ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာ့အေလ့အထကေတာ့ ကိုယ့္ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္တယ္။ သတိ႐ွိယင္ ကိုယ္အသက္႐ွင္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္း ရလာတဲ့ အသက္တာမွာ ဘာေကာင္းမႈ၊ ဘာကုသိုလ္ေတြမ်ား ျပဳခဲ့သလဲလို႔ ျပန္လည္စဥ္းစား ပြါးမ်ားတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတဲ့ မရဏာႏုႆတိကိုလဲ တေန၀င္လို႔ တေနထြက္ယင္ ေသဘက္ကို တရက္နီးတာပဲရယ္လို႔ ဆင္ျခင္တယ္။ ေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲ လႉဒါန္းႏိုင္တဲ့ စီးပြါးေရး အေျခအေန ႐ွိယင္ ေပးတယ္၊ ကမ္းတယ္၊ ဆြမ္းကပ္တယ္၊ ဆြမ္းေလာင္းတယ္ေပါ့။ ျမန္မာမွာ ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပတယ္၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတယ္ရယ္လို႔ ထံုးစံမ႐ွိဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သမီးခင္ပြန္းလဲ ကိုယ့္ေမြးေန႔တိုင္ယင္ ဒီကေန႔ေတာ့ ေမြးေန႔ပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေန႔ေတာ့ ျမန္မာလိုေမြးေန႔၊ ဘယ္ေနေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေမြးေန႔၊ အခု အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီ စသျဖင့္ တေယာက္ကိုတေယာက္ အသိေပးၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္တယ္၊ ဆြမ္းေလာင္း တယ္၊ ဆြမ္းကပ္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္တာပါပဲ။ တခါတေလ သားသမီးေတြေတာင္ သူတို႔ အေမအေဖ့ေမြးေန႔ကို သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူက ကၽြန္မကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတယ္ရယ္လို႔လဲ မ႐ွိစဖူးဘူး၊ ကၽြန္မက သူ႔ကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတယ္ရယ္လို႔လဲ မ႐ွိစဖူးဘူး။ အဲဒီလိုေျပာလို႔ မုသားမလြတ္ပဲ ႐ွိေနမယ္။ တႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႔မွာ အလြတ္က်က္ဖို႔ ပါဠိဂါထာေလးတပုဒ္ကို ေရးၿပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လို႔ စာေရးေပးလာဖူးတယ္။ ကၽြန္မလဲ ဒီဂါထာေလးကို အိပ္ရာေခါင္းအံုးေအာက္မွာ စာအိတ္ကေလးနဲ႔ သိမ္းထား ပါတယ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာလို႔ ႐ွိမွ႐ွိေသးရဲ႔လားေတာင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔မွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပး႐ိုး မ႐ွိဘူးလို႔ ဆိုတာပါပဲ။
သူမဆံုးခင္ ေနာက္ဆံုး သူႀကံဳႀကိဳက္သြားရတဲ့ ကၽြန္မေမြးေန႔ (အသက္ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္) တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မသမီးအငယ္က "ေရာ့ ေမေမ့ဖို႔တဲ့" ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္တလံုး အဲဒီေန႔မွာ လာေပးပါတယ္။ ဟဲ့ ဘယ္သူေပးတာလဲ ဘယ္ကေပးတာလဲ ေမးေတာ့ "ေဖေဖက ေပးတာ၊ ေမေမ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တဲ့" လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္လို႔ အံ့ၾသၿပီး "နင့္အေဖက ဘာလုပ္တာလဲ" လို႔ သမီးကို ေမးေတာ့ "ေဖေဖက နင့္အေမေပးဖို႔ ပစၥည္းတခုခု ၀ယ္ေပးစမ္းလို႔ ေစာေစာက ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မက အေဖရဲ႔ ဒီေန႔ဥပုသ္ေန႔ႀကီး ေစ်းမဖြင့္ဘူး၊ ဘာ၀ယ္ခ်င္တာလဲ" ေမးေတာ့ "ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းတခု မ႐ွိ ရွိ တာ ႐ွာ၀ယ္ခဲ့လို႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမွာင္ခိုပစၥည္း႐ွိတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္မွာ သြား႐ွာေတာ့ ဒီပိုက္ဆံအိတ္ပဲေတြ႔ တယ္။ အဖိုးက မ်ားလိုက္တာ၊ တန္လဲ မတန္ပါဘူး ေမေမရယ္။ ကၽြန္မက မတန္လို႔ မ၀ယ္ခ်င္ဘူး။ ေဖေဖက ၀ယ္သာ၀ယ္ခဲ့ဆိုလို႔ ၀ယ္ခဲ့ရတာ" လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေ႐ႊခ်ည္နဲ႔ ယက္ထားတဲ့ အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ လက္တြင္းကိုင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးပါ။ ကၽြန္မက ထူးထူးဆန္းဆန္း သူဘာစိတ္ ဘာလက္ေပါက္လို႔ ငါ့ကို ဒါေပးေနတာပါလိမ့္လို႔ အ့့ံၾသလိုက္မိၿပီး ၿပံဳးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေအာ္ ငါ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတာေတြ မ်ားလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လို႔မ်ား ေအာက္ေမ့ေလသလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ တျခား ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မေတြးမိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ သူေနာက္ဆံုးႀကံဳရတဲ့ ကၽြန္မေမြးေန႔ပါ။ ဒါကို သူလဲမသိ ကၽြန္မလဲ မသိေပမယ့္ သူ႔မွာ အဲဒီလို မသိပဲနဲ႔ သိသလို လုပ္သြားတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ သူ႔အၾကာင္း ကၽြန္မေရးတဲ့အခါ စံုစံုလင္လင္ ေရးျပပါအုန္းမယ္။ သူက ကၽြန္မကို အဲဒီလို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးသြားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကို ဘာတခုမွ မေပးမိပါဘူး။
ခုလို ဦးလွဆံုးသြားေတာ့မွသာ တသက္လံုးက အစဥ္အလာကို ဖ်က္ၿပီး ဦးလွ အသက္ ၇၄ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၇၅ ႀကိမ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တခု ေပးခ်င္ေနမိတယ္ေလ။ ကၽြန္မေပးခ်င္တဲ့ လက္ေဆာင္က ဦးလွကို ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြ၊ ေရးေဘာ္ေရာင္းရင္းေတြက ဦးလွအေၾကာင္း ၀ိုင္းၿပီးေရးၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို စုထုတ္မယ့္ စာအုပ္တအုပ္ပါ။
ဦးလွသာ အသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနေသးရင္ေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔မွာ သူက ပံုျပင္စာအုပ္ သက္ေစ့ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမွာ အမွန္ပါ။သူက သူ႔သက္ေစ့ ပံုျပင္ေတြ ထုတ္သြားမယ္လို႔ တကယ္ပဲ ႀကံဳး၀ါးေနတာပါ။ ခုသာ သူ႐ွိေသးယင္ သူ႔ ၇၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္မက တစံုတရာ လူသိ႐ွင္ၾကား လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူက သေဘာက်မယ္ မထင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္စလံုး နားလည္ထားတာက၊ သူ႔အတြက္ေရာ ကၽြန္မအတြက္ပါ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ မလုပ္ထိုက္ဘူး လို႔ သေဘာရထားၾကလို႔ပါ။ သူ အခုလို ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားရတဲ့အခါ က်န္ရစ္သူ ကၽြန္မမွာ ႏွစ္ေယာက္ စီစဥ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းအစီစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္တာမ်ိဳး ႐ွိသလို၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အစဥ္အလာ ပ်က္စီးလာေတြလဲ ႐ွိလာပါတယ္။
ဦးလွက က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္သူပါ၊ ႏို႔ေပမယ့္ လူက ၀လာေတာ့ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ ႐ွိလာပါတယ္။ ဒီ ဆီးခ်ိဳေရာဂါကို မ်က္ျခည္မျပတ္ထားၿပီး အစားအေသာက္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆင္ျခင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္လာေတာ့ ႀကံဳရတဲ့ အိုျခင္းဟာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေတာ့ ႀကံဳရတဲ့ အိုျခင္းနဲ႔ မတူ ပိုပိုၿပီး အက်ဘက္က မ်ားလာတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အသက္ ၈၀ ေလာက္အထိေတာ့ ေနရလိမ့္မယ္၊ အလုပ္အကိုင္ ( စာေရးတာမ်ိဳး) မ်ားကိုလဲ လုပ္ႏိုင္လိမ့္အုံးမယ္လို႔ သူကလဲ ထင္႐ွာတယ္၊ ကၽြန္မလဲ ထင္တယ္။ သူ႔မွာ ႏွလံုးေရာဂါလဲ မ႐ွိဘူး၊ ေသြးတိုးလဲ မ႐ွိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ ၄-၅ ႏွစ္ ျဖစ္မခ်ည္း အလုပ္ေတြ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ တြက္ပါတယ္။ ဦးလွက ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အသက္ ၇၅ ႏွစ္ေရာက္ယင္ လံုးလံုးေလွ်ာ့ၿပီး စာေရးတာခ်ည္း လုပ္ေတာ့မယ္တဲ့ ေလ။ သူ႔မွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကလဲ တသက္လံုး လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေလွ်ာ့ေတာ့မယ္ ေလွ်ာ့ေတာ့မယ္ဆိုေပမယ့္ အမွ်င္မျပတ္ႏိုင္တာလဲ ႐ွိ၊ သူက သံေယာဇဥ္မျဖတ္ႏိုင္တာလဲ ႐ွိေနေသးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ နည္းနည္းခ်င္းေတာ့ ေလွ်ာ့ေန႐ွာပါၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ လံုးလံုးမလုပ္ပဲ ေနႏိုင္မွာကေတာ့ ခုေလာက္ ကတည္းက ျဖတ္အံုးေတာ့ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ေလာက္မွပဲ ျပတ္လိမ့္မယ္တဲ့။
ဦးလွ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုပဲ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြ ေရးတာလဲ ေရးပါ။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ့္အတၳဳပၸတိကိုလဲ ေရးၾကပါေတာ့လို႔ စာနဲ႔တိုက္တြန္း၊ လူကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္းသူ ေတြ ႐ွိလာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကလဲ တိုက္တြန္းဖန္မ်ားေတာ့ ေရးဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ဦးလွ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေတာ့ ကၽြန္မကပါ တိုက္တြန္းလာၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက သူ႔အေၾကာင္းေရးဖို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ရာထားခ်က္ ကေလးေတြ လုပ္ေနပါၿပီ။ ႏိုေပမယ့္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ မသြား႐ွာဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုမ်ားျဖင့္ လူဆိုတာ ဘာႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ကူးစီစဥ္ႀကံစည္ ႀကံဳး၀ါးလို႔ ထားထား၊ တကယ္ခ်ၿပီး လုပ္ၿပီး ျဖစ္သြားမွ ဒီအလုပ္ အေကာင္အထည္ေပၚၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ မဟုတ္ယင္ ေသရာပါသြားၿပီး အလကား ျဖစ္ရစ္တာပဲဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာႀကီး ရေနၿပီး အလုပ္ေတြကို တြင္ေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့ ေလာဘထြက္လို႔ခ်ည္း ေနပါ ေတာ့တယ္။
ဦးလွမေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မေရးပါလို႔ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေက်ာ္ေခါင္နဲ႔ ေမာင္မိုးသူတို႔က ဒီစာအုပ္ထဲမွာ အတိအလင္း တိုက္တြန္းထားၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရးသင့္တာေပါ့။ တကယ္စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ ေရးလဲ ေရးရမွာေပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္...... သူ႔အေၾကာင္း ေရးတယ္ဆိုယင္၊ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔က ၄၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေပါင္းသင္းလာခဲ့႐ံုမက ေနရာေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႏွစ္ကိုယ့္တစိတ္ ႐ွိခဲ့ၾကတာမို႔ သူ႔အေၾကာင္းဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ အၾကာင္းေရးယင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာင္မွ သီးျခားေရးဖို႔ လိုမွ လိုပါေတာ့မလားဆိုတဲ့အထိလဲ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ အခက္အခဲက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို အလြန္ အေရးနဲတဲ့ ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ေရးၾကည့္လိုက္၊ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္၊ ေရးမယ္လို႔ စၿပီးမွ ခ်ဳပ္တည္းမႈေတြေၾကာင့္ မပီမျမည္ ျဖစ္ေနလိုက္ဆိုတဲ့ အခက္အခဲေတြလဲ ႐ွိလာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး လူတေယာက္အေၾကာင္း ေရးတာဆိုတာ အဲဒီလူ႔အေၾကာင္းကို ေရးမယ့္လူက ကလပ္ေပၚတင္ ၾကည့္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္၀ါးေပၚထားၾကည့္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖက္ဖက္က ျခံဳငံုမိေအာင္ ၾကည့္ၿပီးမွ ေရးသလို ေရးရတာမ်ိဳးကိုး။ ခု ဦးလွအေၾကာင္း ကၽြန္မေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဦးလွက ကၽြန္မနဲ႔ နီးစပ္လြန္း အားႀကီးလို႔ သူ႔ကို တေယာက္ထဲ ခြဲၿပီး ေစ့ေစ့စံုစံု ျခံဳငံုျမင္ရတဲ့ အျမင္မ်ိဳးေရးရေအာင္ မနည္းၾကည့္ယူရပါအုံးမယ္။ ရမွ ရပါ့မလား လို႔လဲ ပူပန္မိတယ္။ သူ႔႐ုပ္ပံုက ကိုယ္နဲ႔ နီးကပ္အားႀကီး၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ လႊမ္းမိုးအားႀကီးတာကိုး။
ဦးလွ ဆံုးၿပီးစက ေရးေဘာ္မိတ္ေဆြတဦးက ကၽြန္မကို ဦးလွအေၾကာင္း ေရးပါေတာ့လို႔ တိုက္တြန္းပါ တယ္။ ကၽြန္မက ေရးဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔အေၾကာင္းရယ္လို႔ ရင္ထဲ ေရာက္လာတာနဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်လာရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမို႔ ေရးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အခါ မ်က္ရည္နဲ႔ပဲ ေရးပါ။ ဒါမွ သာေကာင္းမွာပါလို႔ သူက တိုက္တြန္းျပန္ပါတယ္။ ဒါလဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မိတ္ေဆြ ဦးေအးၾကည္က "ေဒၚအမာ မခံႏိုင္ဘူး၊ တငိုထဲငိုေနတာ သနားပါတယ္" လို႔ ေျပာပါသတဲ့၊ ဒီစကား အမွန္ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းေရးဖို႔ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ စမ္းၿပီးပါၿပီ၊ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ေဘာင္ဘင္ခတ္႐ံုမက လိႈင္းတံပိုးႀကီးေတြထေနတဲ့ ပရိေဒ၀ ေသာကတန္းလန္းနဲ႔ ဘာစာေကာင္းမွ မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးက ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာဂါေ၀ဒနာ တခုခုရတယ္ဆိုယင္ ကိုယ္ေသာက္လို႔ ေပ်ာက္ဖူးတဲ့ေဆး၊ သူမ်ားေသာက္လို႔ ေပ်ာက္တယ္ၾကားဖူးတဲ့ေဆးကို အဲဒီေ၀ဒနာသယ္ ေသာက္ပါလို႔ ေပးကိုေပးခ်င္တယ္။ ေဆးၿမီးတို၊ ေဆးၿမီး႐ွည္၊ အဂၤလိပ္ေဆး၊ တ႐ုပ္ေဆး၊ ကုလားေဆး ေပးကို ေပးခ်င္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ဒီလူမ်ိဳးရဲ႔ ခ်စ္စရာေရာ၊ မုန္းစရာပါ ေရာေထြးေနတဲ့ အက်င့္တခုပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ လူတေယာက္ ေသာကပရိေဒ၀ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္ဆိုယင္လဲ ကိုယ္တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ တရားေလး ခ်လိုက္ခ်င္တယ္၊ ေနကို မေနႏိုင္ဘူး၊ တရားစကားေလးေတာ့ ေျပာလိုက္ရမွ၊ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသး တယ္၊ ကၽြန္မတူမေလးတေယာက္ အ႐ြယ္ေကာင္းမွာ သားသမီးတအုပ္ႀကီးနဲ႔ မုဆိုးမျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္႐ွာေတာ့ ကၽြန္မက လူတတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး "အလိႈင္ေရ အားလဲမငယ္နဲ႔၊ အားလဲမေလွ်ာ့နဲ႔၊ ဒီကေလးေတြ အားလံုး လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးရမယ့္ တာ၀န္ကေတာ့ ႀကီးသေပါ့၊ ႏို႔ေပမယ့္ ကိုယ္တက္ရမယ့္ ေတာင္ကို ထိပ္ေမာ့မၾကည့္နဲ႔၊ ေ႐ွ႔တလွမ္းစာပဲ ၾကည့္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္ တက္ေပေတာ့" လို႔ စာေရးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ စာေရးဆရာ တေယာက္ရဲ႔ စိတ္ကူးထဲ ျမင္သလိုေပါ့ေလ။
ေဟာ ကိုယ္မုဆိုးမ ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ လား လား ကိုယ့္မွာ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးတဲ့ အ႐ြယ္ သားသမီးေတြလဲ မက်န္ရစ္ပါဘူး။ အားလံုး လူလားေျမာက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ကိုယ့္ေနေရး စားေရးကလဲ ဒီသားသမီးမ်ား ရတတ္သမွ် ႐ွာေကၽြးတာနဲ႔ ျဖစ္တတ္သလို စားလို႔ ရေကာင္းပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ႏို႔ေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး စိတ္တူကိုယ္တူ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာက အၾကာႀကီးမို႔ ခုလို ၿဗဳန္းစားႀကီး လက္တြဲျဖဳတ္ လိုက္တဲ့ အခါေတာ့ ဂယိမ္းဂယိုင္ ျဖစ္သြား႐ံုမကပဲ ၿပိဳလဲက်န္ရစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္တေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္ထင္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမ်ိဳး ဘယ္မွာ ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ကၽြန္မတေယာက္တည္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့အျဖစ္၊ ကမ္းပါးျပတ္ မတ္ေစာက္လိုက္ပံုကလဲ အထက္ေမာ့ၾကည့္လို႔ မျဖစ္၊ ေအာက္ငံု႔မၾကည့္ရဲ၊ လမ္းရယ္လို႔မ႐ွိတဲ့ ေက်ာက္ကမ္းပါး မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔ၿပီး ကမ္းပါးျပတ္ႀကီးကို ဖက္ရပ္ေနရတဲ့အျဖစ္လို ေၾကာက္႐ြ႔ံအားငယ္စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အမ်ိဳး၊ ဒီခရီးမ်ိဳးကို ငါဘယ္ပံုဆက္လွမ္းႏိုင္ိပါ့မလဲလို႔ ေတြးေတာင္ မၾကည့္၀ံ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တန္ဟဲ့၊ ေနာက္မ်ားေတာ့ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ တရားမခ် တရားမျပေတာ့ဘူး၊ ေျပာေတာ့သာ လြယ္တာ၊ ႀကံဳရတဲ့အခါေတာ့ ထြက္ေပါက္ ဘယ္႐ွာရမွန္း မသိဘူး၊ သူမ်ားကို တရားခ်တဲ့ငါ့အက်င့္ ေဖ်ာက္မွလို႔ ပိုင္းျဖတ္မိတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႔ခံစားရတဲ့အခါေတာ့ တကယ္ပဲ မလြယ္ပါကလား၊ အရင္ကေတာ့ ဘာကေလးမဆို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ သူမသိပဲ ကၽြန္မ ဘာမွ လုပ္ေလ့မ႐ွိသလို၊ ကၽြန္မမသိပဲ သူဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ေဟာအခုေတာ့ ငါ့ေလွငါထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္ ျဖစ္ရၿပီ၊ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ ေရာက္ေပါ့။
ဦးလွဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အသက္ ၇၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ဦးလွေမြးေန႔မွာေတာ့ ဦးလွ႐ွိတုန္းကတဲက စီစဥ္ထား တဲ့ အလႉကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စိတ္ကိုတင္းၿပီး လႉခဲ့ပါတယ္။ ဦးလွရဲ႔ ေမြးဇာတိ႐ြာ ပုဇြန္ေျမာင္း (ေညာင္ေလးပင္နားက) မွာ သူ႔မိဘေတြ လႉထားခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုရားေဆာင္တေဆာင္ ႐ွိပါတယ္။ ဒီဘုရားေဆာင္ႀကီးက ႏွစ္ကာလ ၾကာေညာင္းလို႔ ေဆြးတဲ့အပိုင္းက ေဆြးေနၿပီ။ ဒါကို ရပ္႐ြာလူႀကီးမ်ားက မိဘလက္ငုတ္ အလႉကို ဦးလွတို႔ မိသားစုက ျပင္ဆင္လႉဒါန္းေစခ်င္သတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးလွကို ဒီကိစၥအေၾကာင္းၾကားတဲ့အခါ ဦးလွက ကၽြန္မသေဘာကို ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက လႉၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာေတာ့ ေက်ာင္းျပင္စရိတ္ ႐ြာကလူေတြကို ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ ျပင္ၿပီးလို႔ ေရစက္ခ်တဲ့အခါ ႐ြာကလူေတြကို "မင္းေကၽြးခ်င္ေနတယ္ဆိုတဲ့ မႏၱေလးၾကာဆံဟင္း ေကၽြးၾကတာေပါ့" လို႔ ဦးလွက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ သူ႔႐ြာသြားၿပီး ၾကာဇံဟင္းတိုက္ေကၽြးခ်င္တယ္လို႔ သူ႔ကို အခါခါေျပာခဲ့ၿပီး အခါခါ အခြင့္႐ွာေနတာမို႔ ဒီလိုဆို ဟန္က်တာေပါ့လို႔ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္း စကားျပန္ထားတာ၊ ေက်ာင္းေဆာင္စျပင္ေနဆဲမွာ ဦးလွ အနိစၥေရာက္ သြားတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မက ေညာင္ေလးပင္မွာ႐ွိတဲ့ သူ႔တူသားေတြကို ဦးလွရဲ႔ ျမန္မာလိုေမြးေန႔ တပို႔တြဲလဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ရတယ္။ အခ်ိန္မီ ၿပီး႐ွာပါရဲ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးလွ သူ႔႐ြာကို သြားခ်င္တဲ့ ပံုစံအတိုင္း သားသမီးနဲ႔ ေျမးမ်ားကိုသာမက ကၽြန္မအမ နဂါးေဒၚဦးနဲ႔ ညီမ ေဒၚတင္တင္တို႔ကိုပါ ေခၚသြားၿပီး ပုဇြန္ေျမာင္း႐ြာမွာ သူ႔အသက္ ၇၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔မွာ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဆြမ္းကပ္၊ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြကို ႐ြာလံုးကၽြတ္ မႏၱေလးၾကာဇံဟင္း မိုးၿဗဲဒယ္နဲ႔ ၂၇ ဒယ္ ခ်က္ၿပီး တိုက္ေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ ဦးလွသာ ႐ွိယင္ ၀မ္းပန္းတသာနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြကို "စားၾကကြာ ေသာက္ၾကကြာ" နဲ႔ ဧည့္ခံၿပီး တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေန႐ွာမွာကို ျမင္ေယာင္ယင္း ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀ခဲ့ပါတယ္။
အသက္ ၇၄ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၇၅ ႀကိမ္ေျမာက္ သူ႔ေမြးေန႔မွာေတာ့ ဒီစာအုပ္ (လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ) ထုတ္ေ၀မယ္။ သူ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ပဲ၊ သူ႔အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြ၊ ခင္မင္သူေတြ၊ ေရးေဘာ္ေတြရဲ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ပဲလို႔ ကၽြန္မက မွန္းထားမိတယ္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ စာအုပ္ျဖစ္ဖို႔ခ်ည္း လံုးပမ္းေနေတာ့ သူ႔ကိုခ်ည္း သတိရေနတုန္းမွာပဲ ႏို၀င္ဘာကထဲကေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႔ တိုင္လာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဟင္း၀ယ္ၿပီး သံဃာေတြကို အဲဒီ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္ေန႔ မနက္က သံဃိကဒါန ဆြမ္းေလာင္းတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးေတာ့ ငါ့အသက္ ကေန႔ ၆၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ေနာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရအံုးမယ္မသိ။ သူမ်ားေတြ တခ်ိဳ႔ ဒါေလာက္မွ အသက္မ႐ွည္ၾကဘူး။ ငါမေသခင္ က်န္းမာတုန္း ငါလုပ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ထားခဲ့မွလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ပန္းခ်ီဦးဘရင္ကေလး ဂ်စ္ကားတစီးနဲ႔ ေပါက္လာၿပီး ခ်ိဳင္းေထာက္ ႀကီးနဲ႔ ဆင္းလာပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလဲ တျခားပန္းခ်ီဆရာႏွစ္ဦးက ဖံုးထားတဲ့ ႐ုပ္ပံုႀကီးတပံုကို မလို႔။ ဒါ ဦးလွ ပံုတူဆီေဆးကားတဲ့။ သားသမီးအစံုအညီေ႐ွ႔မွာ ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔တဲ့။ ဦးဘရင္ကေလးဆိုတာ ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးစမွာ ဦးလွက လူထုဂ်ာနယ္ စထုတ္မယ္ဆိုေတာ့ လူထုဆိုတဲ့ စာလံုးကို ေရးေပးတဲ့ ဦးလွရဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ လူထု စာလံုးဟာ ဦးဘရင္ကေလး စာလံုးပါ။
ဦးလွဆံုးေတာ့ ဦးဘရင္ကေလးက ဦးလွပံုကို သူဆြဲမယ္ဆိုၿပီး ဦးလွဓါတ္ပံု ၄-၅ ပံု ကၽြန္မဆီက ယူသြားပါတယ္။ ဦးလွမွာ ပံုတူဆိုလို႔ တပံုမွ မ႐ွိပါဘူး။ ဘယ္ပန္းခ်ီ ဘယ္ကာတြန္းဆရာကမွ သူ႔ပံုတူကို ဆြဲထားဖူးသည္ မ႐ွိဘူး။ သူအနိစၥေရာက္ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးစာေရးဆရာ ဦးသခၤါက ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း မွာ "ေၾသာ္-ကိုလွ" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေရးေတာ့မွ ပန္းခ်ီမုတ္သုန္က ဦးလွပံုတူတခုဆြဲၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္လို႔ အဲဒီပံုတူဟာ ဦးလွရဲ႔ ပထမဆံုး ပန္းခ်ီပံုပါပဲ။
ဦးဘရင္ကေလးက ဦးလွကို ႐ုပ္တူေအာင္ ဆြဲဖို႔ေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးလွေနပံုထိုင္ပံု၊ သူ႔ဟန္ပန္၊ သူ႔အမူအက်င့္နဲ႔ သူ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား ေပၚလြင္ေအာင္ ဒီပံုကို ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားၿပီး ဆြဲထားတာပါတဲ့။ ဦးဘရင္ရဲ႔ ပံုတူႀကီးေရာက္လာေတာ့ သမီးအႀကီးကလဲ အလုပ္က မလာေသးဘူး။ သားအငယ္ဆံုးနဲ႔ သမီးအငယ္ကလဲ ပံုႏွိပ္စက္က မျပန္လာၾကေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႔ ဆႏၵအတိုင္း ကၽြန္မတေယာက္ထဲမို႔ မဖြင့္ပဲ ထားရတုန္း ဦးဘရင္ကေလးက သူဆြဲခဲ့တဲ့ ပံုကို ကၽြန္မကို ေျပာျပေနပါတယ္။ ဓါတ္ပံုယူသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ေရာက္လာတဲ့ ပန္းခ်ီကားပါ။ ဦးဘရင္ကေလးက ကၽြန္မဆီက ယူသြားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြရယ္၊ သူ႔ဆီမွာ႐ွိတဲ့ ဦးလွပံုေတြရယ္၊ သူ႔မ်က္စိထဲက မွတ္မိေနပံုေတြရယ္ကို ေပါင္းၿပီး ပထမ စကက္ခ်္ေခၚတဲ့ ပံုၾကမ္းေတြ ထုတ္တယ္။ စိတ္တိုင္းမက်ေသးသမွ် ဆုတ္ပစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ပံုၾကမ္း ၂ မ်ိဳး စိတ္တိုင္းက်တာရေတာ့မွ ဦးဘီဟန္စိန္နဲ႔ ဦးဘလွစိုးတို႔ကို စံျပအျဖစ္ အထိုင္ခိုင္းျပန္သတဲ့။ ဘီဟန္စိန္နဲ႔ ဦးဘလွစိုးတို႔က ဦးလွလို အားကစားသမား မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ ထိုင္သာခိုင္းရတယ္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ခ်င္း သိပ္မတူဘူးတဲ့။
ပန္းခ်ီကားကို ၿပီးခါနီးမွာ ရန္ကုန္က ပန္းခ်ီ၀သုန္၊ တင္လွ၀င္းထင္၊ ေမာင္ေက်ာ္ညြန္႔၊ ဦးဘရင္ကေလးရဲ႔ သား ညိဳ၀င္း၊ ေမာင္ေမာင္သိုက္၊ ေမာင္ေက်ာ္ေသာင္းစတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေခၚျပေသးတယ္။ ဦးလွကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိၾကတဲ့ သခင္လွေကၽြ နဲ႔ ကိုေအာင္ဘန္းတို႔ကိုလဲ ေခၚျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားကို အေ၀ဖန္ခိုင္းတယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့လဲ ပန္းခ်ီဆရာ ဦးေအာင္ခင္၊ ဦးညိဳေလး၊ ဦးေက်ာ္ေမာင္၊ ဦးေက်ာ္ညြန္႔၊ ကိုဦး ေမာင္ေအးေမာင္ နဲ႔ အေပ်ာ္ထမ္းပန္းခ်ီဆရာ ကိုေမာင္ကို နဲ႔ ကိုထြန္းေ၀တို႔ကို အၾကည့္ခိုင္း၊ အေ၀ဖန္ခိုင္းခဲ့ေသး တယ္။ ဦးလွပံုက လူေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ေနမွာ၊ ကားအပ္ၿပီးမွ ဘာလိုတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးလို႔ အားမနာတမ္း ျမင္တဲ့ အျပစ္ကို ေျပာၾကစမ္းပါလို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ အေ၀ဖန္ခံခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ဦးလွက ႏိုင္ငံေရးသမား ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးက ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ သာယာဖို႔၊ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးၾကဖို႔၊ သူ အတြင္းစိတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပူတဲ့အေရာင္ကို မသံုးဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေဆးပါး ဆြဲထားတာ။ ေရ႐ွည္သံုးရေအာင္လို႔ တမင္ ဒီလိုဆြဲတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားကားေတြ ေဆးပါးဆြဲယင္ ဒိထက္ပဲ ပါးေသးတယ္။ ခုေဆးေရာင္ဟာ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တက္လာမယ္လို႔ ေျပာေနပါတယ္။
သားသမီးေတြ အစံုေရာက္လာေတာ့ လက္မ ၃၀x၄၀ အ႐ြယ္ကို ေဘာင္သြင္းၿပီး ယူလာတဲ့ သူ႔ကားႀကီးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ စာတအုပ္ကို ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး ဖြင့္ထားရင္း ကိုင္ထားတဲ့ ဦးလွရဲ႔ ကိုယ္တပိုင္းပံုႀကီး ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္မ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူအသက္႐ွိတုန္းက ၾကည့္တတ္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ အသက္မ႐ႉမိပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ယင္းက ကၽြန္မေမြးေန႔ မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာတဲ့ ကားႀကီးမို႔ "မာေရ- ဒါမင့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္" လို႔ သူ႐ွိယင္ ေျပာေလမလားလို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ဟင္းကနဲ ပင့္သက္ေ႐ွႀကီးတလံုး ခ်လိုက္မိပါတယ္။
လူထုေဒၚအမာ။
[လူထုခ်စ္သမွ်လူထုဦးလွ စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၈၃ ၾသဂုတ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
1 comment:
တန္ဖိုး႐ွိတဲ့စာေလးဖတ္ရလို ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေနာင္လည္းလာဖတ္ပါအံုးမယ္။
Post a Comment