အဆိပ္လူးျမားေရးသူ- ညီပုေလး

သူမ်ားေတြ ပူရအိုက္ရတဲ့အထဲမွာ သူက ဖလန္နယ္အနီကြက္အက်ႌကို ၀တ္လို႔။ အက်ႌက သစ္သစ္ လြင္လြင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကုပ္က အဖာရာနဲ႔။ အေရာင္ကလည္း လြင့္ေနၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုႀကီး ၀တ္စားထားလို႔ သတိထားမိၾကတဲ့ လူေတြက အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ လွည့္လွည့္ၾကည့္ သြားၾကတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမထားမိပါဘူး။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဘာကို ေတြးမိတယ္မသိ၊ တေယာက္တည္း မခ်ိတင္ကဲ ျပံဳးေနမိတယ္။
ဒီဖလန္နယ္အက်ႌအနီေလးကို သိပ္သေဘာက်တဲ့လူ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအက်ႌေလးေပၚမွာ သံေယာဇဥ္လည္း ႐ွိတယ္။ သူ႔ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဦးမဲေမာင္က ေပးခဲ့တဲ့ အက်ႌေလး။ ဦးမဲေမာင္ကိုလည္း ေျမာင္းျမက တိုးတိုးထြန္းဆိုတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေလးက ေပးခဲ့တာ။ တိုးတိုးထြန္းနဲ႔ သူနဲ႔လည္း ညီရင္းအစ္ကိုလို ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတာေလ။




'ဟင္.... ကိုမိုးႀကီး.... ကိုမိုးႀကီး'
သူလန္႔သြားတယ္။ နာမည္ရင္း မိုးလိႈင္လို႔ မေခၚဘဲ အိမ္သားေတြ သိပ္ရင္းတဲ့ ေဆြမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြမွ ေခၚၾကတဲ့ နာမည္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အသံကလည္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႔ အသံ။ သူလွည့္အၾကည့္ လိုက္မွာ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္လွလွတခု သူ႔အနားေရာက္ေနၿပီး အမ်ိဳးသမီးက သူ႔လက္ေမာင္းကို ၀မ္းသာအားရ ဖ်စ္ညစ္လႈပ္ယမ္းေနတယ္။
'ဟဲ့ မိဦး.... သႏၱာဦး' သူလည္း ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အံ့လည္းအံ့ၾသသြားမိတယ္။ အံ့့ၾသတာမွ အေတာ္ကို အံ့ၾသသြားတာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆံုၾကပံုကို ၾကည့္ၿပီးနံေဘးက ျမင္ရတဲ့သူေတြကိုပါ အေပ်ာ္ကူးစက္ သြားေစတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္မွ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရင္ စိတ္ညစ္ေန တာေတြ ခဏေမ့သြားေလာက္တယ္။
ေဒၚသႏၱာဦးက ဦးမိုးလိႈင္ရဲ႔ လက္ေမာင္းကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခပ္ရဲရဲဆြဲေခၚရင္း ပါးစပ္ကလည္း '၀မ္းသာလိုက္တာ ကိုမိုးႀကီးရယ္' ဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ႐ွိေနၿပီလဲ မသိဘူး။
ဦးမိုးလိႈင္က ေဒၚသႏၱာဦးထက္ အသက္သံုးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္။ အတန္းကေတာ့ တတန္းပဲ ႀကီးတာ။ သႏၱာဦး တကၠသိုလ္လာတက္ေတာ့ အေဆာင္မရလို႔ မိုးလိႈင္တို႔အိမ္ကေန ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။ ဘာသာရပ္ ခ်င္းေတာ့ မတူၾကဘူး။ သူတို႔ မိဘခ်င္းက စီးပြါးဖက္ေတြေလ။ ေဆြမ်ိဳးမိသားစု သစ္ပင္ႀကီးရဲ႔ ဟိုဘက္ကိုင္းအဖ်ား ဒီဖက္ကိုင္းဖ်ား ဆိုပါေတာ့။
သႏၱာဦးက ေက်ာင္းတုန္းက အလွသရဖူ ေဆာင္းၾကသူေတြထဲမွာေတာ့ မပါ႐ွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္ စိတ္၀င္စားခံရ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္သူေတြ မ်ားတဲ့သူ တေယာက္။ မည္းနက္ ႐ွည္လ်ားတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာ႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေပဘူး။ သာမန္ မိန္းမသားေတြထက္ နည္းနည္းပိုျမင့္တဲ့ သူ႔အရပ္အေမာင္းေၾကာင့္ရယ္၊ ထူထဲတဲ့ မ်က္ခံုးေတြနဲ႔ တည္ၾကည္႐ႊန္း လက္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ တခ်ိဳ႔က အိေႁႏၵႀကီးတာေၾကာင့္နဲ႔ ၀င္းမြတ္တဲ့ အသားအေရ ကိုပါ ထည့္ခ်င္ၾကလိမ့္ဦးမယ္။ အားလံုးတညီတညြတ္တည္း သေဘာက်ၾကတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ မထူမပါး ႏႈတ္ခမ္း ရဲရဲေလးပါ။
'ဘယ္ေန႔က အျပင္ေရာက္လာတာလဲဟင္ ကိုမိုးႀကီး'
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ဦးမိုးလိႈင္က အေတြးစေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရင္း 'ဒီေန႔ပဲဟ၊ နင္ အရင္လိုပဲ မိဦး ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးပဲ။ မဆိုသေလာက္ေတာ့ ၀လာတယ္' လို႔ ေျပာၿပီးမွ သူ႔စကားထဲမွာ အမွားပါသြားသလားလို႔ ျပန္စဥ္းစားေနရတယ္။
'ကိုမိုးႀကီးကေတာ့ နည္းနည္းပိန္သြားတယ္' ေဒၚသႏၱာဦးက သူ႔စကားကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ့္ကို ပန္က်သြားတာပါ။ ေတာ္႐ံုခင္မင္တဲ့သူေတြ မမွတ္မိႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပိန္သြားတဲ့သူေပါ့။
'မႏၱေလးကို ဘယ္ေန႔ေလာက္ ျပန္မွာလဲ'
သူက မဆိုင္းမတြဘဲ 'အခုဘူတာသြားမွာ၊ ရတဲ့ရထားနဲ႔ ျပန္မွာ'
'တရက္ေလာက္ေတာ့ ေနသြားပါဦး ကိုမိုးႀကီး၊ ျပန္ခ်င္လွၿပီလား' ေဒၚသႏၱာဦး စကားေျပာ မွားသြားသလို ျဖစ္သြားတယ္။
'အိမ္နဲ႔ေ၀းေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ မိဦးရဲ႔၊ နင္ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး' ေဒၚသႏၱာဦးက ဇက္ကေလး အသာပုၿပီး အိေႁႏၵနဲ႔ ႐ွက္ေန႐ွာတယ္။ အဲဒီလို ႐ွက္ေနလိုက္တာလဲ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲလို႔ သူျပန္သတိရေန တယ္။
'ရထားလက္မွတ္အတြက္ ကၽြန္မတာ၀န္ထားလိုက္၊ အိမ္ကိုေတာ့ ခဏလိုက္ခဲ့ဦး၊ ကိုကိုစန္းနဲ႔လည္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရေအာင္လို႔'
ရထားလက္မွတ္ကိစၥကေတာ့ ဦးမိုးလိႈင္အဖို႔ နား၀င္ခ်ိဳေပမယ့္ ကိုကိုစန္းနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရေအာင္လို႔ ဆိုတာႀကီးက သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေနွာက္အယွက္လိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးမိုးလိႈင္ ျငင္းဖို႔ အေတာ္ခက္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ သူ သႏၱာဦးရဲ႔ ကားေပၚမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီး ကားတံခါးကို ဘယ္လိုဖြင့္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ က်င့္၀တ္သိတဲ့လူလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ေနရေသးတယ္။ ကားသမားေလးက အတြင္းက ဖြင့္ေပးမွ သူကားေပၚ ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။
ေက်ာင္းမွာတုန္းက မိုးလိႈင္က သႏၱာဦးဟာ သူ႔ႏွမတ၀မ္းကြဲေတာ္တယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ သူ႔ကို ေယာက္ဖတ၀မ္းကြဲလို႔ ေခၚၾကတဲ့သူေတြ ႐ွိတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ သႏၱဦးဆီက အစ္ကိုတ၀မ္းကြဲမဟုတ္ပါဘူး၊ ေလးငါး၀မ္းကြဲပါလို႔ ဆိုတဲ့အသံ ထြက္လာေတာ့ မိုးလိႈင္နားမလည္တတ္ေတာ့ဘူး။ အေတြးရခက္သြားတယ္။ ဒီေကာင္မေလး ဘာလို႔ ဒီလို ေျပာတာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီတုန္းက သႏၱာဦးနဲ႔ သိပ္ၿပီး ရင္းႏွီးခင္မင္ခ်င္ၾကသူေတြထဲမွာ ျမင္းျခံက ျမင့္ေအာင္က အသည္းဆံုး။ ျမင့္ေအာင္က ပညာသားပါပါေရာ၊ အသလြတ္ေရာ ခ်ဥ္းကပ္တာပါပဲ။ မိုးလိႈင္အေနကေတာ့ ႐ုပ္ရည္ေရာ ပညာအရည္အခ်င္းပါ ျမင့္ေအာင္ကို ဘာမွ ေျပာစရာ မလိုေပမယ့္ ျမင့္ေအာင္ကို သႏၱာဦးက တူးတူးခါးခါးပဲ။ ေျပာစရာဆိုလို႔ ယူတီစီ၀တ္စံုကို မခၽြတ္တမ္းလိုလို ၀တ္ထားတာပဲ သူျမင္မိတယ္။ ဒိျပင္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတဲ့လူေတြ ႐ွိေပမယ့္ ျမင့္ေအာင္ေလာက္ မ်က္ႏွာမေျပာင္ရဲၾကဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က မိုးလိႈင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ေကာက္႐ိုးပံုေစာင့္မ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ သူကလည္း သူ႔ႏွမေလးကို ဘယ္သူနဲ႔မွ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ တြန္႔တိုစိတ္႐ွိတာေတာ့ ၀န္ခံရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အေနနီးခဲ့ၾကတယ္ေလ။ မိဦးရဲ႔ ႏုပ်ိဳ လွပမႈက အထြတ္အထိပ္ကာလေတြ မဟုတ္လား။
အခုေတာ့ သူက ႏွမတ၀မ္းကြဲေတာ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလးငါး၀မ္းကြဲပါ ဆိုသူေလး က ဦးကိုကိုစန္းဆိုတဲ့ တခ်ိန္က ျမန္မာ့လက္ေ႐ြးစင္ ေဘာသမားတေယာက္ရဲ႔ ဘ၀အေဖာ္မြန္ ျဖစ္ေန႐ွာတယ္။
သူက ကားေပၚထိုင္ေနရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို မ်က္စိလည္ေနတယ္။ မိဦး ငါတို႔ ဘယ္ၿမိဳ႔နယ္ထဲ ေရာက္ေနတာ လဲ။ သူက ျပဴးျပဲေနတဲ့ ေရာင္စံုဆိုင္းဘုတ္ေတြ တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြ ေငးရင္း ေမးမိတယ္။ မီဦး ဒါက ဘာလမ္းလဲ၊ ဒါကေရာ ေမးဖန္မ်ားလို႔ ကားေမာင္းတဲ့လူငယ္က ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန သူ႔ကို ဘယ္လိုလူလဲဟ ဆိုတဲ့ အၾကည့္ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္။
ကားေပၚမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက တေစာင္ကို ေကာက္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်ာနယ္က တခါတေလ မ်က္လံုးခြါမိမွ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခဏလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးက ဂ်ာနယ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားျပန္တာပါပဲ။ စာေတြ ငတ္လြန္းလို႔ သူမ်ားတကာ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္အတိုေတြ စုၿပီး ေဆးေခ်းေစာ္ အနံခံၿပီး ေဆးလိပ္ဖင္စီခံေတြ ေျဖဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သူပဲ။ အခုလို ဂ်ာနယ္တေစာင္ကို ဟန္က်ပန္က် ဖတ္ရေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကို သတိရမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္ကလည္း အားကစား ဂ်ာနယ္တေစာင္။ ကမၻာ့ဖလားတုန္းက ေျခစြမ္းျပခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္တိုက္စစ္မႉးေတြရဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ေဆာင္းပါး။ ကုကိၠဳင္းကလပ္က ကာယအလွမယ္ေ႐ြးပြဲမွာ ဆုရတဲ့သူေတြ၊ ျမန္မာ့လက္ေ႐ြးစင္ ေဘာသမားေတြရဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနပံုေတြ။ ဂ်ာနယ္က လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္က ဂ်ာနယ္ အေဟာင္းေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ အဆင္ဆန္းတဲ့ လိုခ်င္စရာ ေလေဘးတထည္လို ျဖစ္ေနတယ္။
မ်က္လံုးက မ်က္မွန္ေတာင္းဆိုေနတဲ့ မ်က္လံုးမို႔ ဂ်ာနယ္ကို မ်က္လံုးနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း ထားဖတ္ရတယ္။ ေတာက္လွ်ာက္လည္း ၾကာၾကာမဖတ္ႏိုင္လို႔ ခဏအနားလိုက္မွာ စက္ဘီးမစီးရ၊ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းတြန္းပါဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကားေလးက ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ေျခသံလံုလံုနဲ႔ ေျပးေနတယ္။
သူ႔ စိတ္ေတြက ဟိုဒီအႏွံ႔ ေျပးလႊားေနတယ္။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ သတၱဳပန္းကန္ျပားေပၚက စပါးလံုးႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ ထမင္းနီက်န္က်န္ေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး သူအံေတြ တင္းတင္းႀကိတ္မိရဲ႔။ ျမက္ခင္းေပၚ မနင္းရဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို သူလည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ဖို႔ မလိုပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကားစီးရင္ မမူးတတ္ေပမယ့္ ကားမစီးရတာ ၾကာလို႔ပဲလား၊ စိတ္ထဲမွာ ပင္ပန္းေလးလံ တင္းၾကပ္ေနလို႔ပဲလားမသိ။ သူ႔ေခါင္းေတြ မူးေ၀ေနတယ္။
ကားဆိုက္ဆိုက္ခ်င္း သူမ်ား၀တ္ၿပီးသား အက်ႌအက်ေလး ၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္က ေဒၚသႏၱာဦးလက္ထဲက ေစ်းဆြဲျခင္း ဆီးႀကိဳယူၿပီး ေျပးသြားတယ္။
ဦးကိုကိုစန္းက ေစ်းအျပန္ေနာက္က်တဲ့ ဇနီးကို ဆင္၀င္ေအာက္အထိ ထြက္ႀကိဳတယ္ေလ။
'ကိုကိုစန္း ကိုမိုးႀကီးေလ၊ ဒီေန႔ပဲ ထြက္လာတာ၊ ေစ်းနားမွာ သႏၱာနဲ႔ေတြ႔လို႔ ေခၚလာတာ'
ဦးကိုကိုစန္းက သူ႔ကို ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပေနတယ္။ သူကေတာ့ ဦးကိုကိုစန္းဆိုတဲ့လူကို ေတြ႔လိုက္ရကတည္းက စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။
'လူကို အခုမွ ျမင္ဖူးေပမယ့္ နာမည္ကေတာ့ သႏၱာက ခဏခဏ ေျပာေနတာနဲ႔ ၾကားဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီ' သူက ကမ္းလိုက္တဲ့လက္ကို ဆြဲၿပီးႏႈတ္ဆက္ရင္း 'ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္' လို႔ ေျပာရင္း ေရဆာသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။
အညာသားတေယာက္နဲ႔ အေၾကသားတေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ အေၾကသားလက္ က အသားျဖဴျဖဴ၊ အညာသားလက္က ခပ္ညိဳညိဳ၊ ဒါေတာင္ေနရိပ္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ရတဲ့သူ။ အေၾကသားရဲ႔လက္က ေအးစက္ေနၿပီး အညာသားရဲ႔ လက္က ပူေႏြးေနတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္တခုေလာက္ ျဖဲေနက် သြားျဖဲေလး သူျဖဲလိုက္မိတယ္။
မ်က္လံုးေတြကို ဦးမိုးလိႈင္ သေဘာမက်လွဘူး။ ဆင္မ်က္လံုးနဲ႔ တူသလိုလို ေျမေခြးမ်က္လံုးနဲ႔ တူသလိုလို။ ဦးကိုကိုစန္းက သူထင္ထားတဲ့ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ထက္ အရပ္နည္းနည္း ပုသြားသလိုပဲ။ အရင္ သတင္းစာေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ေဘာကစားၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြမွာ ဒိထက္ပိုၿပီး ျမင့္သလားလို႔။ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာအဆီေတြ အသားပိုေတြနဲ႔။
ဦးကိုကိုစန္းက ဦးမိုးလိႈင္ကို မိသားစုနဲ႔ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနထိုင္သြားဖို႔ ေျပာမယ္လို႔ပဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုရင္း၊ ဟိုလူေတြရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူေျပာခ်င္တဲ့စကားက ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ဟိုလူရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကလည္း သိမ္းငွက္တေကာင္ရဲ႔ မ်က္လံုးလိုပါပဲလား။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မေလး႐ွားႏိုင္ငံ၊ စင္ကာပူႏိုင္ငံ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြ၊ ေဘာလံုးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေတြရဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ အလံေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခန္းက ေ၀စည္ေနတယ္။ မဂၤလာဦးတုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့ သတို႔သား အစြမ္းကုန္ျပံဳးထားေပမယ့္ သတို႔သမီးက မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေန႐ွာတယ္။
ဧည့္ခန္းဖိနပ္ခၽြတ္မွာ သူခၽြတ္ထားခဲ့တဲ့ ေျခေခ်ာင္းရာေတြ ထင္ေနတဲ့ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္တရံ၊ ဦးကိုကိုစန္းရဲ႔ ကတၱီပါသည္းႀကိဳးနဲ႔ ဖိနပ္တရံတို႔က တရံနဲ႔တရံ အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ရဲ႔ သည္းႀကိဳးက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြကို နန္းဆြဲၿပီး သည္းႀကိဳးျဖစ္ေအာင္ ထိုးထားတာမို႔ ကတၱီပါဖိနပ္အနက္ ေလးက ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ႐ြံေနတယ္။
သူကေတာ့ အားကစားစာေစာင္ေတြ တထပ္ႀကီးၾကားမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမႇဳပ္ထားလိုက္တယ္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ အသစ္ေတြ၊ ေၾကာ္ျငာဒီဇိုင္းအဆန္းေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးအားကစားက႑အသစ္ေတြ သူ႔အတြက္ေတာ့ အားလံုး အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းပဲ။ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းတဲ့ ကေလးမေလးက သူ အမ်ိဳးအမည္ မေခၚတတ္ တဲ့ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ေရာင္ အခ်ိဳရည္တခြက္ လာခ်ေပးသြားတယ္။
ေဒၚသႏၱာဦးက ေျပာလိုက္လို႔ ထင္ပါရဲ႔။ သူ႔ခင္ပြန္းက မီးရထားဌာနကို တယ္လီဖံုးဆက္ေနသံ ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚမွာ အနီကြက္ေတြ ေဖာ္ထားတဲ့ ခန္းဆီးကို ဖယ္ပီး ဦးကိုကိုစန္း ဧည့္ခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။
'ရထားလက္မွတ္အတြက္ ဘာမွမပူပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားၿပီးၿပီ' တဲ့။ ျမန္မာလက္ေ႐ြးစင္ေဘာသင္း ဦးေမာ့လာေနတဲ့အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကေန မ်က္ႏွာခြါၿပီး သူဦးေခါင္းညိတ္ရင္း 'ဟန္က်တာေပါ့' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဦးကိုကိုစန္းက ထရက္ဆု အစိမ္း႐ႊင္ကို သားသားနားနား ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ စံခ်ိန္ယူတဲ့ နာရီတလံုးကိုလည္ပင္းမွာ ပိုးႀကိဳးအနီေလးနဲ႔ ဆြဲထားတယ္။
'ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္ဦး၊ ညေနစာ စားၿပီးမွကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေန၊ ဘာမွ အားမနာနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာ့လံုးအသင္းကို ထရိန္နင္ ေပးစရာ ႐ွိေသးတယ္'
သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သြားျဖဲေလးနဲ႔ ရယ္ေနလိုက္တယ္။
'ပ်င္းေနရင္လည္း ေဘာကြင္းဘက္ အေညာင္းေျပ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါဦးလား'
'ဟုတ္ကဲ့၊ ခင္ဗ်ားဇနီးက ဘာအစီအစဥ္ေတြ ဆြဲထားလဲ မသိဘူး'
ဦးကိုကိုစန္းက ဗင္ကားေလးေပၚ အေရာက္မွာ
'ကိုကိုစန္း ေစာေစာျပန္ခဲ့ေနာ္၊ ငါးဘတ္ေမႊခ်က္ ခ်က္ထားတယ္' လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာသံ ၾကားလိုက္လို႔ ဟိုလူက ကားေပၚကေန လည္ျပန္ျပံဳးျပရင္း ထြက္သြားတယ္။
ငါးဘတ္ေမႊခ်က္ဆိုပါလား။ သူသိတ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းပဲ။ ေစ်းျခင္းထဲမွာ ၾကက္တေကာင္ေတြ႔လိုက္ပါရဲ႔နဲ႔ မိဦးက သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ငါးဘတ္ေမႊခ်က္ကို ခ်က္လိုက္ေလသလား။ သူ ငါးဘတ္ေမႊခ်က္ႀကိဳက္တာကို မိဦး မွတ္မိေနတာကိုပဲ အံ့ၾသရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ဆိုင္မႈ တခုမ်ားလား။
ဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ေနရင္း သူ႔ဆီ ေျခာက္လတခါ ခုႏွစ္လတခါ တကူးတကန္႔ လာလာေတြ႔တဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္ေန႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာေလးေတြ ထုခြဲလာမွန္း မသိႏိုင္တဲ့ စားစရာေလးေတြ။ ငါးပိေၾကာ္၊ ပဲေၾကာ္၊ သရက္သီးဆီစိမ္၊ ထန္းလ်က္ေတြဟာ သမီးေလးရဲ႔ နားဆြဲေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေဘာလံုးကြင္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေဒၚသႏၱာဦးက ေရခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လူးထားတယ္။ စပို႔႐ွပ္ အနက္ကေလးကို ၀တ္လို႔၊ ေကာ္လာအနက္ေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ အနီလိုင္းေလးက အနားသတ္ထားတယ္။ သူက မိဦး စပို႔႐ွပ္၀တ္ေလ့မ႐ွိပဲ အခုမွ ျမင္ရလို႔ အံ့ၾသေနတယ္။ ထဘီက အျဖဴမ်ားမ်ား အျပာအရင့္ခက္ေတြ ယွက္ထားတဲ့ ပါတိတ္ကို ဆင္ထားတယ္။ သူကေတာ့ မိဦးနဲ႔ေတြ႔စ ေန႔လည္ကအတိုင္းပဲ။ မ်က္ႏွာမွာ အဆီေတြ ပိုျပန္ေနတာပဲ ေျပာစရာ ႐ွိရဲ႔။
ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ ေဘာလံုးကြင္းဆီ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကြင္းထဲမွာ ေဘာသမားေတြ ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္။ ဦးကိုကိုစန္းရဲ႔အသံကို အေ၀းကေန ၾကားေနရတယ္။ သူတို႔ လာတာကို ျမင္ေတာ့ ဦးကိုကိုစန္းရဲ႔အသံက ပိုက်ယ္လာသလိုပဲ။ ေဘာသမားေတြခမ်ာ ပိုၿပီး ေလ့က်င့္ရ႐ွာတယ္။ တခါတခါမွ လက္ေထာက္နည္းျပဆရာရဲ႔ အသံကို ၾကားရရဲ႔။
သူက ေဘာကြင္းကို ျမင္လိုက္ရကတည္းက လူငယ္ေလး ျပန္ျဖစ္သြားတာ၊ ၿမိဳ႔မအသင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ၊ ကုန္းလမ္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးမွာ ကစားတုန္းက ေအာ္ဟစ္အားေပးသံေတြ (ဆဲသံေတြ လည္းပါ)၊ တကၠသိုလ္ေဘာအသင္းရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြ သူျပန္ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ခံခဲ့ရ၊ ပန္းစည္းေတြ၊ ပန္းကံုးေတြ၊ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေ၀စည္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။
ေဘာသမားႏွစ္ေယာက္ ေလ့က်င့္ၾကရင္း မေတာ္တဆ ခိုက္မိသြားလို႔ လဲက်သြားတဲ့ ဆီကို ဦးကိုကိုစန္းနဲ႔ သူ႔လက္ေထာက္တို႔ အေျပးသြားၾကည့္ၾကတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ပြဲၾကည့္စင္ရဲ႔ အရိပ္တေနရာက ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
သူက မႏၱေလးမွာ႐ွိတဲ့ ေဘာကစားကြင္းဆိုရင္ မကစားဖူးတဲ့ကြင္း မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ စစ္ကိုင္း၊ ေ႐ႊဘို၊ မံု႐ြာ၊ ျမစ္ငယ္၊ သာစည္၊ စဥ့္ကူး၊ သပိတ္က်င္း၊ ျပင္ဦးလြင္၊ ျမင္းျခံ၊ မိတၳီလာ စတဲ့ ေျမလတ္ပိုင္းက ကြင္းေတြလည္း မက်န္သေလာက္ပဲ။
သူက ေဘာသမားေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ေဒၚသႏၱာဦးက စိပ္ပုတီးေလးကိုစိပ္ရင္း ကြင္းဘက္ဆီ ၾကည့္ေနတယ္။ သူက မိဦးရဲ႔ ေျပာင္းလဲေနပံုေတြ စဥ္းစားရင္း နင္ဘာေတြ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ ေနတာတုန္းလို႔ ေမးမယ္လုပ္ၿပီးမွ အာ႐ံုပ်က္သြားပါလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး မေမးေတာ့ဘူး။
ေဘာသမားေတြ ၀တ္စားပံုက သူတို႔ေခတ္နဲ႔ မတူၾကေတာ့ဘူး။ ေဘာင္းဘီပြပြေတြကို ဒူးဆစ္နားထိ ႐ွည္႐ွည္၀တ္ထားၾကတယ္။ အက်ႌေတြက အေရာင္ပိုစံုလာတယ္။ အက်ႌေပၚမွာ စီးပြါးေရးေၾကာ္ျငာကုမၸဏီ နာမည္ေတြနဲ႔။ ေဘာကန္ဖိနပ္ အမ်ိဳးေကာင္းေတြ စီးထားတယ္။
ေဘာသမားေတြကို ၾကည့္ေနေပမယ့္ သူ႔ကို အတိတ္ဆီကို အေတြးက ျပန္ျပန္ေခၚသြားတယ္။ ႏုပ်ိဳတက္ႂကြေနတဲ့ ေဘာသမားေလးေတြကို အားက်စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ကိုသူ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ သူက အက်ပိုင္း ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔မွာ ခြန္အားမ႐ွိေတာ့ဘူး။
သူတို႔ နည္းျပဆရာေတြက အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္သံနဲ႔အတူ ဆဲသံပါ တပါတည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေဒၚသႏၱာဦးလဲ ၾကားလိုက္တယ္ထင္ရဲ႔။ သူ႔ကို အားနာဟန္မ်က္လံုး တခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ တယ္။ ေဘာသမားေတြက တဖက္က ပစ္ေပးေနတဲ့ ေဘာလံုးကို ေခါင္းတိုက္ၾကဖို႔ တန္းစီေနၾကတာကို သူက ငါးပိစိမ္းကေလး တေကာ္အတြက္ ေနပူထဲမွ တန္းစီေနရတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနတယ္။
ေဘာသမားေတြ အကုန္ေလာက္နီးနီး သူဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသူခ်ည္းပဲ။ နာမည္ေတြကိုေတာ့ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ နာမည္ေတြက သံုးလံုးမွည့္ၾကတာ မ်ားတယ္မဟုတ္လား။
ေဘာသမားတခ်ိဳ႔ရဲ႔ နာမည္ကိုေရာ လူကိုပါ ေဒၚသႏၱာဦးက သိေနတယ္။ ဟိုနံပါတ္ကိုးက ဘယ္သူ၊ နံပါတ္သံုးက ဘယ္၀ါ၊ နံပါတ္ေလးက ဘယ္လို အလားအလာ႐ွိတာ။ သူက တကယ့္ ၀ါရင့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ ေလသံ။ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး႐ွင္ စတိုင္မ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ကို ေျပာျပေနတယ္။ သူ႔အဖို႔ အံ့ၾသစရာခ်ည္းပဲ။
သူကေတာ့ တခ်ိဳ႔ ေဘာသမားေတြကို သူနဲ႔ တၾကမ္းထဲ အတူ အိပ္ခဲ့တဲ့ ႏြားခိုးေလးေတြ၊ သာတီဒီေလးေတြ၊ ေရနံအပကေလးေတြနဲ႔ တူသလိုလို ခံစားေနမိတယ္။
ဦးမိုးလိႈင္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ေနမေကာင္းတုန္းက ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ျပဳစုဖူးတဲ့ ေအာင္လံက ေအာင္မ်ိဳးျမင့္နဲ႔ ဂ်ာစီနီနဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းသိပ္ဆင္ၾကတယ္။ ညီအကိုဆိုရင္ ယံုေလာက္တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ဒိျပင္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္းေလံေနၾကပံုကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြ ႐ွိေနတယ္။ ၀င္သင့္၀င္ထိုက္တဲ့ ေဘာကို ဂိုးသမားက အစြမ္းျပကာကြယ္လိုက္တာကို ေတြ႔ၿပီး သူ႔ကိုယ္က တြန္႔ကနဲ႔ ျဖစ္သြားမိတယ္။
ေဒၚသႏၱာဦးကေတာင္ ပါးစပ္က ႐ြတ္ေနတာ ရပ္သြားၿပီး ဟာခနဲ အသံထြက္သြားမိတယ္။ ဦးကိုကိုစန္းက ဂုဏ္ယူတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူတို႔ဘက္လွည့္ၿပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ခရာသံ႐ွည္ ေပၚလာၿပီး သူတို႔ အနားရသြားၾကတယ္။
သူ႔လက္ေထာက္ေရာ ဦးကိုကိုစန္းပါ သူတို႔ ႐ွိရာကို ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး အနားယူေနၾကတဲ့ ေဘာသမားေတြအေၾကာင္းကို တေယာက္ခ်င္း ဦးကိုကိုစန္းက ေျပာျပေနတယ္။ လက္႐ွိ ျမန္မာ့လက္ေ႐ြးစင္ေတြ၊ လူငယ္လက္ေ႐ြးစင္ေတြနဲ႔ လက္ေ႐ြးစင္ေဟာင္း ပူပူေႏြးေႏြးေတြက အမ်ားစုပဲ။ ေသြးသစ္က သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ ပါတယ္။
လက္အိပ္လွလွကေလးစြပ္ထားတဲ့ ဂိုးသမားကိုေတာ့ ဦးကိုကိုစန္း စန္းအတင္ဆံုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ ဂုဏ္အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆာင္ခဲ့တာေပါ့။ အသေရ ခဏခဏဆယ္ခဲ့တာ သူပဲတဲ့။ တေနရာဆီက နာရီသံေခ်ာင္း ေခါက္သံၾကားရတယ္။ ေဒၚသႏၱာဦးက ငါးမတ္တင္းလို႔ ေျပာေပမယ့္ သူက ေလးနာရီ သံုးေမာင္းလို႔ ဘာသာျပန္မိသြားတယ္။
လက္ေထာက္နည္းျပဆရာက အခ်ိန္တိတိက်က်ပဲ။ ခရာ႐ွည္ကို မႈတ္လိုက္တယ္။ ေဘာသမားေတြက ျမင္ခင္းေပၚက အထေႏွးရင္ ေနာက္က်ရင္ လစာျဖတ္ခံရေတာ့မယ့္ ပံုစံအတိုင္း။ ခရာသံၾကားၾကားခ်င္း အျမန္ထလိုက္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ ဘာလုပ္ေနၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
ေဘာသမားေတြက ေဘာအထိန္းအသိမ္း ေကာင္းေစတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္သူကလုပ္၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း ကန္ခ်က္မွန္ေအာင္ေလ့က်င့္ၾက၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း ေခါင္းတိုက္ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္။ သူမ်ားေတြမွာ ေဘာလံုး ႐ွာပါးခ်င္ ႐ွားပါးပါးမယ္။ ဒီမွာေတာ့ ေဘာလံုးေတြက အမ်ားႀကီး။
ေဒၚသႏၱာဦးက ဦးမိုးလိႈင္တို႔အိမ္ကေန ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပံု၊ ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔က သူ႔ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကပံုေတြ၊ အိမ္မွာ ေရျပတ္တဲ့အခါ ကိုမိုးၾကီး ေရစည္လွည္းသြားဆြဲေပးခဲ့ပံုေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနတယ္။
ျပင္းထန္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းအ႐ွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီ။ ေပါ့ပါးတဲ့ ေလ့က်င့္မႈကေလးေတြကို နည္းျပေတြ ေျပာင္းၿပီး ေလ့က်င့္ခိုင္းလိုက္တယ္။
ဦးကိုကိုစန္းက သူတို႔ကြင္းထဲထိ လာဖို႔ လွမ္းေခၚေနပါပေကာ။ သူနဲ႔ ေဒၚသႏၱာဦးနဲ႔ ကြင္းထဲကို တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေလးငါးေပ အကြာေလာက္ကပါ။
ဦးကိုကိုစန္းရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ တခုခုေျပာဖို႔ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ေဒၚသႏၱာဦးက သတိထားမိတယ္။
'ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္အပတ္ထဲမွာ ထိုင္းကိုသြားၿပီး ကစားၾကဖို႔ ႐ွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္ေလးေတြကို အထူးၾကပ္မတ္ေပးေနရတာ' တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာေသးတယ္။
'ခင္ဗ်ားလည္း တခ်ိန္က ေဘာသမားတေယာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္။'
သူ အံ့လည္းအံ့ၾသတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူလည္း ထူပူသြားမိတယ္။ ဒီစကားကို သူ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။
'တလံုးေလာက္ စမ္းၿပီးေတာ့ ကန္ၾကည့္ပါဦးလား' ဦးကိုကိုစန္းက ဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ ဒီလို ဖိတ္ေခးတာလဲ။
သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ 'ကန္တာေပါ့ဗ်ာ' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
'သတိလည္း ထားဦးေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဒူးႀကီး လိုက္ေကာက္ေနရဦးမယ္' ဦးကိုကိုစန္းက မ်က္လံုးပိတ္မတတ္ ရယ္ရင္း ခနဲ႔လိုက္တယ္။ ေျပာေျပာဆိုဆို သူတို႔သံုးေယာက္ ကြင္းထဲကျဖတ္ၿပီး ဂိုးစည္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။
လက္ေထာက္ဆရာရဲ႔ ခရာသံေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ေနတာေတြ အားလံုး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးကိုကိုစန္းက ေဘာလံုးကို ဂိုးစည္းနားမွာ မတည္ပဲ စက္၀ိုင္းျခမ္းရဲ႔ အျပင္မွာ တည္ေပးထားတယ္။ ေဘာလံုးတည္ေနပံုက ခ်ိဳင္႔ထဲ နည္းနည္းက်လိုက္ေသးရဲ႔။ သူက ေဘာလံုးကို ေနရာ ေ႐ႊ႔တည္ရေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဟိုလူတည္ေပးထားတဲ့ေနရာမွာဘဲ ႐ွိေစေတာ့။ သူမျပင္ေတာ့ဘူး။
ကြင္းထဲမွာ ႐ွိၾကတဲ့ ေဘာသမားေတြေရာ ကြင္းျပင္က ပရိသတ္ေတြပါ ဦးကိုကိုစန္းရဲ႔ လုပ္ရပ္ကို စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ကန္မယ့္သူက ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ခ်ဥ္းေနတဲ့ လူတေယာက္၊ တည္ထားတဲ့ ေဘာလံုးက ဂိုးတိုင္နဲ႔ သာသာထိုးထိုး ေ၀းတဲ့ေနရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဘာလံုးက ခ်ိဳင့္ခြက္ထဲမွာ မဆိုသေလာက္ က်ေနေသးတယ္။
ဦးမိုးလိႈင္က ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ခါးေတာင္းက်ိဳက္လိုက္ခါမွ ျပက္လံုးထုတ္လိုက္ သလို ျဖစ္ၿပီး ေဒၚသႏၱာဦးေတာင္မွ သူ႔ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး က်ိတ္ရယ္လိုက္မိေသးတယ္။ တခ်ိန္က တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ က်စ္လစ္တဲ့ ေပါင္လံုးသားေတြက အခုေတာ့ ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သန္းႀကီးကိုက္ထားတဲ့ အနာ႐ြတ္၊ အေရျပားေရာဂါရဲ႔ ကုတ္ျခစ္ရာေတြနဲ႔။ လူရဲ႔ေပါင္နဲ႔ မတူဘူး။ က်ားသစ္ေပါင္နဲ႔ တူေနတယ္။ တခ်ိန္က ႂကြက္သားမွ်င္ေတြ ဖုထစ္ခဲ့တဲ့ ေျခသလံုးကလည္း အခုေတာ့ ေျခသလံုးပါလို႔ စာတန္းထိုးထားရေတာ့မလိုလို။
သူငယ္ငယ္ ေဘာကစားတုန္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ပါးပါးနပ္နပ္ ေ႐ွာင္တိမ္းကစားခဲ့သူမို႔ သူ႔မွာ ဘာဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မွ မ႐ွိဘူး။ အခု သူ႔ညိဳ႔သက်ည္းမွာ ေသရာပါမယ့္ အနာ႐ြတ္ေတြက ျမိဳ႔တၿမိဳ႔ရဲ႔ ေျမပံုနဲ႔ တူေနတယ္။ ႀကီးတဲ့ဟာကႀကီး ေသးတဲ့ဟာက ေသးနဲ႔။ ေျခသလံုး႐ိုးႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ မီးရထားသံလမ္း တစံုလို ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ကြင္းထဲမွ႐ွိတဲ့ လူေတြအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားလိုက္ၾကတာ ျမက္ခင္းေပၚ ငွက္တေကာင္ ဆင္းနား ရင္ေတာင္ ေျခသံၾကားေလာက္ရဲ႔။
မိဦးတို႔ ေနၾကတဲ့ နယ္ေျမထဲ ေရာက္လာကတည္းက သူလိုက္လာတာ မွားၿပီလို႔ ေနာင္တရေနတယ္။ သူျပန္လို႔ရရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ခ်င္တယ္။ မလႊဲသာ မေ႐ွာင္သာလို႔ ထိုင္ၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ သူ႔မွာ သိတ္ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ႐ွိတယ္။
အဘဦးအုန္းျမင့္၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ါသ၀ပ႑ိ၊ ဦးပဥၨင္းဦးပညာဒီပ၊ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ ကိုေအာင္တို႔ ေမာင္ေဌးေအာင္တို႔တေတြ။ သူေတြ႔ခ်င္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး။
တည္ထားတဲ့ေဘာကို ဘယ္ေျခနဲ႔ကန္မွာလား၊ ညာေျခနဲ႔ ကန္မွာလား။ ဂိုးသမားႀကိဳၿပီး မရိပ္မိေအာင္ သူက ေဘာလံုးရဲ႔ တည့္တည့္ေနာက္က ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ေလက သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ကေန တသုန္သုန္တိုက္ေနလို႔ အက်ႌလက္ဖတ္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတယ္။
မိဦး စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔က်ရင္ ငါ နင့္ကို အေရးႀကီးတဲ့စကား ေျပာစရာ႐ွိတယ္လို႔ သူေျပာခဲ့တဲ့ တုန္းက မိဦးရဲ႔ ၿပံဳးျမျမမ်က္ႏွာေလး ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ နားထဲမွာေတာ့ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရတဲ့ အာလံုးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီးဆိုတဲ့ အသံ၀ါႀကီး ၾကားေယာင္ျပန္တယ္။
သူက ပ်ဥ္းမနားေပါင္းေလာင္းဖလား သြားကစားေနရာ ျပန္လာေတာ့ သူ႔မိဘေတြ လာေခၚလို႔ မိဦးက ထီးခ်ိဳင့္ျပန္သြားၿပီ။ အခုေတာ့ မိဦးနံေဘးမွာ အစိမ္း႐ႊင္ထရက္ဆုနဲ႔ စံခ်ိန္မွတ္နာရီနဲ႔ ဦးကိုကိုစန္းက ရပ္လို႔။
ဖလန္နယ္အက်ႌရဲ႔ ဘယ္ဘက္လက္ဖတ္ကို ညာလက္နဲ႔ လိပ္တင္ေခါက္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္အထက္နားထိ ပင့္တင္ေနတာကို ဂိုးသမားက မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနတယ္။ အရင္တုန္းက ေဘာလံုးနဲ႔ ဂိုးတိုင္နဲ႔ ဒီေလာက္ အကြာအေ၀းကို စာမဖြဲ႔ အားပါဘူး။ ဒိထက္ေ၀းတဲ့ ေနရာက ေနေတာင္ ဂိုး၀င္ေအာင္ ေျပးလႊားကန္သြင္းခဲ့ဖူးသူပဲ။
သူက ဂိုးသမားကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ ဂိုးသမားက ဂိုးဘားရဲ႔ အလည္ေခါင္မွာ တည့္တည့္ ေျခကားၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ပင္နယ္တီ အဆံုးအျဖတ္ကို အသက္စြန္႔ ကာကြယ္မယ့္ဟန္နဲ႔။ ဂိုးသမား ရပ္ေနတာ ဂိုးတိုင္သံုးတိုင္ၾကားမွာ ျပည့္ေနသလိုပဲ။
ဦးမိုးလိႈင္က လြင့္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို စုစည္းေပမယ့္ မရဘူး။
ေဒၚသႏၱာဦးကေတာ့ လက္အုပ္ေလးခ်ီထားသလို မခ်ီသလိုလို။ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ပူးယွက္ၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ခပ္ဖြဖြ ကပ္ထားတုန္းပဲ။
ေဘာကန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႂကြက္သားေတြ အ႐ြတ္ေတြ အေၾကာေတြ မနာေအာင္ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမယ္။ အေၾကာေလွ်ာ့ၿပီးမွ ကန္ရမယ္ဆိုတာ ဦးမိုးလိႈင္ သိပ္သိတာေပါ့။ အခုေတာ့ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ရပါဘဲနဲ႔ သူ႔ေသြးေတြ ပူလာ ဆူလာတယ္။
က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာ၊ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး မရယ္မၿပံဳး ရပ္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းထဲက ဓာတ္ပံု၊ ေပါင္နဲ႔ ညိဳ႔သက်ည္းက ဒဏ္ရာေတြ၊ သူ႔ဇနီးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလး ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။
ပရိသတ္က စကၠန္႔နဲ႔အမွ် အာ႐ံုပို စူးစိုက္ၾကည့္လာၾကတယ္။ ဇာတ္ထြတ္ကို ေရာက္ေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကား တကားေပါ့။
.... ေတြအတြက္ .... အတြက္ ... အတြက္ ေျခတလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း သူ႔ပါးစပ္က .... အတြက္တခု ႐ြတ္ၿပီး ေဘာလံုးဆီ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အဟာရခ်ိဳ႔တဲ့ေနတဲ့ လူပိန္ပိန္တေယာက္။
... အတြက္ ... အတြက္ ေဘာလံုးဆီ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကန္ေတာ့မွ ခြန္အားကုန္သံုးၿပီး ကန္လိုက္တယ္။ ကန္ၿပီးတာေတာင္ သူက လက္သီးဆုပ္မေျဖဘူး။
ကၽြမ္းက်င္လက္ေျဖာင့္တဲ့ ေသနတ္သမားက ခလုတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ကတည္းက ပစ္မွတ္ကိုထိတာ သိလိုက္သလိုပဲ ဦးမိုးလိႈင္လည္း သိလိုက္တယ္။
ဂိုးသမားက ဦးမိုးလိႈင္ ဖလန္နယ္အက်ႌ ဘယ္ဖက္လက္ဖတ္ကို ညာလက္နဲ႔ လိပ္တင္တာကို ၾကည့္ၿပီး ဦးမိုးလိႈင္ ညာေျခနဲ႔ ကန္မယ္လို႔ ထင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ပရိသတ္ေတြေရာ၊ ကြင္းထဲက ေဘာသမားေတြေရာ၊ ဦးကိုကိုစန္း၊ ေဒၚသႏၱာဦးနဲ႔ လက္ေထာက္နည္းျပ ဆရာေတြကိုေရာ ႐ုပ္႐ွင္ကင္မရာေတြ ဗီြဒီယိုကင္မရာေတြနဲ႔ ႐ိုက္ထား မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး အေႏွးျပန္ျပကြက္ ေတြနဲ႔ အရသာခံၿပီး ၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။


ညီပုေလး။