ႏို၀င္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ က်ေရာက္မယ့္ အေမ လူထုေဒၚအမာ (၉၅) ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ အေမ့စာ၊ အမ့စကားေတြကို အမွတ္တရအျဖစ္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အိုမင္းရင့္ေရာ္ေတာ့ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ပါ
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ
အေမ့ကို တေန႔က လူငယ္တဦးက အေမဒီအသက္ဒီအ႐ြယ္ထိေအာင္ စာေတြ ေရးသားေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အားက်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အေမ့လို ေရးႏိုင္ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေျပာေတာ့ အေမက သူ႔စကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာရမလိုလို စိတ္ႀကီး၀င္ရမလိုလို ျဖစ္မိေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမက စာကို မေနႏိုင္ေသးလို႔သာ ေရးေနတာပါ။ စာက လူခ်င္းတူတူ၊ သူခ်င္းမွ်မွ် ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စာမ်ိဳး မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ အေမက အသက္ႀကီးလွၿပီ ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေမ့တာ ေလ်ာ့တာေတြက သိတ္မ်ားလာၿပီေပါ့။
အေမ ဒီဇင္ဘာလထဲတုန္းက ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ရတဲ့အခ အေမ့အသက္ကို ေသမင္းလက္က ၀ိုင္းလုရတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို အေမက ေက်းဇူးတင္စကား ေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အေမေဆး႐ံုေပၚတုန္းက ေခ်ာင္းကလည္း ဆိုးေနလို႔ ရင္ေခါင္းအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး ဦး၀င္းႏိုင္လည္း ကုေပးရ႐ွာတယ္။ ဒါကို အေမက သူ႔နာမည္ေမ့ထားခဲ့မိလို႔ အေမ့မွာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ အားနာလိုက္တာ။
သူက တျခားဆရာ၀န္ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေသးရဲ႔။ ခုေတာ့ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔သားေလးႏွစ္ေယာက္က အေမတို႔အိမ္ကို မိုးလင္းတာနဲ႔ လာကစားၾကတာ။ သူ႔ဇနီးကဆိုရင္ (မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား) ဆိုတဲ့ အေမေရးသားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ မိုက္သူႀကီးဦးေမာင္ႀကီးရဲ႔ ေျမးပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ဒီေလာက္နီးစပ္ ရင္းႏွီးေနတာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကို ေမ့ထားခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ အေမေျပာခ်င္တာကေတာ့ ငါ့သားတို႔ သမီးတို႔ လုပ္ခ်င္တာ႐ွိရင္ ငယ္႐ြယ္တုန္းမွာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ၾက။ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္က စၿပီး ဇရာက ဖိစီးလာတယ္။ ျငင္းမရေလာက္ေအာင္ သိသာလာတာေတြက ဆံပင္ စျဖဴလာတယ္။ မ်က္စိမႈန္လာတာေတြ ျဖစ္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ႏို႔ေပမယ့္ ကိုယ္က ဆံပင္ေလးဆိုးလို႔ မ်က္မွန္ေလးတပ္လို႔ဇရာကို အံတုပါတယ္။ အဲဒီလို တုသာတုတယ္ ဇရာကေတာ့ မွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာတာပါပဲ။
မ်က္စိတို႔ ဆံပင္တို႔သာမက နားကပါ အၾကားခ်ိဳ႔တဲ့လာတယ္။ လူရဲ႔ သတိ၊ အမွတ္အသားကလဲ နည္းနည္းခ်င္း ေလ်ာ့ပါးပ်က္စီးလာတယ္။ အဲဒီခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေတြဟာ ရပ္တယ္မ႐ွိ၊ နားတယ္မ႐ွိ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ မွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာတာပါပဲ။
လူက လူအိုလူမင္း ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် လႊင့္မပစ္ရေသးတာကလြဲလို႔ ဘာကမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမက သားတို႔ သမီးတို႔ကို လုပ္စရာ႐ွိတာ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္း အ႐ြယ္႐ွိတုန္း မအိုမင္းခင္ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာရတာပါ။
လူဆိုတာ စကားပီနားၾကား လူတေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ပညာ႐ွာတဲ့အ႐ြယ္မွာ ပညာကို မရ အရ႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူ႔ေလာကမွာ ငါႀကီးလာရင္ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ ႐ွိရမယ္။ အဲဒီအတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန ႀကိဳးစား လုပ္ရတယ္။
လုပ္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ေက်ာ္လႊားရတယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္။ ႐ံႈးတဲံအခါလဲ ႐ံႈးတယ္။ ကိုယ္က ႏိုင္တဲ့အခါလဲ ႏိုင္တယ္။ ႏိုေပမယ့္ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ေအာင္ ဒီလို ဒ႐ြတ္သီနဲ႔ သြားရတာပါပဲ။
ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲလို႔ ႀကီးတဲ့လူေတြက ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အေမတို႔မ်ား အသက္က ႀကီးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ တိုက္ပြဲေပါင္းလဲ မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္႐ံႈးနိမ့္ခဲ့တာေတြလဲ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားရင္ မွတ္တမ္းတင္လို႔ေတာင္ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။ အေမအ့ကို တခ်ိဳ႔က ေခါင္းမာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေလသလားလို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ ေခါင္းမမာရင္ ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ လန္က်တဲ့အခါ ျပန္မထႏိုင္ရင္ လူတကာက နင္းေခ်သြားလို႔ လူ႔နင္းျပားဘ၀နဲ႔ပဲ ႐ွိေတာ့မွာေပါ့။
ငါ့သားတို႔ သမီးတို႔ အေမ ေျပာခ်င္တာက ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါ အဲဒီ တိုက္ပြဲကိုလည္း မင္းတို႔ ေတြ႔ၾက ၾကံဳၾကမွာ အမွန္ပဲ။ တိုက္ပြဲမွာ ကိုယ္က ႐ံႈးရရင္၊ ႐ံႈးရေလျခင္း မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔။ ငါလိုလူေတြ အမ်ားႀကီး ဒီလို႐ံႈးရာက လူလဲထရတာပဲလို႔ သိလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ပါ။ အေမျဖင့္ အသက္႐ွည္လြန္းလို႔ တိုက္ပြဲေတြက ပိုမ်ားသလား။ ငါက ေခါင္းမာလို႔ပဲ ပိုခံရသလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒါလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ့ေလာက္ အသက္မႀကီးေပမယ့္ အေမ့ထက္ပိုမ်ားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရ၊ ေက်ာ္လႊားေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတာပါ။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမက ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြကို သတၱိနဲ႔ပဲ လုပ္ၾက။ ကိုယ္က႐ံႈးရင္လဲ ျပန္ထၾက၊ ငယ္တုန္း႐ြယ္တုန္း ကိုယ့္မွာ အားမာန္ အျပည့္႐ွိတုန္း လူ႔ဘ၀ရဲ႔ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ၾက၊ ေက်ာ္လႊားၾကပါ။ ဒါဟာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႔ေနၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲ.... အိုလာရင္ လူစြမ္းလူစ ပိုပိုၿပီး တံုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အားလံုးကို လက္ေျမႇာက္လိုက္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္အ႐ြယ္႐ွိတုန္း လုပ္စရာ႐ွိတာေတြကို လုပ္ၾကေပေရာ့လို႔ အေမေျပာလိုက္ပါရေစ။
ေဒၚအမာ။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment