႐ြာလြမ္းခ်င္းေရးသူ- ေမာင္စြမ္းရည္

ဘာပဲေသာက္ေသာက္
ေသာက္တတ္မွ ေကာင္းတာကလား၊
ထန္းေရေသာက္တာေတာ့
ထန္းပင္ေအာက္မွာ အေကာင္းဆံုးပဲ။




ထန္းပင္ရင္းက ျမက္ခင္းေပၚမွာ
ပဲႀကီးေလွာ္ၾကဲ၊
ေဆးလိပ္ႀကိဳက္ရင္ ေဆးလိပ္ခဲ၊
ေျခဆင္းလဲလူ အပူအပင္မ႐ွိ။

ပဲစိကို တစိစီေကာက္
အလ်ားေမွာက္ၿပီး
ေသာက္တာကို
လက္ေခ်ာ္ၿပီး၊ ခြက္မေက်ာ္ရင္
ေပ်ာ္႐ွင္ဖြယ္အတိ၊ အလြန္စည္းစိမ္႐ွိတာကလား။

မိုးဦးက်စ
ပုတတ္က တေကာင္ႏွေကာင္
ရေအာင္အရင္႐ွာရမယ္၊
ပုတတ္ကေလး နီက်င္က်င္
ႏြယ္ႀကိဳး႐ွည္နဲ႔ မငင္ေလနဲ႔
ေခြးျမင္ရင္ ခုန္ဟပ္မယ္၊ ဖုန္ကပ္မယ္
ခါးပံုစမွာ အသာေခြထည့္ပါ
႐ြာအေျခထန္းတဲကိုေရာက္ရင္
ထန္းလ်က္ဖိုမွာ ကင္
ကင္ၿပီးေတာ့ေထာင္း၊ ေထာင္းၿပီးေတာ့ေၾကာ္။
ၾကက္သြန္နီနဲ႔၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္နဲ႔
င႐ုတ္သီးပြ ေလးစိတ္စိတ္
အိုးအဖံုးမပိတ္ဘဲ
မီးေလးမပူတပူမွာ
ဆီပူေလးတလွိမ့္ ႏွစ္လွိမ့္ လွိမ့္လိုက္ရင္
ကြယ္- ဆိမ့္လိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။

ပုတတ္လိုက္ရင္း
မပ်င္းေသးလို႔ အခ်ိန္ရရင္
ဗိန္မတို႔႐ွားေတာအစ
နဘူးခ်ံဳ ဆူးခ်ံဳဖြသြား

ပ်ားအံုေလးဘာေလး႐ွာေပါ့
ပ်ားလပို႔မမက္နဲ႔ ပ်ားသလက္ကိုညစ္
ပ်ားႏို႔ရည္ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္နဲ႔
ေျပာင္းဖူးႏုရည္အႏွစ္ကို
ႏွမ္းဆီစစ္စစ္နဲ႔ေၾကာ္ရင္
တဲေပၚက တိုက္ေပၚေရာက္သလိုပဲ
ေသာက္တာကယစ္၊ စားတာကအစ္နဲ႔
အယစ္ေတြ႐ွည္ေပေရာ့။

ထန္းသမားႀကီးက ဦးခတဲ့၊
ဒူးက်ေအာင္ ထိုးကြင္းဟာ
ေၾကာင္အဆင္း ေၾကာင္အတက္နဲ႔
ထန္းတက္ရင္ အရက္မေသာက္
ထန္းေရေလာက္လဲမမက္
ေဆး႐ြက္ႀကီးပဲငံုတယ္
ၿမံဳစိစိနဲ႔ စကားမေျပာဘူး
ဦးခက လူထူးပဲ။

ထူးပံုကိုႀကံဳလို႔ေျပာရဦးမယ္
တခါတုန္းကေပါ့
ထန္းတက္တာ ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔
ထန္းတက္ေနတုန္း မိုးမိေရာ
မိုးမိေတာ့ အေအးပတ္ေရာ
ထန္းတက္တာရပ္ၿပီး ဖိနပ္မပါဘဲ
႐ြာထဲကို အျမန္သုတ္ၿပီး
က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီ
အေဖ့ညီ ေက်ာင္းဆရာဆီမွာ
ေတာင္းၿပီးမ်ိဳသတဲ့။

ပ႐ုပ္ဆီမ႐ွိရင္၊ ဘုန္းႀကီးဆီေျပး
ေရနံေခ်းတကေလာ္ကို
မ်ိဳေသာ္ေပ်ာက္၏- တဲ့။

ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ တင္တုတ္ကားနဲ႔
ထန္းသမားကေတာ္က၊ ႐ွင္ဂြက္ေထာ္တဲ့။
မေနာ္ႏြယ္ ႏို႔တြဲေလာင္းနဲ႔
ထန္းေရအိုးကို ေခါင္းမွာ႐ြက္
ခါးထက္ခြင္ ကေလးတေကာင္။
ထန္းပလပ္ႏြား႐ုပ္ဆြဲ
ႏွပ္တြဲလဲ ဂ်ိဳးတန္းလန္းနဲ႔
ထန္းမ်ိဳးဆက္သစ္ ခ်စ္စရာေလးေတြက
တေကာင္ႏွစ္ေကာင္။

ရန္လံု ေအာင္နက္
ႂကြက္လိုက္ယုန္လိုက္
႐ွဥ့္လိုက္ေပြးတူး
ေခြးဘီလူးက သံုးေကာင္ေလးေကာင္။

"ေကာင္ေလးေတြဘာလိုေသးတံုး" တဲ့
တၿပံဳးၿပံဳး ေမးလားေမးရဲ႔
ထန္းေရဖိုးေပးလဲ မယူဖူးတဲ့
ငါလဲ တခါမွ မေပးဖူးပါဘူး။

တခါတခါ ယုန္သား
တခါတေလ လင္းေႁမြသား
သူႀကီးသား င၀က္စားဖို႔တဲ့
ေႁမြသားကို အလ်ဥ္နဲ႔ႏွပ္ၿပီး
ခ်က္တတ္ရင္ ေကာင္းခ်က္ေတာ့၊
မခ်က္တတ္ရင္ေကာ
မခ်က္တတ္ရင္ အထူးမလုပ္နဲ႔
ႏူး႐ံုသာျပဳတ္ အေရဆုတ္ၿပီး
ညက္႐ံုေထာင္း
ဆီစိမ္းေလးေလာင္း၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလးလွီး
လွီးတာေတာင္မေစာင့္ခ်င္ရင္
အပင္လိုက္ကိုက္ၿပီး၊ ထန္းေရနဲ႔ျမည္းလိုက္ရင္
႐ြာသူႀကီး ဘုရားတကာလဲ
အနားလာၿပီး ေရာတိေရာေယာင္နဲ႔
ေကာင္ေလးေတြ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔
ရန္ျဖစ္တာ မေကာင္းဘူးတဲ့၊
ဒါ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္လား
အင္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသားဟဲ့၊ ဘာဟဲ့ ညာဟဲ့
တစေလာင္း တဖလားငွဲ႔ၿပီး
သူအာေခါင္ထဲ ထည့္သြားမွာပါပဲ။

သာႏိုးတို႔၊ မိုးသူတို႔
လူပ်ိဳသိုးတသိုက္
တို႔႐ြာကို လိုက္ၿပီးလာေတာ့
တို႔စ႐ိုက္ တို႔ဘာသာ
ၿမိဳ႔သားေတြ လာပေကာလို႔
ထန္းေတာမွာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ကို
ေလွ်ာ္အသစ္နဲ႔ ကြပ္ထားသတဲ့။

သူတို႔လဲၿမိဳ႔ျပန္
ႏို႔လွန္ၿပီး ကေလးကိုတိုက္ရင္း
ႀကိဳက္ရာအမည္ စဥ္းစားေတာ့
သူ႔သားကို သာႏိုးတဲ့၊ မိုးသူတဲ့
ဂုဏ္ယူၿပီးေပးခဲ့တာ၊
ခုအခါ သာႏိုးလဲထန္းတက္လို႔
မိုးသူလဲ ထန္းတက္လို႔
မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြေလ ဒူးေတြေတာင္ ေခ်ာင္ေရာ့ေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးဆယ္
ကုန္လြယ္လိုက္တာ
မေန႔တေန႔ကလိုသာ ထင္ဆဲ
အဲ ... အဲဒီတုန္းက ငါ့အေဖလည္း ႐ွိေသးတယ္ေလ။

ဒီလိုေပါ့ကြာ၊ တခါတေလေပါ့တဲ့၊
ေသာက္ေတာ့ေသာက္ေလ၊ မမူးေစနဲ႔
ငါ့အေဖက ငါ့ေကာင္ေတြကိုဆံုးမတယ္၊ ၿပံဳးျပတယ္။

ငါ့အေဖေ႐ွ႔မွာ ငါထန္းေရမေသာက္ခဲ့ဘူး
ငါ့အေဖကြယ္ရာမွာေတာ့
ဆယ္ခါေလာက္လား၊ ဆယ့္ငါးခါေလာက္လား
ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားနဲ႔
ေယာက္ဖငႂကြားနဲ႔ေပါ့
ေသာက္ေသာက္စားစား
နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ဖူးရဲ႔
ေသာက္တဲ့အခါ မမူးပါဘူး
မူးတဲ့အခါလည္း မ႐ူးေစရပါဘူး
နတ္႐ြာကအေဖ၊ ခြင့္လႊတ္႐ွာေပလိမ့္မယ္။

ခုေတာ့ကြာ
႐ြာမေရာက္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ
ဆယ္ႏွစ္တခါ ေရာက္ေကာင္းမွေရာက္ပါမယ္။

႐ြာကိုသြားရင္
မိဘမဲ့သား ၆၀ ေက်ာ္ အူေၾကာင္ၾကားကို
သနားၾကသတဲ့။

မႏွစ္ကတေခါက္
ငါ့႐ြာေရာက္ခဲ့တယ္။
ေရာက္ရင္ေရာက္ခ်င္း
ထန္းေတာတြင္းကို ဆင္းခဲ့တယ္။
ထန္းပင္ေအာက္မွာ
ထန္းေရကေလး တငံုေလာက္
ေလးငါးဆယ္ငံုေလာက္ ေသာက္ခဲ့မိတယ္။
ကြယ္- အေဖ့ကို လြမ္းလို႔ပါ။

ေမာင္စြမ္းရည္။
၇၊ ၃၊ ၀၁

{ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၁ ေမလမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}