ဂ်ဴး - သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ.......ေရးသူ- တင့္ခိုင္

(၁)

ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာလို၍ ၀တၳဳေရးၾကသူမ်ားသည္ ဇာတ္လမ္းကို မဆန္းဆန္းေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။ သဘာ၀ယုတၱိ ခိုင္မာမႈကိုလည္း ဂ႐ုမထားေတာ့။။ ဇာတ္လမ္းအသားေပး ၀တၳဳမ်ားသည္ စာေရးဆရာ၏ စိတ္ကူးျဖင့္ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားေသာ ၀တၳဳမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ဂ်ဴး၏၀တၳဳမ်ားသည္ ထိုကဲ့သို႔ ၀တၳဳမ်ိဳးမဟုတ္။ ဂ်ဴးသည္ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာလို၍ ၀တၳဳေရးသူ မဟုတ္။ ၀တၳဳေရးဆရာတဦးအေနျဖင့္ သူေျပာလိုသည္မ်ားကို စာဖတ္သူ ရင္ထဲသို႔ အေရာက္ေပးပို႔လို၍သာ ၀တၳဳေရးသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ႐ွားပါးဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္၏။ သူသည္ ပညာတတ္လူတန္းစာကို အေျချပဳ ေရးဖြဲ႔သည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္မိန္းမေတြကို ဦးတည္ ေရးဖြဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က ဂ်ဴးသည္ မိမိေ၀ဒနာကို ျဖန္႔ခင္းျပသည္ေလာက္သာ ရည္႐ြယ္ခဲ့ဟန္ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ဂ်ဴးသည္ ေ၀ဒနာကို ျဖန္႔ခင္း႐ံုမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့။ ပရိသတ္ကို တစံတခု ေပးလို၍ စာေရးလာျခင္း ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဂ်ဴးသည္ ပစ္မွတ္ေျပာင္းလာသည္။ "တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး" မွစၿပီး ေနာက္ပိုင္း၀တၳဳမ်ားတြင္ ဂ်ဴးသည္ လူငယ္ကို ပစ္မွတ္အျဖစ္ ခ်ိန္႐ြယ္လာသည္။
ဆရာခင္ေမာင္ေဇာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခန္းတခုတြင္ ဂ်ဴးက "တေယာက္ေယာက္က ပစ္ခ်ထားတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ အဲဒီ ပစ္ခ်ထားခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္း အလိုက္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ လူအမ်ိဳးအစားေတြ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီဘ၀နဲ႔ ေနသားက်မသြားခ်င္ဘူး" ဟု ဖြင့္ေျပာဖူးသည္။ အလြန္ေကာင္းေသာ စကားေလး ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္တခု အဆင့္မီ ဖြ႔ံၿဖိဳးရန္အတြက္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြမွာ တာ၀န္႐ွိသည္ကို ဂ်ဴးသိသည္။ သည့္အျပင္ စာေရးဆရာမ်ားကို ဘယ္သူကမွ ေပးမထားေသာ တာ၀န္ေတြ ႐ွိသည္ကိုလည္း ဂ်ဴးသေဘာေပါက္သည္။ ထိုအခါ ဂ်ဴးသည္ အနာဂတ္ကို မ်က္ႏွာမူလာေတာ့သည္။

ဟိုတုန္းက ထူးျခားေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္လာခဲ့ေသာ ဂ်ဴးသည္ ယခုေတာ့ သူ႔၀တၳဳကို ဤေလာက၌ ႐ွာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေနေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းလာသည္။

ယခု၀တၳဳျဖစ္ေသာ "သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ..." သည္ လူထဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဂ်ဴးသည္ သူ႔၀တၳဳကို ပံုသ႑ာန္အသစ္ျဖင့္ တင္ျပထားသည္။ စေကာလား႐ွစ္ရ႐ွိေရးအတြက္ အင္တာဗ်ဴး၀င္ေျဖရာတြင္ ေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္း (၁၀)ခုကို ေအးၿငိမ္းေမက ေျဖဆိုရသည္။ ထိုေျဖဆိုခ်က္ ဆယ္ခုကို ဂ်ဴးသည္ ပန္းသီသလို သီကံုးထားသည္။ ထိုပန္းကံုးကေလးသည္ပင္ ယခု၀တၳဳျဖစ္သည္။

(၂)

ပထမေမးခြန္းက "မင္းဘ၀မွာ အေရးအပါဆံုးလို႔ မင္းထင္တဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႔တခု" ကို ေျပာျပပါဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

ဤေမးခြန္းကို ေျဖဆိုရာ၌ ေအးၿငိမ္းေမ ေျပာျပျခင္းသည္ သူ၏ငယ္ဘ၀ ျဖစ္သည္။ မိေထြးႏွင့္ေနရေသာ သူ႔ဘ၀ ေျခာက္တန္းအေရာက္တြင္ ပညာဆက္သင္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႔သို႔တက္ကာ အိမ္ေဖာ္သြားလုပ္ရမည့္ ဆဲဆဲတြင္ သူတို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ေက်ာင္းသို႔ အလုပ္လႉရန္ ေရာက္လာေသာ ကိုထင္လင္းက ေအးၿငိမ္းေမကို စာဆက္သင္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္သည္။ မသြားခ်င္ေသာ ေနရာသို႔ သြားရအံ့ဆဲဆဲတြင္ ကယ္ဆယ္လိုက္ေသာ ထင္လင္း၏ ေက်းဇူးကား တန္ဘိုးျဖတ္၍မရေပ။ ခုႏွစ္တန္းအေရာက္တြင္ ေအးၿငိမ္းေမ၏ မိေထြးက ေအးၿငိမ္းေမ ေကာက္စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္လုပ္၍ ရေသာ ၀င္ေငြ မ၀င္ေတာ့သည္ကို မေက်မနပ္ ျပဳလုပ္လာ သျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္အျပင္ ထို၀င္ေငြကိုပါ ထင္လင္းက ေထာက္ပံ့ခဲ့ရသည္။

"ကၽြန္မကို ပညာလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚၿပီး ဘ၀ တိုးတက္ျမင့္မားေအာင္ ကူညီ ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေပးခဲ့သူဟာ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ သူစိမ္းတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္"။ "သူဟာ ကၽြန္မရဲ႔ အေရးအပါဆံုး အခ်ိဳးအေကြ႔ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ လူစိမ္းတေယာက္ပဲ" ။

ေမးခြန္းနံပါတ္ႏွစ္က "ဘ၀မွာ မင္းကိုယ္တိုင္ေျဖ႐ွင္းရၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အခက္အခဲျပႆနာတခု အေၾကာင္း" ကို ေျပာျပပါဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

ေဖာင္းလင္းႏွင့္ စလင္းၿမိဳ႔သည္ ႐ွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းသည္။ ေလနီၾကမ္းတိုက္ေနေသာေန႔။ ေလနီၾကမ္း တိုက္လွ်င္ မိုးႀကိဳးပစ္တတ္သည္မို႔ ႐ြာအျပန္လမ္းမွာ မိုးႀကိဳးကိုေၾကာက္၍ ေအးၿငိမ္းေမသည္ ေျပာင္းခင္းတခုထဲသို႔ ၀င္သြားမိသည္။ ထိုစဥ္ "အေမႀကီးေရ၊ အေမႀကီးေရ" ဟူေသာ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ကေလးငိုသံကို ၾကားရသည္။ ကေလးထံမွ နားကပ္ကို ျဖဳတ္ယူသြားၿပီး ကေလးကို ထားခဲ့သည့္အျဖစ္ကို သိရ၍ ကေလးအား အိမ္သို႔ ျပန္ပို႔ရန္ စီစဥ္ေနစဥ္ ကေလးေပ်ာက္႐ွာေသာ ဖခင္ႏွင့္ ႐ြာသားမ်ား ေရာက္လာသည္။ ႐ြာသားမ်ားက နားကပ္ကို သူယူသည္ဟု ထင္ကာသူ႔အား႐ိုက္ပုတ္ရန္ တကဲကဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုျပႆနာကို တရားခံေပၚသည္အထိ ေအးၿငိမ္းေမ ႐ွင္းလင္းသြားပံုကို ဂ်ဴးက စီကာ စဥ္ကာ ေရးျပသည္။

"ကၽြန္မ ဂုဏ္သိကၡာကို သက္ေသျပဖို႔ မနားမေန ႀကိဳးပမ္းခဲ့လို႔ တရားခံကို မိသြားခဲ့ၿပီေလ။ ကၽြန္မ သူခိုးမဟုတ္ ဆိုကာ ရဲေတြေရာ စလင္းၿမိဳ႔နယ္တခုလံုးကိုေရာ သက္ေသျပႏိုင္လိုက္ၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေအာင္ႏိုင္လိုက္ၿပီလို႔ မခံစားရဘူး။ အဲဒီ အိမ္စုတ္ကလးထဲကေန ျပန္လွည့္အထြက္မွာ ကၽြန္မရဲ႔ မ်က္ရည္တစက္ လြင့္စင္က်သြားခဲ့တယ္"

ေအးၿငိမ္းေမ၏ စိတ္စ႐ိုက္ကို ဂ်ဴးက ထိုကဲ့သို႔ ေဖာ္ျပသည္။

တတိယ ေမးခြန္းက "မင္းအေပၚ ၾသဇာအလႊမ္းမိုးဆံုး စာအုပ္တအုပ္အေၾကာင္း" ကို ေျပာျပပါဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

ေအးၿငိမ္းေမ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးပါသည္။ ဘုန္းႀကီးက ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးရသူမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ဆုေပးပြဲက်င္းပသည္။ ထိုဆုေပးပြဲေန႔တြင္ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးရသျဖင့္ ကိုထင္လင္းက သူ႔အား သီးသန္႔ဆုတဆုအျဖစ္ Paul Collier ၏ The Bottom Billion (ေအာက္ေျခသန္း တေထာင္) စာအုပ္ကို ေပးသည္။ ကိုယ့္ေဒသပတ္၀န္းက်င္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္းကေန ကင္းကြာဖို႔၊ က်န္းမာေရး အသိ႐ွိဖို႔၊ ဗဟုသုတနီးစပ္ဖို႔၊ ေဆာင္႐ြက္ရမည့္လုပ္ငန္းေတြ စိတ္ေစတနာေတြအတြက္ ဒီစာအုပ္က အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟုဆိုကာ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အင္တာဗ်ဴးတြင္ "မင္းဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးၿပီလား၊ ဘယ္အခန္းအႀကိဳက္ဆံုးလဲ ေျပာျပပါ" ဟုဆို၍ ေအးၿငိမ္းေမက ႐ွင္းျပရသည္။

"အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိရေသးခင္မွာကိုဘဲ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ဟာ အဲဒီအတန္းအစားထဲ ပါေနၿပီ ဆိုတာ ရိပ္မိပါတယ္။ အလြန္အမင္းဆင္းရဲျခင္း၏ ပမာဏအတိုင္းအတာ စစ္တမ္းေအာက္မွာ ေက်ာင္းေနျခင္း၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ၊ ေရသန္႔႐ွင္းမႈ၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရး၊ အဟာရစတဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ မရတဲ့ အိမ္ေတြက ဘယ္အခ်ိဳးအဆ ႐ွိသလဲ။ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္း၊ ႏိုင္ငံတြင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျပင္ပ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းအလုပ္လုပ္ကိုင္ျခင္း စတဲ့ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြအရ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္းဆီ တြန္းပို႔ေပးခံရတဲ့ အိမ္ေျခေတြ ဘယ္ေလာက္႐ွိသလဲ"

ဂ်ဴးသည္ ဤ၀တၳဳကို ေရးရာတြင္ ၀တၳဳ၏ အခန္းတခန္းႏွင့္ တခန္း ခ်ိတ္ဆက္ယူရာ၌ အလြန္လွပ ေသသပ္သည္။ အမွန္ဆိုရေသာ္ ေမးခြန္းမ်ားကို တခုခ်င္း ေျဖဆိုသြားသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မတူညီပါ။ ထို မတူညီေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ပဓါနဇာတ္ေကာင္ ေအးၿငိမ္းေမ၏ ဘ၀တခုျဖင့္ ေဖာက္သီေရးဖြဲ႔ ျပႏိုင္ခဲ့၏။ ထို႔အျပင္ ဂ်ဴးသည္ သူ႔၀တၳဳထဲ၌ အလြန္ေလးနက္က်ယ္ပ်႔ံသည့္ အေၾကာင္းအခ်င္းအရာမ်ားကို ေဆြးေႏြးတင္ျပ ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔၀တၳဳမ်ားကဲ့သို႔ ဗဟုသုတကတလႊာ၊ ရသကတလႊာ ကြာဟေနသည္မ်ိဳး မဟုတ္။ ၀တၳဳထဲတြင္ပင္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ စိမ့္၀င္ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ လူထုစိန္၀င္းက "ဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ေဆာင္းပါးေတြကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္အတြင္းမွာ ရာခ်ီေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ေျပာရရင္ ဘယ္သူ႔ ရင္ထဲမွာမွ စြဲမက်န္ရစ္ပါဘူး။ ဖတ္ၿပီးေမ့ထားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေဟာဒီ့ စာအုပ္ကေတာ့ တအုပ္တည္းနဲ႔ စာဖတ္သူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႔ ရင္ထဲမွာ ကာလ႐ွည္ၾကာ စြဲျမဲေန႐ံုမွ်မက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႀကိဳးစားပမ္းစားေရးခဲ့ရေပမယ့္ အရာမေရာက္လွတဲ့ "မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္" ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ ၀တၳဳတပုဒ္တည္းနဲ႔ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေလ" ဟု ေျပာခဲ့သည္။

ဟုတ္ပါ၏။ ဂ်ဴးသည္ ဤ၀တၳဳထဲတြင္ လူငယ္မ်ား၏ စိတ္ရန႔ံေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ွဴ႐ိႈက္၍ ရေလာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ျပႏိုင္သည္ကိုက သူ၏ ၀တၳဳအႏုပညာျဖစ္သည္။ ၿပီး မဖြ႔ံၿဖိဳးမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းမ်ား ကိုလည္း ေစာေၾကာထားပါ၏။

(၃)

ေမးခြန္းနံပါတ္(၄)က "ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးတခုခုအေၾကာင္း" ေျပာျပရန္ျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားေသာ အေၾကာ္သည္ ကိုေငြတို႔ လင္မယား အိမ္အျပန္တြင္ ကားေပၚက ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အထုပ္တထုပ္ကို စူးစမ္းရာမွ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေခြေခါက္လဲက်ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေပြ႔ခ်ီေခၚယူၿပီး ႐ြာလူႀကီးကို အပ္ခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးအမည္က တင္တင္၀င္း။ အသက္ (၁၇)ႏွစ္။ ႐ြာက ပြဲကို မွီေအာင္ျပန္ခ်င္သျဖင့္ ႀကံဳရာကားႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရာမွ ပြဲအမွီ ျပန္ေရာက္ရမည့္အစား ယခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တရားခံမ်ားကို ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ဒဏ္ (၅၈)ႏွစ္ ခ်လိုက္သည္။ သည္အျဖစ္အပ်က္တြင္ မိန္းကေလးသည္ ပညာမတတ္လို႔၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလို႔၊ ခ်င့္ခ်ိန္ေတြးေခၚမႈ မတတ္လို႔၊ ျဖစ္ပ်က္ရသည္ဟု သံုးသပ္ထားသည္။

ပထမ ေမးခြန္းကမူ "မိန္းမေတြ ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ႐ွိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း" ျဖစ္သည္။ သည္က႑တြင္ ေအးၿငိမ္းေမ တင္ျပသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မေႏြးခင္ အေၾကာင္းသည္ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ ခ်စ္သည္။ လက္ထပ္မည္ဟု ယံုၾကည္ေအာင္ေျပာၿပီး မတရား ကာမကို ရယူကာ ကိုယ္၀န္႐ွိေတာ့မွ လက္ထပ္ရန္ ျငင္းဆိုမႈျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ဂ်ဴးသည္ ၀တၳဳတိုမ်ားကို ၀တၳဳ႐ွည္တပုဒ္ ျဖစ္လာေအာင္ အဆက္အစပ္႐ွိ႐ွိ သီကံုးေရးဖြဲ႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ကိစၥတြင္ ေအးၿငိမ္းေမသည္ မေႏြးခင္ဘက္မွ ဦးေဆာင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတရား႐ံုးတြင္ ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရာမွ တရားခံ၀င္းထိန္အား အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ သံုးလအျပစ္ေပးခဲ့သည္။ ဤအခန္းတြင္ ဂ်ဴးက ေငြေၾကးႏွင့္ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ႏွင့္ အႏိုင္ယူေသာ သူမ်ားကို အာခံခဲ့ေသာကေလးကို ရဲရဲရင့္ရင့္ လူသိ႐ွင္ၾကားေမြးခဲ့ေသာ မေႏြးခင္ဘက္မွ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ခဲ့ပံုကို ေရးဖြဲ႔ျပသည္။ အမွန္တရား၏ ေအာင္ပြဲခံပံုကိုလည္း ဂ်ဴးက ျပသႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေမးခြန္း နံပါတ္(၆) ကမူ ေအးၿငိမ္းေမ ဘ၀ဒႆန ျဖစ္သည္။

သုတႏွင့္ ၾကာဖက္ခူးရန္ ေလွစီးစဥ္ ေလွေမွာက္သျဖင့္ ေအးၿငိမ္းေမကို တစံုတေယာက္က ကူညီဆယ္ ေပးသည္။ ထိုသူမွာ ေအးၿငိမ္းေမက သူခိုးအျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ဖမ္းဆီးေပးခဲ့ေသာ ေဒၚခင္ဆင့္ ျဖစ္သည္။ လူတေယာက္မွာ မေကာင္းေသာ စိတ္ခ်ည္း ႐ွိေနသည္ မဟုတ္။ ေကာင္းေသာစိတ္လည္း ႐ွိတတ္ပါ၏။ ေဒၚခင္ဆင့္ ကေလးနားကပ္ကို ျဖဳတ္ယူခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းကို တိတိက်က် မေဖာ္ျပခဲ့ေသာ္လည္း ဂ်ဴးသည္ ေဒၚခင္ဆင့္အိမ္၌ ေရာဂါသည္ မိခင္အိုႀကီးကို ျပသခဲ့ပါ၏။ မိမိလုပ္အား တခုတည္းျဖင့္ မလံုေလာက္ေသာအခါ ေဒၚခင္ဆင့္ေရာ သူ႔သမီး တိုးတိုးေလး ရရာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔ လုပ္ေနပါလွ်က္ႏွင့္ ေရာဂါသည္ မိခင္ႀကီး အပါအ၀င္ သူတို႔သံုးေယာက္၏ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား မလံုေလာက္ဟုဆိုပါလွ်င္ ေဒၚခင္ဆင့္ ဘာလုပ္မည္နည္း။

ေမးခြန္း (၇)က "ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ေန႔စဥ္ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြကို လႊမ္းမိုးထားတဲ့ စကားလံုးက ဘာလဲ" ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ကံတရားကို ႐ိုးမယ္ဖြဲ႔ ေျပာၾကသည့္ ျမန္မာ့ထံုးစံကို ေရးဖြဲ႔ျပရာ၌ ေအးၿငိမ္းေမ၏ အသက္ကို ကယ္ခဲ့သည့္ ေဒၚခင္ဆင့္ ေႁမြကိုက္ခံရၿပီး သူမေနရာ ဆရာ၀န္ႀကီးအိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေအးၿငိမ္းေမေရာ၊ ဆရာ၀န္ႀကီးေရာ အထူးဂ႐ုစိုက္ကုသရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကေသာ္လည္း အရန္ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆး မ႐ွိသျဖင့္ မင္းဘူးေဆး႐ံုသို႔ ပို႔ရသည္။ ကုသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္၍ ေဒၚခင္ဆင့္ဆံုးသည္။ ဒါသည္ ကံတရားေၾကာင့္လား။ ဂ်ဴးက "ေဒၚခင္ဆင့္ကို သတ္လိုက္တဲ့ ေသမင္းက ေႁမြတေကာင္လို႔ ေျပာမလား၊ ကံအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ေႁမြကိုက္ခံရတာလား၊ အေကာင္အထည္ မျမင္လိုက္ရတဲ့ ေႁမြဆိုတဲ့ေသမင္းေနာက္မွာ မျမင္ရတဲ့ ေနာက္ခံအေျခအေနေတြ ႐ွိေသးသလား။ မသိနားမလည္မႈလား၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈလား၊ အဲဒီထက္ၿပီး ပိုမျမင္သာတဲ့ လူသားရဲ႔ အက်င့္ပ်က္မႈလား၊ ေလာဘလား" ဟု ေစာဒက တက္သည္။

ေရ႐ွည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုတာ ဘာလဲ။ "ဖြ႔ံၿဖိ္ဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မင္းကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းတခုအေၾကာင္း" ေျပာပါဟူေသာ ေမးခြန္း (၈)ကိုမူ ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေသာ ေက်း႐ြာစု ဆရာ၀န္ႀကီး လင္းထင္တို႔ႏွင့္ အတူသြားကာ ေအးၿငိမ္းေမ ေဆာင္႐ြက္သည္မ်ားကို ေဖာ္ျပသည္။ နံပါတ္ (၉)ကမူ "မင္းကို အဖြဲ႔အစည္းတခုခုက တေယာက္ေယာက္က ေဒၚလာ ႏွစ္သိန္းေပးလိုက္မယ္ ဆိုပါစို႔၊ မင္းႏိုင္ငံအတြက္ မင္းဒီေငြကို အသံုးခ်ၿပီး ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မွာ သံုးေတာ့ဆိုရင္ မင္းဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်မလဲ၊ ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ" ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

ဤအခန္းသည္ ၀တၳဳ၏ အဓိကက်ေသာ အခန္းျဖစ္သည္။ ဂ်ဴးသည္ ၀တၳဳ၏ အစပိုင္း ကတည္းကပင္ စာဖတ္သူကို ေဒၚခင္ဆင့္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ေဒၚခင္ဆင့္သည္ ကေလးနားကပ္ကို ခိုးယူခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထိုေဒၚခင္ဆင့္သည္ပင္ ေရနစ္သူ ေအးၿငိမ္းေမကို အသက္ကယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ဆင့္သည္ ေႁမြကိုက္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ၀တၳဳ၏ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေဒၚခင္ဆင့္သည္ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ၀တၳဳကို ရက္ေဖာက္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ေဒၚခင္ဆင့္၌ တဦးတည္း က်န္ခဲ့ေသာ အသက္ (၁၂)အ႐ြယ္ တိုးတိုးကို ေအးၿငိမ္းေမသည္ ရန္ကုန္လွည္းတန္း လမ္းမတြင္ ကားျဖတ္ကူးရာမွ လဲက်သြားေသာ ကေလးတဦးအျဖစ္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုသည္။

ဤ၀တၳဳတြင္ အခ်ိဳ႔အခန္းမ်ားသည္ စာေရးဆရာ၏ လုပ္ၾကံဖန္တီးမႈမ်ား ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးသားရာ၌ ဂ်ဴးသည္ အလြန္ပါးနပ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ဘြယ္အေျခမ်ားကို တင္ျပေရးဖြဲသည္။

ဤအခန္းသည္ ၀တၳဳဆန္သည္။ တိုးတိုးႏွင့္ ေအးၿငိမ္းေမ၏ သံေယာဇဥ္ကို ဖြဲ႔သည္။ တိုးတိုး ေနမေကာင္း၍ သူခိုလံႈရာ ေနရာသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ဖ်ားေနေသာ တိုးတိုးကို ေဆးခန္းျပသည္။ ေဆးခန္းက တိုးတိုးကို ကေလးေဆး႐ံုသို႔ တင္ခိုင္းသည္။ ေဆး႐ံုတင္သည္။ ေဆးကုသရာ၌ ေဆး၀ါးစရိတ္ လိုလာျပန္သည္။ သူ႔တြင္ ႐ွိေသာေငြကို တိုးတိုးအတြက္ ေဆး၀ယ္ရန္ သြားအယူ ေငြအားလံုးကို အခန္းေဖာ္က ယူၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေအးၿငိမ္းေမသည္ ဓါတ္ပံုဆိုင္တဆိုင္တြင္ လုပ္ရာ၌ ဆိုင္႐ွင္၏ ေမာက္မာမႈ၊ အႏိုင္က်င့္မႈကို အာခံၿပီး ထြက္လာခဲ့ရာ လုပ္ခ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ က်န္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး အၾကံမရျဖစ္ကာ ထိုေငြကို ပိုင္႐ွင္မ႐ွိခိုက္ ေငြကိုင္ထံမွ မရအရ ယူၿပီး ေဆး႐ံုသို႔ ျပန္လာလ်က္ တိုးတိုးကို ေဆးကုသည္။ ဤအခန္း၌ ဂ်ဴးျပေသာ ေအးၿငိမ္းေမသည္ သူရဲေကာင္း ဆန္ေနသည္။ ရရာအလုပ္ကို လိုက္႐ွာရင္း AIDS မိဘမဲ့ကေလးမ်ား ေစာင့္႐ွာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ သန္႔႐ွင္းေရး၀န္ထမ္း ရာထူးကို ရသည္။ အဂၤလိပ္စာ အဓိကႏွင့္ ဘြဲ႔ရထားသူတဦးကို သန္႔႐ွင္းေရး၀န္ထမ္း ခန္႔အပ္ျခင္းကလည္း ေျပာစရာျဖစ္သည္။ ထိုအလုပ္၌ လုပ္ေနစဥ္ မေႏြးခင္အမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ မမျမတ္ကို ျပန္ေတြ႔သည္။ မမျမတ္ကို သူ႔အကိုႀကီး ထင္လင္း၏ ခ်စ္သူဟု ယူဆထားခဲ့ပါေသာ္လည္း ယခု သူ႐ွိရာ ေဂဟာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ အျခားတေယာက္ႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံေနေၾကာင္း ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ေအးၿငိမ္းေမသည္ တိုးတိုးကို ေဆးကုၿပီး မိဘမဲ့ေဂဟာ၌ ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ေဒၚလာႏွစ္သိန္းကို ေအးၿငိမ္းေမ မည္သို႔သံုးစြဲပါမည္နည္း။ ဂ်ဴးက ကေလးေမြးၿပီး ေဆး႐ံုတြင္ ပစ္ထားခဲ့ျခင္း၊ ေဆး႐ံုေရာက္ေနာက္က်၍၊ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ၾက၍၊ မိခင္မဲ့ရျခင္းကို ျပသည္။ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ၾကမည့္ ကေလးေတြ ေလလြင့္ ဆံုးပါးေနရျခင္းအေပၚ ခံစားေနရပံုေပၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိုးတိုးႏွင့္ ေဆး႐ံုေပၚမွ ကေလးမ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ျမင္သာ ထင္သာ ႐ွိေအာင္ ေရးဖြဲ႔ျပသည္။

ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းက "ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္မလဲ၊ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ျခင္း ဆိုတာက ဘာလဲ" ျဖစ္သည္။ ဤေမးခြန္းသည္ ေခတ္အမီဆံုး ျဖစ္သည္။ ဤအခန္းသည္ ေခတ္အမီဆံုး ျဖစ္သည္။ ဤအခန္းသည္ ၀တၳဳ၏ နိဂံုးျဖစ္သည္။ ဂ်ဴးသည္ ၀တၳဳတြင္ သူထုတ္ခဲ့ေသာ အစ, မ်ားကို ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္သည္။ သူ႔ ၀တၳဳအႏုပညာျဖင့္ ၀တၳဳကို လွလွပပ ဖြဲ႔သီျပသည္။ ဤသို႔ နိဂံုးျပဳဖြဲ႔သီျခင္းပင္လွ်င္ သူေျဖဆိုရမည့္ အေျဖလည္း ျဖစ္သည္။ ထင္လင္းႏွင့္ မမျမတ္၊ သုတႏွင့္ေအးၿငိမ္းေမ ခ်စ္သူစံုတြဲႏွစ္တြဲ၏ အခ်စ္ခရီးတြင္ ယံုၾကည္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾက။ မမျမတ္သည္လည္းေကာင္း၊ သုတသည္လည္းေကာင္း ထင္လင္းႏွင့္ ေအးၿငိမ္းေမတို႔၏ အခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္အေပၚ မယံုၾကည္ရဲၾက။ သံသယမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ထင္လင္း ျခံတျခံထဲ ဓာတ္ပံု၀င္႐ိုက္ေနစဥ္ သုတက ထင္လင္းကို ၀င္ထိုးသည္။ ၿပီး လည္ပင္းကို ညႇစ္သတ္ေနစဥ္ ေအးၿငိမ္းေမက ဆြဲဖယ္၍ မရသည့္အဆံုး အကိုႀကီး ထင္လင္း ေသမည္စိုး၍ သုတကို ဟန္႔တားရာမွ သုတ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာ ရသည္။ အမႈျဖစ္၊ တရား႐ံုးအေရာက္တြင္ သုတေခါင္းကို အုတ္က်ိဳးျဖင့္ ထုသူမွာ ထင္လင္းက သူမဟုတ္ဟု ဆိုသည္။ သုတကလည္း သူမျမင္၊ သူမသိဟု ဆိုသည္။ သုတေရာ၊ ထင္လင္းေရာ ေအးၿငိမ္းေမကို ေဖာ္ထုတ္မေျပာခဲ့ၾက။ ဒါကိုသိေသာ မမျမတ္က အမွန္ကို မေဖာ္ထုတ္ဘဲ ဖံုးကြယ္ျခင္းေၾကာင့္ ထင္လင္းကို မယံုၾကည္ရသူဟု ယူဆၿပီး လမ္းခြဲခဲ့သည္။

သူ႔ နိဂံုးကေလးက လွသည္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီး သူ၏ မူလအ၀တ္အစားကို လဲလွယ္ရန္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားရာ ထင္လင္းလက္ေရးျဖင့္ ေရးၿပီးထားခဲ့ေသာ အထုပ္တထုပ္ကို ေတြ႔သည္။ အက်ႌတထည္၊ အက်ႌၾကားမွ ထြက္က်လာေသာ စာတေစာင္၊ ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ ေဒၚျမတ္ေကာင္း (မမျမတ္)ဆီ ေအးၿငိမ္းေမက ေပးခဲ့ေသာစာ၊ အျဖစ္မွန္ကို ႐ွင္းလင္းျပထားေသာစာ၊ ပါးမွာ ေသြးစြန္းေနခဲ့စဥ္ ထိုပါးျပင္ကို ဆြဲယူနမ္းမိခဲ့သည့္ ေအးၿငိမ္းေမ၊ ဒါကို ေအးၿငိမ္းေမက "မမျမတ္ယံုပါ၊ ကိုႀကီးအေပၚ ညစ္ပတ္တဲ့အေတြးနဲ႔ ဖက္နမ္းမိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုႀကီရဲ႔ ေသြးေပက်ံေနတဲ့ ပါးျပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ပါးျပင္နဲ႔ ထိကပ္ခ်င္တယ္၊ ကိုႀကီးခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကို ကၽြန္ေတာ္ မွ်ယူခ်င္တယ္။ ကိုႀကီးအတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ ကုသမႈ ေပးခ်င္လို႔။ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို ပါးခ်င္းကပ္ နမ္းလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလန္႔တၾကား လက္ျပန္႐ိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ သုတ ထိုးႀကိတ္ေနတုန္းက ျပန္ထိုးဖို႔ သတိမရတဲ့ ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ လက္ျပန္႐ိုက္တယ္"

ဂ်ဴးသည္ ထင္လင္း၏ စ႐ိုက္၊ ထင္လင္း၏ သမာဓိကို ပံုေဖာ္ရာ၌ အလြန္သတိႀကီးသည္၊ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ ထင္လင္း ၏ စာရိတၱကို မဲွ႔တေပါက္ပင္ အစြန္းအထင္း မခံခဲ့ပါ။ ထင္လင္းသည္ ဤ၀တၳဳ၌ လူငယ္မ်ား အတုယူ အားက်ဖြယ္ရာ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ ျဖစ္သည္။

၀တၳဳ၏ အဖြင့္သည္ စေကာလား႐ွစ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးေျဖရန္အလာတြင္ ေအးၿငိမ္းေမ ကားေမွာက္ခန္း ျဖစ္သည္။ ကားေမွာက္သျဖင့္ ဒဏ္ရာရ၊ အက်ႌ၊ ထမီတြင္ ေသြးကြက္ေတြစြန္း၊ အင္တာဗ်ဴး၀င္ရန္ ေနာက္က် စသျဖင့္ တသီတတန္းႀကီး ျပႆနာ ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုျပႆနာကို ဧည့္ႀကိဳ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔အ၀တ္အစားကို ေပးၿပီး လဲခိုင္းသည္။ ေဆးကုေပးသည္။ အနားယူ အိပ္ခိုင္းသည္။ ၿပီးမွ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ေျဖရသည္။

ဂ်ဴးသည္ သတိ႐ွိ၏။ အလွည့္ေက်ာ္သြားေသာ ေအးၿငိမ္းေမကို ေနာက္ဆံုးမွ ၀င္ေျဖခိုင္းခဲ့သည္။ သို႔မွသာ ၀တၳဳတပုဒ္စာ ေျဖဆိုခ်က္မ်ားကို ေျဖဆိုရမည္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာ ေအးၿငိမ္းေမသည္ အ၀တ္ျပန္လဲၿပီး ျပန္ထြက္အလာတြင္ သူ႔အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ကို ထင္လင္းေပးခဲ့သည္ဟု သိရျပန္သည္။ ထင္လင္းသည္ ဤဟိုတယ္သို႔ မဂၤလာပြဲအတြက္ ရက္လာယူသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘယ္သူႏွင့္ လက္ထပ္ပါ မည္နည္း။ စာဖတ္သူ ေတြးေနရစဥ္ ဟိုတယ္မွ အထြက္တြင္ ေအးၿငိမ္းေမ ေျခေခ်ာ္က်သည္။ လက္တြဲထူသူက သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ ကိုႀကီးထင္လင္း၊ "လာလာ အေတာ္ပဲ၊ ဟိုေ႐ွ႔မွာ ညည္း မမေရာက္လာၿပီ"။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမျမတ္ ရပ္ေနသည္။

(၄)

ဂ်ဴး၏ ၀တၳဳသည္ တကယ့္ဘ၀ထဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ရယူသည္ ဆိုရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဂ်ဴးသည္ စိတ္ကူးျဖင့္ အကြက္ေဖာ္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဂ်ဴးတြင္ ၀တၳဳအတတ္ပညာ ႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တစစီ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သူ႔အတတ္ပညာျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာစြာ စုစည္းၿပီး ၀တၳဳကို လွလွပပ နိဂံုးခ်ဳပ္ထားသည္။

ဂ်ဴး၏ "သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ..." သည္ တႀကိမ္ဖတ္ၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ဖတ္ရမည့္ ၀တၳဳမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဂ်ဴးသည္ ေခတ္ကို သူ႔၀တၳဳထဲ၌ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပႏိုင္ပါသည္။

ဤ၀တၳဳသည္ ေအးၿငိမ္းေမ၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းဟု ေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဂ်ဴးစံျပဳ ေရးသားထားေသာ ဇာတ္ေကာင္မွာ ထင္လင္းျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူသည္ ထင္လင္းကို အတုယူအားက်လာေစရန္ ဂ်ဴးက ႀကိဳးပမ္းသည္။ ဒါသည္ပင္ ၀တၳဳ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္။

ထင္လင္းသည္ မိဘမဲ့။ မိဘမဲ့ဆိုေသာ္လည္း အ႐ႈံးေပးသူမဟုတ္။ ဒႆနိက ဘြဲ႔အျပင္ စင္ကာပူမွ ျပည္သူ႔ေရးရာ မူ၀ါဒႏွင့္ ဘြဲ႔လြန္ ယူထားေသးသည္။ ထင္လင္းအလုပ္က ေက်းလက္ေတာ႐ြာမွ ကေလးမ်ား ဥာဏ္ရည္ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔၊ ဘ၀႐ွင္သန္ဖို႔အတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ျဖစ္သည္။ သည္လိုလူတေယာက္ကို အားက်လာ ေစရန္ ေရးဖြဲ႔ရာ၌ ဂ်ဴးသည္ ထင္လင္းကို ၀တၳဳ၏ မ်က္ႏွာစာမထား၊ အေရးႀကီးေသာအခန္းကို ေရာက္မွ ထင္လင္းေပၚလာသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ အတတ္ပညာျဖင့္ စနစ္တက် အကြက္က် ေရးသားထားေသာ ၀တၳဳတပုဒ္ ျဖစ္သည္။

ဆိုရေသာ္ "သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ..." ၀တၳဳတြင္ ဂ်ဴးသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ အရိပ္မဲမ်ားကို စာဖတ္သူ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ သိျမင္လာေစရန္ သူ႔အႏုပညာျဖင့္ ေရးဖြဲ ႔ျပႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ သည္မွ်မက တျခား၀တၳဳမ်ားထက္ ထူးျခားေနသည္မွာထိုျပႆနာမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကိုပါ သူ႔၀တၳဳထဲ၌ ညႊန္ျပႏိုင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဖတ္စရာ ၀တၳဳမ်ား႐ွာပါးခ်ိန္တြင္ သည္လို ၀တၳဳမ်ိဳး ထြက္လာသည္ကိုက ၀တၳဳခ်စ္သူမ်ားအတြက္ အားတက္စရာ ျဖစ္ပါ၏။

တင့္ခိုင္
[ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္ ၁၆၀၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။]