ဒဂုန္တာရာႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း-အခ်စ္ဆိုသည္မွာ.....ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းသူ- မိုးဇံ

{ဆရာဒဂုန္တာရာကို ၁၉၁၉၊ ေမလ (၁၀)၊ စေနေန႔မွာ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေဒးဒရဲၿမိဳ႔နယ္၊ ထိုင္ကူျမစ္တန္း႐ြာ ဇာတိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ ေခတ္ဆန္းစာေပလႈပ္႐ွားမႈရဲ႔ ေနာက္မွာ စာေပသစ္ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ တာရာမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တင္ျပပံု အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ စကားေျပမ်ားကို ေရးသားသူအျဖစ္ ထင္႐ွားပါတယ္။ စႏၵရား အတီးေကာင္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏိုးသူ အျဖစ္နဲ႔လည္း လူသိမ်ားလွပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သူ႔ကို- "သူသည္ သာမန္လူမ်ားလို ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၏ လႊမ္းမိုးျခင္းကို မခံ၊ ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မုန္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယံုၾကည္မႈ၀ါဒအတိုင္းသာ ေျဖင့္မတ္စြာ လုပ္သူ ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ယံုၾကည္သည့္ အခ်က္ကိုသာ လုပ္သည္၊ ေျပာသည္၊ ေရးသည္။ ဤအခ်က္ကား အမွန္စင္စစ္ သူ႔အေပၚတြင္ သူအလြန္႐ိုးသားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။"
"သူသည္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္လွစြာေသာ အႏုပညာသည္ ျဖစ္ေလသည္။ စာေပတြင္ စကားလံုးမ်ားကို စပ္ဟပ္သီကံုးသကဲ့သို႔ပင္ စႏၵရားတြင္လည္း စပ္ဟပ္သီကံုး တီးေလသည္။
အဘက္ဘက္မွ ျပည့္၀ျခင္း ပါရမီမွာ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရေလသည္။" လို႔ 'ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာ' ရဲ႔ အမွာစာမွာ ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ ၂၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀ နဲ႔ ၂၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀ ေန႔မ်ားက ယခု ဆရာေနထိုင္ရာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႔ က ေနအိမ္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စကားအတန္ၾကာေအာင္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ -ျဗဴတီမဂၢဇင္း-}


မိုး။ ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကို လာခါနီးမွာ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ေတြ႔တယ္ဆရာ။ ျဗဴတီ မဂၢဇင္း အမွတ္(၇) မွာ ပရဟိတဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆရာပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္ပန္းသြားၿပီး ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး သြားလုပ္မလို႔ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာမယ့္ေခါင္းစဥ္က 'အခ်စ္' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာပါက ရယ္တယ္။ ေနာက္ဆရာဒဂုန္တာရာကို စကားႀကံဳ ပါးလိုက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ "ဒဂုန္တာရာ၊ ခင္ဗ်ားဘာမွ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြ မေျဖပါနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာပါ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားပါးလိုက္ပါတယ္။

တာရာ။ ။ ဟား...ဟား...ဟား... (ခပ္ဖြဖြ ရယ္ပါတယ္) ဟုတ္တယ္။ ပါရဂူက 'စ' တတ္တယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမးတာကို ေျဖလို႔ရသမွ် ေျဖမွာပါ။

မိုး။ ။ ဆရာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္သလဲ၊ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုပါသလဲ။

တာရာ။ ။ ေနဦး၊ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတဲ့သူကို ေမးခြန္းျပန္ေမးရလိမ့္မယ္။ ကိုမိုးဇံက ဘယ္လို နားလည္ထားသလဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာခ်င္း တူခ်င္လည္း တူမယ္။ တူခ်င္မွလည္း တူမယ္ေပါ့ဗ်ာ။

မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေယဘူယ်အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ျဒဗ္မဲ့ကိစၥ၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကိစၥပါ။ ရင္ခုန္ၿပီး ေပါက္ဖြားလာတာလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကား ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ ရင္ခုန္ ေပါက္ဖြား လာတာမ်ိဳးခ်ည္းကိုပဲ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ကသာ ေ႐ႊကူဘက္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ၊ ေ႐ႊကူမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးေတာ့ အဲဒီျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ေမွာက္အိပ္ရင္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရစီးသံကို နားေထာင္ရင္း၊ ဒီေျမႀကီးနဲ႔ ဒီျမစ္ေရေတြကို ထိထားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရဆိုတာကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ က်က်နနႀကီး ေပၚလာဖူးတယ္ဆရာ။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း အက်ံဳး၀င္မွာေပါ့။

တာရာ။ ။ အင္း....၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး သံုးဖူးပါတယ္။ ဥပမာ ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔ ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ ရန္ဘက္ျပဳ ဆက္ဆံခဲ့ၾက တယ္။ အခု ျပန္ေပါင္းၾကၿပီ၊ သမတႏွစ္ေယာက္လည္း ေတြ႔ၿပီးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးတယ္။ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔၏ ခ်စ္ရနံ႔။ အဲဒီေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရေပါ့ဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စာထဲမွာ ဖတ္ထားတာ အရကေတာ့ စာထဲေပထဲေတာ့ ဘာသာေရးဆိုေတာ့ ပါဠိလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ေမတၱာဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာစကားမွာေတာ့၊ ခ်စ္တယ္ရယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ရယ္ ႏွစ္မ်ိဳး သံုးလို႔ရတယ္။ ေယာက်္ေလးတေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ လူငယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔ၾကားထဲမွာ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ သံုးတယ္၊ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း သံုးၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ခုနက ကိုမိုးဇံေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာလဲ ပါပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ပန္းတပြင့္ လွတယ္၊ ေမႊးတယ္၊ ဒါ အာ႐ံုငါးပါးထဲမွာ မ်က္စိအျမင္၊ အၾကည့္၊ ရန႔ံတို႔ေပၚတယ္။ ဒါလည္း အခ်စ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ကိုးရီးယားတို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ စာလံုးခ်င္းကြဲေပမယ့္ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မႈခ်င္း အတူတူပဲလို႔ ခံယူထားတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုအပ္တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ႐ွိသလဲ။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကမၻာမွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ အားလံုးေပါ့။ တေလာကလံုး သံုးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ခြဲျခားမႈ မ႐ွိပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္တာပဲ။ တျပည္နဲ႔တျပည္ ခ်စ္တာပဲ။ အယူအဆ၊ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆ မတူရင္လဲ ခ်စ္တာပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘာေတြပါသလဲဆိုတာကို ၾကည့္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတာ ပါတယ္။ အမွားအမွန္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ေျပာၾကတာပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ အလင္းနဲ႔အေမွာင္၊ အေရာင္၊ ေမႊးရနံ႔ အဲဒါေတြကလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္၊ သေဘာက်တာခ်င္း၊ ႀကိဳက္တာခ်င္း မတူၾကဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ ခြင့္လႊတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လိုလားတယ္ဆိုတာ ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လူ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ျဖစ္ေစ၊ တဖက္နဲ႔ တဖက္ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႔အစည္း တခုနဲ႔တခုျဖစ္ေစ၊ လိုလားတယ္။ သူေကာင္းဖို႔ကို ၾကည့္တယ္။ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ၾကတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သည္းခံတယ္။ ဒါေတြဟာ အခ်စ္ထဲမွာ ပါတယ္။ ေလာကမွာ မတူႏိုင္ဘူးေလ။ ေခတ္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္ဗ်ာ၊ အသက္အ႐ြယ္လည္း မတူၾကဘူး။ သူ႔ရဲ႔ ပညာေရး မတူၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတူေပမယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ မခ်စ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ခ်စ္လို႔ ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခ်စ္ဆိုတာ မြန္ျမတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ပန္းတပြင့္၊ အေရာင္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ ႏွင္းဆီ အနီ၊ အ၀ါ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ပန္းရန႔ံ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ရန႔ံသင္းသင္းေလး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ႀကိဳင္ေနတာမ်ိဳးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ စာလည္း ဒီလိုပဲ ရသ႐ွိတဲ့စာေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ လူသားေတြကိုလဲ ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ကမၻာမွာကေတာ့ဗ်ာ၊ အခ်စ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အမုန္းဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ဒါကလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္း ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုမယ္။ အဲဒီအထဲက အမွန္တရားကို ႐ွာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားအက်ိဳးကို ၾကည့္ရင္၊ ခ်စ္တာဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔ လူသားတရပ္လံုးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ျဖစ္ေစ ေကာင္းတဲ့ကိစၥပဲ၊ မုန္းတယ္ ဆိုတာက မေကာင္းတဲ့ဘက္၊ အက်ိဳးမျပဳတဲ့ဟာပဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ကၾကည့္ရင္း၊ သည္းမခံဘူး။ အက်ိဳးကို မလိုလားဘူး။ ခြင့္မလႊတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေတြဟာ အမုန္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ ဒီေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ လူသားေတြ အားလံုးအတြက္ ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဗုဒၶရဲ႔ တရားေတာ္ဟာလည္း အခ်စ္တရားပဲဗ်။ ပါဠိဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာ ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရင္ အခ်စ္ေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ညီၫြတ္တာေပါ့။ မတူတာေတြ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူတာေတြက ေပါင္းစပ္လို႔ ရပါတယ္။ ညီၫြတ္ေရး႐ွိမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႐ွိတယ္။ ဒါဟာ ခ်စ္တဲ့တရားပဲ။ ခ်စ္ေအာင္လုပ္တဲ့ တရားပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အခ်စ္၊ အလွအပ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အတူတူပါပဲ။

မိုး။ ။ အဲဒါဆိုရင္ ဆရာရယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ႏွလံုးသားထဲက ကိစၥလား၊ ဦးေဏွာက္ကကိစၥလား။

တာရာ။ ။ ဒါက ေမးသင့္ေမးထိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေဏွာက္ဆိုတာ လည္း မူရင္းအားျဖင့္ေတာ့ ဆက္စပ္တယ္ ထင္တာပဲ။ ဦးေဏွာက္ထဲမွ အာ႐ံုငါးပါး၊ အာ႐ံုေျခာက္ပါးရဲ႔ တည္ရာပဲဗ်။ ႏွလံုးသားဆိုတာက ႏွလံုးသားထဲက ခ်စ္တယ္၊ အလွအပကို သေဘာက်တယ္။ ရနံ႔ကိုႀကိဳက္တယ္။ အာ႐ံုငါးပါး ခံစားမႈေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို သတင္းပို႔တာ က ဦးေဏွာက္ကပါ။ ဒီေတာ့ ဦးေဏွာက္ရဲ႔ အလုပ္ထဲမွာ ခံစားမႈဆိုတဲ့ ႏွလံုးသားလဲ ပါတယ္။ အဲဒီလို ပါၿပီးေတာ့မွ အမွတ္အသား လုပ္တဲ့အခါမွာ ခြဲလိုက္တာနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေဏွာက္ရဲ႔ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။

မိုး။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက သေကၤတသေဘာနဲ႔ တင္စားေျပာတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေဏွာက္ပါ။ တကယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ဆရာေျပာသလိုပါပဲ။ တင္စားတဲ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ႏွလံုးသားကို ခံစားမႈ၊ အာ႐ံုေပါ့ေလ၊ ဦးေဏွာက္ကိုေတာ့ ေတြးေတာဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔ တင္စားတာေပါ့။

တာရာ။ ။ တင္စားေျပာတာကေတာ့ ႏွလံုးသားဆိုတာက ခံစားမႈ အာ႐ံုေပါ့ဗ်ာ။ ဦးေဏွာက္ကေတာ့ ေတြးတာေခၚတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တျခားစီေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါက ဆက္စပ္တယ္။ ဒႆနေဗဒမွာလည္း ဒါဟာ ဆက္စပ္မႈ ပါတယ္ထင္တယ္။ အသိေပါ့။ ဟို..... အလွအပတခုကို ျမင္တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းကင္ျပာလဲ့လဲ့ ျဖစ္ေစေပါ့။ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္တဲ့အခါ ဒါကို ခံစားလိုက္တာပဲ။ ဒါကို ႏွလံုးသားလို႔ ဆိုတာပဲ။ ဒါ ဘယ္ကတဆင့္ သြားသလဲဆိုရင္ အာ႐ံုငါးပါးကသြားတယ္။ အဲဒီက သြားၿပီးမွ သိရတယ္။ အဲဒီကမွ မွားတယ္၊ မွန္တယ္၊ ယုတၱိ႐ွိတယ္၊ မ႐ွိဘူး၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ ဆိုတဲ့ ဟာေတြက်ေတာ့ ဆံုးျဖတ္တယ္ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတာေပါ့။ ဒါကို အာ႐ံုသိလို႔ ေခၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။ စာေပ၀တၳဳ ေတြမွာေတာ့ ႏွလံုးသားလို႔ သံုးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သံုးဖူးပါတယ္။ ရင္ခုန္သံလို႔။ ရင္ခုန္သံဆိုတာ ဒါပဲ၊ သီခ်င္းတပုဒ္ ႀကိဳက္တာေလး ၾကားရတဲ့အခါမွာ၊ လွတာေလး ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ရင္ခုန္တယ္ေပါ့။ ဒါဟာ ႏွလံုးသားရဲ႔ အမူအယာေလ။ ႏွလံုးသားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ႏွလံုးသားကို ရင္ခုန္သံကတဆင့္ သိရတာေပါ့။ ရင္ခုန္သံက ႏွလံုးသားရဲ႔ ႐ုပ္အမူအယာေပါ့။ အဲဒီလို ႏွစ္ခုကေတာ့ ဆက္စပ္ေနတာပါပဲ။

မိုး။ ။ ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဆရာ့ကို အကဲခတ္ရတဲ့အခါမွာ ဆရာဟာ အင္မတန္ ႏူးညံ့တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ႀကီးကို ေတြ႔ထိခံစားမိတဲ့အခါမွာ ဆရာဟာ ရင္ခုန္လာၿပီး ခ်စ္စိတ္ေတြ ေပၚေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ေနေရာင္၊ လေရာင္၊ ပန္းပြင့္၊ ေလညႇင္းေပါ့။ ဆရာ့ရဲ႔ အခ်စ္က ေပၚလြင္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ လူသားေတြ အေပၚမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူမ်ိဳးစံု ခ်စ္ၾကည္ေရးဆိုတဲ့ အေျခခံနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႔ အခ်စ္ေမတၱာတရား ဆိုတာေတြကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာက မိန္းကေလးတေယာက္ကို၊ အမိ်ဳးသမီးတေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေရာ ႐ွိပါသလား။

တာရာ။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြမွာ ပါပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး စာလံုးေတြရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ႐ွိတဲ့ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္း၊ ဘယ္လိုခံစားမႈ၊ ဘယ္လိုအျဖစ္အပ်က္ ေတြ ပါတယ္ဆိုတာကို ေတြးရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်စ္ရန႔ံရႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။

မိုး။ ။ ဆရာဟာ ႏွလံုးသား အလြန္ႏူးညံ့သူဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ခ်စ္မိခဲ့ဖူးမွာပဲ ထင္တယ္။ မခ်စ္မိဘူးလား။

တာရာ။ ။ ခ်စ္မိႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ခ်စ္မိတာေတြလည္း ႐ွိေကာင္း ႐ွိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကလည္း ႏွစ္ဖက္ေပါင္းမွ ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။

မိုး။ ။ ဒီလို ႏွစ္ဖက္ေပါင္းသြားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳး မေပၚဘူးလား။

တာရာ။ ။ ေပၚရင္လည္း ေပၚဖူးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဆိုၿပီး ၀တၳဳေရးဆရာေတြ ေရးၾကတာ႐ွိတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုၿပီ သူတို႔ ေရးရာမွာ ဘယ္တကြက္ပဲ ေရးသလဲဆိုေတာ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်္ားေလး။ အဲဒါကိုပဲ ေရးတယ္။ ဒါက အခ်စ္ဆိုတာဟာ ေလာကမွာေတာ့ ဒါဟာ ႀကီးက်ယ္္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လူတိုင္း မကင္းၾကဘူးကိုး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ဒီေလာက္မကဘူး။ က်ယ္ျပန္႔တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္တယ္။ အလွအပကို ခ်စ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူသားအခ်င္းခ်င္းကို ခ်စ္တာေပါ့။

မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒီလိုခ်စ္တဲ့ ေနရာမွာ လူေတြထဲမွာေပါ့။ သိသိမွတ္မွတ္ခ်စ္တာ။ ဥပမာ ဆရာဆိုရင္ ဆရာခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္းကို ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို သိသိမွတ္မွတ္ စြဲၿပီး ခ်စ္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါလား။

တာရာ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ ရခ်င္မွ ရမယ္။ ကိုယ္စြဲစြဲ၊ ျမဲျမဲ ဒီအသက္ အ႐ြယ္ထိေပါ့ဗ်ာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခုေျပာရင္းမွ ေပၚလာတယ္။ မေျပာင္းလဲဘဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ႐ွိတာလည္း အခ်စ္မွာ အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုညာ၊ သဘာ၀အလွ၊ ေရေျမေတာေတာင္၊ ေနလ၊ ၾကယ္တာရာ၊ ပန္းခ်ီေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြကို ခ်စ္တယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း ခ်စ္တယ္။ ခုလည္းခ်စ္တယ္။ မထူးပါဘူး။ တခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္စိမေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ မိုးလင္းခါနီးေနၿပီ။ ျပာလဲ့လဲ့႐ွိလား၊ ကေလးကို ေမးရတယ္။ ပန္းတပြင့္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ၾကည့္တယ္။ စမ္းၾကည့္တယ္။ အန႔ံခံၾကည့္တယ္။ ေမးတယ္ ဘာအေရာင္လဲ။ ျဖဴလား နီလားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ခ်စ္တဲ့ စိတ္က ေျပာင္းမသြားဘူး။ ကိုယ္အာ႐ံုခံစားမႈ၊ အာ႐ံု႐ုပ္က မ်က္စိမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ေလ်ာ့သြားတာ ႐ွိမယ္။ က်န္တာကေတာ့ စႏၵရားတီးတယ္။ ခုလည္း ကီးဘုတ္ေပါ့ဗ်ာ။ တီးတယ္။ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ကဗ်ာလည္း ဒီလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတယ္၊ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ဒါကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ဟာေတြပဲ။ ဒါေတြ မေျပာင္းလဲသြားဘူး။ အဲဒါမွ တကယ့္အခ်စ္ေပါ့။ ဒါမွ အခ်စ္စစ္၊ ေလ်ာ့သြား ေျပာင္းလဲသြားရင္ တကယ့္အခ်စ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။

မိုး။ ။ သဘာ၀၊ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဒါေတြကို ဆရာ ျမတ္ႏိုးတယ္။ ခ်စ္တယ္ မေျပာင္းလဲဘူးေပါ့။

တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ဖူးတာ ဒီတခုပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါ ခ်စ္တာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးသံုးရတာ စကားလံုးရဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မႈက ေပါ့ခ်င္တယ္။

မိုး။ ။ ဒါေပမယ့္လည္း တျခားစကားလံုးလည္း အစားထိုးစရာ မ႐ွိဘူးထင္တယ္။

တာရာ။ ။ မ႐ွိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံုးတယ္။ ပန္းေလးခ်စ္တယ္ ကြာ။ ဒီလို သံုးတတ္တယ္။

မိုး။ ။ လူေတြကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား။

တာရာ။ ။ ခ်စ္တာေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူသားေတြကို ခ်စ္တာေပါ့။ လူေတြထဲမွာလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ကေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ရဲ႔ အတင္းမာဆံုး ပံုစံနဲ႔ မျပနဲ႔ေပါ့။ မတူတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ မတူဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အတူေနႏိုင္တယ္ဆိုတာက အခ်စ္တရားပဲ။ အခ်စ္တရားက တူရမယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မတူတာခ်င္း ေပါင္းတာပဲ။ ဒီသေဘာတရားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔၏ ညီၫြတ္ျခင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခရမ္းေရာင္ ႀကိဳက္တယ္။ ခရမ္းေရာင္ဟာ အနီနဲ႔အျပာ ေပါင္းစပ္ထားတာ၊ အနီနဲ႔ အျပာဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ အနီက အပူေရာင္၊ အျပာက အေအးေရာင္၊ ဒါဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေန ထြက္လာတာ ခရမ္းေရာင္က ပိုေတာင္လွေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာလည္း ဒါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ မတူတာေတြကို ေပါင္းစပ္ေပးတာပဲ။ အမုန္းနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းနဲ႔ေပါ့။ အမုန္းရဲ႔ အမူအယာေတြကေတာ့ စစ္တို႔၊ အၾကမ္းဖက္တာတို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရးတယ္။ ရန္သူမ႐ွိ မိတ္ေဆြသာ႐ွိလို႔။

မိုး။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖ်က္ဆီးမယ့္သူက်ေတာ့ ရန္သူ ျဖစ္မလာဘူးလား။

တာရာ။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖ်က္ဆီးမယ့္လူက ဒီေနရာမွာ ရန္သူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူဆိုတဲ့ စကားလံုးက တဖက္နဲ႔တဖက္ အျပတ္ေခ်မႈန္းဖို႔ သံုးတာကိုး။ တကယ္က အဲဒီလို အျပတ္႐ွင္းလို႔ မရဘူး။ ကမၻာႀကီး မၿငိမ္းခ်မ္းတာ အဲဒါေၾကာင့္ပါတယ္။ အျပတ္႐ွင္းခ်င္ၾကတာကိုး။ အခုေတာ့ အဲဒီေခတ္က လြန္စျပဳၿပီ ထင္တယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပတ္႐ွင္းစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ စစ္ေအးေခတ္ လြန္လာၿပီ။ ခု ဆိုဗီယက္အုပ္စု မ႐ွိေတာ့ဘူး။ တဖက္ကေအးၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တဖက္က ေအးၿပီဆိုၿပီး တဖက္ကလည္း အားလံုးကို လႊမ္းမိုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္ဘူးေပါ့။

မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါဟာ ဆရာရဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားပါ။ ဆရာခ်စ္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာပါဦး။ ဒါက နည္းနည္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္မွာေပါ့ေလ။

တာရာ။ ။ ခုထိေပါ့ဗ်ာ။ ပ်က္မသြားပါဘူး။ ေျပာင္းမသြားပါဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ႐ွိတာကေတာ့ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ပဲ။ ခုနေျပာတဲ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတာ၊ လိုလားတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္တယ္၊ လိုလားတယ္၊ ခ်စ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မုဒိတာေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း၊ ၿပိဳင္ဘက္အခ်င္းခ်င္းထဲမွာ တေယာက္ႀကီးပြါးသြားတယ္၊ နာမည္ႀကီးသြားတယ္၊ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က ၀မ္းသာသြားတယ္။ တခ်ိဳ႔က အဲဒီလို မ႐ွိဘူး။ ေနရာမေပး ခ်င္ဘူး။ အဲဒါေတြက မုဒိတာပဲ။ ကိုဗဟိန္းတို႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ဆိုတာ အျမဲလိုလား တယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ အဲဒါဟာ မုဒိတာပဲ။ အဲဒီလူေတြကို အခ်စ္မပ်က္ဘူးဆိုတာ ဒါပဲ။ အဲဒါ မုဒိတာဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာေပါ့။ ပါဠိလိုဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာေပါ့။ ခ်စ္တာပဲ။ ၾကင္နာတာပဲ။ လိုလားတာပဲ။ အဲဒီ တရားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြပဲ။
ကိုဗဟိန္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႔ကို သခင္ဗစိန္က ဖိတ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနရာေပးခ်င္တယ္ လိုလားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ဆံုးတဲ့ အထိပဲ။ မေျပာင္းလဲဘူး။

မိုး။ ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္သြားလား၊ တဖက္သြားလားဆရာ။

တာရာ။ ။ ၀တၳဳေတြထဲမွာေတာ့ တဖက္သတ္အခ်စ္ဆိုတာ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဖက္အျပန္အလွန္႐ွိမွ တည္တံ့ႏိုင္တာေပါ့။ အခ်စ္ဟာ အသြားအျပန္ေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ ျပည့္စံုသြားဖို႔က ႏွစ္ေယာက္အသြားအျပန္ ႐ွိမွ ျဖစ္တာေပါ့။ တဖက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ တည္တံ့ဖို႔ ခက္တာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ မေျပာင္းလဲရဘူး။ ေလ်ာ့မသြားရဘူး၊ ဆံုး႐ႈံးမသြားရဘူး။ ပ်က္မသြားရဘူး။ တည္ျမဲရမယ္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္း။ သူနဲ႔ကေတာ့ အထိအေတြ႔ နည္းသြားတယ္။ သူလည္း ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ႏိုင္ငံေရးသမား သက္သက္ျဖစ္သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အထိအေတြ႔ နည္းသြား တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ့ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဥပမာေလးတခု။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္မွာ ဂ်ပန္၀င္စက သူနဲ႔သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႔အပါးေတာ္ျမဲ ကိုထြန္းလွက သီခ်င္းဆိုတယ္။ ထိုသီခ်င္းမွာ "ခ်စ္ၾကင္စ ခ်စ္မွာလား ၾကင္မွာလား... ခင္ရယ္" သီခ်င္းနာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။

မိုး။ ။ 'ဇြတ္ခ်စ္မယ္' ထင္တယ္။ ဆရာေရးဖူးတယ္။

တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေအာင္ဆန္းက လာၿပီးေတာ့ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ဆိုၿပီး ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဗ်ာတဲ့။ ဒီလို စစ္ေရး အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဒီ အခ်စ္သီခ်င္းေတြက မဟန္ဘူးဗ်ဆိုၿပီး ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို ေပါင္းဖူးမွ သိတာ။ ဒီလိုေျပာေတာ့ သူက အခ်စ္သီခ်င္း မႀကိဳက္ဘူးလားေပါ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုလွေမာင္ မဂၤလာေဆာင္က်ေတာ့ စိန္ေ၀လ်ံဆိုတာ နာမည္ႀကီး စႏၵရားဆရာ၊ အလၤကာေက်ာ္စြာေတြ ဘာေတြ ရတာ။ သူက စႏၵရားတီးေနတာ၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုေဌးၿမိဳင္ လာ လာ ဆိုၿပီး အတင္းေခၚၿပီး စႏၵရားတီးခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေအာင္ဆန္း မေကာင္းဘူးဆိုတာ မရဘူး။ ဟိုလူက ထၿပီး ဖယ္ေပးရတယ္။ ဘာတီးခိုင္းလဲဆိုေတာ့ ကဥၥန၊ ကဥၥန လုပ္စမ္းပါဗ်ာတဲ့။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူက သီခ်င္းကို ခ်စ္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း ခ်စ္လို႔ေပါ့။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့စာရင္းထဲ ထည့္ရမွာပဲ။ အထိအေတြ႔ေတာ့ ဟိုလူေတြေလာက္ မမ်ားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္တာေပါ့။

မိုး။ ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကားမွာ ႐ွိတဲ့ နားလည္မႈဆိုတာေပါ့။

တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္။ နားလည္းမႈ၊ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ၊ အခ်စ္ရဲ႔ သက္တမ္းကို ပို႐ွည္ႏိုင္တဲ့ ဟာတခုပဲ။ နားလည္ရင္ ပိုခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာေပါ့။

မိုး။ ။ ဘာသာစကားခ်င္း တူတာ။ မီဒီယမ္ခ်င္းတူတာေပါ့။ ဒါလည္းပါမယ္ထင္တယ္။

တာရာ။ ။ ပါတာေပါ့။ ဒါက ပိုၿပီး နီးစပ္သြားတာေပါ့။ ပိုၿပီး နားလည္သြားေတာ့ ပိုနီးစပ္သြားတာေပါ့။

မိုး။ ။ အဲဒီလို နားလည္မႈရၿပီး နီးစပ္ခ်စ္သြားတဲ့ ငယ္ငယ္က ေကာင္မေလး ေတြအေၾကာင္း ေျပာပါဦး။ ဖ်ပ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိမွာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိတဲ့အထဲက။

တာရာ။ ။ ဖ်ပ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားရတာမ်ိဳးက တည္ခ်င္မွ တည္မယ္ဗ်။ ဒါမ်ိဳးက ဖ်တ္ခနဲေတာ့ ခ်စ္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ ကြဲသြားမ်ိဳးေတြက ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးထဲက မွတ္မွတ္ရရေတာ့ မ႐ွိႏိုင္ဘူးဗ်။ ျပန္ေျပာေလာက္ ေအာင္၊ စာတင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ႐ွိဘူးဆိုပါေတာ့။ မဖြဲ႔ေလာက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အာ႐ံုခံစားမႈ ကလည္း ႏုသက္၊ ရင့္သက္ ႐ွိတယ္ဗ်။ စာဖတ္ခါစ အႀကိဳက္နဲ႔ စာဖတ္သက္ ရင့္လာတဲ့အခါ အႀကိဳက္နဲ႔ မတူႏိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။

မိုး။ ။ အခ်စ္မွာေတာ့ ငယ္ႏုစဥ္မွာ ရင္ခုန္ရတာမ်ိဳးက ပိုၿပီး စြဲထင္ မက်န္ရစ္ဘူးလား။

တာရာ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ သူက သီခ်င္း႐ွိပါတယ္။ အခ်စ္ဦးကို မေမ့ဘူးဆိုတာ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္း၊ စာအုပ္၊ ပန္းခ်ီကား ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက ဟာေတြက ပိုၿပီး မွတ္မိ ေနတာေပါ့။ အခုျပန္ဖတ္ရင္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္ေတာ့မယ္။ ငယ္ငယ္က သိတ္ႀကိဳက္လို႔ မွတ္မိေနမယ္ ဆိုေပမယ့္ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့ တမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

မိုး။ ။ ငယ္ငယ္က ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ိဳး၊ မွတ္မွတ္ရရ မ႐ွိဘူးဆိုေတာ့ ေနာင္ေတာ့ေရာ..... ဆရာခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ေယာက္ဆိုတာ....။

တာရာ။ ။ မေျဖတတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒါက အေရးလည္း မႀကီးပါဘူး။ (တိုးတိုး ညင္းညင္းေလးပဲ ရယ္ေမာေနပါတယ္။)

မိုး။ ။ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကေရာ ဆက္စပ္ေနသလား။
တာရာ။ ။ အဲဒါက်ေတာ့လည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတာေပါ့။ တခ်ိဳ႔လည္း ခ်စ္ၾကၿပီး အေျခအေနေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳျဖစ္တာလည္း ႐ွိမယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ခ်စ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မခ်စ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားတာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ မကြဲေတာင္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးဆိုတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
ၿပီးေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးက မဆက္စပ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူးေလ။
ေနာက္ လူ႔သဘာ၀က ႐ွိတယ္။ လူ႔သဘာ၀အရ တခ်ိဳ႔က ၾကင္နာယုယတာ ခံခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႔က မဟုတ္ဘူး။ ၾကင္နာယုယတာ ခံခ်င္သူက မယုယတတ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ခက္မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ဘာနဲ႔ျပမလဲ။ ႐ုပ္နဲ႔ ျပရမယ္ေလ။ စိတ္ထဲက ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း မရဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကင္နာမႈနဲ႔ ျပမယ္ေပါ့၊ အမ်ားႀကီးေပါ့။ တခုခုနဲ႔ ျပရတယ္။ အဲဒီလို ျပမွ ေပၚလာမယ္။ ဒီေတာ့ ခံယူတဲ့ သူကလည္း ႐ွိေသးတယ္။ ဒီမွာ သေဘာခ်င္းမကိုက္လ်င္ မရဘူး။ စိတ္ေနစိတ္ထားက အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ အံမကိုက္ရင္ မျဖစ္ဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ နားမလည္ဘူးဆိုရင္ ကြာထြက္တတ္တာပဲ။ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မခ်စ္ဘူးလို႔ေတာ့လည္း ေျပာလို႔ မရဘူး။

မိုး။ ။ ဆရာကေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳဘူးေနာ္။

တာရာ။ ။ အင္း.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မ႐ွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

မိုး။ ။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔လည္း အစီအစဥ္လည္း မ႐ွိဘူးထင္ပါတယ္။

တာရာ။ ။ ေနဦး၊ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားက အသက္ ၈၀ ဗ်ာ၊ အခု အိမ္ေထာင္ထပ္ ျပဳတာ။ (ဆရာက ရယ္ေမာရင္း ေျဖပါတယ္) သူက သူ႔ရဲ႔ အခ်စ္ကို ေတြ႔တယ္နဲ႔ တူတာပဲ။ သူ႔ရည္းစားက ဆံုးသြားတဲ့ သမၼတရဲ႔ ဇနီးမဟုတ္လား။ ဒါ သူ႔ အခ်စ္ပဲ။ အခ်စ္စစ္ပဲ ထင္တယ္။ ခု လက္ထပ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။

မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေပါ့။ ဆရာဟာ သဘာ၀ႀကီးကို ခ်စ္တယ္။ ပန္းပြင့္ ေလညႇင္း လေရာင္ေပါ့။ ဆရာ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြကို ခ်စ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘာကို ေတြ႔ရလဲဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာဟာ တိုးတက္ေရး ပိုမိုေကာင္းမြန္ေရးကို ေ႐ွး႐ႈတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ အခ်စ္ဟာ ေလာက သာယာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ တြန္းအားတရပ္လို႔ ဆရာေျပာတဲ့အထဲကေန ျမင္လာတယ္။ ဟုတ္သလား။

တာရာ။ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကဆို ဒီလို ေျပာႏိုင္ခ်င္မွ ေျပာႏိုင္မယ္။ အေတြ႔အၾကံဳေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေခတ္နဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈေပါ့ေလ။ မိတ္ေဆြေတြ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ယံုၾကည္တာတခု ကေန ယံုၾကည္တာခ်င္း ကြဲလြဲရာကေန အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သြားၾကတာေတြ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈအရဆိုရင္ အခ်စ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး မဟုတ္ဘဲ အမုန္းနဲ႔ ဆက္ဆံတယ္ ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ နားလည္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမႈတို႔နဲ႔မွ ေပၚႏိုင္တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လူငယ္မွ လူႀကီးမွလို႔ မ႐ွိဘူးထင္တယ္။ လူငယ္လည္း အာ႐ံုခံစားမႈေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ လူႀကီးလည္း ဒီလိုပဲ ႐ွိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခ်စ္ခဲ့တာေတြကို အခုလည္း ခ်စ္တာပဲ။ ခံစားလို႔ ရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြ အခုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ခံစားလို႔ ရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခုလည္း ခ်စ္ေနဆဲပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ အခ်စ္ပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အကုန္လံုး အႀကံဳး၀င္သြားတယ္။ လူနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ လူ႔ေလာက၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး အႀကံဳး၀င္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ သမိုင္းေခတ္ရဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဒါကို နားလည္သြားတာ။

မိုးဇံ
၄ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၀။
[ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀ခု မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]