ညေန သံုးနာရီမွ ထိုးမယ္မၾကံေသးဘူး......၊ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဂဏာမ ၿငိမ္ ျဖစ္စျပဳၿပီ။
အိမ္ေ႐ွ႔ထြက္လိုက္၊ ေနာက္ေဖးဝင္လိုက္၊ အိမ္အထက္ဆင့္ခါးပန္းကို ေခါင္းအံုးေငးေမာ ေနတဲ့ အေမ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း၊ ဖိုးတ႐ုပ္ မ်က္လံုးေတြက ပန္းကန္စင္ေပၚ ေမွာက္ ထားတဲ့ ေႂကြရည္သုပ္ဇလံုေလး ဆီ ခဏ ခဏ ဝဲေနတယ္။ သူ႔ထက္ ပိုၿပီးအကင္းပါးတဲ့ မိငယ္ကလဲ ဖိုးတ႐ုပ္ အိမ္ေ႐ွ႔ထြက္.....ထြက္ခ်င္း၊ ေနာက္ေဖးဝင္......ဝင္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္ တရစ္ဝဲဝဲၾကည့္ေနတဲ့ ပန္းကန္စင္ေပၚက ေႂကြရည္သုတ္ ဇလံုေလးကို သူလဲဘဲ မ်က္ျခည္မျပတ္။ တခါတခါ ဖိုးတ႐ုပ္ လွမ္းၾကည့္ရင္း..... မ်က္ေစာင္းခဲၿပီး သတိေပးလိုက္ေသး တယ္။
"အဲဒါငါ့ ဇလံုေနာ္...... ဒါဘဲ...." လို႔။
ဖိုးတ႐ုပ္ အိမ္ေ႐ွ႔တေခါက္ ထြက္ျပန္တယ္။ လမ္းထိပ္က ထြက္လာေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႔ေငြ႔ ေလးေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ႏွာေခါင္းေလးကို ႐ႈံ႔ၿပီး အနံ႔ခံ ၾကည့္မိတယ္။ တ႐ုပ္နံနံပင္ အနံ႔၊ ၾကက္သြန္မိတ္နံ႔၊ ငံျပာရည္နံ႔ သင္းပ်ံ႔တဲ့ ဆံျပဳတ္ေမႊးေမႊးရဲ႔ အနံ႔အသက္ေတြမ်ား ပါလာေလမလား........။ ဖိုးတ႐ုပ္ ဗိုက္ဆာလွၿပီ။ မနက္ထဲက မံု႔ပ်ားသလက္ငါးမူးတန္ အျဖဴအနီ ႏွစ္ယွက္ပဲ႐ွိတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ဗိုက္ထဲမွာ မီးရထားတြဲႀကီးေတြ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ ေအာ္ဟစ္ခုတ္ ေမာင္းေနၾကၿပီ။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဝင္လာတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ကို သူ႔အေမက မ်က္စိေနာက္ လာသလို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တုန္းမွာပဲ.....
"ဖိုးတ႐ုပ္ေရ...... မိငယ္ေရ....... သြားစို႔ေဟ့...."
အိမ္ေ႐ွ႔က ေအာ္ေခၚသံေတြ၊ ဇလံုတီးသံ၊ ဂ်ိဳင္႔ေခါက္သံေတြကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဖိုးတ႐ုပ္က ေလကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ပန္းကန္စင္ေပၚက ေႂကြဇလံုကို ေျပးယူတယ္။ ဘယ္ရမလဲ။ မိငယ္ကလဲ အားက်မခံ ေႂကြဇလံုကို ဇြတ္ဆြဲလုတယ္။
"ေပး...... မယူရဘူး......၊ ဒီဇလံု....... ငါယူမွာ"
"ေပးဘူး...... ဒါ....... ငါ့ဇလံု"
"ဟုတ္ဘူး......၊ ဟိုမွာ...... ကိုတ႐ုပ္ ဇလံုက ဒန္ဇလံု"
မိငယ္က ေႂကြဇလံုကို မလႊတ္ဘဲ ဆြဲထားရင္း ပန္းကန္စင္ေပၚကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ စင္ေပၚမွာ ဒန္ဇလံုရယ္၊ ခ်ိဳင့္တခုရယ္ က်န္ေနေသးတယ္။ စင္တခုလံုးမွာ ဇလံုႏွစ္လံုးရယ္၊ ခ်ိဳင့္ တခုရယ္၊ ဇြန္းသံုးေခ်ာင္းရယ္ပဲ ႐ွိတယ္။ (တျခား ထမင္းပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ ဟင္းပန္းကန္ေတြ ကို ထမင္းခ်က္မစားႏိုင္တဲ့ေန႔ကစၿပီး အေမသိမ္းလိုက္ၿပီ။) ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ဖို႔ထားတာ။ သံုး ေယာက္တြက္။ အေဖ့အတြက္ေတာ့မပါဘူး...... ။ အေဖအိမ္ျပန္ မလာတာ႐ွစ္ရက္၊ ဆယ္ရက္ ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ။ ဟင္း........မိငယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မစုတ္က အလည္ေလး......။ လာေသး တယ္။ ဒန္ဇလံုက ဆန္ျပဳတ္ထည့္ကိုင္ရင္ တအားႀကီးပူတာကို။ ဘာလို႔ ယူရမွာလဲ။ ေႂကြ ဇလံုကမွ မပူတာ။
"ဖိုးတ႐ုပ္..... ေဟ့.....၊ သြားမယ္ေဟး"
အိမ္ေ႐ွ႔ကေကာင္ေတြကို 'လာၿပီေဟး' လို႔ျပန္ေအာ္ရင္း ဖိုးတ႐ုပ္ မိငယ္လက္ထဲက ေႂကြဇလံုကို ေဆာင့္ဆြဲယူပစ္လိုက္ျပီး အိမ္ေ႐ွ႔ တအားေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ မိငယ္ အာေခါင္ျခစ္ ျပီး ေအာ္ငိုတဲ့အသံက ျဗဲကနဲထြက္လာတယ္။
"ဟဲ့......... ဟဲ့ေကာင္ေလး...... လာခဲဲ့စမ္း၊ နင္ေတာ့၊ ဖိုးတ႐ုပ္...... ေနအံုး၊ ညီမေလးကို ေပးလိုက္စမ္း..... ဇလံုကို......၊ ဟဲ့.....ဖိုးတ႐ုပ္....."
အေမေခၚတဲ့ အသံက ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ဇလံုတီးသံ၊ ဂ်ိဳင့္ေခါက္သံေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္သြား တယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔၊ ဇလံုေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြတီးရင္း၊ ေခါက္ရင္း လမ္းထိပ္ကို တအားေျပးၾကတယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ဖိုးတ႐ုပ္သူငယ္ခ်င္း သူ႔လိုပဲ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား အေမႊးအမွင္ေလးေတြ ႐ွည္႐ွည္နဲ႔ မ်က္ႏွာက ဝက္ဝံေလးနဲ႔တူလို႔ 'ဘဲယား' လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာ္မင္းဦးက သူ႔ဇလံုကို တေဒါင္ေဒါင္တီးၿပီး
"ဆန္ျပဳတ္...... ဆန္ျပဳတ္၊ ဆုတ္ျပန္...... ဆုတ္ျပန္" လို႔ေအာ္တယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ က်န္တဲ့ အေကာင္ေတြက-
"ဆုတ္ျပန္၊ ဆုတ္ျပန္...... ဆန္ျပဳတ္၊ ဆန္ ျပဳတ္" လို႔ျပန္ေအာ္တယ္။
"ဆန္ျပဳတ္ ဆန္ျပဳတ္၊ ေသာက္လို႔ ေကာင္းတယ္" လို႔ ေအာ္တဲ့ေကာင္က ေအာ္ တယ္။ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး..... ။ ေအာ္ရတာ ေပ်ာ္တာပဲ သိတယ္။ ထမင္းမစားရတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ တို႔တေတြ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရေတာ့မယ္ေလ။ ဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီး နဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္။
ဒီပြဲေတာ္ႀကီးကို ဘယ္လူႀကီးေတြ စလိုက္ တယ္ေတာ့မသိဘူး။ စ, လိုက္တဲ့ လူႀကီးေတြ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဒီဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီး ေပၚလာတာ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ေမာင္ႏွမ အေဖ နဲ႔အေမရင္ခြင္ထဲကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား တိုးဝင္နားပိတ္ၿပီး အိပ္ရတဲ့ညၿပီးတဲ့ ေနာက္ေလးငါး ရက္အၾကာမွာပဲ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အေဖ အိမ္ကထြက္ သြားတာ ေဟာဒီဆန္ျပဳတ္ပြဲ ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အမွ်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို တခါတေလပဲ သတိရတယ္။ ေပ်ာ္ေနရတာကိုး။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ေက်ာင္းပိတ္ကတည္းက ဘာပြဲလမ္းမွမ႐ွိေတာ့ ဒီလို ခေလးေတြ တစုတေဝးစုၿပီး မေပ်ာ္ရတာ ၾကာၿပီ။
"ေဟ့ေရာင္ေတြ.... ဒီေန႔ ဆန္ျပဳတ္ေနရာ သံုးခုေတာင္ ႐ွိတယ္ကြ"
"ေဟး...... ေပ်ာ္တယ္ေဟ...."
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ထဲက အလည္ဆံုး၊ အႀကီးဆံုး ေကာင္.....'ဘဲယားေက်ာ္မင္းဦး' သတင္းေပးသံ ေၾကာင့္ အားလံုး ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး.....။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ တိုက္ပြဲေတြမ်ားလာၿပီ.....။ ဟိုလမ္းေထာင့္၊ သည္လမ္း ေထာင့္၊ ဟိုအိမ္၊ သည္အိမ္။ သူေဌးေတြ...... ေန႔တိုင္း၊ ေန႔တိုင္း တိုက္ႏိုင္ပါေစ။ သည့္ထက္ပို ေဌးပါေစဗ်ာ.....။
"ေဟ့.....ျမန္ျမန္ေနရာဦးေဟ့၊ လူေတြ အမ်ားႀကီးကြ"
ဟာ..... ဟုတ္သားဘဲ။ ဆန္ျပဳတ္တိုက္တဲ့ ေဆးလိပ္ခံုအိမ္ေ႐ွ႔မွာ ခြက္ေတြ၊ ပလံုးေတြနဲ႔ ခေလးေတြေရာ၊ လူႀကီးေတြေရာ အမ်ားႀကီး ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဆန္ျပဳတ္အိုး.....၊ မိုးျဗဲဒယ္ ႀကီးေတြက အေငြ႔တလူလူ၊ အနံ႔ေတြ တေမႊး ေမႊးနဲ႔။ လူႀကီးေတြက ေမႊၾက၊ ျမည္းၾကတုန္း။ ဆန္ျပဳတ္ကျဖင့္ မေဝေသးဘူး။ လူေတြကေတာ့ အျပင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၿပီ။ မိန္းမေယာက်္ား တခ်ိဳ႔က ဒန္အိုးအလြတ္နဲ႔၊ ခ်ိဳင့္ပလံုး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ သိပ္ေလာဘႀကီးတာပဲ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ကေလးေတြကေတာ့ သံဇလံု၊ ေႂကြဇလံု၊ ဒန္ဇလံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ခ်ိဳင့္ပလံုး အေသးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ သူတို႔လူႀကီးေတြက ေလာဘသာႀကီးတာ၊ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္တတ္ တယ္။ ကုပ္ကုပ္..... ကုပ္ကုပ္နဲ႔၊ သစ္ပင္ကြယ္၊ ဓါတ္တိုင္ကြယ္ေလးေတြနားမွာ မေယာင္မလည္ ရပ္ေနၾကတာ.......။ ေကာင္းတယ္၊ ဒါမွ တန္းစီခိုင္းရင္...... ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ခေလးေတြ ေ႐ွ႔ကအရင္ေရာက္မွာ။
"ေဟ့..... ဘဲယား၊ ေနာက္တခုက ဘယ္ေနရာမွာလဲကြ...... ေဝးလား"
"ေဝးဘူးကြ၊ ဟို အထက္တက္လိုက္႐ံုဘဲ။ ဓမၼာ႐ံုကြ။ မႏွစ္က ငါတို႔ ဘုရားပြဲသြားတဲ့ ဆီ ေလကြာ"
"ဒီႏွစ္က်...... ဘုရားပြဲလဲမျဖစ္ဘူး"
"ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ......"
ဘဲယားနဲ႔ ဖိုးတ႐ုပ္ စကားေျပာေနတုန္း ေဆးလိပ္ခံုထဲက လူႀကီးတေယာက္..... ဇြန္း အႀကီးႀကီးနဲ႔ ထြက္လာၿပီး-
"ကဲ.... ကဲ..... တန္းစီၾကဗ်ိဳ႔...... တန္းစီၾက၊ ခ်ိဳင့္ေလးေတြ၊ ဇလံုေလးေတြ အဆင္သင့္ ျပင္ထားမယ္....."
ေဆးလိပ္ခံုေ႐ွ႔က ဆန္ျပဳတ္ေစာင့္သူမ်ား လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔၊ အလုအ ယက္ တန္းဝင္စီၾကတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ခေလးေတြက အကဲဆံုးေပါ့။ ေ႐ွ႔ေရာက္ဖို႔ အတင္းတိုး ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ တအားတိုးတာေတာင္ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု ေ႐ွ႔မေရာက္ဘူး။ အလယ္နားပဲရတယ္။ အေရးထဲ ေ႐ွ႔က ေကာင္မေလးတေယာက္က အားႀကီးအဆဲၾကမ္းတာ ပဲ။ လက္ထဲမွာ ဇလံုႏွစ္လံုးနဲ႔။ သူ႔ကို ေနာက္က တြန္းရင္ ဇလံုနဲ႔ ခုတ္မယ္တဲ့..... ။
"ဖိုးတ႐ုပ္....... ဟိုမွာ......၊ မင္းအေမနဲ႔ မိငယ္ လာၿပီကြ၊ ေခၚလိုက္"
ဘဲယားက ဖိုးတ႐ုပ္ကို လွမ္းျပတယ္။ မိငယ္က ႏႈတ္ခမ္းစူစူနဲ႔......။ ဒန္ဇလံုေလးကိုင္ လို႔။ အေမကေတာ့ ခ်ိဳင့္ဆင့္ တဆင့္နဲ႔၊ ႐ွက္႐ြံ႐ြ႔ံ႔ပံု။
"အေမ...... အေမ.... ဒီကို......လာ"
ဒါေပမယ့္ အေမနဲ႔မိငယ္..... ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ၾကားထဲဝင္ေတာ့ ဓါတ္႐ွင္႐ံုက်ေနတာပဲ၊ ေနာက္က ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။
"ေဟ့...... ေဟ့...... ၾကားျဖတ္မဝင္နဲ႔ကြ ေနာက္ မွာသြားတန္းေဟ့"
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ အုပ္စု ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး လက္သီးဆုပ္ျပ၊ အံႀကိတ္ျပၾကတယ္။ အေမက ေတာ့ ႐ွက္႐ြံ႐ြ႔ံံ႔နဲ႔ အျပင္ဘက္ထြက္ရပ္ၿပီး သူ႔လို ရပ္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို-
"ဆန္တျပည္...... ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္လြန္းလို႔သာ.....၊ ႐ွက္စရာႀကီး ႐ွင္..... ခေလးေတြၾကားထဲမွာ" တဲ့။ ဟိုမိန္းမႀကီးက ေခါင္းခပ္ငံု႔ငံု႔နဲ႔ လက္ထဲကေတာ့ ခ်ိဳင့္ကိုပြတ္သပ္ ေနရင္းတိုးတိုးေလး-
"သူေတာင္းစားေတြ က်ေနတာပဲ" တဲ့။
"ျဖည္းျဖည္းဗ်ိဳ႔..... ျဖည္းျဖည္း...... ၊ အားလံုး ရမယ္။ မပူနဲ႔...... ေဟာဒီမွာ အမ်ားႀကီး႐ွိေသးတယ္........ ။ ကဲ....... လာၿပီ ေနာက္တဇြန္း...."
ဆန္ျပဳတ္ထည့္ေပးတဲ့ လူႀကီးရဲ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခြၽးေတြကို သီးေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္ခံုေဘး တိုက္ေပၚကေနၾကည့္ေနတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ပိုင္႐ွင္ အေဒၚႀကီးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာကလဲ ျပံဳးျပံဳး၊ ျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ ဖိုးတ႐ုပ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူတို႔ေရာ ဒီဆန္ျပဳတ္ေတြ ေသာက္သလားမသိဘူးေနာ္။
"ေဟ့ေကာင္æဖိုးတ႐ုပ္æေငးမေနနဲ႔၊ ျမန္ ျမန္ခံ"
ဖိုးတ႐ုပ္ေနာက္က ဘိုျဖဴဆိုတဲ့ေကာင္က ဇလံုနဲ႔တြန္းထိုးၿပီး သတိေပးတယ္။ ဟုတ္သားပဲ..... ။ ဖိုးတ႐ုပ္ေ႐ွ႔ကဘဲယား။ ဘဲယားၿပီးေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္။
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ ဇလံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေဘး မန္းက်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္မွာ တဖူးဖူးမႈတ္ၿပီး ဇလံုေစာင္း ေမာ့ေသာက္ လိုက္က်တယ္။ လွ်ာပူပူ အာပူပူနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ကလဲ ခ်ိဳမွ ခ်ိဳပဲ။
"ျမန္ျမန္ေသာက္ေဟ့.......၊ ေတာ္ၾကာ ဓမၼာ႐ံု မမီပဲေနမယ္"
"ေအးေဟ့...... ေသာက္ၾကေဟ့"
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေလာေဆာ္ၿပီး ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဓမၼာ႐ံုဆီ ဇလံုေလးေတြကိုင္ ၿပီးေျပးၾကတယ္။ အိုး..... ဓမၼာ႐ံုမွာလဲ နည္းတဲ့ လူေတြမႈတ္ဘူး။ ဓမၼာ႐ံုက ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး တိုက္တာတဲ့။ ေဘာႀကီးမွာ အလွဴ႐ွင္စာရင္းေတြ ေရးထားတယ္။ တန္းစီ ေ႐ြ႔႐ွား ရာေနာက္ တေျဖးေျဖးလိုက္ရင္း စာဖတ္တတ္ခါ စ ဖုိးတ႐ုပ္.... ေဘာႀကီးေပၚကစာေတြကို ဖတ္ တယ္။ ဦးေအာင္ခင္-ေဒၚျမျမ..... ငါးက်ပ္။ ေဒၚခင္ခင္တင့္....... သံုးက်ပ္။ ဖိုးတ႐ုပ္လိုပဲ ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ဘဲယားတို႔၊ ဘိုျဖဴတို႔ လဲ လိုက္ဖတ္ၾကတယ္။
"ေဟ့ေရာင္..... ဟိုေအာက္က စာလံုးႀကီး နဲ႔ေရးထားတာ ဖတ္ရေအာင္..... ဘာတဲ့ကြ"
"သံုးရက္ႏွင့္အျပတ္ထိုင္မည္"
"ဟား...... ဟား...... ဟား....... စာလဲမဖတ္တတ္ပဲ နဲ႔ေဟ့"
ဘဲယားဖတ္တာမွားေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔၊ ဘိုျဖဴတို႔နဲ႔ တျခားေကာင္ေတြက ဝိုင္းေျပာင္ၾက တယ္။ ဘဲယားက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး
"ဘာမွားလို႔လဲကြ........ ကဲ"
"မွားတာေပါ့ကြ........ ၊ မင္းက ေက်ာင္းမ လိုက္ရတာနဲ႔ စာေတြ ေမ့သြားပလား"
"ငါဖတ္ျပမယ္..... ၾကည့္၊ သံုးရက္ႏွင့္ အျပတ္တိုက္မည္၊ ျပစ္ရဲရင္ ျပစ္ ၾကည့္၊ ေရေရာ ပစ္လိုက္မည္၊
ပံု ဆန္ျပဳတ္ တဲ့"
"ဟား...... ဟား...... ဟား...... ဟား၊ ရီရတယ္ ေဟ့" ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု စာဖတ္ၿပီး တအားသေဘာက် ဝိုင္းရီၾကတယ္။
“ဘဲယား...... ေနာက္တေနရာ သြားဦးမွာ လားကြ...... ဘယ္နားမွာလဲ”
ဓမၼာ႐ံုက ဆန္ျပဳတ္တဇလံုစီကို ေမာ့ ေသာက္ၾကၿပီး...... ေ႐ွ႔ဆက္ဖို႔ တာစူၾကေတာ့၊ ဘဲယားက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔
"နီးနီးေလးပဲ...... ။ လာ.... ငါသိတယ္၊ ေန႔လည္က ငါ့ေလးေလးနဲ႔ လိုက္သြားရင္း အိုးႀကီးေတြတည္ေနတာ ငါျမင္ခဲ့တယ္"
ဘဲယားေခါင္းေဆာင္တဲ့ေနာက္ကို ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု ေျပး႐ူးေျပး႐ူးနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ဗိုက္ေခ်ာင္ေအာင္ဆိုျပီး ခုန္ေပါက္ၾကရင္း ဇလံုေတြ၊ ဂ်ိဳင့္ေတြကို တီးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဆန္ျပဳတ္က ဗိုက္ျပည့္လြယ္သလို၊ ေခ်ာင္လြယ္ သလားလဲမေမးနဲ႔။ ခဏေလးဆို ျပန္ျပန္ဆာ တယ္။ ညေနမွာ ဘယ္ေလာက္ေသာက္သြား သြား၊ ညက်ရင္ ဗိုက္က ျပန္ဆာလာတာပဲ။ ထမင္းလိုလဲမဟုတ္ဖူး။
"ေဟ့ ဟိုတိုက္ႀကီးမွာ ျမင္လား၊ မကုန္ေသးဘူး..... ။ လာ....... တန္းဝင္စီမယ္"
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔တေတြ ေခြၽးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ အေမာတေကာ တန္းဝင္စီလိုက္ၾကတယ္။ ဟာ..... အိုးႀကီးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ေဌးတဲ့အိမ္နဲ႔တူတယ္။ အသားဖတ္ေတြလဲ ဆန္ ျပဳတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးျမင္ရတယ္။ ဒီဇလံုကိုေတာ့ အိမ္ထိ သယ္သြားၿပီး ည ဆာမွေသာက္ ရင္ေကာင္းမယ္။ ဆန္ျပဳတ္အိုးႀကီးေတြထဲကို ဖိုးတ႐ုပ္ အာသာငန္းငန္းနဲ႔ ၾကည့္ေနတုန္း ဘိုျဖဴက လက္လာတို႔တယ္။
"ဖိုးတ႐ုပ္...... ဟိုမယ္ ငါတို႔အတန္းထဲက ေကာင္မေလး "
ဖုိးတ႐ုပ္နဲ႔ဘဲယား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ တို႔အတန္းထဲမွာ မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလးက ဆန္ျပဳတ္တန္းစီတိုးသူမ်ားရဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို ေဘးကေနလာေရာက္ ၾကည့္တဲ့ ပြဲေတာ္ၾကည့္ပရိသတ္ထဲမွာ..... ။ သူ႔ အေဖလား။ ေလးေလးလားရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ အိုက္စကရင္ တပ်ပ္ပ်ပ္စားရင္း ထိုင္လို႔..... ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ၾကည့္လို႔......။ ဒါ တင္မကေသးဘူး သူက လက္ၫ‡ိဳးေလးကို ေကြး လို႔ ကေရာ္ကေရာ္လုပ္ရင္း ဖိုးတ႐ုပ္ဆီကို-
"ေဟ့ ေဟ့ ႐ွက္ပါတယ္၊ သူေတာင္းစား ေတြက်ေနတာပဲ ႐ွက္ပါတယ္"
ေအာင္မာ ဘုတ္အီးမကကြာ...... ဟင္း။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ႐ွက္သြားတယ္။ ႐ွက္ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္ နဲ႔ လူႀကီးမျမင္ေအာင္ ဘုတ္အီးမကို ဘဲယားက လက္သီးဆုပ္ျပရင္း ေ႐ွ႔ကို တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔တိုးေနရတုန္း အေမ့ေဘးက ဟိုမိန္းမေျပာတဲ့ သူေတာင္းစားေတြက်ေနတာပဲ စကားကို သတိရတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္က စိတ္တင္းသံေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မလံုမလဲ-
"ငါတို႔မွ ဆုေတာင္းစားေတြမွ မဟုတ္တာေနာ့ကြာ"
"ေအးေလ ငါတို႔မွ မဟုတ္တာ...... အလကား....."
ဘဲယားက ေ႐ွ႔ကိုဖိတိုးတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ လဲ ေနာက္ကလိုက္တိုးတယ္။ ေဟာ အလွည့္ ေရာက္ျပီ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ဇလံုေလးေတြ ထိုးခံ လိုက္ၾကတယ္။ ကေရာ္..... ကေရာ္ ႐ွက္ပါတယ္ ေဟ့။ ဘုတ္အီးမဘက္ကို ဘယ္သူမွ လွည့္မ ၾကည့္ၾကဘူး။ ေဟ ေဟ့..... ႐ွက္ပါတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္ တို႔ေ႐ွ႔မွာ ဆန္ျပဳတ္အိုးႀကီးက အနံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း....... ။
ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
သာရမဂၢဇင္း။ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာ
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းၿပီးခါစ... ဗမာတျပည္လံုး ၿမိဳ႔႐ြာအႏွ႔ံမွာ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတခုကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါတယ္။
အိမ္ေ႐ွ႔ထြက္လိုက္၊ ေနာက္ေဖးဝင္လိုက္၊ အိမ္အထက္ဆင့္ခါးပန္းကို ေခါင္းအံုးေငးေမာ ေနတဲ့ အေမ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း၊ ဖိုးတ႐ုပ္ မ်က္လံုးေတြက ပန္းကန္စင္ေပၚ ေမွာက္ ထားတဲ့ ေႂကြရည္သုပ္ဇလံုေလး ဆီ ခဏ ခဏ ဝဲေနတယ္။ သူ႔ထက္ ပိုၿပီးအကင္းပါးတဲ့ မိငယ္ကလဲ ဖိုးတ႐ုပ္ အိမ္ေ႐ွ႔ထြက္.....ထြက္ခ်င္း၊ ေနာက္ေဖးဝင္......ဝင္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္ တရစ္ဝဲဝဲၾကည့္ေနတဲ့ ပန္းကန္စင္ေပၚက ေႂကြရည္သုတ္ ဇလံုေလးကို သူလဲဘဲ မ်က္ျခည္မျပတ္။ တခါတခါ ဖိုးတ႐ုပ္ လွမ္းၾကည့္ရင္း..... မ်က္ေစာင္းခဲၿပီး သတိေပးလိုက္ေသး တယ္။
"အဲဒါငါ့ ဇလံုေနာ္...... ဒါဘဲ...." လို႔။
ဖိုးတ႐ုပ္ အိမ္ေ႐ွ႔တေခါက္ ထြက္ျပန္တယ္။ လမ္းထိပ္က ထြက္လာေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႔ေငြ႔ ေလးေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ႏွာေခါင္းေလးကို ႐ႈံ႔ၿပီး အနံ႔ခံ ၾကည့္မိတယ္။ တ႐ုပ္နံနံပင္ အနံ႔၊ ၾကက္သြန္မိတ္နံ႔၊ ငံျပာရည္နံ႔ သင္းပ်ံ႔တဲ့ ဆံျပဳတ္ေမႊးေမႊးရဲ႔ အနံ႔အသက္ေတြမ်ား ပါလာေလမလား........။ ဖိုးတ႐ုပ္ ဗိုက္ဆာလွၿပီ။ မနက္ထဲက မံု႔ပ်ားသလက္ငါးမူးတန္ အျဖဴအနီ ႏွစ္ယွက္ပဲ႐ွိတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ဗိုက္ထဲမွာ မီးရထားတြဲႀကီးေတြ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ ေအာ္ဟစ္ခုတ္ ေမာင္းေနၾကၿပီ။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဝင္လာတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ကို သူ႔အေမက မ်က္စိေနာက္ လာသလို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တုန္းမွာပဲ.....
"ဖိုးတ႐ုပ္ေရ...... မိငယ္ေရ....... သြားစို႔ေဟ့...."
အိမ္ေ႐ွ႔က ေအာ္ေခၚသံေတြ၊ ဇလံုတီးသံ၊ ဂ်ိဳင္႔ေခါက္သံေတြကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဖိုးတ႐ုပ္က ေလကဲ့သို႔ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ပန္းကန္စင္ေပၚက ေႂကြဇလံုကို ေျပးယူတယ္။ ဘယ္ရမလဲ။ မိငယ္ကလဲ အားက်မခံ ေႂကြဇလံုကို ဇြတ္ဆြဲလုတယ္။
"ေပး...... မယူရဘူး......၊ ဒီဇလံု....... ငါယူမွာ"
"ေပးဘူး...... ဒါ....... ငါ့ဇလံု"
"ဟုတ္ဘူး......၊ ဟိုမွာ...... ကိုတ႐ုပ္ ဇလံုက ဒန္ဇလံု"
မိငယ္က ေႂကြဇလံုကို မလႊတ္ဘဲ ဆြဲထားရင္း ပန္းကန္စင္ေပၚကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ စင္ေပၚမွာ ဒန္ဇလံုရယ္၊ ခ်ိဳင့္တခုရယ္ က်န္ေနေသးတယ္။ စင္တခုလံုးမွာ ဇလံုႏွစ္လံုးရယ္၊ ခ်ိဳင့္ တခုရယ္၊ ဇြန္းသံုးေခ်ာင္းရယ္ပဲ ႐ွိတယ္။ (တျခား ထမင္းပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ ဟင္းပန္းကန္ေတြ ကို ထမင္းခ်က္မစားႏိုင္တဲ့ေန႔ကစၿပီး အေမသိမ္းလိုက္ၿပီ။) ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ဖို႔ထားတာ။ သံုး ေယာက္တြက္။ အေဖ့အတြက္ေတာ့မပါဘူး...... ။ အေဖအိမ္ျပန္ မလာတာ႐ွစ္ရက္၊ ဆယ္ရက္ ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ။ ဟင္း........မိငယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မစုတ္က အလည္ေလး......။ လာေသး တယ္။ ဒန္ဇလံုက ဆန္ျပဳတ္ထည့္ကိုင္ရင္ တအားႀကီးပူတာကို။ ဘာလို႔ ယူရမွာလဲ။ ေႂကြ ဇလံုကမွ မပူတာ။
"ဖိုးတ႐ုပ္..... ေဟ့.....၊ သြားမယ္ေဟး"
အိမ္ေ႐ွ႔ကေကာင္ေတြကို 'လာၿပီေဟး' လို႔ျပန္ေအာ္ရင္း ဖိုးတ႐ုပ္ မိငယ္လက္ထဲက ေႂကြဇလံုကို ေဆာင့္ဆြဲယူပစ္လိုက္ျပီး အိမ္ေ႐ွ႔ တအားေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ မိငယ္ အာေခါင္ျခစ္ ျပီး ေအာ္ငိုတဲ့အသံက ျဗဲကနဲထြက္လာတယ္။
"ဟဲ့......... ဟဲ့ေကာင္ေလး...... လာခဲဲ့စမ္း၊ နင္ေတာ့၊ ဖိုးတ႐ုပ္...... ေနအံုး၊ ညီမေလးကို ေပးလိုက္စမ္း..... ဇလံုကို......၊ ဟဲ့.....ဖိုးတ႐ုပ္....."
အေမေခၚတဲ့ အသံက ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ဇလံုတီးသံ၊ ဂ်ိဳင့္ေခါက္သံေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္သြား တယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔၊ ဇလံုေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြတီးရင္း၊ ေခါက္ရင္း လမ္းထိပ္ကို တအားေျပးၾကတယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ဖိုးတ႐ုပ္သူငယ္ခ်င္း သူ႔လိုပဲ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား အေမႊးအမွင္ေလးေတြ ႐ွည္႐ွည္နဲ႔ မ်က္ႏွာက ဝက္ဝံေလးနဲ႔တူလို႔ 'ဘဲယား' လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာ္မင္းဦးက သူ႔ဇလံုကို တေဒါင္ေဒါင္တီးၿပီး
"ဆန္ျပဳတ္...... ဆန္ျပဳတ္၊ ဆုတ္ျပန္...... ဆုတ္ျပန္" လို႔ေအာ္တယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ က်န္တဲ့ အေကာင္ေတြက-
"ဆုတ္ျပန္၊ ဆုတ္ျပန္...... ဆန္ျပဳတ္၊ ဆန္ ျပဳတ္" လို႔ျပန္ေအာ္တယ္။
"ဆန္ျပဳတ္ ဆန္ျပဳတ္၊ ေသာက္လို႔ ေကာင္းတယ္" လို႔ ေအာ္တဲ့ေကာင္က ေအာ္ တယ္။ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး..... ။ ေအာ္ရတာ ေပ်ာ္တာပဲ သိတယ္။ ထမင္းမစားရတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္ တို႔တေတြ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရေတာ့မယ္ေလ။ ဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီး နဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္။
ဒီပြဲေတာ္ႀကီးကို ဘယ္လူႀကီးေတြ စလိုက္ တယ္ေတာ့မသိဘူး။ စ, လိုက္တဲ့ လူႀကီးေတြ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဒီဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီး ေပၚလာတာ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ေမာင္ႏွမ အေဖ နဲ႔အေမရင္ခြင္ထဲကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား တိုးဝင္နားပိတ္ၿပီး အိပ္ရတဲ့ညၿပီးတဲ့ ေနာက္ေလးငါး ရက္အၾကာမွာပဲ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အေဖ အိမ္ကထြက္ သြားတာ ေဟာဒီဆန္ျပဳတ္ပြဲ ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အမွ်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို တခါတေလပဲ သတိရတယ္။ ေပ်ာ္ေနရတာကိုး။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ေက်ာင္းပိတ္ကတည္းက ဘာပြဲလမ္းမွမ႐ွိေတာ့ ဒီလို ခေလးေတြ တစုတေဝးစုၿပီး မေပ်ာ္ရတာ ၾကာၿပီ။
"ေဟ့ေရာင္ေတြ.... ဒီေန႔ ဆန္ျပဳတ္ေနရာ သံုးခုေတာင္ ႐ွိတယ္ကြ"
"ေဟး...... ေပ်ာ္တယ္ေဟ...."
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ထဲက အလည္ဆံုး၊ အႀကီးဆံုး ေကာင္.....'ဘဲယားေက်ာ္မင္းဦး' သတင္းေပးသံ ေၾကာင့္ အားလံုး ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး.....။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ တိုက္ပြဲေတြမ်ားလာၿပီ.....။ ဟိုလမ္းေထာင့္၊ သည္လမ္း ေထာင့္၊ ဟိုအိမ္၊ သည္အိမ္။ သူေဌးေတြ...... ေန႔တိုင္း၊ ေန႔တိုင္း တိုက္ႏိုင္ပါေစ။ သည့္ထက္ပို ေဌးပါေစဗ်ာ.....။
"ေဟ့.....ျမန္ျမန္ေနရာဦးေဟ့၊ လူေတြ အမ်ားႀကီးကြ"
ဟာ..... ဟုတ္သားဘဲ။ ဆန္ျပဳတ္တိုက္တဲ့ ေဆးလိပ္ခံုအိမ္ေ႐ွ႔မွာ ခြက္ေတြ၊ ပလံုးေတြနဲ႔ ခေလးေတြေရာ၊ လူႀကီးေတြေရာ အမ်ားႀကီး ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဆန္ျပဳတ္အိုး.....၊ မိုးျဗဲဒယ္ ႀကီးေတြက အေငြ႔တလူလူ၊ အနံ႔ေတြ တေမႊး ေမႊးနဲ႔။ လူႀကီးေတြက ေမႊၾက၊ ျမည္းၾကတုန္း။ ဆန္ျပဳတ္ကျဖင့္ မေဝေသးဘူး။ လူေတြကေတာ့ အျပင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၿပီ။ မိန္းမေယာက်္ား တခ်ိဳ႔က ဒန္အိုးအလြတ္နဲ႔၊ ခ်ိဳင့္ပလံုး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ သိပ္ေလာဘႀကီးတာပဲ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ကေလးေတြကေတာ့ သံဇလံု၊ ေႂကြဇလံု၊ ဒန္ဇလံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ခ်ိဳင့္ပလံုး အေသးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ သူတို႔လူႀကီးေတြက ေလာဘသာႀကီးတာ၊ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္တတ္ တယ္။ ကုပ္ကုပ္..... ကုပ္ကုပ္နဲ႔၊ သစ္ပင္ကြယ္၊ ဓါတ္တိုင္ကြယ္ေလးေတြနားမွာ မေယာင္မလည္ ရပ္ေနၾကတာ.......။ ေကာင္းတယ္၊ ဒါမွ တန္းစီခိုင္းရင္...... ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ခေလးေတြ ေ႐ွ႔ကအရင္ေရာက္မွာ။
"ေဟ့..... ဘဲယား၊ ေနာက္တခုက ဘယ္ေနရာမွာလဲကြ...... ေဝးလား"
"ေဝးဘူးကြ၊ ဟို အထက္တက္လိုက္႐ံုဘဲ။ ဓမၼာ႐ံုကြ။ မႏွစ္က ငါတို႔ ဘုရားပြဲသြားတဲ့ ဆီ ေလကြာ"
"ဒီႏွစ္က်...... ဘုရားပြဲလဲမျဖစ္ဘူး"
"ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ......"
ဘဲယားနဲ႔ ဖိုးတ႐ုပ္ စကားေျပာေနတုန္း ေဆးလိပ္ခံုထဲက လူႀကီးတေယာက္..... ဇြန္း အႀကီးႀကီးနဲ႔ ထြက္လာၿပီး-
"ကဲ.... ကဲ..... တန္းစီၾကဗ်ိဳ႔...... တန္းစီၾက၊ ခ်ိဳင့္ေလးေတြ၊ ဇလံုေလးေတြ အဆင္သင့္ ျပင္ထားမယ္....."
ေဆးလိပ္ခံုေ႐ွ႔က ဆန္ျပဳတ္ေစာင့္သူမ်ား လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔၊ အလုအ ယက္ တန္းဝင္စီၾကတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ခေလးေတြက အကဲဆံုးေပါ့။ ေ႐ွ႔ေရာက္ဖို႔ အတင္းတိုး ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ တအားတိုးတာေတာင္ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု ေ႐ွ႔မေရာက္ဘူး။ အလယ္နားပဲရတယ္။ အေရးထဲ ေ႐ွ႔က ေကာင္မေလးတေယာက္က အားႀကီးအဆဲၾကမ္းတာ ပဲ။ လက္ထဲမွာ ဇလံုႏွစ္လံုးနဲ႔။ သူ႔ကို ေနာက္က တြန္းရင္ ဇလံုနဲ႔ ခုတ္မယ္တဲ့..... ။
"ဖိုးတ႐ုပ္....... ဟိုမွာ......၊ မင္းအေမနဲ႔ မိငယ္ လာၿပီကြ၊ ေခၚလိုက္"
ဘဲယားက ဖိုးတ႐ုပ္ကို လွမ္းျပတယ္။ မိငယ္က ႏႈတ္ခမ္းစူစူနဲ႔......။ ဒန္ဇလံုေလးကိုင္ လို႔။ အေမကေတာ့ ခ်ိဳင့္ဆင့္ တဆင့္နဲ႔၊ ႐ွက္႐ြံ႐ြ႔ံ႔ပံု။
"အေမ...... အေမ.... ဒီကို......လာ"
ဒါေပမယ့္ အေမနဲ႔မိငယ္..... ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ၾကားထဲဝင္ေတာ့ ဓါတ္႐ွင္႐ံုက်ေနတာပဲ၊ ေနာက္က ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။
"ေဟ့...... ေဟ့...... ၾကားျဖတ္မဝင္နဲ႔ကြ ေနာက္ မွာသြားတန္းေဟ့"
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ အုပ္စု ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး လက္သီးဆုပ္ျပ၊ အံႀကိတ္ျပၾကတယ္။ အေမက ေတာ့ ႐ွက္႐ြံ႐ြ႔ံံ႔နဲ႔ အျပင္ဘက္ထြက္ရပ္ၿပီး သူ႔လို ရပ္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို-
"ဆန္တျပည္...... ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္လြန္းလို႔သာ.....၊ ႐ွက္စရာႀကီး ႐ွင္..... ခေလးေတြၾကားထဲမွာ" တဲ့။ ဟိုမိန္းမႀကီးက ေခါင္းခပ္ငံု႔ငံု႔နဲ႔ လက္ထဲကေတာ့ ခ်ိဳင့္ကိုပြတ္သပ္ ေနရင္းတိုးတိုးေလး-
"သူေတာင္းစားေတြ က်ေနတာပဲ" တဲ့။
"ျဖည္းျဖည္းဗ်ိဳ႔..... ျဖည္းျဖည္း...... ၊ အားလံုး ရမယ္။ မပူနဲ႔...... ေဟာဒီမွာ အမ်ားႀကီး႐ွိေသးတယ္........ ။ ကဲ....... လာၿပီ ေနာက္တဇြန္း...."
ဆန္ျပဳတ္ထည့္ေပးတဲ့ လူႀကီးရဲ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခြၽးေတြကို သီးေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္ခံုေဘး တိုက္ေပၚကေနၾကည့္ေနတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ပိုင္႐ွင္ အေဒၚႀကီးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာကလဲ ျပံဳးျပံဳး၊ ျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ ဖိုးတ႐ုပ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူတို႔ေရာ ဒီဆန္ျပဳတ္ေတြ ေသာက္သလားမသိဘူးေနာ္။
"ေဟ့ေကာင္æဖိုးတ႐ုပ္æေငးမေနနဲ႔၊ ျမန္ ျမန္ခံ"
ဖိုးတ႐ုပ္ေနာက္က ဘိုျဖဴဆိုတဲ့ေကာင္က ဇလံုနဲ႔တြန္းထိုးၿပီး သတိေပးတယ္။ ဟုတ္သားပဲ..... ။ ဖိုးတ႐ုပ္ေ႐ွ႔ကဘဲယား။ ဘဲယားၿပီးေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္။
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ ဇလံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေဘး မန္းက်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္မွာ တဖူးဖူးမႈတ္ၿပီး ဇလံုေစာင္း ေမာ့ေသာက္ လိုက္က်တယ္။ လွ်ာပူပူ အာပူပူနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ကလဲ ခ်ိဳမွ ခ်ိဳပဲ။
"ျမန္ျမန္ေသာက္ေဟ့.......၊ ေတာ္ၾကာ ဓမၼာ႐ံု မမီပဲေနမယ္"
"ေအးေဟ့...... ေသာက္ၾကေဟ့"
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေလာေဆာ္ၿပီး ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဓမၼာ႐ံုဆီ ဇလံုေလးေတြကိုင္ ၿပီးေျပးၾကတယ္။ အိုး..... ဓမၼာ႐ံုမွာလဲ နည္းတဲ့ လူေတြမႈတ္ဘူး။ ဓမၼာ႐ံုက ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး တိုက္တာတဲ့။ ေဘာႀကီးမွာ အလွဴ႐ွင္စာရင္းေတြ ေရးထားတယ္။ တန္းစီ ေ႐ြ႔႐ွား ရာေနာက္ တေျဖးေျဖးလိုက္ရင္း စာဖတ္တတ္ခါ စ ဖုိးတ႐ုပ္.... ေဘာႀကီးေပၚကစာေတြကို ဖတ္ တယ္။ ဦးေအာင္ခင္-ေဒၚျမျမ..... ငါးက်ပ္။ ေဒၚခင္ခင္တင့္....... သံုးက်ပ္။ ဖိုးတ႐ုပ္လိုပဲ ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ဘဲယားတို႔၊ ဘိုျဖဴတို႔ လဲ လိုက္ဖတ္ၾကတယ္။
"ေဟ့ေရာင္..... ဟိုေအာက္က စာလံုးႀကီး နဲ႔ေရးထားတာ ဖတ္ရေအာင္..... ဘာတဲ့ကြ"
"သံုးရက္ႏွင့္အျပတ္ထိုင္မည္"
"ဟား...... ဟား...... ဟား....... စာလဲမဖတ္တတ္ပဲ နဲ႔ေဟ့"
ဘဲယားဖတ္တာမွားေတာ့ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔၊ ဘိုျဖဴတို႔နဲ႔ တျခားေကာင္ေတြက ဝိုင္းေျပာင္ၾက တယ္။ ဘဲယားက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး
"ဘာမွားလို႔လဲကြ........ ကဲ"
"မွားတာေပါ့ကြ........ ၊ မင္းက ေက်ာင္းမ လိုက္ရတာနဲ႔ စာေတြ ေမ့သြားပလား"
"ငါဖတ္ျပမယ္..... ၾကည့္၊ သံုးရက္ႏွင့္ အျပတ္တိုက္မည္၊ ျပစ္ရဲရင္ ျပစ္ ၾကည့္၊ ေရေရာ ပစ္လိုက္မည္၊
ပံု ဆန္ျပဳတ္ တဲ့"
"ဟား...... ဟား...... ဟား...... ဟား၊ ရီရတယ္ ေဟ့" ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု စာဖတ္ၿပီး တအားသေဘာက် ဝိုင္းရီၾကတယ္။
“ဘဲယား...... ေနာက္တေနရာ သြားဦးမွာ လားကြ...... ဘယ္နားမွာလဲ”
ဓမၼာ႐ံုက ဆန္ျပဳတ္တဇလံုစီကို ေမာ့ ေသာက္ၾကၿပီး...... ေ႐ွ႔ဆက္ဖို႔ တာစူၾကေတာ့၊ ဘဲယားက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔
"နီးနီးေလးပဲ...... ။ လာ.... ငါသိတယ္၊ ေန႔လည္က ငါ့ေလးေလးနဲ႔ လိုက္သြားရင္း အိုးႀကီးေတြတည္ေနတာ ငါျမင္ခဲ့တယ္"
ဘဲယားေခါင္းေဆာင္တဲ့ေနာက္ကို ဖိုးတ႐ုပ္တို႔အုပ္စု ေျပး႐ူးေျပး႐ူးနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ဗိုက္ေခ်ာင္ေအာင္ဆိုျပီး ခုန္ေပါက္ၾကရင္း ဇလံုေတြ၊ ဂ်ိဳင့္ေတြကို တီးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဆန္ျပဳတ္က ဗိုက္ျပည့္လြယ္သလို၊ ေခ်ာင္လြယ္ သလားလဲမေမးနဲ႔။ ခဏေလးဆို ျပန္ျပန္ဆာ တယ္။ ညေနမွာ ဘယ္ေလာက္ေသာက္သြား သြား၊ ညက်ရင္ ဗိုက္က ျပန္ဆာလာတာပဲ။ ထမင္းလိုလဲမဟုတ္ဖူး။
"ေဟ့ ဟိုတိုက္ႀကီးမွာ ျမင္လား၊ မကုန္ေသးဘူး..... ။ လာ....... တန္းဝင္စီမယ္"
ဖိုးတ႐ုပ္တို႔တေတြ ေခြၽးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ အေမာတေကာ တန္းဝင္စီလိုက္ၾကတယ္။ ဟာ..... အိုးႀကီးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ေဌးတဲ့အိမ္နဲ႔တူတယ္။ အသားဖတ္ေတြလဲ ဆန္ ျပဳတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးျမင္ရတယ္။ ဒီဇလံုကိုေတာ့ အိမ္ထိ သယ္သြားၿပီး ည ဆာမွေသာက္ ရင္ေကာင္းမယ္။ ဆန္ျပဳတ္အိုးႀကီးေတြထဲကို ဖိုးတ႐ုပ္ အာသာငန္းငန္းနဲ႔ ၾကည့္ေနတုန္း ဘိုျဖဴက လက္လာတို႔တယ္။
"ဖိုးတ႐ုပ္...... ဟိုမယ္ ငါတို႔အတန္းထဲက ေကာင္မေလး "
ဖုိးတ႐ုပ္နဲ႔ဘဲယား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ တို႔အတန္းထဲမွာ မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလးက ဆန္ျပဳတ္တန္းစီတိုးသူမ်ားရဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို ေဘးကေနလာေရာက္ ၾကည့္တဲ့ ပြဲေတာ္ၾကည့္ပရိသတ္ထဲမွာ..... ။ သူ႔ အေဖလား။ ေလးေလးလားရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ အိုက္စကရင္ တပ်ပ္ပ်ပ္စားရင္း ထိုင္လို႔..... ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ၾကည့္လို႔......။ ဒါ တင္မကေသးဘူး သူက လက္ၫ‡ိဳးေလးကို ေကြး လို႔ ကေရာ္ကေရာ္လုပ္ရင္း ဖိုးတ႐ုပ္ဆီကို-
"ေဟ့ ေဟ့ ႐ွက္ပါတယ္၊ သူေတာင္းစား ေတြက်ေနတာပဲ ႐ွက္ပါတယ္"
ေအာင္မာ ဘုတ္အီးမကကြာ...... ဟင္း။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ႐ွက္သြားတယ္။ ႐ွက္ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္ နဲ႔ လူႀကီးမျမင္ေအာင္ ဘုတ္အီးမကို ဘဲယားက လက္သီးဆုပ္ျပရင္း ေ႐ွ႔ကို တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔တိုးေနရတုန္း အေမ့ေဘးက ဟိုမိန္းမေျပာတဲ့ သူေတာင္းစားေတြက်ေနတာပဲ စကားကို သတိရတဲ့ ဖိုးတ႐ုပ္က စိတ္တင္းသံေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မလံုမလဲ-
"ငါတို႔မွ ဆုေတာင္းစားေတြမွ မဟုတ္တာေနာ့ကြာ"
"ေအးေလ ငါတို႔မွ မဟုတ္တာ...... အလကား....."
ဘဲယားက ေ႐ွ႔ကိုဖိတိုးတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ လဲ ေနာက္ကလိုက္တိုးတယ္။ ေဟာ အလွည့္ ေရာက္ျပီ။ ဖိုးတ႐ုပ္တို႔ ဇလံုေလးေတြ ထိုးခံ လိုက္ၾကတယ္။ ကေရာ္..... ကေရာ္ ႐ွက္ပါတယ္ ေဟ့။ ဘုတ္အီးမဘက္ကို ဘယ္သူမွ လွည့္မ ၾကည့္ၾကဘူး။ ေဟ ေဟ့..... ႐ွက္ပါတယ္။ ဖိုးတ႐ုပ္ တို႔ေ႐ွ႔မွာ ဆန္ျပဳတ္အိုးႀကီးက အနံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း....... ။
ႏုႏုရည္(အင္းဝ)
သာရမဂၢဇင္း။ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာ
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းၿပီးခါစ... ဗမာတျပည္လံုး ၿမိဳ႔႐ြာအႏွ႔ံမွာ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတခုကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါတယ္။
1 comment:
ဆရာမႏုႏုရည္(အင္း၀)ရဲ႕ စာေပေတြကို ေဖာ္ျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ရွင္။
Post a Comment