အစဥ္အလာ၏သမိုင္းေၾကာင္းဆက္ခံမႈေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ

(က)

သမိုင္းေခတ္ အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းခံစား သိ႐ွိၿပီးျဖစ္၍ အစဥ္အလာ၏ သမိုင္းေၾကာင္းဆက္ခံမႈကို စဥ္းစားေနမိသည္။ မစဥ္းစား၍ မျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လူျဖစ္လာကတည္းက သမိုင္းေခတ္တေခတ္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းသည္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္သမိုင္းေခတ္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယင္းသမိုင္းေခတ္ကို လူသားတို႔သည္ တုန္႔ျပန္ျမဲ။ ယင္းတုန္႔ျပန္မႈတို႔ကို အေရးေတာ္ပံုဟု၎၊ ေတာ္လွန္မႈဟူ၍၎ ေ၀ါဟာရ တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သိ႐ွိနားလည္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုရင္မင္းမ်ားလက္ထက္က ဘုရင္က ပါ၀င္လႈပ္႐ွားေသာ အေရးေတာ္ပံုဟူ၍ ေတာ္တပ္ခါ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ဘက္ေခတ္တြင္ေတာ့ အေရးေတာ္ပံု ေခၚစရာမ႐ွိ။ ဘုရင္ေခတ္မ႐ွိ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ဟူေသာ စကားကို ႀကီးက်ယ္ေသာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ အရာအျဖစ္ကား အဓိပၸါယ္ေဖာ္ ခဲ့ၾကသည္။ သံုးတတ္ၾကသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ေတာ္ဟူေသာ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကိုလည္း အမ်ိဳးသား ဇာတ္႐ံုေတာ္၊ သမၼတအိမ္ေတာ္ စေသာ ေ၀ါဟာရ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သံုးစြဲတတ္ၾကသည္။


ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာမ်ားကို ေလ့လာရာတြင္ အစဥ္အလာဟူေသာ စကားရပ္ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အစဥ္အလာဆိုသည္မွာ သမိုင္း၏ လုပ္ရပ္ကို ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာဆိုသည္ကား သမိုင္းေခတ္ တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ လႈပ္႐ွားေသာ ေဆာင္႐ြက္မႈမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္ကို အမ်ားနားလည္ သိ႐ွိၿပီးျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းဆက္ခံမႈဟူေသာ စကားရပ္ကလည္း သမိုင္းေရးရာမ်ားကို စဥ္းစားေတြးေခၚ ရာတြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေ၀ါဟာရစကားလံုး ျဖစ္သည္။ သမိုင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည္၊ အစဥ္အလာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည္။ ယင္းသို႔ေသာ သေဘာျဖင့္ သမိုင္းေၾကာင္းဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေအာင္ သံုးႏႈန္းသည့္သေဘာ၊ သမိုင္းဆက္ခံမႈဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ အစဥ္အလာႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားသိသာသည္။

အစဥ္အလာ၏ သမိုင္းေၾကာင္းဆက္ခံမႈ၊ ယင္းတို႔သည္ အစဥ္အလာ၏ အဓိပၸါယ္၊ သမိုင္းေၾကာင္း၏ အဓိပၸါယ္၊ ဆက္ခံမႈ၏ အဓိပၸါယ္တို႔ကို ေ၀ါဟာရအဓိပၸါယ္အျဖစ္ (သို႔) သေဘာတရားေရးရာ အဓိပၸါယ္အျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္း။ ယေန႔ သမိုင္းေခတ္တြင္ မည္သည့္ သမိုင္းေခတ္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္း ေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းတြင္ မပါတ္သက္ မပါ၀င္ ဟူ၍ မ႐ွိ။

တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ပါ၀င္ ပါတ္သက္ေနသည္သာ။ က်ေနာ္တို႔သည္ ပထမမ်ိဳးဆက္၏ သမိုင္းလမ္း ေၾကာင္းတြင္ ပါ၀င္ ပါတ္သက္ေနၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္၊ တတိယမ်ိဳးဆက္၊ စတုတၳမ်ိဳးဆက္ စသည္ျဖင့္ ႀကီးျပင္းလာသည့္အေလ်ာက္ ျဖတ္သန္းကာ ပါ၀င္ေနခဲ့ၾကရသည္။ ယင္းသို႔ေသာ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳျဖင့္ က်ေနာ္ အစဥ္အလာ၏ သမိုင္းေၾကာင္း ဆက္ခံမႈကို စဥ္းစားမိျခင္း ျဖစ္သည္။ သမိုင္းသည္ လူသား၏သမိုင္း။

(ခ)

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားက သမိုင္းသည္ဆံုးၿပီဟူေသာ အကဲျဖတ္ခ်က္ကို ပါေမာကၡ ဖူကူယာမ က ေရးခဲ့သည္။ က်ေနာ္နွင့္ ခံစားမႈခ်င္းမတူ၊ သူ မည္သည့္သမိုင္းေခတ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းပါ၀င္ ပတ္သက္ခဲ့ သည္ကိုေတာ့ မသိ။ က်ေနာ္ႏွင့္ေတာ့ ခံစားမႈျခင္း မတူ။ က်ေနာ္က သမိုင္းသည္ မဆံုးဟု ေရးသားခဲ့သည္။ သမိုင္းသည္ ဆံုးၿပီဟု သူထိေတြ႔ခဲ့ေသာ သမိုင္းတေခတ္ ဆံုးသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ သမိုင္းသည္ မဆံုးဟူ၍ ခံစားမိသည္။

က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ သမိုင္းေခတ္မ်ားကို ရည္႐ြယ္၍ က်ေနာ္ ေရးသားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူျမင္ေသာ သမိုင္းေခတ္ တေခတ္ကိုကား အဆံုးဟု ထင္မွတ္ျခင္း ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ပါ၀င္ ပါတ္သက္ခဲ့ေသာ သမိုင္းေခတ္မ်ားစြာ၏ အေတြ႔အႀကံဳကို ယူ၍ သမိုင္းသည္ မဆံုးဟု ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အစဥ္အလာ၏ သမိုင္းေၾကာင္း ဆက္ခံမႈကို က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မ်က္ေမွာက္သမိုင္းသည္ အတိတ္သမိုင္းကို ဆက္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ ပစၥဳပၸန္ ေခတ္သမိုင္းကိုလည္း ေနာင္အနာဂတ္တြင္ (ေနာက္လူငယ္တို႔က) ဆက္ခံမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသေဘာကို က်ေနာ္ ခိုင္မာစြာ ယံုၾကည္သည္။ က်ေနာ္၏ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

(ဂ)

က်ေနာ္တို႔ အရင္က တည္႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ခဲ့ေသာ အစဥ္အလာမ်ားကို က်ေနာ္တို႔သည္ အေမြဆက္ခံဘိ သကဲ့သို႔ ဆက္ခံခဲ့ၾကရသည္မွာ သဘာ၀တရားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ မိဘအေမြကို သားသမီးတို႔က ဆက္ခံၾကရသည္။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ခံၾကရစျမဲ။ ဤသည္မွာ သမိုင္းေဗဒသေဘာ။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဂႏၶ၀င္စာေပမ်ားကို သင္ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ပုဂံေခတ္မွ အင္း၀၊ ပင္းယ၊ ေတာင္ငူ၊ မႏၱေလး စသည္အားျဖင့္ ေခတ္အသီးသီးမွ ပ်ိဳ႔ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ စကားေျပ လကၤာႏွစ္ေထြေရာ၊ စကားေျပ စေသာ အေမြမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ မဆက္ခံ၍မျဖစ္ ဆက္ခံခဲ့ၾကရသည္။ ဆက္ခံၾကရာတြင္ က်ေနာ္တို႔၏ ေခတ္ႏွင့္ သင့္ျမတ္ေသာ၊ က်ေနာ္တို႔၏ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကို အက်ိဳးျပဳေသာ အေမြအႏွစ္ အစဥ္အလာမ်ားကို ဆက္ခံ သံုးစြဲခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အက်ိဳးမျဖစ္လွ်င္ မည္သူမွ် ဆက္ခံသံုးစြဲမည္ မဟုတ္။ အင္း၀ေခတ္က ႐ွင္မဟာရဌသာရ၏ စကားအသံုးအႏႈန္း ႂကြယ္၀မႈကို ႀကိဳက္ခဲ့သည္။ အင္း၀ေခတ္က ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ ထန္းလုပ္သား သ႐ုပ္ေဖာ္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကို ႀကိဳက္သည္။ ေတာင္ငူေခတ္က နတ္႐ွင္ေနာင္၏ အႏုအ႐ြ ဆန္းသစ္မႈမ်ားကို ႀကိဳက္သည္။ ဦးပုည၏ ခံစားမႈကို ခိုက္ေအာင္ ဖြဲ႔ႏိုင္ေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္သည္။ ယင္းသည္ က်ေနာ္တို႔၏ ဂႏၶ၀င္စာေပ အစဥ္အလာ အေမြအႏွစ္ကို ဆက္ခံသည့္သေဘာ။ ဂႏၶ၀င္စာေပေခတ္မ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မီသည္မဟုတ္။ ေပဖူးလႊာႏွင့္ စကၠဴေပၚတြင္သာ မီသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္ ႀကီးျပင္းလာေသာ ေခတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေခတ္ေပၚစာေပ၏ အစဥ္အလာသစ္မ်ားကို ဆက္ခံၾက ရျပန္သည္။ ေခတ္ေပၚစာေပ အစဥ္အလာသစ္ကို ထူေထာင္ေသာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေပ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံ၏ အေရာင္အေသြးျဖင့္ ျခယ္မႈန္းေသာ ဆန္းသစ္ေသာ ေခတ္စမ္းစာေပ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ေဇာ္ဂ်ီတို႔၏ စာေပအစဥ္အလာကိုလည္း ဆက္ခံၾကရသည္။ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး၏ အႏုအ႐ြ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း၏ က်စ္လစ္ေသာ စကားေျပ အေရးအသားမူ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ အမ်ိဳးသားဟန္ျဖင့္ စီရင္ေသာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔တို႔ကိုလည္း ဆက္ခံရသည္။

သိန္းေဖျမင့္၏ မတ္(စ)၀ါဒ အေတြးအေခၚပါေသာ အေရးအသား အဖြဲ႔အႏြဲတို႔ကိုလည္း ဆက္ခံၾက ရသည္။ ယင္းသို႔ ဆက္ခံၾကရာတြင္ အစဥ္အလာတို႔ အားလံုးကို တခုမက်န္ ဆက္ခံျခင္း သေဘာေတာ့ မဟုတ္။ မိမိတို႔၏ သမိုင္းေခတ္နွင့္ သင့္ျမတ္ေသာ၊ သမိုင္းေခတ္ကို အက်ိဳးျပဳေသာ အစဥ္အလာတို႔ကို သာလွ်င္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဆက္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းသည္ မဆံုး။ စာေပယဥ္ေက်းမႈ ဘက္တြင္သာမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးဘက္တြင္လည္း အစဥ္အလာမ်ားျဖင့္ သမိုင္းေခတ္တို႔သည္ လႈပ္႐ွားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္ကစ၍ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္း၊ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္း၊ စာေပ အဖြဲ႔အစည္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏိုင္ငံတကာခ်စ္ၾကည္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့သည္။ ယင္း အဖြဲ႔ အစည္းမ်ားသည္ သမိုင္း၏ တုန္႔ျပန္ခ်က္၊ လူထုလႈပ္႐ွားမႈ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းအစဥ္အလာျဖင့္ လူတို႔ အားလံုးေနထိုင္ၾကရသည္။ ယင္းသည္ ဆက္ဆံခဲ့ေသာ သမိုင္းေခတ္၊ သမိုင္းေခတ္သည္ မဆံုး။

ဒဂုန္တာရာ
[စတိုင္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၃၅၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၄ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]