(တစ္)
နာဂစ္အလြန္ေန႔တေန႔
"ကၽြန္ေတာ့္တသက္မွာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူးဗ်ာ၊ အရမ္းျပင္းတဲ့ မုန္တိုင္းပါပဲ။ အိမ္ေခါင္မိုး ကို အေပၚဖက္ကေန ဆြဲစုပ္လိုက္သလို ၀ုန္းခနဲပြင့္ၿပီး ေလထဲပါသြားတာ။ မိုးေတြကလည္း ႐ြာေနေတာ့ တအိမ္လံုး ႐ႊဲစိုေနတာပဲ။ ေရကလည္း တက္လာတယ္ဗ်ာ။ တအိမ္လံုး ေနစရာကို မ႐ွိေတာ့ဘူး။"
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ သာေကတၿမိဳ႔နယ္ ၁၀ ရပ္ကြက္မွ ဦး၀င္းေမာ္က ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ အိမ္ထဲတြင္ ခံုတခုေပၚ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔မွ ဗာဒံပင္သည္ လဲက်ေနကာ ျခံစည္း႐ိုးကို ဖိထားၿပီး အိမ္၏ေ႐ွ႔ဖက္ပိုင္းကို ပိေနသည္။ ေဘးဖက္မွ ဓနိမိုးထရံကာ ၁၀ ေပ အိမ္ကေလးမွာ အမိုးေရာ အကာပါ မ႐ွိေတာ့။ ခ႐ုဆံကၽြတ္ျဖစ္ကာ ကေလးေတြ တျပံဳတမႀကီးႏွင့္ မသန္းေအးတို႔ မိသားစုမွာလည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြက ေရကျပင္ကေန၍ ေရမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္မ်ား၊ အ၀တ္စုတ္မ်ား၊ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား၊ သစ္တိုသစ္စမ်ား၊ အမိႈက္မ်ား ေပါေလာေျမာေနေသာ မဲညစ္ညစ္ေရထဲတြင္ ကေလးငယ္ မ်ားက ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလး၏ ေျခသလံုးေလာက္ ျမဳပ္ေနေသာ ေရျပင္ေပၚတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲေနၾကသည္။ ဓါတ္တိုင္မ်ား ၿပိဳလဲကာ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားက အိုက္က်ေနၾကသည္။ မေန႔ညေနကထိ သည္လမ္းကေလးထဲတြင္ ႐ြာၿပီးစ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုလက္ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစို သာသာယ
ာယာ ႐ွိခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး၊ တၿမိဳ႔နယ္လံုး၊ ယုတ္စြအဆံုး ရန္ကုန္တိုင္းတခုလံုး သဘာ၀အတိုင္း ေနသားတက် ႐ွိခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ တၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ သစ္ပင္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ၿပိဳလဲ က်ကုန္သည္။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ အပ်က္အစီးမ႐ွိဆိုေသာ အေနအထားက ႐ွာမွ႐ွားပါသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုးမွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အပ်က္အစီးပံုႀကီး တခုသဖြယ္ပင္။ ဤအျဖစ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေစခဲ့သူမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔၏ အယူအဆအရ ေႁမြဘုရင္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္ဆိုေသာ "နာဂစ္" ဟူသည့္ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းႀကီးတခု၏ လက္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က နာဂစ္အလြန္ေန႔ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀၈ ေမလ ၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။
(ႏွစ္)
မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာဧည့္သည္
မေန႔ညေနပိုင္းက ျဗဴတီမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံုကိုမ်ိဳးျမင့္ေဆြ၏ စတူဒီယို၌ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ စတူဒီယိုက ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမွာ ႐ွိသည္။ ေန႔လည္ဖက္ ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲတြင္ မုန္တိုင္းသတင္းက ပ်ံ႔ေနေလၿပီ။ အခ်ိဳ႔႐ံုးမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေန႔လည္ ၁ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ ကတည္းက ျပန္လႊတ္ၾကသည္။ ေန႔ခင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကတည္းက "ၿမိဳ႔ထဲမွာေတာ့ မုန္တိုင္းသတင္းေၾကာင့္ လူေတြ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီ" ဟု မိတ္ေဆြက ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး႐ိုက္ရန္ ေမာ္ဒယ္မ်ားကို ေစာင့္ရင္း ည ၇နာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းအဖြဲ႔သားမ်ားျဖစ္ေသာ ဆရာမ ေအးၿငိမ္းစံႏွင့္ ၿဖိဳးစုပိုပိုတို႔က "ရတနာမိုင္ လာရင္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ မုန္တိုင္းလာမွာမို႔ ကားငွားမရရင္ ခက္မယ္။ သမီးက ေထာက္ၾကန္႔ထိျပန္ရမွာ။ ဆရာမကလည္း ေျမာက္ဥကၠလာ ျပန္ရမွာ" ဟု ဆိုလာသည္။ ရတနာမိုင္ ေရာက္လာေသာအခါ အ၀တ္အစားကိစၥမွာၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားငွားၿပီး လစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ည႐ွစ္နာရီ ေလာက္တြင္ ကားႏွစ္စီး သံုးစီးေလာက္သာ ႐ွိၿပီး တလမ္းလံုး ႐ွင္းေနသည္။
ဓာတ္ပံုဆရာကိုမ်ိဳးျမင္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္စကတည္းက မုန္တိုင္းသတင္းကို ၾကားရသမွ် ျပန္ေျပာျပေနသည္။ ၂ နာရီေလာက္မွစ၍ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၌ အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးက စတင္ျဖတ္သန္းေနၿပီတဲ့။ လပြတၱာမွာလည္း အပ်က္အစီးေတြ မ်ားၿပီး အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္သတဲ့။ မိုးေလ၀သသတင္းအရလည္း ရန္ကုန္ ေအာက္ပိုင္း ၿမိဳ႔နယ္ေတြ မုန္တိုင္းအတြက္ အထူးစိုးရိမ္ရသတဲ့။ စသည္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာျဖစ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေဆြလြင္သန္းတို႔ ကားငွား၍ ျပန္ၾကေသာအခါ ည ၉ နာရီခြဲသာသာ ႐ွိေပၿပီ။ ၿမိဳ႔ထဲမွ သာေကတသို႔ ျပန္ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ကားတစီးစ ႏွစ္စီးစသာ ေတြ႔ရသည္။ မုန္တိုင္းမက်ခင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းဆိုသည္မွာ ဒါမ်ိဳးလားဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေ႐ွ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အလို.. ဘုရားေရ.... ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုး နီရဲေနပါလား"
ထိုအခိ်န္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႔၍ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလမ်ားေၾကာင့္ အုန္းလက္ မ်ား ယိမ္းခါစ ျပဳလာသည္။ မိုးစက္မ်ားက တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ က်ေနသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကလည္း မုန္တိုင္းအေၾကာင္းႏွင့္ စကားစသည္။ မုန္တိုင္းႀကီးက သမီးလွကၽြန္းေပၚမွာ ဗဟိုျပဳေနတာ။ အခ်င္း၀က္ မိုင္ ၁၅၀ ႐ွိတာ။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲက ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းမွာ မိုင္ ၁၂၀ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ခဲ့တာ။ အေ႐ွ႔ဘက္ကို တနာရီ ၁၅ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေ႐ြ႔လာတာ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္မွာ မုန္တိုင္းဒီေရ ၁၂ ေပခန္႔အထိ တက္လာႏိုင္တာေတြ၊ တရစပ္ ေျပာေနပါေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔၍ အိပ္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ အခ်ိဳ႔က မုန္တိုင္းမွာ လူအမ်ား ေျပာေနၾကသေလာက္ စိုးရိမ္စရာမ႐ွိဟု ယူဆၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ကမၻာပ်က္မေလာက္နီးနီး စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ နာဂစ္ကိုေတာ့ လန္႔ေနၾကသည္မွာ အမွန္ပင္။
ထိုညက ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ မုန္တိုင္းအေၾကာင္း ေျပာေနစဥ္အတြင္း မိုးက ပိုၿပီးသည္းလာကာ ေလက ျပင္းလာသည္။ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရန္ ျပတင္းတံခါးတခ်ပ္ ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ တေ၀ါေ၀ါေလသံမ်ားက လူပါလြင့္စဥ္မတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္ထဲ႐ွိ ဓါတ္ပံုမ်ား ပ်ံသန္းကုန္သည္။ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ျပကၡဒိန္မ်ား လြင့္စဥ္ျပဳတ္က်ကုန္ သည္။ ျပင္းထန္ေသာ မိုးစက္ျမားတံမ်ားၾကားတြင္ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ အုန္းပင္မ်ား ရမ္းခါေန သည္။ အိမ္ေရွ႔ လမ္းမေပၚတြင္ အသြားအလာ ႐ွင္းေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားမွာ ေလအ႐ွိန္ေၾကာင့္ "ကယ္ပါ၊ ကူပါ" ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ဆြဲခါခံထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင့္တိုးေနသည္။ မုန္တိုင္းက တစထက္တစ ျပင္းထန္လာသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ည ၁၂ နာရီ ထိုးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနကာ မုန္တိုင္းကို နားစြင့္ေနရသည္။ နာဂစ္က အေ၀းမွ ေအာ္၍လာသည္။ တေ၀ါေ၀ါ၊ တ၀ီးတ၀ီးႏွင့္ အိမ္မ်ားကို တ၀ုန္း၀ုန္း တိုးေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္မ်ား ဘာျဖစ္သြားမလဲ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အိမ္ေခါင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ နံရံေတြ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနေသာ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းေနရသည္။ ဇနီးကေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ကာ သံဗုေဒၶဂါထာကို အေခါက္မ်ားစြာ ႐ြတ္ဆိုေန ေလသည္။ ေန႔လည္တခင္းလံုး ေျပာဆိုခဲ့ၾကေသာ နာဂစ္သည္ ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာ ဧည့္သည္သည္ကား အေရာက္လာၿပီး ရမ္းကား၍ ေနေခ်ၿပီေကာ။
(သံုး)
ေစတန္၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း
၃ ရက္ေန႔ မနက္သို႔ ကူးၿပီ။ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွစ၍ မုန္တိုင္းသည္ တေစၦတေကာင္၏ ေလခၽြန္သံမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ျမည္ဟီး၍ ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ မိုးက သည္းသည္။ အေမွာင္ထုေအာက္တြင္ ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ကုတ္ေနေသာ သာေကတၿမိဳ႔ ကေလးကို ေစတန္၏ သမီးေတာ္က သူ႔အစြမ္းျဖင့္ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းကာ အႏိုင္က်င့္ေတာ့ သည္။ အိမ္နံရံမ်ားကို ၾကာပြတ္အႀကီးႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ေနသလို၊ မိုးစက္သံမ်ားက တ႐ႊီး႐ႊီးႏွင့္။ အိမ္ေခါင္သြပ္မ်ားႏွင့္ ျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ရမ္းကားေနေသာ အမူးသမားမ်ား၏ ေဒါသႏွင့္ ေဆာင့္ၿပီးအကန္ခံေနရသလို၊ အ႐ိုက္ခံေနရလို ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ၍ ေနေတာ့သည္။ တံခါး႐ြက္မ်ားကို နည္းနည္းမွ မလႈပ္ႏိုင္ေစရန္ ႀကိဳးျဖင့္ လိုက္ခ်ည္ရသည္။ တံခါးမႀကီးမ်ားကို ဆက္တီခံုမ်ားျဖင့္ ဖိကပ္ထားရသည္။ ဘယ္က ၀င္ေနမွန္းမသိေသာ မိုးစက္အမႈန္အမႊားမ်ားက တအိမ္လံုးကို ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေစသည္။ ေရစို၍ မျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အိမ္ခန္းထဲ ေျပာင္းရသည္။ မီးေမွာင္က်ေနၿပီး ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ အသံမ်ိဳးစံုႏွင့္ တသိမ့္တသိမ့္ ခါေနေသာ အိမ္တလံုးထဲတြင္ ေစတန္၏ သ
မီးေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခန္းမွာ ဗ်ာပါဒမ်ားျဖင့္ လံုးေထြးကာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရင္း နံနက္မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရပါေတာ့သည္။
မိုးလင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး မႈန္မိႈင္း၍ေနသည္။ လွမ္းျမင္ေနရ ေသာ စားပြဲတင္နာရီကေလး၏ လက္တံမ်ားက မနက္ ၇ နာရီခြဲၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ နာရီလက္တံမ်ား ရပ္တန္႔ေနသလား ေအာက္ေမ့မိသည္။ ထိုအခိုက္ ဒီဇိုင္းဆရာ ေကဇက္အို (ကိုေဇာ္ဦး)ထံမွ ဖုန္းလာသည္။ စဥ့္အိုးတန္းအလယ္ ဘေလာက္ ၆လႊာမွ သူ႔အခန္းေခါင္မိုး လန္ေနေၾကာင္း အကိုတို႔အေျခအေနေရာ ဘယ္လို႐ွိသလဲ လွမ္းေမးသည္။ သူေမးေတာ့မွ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္ေ႐ွ႔ အုတ္ေလွကား ၃ထစ္ေလာက္ ျမင့္ တက္လာေသာ ေရမ်ားက ေဖြးေနေၾကာင္း၊ အိမ္တခုလံုး ေလထဲပါသြားမလားလို႔ စိတ္ပူေနရ ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ညီျဖစ္သူ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ အကိုႀကီးကိုမိုး၀င္းထံမွ ဖုန္းလာသည္။ ကိုမိုး၀င္း၏ ဖခင္ႏွစ္လည္ ဆြမ္းေကၽြးဖိတ္ထားသည္။ ဘယ္လိုမွ မလာႏိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္ရသည္။ မည္သူမွ် သြားႏိုင္ၾကမည္မထင္။ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္မ်ား ေ၀ငွ လိုက္ၾက႐ံုသာ။
ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္း၏ အာဃာတမ်ားထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္သြားေသာ္ လည္း ဖုန္းလိုင္းမ်ား ေခၚ၍ ရေနေသးသျဖင့္ အံ့ၾသရသည္။ မိုးက မစဲေသး။ ေလက ပိုၾကမ္းေနသည္။ ေရက သံုးေပေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ ေျမျပင္မွ လူတထိုင္စာ လြတ္ေနေသာ အိမ္ၾကမ္းခင္း၏ ခါးပန္းသို႔ တက္လာေသာေရက တိုက္ခါနီးေနသည္။ ၾကမ္းခင္း နိမ့္ေသာ အိမ္မ်ားတြင္ ဤအေျခအေန၌ ေရမ်ား၀င္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး ေရမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလာက္ၿပီ။ အိမ္ေခါင္မွ တျဗန္းျဗန္းႏွင့္ ႐ိုက္ေနေသာ အမိုးသြပ္မ်ား၏ အေျခအေနကို တက္ၾကည့္ရင္း တဖက္အိမ္ေခါင္ ျမင့္မိုရ္ပိတ္တြင္ ခိုကပ္ေနေသာ စာကေလး မ်ားႏွင့္ ခိုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႔ ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အိမ္ေခါင္၏ မွ်ားတန္းႏွင့္ သြပ္မိုးအၾကား တြယ္ကပ္ေနရင္းက ျဖဳတ္ခနဲ ျဖဳတ္ခနဲ မုန္တိုင္းထဲ ပါသြားပံုမွာ ခဲတလံုးကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေလထဲသို႔ ပစ္လိုက္ေသာအခါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုမ်ိဳး စိတ္မေကာင္း ဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။
နာဂစ္က အားျပင္း႐ံုသာမက၊ ပရိယယ္လည္း မ်ားသည္။ ေလက တဖက္တည္းမွ တိုက္ခတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ အရပ္မ်က္ႏွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုက္သည္။ မုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္မ ျဖတ္သန္းေနသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ တနာရီ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ တိုက္ေသာ ေလျပင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးသည္။ ဤေလျပင္းသည္ တနာရီ မိုင္ ၈၀၊ ၁၀၀ အနည္းဆံုး ႐ွိမည္ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ၁၂၀ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မည္။ ေလတိုက္ႏႈန္း ျမင့္ရသည့္အထဲ ၀ဲလွည့္၍ တိုက္သျဖင့္ ပို၍ခံစားၾကရသည္။ ေလသည္ အေနာက္မွ အေနာက္ေတာင္၊ အေနာက္ေျမာက္၊ ေျမာက္၊ ေတာင္၊ အေ႐ွ႔ စသည္ျဖင့္ ႀကံဳသလို ပစ္ခတ္တိုက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခမ်ာ စေကာထဲမွ ဇီးျဖဴသီးမ်ားပမာ။
မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေသာအခါ မုန္တိုင္း၏ သဘာ၀ကို စတင္ အကဲခတ္မိသူတို႔မွာ ငွက္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ က်လိက်လိႏွင့္ ေအာ္သံမ်ားက မုန္တိုင္းအ႐ွိန္ေလွ်ာ့သြား ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အိမ္ေ႐ွ႔ ဇဂၤမလမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ မ႐ွိေသးေသာ္လည္း လူမ်ား ႏွစ္ေယာက္စ သံုးေယာက္စ ေတြ႔ေနရသည္။ မိုးက စဲလာသည္။ ေလက အားေပ်ာ့သြားၿပီး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ အားႏွင့္ တိုက္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႔တြင္ ေရအေဖြးသားႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေ႐ွ႔၀င္းထရံကို ေဘးအိမ္မွ ဗာဒံပင္ႏွင့္ ကတက္ပင္တို႔ လဲက်ၿပီး ပိေနသည္။ လမ္းမသို႔ ထြက္ကာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္ လဲက်ေနသည္။ အခ်ိဳ႔က လမ္းမေပၚ၊ အခ်ိဳ႔က အိမ္ေပၚသို႔၊ အခ်ိဳ႔က ဓါတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဖုန္းႀကိဳးမ်ားကို ဖိ၍ ဓါတ္တိုင္၊ ဖုန္းတိုင္မ်ားႏွင့္အတူ တံုးလံုးလဲေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔အိမ္မ်ားမွာ ပိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခုတ္ထြင္ ႐ွင္းလင္းေနၾကသည္။ နာဂစ္၏ ေျခရာလက္ရာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏြမ္းဟိုက္၍ က်န္ခဲ့ေစေတာ့သည္။
(ေလး)
နာဂစ္ရဲ႔လက္ေဆာင္မ်ား
"မုန္တိုင္းက တရက္ပဲ တိုက္လို႔ဗ်ာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္သာတိုက္ရင္ လူေတြလည္း ႐ူးကုန္ၾကမလား မသိဘူး"
ေဒါပံုတြင္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္ျပားႏွင့္ သံမ်ား လိုက္၀ယ္ ေနရင္း ေျပာသည္။ သြပ္သံက တဆယ္သား ၃၅၀ ႐ွိေနတာက အခု ၃၅၀၀ အထိ တက္သြား ေၾကာင္း။ သြပ္တခ်ပ္ ၅၀၀၀၊ ၆၀၀၀၀ ႐ွိရာမွ တေသာင္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ေစ်းအဆမတန္ တက္ေနေၾကာင္း။ အစားအေသာက္ဆိုင္မ်ား လံုး၀ မဖြင့္ႏိုင္ေသး ဘဲ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ႏွင့္ မီးေသြး၊ ဆန္၊ ဆီ စသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကို ဆိုင္မ်ားတြင္ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ယူေနၾကသည္။ သာေကတၿမိဳ႔ကေလးအား လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈရင္း နာဂစ္၏ လက္ေဆာင္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ လူမ်ားမွာ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ႐ွင္းသူက႐ွင္း၊ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ား ျပန္႐ိုက္သူက႐ိုက္၊ ၿပိဳက်သြားေသာ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားမွာလည္း ဓမၼာ႐ံုမ်ား၊ ဘုရား၀င္းမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စုေ၀း စတည္းခ်ေနၾကရေလသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္သြားၾကသလဲ ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လွည့္လည္ကာ ပြဲေစ်းတန္း လမ္းေလွ်ာက္၍ ၾကည့္ၾကသလို ပ်ားပန္းခတ္၍ ေနေလသည္။ လမ္းမႀကီးမ်ား၏ ၀ဲယာတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲက်ေနသည္မွာ အလြန္အင္အားႀကီးမားသည့္ သတၱ၀ါႀကီးတေကာင္ ေဒါသတႀကီး ရမ္းကားထားသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။
စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ အမိုးမ်ားပြင့္ထြက္၍ ေရျမဳပ္ေနၾကကာ အခ်ိဳ႔အေဆာင္မ်ားမွာ သစ္ပင္ပိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ထရန္စေဖာ္မာ တိုင္မ်ား လဲက်၍ ဓါတ္တိုင္အားလံုးလိုလို ၿပိဳလဲ ကုန္သည္။ တယ္လီဖုန္းတိုင္မ်ားလည္း လဲကုန္၍ ဖုန္းအဆက္အသြယ္မ်ားလည္း ျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ား အသြားအလာ အလြန္နည္းသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္ကုန္သျဖင့္ စီအင္န္ဂ်ီ (CNG) ျဖည့္ေသာ ဆိုင္မ်ားလည္း ပိတ္ထား ရကာ ဘတ္စ္ကားမ်ား မထြက္ႏိုင္ေသးေခ်။ ဓါတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ေစ်းမွာလည္း က်ပ္တေသာင္း ေက်ာ္ထိ ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္နီးပါး လဲက်သည္။ ေၾကာ္ျငာ ဘီလ္ဘုတ္မ်ားမွာ တခုမွ အေကာင္းပကတိ မ႐ွိၾကေတာ့ဘဲ လမ္းမမ်ားေပၚသို႔ ကၽြမ္းစိုက္ ေနၾကသည္။ ထိုညတြင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ မနက္စာႏွင့္ညစာကို ၂ နပ္ေပါင္း၍ ျဖစ္သလိုႏွင့္ ၿပီးလိုက္ၾကရၿပီး ေနာက္ထပ္မုန္တိုင္း ႐ွိတယ္၊ ငလ်င္လႈပ္ဦးမွာတဲ့ စသည့္ ေကာလဟလမ်ားႏွင့္ က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ကာ အေမွာင္ထုေအာက္ တြင္ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလ်ာင္းေနရ ပါေတာ့သည္။
(ငါး)
နာဂစ္ေက်ာခိုင္းသြားၿပီးေနာက္
နာဂစ္အလြန္ ေန႔ရက္မ်ားမွာ မသက္သာေသာ သတင္းမ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ရေပသည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းသြားရာ ေဒသမ်ား၏ အပ်က္အစီး အဆံုးအ႐ႈံးမ်ားႏွင့္ လူအေသအေပ်ာက္ စာရင္းမ်ားမွာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၊ မိန္းမလွကၽြန္း၊ လပြတၱာ၊ ဘိုကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေကာ့မွဴး အစ႐ွိေသာ ေဒသမ်ား၏ ေၾကကြဲဖြယ္ အဆံုးအ႐ႈံးသတင္းမ်ားတြင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ အသက္ဆံုး႐ႈံးရေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား၊ ထိုအေရအတြက္ထက္ ၂ ဆေက်ာ္ေက်ာ္ မ်ားျပားသည့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သူမ်ား၊ ဒဏန္ရာရသူမ်ား၊ အသက္မေသေသာ္လည္း ၿမိဳ႔ပ်က္ ႐ြာပ်က္ ေနစရာအေျခပ်က္ၾက သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကားေနရေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးဆိုသည္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူမ်ား လာေရာက္စုေ၀း၍ ေနထိုင္ ၾကေသာ ေဒသတခုလည္း ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္းမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ စား ေသာက္ၾကၿပီး အေျခခ်သူမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ ပုသိမ္၊ ဘိုကေလး၊ ေဒးဒရဲ၊ က်ိဳက္လတ္၊ ျမန္ေအာင္၊ ဟသၤတ စသည့္ ၿမိဳ႔မ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ အိမ္ဦးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ဆိုသလို ကူးလူးဆက္ဆံ ေနၾကရသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ကြန္ယက္သဖြယ္ ခ်ိတ္ဆက္ေနၾကသည္။ အထက္ပါေဒသမ်ားကို နာဂစ္ႏွိပ္စက္သြားသည့္ အေျခအေနမ်ား သည္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ေစ်းထဲ၊ ႐ံုးထဲ၊ ဆိုင္မ်ားထဲမွသည္ ကမၻာ့သတင္းေလာကထိ ထိပ္တန္း သတင္း ျဖစ္သြားသည္။ မုန္တိုင္းက မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏႈန္း တိုက္သည္။ ေရက ေပ ၂၀ ေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ မုန္တိုင္းလမ္းေၾကာင္း အတြင္း႐ွိေသာ ကၽြန္းေပၚမွ ႐ြာမ်ား၊ ျမစ္ကမ္းေဘး ၀ဲယာမွ ေက်းလက္မ်ား၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ားမွ လူေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေရလိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ေအာက္တြင္ အသက္လုခ်ိန္မရလိုက္ပဲ ဘ၀ကူးသြားၾကရသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ကၽြန္းမ်ား၊ ႐ြာမ်ား ႐ွိသည္ဟု ၾကားရသည္။ ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သည္ေနရာလမ္း၊ သည္ေနရာလယ္ကြက္၊ သည္ေနရာ စည္း႐ိုးဟူ၍ ျပန္ေျပာလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေရျပန္က်သြားေသာအခါ ႏံုးေျမမ်ားက ဖို႔ကုန္သည္။ အသက္မေသဘဲ က်န္သူတို႔အတြက္ ေနစရာမ႐ွိ၊ ေသာက္စရာနတၱိ၊ စားစရာျပတ္၏ ဆိုသည့္၀ဲဂယက္တြင္း ကူးခတ္ရေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရသူမ်ားအတြက္ ကူညီေထာက္ပ့ံေရးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ကူညီေထာက္ပ့ံေရး၊ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္မ်ား ေပးပို႔ေဆာင္႐ြက္လ်က္ ႐ွိသည္ကို ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ မ်ားႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ နီးစပ္ရာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသည့္ ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ကူညီေထာက္ပံ့ေနၾကသည္မ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ မိသားစု ေပ်ာက္သြားသူမ်ား၏ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္႐ြက္ရဦးမည့္ အလြန္ခက္ခဲသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
လက္႐ွိအေျခအေနမွာ အိုးအိမ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးထက္ အသက္႐ွင္က်န္ရစ္သူ မ်ားအတြက္ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈကို အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေရေတာမ်ား က်ဲပါးကုန္ေသာ ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ သစ္ေတာ၊ ေတာင္ကုန္းမ်ား ျပဳန္းတီးေနေသာ ေဒသမ်ားသည္ ေလဖိအားနည္း ရပ္၀န္းေဒသျဖစ္ေပၚကာ မုန္တိုင္းမ်ားကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သျဖင့္ နာဂစ္၏ သတိေပးဆံုးမခဲ့မႈမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္ ျဖစ္သည္။ ေဂဟစနစ္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာင္မ်ားတြင္ လာလတၱံ႔ေသာ နာဂစ္မ်ားကို တားဆီးရမည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး၏ အနိမ္႔ဆံုးတာ၀န္တရပ္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ၾကယ္စင္ျမစ္
(၉- ၅-၂၀၀၈)
{ ျဗဴတီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခြင့္မသာခဲ့လို႔ ခြင့္မေတာင္းရပဲ မာယာမွာ ေဖာ္ျပ လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ ႏွင့္ ျဗဴတီမဂၢဇင္း တို႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ }
နာဂစ္အလြန္ေန႔တေန႔
"ကၽြန္ေတာ့္တသက္မွာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူးဗ်ာ၊ အရမ္းျပင္းတဲ့ မုန္တိုင္းပါပဲ။ အိမ္ေခါင္မိုး ကို အေပၚဖက္ကေန ဆြဲစုပ္လိုက္သလို ၀ုန္းခနဲပြင့္ၿပီး ေလထဲပါသြားတာ။ မိုးေတြကလည္း ႐ြာေနေတာ့ တအိမ္လံုး ႐ႊဲစိုေနတာပဲ။ ေရကလည္း တက္လာတယ္ဗ်ာ။ တအိမ္လံုး ေနစရာကို မ႐ွိေတာ့ဘူး။"
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ သာေကတၿမိဳ႔နယ္ ၁၀ ရပ္ကြက္မွ ဦး၀င္းေမာ္က ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ အိမ္ထဲတြင္ ခံုတခုေပၚ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔မွ ဗာဒံပင္သည္ လဲက်ေနကာ ျခံစည္း႐ိုးကို ဖိထားၿပီး အိမ္၏ေ႐ွ႔ဖက္ပိုင္းကို ပိေနသည္။ ေဘးဖက္မွ ဓနိမိုးထရံကာ ၁၀ ေပ အိမ္ကေလးမွာ အမိုးေရာ အကာပါ မ႐ွိေတာ့။ ခ႐ုဆံကၽြတ္ျဖစ္ကာ ကေလးေတြ တျပံဳတမႀကီးႏွင့္ မသန္းေအးတို႔ မိသားစုမွာလည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြက ေရကျပင္ကေန၍ ေရမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္မ်ား၊ အ၀တ္စုတ္မ်ား၊ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား၊ သစ္တိုသစ္စမ်ား၊ အမိႈက္မ်ား ေပါေလာေျမာေနေသာ မဲညစ္ညစ္ေရထဲတြင္ ကေလးငယ္ မ်ားက ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလး၏ ေျခသလံုးေလာက္ ျမဳပ္ေနေသာ ေရျပင္ေပၚတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲေနၾကသည္။ ဓါတ္တိုင္မ်ား ၿပိဳလဲကာ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားက အိုက္က်ေနၾကသည္။ မေန႔ညေနကထိ သည္လမ္းကေလးထဲတြင္ ႐ြာၿပီးစ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုလက္ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစို သာသာယ
ာယာ ႐ွိခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး၊ တၿမိဳ႔နယ္လံုး၊ ယုတ္စြအဆံုး ရန္ကုန္တိုင္းတခုလံုး သဘာ၀အတိုင္း ေနသားတက် ႐ွိခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ တၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ သစ္ပင္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ၿပိဳလဲ က်ကုန္သည္။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ အပ်က္အစီးမ႐ွိဆိုေသာ အေနအထားက ႐ွာမွ႐ွားပါသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုးမွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အပ်က္အစီးပံုႀကီး တခုသဖြယ္ပင္။ ဤအျဖစ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေစခဲ့သူမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔၏ အယူအဆအရ ေႁမြဘုရင္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္ဆိုေသာ "နာဂစ္" ဟူသည့္ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းႀကီးတခု၏ လက္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က နာဂစ္အလြန္ေန႔ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀၈ ေမလ ၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။(ႏွစ္)
မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာဧည့္သည္
မေန႔ညေနပိုင္းက ျဗဴတီမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံုကိုမ်ိဳးျမင့္ေဆြ၏ စတူဒီယို၌ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ စတူဒီယိုက ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမွာ ႐ွိသည္။ ေန႔လည္ဖက္ ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲတြင္ မုန္တိုင္းသတင္းက ပ်ံ႔ေနေလၿပီ။ အခ်ိဳ႔႐ံုးမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေန႔လည္ ၁ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ ကတည္းက ျပန္လႊတ္ၾကသည္။ ေန႔ခင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကတည္းက "ၿမိဳ႔ထဲမွာေတာ့ မုန္တိုင္းသတင္းေၾကာင့္ လူေတြ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီ" ဟု မိတ္ေဆြက ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး႐ိုက္ရန္ ေမာ္ဒယ္မ်ားကို ေစာင့္ရင္း ည ၇နာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းအဖြဲ႔သားမ်ားျဖစ္ေသာ ဆရာမ ေအးၿငိမ္းစံႏွင့္ ၿဖိဳးစုပိုပိုတို႔က "ရတနာမိုင္ လာရင္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ မုန္တိုင္းလာမွာမို႔ ကားငွားမရရင္ ခက္မယ္။ သမီးက ေထာက္ၾကန္႔ထိျပန္ရမွာ။ ဆရာမကလည္း ေျမာက္ဥကၠလာ ျပန္ရမွာ" ဟု ဆိုလာသည္။ ရတနာမိုင္ ေရာက္လာေသာအခါ အ၀တ္အစားကိစၥမွာၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားငွားၿပီး လစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ည႐ွစ္နာရီ ေလာက္တြင္ ကားႏွစ္စီး သံုးစီးေလာက္သာ ႐ွိၿပီး တလမ္းလံုး ႐ွင္းေနသည္။
ဓာတ္ပံုဆရာကိုမ်ိဳးျမင္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္စကတည္းက မုန္တိုင္းသတင္းကို ၾကားရသမွ် ျပန္ေျပာျပေနသည္။ ၂ နာရီေလာက္မွစ၍ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၌ အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးက စတင္ျဖတ္သန္းေနၿပီတဲ့။ လပြတၱာမွာလည္း အပ်က္အစီးေတြ မ်ားၿပီး အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္သတဲ့။ မိုးေလ၀သသတင္းအရလည္း ရန္ကုန္ ေအာက္ပိုင္း ၿမိဳ႔နယ္ေတြ မုန္တိုင္းအတြက္ အထူးစိုးရိမ္ရသတဲ့။ စသည္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာျဖစ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေဆြလြင္သန္းတို႔ ကားငွား၍ ျပန္ၾကေသာအခါ ည ၉ နာရီခြဲသာသာ ႐ွိေပၿပီ။ ၿမိဳ႔ထဲမွ သာေကတသို႔ ျပန္ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ကားတစီးစ ႏွစ္စီးစသာ ေတြ႔ရသည္။ မုန္တိုင္းမက်ခင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းဆိုသည္မွာ ဒါမ်ိဳးလားဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေ႐ွ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အလို.. ဘုရားေရ.... ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုး နီရဲေနပါလား"
ထိုအခိ်န္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႔၍ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလမ်ားေၾကာင့္ အုန္းလက္ မ်ား ယိမ္းခါစ ျပဳလာသည္။ မိုးစက္မ်ားက တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ က်ေနသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကလည္း မုန္တိုင္းအေၾကာင္းႏွင့္ စကားစသည္။ မုန္တိုင္းႀကီးက သမီးလွကၽြန္းေပၚမွာ ဗဟိုျပဳေနတာ။ အခ်င္း၀က္ မိုင္ ၁၅၀ ႐ွိတာ။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲက ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းမွာ မိုင္ ၁၂၀ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ခဲ့တာ။ အေ႐ွ႔ဘက္ကို တနာရီ ၁၅ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေ႐ြ႔လာတာ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္မွာ မုန္တိုင္းဒီေရ ၁၂ ေပခန္႔အထိ တက္လာႏိုင္တာေတြ၊ တရစပ္ ေျပာေနပါေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔၍ အိပ္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ အခ်ိဳ႔က မုန္တိုင္းမွာ လူအမ်ား ေျပာေနၾကသေလာက္ စိုးရိမ္စရာမ႐ွိဟု ယူဆၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ကမၻာပ်က္မေလာက္နီးနီး စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ နာဂစ္ကိုေတာ့ လန္႔ေနၾကသည္မွာ အမွန္ပင္။
ထိုညက ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ မုန္တိုင္းအေၾကာင္း ေျပာေနစဥ္အတြင္း မိုးက ပိုၿပီးသည္းလာကာ ေလက ျပင္းလာသည္။ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရန္ ျပတင္းတံခါးတခ်ပ္ ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ တေ၀ါေ၀ါေလသံမ်ားက လူပါလြင့္စဥ္မတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္ထဲ႐ွိ ဓါတ္ပံုမ်ား ပ်ံသန္းကုန္သည္။ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ျပကၡဒိန္မ်ား လြင့္စဥ္ျပဳတ္က်ကုန္ သည္။ ျပင္းထန္ေသာ မိုးစက္ျမားတံမ်ားၾကားတြင္ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ အုန္းပင္မ်ား ရမ္းခါေန သည္။ အိမ္ေရွ႔ လမ္းမေပၚတြင္ အသြားအလာ ႐ွင္းေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားမွာ ေလအ႐ွိန္ေၾကာင့္ "ကယ္ပါ၊ ကူပါ" ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ဆြဲခါခံထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင့္တိုးေနသည္။ မုန္တိုင္းက တစထက္တစ ျပင္းထန္လာသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ည ၁၂ နာရီ ထိုးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနကာ မုန္တိုင္းကို နားစြင့္ေနရသည္။ နာဂစ္က အေ၀းမွ ေအာ္၍လာသည္။ တေ၀ါေ၀ါ၊ တ၀ီးတ၀ီးႏွင့္ အိမ္မ်ားကို တ၀ုန္း၀ုန္း တိုးေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္မ်ား ဘာျဖစ္သြားမလဲ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အိမ္ေခါင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ နံရံေတြ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနေသာ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းေနရသည္။ ဇနီးကေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ကာ သံဗုေဒၶဂါထာကို အေခါက္မ်ားစြာ ႐ြတ္ဆိုေန ေလသည္။ ေန႔လည္တခင္းလံုး ေျပာဆိုခဲ့ၾကေသာ နာဂစ္သည္ ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာ ဧည့္သည္သည္ကား အေရာက္လာၿပီး ရမ္းကား၍ ေနေခ်ၿပီေကာ။
(သံုး)
ေစတန္၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း
၃ ရက္ေန႔ မနက္သို႔ ကူးၿပီ။ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွစ၍ မုန္တိုင္းသည္ တေစၦတေကာင္၏ ေလခၽြန္သံမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ျမည္ဟီး၍ ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ မိုးက သည္းသည္။ အေမွာင္ထုေအာက္တြင္ ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ကုတ္ေနေသာ သာေကတၿမိဳ႔ ကေလးကို ေစတန္၏ သမီးေတာ္က သူ႔အစြမ္းျဖင့္ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းကာ အႏိုင္က်င့္ေတာ့ သည္။ အိမ္နံရံမ်ားကို ၾကာပြတ္အႀကီးႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ေနသလို၊ မိုးစက္သံမ်ားက တ႐ႊီး႐ႊီးႏွင့္။ အိမ္ေခါင္သြပ္မ်ားႏွင့္ ျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ရမ္းကားေနေသာ အမူးသမားမ်ား၏ ေဒါသႏွင့္ ေဆာင့္ၿပီးအကန္ခံေနရသလို၊ အ႐ိုက္ခံေနရလို ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ၍ ေနေတာ့သည္။ တံခါး႐ြက္မ်ားကို နည္းနည္းမွ မလႈပ္ႏိုင္ေစရန္ ႀကိဳးျဖင့္ လိုက္ခ်ည္ရသည္။ တံခါးမႀကီးမ်ားကို ဆက္တီခံုမ်ားျဖင့္ ဖိကပ္ထားရသည္။ ဘယ္က ၀င္ေနမွန္းမသိေသာ မိုးစက္အမႈန္အမႊားမ်ားက တအိမ္လံုးကို ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေစသည္။ ေရစို၍ မျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အိမ္ခန္းထဲ ေျပာင္းရသည္။ မီးေမွာင္က်ေနၿပီး ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ အသံမ်ိဳးစံုႏွင့္ တသိမ့္တသိမ့္ ခါေနေသာ အိမ္တလံုးထဲတြင္ ေစတန္၏ သ
မီးေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခန္းမွာ ဗ်ာပါဒမ်ားျဖင့္ လံုးေထြးကာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရင္း နံနက္မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရပါေတာ့သည္။မိုးလင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး မႈန္မိႈင္း၍ေနသည္။ လွမ္းျမင္ေနရ ေသာ စားပြဲတင္နာရီကေလး၏ လက္တံမ်ားက မနက္ ၇ နာရီခြဲၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ နာရီလက္တံမ်ား ရပ္တန္႔ေနသလား ေအာက္ေမ့မိသည္။ ထိုအခိုက္ ဒီဇိုင္းဆရာ ေကဇက္အို (ကိုေဇာ္ဦး)ထံမွ ဖုန္းလာသည္။ စဥ့္အိုးတန္းအလယ္ ဘေလာက္ ၆လႊာမွ သူ႔အခန္းေခါင္မိုး လန္ေနေၾကာင္း အကိုတို႔အေျခအေနေရာ ဘယ္လို႐ွိသလဲ လွမ္းေမးသည္။ သူေမးေတာ့မွ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္ေ႐ွ႔ အုတ္ေလွကား ၃ထစ္ေလာက္ ျမင့္ တက္လာေသာ ေရမ်ားက ေဖြးေနေၾကာင္း၊ အိမ္တခုလံုး ေလထဲပါသြားမလားလို႔ စိတ္ပူေနရ ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ညီျဖစ္သူ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ အကိုႀကီးကိုမိုး၀င္းထံမွ ဖုန္းလာသည္။ ကိုမိုး၀င္း၏ ဖခင္ႏွစ္လည္ ဆြမ္းေကၽြးဖိတ္ထားသည္။ ဘယ္လိုမွ မလာႏိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္ရသည္။ မည္သူမွ် သြားႏိုင္ၾကမည္မထင္။ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္မ်ား ေ၀ငွ လိုက္ၾက႐ံုသာ။
ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္း၏ အာဃာတမ်ားထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္သြားေသာ္ လည္း ဖုန္းလိုင္းမ်ား ေခၚ၍ ရေနေသးသျဖင့္ အံ့ၾသရသည္။ မိုးက မစဲေသး။ ေလက ပိုၾကမ္းေနသည္။ ေရက သံုးေပေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ ေျမျပင္မွ လူတထိုင္စာ လြတ္ေနေသာ အိမ္ၾကမ္းခင္း၏ ခါးပန္းသို႔ တက္လာေသာေရက တိုက္ခါနီးေနသည္။ ၾကမ္းခင္း နိမ့္ေသာ အိမ္မ်ားတြင္ ဤအေျခအေန၌ ေရမ်ား၀င္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး ေရမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလာက္ၿပီ။ အိမ္ေခါင္မွ တျဗန္းျဗန္းႏွင့္ ႐ိုက္ေနေသာ အမိုးသြပ္မ်ား၏ အေျခအေနကို တက္ၾကည့္ရင္း တဖက္အိမ္ေခါင္ ျမင့္မိုရ္ပိတ္တြင္ ခိုကပ္ေနေသာ စာကေလး မ်ားႏွင့္ ခိုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႔ ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အိမ္ေခါင္၏ မွ်ားတန္းႏွင့္ သြပ္မိုးအၾကား တြယ္ကပ္ေနရင္းက ျဖဳတ္ခနဲ ျဖဳတ္ခနဲ မုန္တိုင္းထဲ ပါသြားပံုမွာ ခဲတလံုးကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေလထဲသို႔ ပစ္လိုက္ေသာအခါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုမ်ိဳး စိတ္မေကာင္း ဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။
နာဂစ္က အားျပင္း႐ံုသာမက၊ ပရိယယ္လည္း မ်ားသည္။ ေလက တဖက္တည္းမွ တိုက္ခတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ အရပ္မ်က္ႏွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုက္သည္။ မုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္မ ျဖတ္သန္းေနသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ တနာရီ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ တိုက္ေသာ ေလျပင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးသည္။ ဤေလျပင္းသည္ တနာရီ မိုင္ ၈၀၊ ၁၀၀ အနည္းဆံုး ႐ွိမည္ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ၁၂၀ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မည္။ ေလတိုက္ႏႈန္း ျမင့္ရသည့္အထဲ ၀ဲလွည့္၍ တိုက္သျဖင့္ ပို၍ခံစားၾကရသည္။ ေလသည္ အေနာက္မွ အေနာက္ေတာင္၊ အေနာက္ေျမာက္၊ ေျမာက္၊ ေတာင္၊ အေ႐ွ႔ စသည္ျဖင့္ ႀကံဳသလို ပစ္ခတ္တိုက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခမ်ာ စေကာထဲမွ ဇီးျဖဴသီးမ်ားပမာ။
မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေသာအခါ မုန္တိုင္း၏ သဘာ၀ကို စတင္ အကဲခတ္မိသူတို႔မွာ ငွက္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ က်လိက်လိႏွင့္ ေအာ္သံမ်ားက မုန္တိုင္းအ႐ွိန္ေလွ်ာ့သြား ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အိမ္ေ႐ွ႔ ဇဂၤမလမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ မ႐ွိေသးေသာ္လည္း လူမ်ား ႏွစ္ေယာက္စ သံုးေယာက္စ ေတြ႔ေနရသည္။ မိုးက စဲလာသည္။ ေလက အားေပ်ာ့သြားၿပီး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ အားႏွင့္ တိုက္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႔တြင္ ေရအေဖြးသားႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေ႐ွ႔၀င္းထရံကို ေဘးအိမ္မွ ဗာဒံပင္ႏွင့္ ကတက္ပင္တို႔ လဲက်ၿပီး ပိေနသည္။ လမ္းမသို႔ ထြက္ကာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္ လဲက်ေနသည္။ အခ်ိဳ႔က လမ္းမေပၚ၊ အခ်ိဳ႔က အိမ္ေပၚသို႔၊ အခ်ိဳ႔က ဓါတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဖုန္းႀကိဳးမ်ားကို ဖိ၍ ဓါတ္တိုင္၊ ဖုန္းတိုင္မ်ားႏွင့္အတူ တံုးလံုးလဲေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔အိမ္မ်ားမွာ ပိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခုတ္ထြင္ ႐ွင္းလင္းေနၾကသည္။ နာဂစ္၏ ေျခရာလက္ရာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏြမ္းဟိုက္၍ က်န္ခဲ့ေစေတာ့သည္။
(ေလး)
နာဂစ္ရဲ႔လက္ေဆာင္မ်ား
"မုန္တိုင္းက တရက္ပဲ တိုက္လို႔ဗ်ာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္သာတိုက္ရင္ လူေတြလည္း ႐ူးကုန္ၾကမလား မသိဘူး"
ေဒါပံုတြင္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္ျပားႏွင့္ သံမ်ား လိုက္၀ယ္ ေနရင္း ေျပာသည္။ သြပ္သံက တဆယ္သား ၃၅၀ ႐ွိေနတာက အခု ၃၅၀၀ အထိ တက္သြား ေၾကာင္း။ သြပ္တခ်ပ္ ၅၀၀၀၊ ၆၀၀၀၀ ႐ွိရာမွ တေသာင္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ေစ်းအဆမတန္ တက္ေနေၾကာင္း။ အစားအေသာက္ဆိုင္မ်ား လံုး၀ မဖြင့္ႏိုင္ေသး ဘဲ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ႏွင့္ မီးေသြး၊ ဆန္၊ ဆီ စသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကို ဆိုင္မ်ားတြင္ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ယူေနၾကသည္။ သာေကတၿမိဳ႔ကေလးအား လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈရင္း နာဂစ္၏ လက္ေဆာင္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ လူမ်ားမွာ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ႐ွင္းသူက႐ွင္း၊ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ား ျပန္႐ိုက္သူက႐ိုက္၊ ၿပိဳက်သြားေသာ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားမွာလည္း ဓမၼာ႐ံုမ်ား၊ ဘုရား၀င္းမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စုေ၀း စတည္းခ်ေနၾကရေလသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္သြားၾကသလဲ ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လွည့္လည္ကာ ပြဲေစ်းတန္း လမ္းေလွ်ာက္၍ ၾကည့္ၾကသလို ပ်ားပန္းခတ္၍ ေနေလသည္။ လမ္းမႀကီးမ်ား၏ ၀ဲယာတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲက်ေနသည္မွာ အလြန္အင္အားႀကီးမားသည့္ သတၱ၀ါႀကီးတေကာင္ ေဒါသတႀကီး ရမ္းကားထားသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။
စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ အမိုးမ်ားပြင့္ထြက္၍ ေရျမဳပ္ေနၾကကာ အခ်ိဳ႔အေဆာင္မ်ားမွာ သစ္ပင္ပိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ထရန္စေဖာ္မာ တိုင္မ်ား လဲက်၍ ဓါတ္တိုင္အားလံုးလိုလို ၿပိဳလဲ ကုန္သည္။ တယ္လီဖုန္းတိုင္မ်ားလည္း လဲကုန္၍ ဖုန္းအဆက္အသြယ္မ်ားလည္း ျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ား အသြားအလာ အလြန္နည္းသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္ကုန္သျဖင့္ စီအင္န္ဂ်ီ (CNG) ျဖည့္ေသာ ဆိုင္မ်ားလည္း ပိတ္ထား ရကာ ဘတ္စ္ကားမ်ား မထြက္ႏိုင္ေသးေခ်။ ဓါတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ေစ်းမွာလည္း က်ပ္တေသာင္း ေက်ာ္ထိ ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္နီးပါး လဲက်သည္။ ေၾကာ္ျငာ ဘီလ္ဘုတ္မ်ားမွာ တခုမွ အေကာင္းပကတိ မ႐ွိၾကေတာ့ဘဲ လမ္းမမ်ားေပၚသို႔ ကၽြမ္းစိုက္ ေနၾကသည္။ ထိုညတြင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ မနက္စာႏွင့္ညစာကို ၂ နပ္ေပါင္း၍ ျဖစ္သလိုႏွင့္ ၿပီးလိုက္ၾကရၿပီး ေနာက္ထပ္မုန္တိုင္း ႐ွိတယ္၊ ငလ်င္လႈပ္ဦးမွာတဲ့ စသည့္ ေကာလဟလမ်ားႏွင့္ က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ကာ အေမွာင္ထုေအာက္ တြင္ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလ်ာင္းေနရ ပါေတာ့သည္။
(ငါး)
နာဂစ္ေက်ာခိုင္းသြားၿပီးေနာက္
နာဂစ္အလြန္ ေန႔ရက္မ်ားမွာ မသက္သာေသာ သတင္းမ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ရေပသည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းသြားရာ ေဒသမ်ား၏ အပ်က္အစီး အဆံုးအ႐ႈံးမ်ားႏွင့္ လူအေသအေပ်ာက္ စာရင္းမ်ားမွာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၊ မိန္းမလွကၽြန္း၊ လပြတၱာ၊ ဘိုကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေကာ့မွဴး အစ႐ွိေသာ ေဒသမ်ား၏ ေၾကကြဲဖြယ္ အဆံုးအ႐ႈံးသတင္းမ်ားတြင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ အသက္ဆံုး႐ႈံးရေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား၊ ထိုအေရအတြက္ထက္ ၂ ဆေက်ာ္ေက်ာ္ မ်ားျပားသည့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သူမ်ား၊ ဒဏန္ရာရသူမ်ား၊ အသက္မေသေသာ္လည္း ၿမိဳ႔ပ်က္ ႐ြာပ်က္ ေနစရာအေျခပ်က္ၾက သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကားေနရေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးဆိုသည္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူမ်ား လာေရာက္စုေ၀း၍ ေနထိုင္ ၾကေသာ ေဒသတခုလည္း ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္းမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ စား ေသာက္ၾကၿပီး အေျခခ်သူမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ ပုသိမ္၊ ဘိုကေလး၊ ေဒးဒရဲ၊ က်ိဳက္လတ္၊ ျမန္ေအာင္၊ ဟသၤတ စသည့္ ၿမိဳ႔မ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ အိမ္ဦးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ဆိုသလို ကူးလူးဆက္ဆံ ေနၾကရသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ကြန္ယက္သဖြယ္ ခ်ိတ္ဆက္ေနၾကသည္။ အထက္ပါေဒသမ်ားကို နာဂစ္ႏွိပ္စက္သြားသည့္ အေျခအေနမ်ား သည္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ေစ်းထဲ၊ ႐ံုးထဲ၊ ဆိုင္မ်ားထဲမွသည္ ကမၻာ့သတင္းေလာကထိ ထိပ္တန္း သတင္း ျဖစ္သြားသည္။ မုန္တိုင္းက မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏႈန္း တိုက္သည္။ ေရက ေပ ၂၀ ေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ မုန္တိုင္းလမ္းေၾကာင္း အတြင္း႐ွိေသာ ကၽြန္းေပၚမွ ႐ြာမ်ား၊ ျမစ္ကမ္းေဘး ၀ဲယာမွ ေက်းလက္မ်ား၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ားမွ လူေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေရလိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ေအာက္တြင္ အသက္လုခ်ိန္မရလိုက္ပဲ ဘ၀ကူးသြားၾကရသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ကၽြန္းမ်ား၊ ႐ြာမ်ား ႐ွိသည္ဟု ၾကားရသည္။ ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သည္ေနရာလမ္း၊ သည္ေနရာလယ္ကြက္၊ သည္ေနရာ စည္း႐ိုးဟူ၍ ျပန္ေျပာလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေရျပန္က်သြားေသာအခါ ႏံုးေျမမ်ားက ဖို႔ကုန္သည္။ အသက္မေသဘဲ က်န္သူတို႔အတြက္ ေနစရာမ႐ွိ၊ ေသာက္စရာနတၱိ၊ စားစရာျပတ္၏ ဆိုသည့္၀ဲဂယက္တြင္း ကူးခတ္ရေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရသူမ်ားအတြက္ ကူညီေထာက္ပ့ံေရးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ကူညီေထာက္ပ့ံေရး၊ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္မ်ား ေပးပို႔ေဆာင္႐ြက္လ်က္ ႐ွိသည္ကို ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ မ်ားႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ နီးစပ္ရာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသည့္ ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ကူညီေထာက္ပံ့ေနၾကသည္မ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ မိသားစု ေပ်ာက္သြားသူမ်ား၏ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္႐ြက္ရဦးမည့္ အလြန္ခက္ခဲသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
လက္႐ွိအေျခအေနမွာ အိုးအိမ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးထက္ အသက္႐ွင္က်န္ရစ္သူ မ်ားအတြက္ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈကို အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေရေတာမ်ား က်ဲပါးကုန္ေသာ ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ သစ္ေတာ၊ ေတာင္ကုန္းမ်ား ျပဳန္းတီးေနေသာ ေဒသမ်ားသည္ ေလဖိအားနည္း ရပ္၀န္းေဒသျဖစ္ေပၚကာ မုန္တိုင္းမ်ားကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သျဖင့္ နာဂစ္၏ သတိေပးဆံုးမခဲ့မႈမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္ ျဖစ္သည္။ ေဂဟစနစ္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာင္မ်ားတြင္ လာလတၱံ႔ေသာ နာဂစ္မ်ားကို တားဆီးရမည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး၏ အနိမ္႔ဆံုးတာ၀န္တရပ္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ၾကယ္စင္ျမစ္
(၉- ၅-၂၀၀၈)
{ ျဗဴတီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခြင့္မသာခဲ့လို႔ ခြင့္မေတာင္းရပဲ မာယာမွာ ေဖာ္ျပ လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ ႏွင့္ ျဗဴတီမဂၢဇင္း တို႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ }
No comments:
Post a Comment