လြမ္းေနတုန္းဘဲဂ်မ္းေရ.....ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

တကယ္ေတာ့ ဂ်မ္းနဲ႔ ေရေရရာရာ ခင္မင္ရတာ သူျပည္ပကို ထြက္လာေတာ့မွ။ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္က သမီး ေဒါက္တာမိုးမိုးႏွင္း ဆီ သူေရာက္ေတာ့ သူ ကိုယ့္ဆီကို ဖံုးေခၚတယ္။ အေမရိကကိုေရာက္ေတာ့ LA ကို အရင္ေရာက္တာမဟုတ္ဘူး။ အေ႐ွ႔ဘက္ျခမ္းက ၀င္လာ တာ။
ရန္ကုန္မွာက သူနဲ႔ ဆံုစည္းမႈေတြ ႐ွိတတ္ၾကေပမယ့္ စကားလက္ဆံု မေျပာဖူးဘူး။ သူက တကၠသိုလ္ေျမမွာေန၊ တကၠသိုလ္မွာအလုပ္ လုပ္၊ ကိုယ္ကလဲ နယ္ေက်ာ္ၿပီး စြယ္ေတာ္ရိပ္က ကံ့ေကာ္ရိပ္အထိ သြားေရာက္က်က္စားသူ။ လိပ္ခံုးေနာက္ တင္းနစ္ကြင္းေတြ နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ဘီအိုစီေကာလိပ္၊ မိန္းထဲက ဦးခ်စ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တင္း၊ အီကိုကင္တင္း၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ဆိုင္တကာ့ဆိုင္ သူထိုင္တတ္ သလို ကိုယ္လဲ ထိုင္တတ္တယ္ေလ။ တခါတေလ သူ႔၀ိုင္းထဲမွာ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြ ႐ွိတတ္ေတာ့ သြားႏႈတ္ဆက္ရင္း သူ႔ကို ဂါရ၀ျပဳရတယ္။ သူ႔စာေတြကို ႀကိဳက္၊ သူ႔စာေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းရၿပီး၊ ကိုယ္ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး ျဖစ္တာကိုး။
တညမွာ ဆရာဂ်မ္းရဲ႔ ပုဂံလမ္းက အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္လဲ ၾကည့္အုန္း။ ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။
ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) မွာ ေက်ာင္းေဆြးေဆြး လူေဆြးေဆြး ေနၿပီးမွ ဆရာ၀န္ျဖစ္သြားတဲ့ ေဘာ္ဒါတေယာက္က ေအး-ေဆးကုခန္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူ႔မိန္းမ ဆရာ၀န္မကို လာႀကိဳရင္း ေ႐ႊဘံုသာလမ္းက ကိုယ့္စာအုပ္ဆိုင္ကို ၀င္လာတယ္။ ျပန္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အရက္လိုက္ ေသာက္ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက သူအိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဒင္းေမာင္းတဲ့ ကားစီးရတာ ဘုရားတ, ေနရတယ္။ မာဇဒါဂ်စ္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းတာ။
သူ႔အိမ္မွာ ခဏတျဖဳတ္ စားေသာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေတာ့ ဆရာဂ်မ္းအိမ္ ခဏ၀င္ရေအာင္ဆိုၿပီး ပုဂံလမ္းက အိမ္ကို ၀င္ၾကတာ။
အႏွစ္ (၃၀) ေလာက္ ႐ွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တာ ျမင္ကြင္းက ခပ္၀ါး၀ါးပဲ (အဲဒီတုန္းက မူးေနလို႔ ခပ္၀ါး၀ါး ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ)။ ဆရာနဲ႔ ဘာေတြေျပာၾကလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စကားေျပာတဲ့နားမွာ ကေလးေတြ ေဆာ့ေနၾကတာ မွတ္မိေနတယ္။ မိုးခ်ိဳသင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနမွာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္း ဆရာဂ်မ္းကို သိတ္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အင္းစိန္ကို ေျပာင္းသြားတယ္ၾကား တယ္။ လူကိုသာ မေတြ႔တာ၊ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႔က ျဖတ္တိုင္း ပံုဆန္းတဲ့ သူ႔အိမ္ကေလးကို ၾကည့္မိတယ္။ ဒါလဲ ဒီဇိုင္းဆရာ, ဆရာေ႐ႊ ေၾကာင့္ေနမွာ။
ပိသုကာဌာနမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္တတ္တဲ့ ဆရာေတြထဲမွာ ေျပာစမွတ္အျဖစ္ တည္ေနတတ္တဲ့ ဆရာေ႐ႊက ဆရာဂ်မ္းအိမ္ကို ပံုစံဆြဲတာတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အျပာႀကီးထိန္ (ကိုဗဟိန္းေအာင္ေပးတဲ့နာမည္) နာမည္ရင္းက (ကိုထိန္၀င္းေအာင္(ခ) ဗညားလင္း) ဟာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေ႐ွ႔မွာ 'ေန၀န္းႏွင္းဆီ' ဆိုၿပီး စာအုပ္အငွားဆိုင္ထြက္တယ္။ သူ႔ဆိုင္ကို သြားရင္ မ်က္မွန္ထူႀကီး ထဲကေန ေဖာက္ထြက္လာမတတ္ စာကို စူးစိုက္ဖတ္ေနတဲ့ ဆရာေ႐ႊကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။
ဆရာေ႐ႊက ဦးတင္မိုးအိမ္ကို ေဆာက္ေပးတယ္တဲ့။ ကာတြန္းသက္စု (ခ်စ္ခ်စ္)တို႔ အိမ္နားမွာ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာအိမ္က ႐ိုး႐ိုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာအိမ္က စႏိုး၀ိွက္ပံုျပင္ထဲက ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ အိမ္ကေလးလို။ ကိုျပည့္ (ေအာင္ျပည့္) တို႔ အိမ္ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ ဂ်မ္းတို႔ အိမ္ေရာက္တယ္။
ျပည္ပေရာက္ၿပီးမွ သူနဲ႔ ပို အထိအေတြ႔မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူကြယ္လြန္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကို မၾကာခဏ သတိရေနတုန္း။ တိုက္ဆိုင္မႈေတြက အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့တယ္ေလ။
ကိုခ်စ္ေဆြရဲ႔ ပင္လံုထိပ္ထားဦး စႏၵယားလက္သံကိုၾကားရင္ သတိအရဆံုးပဲ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီသီခ်င္းကို စာသားနဲ႔ လိုက္ဆိုခ်င္လို႔ သူက မွတ္မိသေလာက္ စာသားကို ႐ြတ္ျပ။ ကိုယ္က စာ႐ြက္မွာခ်ေရး။ (ခုေတာ့ ေဒၚမာမာေအး ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုခ်စ္ေဆြရဲ႔ မူရင္းအသံနဲ႔ 'ပင္လံုထိပ္ထားဦး' ကို ရလိုက္တယ္၊ ဂ်မ္းကို သတိရျခင္းနဲ႔ အတူ အစ္မကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာပါရေစ။)
ကိုယ္ၾကားခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဂ်မ္းက သူမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ ျပန္ ဆိုၿပတယ္။ တခါလဲ 'ဆံၿမိတ္လဲေျပ ပန္းလဲေၾက' အေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္မွာ ကိုျမတ္ေလး စပ္ခဲ့ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ ျပန္ဆိုျပတယ္။
San Diego Zoo သြားေတာ့၊ 'ပင္လံုထိပ္ထားဦး' ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေတာ္ေတာ္ ဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ Zoo မသြားခင္ညက သူ႔ကို ကိုယ္သြားေခၚၿပီး ကိုယ့္အခန္းကေလးမွာ သိပ္တယ္။ မနက္ေစာေစာ ေနမပူခင္ ကိုယ္တို႔ အိမ္က ထြက္ခ်င္လို႔။
ႀကိဳတင္ reserved လုပ္ထားတဲ့ Bal Boa Park Inn မွာ ပစၥည္းအထုတ္အပိုးေတြ အရင္ခ်ၿပီး၊ Zoo မဖြင့္ခင္ ႏွစ္ေယာက္သား Zoo ေ႐ွ႔မွာ တန္းသြားစီလိုက္ႏိုင္တယ္။
"ဗံု႐ွည္... ဗံု႐ွည္တီးလို႔၊ လင္ကြင္းသံစာစာေ၀... ေမာေမာေျမ..."
"တို႔မ်ား ေတာင္သူေတာင္သား... လယ္သမားယာသမားေတြ... အမိ်ဳးသားအေမြ အႏွစ္ခံယူကာ စိုးပိုင္တဲ့နယ္ေျမ၊ လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ပိုင္ေစ...."
xxxx xxxx xxxx xxxx
ေန႔တ၀က္ေလာက္ပဲ ကိုယ္တို႔ Zoo ထဲ ပတ္ၾကတယ္။ ဆရာက လူႀကီးဆိုေတာ့ ေနပူၿပီး ပမ္းမွာစိုးလို႔။ ေန႔လည္စာ Zoo ထဲမွာပဲ စားၾကတယ္။ ကိုယ္က စားၿပီးေတာ့၊ နားၿပီး ဆက္ၾကည့္မလား၊ ျပန္မလားေမးေတာ့ ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တည္းခိုတဲ့ ဟိုတယ္ကို ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေတာင္ ဆရာက Zoo ပတ္ၾကည့္တဲ့ ႏွစ္ထပ္ကားႀကီးေပၚမွာ ၾကည့္ရင္း ငိုက္လာတာ။ သူ အိပ္ေနရာက ကိုယ့္ကို တခ်က္ လွမ္းေမးတယ္။ အဲဒါ ဘာေကာင္ေတြလဲတဲ့။ ကိုယ္လဲ သူျပတဲ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ေမးခြန္းကိုေျဖရင္း လူကို ျပန္လွည့္အၾကည့္မွာ သူက ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ဆရာက ဒီေလာက္ ျမန္တာ။ အဲဒီအေၾကာင္း စကားၾကံဳလို႔ ကိုမိုးသူကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ကိုမိုးသူကေျပာတယ္။ အဲဒါမွ ဗဂ်မ္း အစစ္တဲ့။
ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ ေန႔ခင္းႀကီး သူမအိပ္ပါဘူး။ အခန္းေ႐ွ႔က ပန္းျခံကေလးမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း စကားတေျပာေျပာေပါ့။ နည္းနည္းေအးလာေတာ့ အခန္းထဲ၀င္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာျပန္ရင္ အခန္းျပင္ ပန္းျခံကေလးထဲ ထြက္ေသာက္။ ဒီလိုနဲ႔ေနရင္းက ကိုယ့္ကို ေမးတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ မရဘူးလားတဲ့။ ကိုယ္က မရဘူးဆရာဆိုေတာ့ ဘယ္သူ သိမွာလိုက္လို႔ တဲ့။ ေအာ္ ဆရာရယ္ လူက မသိေပမယ့္ ေဟာဟိုမွာ တပ္ထားတဲ့ 'မီးခိုးအခ်က္ေပး' က သိသြားၿပီး ထျမည္မွာ ဆိုေတာ့... ေအာ္.... တဲ့။
ညဘက္မွာ သူက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း အိပ္ရေအာင္ သူ႔ကို ခုတင္ေပၚ သိပ္ၿပီး ကိုယ္က ခုတင္နဲ႔ နံရံၾကားက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆင္းအိပ္တယ္။ တေရးႏိုးမွာ ကိုယ့္ႏွေခါင္းထဲ ေဆးေပါ့လိပ္န႔ံရလို႔ ကိုယ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ ေျခရင္းကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အခန္းတံခါးက ဟ, ေနၿပီး ဆရာ့ကိုယ္က အခန္းထဲ၊ ေခါင္းကို တံခါးျပင္ထုတ္ၿပီး ဆရာ ေဆးလိပ္မီးခိုး ထုတ္ေနလို႔ ကိုယ့္မွာ ရီလိုက္ရတာ။ အျပင္မွာ ေအးေတာ့ ဆရာ အခန္းျပင္ထြက္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ႏိုင္တာနဲ႔ အခန္းထဲကေန ၾကံဖန္ၿပီး ဒင္းမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရ႐ွာတယ္။
ဆရာက ေဘာင္းဘီ႐ွည္နဲ႔ ႐ွဴးဖိနပ္ကို အက်အန ၀တ္စားၿပီးမွ အေပၚက လံုခ်ည္ကို တထပ္၀တ္တာ။ အဲဒါက သူ႔ စတိုင္။ Zoo ကျပန္လာေတာ့ အိမ္နားက Starbucks ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီ၀င္ေသာက္ၾကတယ္။ ကားေပၚကေန ဆင္းေတာ့ သူ႔လြယ္အိပ္ကေလး ကို လြယ္တဲ့ေနရာကေန စုထံုးၿပီး လက္က ကိုင္လာတယ္။ ပုဆိုးက ေအာက္မွာ ကြင္းလံုးကၽြတ္က်ၿပီး တ႐ြတ္တိုက္လို႔။ ေဘာင္းဘီ႐ွည္၀တ္ထားတယ္ဆိုေတာ့လဲ အေပၚက ပုဆိုးကၽြတ္ေနမွန္း သူဘယ္လိုလုပ္သိမလဲေလ။
ဆရာ ပုဆိုးက ေအာက္မွာ တ႐ြတ္တိုက္ေနၿပီ ဆိုမွ ခပ္တည္ပဲ ေကာက္ၿပီး ျပန္၀တ္လိုက္တယ္။
သူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရတာ ၂၀၀၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ (သူမဆံုးခင္ တလ မျပည့္တျပည့္) မွာ ကိုယ့္ညီမအိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ဦးဂုဏိႆရ နဲ႔ သူ၊ အတူတူ လာၾကတယ္။ က်ေနာ္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို နာမည္ေပးထားတယ္။ ယူဂ်ီနဲ႔ဘီဂ်ီ (UG & BG) လိ္ု႔။ U G က ဦးဂုဏိႆရ BG က ဗဂ်မ္း မို႔ပါ။
ယူဂ်ီနဲ႔ေတြ႔တိုင္း ဘီဂ်ီ (BG) ကို တသသ ျဖစ္ဆဲပါ။
လြမ္းေနရတုန္းဘဲ ဂ်မ္းေရ........


ေမာင္ေအး၀င္း
၀၁၊ ၁၄၊ ၂၀၀၉