မိုးကုပ္ကုပ္၀ယ္
အို- ႐ုတ္တရက္၊ မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ၊ ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္
အာ႐ုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး။
မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
၀ိုး၀ါးတိတ္ဆိတ္၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္၀ယ္
ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း၊ မနီးမေ၀း
ေခ်ာင္း႐ိုးေဘးမွ၊ ေျဖးေျဖးညႇင္းညႇင္း
ေလွတစင္းထက္၊ ေတာတြင္းသားပ်ိဳ
ဖ်ဥ္လက္တိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကို၀ပ္၍
စိုက္စိုက္ေ႐ြ႔သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ထံုး
ေကာက္႐ိုးဖံုးလ်က္၊ ကြယ္ပုန္း၀ွက္လာ
ယူကာလက္ေထာက္၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္၀မ္းမွ စက္ေသနတ္။
အေမွာင္ရိပ္၀ယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေခ်ာင္းေကြ႔ထက္တြင္
အုပ္႐ွက္ေထြးေရာ၊ သင္ေပါင္းေတာ၏
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္ဆစ္ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း။
ေခ်ာင္းကိုေကြ႔ေသာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း၊ ေျမငူရင္းသို႔
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ၊ နီး၍လာလွ်င္
အသာ႐ုတ္ခ်င္း၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းျပင္းထန္၊ ေသနတ္သံသည္
ျမစ္ယံ ပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။
ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္၊ ေသးေသးစိပ္သား
မိုးထိပ္တိမ္ေမာ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပၚသည္
စေႏၵာ္ၿပံဳးလွည့္၊ ငံ႔ုကာၾကည့္႐ွင့္
ထြန္းသည့္ညဥ့္ခါ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြ၀န္းလ်ား၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ားညိဳ႔အုပ္၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ျပကာ၊ မီးအိမ္၀ါႏွင့္
အာကာျပာမိႈင္း၊ တြဲလြဲဆိုင္း၍
ျဖဴ၀ိုင္းစက္စက္၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိကၡာ။
႐ြာတ႐ြာကား
မိႈင္းျပာမဲညိဳ႔၊ မီး႐ိႈ႔ေလာင္ကၽြမ္း
တင္း၀င္ရမ္းေၾကာင့္၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေျပး႐ွာရ၊ လဟာေသြ႔ေသြ႔
ခိုးေငြ႔ေ၀ေ၀၊ မီးေလာင္ေျမမွ
ႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့၊ ညင္းေလဖြဲ႔က
သဲ့သဲ့ေခြးေဟာင္သံတကား။
ခေရပြင့္လွ်င္
ေႂကြရင့္၀ါ၀ါ၊ ေျမ၌မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္း႐ွက္၊ ေဟာင္းသစ္႐ြက္ႏွင့္
တ၀က္ေမာင္းနီ၊ ေ၀့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ျဖဴး၊ နီ၀ါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႔ ေရာ္႐ြက္ေႂကြ။
ရင့္ေႂကြေညာင္းသည္
႐ြက္ေဟာင္းစြန္႔ပစ္၊ ဘ၀သစ္သို႔
သနစ္ေျပာင္းမည္၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွၾကယ္ျဖဴပြင့္။
ဒဂုန္တာရာ
{တာရာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၇}
[ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ ႏွင့္ သူ၏ကဗ်ာ၊ စာအုပ္ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
1 comment:
မာယာသို႔
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ကဗ်ာအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပၿပီးသာပါ။ ကဗ်ာထဲမွာလဲ တကယ္ပဲ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ကိုက္ညီေနတဲ့ အ ေတြးအျမင္မ်ား၊ သရုပ္ေဖာ္မွဳမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးတဲ့ပုံရိပ္
ကို ေဖာ္ညႊန္းမွဳမ်ားက အထင္းသားေပၚလြင္ေနတယ္။
မတရားမွဳကို တြန္းလွန္ဖို႔၊ ယုံၾကည့္မွဳကို အေကာင္အထ ည္ေဖာ္ဖို႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ ေျပာေန သလိုပဲ။ ဆရာတာရာရဲ့ ရင္ထဲကခံစားမွဳ ေပၚေနတယ္။ သူ႔ရဲ့နာမည္ၾကီးကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ။
“ခေရပြင့္လွ်င္”အပိုဒ္က သိပ္လွတယ္။ ေႏြဓေလ့သဘာ၀
ကို လွလွပပေဖာ္ျပထားတယ္။ ေႏြရာသီကို ပန္းခ်ီဆြဲျပ သလိုမ်ိဳး မ်က္စိထဲမွာျမင္လာရတယ္။
“ရင့္ေၾကြေညာင္းသည္” ေနာက္ဆုံးစာပိုဒ္က သူ႔ရဲ့ေမွ်ာ္ မွန္းခ်က္ကို ရြက္၀ါေၾကြလို႔ ရြက္သစ္ေ၀တဲ႔ သဘာ၀နဲ႔ ခိုင္းႏွဳိင္းျပထားတယ္။
အလြန္မာေၾကာ ခက္ထန္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအသြင္အျပင္
ေတြၾကားမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းၿပီး အႏုပညာဆန္ေသာ အေၾကြးအျမင္မ်ားက ကြက္ၾကားမိုးရြာသလို ႏွင္းေဖ်ာက္
ေဖ်ာက္က်သလို ျမင္ေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ။
ကုိယ့္အသက္နဲ႔တြက္ရင္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ၾကိမ္မွ်ၾကီးေသာ္ လည္း ေကာင္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ အေဟာင္းေတြထဲက တန္ ဖိုးရွိတဲ့ရတနာ ဆရာတာရာရဲ့ စာေတြပါပဲ ...
ကိုသက္
Post a Comment