အတၱပရဟိတလုပ္ငန္းေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

မိတ္ေဆြတေယာက္က အီးေမလ္ကေန မာယာဖတ္ဖို႔ ဒီေဆာင္းပါကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ မာယာက ႀကိဳက္လို႔ မာယာပရိသတ္ေတြလည္း ဖတ္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မာယာက မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။
[၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖ အစိုးရလက္ေအာက္ ျဖစ္သည့္တိုင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ NGO, INGO အဖြဲ႔အစည္းေတြ အေတာ္မ်ားလာပါတယ္။ နာဂစ္ေနာက္ပိုင္းမွေတာ့ အ႐ွိန္အဟုန္နဲ႔ တိုးတက္ႀကီးထြား လာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို ဦးတည္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူထုအေျခခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား civil society မ်ား ထြန္းကားလာတာကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လကၵဏာအျဖစ္ ယူဆၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အုပ္ အေရာေရာ၊ ေက်ာက္ အေရာေရာဆိုသလို ဒီလိုလူေတြထဲမွာ အဆိုးေတြလည္း ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ လူထုစိန္၀င္းက သူ႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ သေဘာထားကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔ထုတ္၊ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွ ေရးထားတာကို မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။]

အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ "အင္ဂ်ီအို" ေတြ "အိုင္အင္ဂ်ီအို" ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအေၾကာင္း မၾကာခဏဆိုသလို ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာေတာ့ ခပ္စိပ္စိပ္ကေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ေျဖခဲ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိသူတခ်ိဳ႔က ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတာလဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ "ျမန္မာေတြ ေမ်ာက္ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးလို႔" လို႔ပဲ လိုတို႐ွင္း ေျဖေလ့႐ွိပါတယ္။




အတုျမင္ အတတ္သင္မွာစိုးလို႔
ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး မသိမသာနဲ႔ ေမ်ာက္ျဖစ္ ေနၾကတာေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကာေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ညိႇိဳးထိုးျပၿပီး ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းသူ ျဖစ္လာၾကတာမ်ိဳးေတြ တေန႔တျခား မ်ားသထက္ မ်ားလာေနတာေၾကာင့္ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ေျပာေန ေရးေနရတာ ျဖစ္တယ္။ ေစတနာ႐ွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ "အတုျမင္ အတတ္သင္" ျဖစ္ကုန္ၾကမွာ စိုးလို႔ပါ။ တႏွစ္ကို တႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သတိေပးသားေနရင္းကေတာင္ တန္႔သြားရမယ့္အစား ပိုပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာ တာေၾကာင့္ ခုလို ခပ္စိပ္စိပ္ ေျပာရ ေရးရတာ ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔
ဘယ္ထိ အေျခအေနဆိုးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဒီလိုအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္းစၿပီး ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့တာ ပထမ အႀကိမ္က ကုလသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ကေတာ့ အိုင္အင္ဂ်ီအိုတခုနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က "ဂမ္ဘာရီ" ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ၾကား၀င္ေျဖ႐ွင္းဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာမယ္ဆိုတုန္းက ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြက ဂမ္ဘာရီ လာမွာကိုပဲ သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းလာသလို အူျမဴးေနၾကတာေတြကို ျမင္ရတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ကိစၥကို ျမန္မာေတြ ကိုယ္တိုင္႐ွင္းမွ ရမယ္။ ကုလသမဂၢလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္လည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အီးယူလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔။ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ့္ဟာကို ေျဖ႐ွင္းၾကလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက် ေထာက္ခံၾကပါတယ္။

ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ
အဲဒီတုန္းက "ဆရာေရးတာ သိပ္မွန္တာပဲ" တို႔၊ "ေရးတာနည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္" တို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔ေတာင္ အခုေတာ့ အင္ဂ်ီအို ဆိုင္းဘုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရးရ ေျပာရ ျပန္တာပါ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ အစကေတာ့ သန္႔႐ွင္းတဲ့ အျဖဴထည္ေတြပါ။ ေနာက္က်မွ ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ဟိုသင္တန္း ဒီသင္တန္းဆိုတာမ်ိဳးေတြ တပတ္ေလာက္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားတက္ခဲ့ၾကၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ ကုန္ၾကေတာ့တာပါဘဲ။ တပတ္ႏွစ္ပတ္ သင္တန္းတက္ၿပီး ဘာေတြ တတ္လာတယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ လက္ေတြ႔ျမင္ရတာကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ "အင္ဂ်ီအို" ကုန္ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ မျဖစ္ဘဲ ေန႐ိုးလား။ သူတို႔ကို ေခၚၿပီး သင္တန္းေပးသူေတြ ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး ဆန္လယ္ေတာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။

ဂိုးရင္းအဘေရာ့ဒ္
ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းပန္ေနၾကတာေတြကေတာ့ ကေတာ့ မျမင္ခ်င္ အဆံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က ေအ့ဒ္စ္ ဆိုင္းဘုတ္ ကိုင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဆိုင္းဘုတ္ ေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေတာ႐ိုင္းတိရစၦာန္ ဆိုင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က မိေက်ာင္းထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က ဒီေရေတာ ဆိုင္းဘုတ္၊ တခ်ိဳ႔က ပလတ္စတစ္ ဆိုင္းဘုတ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ စံုသလား မေမးနဲ႔။ အမယ္ ဆိုင္းဘုတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အားလံုးပဲ "လန္း" ၾကသဗ်။ "၀ပ္ေ႐ွာ့" ဆိုတာေတြ တက္ဖို႔ "ဂိုးရင္းအဘေရာ့ဒ္" ဆိုတာေတြလည္း ခဏခဏ ျမင္ေနရ၊ ေတြ႔ေနရ၊ ၾကားေနရ သဗ်။ ေနာက္တက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ၿပီး ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလို႔ ေျပာရင္ မလြန္လွဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။

စံျပပုဂၢိဳလ္လိုတယ္
ကေလးေတြအတြက္ ေမတၱာအပို႔ခံၿပီး ဒီလို ေရးေန ေျပာေနရတာပါ။ အင္ဂ်ီအို အားလံုးမေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာ အစစ္၊ ေမတၱာအစစ္၊ က႐ုဏာအစစ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ႐ွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ္အမွန္သမားေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြလို "ေျပ (ျပည္) ေပၚမွာ ေ႐ႊေၾကာ္ျငာထုတ္" တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ေလ့မ႐ွိေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းကို ကေလးေတြက မသိၾကဘူး။ ကေလးတို႔၊ လူငယ္တို႔ ဆိုတာ သူတို႔ အားက်တဲ့ အတုယူရတဲ့ "စံျပဳ ပုဂၢိဳလ္" (Role Model) ေတြ ႐ွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္႐ွာၿပီ ျဖစ္တဲ့ လူ႐ိုး လူေကာင္းႀကီး ျမန္မာ့အလင္းဦးတင္ အေၾကာင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတိုက္အုပ္ ဦးတင္က ဘိုးဘြားရိပ္သာကို မူလေနရာ ႏွင္းဆီကုန္းကေန စစ္ၿပီးေတာ့ လက္႐ွိေနရာကို ေ႐ႊ႔ေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေ႐ႊ႔ၿပီးတဲ့ ဘိုးဘြား႐ိပ္သာမွာ မနက္တိုင္း ႐ံုးလာထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ျမန္မာ့အလင္းတိုက္ကို သြားပါတယ္။

ပရဟိတသမားစစ္စစ္
ဦးေလးတင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြက ေကာ္ဖီတို႔၊ မုန္႔တို႔ ယူလာၿပီး ဧည့္ခံပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးေလးတင္က သူ႔ျခင္းထဲ အျမဲပါေနက် ေကာ္ဖီဓာတ္ဗူးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဗူးကို ထုတ္ၿပီး "ငါ့မွာ အကုန္ပါတယ္၊ ဧည့္ခံစရာ မလိုဘူး။ အလႉ႐ွင္ေတြက ဘိုးဘြားေတြအတြက္ လႉတာ၊ တို႔အတြက္ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း မစားဘူး။ မင္းတို႔လည္း မစားၾကနဲ႔" လို႔ ဆံုးမပါတယ္။ ဦးေလးတင္က သူ႔ေကာ္ဖီေလး သူထည့္ေသာက္၊ သူ႔ေရေႏြးၾကမ္းေလး သူ ထည့္ေသာက္တာပါ။ ဦးေလးတင္ရဲ႔ စည္းကမ္းတိက်မႈနဲ႔ သမာဓိကို သိတာေၾကာင့္ ဖဆပလ အမႈေဆာင္ေ႐ြးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏိုင္ငံေရး ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးတင္ကို မရရေအာင္ ေခၚၿပီး ေငြကိုင္ရတဲ့ ဘ႑ာေရးမႉး ခန္႔ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးနဳက သူ႔ကိုပဲ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ခန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပရဟိတသမား ဆိုတာ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုမွ ေခၚႏိုင္တာပါ။ ကိုယ္က်ိဳးတစံုတရာ ရယူခံစားၿပီး လုပ္တယ္ဆိုကတည္းက ပရဟိတသမား မစစ္ေတာ့ပါဘူး။ (အတၱဟိတ + ပရဟိတ) ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး "အတၱပရဟိတ" သမား "အတၱပရဟိတလုပ္ငန္း" လို႔ပဲ ေခၚသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အတၱဟိတ အတြက္ ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္တာ မဟုတ္လား။

လူထုစိန္၀င္း