတို႔အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ဗာဒံပင္ပုပု ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးႏွစ္ပင္ ႐ွိတယ္။
ငါက အေဆာင္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ညေန၊ ညေနဘက္က်ရင္ စက္ဘီးတစီးနဲ႔ သူတို႔အိမ္ေ႐ွ႔ကို သြား သြားၿပီး ၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ငါ့ကို စက္ဘီးနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတင္နင္း။ ငါက နဂါးေဆးလိပ္ေလး တဖြာဖြာနဲ႔။ သူတို႔ အိမ္နားေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကို မျမင္ရေသးဘူး။ ဗါဒံပင္ေလးႏွစ္ပင္ျမင္တာနဲ႔ ရင္ေတြခုန္ၿပီး ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာတာပဲ။ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကို ခဲၿပီး တအားဖြာပစ္မိေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာ ငါ့ကို စက္ဘီးတင္နင္း ရတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လို စ,သလဲဆိုေတာ့ ေဟ့ေကာင္ လက္စသတ္ေတာ့ မင္း ဟိုကဗ်ာက စက္ဘီးကို ျမင္းမွတ္၊ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကို ဓားမွတ္ၿပီး စပ္တာကိုးကြတဲ့။ ဒီိလိုေအ့ ကေလးမရဲ႔။ ငါစပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္႐ွိတယ္။ ေ႐ွးယခင္က မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႔ေတာ္သူေလးကို ေနာက္ပိုးသြားတဲ့ လုလင္ပ်ိဳဟာ ျမင္းႀကီး စီးၿပီး လက္ထဲမွာလည္း ဓားတ၀င့္၀င့္နဲ႔ ေနမွာေပါ့လို႔ဆိုၿပီး စပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာက ႐ွိတာကိုး။ ေၾသာ္ လြမ္းမိပါတယ္ေအ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ဆံုးသြား႐ွာၿပီ။ ကဗ်ာစပ္လည္း ေတာ္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း သိပ္ျပင္းထန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။
ကဲ ထားပါေလ။ ကေလးမ ငါ့ဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ဆက္ၾကစို႔။ ငါက မခင္ႏွင္းကို လိုက္သာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ သေဘာက်ေနတာ။ တႏွစ္သာေက်ာ္ေရာ စကားလည္း တခါမွ လိုက္မေျပာဖူးဘူး။ စာလည္း တေစာင္မွ မေပးဖူးဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ငါ့ကို သိတာေပါ့။ ငါ သူ႔ကို သေဘာက်ေနမိတယ္။ ခ်စ္ေနမိတယ္။ ငါသူ႔ကို သေဘာက်ေနမိတယ္၊ ခ်စ္ေနမိတယ္။ သူ႔ေနာက္လိုက္ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူသိတာေပါ့။ ဘာတဲ့ မိန္းကေလးတို႔ရဲ႔ အလိုလို သိစိတ္နဲ႔ေပါ့ေအ။ ညည္း နားလည္တယ္ မဟုတ္လား။
ငါက သူ႔ကို စာမေပးခ်င္ဘူးေအ့ ကေလးမ သိလား။ ကဗ်ာေပးခ်င္တာ။ ရည္းစားစာ မေပးခ်င္ဘူး။ ကဗ်ာစာအုပ္ ေပးခ်င္တာ။ ငါ့ရဲ႔အခ်စ္ကို ကဗ်ာေတြကေနတဆင့္ သူ နားလည္ေစခ်င္တာ။ ငါ အစိုးရိမ္ အပူပန္ဆံုးက သူ ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္ရဲ႔လား၊ ကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ကေလး ႐ွိရဲ႔လား ဆိုတာကိုပဲ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ ခ်စ္သူဟာ ကဗ်ာကို ခ်စ္မွ။ ကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးမွ ကဗ်ာဆရာကို နားလည္မွာရယ္။ ဒါ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ကေလးမ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ေအး ဒီေတာ့ကာ သူ႔ကို ငါ ရည္းစားစာမေပးဘူး။ ရည္းစားစကား လိုက္မေျပာဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေထာင့္ကိုးရာနဲ႔ ေျခာက္ဆယ္ ခုႏွစ္မွာ ( ညည္း သံုးႏွစ္သမီးေပါ့ေနာ္) ငါ့ရဲ႔ ပထမဦးဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထုတ္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြကို တစုတစည္းတည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရတဲ့ စာအုပ္ေလးေပါ့ေအ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီးရင္း ၾကည့္။ ၾကည့္လို႔ကို မ၀ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ညည္းခံစားဖူးမွာေပါ့ေနာ္။ ညည္း ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳေလးတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီ အရသာက တမ်ိဳးရယ္၊ ေနာ ကေလးမ။ ခံစားဖူးမွ သိတာရယ္။ အင္း အဲဒီတင္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ငါ ဘာအၾကံေပါက္လာသလဲ ဆိုေတာ့ ၊ ဟာ ဟုတ္ၿပီ၊ ငါ စာအုပ္ကို သူ႔ သြားေပးမယ္။ မခင္ႏွင္းလက္ထဲ ငါ့လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေပးမယ္။
စာအုပ္ရဲ႔ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ ခ်စ္တဲ့မခင္ႏွင္းသို႔ ဆိုတာေလးပဲ ေရးထည့္လိုက္ၿပီး ငါ့လက္မွတ္ ထိုးလိုက္မယ္ေပါ့။ တကယ္ပဲ သိတ္ေပ်ာ္သြားတယ္ေအ ကေလးမသိလား။ တကတဲ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲက အသပ္ရပ္ဆံုး၊ အျပန္႔ျပဴးဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေသခ်ာေ႐ြး၊ စာလံုးအက်အေပါက္ေတြ ပါမွာစိုးလို႔ တညလံုးပဲ လိုက္စစ္ေဆးၾကည့္ရေသးတယ္။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီ ဆိုေတာ့မွ စာေရး၊ ဆိုင္းထိုးၿပီး မခင္ႏွင္းေက်ာင္းအျပန္မွာ ငါလိုက္ေပးတယ္။ ေပးတဲ့ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ သိလား ကေလးမ။ တို႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ၿမိဳ႔ထဲေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္က ထိုင္ခံုေလးမွာ။ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ေလးလည္း ႐ွိတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေအး သိပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးဟာ မန္းတကၠသိုလ္က ခ်စ္သူေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရဲ႔ ဇာတ္လမ္းအစနဲ႔ အဆံုးမ်ားစြာတို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးပဲ ေအ။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ညည္းတို႔ေရာ အဲဒီေနရာေလးမွာ အမွတ္တရေလးေတြ ႐ွိေသးလား။ ဟား ဟား သိပ္႐ွိတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ႐ွိရမွာေပါ့ ကေလးမရယ္ ႐ွိရမွာေပါ့။
ေအး ေနဦး ေျပာဦးမယ္။ အဲဒီေန႔က မခင္ႏွင္း၀တ္ထားတာ အျပာေရာင္ေအ့ ကေလးမ။ ငါ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ အျပာႏုႏုေလး။ မ်က္စိေအးတဲ့အေရာင္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အေရာင္ေလးေပါ့။ အေဖာ္တေယာက္လည္း သူနဲ႔ ပါတယ္။ သူတို႔က စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ေလးနားက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ငါ အဲဒီေန႔က ဘယ္သူ႔မွ အေဖာ္မေခၚဘူး။ ငါတေယာက္တည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုင္ၿပီး သူ႔နားကပ္သြားေတာ့ မခင္ႏွင္းက မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးၿပီး ငါ့ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ငါလည္း စိတ္သာတင္းထား ရတာ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔နားကို အဲေလာက္နီးနီး တခါမွ မေနဖူးဘူးရယ္။
ဒီမွာ မခင္ႏွင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးဆိုၿပီး ငါ သူ႔ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ႐ွင္ တဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ႐ွက္ေသြးျဖန္းသြားလိုက္ပံုမ်ား ေအ သနားစရာ၊ အားနာစရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ အင္း ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္ေအ့ သိလား။
ကေလးမ သူကေလ ႐ွက္ေသြးျဖန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ပဲ ငါ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ယူတယ္ သိလား။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေလးကို ၾကည့္တယ္။ ဟာ ငါ၀မ္းသာလိုက္ပံုမ်ားေအ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးၿပီး သူ႔နားကေန ငါ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ ဟင့္အင္း ငါ ဘာအပိုေတြမွ မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္ေလ။ ေသခ်ာပါတယ္ သူကေလးဟာ မုခ် ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္၊ ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ မိန္းကေလးပါပဲလို႔ ငါ စြဲမွတ္လိုက္ေတာ့ တယ္။ အဲဒီည ငါ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးပစ္လိုက္မိတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္လို႔လဲ ဘယ္မဆံုးေပါ့ေအ။
ဒါေပမယ့္ ကေလးမေရ မုန္တိုင္းမလာခင္ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပေလညႇင္း၊ ေလႏုေအးကေလး တိုက္ခတ္ခ်ိန္က အင္မတန္ တိုေတာင္းေပတာပဲ။ ငါ ေက်ာင္းက ထြက္ရတယ္။ ငါခ်စ္တဲ့ အမိတကၠသိုလ္က ငါ့ကို စြန္ပစ္လိုက္ၿပီ။ စြန္႔ပယ္လိုက္ၿပီ။ ငါ့ကို စြဲလန္းဖမ္းစားတဲ့၊ ငါ့ကို ရင္ခုန္ေစတဲ့ ႐ွမ္း႐ိုးမျပာျပာ၊ လယ္ကြင္း စိမ္း၀ါ၀ါ၊ တမာစိမ္း၀ါ၀ါ၊ ေရနီေျမာင္း၊ ၿပီးေတာ့ မခင္ႏွင္း။ သူတို႔ အားလံုးကို ငါ ႏႈတ္ကေလးတခ်က္ေတာင္ မဆက္ခဲ့ရဘူး။ ကေလးမေရ အဲဒီကစၿပီး တကိုယ္ေတာ္ခရီးၾကမ္းကို စတင္ရေတာ့တာပဲေပါ့။ ငါ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ အ၀တ္အစားတစံုရယ္၊ ငါ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးရယ္၊ အေမ့ရဲ႔ ပင္နီအက်ႌအေဟာင္းေလးရယ္၊ ဒါပဲပါတယ္။ ဒီလြယ္အိတ္ေလး တလံုးလြယ္ၿပီး ၿမိဳ႔ျပပတ္၀န္းက်င္၊ ပညာတတ္ အသိုက္အ၀န္း၊ တကၠသိုလ္အသိုက္အ၀န္း၊ ကဗ်ာအသိုက္အ၀န္း၊ စာအသိုက္အ၀န္းေတြနဲ႔ စြန္႔ခြါၿပီး အထီးက်န္မႈ ေ၀ဒနာကို ခံစားၿပီးေနရတာ နည္းတဲ့ႏွစ္ေတြလား ကေလးမရယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တယ္ရယ္။
ဟိုးအထက္ျမစ္ညာ ေ၀းလံသီေခါင္လွတဲ့ တံငါ႐ြာေလးတ႐ြာမွာ တံငါသည္တပိုင္းဘ၀နဲ႔ ငါ ေနခဲ့ရတယ္။ ကေလးမ ဘာလဲ ညည္းအံ့ၾသသြားလား။ အင္း ေဟာဒီလို ေရျပင္ႀကီးေပၚမွာ ေလွကေလးတစင္းနဲ႔ ငါက်င္လည္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဟ့ ကေလးမေရ၊ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာဟာ လေရာင္ကို မုန္းတယ္ေအ့၊ သိရဲ႔လား။ ေဟာဒီလို ေရျပင္မွာ လေရာင္ျဖာေနရင္ တံငါကဗ်ာဆရာ သိတ္ကိုမုန္း။ ခုခ်ိန္မွာ တို႔တေတြကသာ လေရာင္နဲ႔ ေရျပင္ရဲ႔ အရသာကို တ႐ိႈက္မက္မက္ ခံစားေနၾကတာ။ တံငါ႐ြာက လူေတြကေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနၾက႐ွာေရာ့မယ္။ ကေလးမ ညည္း သိရဲ႔လား။ လသာညဟာ ငါးမရတဲ့ ညေလ။ လေရာင္ျဖာရင္ ငါးေတြက မလာဘူးရယ္။ လေရာင္လန္႔ႏိုး၊ ငါးမတိုးလို႔၊ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး၊ သူ ျငင္ၿငိဳကာ၊ လကိုေမာ့ၾကည့္၊ က်ိန္ဆဲမိ။ ကဗ်ာဆရာ၊ တံငါ႐ြာတြင္၊ ကာလညည့္နက္၊ ၀မ္းစာခက္ေတာ့၊ ပိုက္ကြက္တေဖာင္၊ ေလွဦးေထာင္နဲ႔၊ လေရာင္မုန္းသူျဖစ္ေနေပါ့တဲ့။ ငါ ကဗ်ာေလး စပ္ခဲ့တယ္။ ညမွာ မီးခြက္ကေလးတခြက္နဲ႔ ငါ ကဗ်ာေရးတယ္။ ေန႔မွာ တံငါအလုပ္ကို ၀ိုင္းကူ လုပ္ေပးေပါ့။ အဲဒီမွာ ကေလးမ နားေထာင္၊ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ၿပီး ငါ ဘာေတြ သိလာရသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ေနပံု၊ ထိုင္ပံု၊ ေျပာပံု ဆိုပံုစ႐ိုက္ေတြ၊ လူေနမႈဘ၀ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႔ စကားလံုး၊ ေ၀ါဟာရ၊ သံုးပံုသံုးနည္းေတြ။ အဲဒါေတြဟာ သိတ္ကို အဖိုးတန္တာရယ္။ လူ႔အလႊာတခုအေၾကာင္းကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအလႊာထဲကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း တိုး၀င္ဆင္းသက္ႏိုင္ေလ ေကာင္းေလပဲေနာ္ ကေလးမ။ ညည္း ၀တၳဳဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ပီျပင္မယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ သဘာ၀က်မယ္။ အဲဒါ ညည္းအတြက္ စကားလက္ေဆာင္ေပါ့ေနာ္။ ငါ့ အေၾကာင္းကို ဆက္ၾကဦးစို႔ ဆိုရင္....။
အဲဒီ တံငါ႐ြာေလးမွာ အထီးက်န္မႈဒဏ္ကို ခံစားေနရခ်ိန္မွာ ငါ မခင္ႏွင္းကို သိပ္သတိရတယ္။ အေမ့ကိုလည္း သိပ္လြမ္းတယ္။ အေမ့ကိုလြမ္းရင္ ငါ့ ေခါင္းအံုးေအာက္က အေမ့ပင္နီအက်ႌေဟာင္းေလးကို အလြမ္းေျပ နမ္း႐ိႈက္ရတယ္။ မခင္ႏွင္းကို သတိရရင္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ထုတ္ထုတ္ၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ ေၾသာ္ သူ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ငါ့ကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို ေဒါကေလးမ်ား ပြေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ပူပင္ေသာကမ်ား ပြါးေနမလားေပါ့။
ကေလးမေလးေရ ကိုယ္လိုရာ ကိုယ္ဆြဲၿပီး ၾကည္ႏူးတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးရေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားမိျပန္ ေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းရျပန္ေရာ သိလား။ ငါ နဲ႔ ကြဲကြာေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ သိပ္ကို ၾကာခဲ့ၿပိေလ။ ခုခ်ိန္ဆို သူက ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ ၾကင္သူသက္ထားေတြ႔ခဲ့ရင္ ကေလးေတြ ဘာေတြေတာင္ ႀကီးေလာက္ေရာေပါ့ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေတြးမိျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္ေအ့ သိလား။ ဒါေပမယ့္ ငါ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့လို႔။ ငါ့အျပစ္ပဲ။ သူ႔အျပစ္မွ မဟုတ္တာေလလို႔ စိတ္ကို ေျဖေတြးေပမယ့္ ဘာတဲ့ ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆိုက္ကိုမွာေခၚတဲ့ မသိစိတ္၊ အဲ မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတယ္။ သူ ကေလးဟာ ခုခ်ိန္ထိ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္နဲ႔ ငါျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေန႐ွာေရာ့ေလသလား။ အင္း ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင္ရက္သားမ်ား က်ေနခဲ့လို႔ ႐ွိလွ်င္လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး သူ႔ကေလးေတြကိုမ်ား ဖတ္ျပေနေလမလား။ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကို ခစခဏထုတ္ၾကည့္တတ္တဲ့ သူ႔ကို သူ႔အိမ္သားကမ်ား မနာလို၀န္တိုေဒါသနဲ႔ ဆူပူတာ ခံေနရေလမလား။ တျမည့္ျမည့္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမေရ ဒီဒဏ္ေလာက္ကိုေတာ့ ငါ ခံႏိုင္ရမွာေပါ့။ ကဗ်ာနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ အတြက္ဆို ငါ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုး အေျခအေနေတြအတြက္ ငါ အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ ျပင္ထားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဟ့ ကေလးမ ငါ ေျပာျပရဦမယ္။ အထီးက်န္မႈေ၀ဒနာကို ႀကိတ္မွိတ္ခံစာရင္း တံငါ႐ြာေလးမွာ ငါ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ခံစားခဲ့ရတာေလး ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီမွာတုန္းက တလတခါေလာက္ ငါက တံငါ႐ြာေလးနဲ႔ အနီးဆံုးၿမိဳ႔ကေလးကို သြားသြားၿပီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ၀ယ္တယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြက ငါ့ကို မသိၾကပါဘူး။ ေခါင္းေပါင္ႀကီးနဲ႔၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔၊ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရ မြဲၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ တံငါသည္ႀကီးဟာ စာဖတ္ပါလား၊ အဂၤလိပ္စာ တတ္ပါလားဆိုတဲ့ အံ့ၾသမႈ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အထူးအဆန္း ၾကည့္ခံရတာပဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ တေန႔ ငါၿမိဳ႔ေပၚကို စာအုပ္၀ယ္ဖို႔အသြား ညဦးပိုင္းေလးေပါ့။ တို႔႐ြာနဲ႔ ၿမိဳ႔ကေလးနဲ႔က အနီးဆံုးဆိုတာေတာင္ ေန႔ခ်င္းျပန္လို႔ မရဘူး။ တညအိပ္ရတယ္။ အဲ အဲဒီညပိုင္းေလးမွာ ၿမိဳ႔ေပၚကလူေတြ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား၊ စည္စည္ကားကား သြားလာေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ပြဲ႐ွိတယ္တဲ့။ ပြဲ....။ ပြဲက ျမန္မာျပည္တျပည္လံုး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲ။ ေရလမ္းပဲ႐ွိတဲ့ ဒီၿမိဳ႔ေလးမွာ အင္မတန္ လာခဲတဲ့ပြဲ။ ၾကည့္ရခဲတဲ့ ပြဲကိုး။
ငါ ပြဲၾကည့္ေလ့ ၾကည့္ထ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တံငါ႐ြာေလးမွာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ သီခ်င္း၊ ဂီတ၊ အဆိုအက ဆိုတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြနဲ႔ ေ၀းေနခဲ့ရေတာ့ ငါ အဲဒီညမွာ ပြဲသြားၾကည့္တယ္။ ငါသြားေတာ့ ပြဲထြက္ေနပါၿပီ။ လူေတြရဲ႔ ဟိုး ေနာက္ဆံုးကေန ငါ ကုပ္ကုပ္ေလး၀င္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္က ေအာ္ပရာကေနတယ္။ ဘာေအာ္ပရာလဲသိလားကေလးမ။ ငါ့ရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေအာ္ပရာအျဖစ္ တင္ဆက္ျပေန တာေလ။ ငါ့ရဲ႔ ႏွလံုးသားထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သက္၀င္လႈပ္႐ွားေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့မယ္ ပီတိျဖစ္လိုက္ရတာေလ။ ပရိသတ္ေတြ သေဘာက်ေနတာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ေနေအာင္ ခံစားရတယ္။ ေအာ္ပရာၿပီးေတာ့ ငါ့နာမည္ကို ေၾကညာသံ ၾကားရတယ္။ ငါ့ ကဗ်ာကို ေက်ညာသံ ၾကားရတယ္။ ပရိသတ္ေတြ ခ်ီးမြမ္းသံကို ၾကားရတယ္။ ပြဲခင္းရဲ႔ ဟိုးေနာက္ဆံုးမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီး ေပါင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ တံငါသည္ႀကီးတေယာက္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမျပဳမိၾကပါဘူး။
ငါေလ ငါ့မိတ္ေဆြ ေအာ္ပရာျပဇာတ္ နာမည္ေက်ာ္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီးကိုလည္း သြားေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ လိုက္တာ။ စကားေတြ ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ငါ့ကဗ်ာရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလည္း သြားၿပီး ခ်ီးမြမ္းေက်းဇူး တင္စကား ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ လုပ္လို႔မရဘူးေလ ေအ ကေလးမရဲ႔။ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ပဲ တံငါ႐ြာေလးကို ငါ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ကေလးမေရ ဒီအထီးက်န္ဘ၀ကေန အေမ႐ွိရာ၊ မခင္ႏွင္း႐ွိရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ွိရာ၊ စာေတြ ကဗ်ာေတြ႐ွိရာ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညည္း တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ ရည္းစားေတြ ဘာေတြေတာင္ ထားခ်င္ထားေနေတာ့မယ္ဟုတ္လား။
ငါဟာေလ ေတာသားတံငါသည္ႀကီး ၿမိဳ႔တက္လာသလိုပဲ။ သိလား ကေလးမ။ အရာရာဟာ ငါ့အတြက္ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္ၿပီး လူေတြကို ငါေၾကာက္ေနသလိုပဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ လူေတြကို ငါ ေ႐ွာင္တယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့မွာ လူေတာထဲမတိုးသလို၊ လူရာမ၀င္သလို၊ လူမႈေရးနားမလည္တဲ့ လူ႔အျပင္ဘက္က လူလို႔ သတ္မွတ္ခံရတယ္။ ဒါ ငါ့ အျပစ္လားေအ့ ကေလးမ ဟင္။
ကေလးမေရ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန ငါ မခင္ႏွင္းသတင္းကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ သူ အိမ္ေထာင္က်ေန ၿပီတဲ့။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ မသိစိတ္ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဟာကနဲ ျဖစ္တာေပါ့ ေအ။ ဒါေပမယ့္ ေတြးၿပီးသားပဲ။ သူ႔အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ အျပစ္နဲ႔ငါ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား။
ေဟ့ ကေလးမ ေနဦး။ ညည္း ငါ့ကို ေမးခြန္းေတြထုတ္ဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ မေနနဲ႔ဦး။ ငါ့ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးပါဘူး။ ညည္း နားေထာင္ပါဦး။
တေန႔၊ ငါ ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ လူေတြ သူေတြထဲကို ပထမဆံုးသြားတဲ့ေန႔။ စစ္ကိုင္းေတာင္၊ အႏု႐ုဒၶါေခ်ာင္က စာသမား၊ ကဗ်ာသမားေတြ ဆံုၾကတဲ့ ကထိန္ပြဲကို ငါသြားခဲ့တယ္။ သြားေတာ့ အဲဒီမွာ သစ္ပင္ရိပ္ကေလး တရိပ္ေအာက္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေနၾကတုန္း လူငယ္ေလးတေယာက္ ငါ့ေဘးနားကို ျဖတ္ဆို ေရာက္လာတယ္။ ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးပါတယ္တဲ့။ ဆရာ့ကဗ်ာေတြကို အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့သူပါတဲ့။ သူ႔နာမည္ေလးလည္း ေျပာတယ္။ ငါက ခင္ခင္မင္မင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ျပန္ေျပာတာေပါ့ေလ။ လူငယ္ေလးက ေခါင္းကေလး တညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေလးတအုပ္ ထုတ္လိုက္ၿပီး ငါ့ကိုျပတယ္။ ဆရာ ဒီစာအုပ္ကေလးကို မွတ္မိသလား ဆရာတဲ့။ ငါ့ရဲ႔ ပထမဆံုးကဗ်ာစာအုပ္ေလး ကို ငါ မမွတ္မိဘဲ ႐ွိပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ေလးက စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေလးကို လွန္ၿပီး ပထမစာမ်က္ႏွာေလး ကိုလည္း ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦးဆရာလို႔လည္း ျပလိုက္ေရာ ကေလးမေရ ငါ့တကိုယ္လံုး တုန္သြားတယ္။ ငါ့ လက္ေရးနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ ခ်စ္ရတဲ့ မခင္ႏွင္း ဆိုတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါး စာေၾကာင္းေလးက ငါ့ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုပဲ။
သူငယ္ေလးကို ၿပံဳးၾကည့္ေနရင္း ဒီသူငယ္ေလးက မခင္ႏွင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ေတာ္စပ္ပါလိမ့္မလဲ။ ငါ ႐ွိရာအရပ္ကို ဒီသူငယ္ေလးနဲ႔ ဒီစာအုပ္ေလးကို အေရာက္ပို႔လိုက္ ႐ွာတာလားဆိုတဲ့ မေတြးသာ အေတြးေတြနဲ႔ ငါ ရင္တခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေနတာပဲ။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆီက ရတာဆရာဆိုတဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကား ကိုလည္း ငါ ၾကားလိုက္ရေရာဟာ သိတ္လန္႔သြားတာပဲ။ ငါ ဘယ္လို ထင္လိုက္တယ္မွတ္လဲ ကေလးမ။ မခင္ႏွင္းတေယာက္ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ မ႐ွိ႐ွာေတာ့ဘူး။ ဒီသူငယ္ေလးဟာ မဟုတ္မွလြဲေရာ ဆိုၿပီး ငါ သိပ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကေလးမေရ ငါ ထင္သမွ် အားလံုး လြဲခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ေလးက တုန္လႈပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို ဘာထပ္ေျပာလိုက္တယ္ ထင္သလဲ။ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အရင္တုန္းက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နားက စက္ဘီးျပင္သမားႀကီးပါ ဆရာတဲ့။ ကေလးမေရ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ဆက္ေျပာ ေနတဲ့ သူငယ္ေလးကို ငါ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အင္း ကေလးမ ညည္း ႐ွင္းသြားေအာင္ ငါေျပာရမယ္ ဆိုလို႔႐ွိရင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က မန္းတကၠသိုလ္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္အနီးမွာ စက္ဘီးျပင္သမားႀကီး တေယာက္႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ သူ႔ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္နားက ထိုင္ခံုကေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က မ၀ံ့မရဲနဲ႔ စာအုပ္ေလးတအုပ္ေပးတာကို သူ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးက ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားတာကိုလည္း သူ ၾကည့္ေနမိတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ၿမိဳ႔ထဲသြားမယ့္ ဘတ္စ္ကားက ထိုးဆိုက္လာတယ္။ စာအုပ္ေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးဆီက ဘာေတြမွန္းလည္း မသိဘူးဆိုတဲ့ ေလွာင္သံေလးနဲ႔အတူ စာအုပ္ကေလးက စက္ဘီးျပင္သမားႀကီးေ႐ွ႔ ေျမႀကီးေပၚကို ဘုတ္ခနဲ က်လာတယ္။ မိန္းကေလးက စာအုပ္ေလးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီး သူ႔အေဖာ္လက္ဆြဲလို႔ ဘတ္စ္ကားေပၚကို အေျပးေလးတက္သြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ စက္ဘီးျပင္သမားႀကီးက သူမသိတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးကို သနားတဲ့စိတ္နဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမွန္း သိေပမယ့္ သူက ၀ါသနာမပါေတာ့ ဖတ္လည္းမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ လွန္လည္း မၾကည့္မိဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ သိမ္းထားခဲ့သတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔သားေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ကဗ်ာ၀ါသနာပါၿပီး ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ သူ႔သားေလးကို အဲဒီစာအုပ္ေလး ထုတ္ေပးသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔သားေလးက ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး ဟိုတခ်ိန္က သူသနားခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးဟာ အခု သူ႔သားေလး သိပ္ၾကည္ညိဳ ေလးစားတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရသတဲ့။ ကဲ ကေလးမေရ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႔ ျငင္းပယ္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံစားဖူးပါတယ္လို႔ ငါ ဆိုေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ ဟင္ ဆရာေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ တပည့္ေတာ္ သူ႔အေပၚ ကဗ်ာကို ခ်စ္သူ၊ ကဗ်ာသမားကို ခ်စ္သူ သစၥာ႐ွင္အျဖစ္နဲ႔ အထင္ႀကီး၊ ေလးစား၊ ျမတ္ႏႈိး တြယ္တာခဲ့တာဟာ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔၊ ေက်ာက္သားေက်ာက္ဆိုင္မွာ အျမစ္တြယ္ေနသလို ခိုင္မာေနခဲ့ရတာရယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာင္ စြဲျမဲခိုင္မာသမွ်ေတြ တခဏအတြင္း ေၾကမြေပ်ာက္လြင့္ခဲ့ရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ခံးစားရတယ္ မွတ္လဲ။ ဆရာေတာ္ မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးရင္း တပည့္ေတာ္ တခြန္းပဲဆိုႏိုင္တယ္။ ေၾသာ္ သူက ကဗ်ာ မုန္းသူကိုးလို႔။
ေဟ့ ကေလးမ ညည္း ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ရပါတယ္ေနာ္။ ဘာ ဘာရယ္ကေလးမ။ ေလးေလးေတာ္ေတာ္ ျပန္ၿပီး တည္ေဆာက္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား။ ဟား ဟား ဒီေလာက္ မဟုတ္ပါဘူးေအ။ ညည္း ငါ့ကို အထင္မေသးပါနဲ႔။ တက္ႂကြျပတ္သားတဲ့ စကားလံုးကာရန္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက ကဗ်ာဆရာကို အျမဲတမ္း အသက္႐ွင္ေစပါတယ္။ ကေလးမေရ ကဗ်ာမုန္းသူ၊ စာမုန္းသူေတြ နားမလည္လို႔ပါ။ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ရာဇ၀င္ဆိုတာ ဦးပုညရဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္၊ စာတပုဒ္ ေနာက္ကြယ္မွာ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ရတာပါ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ေနာ္ ဆရာေတာ္။ ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားကြ။ ဘာရယ္ ဆရာေတာ္ ေလသိပ္ၾကမ္းလာၿပီ။ အင္း ဟုတ္တယ္၊ ေလသိပ္ၾကမ္းလာၿပီ။ ေၾသာ္ တံငါေတြ မုန္းတဲ့ လေရာင္ကေတာ့ လွလိုက္ပါတဲ့အမ်ိဳး။ ကေလးမ ညည္း ခ်မ္းေနၿပီထင္တယ္၊ ဟုတ္လား။
ကဲ ျပန္ၾကတာေပါ့ေအ။ ေဟ့ ကေလးမေရ ဟိုးအေ႐ွ႔ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စမ္း။ အဲဒီမွာ မႏၱေလး ႐ွိတယ္။ အင္း အဲဒီမႏၱေလးရဲ႔ တေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာခ်စ္တဲ့ ကဗ်ာမုန္းသူတေယာက္ ႐ွိတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကဗ်ာဆရာ မေမ့ႏိုင္ေသးတဲ့ ကဗ်ာမုန္းသူတေယာက္႐ွိတယ္။

ႏုႏုရည္အင္း၀
{ေ႐ႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၃၆၊ ၂၀၀၉ ဇူလိုင္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}