မပို႔လိုက္ရအသုဘ (၂)ေရးသူ-ေမာင္ေအး၀င္း

မ်ိဳးသန္း သို႔မဟုတ္ ဂ်ပ္ႀကီး (၁၉၅၉-၂၀၀၄)
ေ႐ွ႕ ေနႀကီးဆံုးၿပီလို႔ ရဲေဘာ္တေယာက္ ဖံုးဆက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ရင္ထဲဆို႔သြားတယ္။ ၁၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ ေထာင္ထဲေနခဲ့ရျပီး ထြက္လာတာမွ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ၊ ေျခေထာက္တဖက္ ျဖတ္ပစ္ရတယ္။ ခုေတာ့ ေလာကႀကီးက စြန္႔ခြါသြားၿပီလား။
သူ႔ကို က်ေနာ္ေပးတဲ့ ခ်စ္စႏိုးနာမည္က ေ႐ွ႕ ေနႀကီး။ သူ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အင္းစိန္လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အားေပး႐ံုးမွာ စာေရး၀င္လုပ္ၿပီး တကၠသိုလ္မွာ စာေပးစာယူ ႐ူပေဗဒဘာသာ အဓိကနဲ႔ သိပၸံဘြဲ႔ယူ တယ္။ သူရခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔ေတြ ဒီပလိုမာေတြထဲက တခုကို အထူးျပဳၿပီး ေ႐ွ႕ ေနႀကီးလို႔ ေခၚေနတာ။ သူ ေထာင္က်ေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ တရားသူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ေထာင္က်ေဖာ္ေတြက သူ႔ရာထူးကို ဂုဏ္ျပဳ ၿပီး ဂ်ပ္ႀကီး (Judge) ႀကီးလို႔ ေခၚၾကတာနဲ႔ မူလနာမည္ ေပ်ာက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ေထာင္က် အသုတ္မွာကလဲ ေ႐ွ႕ ေနေတြ မ်ားလိုက္တာ(ဦးထြန္းတင္၊ မံု႐ြာဦးတင္ေ႐ႊ၊ ဦးကိုယု......)
သူမလြတ္ ေသးခင္ အရင္လြတ္လာသူေတြကို ကိုယ္က သူ႔အေၾကာင္း ေမးတဲ့အခါ ေ႐ွ႔ေနႀကီးလို႔ ေမးမိရင္ ဪ......ဂ်ပ္ႀကီးလားလို႔ ျပန္အေမးခံရတယ္။
၇၀ ခုႏွစ္လြန္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြမွာ ေထာင္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စီးပြါးေရးနဲ႔စက္မွဳ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြကလြဲလို႔ မူလတကၠသိုလ္မွာ ဘယ္သူမွ ျပန္တက္ခြင့္ မရၾကဘူး။ ၀ိဇၨာသိပၸံဘြဲ႔ စာေပးစာယူ သင္တန္းပဲ ေပးတက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြ စာေပးစာယူဘြဲ႔ယူၿပီး မွတ္ပံုတင္ ေ႐ွ႔ေန (RL-Registered Law) ကို ၀င္ေျဖၾကတယ္။ ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္တဲ့လူေတြ မ်ားတယ္။ ကိုသိန္းျမင့္ဦး(ဖိုးစိုး-ပဲခူး႐ိုးမျပန္)ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေျပာတာ မွတ္မိတယ္။
" ကိုယ့္လူေတြထဲကေလ...အင္မတန္ ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ကို ျမစ္ထဲကန္ခ်လိုက္ သြားတင္ တဲ့ကမ္းမွာ အနည္းဆံုး သူႀကီးေတာ့ျဖစ္တယ္......"
ကိုယ့္လူေတြဟာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ သူမ်ားေအာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မက်ဘူးလို႔ သူဆိုခ်င္တာ။ ဆရာဒဂုန္တာရာက 'သခင္သန္းထြန္း-အနီကိုေလ့လာခ်က္' တာရာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၈၊ ဇြန္လမွာေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ-
".....ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ႏိုင္ရန္ လူ႔အတၳဳပၸတိ ရာဇ၀င္၊ လူ႔အေတြးအေခၚအဘိဓမၼာ၊ လူ႔ေနမွဳထိုင္မွဳ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ စသည္တို႔ကို ကမၻာဦးရာဇ၀င္ေပၚစမွ ယေန႔ အဏုျမဴေခတ္အထိ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သိ႐ွိနားလည္ရေပမည္။..." လို႔ ဆိုထားတာပဲ။
မ်ိဳးသန္းဟာ ႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္တကၠသိုလ္မွာ တ႐ုတ္ဘာသာတက္ေတာ့လည္း အတန္းထဲမွာ ထူးခၽြန္သူတေယာက္။ သူ႔ဆရာ ဦးၾကည္၀င္းရဲ႕ လက္စြဲ။ ေမာင္သာႏိုးအဂၤလိပ္စာသင္တန္း (Advanced Class) မွာလဲ သူထိပ္ဆံုးကပဲ။ အေဖက႐ွမ္းအမ်ိဳးသား၊ အေမက ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ။
ဆရာေကတီဦးေက်ာ္တင့္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ ရင္းႏွီးတာ။ ဆရာဦးေက်ာ္တင့္ ကြယ္လြန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္သာႏိုးဆီ အတူတူ ေျပာင္းတက္ၾကတယ္။ ေကတီႀကီးရဲ႕ လက္သံုး စကားနဲ႔ေျပာရရင္.... "Birds of a same feather flock together"....
မ်ိဳးသန္းဟာ သူမွန္တယ္ထင္ရင္ လံုး၀အေလွ်ာ့မေပးတတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ ကတည္းက သူမက္လာခဲ့တဲ့ အိပ္မက္႐ွည္ႀကီးကို သူဆက္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔က်က်ပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္လာတယ္။ ေစာင့္ပါဦးလို႔ က်ေနာ္တို႔ အတန္တန္ တားတဲ့ၾကားက ပန္ဆန္းလြတ္ေျမာက္ ေဒသကို သူထြက္သြားတယ္။ သူစီးသြားတဲ့ကား လား႐ွဳိးနားမွာ ေမွာက္တယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္တဲ့ ခရီးသည္ေတြအထဲ သူလဲပါတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ဒါဏ္ရာေတြ ခ်ဳပ္ျပဳေဆးထည့္ျပီးတာနဲ႔ သူ႔ခရီး သူဆက္ တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာမေတြက ေဆး႐ံုမွာေနပါဦးတားတာ မရဘူး။ ေသြးစြန္းအက်ႌေတြနဲ႔ ခရီးဆံုးကို သူေရာက္သြားတယ္။
ပန္ဆန္းမေရာက္ခင္ လြတ္ေျမာက္ေဒသရဲ႕ ႐ြာႀကီးတ႐ြာကိုေရာက္ေတာ့ ေစ်းတန္းက ႐ွမ္းအရက္ ဆိုင္ကေလးမွာ သူတေယာက္ထဲ ေအာင္ပြဲခံအထိမ္းအမွတ္ ၀င္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့ကို ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို တာ၀န္ေပးဖို႔ ရာထားတာ ယူဂ်ီတာ၀န္ပဲျဖစ္လို႔ တာ၀န္႐ွိပုဂၢိဳလ္ေတြက ေဖ်ာင့္ဖ် နားခ် ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။
က်ေနာ့ဆီ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဒဏ္ရာက မက်က္ေသးဘူး။ တဖက္က်ိဳးေနတဲ့ မ်က္မွန္ဂိုင္းကို ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ ကပ္ခီ်ထားတယ္။ ျပန္လႊတ္လိုက္လို႔ ဟိုလူေတြကို သူေကာင္းေကာင္း အျမင္မၾကည္ခဲ့ ဘူး။ တ၀က္တပ်က္လဲ စိတ္ေလ်ာ့သြားတယ္။
တရားေရး၀န္ထမ္းပဲ လုပ္မယ္ဆိုျပီး သူဆံုးျဖတ္တယ္။ သူေဖာင္ႀကီးဆင္းခါနီးမွာ ဟိုကတာ၀န္႐ွိသူ ေရာက္လာတယ္။ သူက အလုပ္ရရင္ေတာင္ နီးနီးနားနားဆိုၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေ႐ြးၿပီးသြားၿပီ။ သင္တန္းက ထြက္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ဆို တိုးၾကည္ေဆြ(ယခု-ဂ်ပန္)နဲ႔သူ က်ေနာ့စာအုပ္ဆိုင္ကို ၀င္လာတတ္ တယ္။ ညေန ေဖာင္ႀကီးျပန္ခ်ိန္မွာ အနံ႔တသင္းသင္း ကြမ္းတျမံဳ႔ျမံဳ႔နဲ႔ ကားေပၚပါသြားၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရာဇာႀကီးလို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ ကိုေအာင္ခင္နဲ႔သူ က်ေနာ္စာအုပ္ဆိုင္မွာ စကားလံုး တလံုးကို ျငင္းၾကတယ္။ ဗမာျပည္မွာက လမ္းေဘးလူသြားစၾကၤန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မီးရထားဘူတာက စၾကၤန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပလက္ေဖာင္းလို႔ပဲ အမ်ားသံုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေမာင္သာႏိုးသင္ထားတာက ကားလမ္း ေဘးက စၾကၤန္ကို ပလက္ေဖာင္းေခၚတာ မွားတယ္။ ဘူတာ႐ံုက စၾက္န္ကိုမွ ပလက္ေဖာင္း (Platform) ေခၚတာ။ ကားလမ္းေဘးကဟာကို pavement လို႔ေခၚေခၚ side walkလို႔ေခၚေခၚ ၾကိဳက္သလိုေခၚ။ ပလက္ေဖာင္းေခၚတာေတာ့ မမွန္ဘူးတဲ့။ ဆရာ့တပည့္ကလဲ ဆရာ့အတိုင္း ေခါင္းကခပ္မာမာ။ တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ျငင္းလို႔ေမာသြားေတာ့မွ မင္းလဲမင္းႀကိဳက္သလိုေခၚ ငါလဲငါႀကိဳက္သလိုေခၚနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ သေရပြဲ ျဖစ္သြားတယ္။
သူက ဂီတာလဲ အတီးေကာင္းတယ္။ ကိုေအာင္ခင့္အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆံုၾကရင္ သူက ကိုေအာင္ ခင့္သား ေနလ(ခ)ျမင့္ေအာင္(ဂု႐ု) (ယခု-ထိုင္းနယ္စပ္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ABSDF) ဂီတာကိုယူ တီးတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ သိတ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏြဲ႔တင္ သီခ်င္းကို ဆယ္ေခါက္ေလာက္ မနားတမ္း ဆိုတီးၾကတာ ကိုေအာင္ခင့္ဇနီး ေဒၚေအး နားၾကားျပင္းကပ္လို႔ ထေငါက္မွပဲ ရပ္ၾကတယ္။
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေထာင္ထဲမွာ သူေနရၿပီး လြတ္လာေတာ့ လပိုင္းေလာက္ပဲ ႐ွိမယ္၊ ေသြးေၾကာပိတ္ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္တဖက္ ျဖတ္ရတယ္။ ကေလာင္နာမည္ သံုးေလးမ်ိဳးနဲ႔ စပယ္ျဖဴ၊ အေတြးအျမင္ စတဲ့မဂၢဇင္းေတြ စာေပေဆာင္းပါး၊ အေတြးအေခၚေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ က်ဴ႐ွင္ျပတယ္။
၂၀၀၄ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွာ သူကြယ္လြန္ေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုပဲ ရဲေဘာ္ေတြ တေယာက္ ၿပီး တေယာက္ ဆံုးတာကိုၾကည့္ၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရးဘူးတယ္။
"ကိုယ္တို႔ကေတာ့..... ဘ၀ေတြ ရင္းလိုက္ၾကတာ...ဘာမွရင္းစား ျပန္မရၾကေသးဘူး၊ သက္တမ္းက ကုန္ေတာ့မယ္....."
သူကြယ္လြန္ေတာ့ အတူေထာင္က်ခဲ့သူေတြထဲက လြတ္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလိုလို သူ႔အသုဘမွာ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပို႔ခ်င္လို႔ ေရာက္ခ်င္ေပမယ့္ ရဲေဘာ္မ်ိဳးသန္းကို ေနာက္ဆံုးအျဖစ္ ျပန္ျမင္ခြင့္မၾကံဳလိုက္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥကၠဌေမာ္ရဲ႕ စာနဲ႔ ရဲေဘာ္မ်ိဳးသန္းကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
ရဲေဘာ္မ်ိဳးသန္း သင္ဟာ ထိုက္႐ွန္းေတာင္ႀကီးလို ေလးပါတယ္။ ငွက္ေမြးလို မေပါ့ပါဘူး။