Ann Beattie တြင္ ေပ်ာ္၀င္ျခင္းေရးသူ- ဂ်ဴး

ကၽြန္မ၏ အေရအတြက္ အလြန္နည္းပါးလွေသာ စာေပမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း လက္တဆုပ္စာထဲတြင္ Ann Beattie ကို ႀကိဳက္သူ သံုးေယာက္႐ွိေန၏။ ကၽြန္မႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေလးေယာက္ေပါ့။
အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာတေယာက္ကို အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာက ေတာ္ေတာ္ ေလးစား ႏွစ္သက္ဖို႔ဆိုတာ ႐ွားပါးေပမယ့္ တေယာက္ေသာ American Journalist ကေတာ့ Ann Beattie ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလြန္သေဘာက်သည္။ သူ႔ အႀကိဳက္ဆံုး ၀တၳဳတို စာေရးဆရာေတြမွာ John Cheever, Raymond Carver ႏွင့္ Ann Beattie ဟု ဆိုပါသည္။
ကၽြန္မဖတ္ေသာ ေနာက္ပိုင္းစာေရးဆရာမ်ားတြင္ ကၽြန္မႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူေတြ မနည္းေပမယ့္ ကၽြန္မ၏စိတ္ကို ယူငင္ဆြဲပစ္ႏိုင္ေသာ ၀တၳဳေတြက နည္းပါးသည္။ ထို၀တၳဳေတြထဲတြင္ Ann Beattie ၏၀တၳဳေတြ ပါေနခဲ့သည္။ သူမ၏ ၀တၳဳကို ဖတ္ရသည့္အခါ ထို၀တၳဳသည္ ကၽြန္မအတြက္ ေရးသားထားသလားဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မကို မိန္းေမာေစခဲ့သည္။ သူမ၏ ဇာတ္ေကာင္ေတြ (မိန္းမ၊ ေယာက်္ားေရာ) သည္ ကၽြန္မလိုပင္ အေတြးေခါင္ၾကသည္။ ခံစားမႈထဲတြင္ နစ္ေမ်ာတတ္၏။ အစြဲအလန္း ႀကီးတတ္ၾက၏။ အတိတ္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကို ေရာယွက္ ေပါင္းစပ္လိုၾက၏။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မသည္ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တြယ္တာေနခဲ့သည္။



Ann Beattie ကို ကၽြန္မ စ၍ သိရသည္မွာ အေမရိကန္စာေရးဆရာမ်ား၏ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္မ်ားမွာ ပါ၀င္တတ္ေသာ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ၀တၳဳတိုကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူမ၏ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တအုပ္ Where You'll Find Me ကို ရသည္။ ထို၀တၳဳတိုမ်ားကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ သူမသည္ ကၽြန္မ၏ ကိုယ္ပြါးသဖြယ္ ခံစားရသည္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သူမ၏ နာမည္ႀကီးလွေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳ Chilly Scenes of Winter ကို ဖတ္ရပါသည္။ ထို၀တၳဳကို ကၽြန္မသံုးေလးႀကိမ္ ျပန္ဖတ္မိသည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ေကာင္းလြန္းလို႔ဟု မထင္ေစလိုပါ။ ဇာတ္လမ္းက ဘာဆို ဘာမွ်မ႐ွိပါ။ ထို၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက ကၽြန္မ၏ အိမ္နီးခ်င္း လူသားမ်ားပမာ လူပီသလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
Chilly Scenes of Winter ၀တၳဳတြင္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ၆-ေယာက္ ပါ၀င္သည္။ ထို ၆- ေယာက္ထဲမွ ပို၍ အဓိကက်သူ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသည္။ Charles ႏွင့္ Sam ဟူေသာ လူ႐ြယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္ အားလံုးသည္ အျပင္မွာ ေတြ႔ေနက်၊ သာမန္ လူသားမ်ားအတိုင္း ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွသူမ်ား မဟုတ္ၾကသလို၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾက။ လူေနမႈစနစ္၏ ဒုကၡထဲမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း ဘ၀ကို ေမာင္းႏွင္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
Charles က အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး သူတပါးကို ကူညီတတ္သူ၊ Sam က ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ (ေလာေလာဆယ္) သူ႔ေခြးႀကီးကို အလြန္ခ်စ္ခင္ တြယ္တာလ်က္၊ ေခြးေသဆံုးသြားေသာအခါ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္ ဆံုး႐ံႈးသလို ခံစားရသူ၊ ဘ၀မွာ နာက်င္ရသူ။ Charles ၏ မိခင္ ကေလာ္ဒီယာက သားသမီးတို႔၏ ဖခင္ ကြယ္လြန္သည့္အခါ စိတ္က်ေ၀ဒနာ ခံစားရၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေသာ္လည္း ေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္ေအာင္ မဖယ္ထုတ္ႏိုင္သူ၊ ကေလာ္ဒီယာ၏ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ပိ(တ္) Pete သည္ ကေလာ္ဒီယာအား ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္သူ၊ မယားပါသားအား တူသားသဖြယ္ ခင္မင္တြယ္တာသူ၊ သာမန္၀န္ထမ္းတေယာက္၊ ခ်ားလ္စ္ ၏ ႏွမ ဆူဆန္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ သို႔ေသာ္ ဘာကိုမွ် အေလးအနက္မ႐ွိဘဲ လမ္းစေပ်ာက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ခ်ားလ္စ္ ႏွင့္ ဆူဆန္ အျမင္ခ်င္းမတူၾက။ ဆူဆန္သည္ ေဒးလ္ကာနယ္ဂ်ီကို မသိ။ မဖတ္ဖူး႐ံုမွ်မက၊ မၾကားဖူး။ ဆူဆန္သည္ သူမ၏ ခ်စ္သူ (ခ်ားလ္စ္က Gay ဟု ထင္မိသူ) အား လက္ထပ္လိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကစ၍ လက္ထပ္ဖို႔ေျပာရမွာ ခက္ေနသည္။ ဆူဆန္႔အကို ခ်ားလ္စ္က "ဘာျဖစ္လဲ နင္က စေျပာလိုက္ေပါ့" ဟု အၾကံေပးသည္။
Charles ကိုယ္တိုင္ကလည္း အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပသည့္ အိမ္ေထာင္႐ွိ အမ်ိဳးသမီး Laura အား စြဲလမ္းတြယ္တာေနသည္။ သူ႔အျဖစ္မွာ ေ႐ွ႔ဆက္လည္း မတိုးသာ၊ ေနာက္လည္း မဆုတ္သာ ျဖစ္ေနသည္။
သူတို႔အားလံုးသည္ အေမရိကန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတၿမိဳ႔တြင္ ေနထိုင္ရင္း လူမႈေရးေ၀ဒနာ၊ စီးပြါးေရးေ၀ဒနာ မ်ား ခံစားေနရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ တခါတခါ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးမ်ားေတြးမိ၊ ျပဳမူမိတတ္သည္။ တခါတရံ သူတပါးအား ကူညီကာ သူတပါး၏ေ၀ဒနာကို မွ်ေ၀ခံစားရင္း စိတ္လက္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ၾကသည္။
ခ်ားလ္စ္ႏွင့္ ဆူဆန္၏ မိခင္ ကေလာ္ဒီယာသည္ သူမ၏ ဘ၀အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရခ်ိဳးေႂကြကန္ (Bath Tub) ထဲတြင္ စိမ္ရင္း ကုန္လြန္ေစသည္။ သူမဘ၀၏ ခ်မ္းသာသုခမွာ ေရျဖည့္ထားေသာ ေရခ်ိဳးေႂကြကန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ကေလာ္ဒီယာကို ကၽြန္မ နားလည္ စာနာႏိုင္ပါသည္။
အကယ္၍သာ ထို၀တၳဳကို ကၽြန္မ အသက္ငယ္စဥ္က ဖတ္ရလွ်င္ ကေလာ္ဒီယာအား ယခုေလာက္ နားလည္မိမည္ မထင္။ ယခုေတာ့ ကၽြန္မသည္ "တကိုယ္ေရ တိတ္ဆိတ္စြာ လြတ္ေျမာက္ရာ ႐ွာျခင္း" ဟူေသာ ဘာသာရပ္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ၊ လူမႈေရး၀န္ေတြ၊ စီးပြါးေရးေသာကေတြ အားလံုးကို ေမ့ထားၿပီး ေရ အျပည့္ ျဖည့္ထားသည့္ ေရခ်ိဳးကန္ထဲတြင္ စိမ္ေနရသည့္အရသာသည္ ဘယ္ေလာက္ေပါ့ပါးလြတ္ေျမာက္လိုက္ပါသလဲ။ ပူေႏြးလွသည့္ ေရဆိုလ်င္ တကိုယ္လံုး စိတ္တင္းက်ပ္မႈသာမက ကိုယ္ခႏၶာတင္းက်ပ္မႈေတြပင္ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ ေသးသည္။ ေရေႏြးကန္ထဲမွာ ေရစိမ္ေနရင္းက ဂီတကို နားေထာင္ႏိုင္ေသးသည္။ ေဘးနားမွုာ ခံုပုကေလးတလံုး ခ်ၿပီး ၀ိုင္ဖန္ခြက္ကေလးတင္ ထားလိုက္၊ ဂီတႏွင့္ ၀ိုင္ကို အတူတြဲ ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ အစစအရာရာကို ေမ့ထားလိုက္။
ကၽြန္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရတိုင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္ပ်က္တိုင္း (အခုတေလာ) Chilly Scense of Winter ကို ၾကံဳသည့္ စာမ်က္ႏွာမွ လွန္ေလွာကာ ဖတ္မိသည္။
၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြသည္ ႐ိုးစင္းစြာ ေတြးၿပီး သာမန္လူသားေတြအျဖစ္ ေရာင့္ရဲ ေက်နပ္စြာ ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္မွာ ဘာျဖစ္ရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ႐ွိ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔သည္ ဘ၀ကို အရသာ႐ွိ႐ွိ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ္အသက္႐ွင္ေနသမွ် ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္၊ မတတ္ႏိုင္ ေသာအရာကို ေခါင္းထဲက ေဖ်ာက္ထားလိုက္။ ဒုကၡေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ကာ ေသာက္ခ်လိုက္၊ မီးခိုးထဲမွာ ထည့္မႈတ္ပစ္လိုက္။ အဲဒါ သူတို႔၏ ဘ၀ပဲ။
သူတို႔သည္ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ မေျပာ။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္ ဘာညာ ဘာရည္မွန္းခ်က္မွ် မ႐ွိ။ လူမႈဒုကၡ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ သက္သက္သာသာေလး လိုက္ၾကသည္။ ကိုယ္မႏိုင္ေသာ ၀န္ကို ထမ္းပိုးမေနပဲ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္သက္သာလိုက္မလဲ။
သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀သည္ ကၽြန္မ၏ ေန႔စဥ္ ဘ၀လိုပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အႀကီးအက်ယ္မ႐ွိ၊ ထူးျခားဆန္း သစ္မႈ ဘာမွ်မ႐ွိ။ သည္ေန႔အေတြ႔အၾကံဳသည္ မေန႔ကအတိုင္းပဲ။ မနက္ျဖန္ အေတြ႔အႀကံဳ သည္ေန႔အတိုင္းပဲ ျဖစ္သည္။
သူတို႔၏ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ကၽြန္မ၏ ပတ္၀န္းက်င္လိုပင္ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဘာမွ်မေျပာင္းလဲ ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။ စာေပအႏုပညာမွာ နစ္ေမ်ာခ်ိန္ မ႐ွိ။ အလုပ္ကအျပန္ ညစာျပင္ဆင္စားၿပီးေနာက္ ရသမွ်အခ်ိန္ကေလးမွာ ဘီယာစေတ႐ွင္ကေလးသြား၊ ဂီတအရသာႏွင့္ ဘီယာအရသာကို ခံစား။ ညဆယ္နာရီ ဆယ့္တနာရီက်ေတာ့ အိမ္ျပန္သင့္ၿပီဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အိမ္ျပန္ၾက။ အိမ္အျပန္မွာ လမ္းမႀကံဳပါပဲႏွင့္ မိမိအခ်စ္ ေဟာင္းေနထိုင္ေသာ တိုက္ခန္းကေလး တခုေ႐ွ႔မွာ ကားကို ျဖည္းျဖည္းေလး ျဖတ္ေမာင္းၿပီး ခ်စ္သူအခန္းက မီးေရာင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္။ အိမ္ျပန္အိပ္၊ ေနာက္တေန႔ အလုပ္သြား၊ အဲသည္ သံသရာသည္ ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မ၏ အနီးက လူမ်ား၏ သံသရာအတိုင္း ျဖစ္သည္။
သူတို႔၏ အလုပ္သည္ ကၽြန္မတို႔ အလုပ္လိုပင္ ထူးျခားတိုးတက္မႈ မ႐ွိ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေငြရလမ္း မ႐ွိ။ ကိုယ္အသည္းအထန္ ႀကိဳးစားမွ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္႐ံုပဲ ႐ွိသည္။ အတူတူပါပဲ။
တခုပဲ ကြာျခား၏။
သူတို႔က ေပ်ာ္႐ႊင္သည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း Chilly Scences of Winter ကို ကၽြန္မႀကိဳက္သည္။

ဂ်ဴး
[စာအုပ္ေလာက၊ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]