ဒဂုန္တာရာစာ ဒဂုန္တာရာစကား။ စုေဆာင္းတင္ျပသူ - ေအာင္ျမင့္ဦး(လူထုစာၾကည့္တိုက္)

ဒဂုန္တာရာစာ ဒဂုန္တာရာစကား။

စုေဆာင္းတင္ျပသူ - ေအာင္ျမင့္ဦး(လူထုစာၾကည့္တိုက္)

အမွာစာ

ဆရာေအာင္ျမင့္ဦး (လူထုစာၾကည့္တိုက္) အပတ္တကုတ္ စုေဆာင္း ထုတ္ေဝလိုက္ေသာ 'ဒဂုန္တာရာစာ၊ ဒဂုန္တာရာစကား' စာစုကို တစိမ့္စိမ့္ ဖတ္ရႈမိေပသည္။ အထပ္ထပ္လည္း ျပန္လည္ ဖတ္ရႈမိသည္။ ဤသို႔ ဖတ္ရႈမိမွလည္း ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ႏိုင္ငံေရးဒႆန အစူးအရွ အနက္အရိႈင္းကို (ပိုမို) ဆဝါးမိေပေတာ့သည္။

ဆရာတာရာသည္ မ်ိဳးႏြယ္အရ ေျမပိုင္ရွင္ လယ္ပိုင္ရွင္ မ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္တဦး၊ ဘန္ေကာက္ပုဆိုး ဝတ္ဆင္တတ္ၿပီး ႏုႏုရြရြ ကဗ်ာအလွမ်ားကို တဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ဖြဲ႔သီႏိုင္သူ၊ ေဆးပန္းခ်ီ စုတ္ခ်ယ္သရာ၌လည္း ေပ်ာ္ေမြ႔သူ၊ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ စႏၵရားခလုတ္ေလးမ်ား ေပၚ၌ သူ၏ အႏုပညာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား တီးခတ္တတ္ေသးသူ ျဖစ္ေပသည္။ စြယ္စံုအႏုပညာေက်ာ္ ဟုဆိုက မလြန္တန္ရာေပ။

ေခတ္သစ္ ျမန္မာစာေပေလာကႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့ေသာ စာဆိုႀကီး သံုးဦး ရွိ၏။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာနွင့္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ျဖစ္သည္။

အႏုအရြ အလွကဗ်ာ ဖြဲ႔သီၿပီး၊ ဂီတပန္းခ်ီ အႏုအေထြးမ်ားကို လိုက္စားသျဖင့္ ဆရာတာရာသည္ အႏုအလွတြင္သာ စီးေမ်ာေနသူဟု မွတ္ယူမိပါက စြဲမွတ္သူအေပၚ အျပစ္မျမင္သာပါေပ။

ဆရာတာရာသည္ 'အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္' ဆိုသည့္ အေတြးအယူသမား တဦး ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ဆရာတာရာသည္ စာေပအႏုပညာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲအႏုပညာကို မွန္ကန္စြာ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ စာေပသစ္ သေဘာတရားမွတ္တိုင္ကို ဦးေဆာင္စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ေသာ စာေပေခါင္းေဆာင္တဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာတာရာ၏ စာေပသစ္အလံကို ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းထူစိုက္ ခဲ့ေသာ ေရးေဖာ္မ်ားမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေအာင္လင္း၊ ျမသန္း(ျမသန္းတင့္)၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ လင္းယုန္နီ၊ ဘဝင္ စသူတို႔ ပါဝင္ေၾကာင္းအား ခ်န္လွပ္ခဲ့ရန္ မသင့္ေပ။

ဆရာတာရာသည္ ေမႊးရန႔ံ သင္းၿပီး ႏုထြတ္လွယဥ္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ကေလးႏွင့္လည္း တူသည္။ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီစေသာ အႏုပညာ အခက္အရြက္မ်ားသည္ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားပမာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းဆီပြင့္သည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္း၍  မရေပ။ သူ၌ ထက္ျမက္စူးရွေသာ ဆူးခက္ကေလးမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း။

ဆရာတာရာသည္ အႏုပညာ အလွအပႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးအေတြးအေခၚ  ဆူးခက္မ်ား ေပါင္းစပ္ထား၏။

ဆရာေအာင္ျမင့္ဦးသည္ ထိုဆူးခက္မ်ားကို ရွာေဖြျပဳစု ေဖာ္ထုတ္ ျပသလိုက္သည္။

ဆူးခက္မ်ားသည္ ျပည္သူမ်ားကို အကာအကြယ္ျပဳေသာ ဆူးခက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ျပည္သူမ်ားအတြက္ လက္နက္၊ ရန္သူမ်ားအတြက္ ထိုးႏွက္ခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။

စာေပအႏုပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုသည္မွာ ရွင္သန္ႀကီးထြား ပြင့္ဖူးရန္ ေရခံေျမခံ ေျမဆီၾသဇာ ေကာင္းရန္ လိုအပ္ေပသည္။ စာေပအႏုပညာယဥ္ေက်းမႈ လြတ္လပ္စြာ ဖူးပြင့္ေဝဆာရန္မွာ လြတ္လပ္ေသာ ေနေရာင္ျခည္ မျဖာဆင္းႏိုင္ဘဲ၊ ပိတ္ဖံုးေမွာင္မည္းေသာ ႏိုင္ငံေရးမိုးတိမ္မ်ား လႊမ္းျခံဳပါက ဖူးေသာ ပန္းမ်ား မဖူးႏိုင္သကဲ့သို႔ ပြင့္ေသာပန္းမ်ား လန္းဆန္းႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိႏိုင္ေပ။

လူသားတို႔၏ သမိုင္းသည္ ကမၻာဦး ဘံုေခတ္ ၿပိဳလဲၿပီးေနာက္ လူလူခ်င္း ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္ ဖိႏွိပ္စိုးမိုးေသာ လူတန္းစားေခတ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အဖိႏွိပ္ခံ၊ ေသြးစုပ္ခံ ေက်းကၽြန္မ်ား၊ လယ္သမားမ်ားနွင့္ အလုပ္သမား လူတန္းစားတို႔သည္ ေသြးစုပ္ဖိႏွိပ္မႈကို ျပင္းထန္စြာ ပုန္ကန္ အံုၾကြ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက၏။ အၾကမ္းဖက္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ေခတ္ေဟာင္းတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေခတ္သစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ၾကရသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကား အရင္းရွင္ လူတန္းစားစနစ္ စိုးမိုး ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္၏။ အလုပ္သမား လူတန္းစားက ဦးေဆာင္ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူမ်ားအား စုစည္းကာ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေနေသာ ကာလရွည္ႀကီးအား ျဖတ္သန္းေန ေသာ အခါသမယပင္ ျဖစ္သည္။

စစ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္တြင္ ဆရာတာရာသည္ ေမြးဖြါးခဲ့၏။ ဤေခတ္၏ သမိုင္းတာဝန္ သည္ ဆရာတာရာ့ ပုခံုးထက္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာသည္ ေခတ္တာဝန္ကို ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ ရွဴထုတ္လိုက္သည္အထိ ထမ္းရြက္သြားသည္။

ဆရာတာရာကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဆရာတာရာ၏ ထာဝရအသက္ကား ရွင္သန္ဆဲ ျဖစ္သည္။

ဆရာတာရာ၏ ေတာ္လွန္ေရးအသက္ ရွိေသးေၾကာင္း ဆရာေအာင္ျမင့္ဦးက ေဖာ္ထုတ္လိုက္ ေပသည္။

မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အား ေနာက္ဆံုးပိတ္ စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၿပီး အၿပီးအပိုင္ ေျမျမွပ္ပစ္ရန္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ အလႊာစံုျပည္သူမ်ား၊ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူလူထုႀကီးက၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ လံုးဝဖ်က္ဆီးပစ္ေရး ဒီမိုကေရစီ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒသစ္ျဖင့္ အစားထိုးေရး တိုက္ပြဲကိုလႈ႔ံေဆာ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဤေနရာ၌ ဆရာဒဂုန္တာရာက လူထုႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ဤသို႔ အနက္ဖြင့္ခဲ့သည္ကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အမွာစာအား နိဂံုးခ်ဳပ္လိုေပသည္။ ဆရာဒဂံုတာရာက-

'လူထုသည္ အဖိႏွိပ္ခံ၊ ေခါင္းပံုအျဖတ္ခံ၊ အအုပ္စိုးခံ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထု၌ ခံစားမႈ အစစ္ ရွိသည္။ ဆႏၵအစစ္ရွိသည္။ စားဝတ္ေနမႈ ၾကပ္တည္းျခင္းသည္ လူထု၏ ခံစားမႈ ျဖစ္သည္။ ယင္းဘဝမွ လြတ္ေျမာက္လိုျခင္းသည္ လူထုဆႏၵျဖစ္သည္။ ယင္းလူထု၏ ခံစားမႈကို သိျမင္ကာ ယင္းအဖိႏွပ္ခံဘဝ၊ ေခါင္းပံုအျဖတ္ခံဘဝ၊ အအုပ္စိုးခံဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ လူထုႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပသည္။' ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ဆရာတာရာ၏ 'လူထုႏိုင္ငံေရး' အေတြးအေခၚသည္ လူငယ္ထု၏ ႏွလံုးအိမ္တြင္းသို႔ တေျမ့ေျမ့ စီးဆင္းကိန္းဝပ္ၿပီး အင္အားႀကီးထြားသြားပါက အဆံုးသပ္ေတာ္လွန္ေရးသည္ မုခ် ေအာင္ပြဲဆီသို႔ ကူးစက္သြားေပမည္။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ထြန္းလာပါက 'ဆရာဒဂုန္တာရာစာ ဆရာဒဂုန္တာရာစကား' စာစုငယ္ ထုတ္ေဝရက်ိဳး နပ္ၿပီဟု ထင္ျမင္ေၾကာင္းပါဗ်ား။

ခမ္းဝင္း

၁၇၊ ၁၀၊ ၂၀၁၃။