ရင္နင့္စဖြယ္၊ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းဆိုးႀကီး က်ေနာ္တို႔ဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဗမာမီဒီယာေတြက သတင္းမရခင္ ႏိုင္ငံျခားမီဒီယာေတြဆီက အရင္ဖတ္ ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နာရီပိုင္းနဲ႔အမွ်၊ တေန႔ထက္တေန႔ သတင္းေတြက ပိုၿပီစံုလာတယ္။ မၾကားရက္စရာ သတင္းဆိုႀကီးပါကလား။ ေလမုန္တိုင္းတဲ့။ နာဂစ္တဲ့။ ကြမ္းျခံကုန္းလဲ ေတာ္ေတာ္ထိတယ္ ၾကားရေတာ့ ကိုစိန္လွေအာင္ကို စိတ္ပူသြားျပန္ေရာ။ ဒီၾကားထဲ လန္ဒန္က ဘီဘီစီမွာလုပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကေလး တေယာက္က ဦးခါး (သူ႔အသက္နဲ႔ဆိုရင္ ေတာ့ ဦးခါးေပါ့ေလ)၊ ငခါး (ကြမ္းျခံကုန္း) သတင္းကို ေမးလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြမ္းျခံကုန္းက ငွက္ႀကီးတေကာင္ (တင္ေမာင္ေဌး) ေတာ့ အိုဟိုင္အိုမွာ ဆူ႐ွီလိပ္ေနတယ္။ သူ႔ကို လွမ္းေမး မိတယ္။ ငခါးအေၾကာင္းေတာ့ သူလဲ မၾကားမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ နဲ႔ ၀မ္းကြဲညီကိုေတာ္တဲ့ ကိုစိန္လွေအာင္ အေၾကာင္းေတာ့ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာင္ ကိုယ့္ကို အျပစ္လာ တင္ေနေသးတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ျဖင့္ ဆံုးတာ တႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေတာ့မယ္တဲ့။ မသိဘူးေလ၊ ဒင္းကျဖင့္ မေျပာပဲနဲ႔။
ဘ၀တကၠသိုလ္ အတူတက္ေဖာ္ထဲက တေယာက္ေတာ့ သြားျပန္ၿပီ။ ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္က ေလျဖတ္သြားတယ္ၾကားလို႔ ေဆး၀ါးကုသဖို႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပို႔လိုက္ ေသးတယ္။ ေရာဂါသက္သာ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ ျဖစ္လာေတာ့ လူႀကံဳနဲ႔ စကားၾကံဳပါး လိုက္တာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာမၾကာ သတိရေနေပမယ့္ အဆက္သြယ္ ခက္သြားလို႔ သတင္းမၾကားလိုက္မိဘူး။ ကိုယ့္လူ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ သူကေတာ့ ဆံုးတာ တႏွစ္ ေလာက္႐ွိ ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူမိသားစုေတြေတာ့ မုန္တိုင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ၊ ရင္ေလး စရာပါပဲ။
ေထာင္ထဲမွာ သူနဲ႔ လူခ်င္းမသိခင္ သူ႔နာမည္ကို အရင္ၾကားဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို စီရင္ခ်က္ ခ်ေတာ့ ႐ံုးမွာ အင္တာေန႐ွင္နယ္သီခ်င္းဆိုလို႔ တိုက္ပိတ္ထားတုန္း အေဆာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး အေဆာင္မွာ ျပႆနာျဖစ္လို႔ တိုက္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သိန္းသန္းဦး လို႔ေခၚတဲ့ ေမာင္ကမၻာ ဆီက သတင္းရတယ္။ သူက အေဆာင္မွာ ကိုစိန္လွေအာင္နဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး တိုက္ျပန္ေရာက္လာတာ။
အေဆာင္မွာ သူတို႔ အၿငိမ့္ကၾကတယ္။ ေမာင္ကမၻာတို႔က လူပ်က္လုပ္တယ္။ မင္းသမီးလုပ္တဲ့ လူက ဆပ္စလူးထျပေတာ့ "တယ္.... ဒီမင္းသမီးႏွယ္ ေတာ္ေတာ္ထ.. သခင္စိုးႀကီးဆီ ပို႔ပစ္မယ္" လို႔၊ ပ်က္လံုးထုတ္တယ္။ သူတို႔ပ်က္လံုးက ပြဲကတဲ့အထဲ မပါပဲ သူ႔ဖာသာ ေအးေအးေနတဲ့ အလံနီပါတီက ကိုစိန္လွေအာင္ကို ခလုပ္သြားတိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကိုစိန္လွေအာင္နဲ႔ တခန္းထဲ။ ခုတင္ ေျခရင္းခ်င္းဆိုင္၊ သူက အတြင္းဘာယာတန္းဘက္ ေခါင္းျပဳအိပ္တယ္၊ က်ေနာ္က အျပင္ဘာယာတန္းကို ေခါင္းျပဳ တယ္။ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ သူမ်ားေတြ ေဘာလံုးကန္ၾကရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္က အေဆာင္ဟိုဘက္ ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
သူေျပာေနက် လက္သံုးစကား႐ွိတယ္။ ဒီတခါ ေထာင္က်တာ "လစ္အၿဖီးဆံုးပဲကြာ" တဲ့၊ မိႈင္းရာျပည့္မွာ သူေထာင္က်တာ တတိယအႀကိမ္။ ပထမ ႏွစ္ခါ ေထာင္က်တုန္းက အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီမႈနဲ႔က်တာ၊ စီကလပ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေကာင္းေကာင္း ေနခဲ့ရတယ္။ ခု မိႈင္းရာျပည့္နဲ႔ ေထာင္က်မွ ကိုယ္ပါတဲ့ ခ်ီးအိုး ကိုယ္ဖာသာ ထမ္းေနရတာတဲ့။ သူက မိႈင္းရာျပည့္ စီတန္းလွည့္လည္ေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ စီတန္းလွည့္ လည္တဲ့အထဲ ပါမိတယ္၊ ဓါတ္ပံုထဲပါေနေတာ့ ေဖာ္တဲ့လူက အမည္မသိ၊ အရက္မူးရင္ အေဆာင္မွဴးကို ေအာ္ဆဲသူလို႔ တံဆိပ္ကပ္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ မဆလ အလိုေတာ္ရိ အေဆာင္မွဴးက နံမည္ေဖာ္ေပးလိုက္လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။
အလံနီကေန တိုက္ပြဲမိ၊ ေထာင္က်၊ ျပန္လြတ္ေတာ့ ၁၀တန္း ေျဖလို႔ေအာင္တာနဲ႔ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ဒႆနိကေဗဒ အဓိကနဲ႔ ေ႐ႊဘိုေဆာင္မွာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနတာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္ေနၿပီ။
သူတို႔ ေတာခိုေတာ့ ႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀။ သခင္စိုးႀကီးက တြံေတး ေတာႀကီးတန္း အထူးခ႐ိုင္မွာ ၊ သူတို႔ေတြက သခင္စိုးႀကီးရဲ႔ လက္စြဲေတာ္ တပ္နီလူငယ္အျဖစ္ ေနရတာ။
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူရန္ကုန္ေရာက္တိုင္း က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာသလိုု၊ ကြမ္းျခံကုန္းကိုလဲ မၾကာခဏ အလည္သြားျဖစ္တယ္။ ေထာင္ကထြက္ၿပီး "လကၤာဒီပ" လို႔ နာမည္ေပးၿပီး သူ႔အိမ္မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ အတြက္ ရန္ကုန္ လာရတိုင္း က်ေနာ့္ဆီ သူ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းနဲ႔ မနီးမေ၀း ႐ြာတ႐ြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တယ္။ တေက်ာင္းတည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တယ္။
က်ေနာ္ သြားလည္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူေျပာထားတာကို သတိရၿပီး က်ေနာ္က ပူဆာတယ္။
သူေျပာတယ္၊ သူတို႔ဆီမွာ ငါးသေလာက္ေပါတယ္၊ ငါးသေလာက္ကို ႐ႊ႔ံနဲ႔မံၿပီး မီးဖုတ္၊ ႐ႊ႔ံေျခာက္သြားလို႔ ခါြလိုက္ရင္ ငါးသေလာက္က အေၾကးခြံေတြ ႐ႊံ႔နဲ႔ေရာပါသြားလို႔၊ က်န္ရစ္တဲ့ ငါးအသားျဖဴႏုႏုဟာ အလြန္စားေကာင္းတယ္ေပါ့။ သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ စိန္ကီး (သူ႔ကို လူေတြေခၚၾကတဲ့ စိန္ႀကီးကို ရရစ္ျဖဳတ္ၿပီး က်ေနာ္က စိန္ကီးပဲေခၚတယ္) "ဘယ္မွာလဲ၊ ငါးမီးဖုတ္ ေကၽြးမယ္ဆို။"
က်ေနာ့ကို ေစ်းထဲ ေခၚသြားတယ္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔အသိ ငါးသည္ေတြက ကိုစိန္လွေအာင္ ေစ်းထဲလာလို႔ ၀ိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကတာ၊ ေတြ႔တဲ့လူတိုင္းကို၊ "ငါ့သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္သားကို ငဖုတ္ ေကၽြးခ်င္လို႔၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္သားကို ငဖုတ္ေကၽြးခ်င္လို႔ " ၊ တေစ်းလံုး ေလွ်ာက္ေျပာလာတာ၊ ေနာက္ဆံုး ငါးလဲမရဘူး။ ညေနက်ေေတာ့ ႐ြာထဲမွာ လူတေယာက္ ငါးလင္ပန္းအႀကီးႀကီး တေကာင္ကို ထမ္းလာတာ၊ ေခၚ၀ယ္ၿပီး၊ ငါးလင္ပန္း ဟင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ ငါးလင္ပန္းႀကီးကလဲ ႀကီးလိုက္တာ ထမ္းေတာင္လာရတယ္။
တေန႔ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ စကားလဲ တခြန္းမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဟာ ပင္လယ္နဲ႔ နီးတယ္၊ လက္ခုတ္ကုန္းနဲ႔ နီးတယ္။ ေထာင္ကထြက္ရင္ "ေရငုတ္သေဘၤာတခု ေဆာက္ရင္ေကာင္း မလား" လို႔တဲ့။ ဟာသပဲ။ ေရငုတ္သေဘၤာ ေဆာက္တာထက္ အခုဒီထဲမွာ အရက္ခ်က္ေသာက္ တာက ပိုၿပီးျဖစ္ႏိုင္ဦးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ၃ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ စိမ္ရည္စိမ္ၿပီး၊ ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္းဆီက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း) (ယခု အေမရိက) ငွားေပး တဲ့ ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္နဲ႔ အရက္တခါ ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။
သူနဲ႔ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာက ရပ္လိုက္ၿပီး တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမႀကီးမွာ ေရးျခစ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ ဓါတ္ခြဲခန္းနည္းကိုေရးျပတယ္။ သူ႔က ေတာအရက္ခ်က္တဲ့ ေခါင္းၿမီးျခံဳ နည္းနဲ႔ ေရာေမႊ ပံုဆြဲၿပီး စီမံကိန္း ဆြဲလိုက္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ သူရယ္၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္း)ရယ္၊ ရဲေက်ာ္စြာ (ဥၾသ) (ယခု- က်ဴ႐ွင္ဆရာ၊ ေ႐ွ႔ေန) ရယ္က ထမင္းစားတအုပ္စု။ ရဲေက်ာ္စြာ တိုက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ေမာင္၀င္းက သူ႔ကို ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးတယ္။
သူ႔နာမည္ ဦးမတ္ႀကီး တြင္သြားပံုက၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အမႈတြဲ၊ သန္းထြန္းေအာင္ (ကိုပြင့္) ဆိုတာက၊ တေန႔မွာ ေသာ္တာေဆြရဲ႔ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ေျပာျပတယ္။ ၀တၳဳမွာ ဦးမွတ္ႀကီးဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ေဆြမ႐ွိ မ်ိဳးမ႐ွိ အရက္စြဲၿပီးေသေတာ့၊ အရပ္က ကုလားတေယာက္ေခၚ၊ အရက္တလံုးေပးၿပီး၊ အသုဘ ခ်ခိုင္းတယ္။ ကုလားက ဖ်ာလိပ္ထဲ ထည့္လာတဲ့ အေလာင္းကို သခ်ႋဳင္းေရာက္ေတာ့ ေမာတာနဲ႔ ခဏခ်ၿပီး ခါးၾကားမွထိုးလာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ေမာ့တယ္။ ေမာ့ရင္းကလဲ ဖ်ာလိပ္ကို တခ်က္ကန္လိုက္ၿပီး " ဦးမတ္ႀကီး ကာလူးစားမယ္..ထ..ထ" ဆိုၿပီး၊ အေလာင္းႀကီးကို ႏိႈးလိုက္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အားလံုးက စိန္ကီးကို ဦးမတ္ႀကီးလို႔ ၀ိုင္း စ, ၾကရာက တြင္သြားတာပဲ။
စိန္ကီးဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတယ္။ အားလံုးကလဲ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက တယ္။ သူ႔ခမ်ာ အလံနီျဖစ္ခဲ့ဖူးတာနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ထဲက သိန္းသန္းဦးတို႔လို တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အသလြတ္ တိုက္ခိုက္တာက လြဲရင္၊ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ (၀ဲေရာ ယာေရာ) ျပႆနာ မ႐ွိခဲ့ဘူး။
က်ေနာ္မပို႔လိုက္ရ သူတို႔ အသုဘ(၁) ဟာ ကြမ္းျခံကုန္းသား၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေမာင္ သာျမတ္ ျဖစ္သလို၊ အခု အမွတ္ (၃)ဟာ ကြမ္းျခံကုန္းသား ကိုစိန္လွေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးမတ္ႀကီးကေတာ့ ထၿပီး ကာလူးမစားႏိုင္႐ွာေတာ့ပါဘူး။
ေမာင္ေအး၀င္း။
ေမလ၊ ၁၆၊ ၂၀၀၈။
No comments:
Post a Comment