မႏၱေလးၿမိဳ႔တည္ နန္းတည္ ႏွစ္ (၁၅၀) အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနၾကတာ ေတြကို ၾကားရ ဖတ္ရေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေပါက္စဘ၀နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရ၊ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ 'မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီး' ကို ေျပးၿပီး သတိရလိုက္မိတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေတာင္ ၾကာခဲ့ပါပေကာ လား။ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ေအာက္ေမ့ေနေသးတယ္။ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားဆိုတာ ပစၥဳပၸန္မွာ လႈပ္႐ွားသက္၀င္မႈ မ႐ွိသလို၊ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္လာေနာက္သား ေတြအတြက္ သက္သက္ပဲလို႔ သေဘာထားေနၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ အတိတ္ကိုသာ တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္တတ္ၾကတာ သဘာ၀ပဲေလ။
ဗိုလ္ခ်ဥ္ေပါင္ရဲ႔မႏၱေလး
ဒုကၡိတဘ၀နဲ႔ သြားသြားလာလာ မလုပ္ႏိုင္သူဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ထင္တယ္။ မႏၱေလးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ဧရာမ အထပ္ျမင့္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ေ႐ွာ့ပင္းေမာႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဟိုတယ္ႀကီးေတြနဲ႔၊ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ တဖိတ္ဖိတ္တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ ေ႐ႊဆိုင္၊ စိန္ဆိုင္ႀကီးေတြ ၀င့္ႂကြား ထည္၀ါေနတဲ့ လက္႐ွိ မႏၱေလးကို မ်က္စိထဲမွာ မျမင္ဘဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာ္ျငာ ပိုစတာကပ္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထမ္းၿပီး၊ လက္ကဆြဲလာတဲ့ ေမာင္းကို တဒူဒူထုရင္း "နာဂင္" ဆိုတဲ့ ကုလားကားကို "နာဂသူဇာ" ဇာတ္ကားႀကီးလို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာေမာင္းခတ္တဲ့ မႏၱေလး။ ျမင္းလွည္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာ "ယေန႔ ဗထူးကြင္း၊ ၿမိဳ႔မနဲ႔တကၠသိုလ္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ၿပီး ေဘာလံုးပြဲသတင္း ေၾကညာေပးတဲ့ မႏၱေလး။
"အေမေျပာေတာ့အေမာေျပ၊ အီခ်င္ၿပိတ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္ေျပ၊ အေငၿပိဳက္ေတာ့ အငိုက္ေျပ" အစခ်ီၿပီး အဆံုးသတ္က်ေတာ့မွ၊ "တာ၀တႎသာ သီးသီးသုတ္" လို႔ ေအာ္ေလ့႐ွိတဲ့၊ တာ၀တႎသာ ဆိုရာမွာ ႐ိုး႐ိုးမဆိုဘဲ "တႎ" ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ လွ်ာလိပ္သံကို အ႐ွည္ႀကီး အသက္တ႐ိႈက္ဆံုးတဲ့အထိ ေအာ္ဆိုတတ္တဲ့၊ ၀ယ္သူ႐ွိလို႔ ေခါင္းေပၚ႐ြက္လာတဲ့ ဇာတ္႐ံုထဲက ဖ်ာတခ်ပ္စာေလာက္ မကတဲ့ ေႂကြရည္သုတ္ ဇလံုအျဖဴႀကီးကို ခ်ၿပီး ေရာင္းတဲ့အခါမွ ခါးၾကားညႇပ္ထားတဲ့ အလိပ္ (၂၀) ၀င္ ငါးသံုးလံုးစီးကရက္ သံဘူးျပားထဲက စီးကရက္ထုတ္ ထုတ္ၿပီး ေသာက္တတ္တဲ့ သီးသီးသုတ္သည္ႀကီး႐ွိတဲ့ မႏၱေလး။ သူလိုပဲ အဲဒီေခတ္ မႏၱေလးရဲ႔ ျပယုဂ္ (symbol) တခုအျဖစ္ ႐ွိေနတဲ့၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္အျပဲနဲ႔ အက်ႌစုတ္ႀကီး၀တ္၊ လက္ထဲက ပိန္႐ႈံ႔ေနတဲ့ ဒန္ပန္းကန္ျပားႀကီး တခ်ပ္နဲ႔ ေႂကြရည္မ႐ွိေတာ့တဲ့ မတ္ခြက္ကိုင္စြဲၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ပိုက္ဆံတမူးေပးၿပီး လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေသာက္ေလ့႐ွိတဲ့၊ ကေလးေတြက စလိုက္တာနဲ႔ ပါးစပ္က တဒိုင္းဒိုင္း ေအာ္ရင္း လက္ထဲက ဒန္ပန္းကန္ျပားႀကီးနဲ႔ ကတၱရာလမ္းမကို မနားတမ္း ႐ိုက္ေလ့႐ွိတဲ့ အ႐ူးႀကီး "ဗိုလ္ခ်ဥ္ေပါင္" ႐ွိတဲ့ မႏၱေလး။ ညဖက္ စက္ဘီးနဲ႔ လမ္းထြက္ရင္ အဲဒီေခတ္က ကိုးဆယ္တရာမက ႐ွိတဲ့ အၿငိမ့္နဲ႔ ဇာတ္ဖြဲ႔ေတြကို မနည္းႀကီး ေ႐ွာင္ကြင္း သြားရတဲ့ မႏၱေလး။ နာရီစင္ကေန ေစ်းခ်ိဳေတာ္ဆံုးတဲ့ သံျဖဴတန္းထိ အသြားလမ္း အျပန္လမ္း တဖက္တခ်က္စီမွာ ပေဒသာပင္တန္းေတြ ေလးတန္းေတာင္ တန္းရတဲ့ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ ကထိန္ပြဲႀကီးေတြ က်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ မႏၱေလး။ အဲဒီမႏၱေလး၊ အႏွီမႏၱေလး၊ ဟိုတုန္းကမႏၱေလးကိုပဲ ေျပးေျပး ျမင္မိတယ္။
၀ါ၀ါ၀င္းရဲ႔မႏၱေလး
အဲဒီလို ျမင္ျမင္ေနတာေၾကာင့္ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္က မႏၱေလးေရာက္သြားေတာ့ မႏၱေလးသားေတြကို အားနာစရာေကာင္းလွေအာင္ ဒုကၡေတြ ေပးခဲ့မိတယ္။ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က တေဆာင္မုန္းလႀကီး ဆိုေတာ့ ငယ္ဘ၀ကို သတိရၿပီး "ပြဲေစ်းတန္းသြားခ်င္လိုက္တာ" လို႔ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဧည့္၀တ္အင္မတန္ေက်ၾကတဲ့ မႏၱေလးသား စာေရးဆရာမ်ားက ဟိုင္းလပ္ကားတစင္းအျပည့္ လိုက္လာၾကၿပီး ပြဲေစ်းတန္း လိုက္႐ွာၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာလည္းေကာင္း၊ ၀မ္းနည္းစရာလည္းေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလ မႏၱေလးရဲ႔ ညမွာ ၿမိဳ႔လံုးပတ္လည္ လိုက္႐ွာတာေတာင္ ပြဲခင္းတခု၊ ပြဲေစ်းတန္းတခု မေတြ႔ရတာ ျဖစ္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းဆိုတာက မႏၱေလးနဲ႔ အညာေဒသတခုလံုးရဲ႔ ပြဲေတာ္ခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဘုရားပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ တခုျဖစ္တာနဲ႔ အၿငိမ့္ႏွစ္ပြဲေလာက္နဲ႔ ဇာတ္ပြဲတခုကေတာ့ အနည္းဆံုး ပါၾကတာ။ တခ်ိဳ႔ ရပ္ကြက္မ်ားဆို ေလးဖက္ေလးတန္မွာ အၿငိမ့္ေလးခုေလာက္ထည့္ၿပီး ဇာတ္အျပင္ ႐ုပ္ေသးပြဲေတာင္ ပါတတ္ ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးဆိုတာ ဟီးထေနတာေပါ့။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ပါးစပ္ထဲကေတာင္ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ "၀ါ၀ါ၀င္း အေၾကာ္ဆိုင္" မွာ ထိုင္ၿပီး၊ ေခၽြတာေရး မုန္႔ျပားသလက္ (ေရမုန္႔) နဲ႔ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ဘယာေၾကာ္၊ ပဲစိမ္းေၾကာ္ေတြကို နံနံပင္တေထြးႀကီးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူ မႈတ္ေသာက္ရင္း စားရတဲ့ အရသာဟာ၊ ဘာနဲ႔မွကို မလဲႏိုင္တဲ့ အရသာမ်ိဳးပါ။ ခုေတာ့ စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ လြမ္းရေတာ့မွာပေလ။ ေခတ္ေတြက ေျပာင္းေနၿပီကိုး။
ရာျပည့္ရဲ႔မႏၱေလး
ဟိုတုန္းက ရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေရာက္စပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ျမဴးထူး တက္ႂကြၿပီး ကဲလို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။ ကဲလို႔ ေကာင္းတုန္း ႐ြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ စုေပါင္းၿပီး ရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီးကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္ သၾကၤန္ပြဲေတာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစုက ဂ်စ္ကားတစင္းရဲ႔ေ႐ွ႔မွာ ေရာ့ခ္သီခ်င္း သီဆိုကခုန္ေနတဲ့ မင္းသား (Pat Boone) ရဲ႔ အမည္းေရာင္ ေကာက္ေၾကာင္းပံု ေနာက္ခံနဲ႔ (Loving You) ဆိုတဲ့ စာတန္းေရးထားတဲ့ ဆန္ေကာ၀ိုင္း ခ်ိတ္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိေနာက္ခဲ့ၾကမွာေပါ့။ သၾကၤန္ၿပီးသြား ေတာ့လည္း ပိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေသမသြားဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစု တပူးတြဲတြဲ ႐ွိေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ တခုခု အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားတိုင္ပင္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အမွတ္တရ လြယ္အိပ္လုပ္ေရာင္းဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ လြယ္အိပ္ကို မန္းရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္ ဆိုတာနဲ႔အညီ ျမန္မာဆန္ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာမႈပန္းခ်ီနဲ႔ နာမည္ႀကီးစ ပန္းခ်ီကိုေအးျမင့္ကို အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾကတယ္။ ကိုေအးျမင့္က ျမန္မာဆန္ဆန္ လွပတဲ့ လြယ္အိပ္ဒီဇိုင္းေလးတခု ေရးေပးခဲ့တယ္။ လြယ္အိပ္ကိုယ္ထည္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ နန္းေတာ္မုခ္ဦး ျပသဒ္ပံုကို အျပာႏုေရာင္ေနာက္ခံထားေရးဆြဲၿပီး လြယ္အိပ္ႀကိဳးကိုေတာ့ လွပတဲ့ ကႏုတ္ပန္း ေတြနဲ႔ နက္ျပာေရာင္ လုပ္ထားတယ္။ လြယ္အိပ္ကိုယ္ထည္နဲ႔ ႀကိဳးအဆက္ေနရာမွာ စက္၀ိုင္းထဲက ျပသဒ္ပံုေလးေတြ အထက္ေအာက္ (၄) ပံုစီ ထည့္ထားတယ္။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ကိုင္မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ လွတဲ့ လြယ္အိတ္ကေလးျဖစ္တယ္။
လူငယ္ေတြရဲ႔မႏၱေလး
လြယ္အိတ္ဒီဇိုင္း စိတ္ႀကိဳက္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ေ႐ႊက်ီးျမင္ဘုရားနားက က်ားဘၿငိမ္းရဲ႔ ညီေတာ္စပ္သူျဖစ္တဲ့ ကိုတိုးရဲ႔ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္လုပ္ငန္းမွာ ဇင္ပိတ္အုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး အလုပ္အပ္ၾကတယ္။ မန္းရာျပည့္ကြင္းႀကီး ထဲမွာလဲ ဆိုင္ခန္းတခန္း ယူထားလိုက္ၾကတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္က သိပ္နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္ေတာ့ ေန႔စဥ္ လြယ္အိပ္မ်ားမ်ားက်ေစဖို႔အတြက္ ကိုတိုးရဲ႔ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္အလုပ္႐ံုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္မက်န္ တေန႔လံုးသြားၿပီး ကူလုပ္ၾကရတယ္။ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ အလုပ္ေတြေတာ့ ဘယ္၀င္လုပ္တတ္မွာလဲ။ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ၿပီးတဲ့ အထည္ေတြကို အင္တံုႀကီးထဲထည့္ၿပီး ေလွ်ာ္ရညႇစ္ရ အေျခာက္လွန္းရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ၀ိုင္းလုပ္ၾကရတာ။ ေက်ာင္းတက္၊ စာက်က္၊ ေဘာလံုးကစား၊ ၀င္းလိုက္႐ံုမွာ ျပသမွ် အဂၤလိပ္ကားေတြ မလြတ္တမ္းၾကည့္ဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကလြဲၿပီး တျခားဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဖူးတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကေလေတာ့ လက္ေတြေဆးစားလို႔ ေပါက္ၾကျပဲၾက ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ တေန႔လံုး ေနပူႀကီးထဲမွာ လုပ္ရေတာ့ ပင္လည္း ပင္ပန္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ၾကတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့ မညည္းမညဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔မႏၱေလး
ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္က ေန႔စဥ္ၿပီးသမွ် အထည္ေတြကို လြယ္အိတ္အျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ စက္ဆိုင္ကို ပို႔ေပးရျပန္တယ္။ စက္ဆိုင္ကခ်ဳပ္ၿပီး လြယ္အိတ္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္တလွည့္ မီးပူတိုက္ရျပန္တယ္။ ပြဲေတာ္စဖြင့္တဲ့ေန႔ မနက္ပိုင္းေရာက္မွ ရာျပည့္ကြင္းထဲက ယူထားတဲ့ ဆိုင္ခန္းကို မြမ္းမံႏိုင္ၾကပါေတာ့တယ္။ သူမ်ားဆိုင္ႀကီးေတြလို တခမ္းတနား လွလွပပေတြ ဘယ္လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ အျဖစ္ေလာက္ျပင္ဆင္ၿပီး တဆိုင္လံုးျပည့္ လြယ္အိတ္ေတြကို ခ်ိတ္ထားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ စဖြင့္တဲ့ေန႔ ညေန (၆) နာရီေလာက္မွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနၿပီ။ ေလာ္စပီကာနဲ႔ တေယာက္က လြယ္အိတ္တလံုး ေျခာက္က်ပ္၊ ေျခာက္က်ပ္ နဲ႔ ေအာ္ေရာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ေ႐ွ႔မွာလည္း လူေတြ ၀ိုင္းေနၾကၿပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လြယ္အိတ္ေတြ ေရာင္းေကာင္းလိုက္တာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ တေယာက္မွလည္း အၿငိမ္မေနရဘူး။ ညေန (၆) နာရီေလာက္ စေရာင္းလိုက္တာ ည (၁၀) ထိုးခါနီးမွပဲ လူစဲသြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ လူေတြ အားလံုးက ပြဲခင္းေတြထဲ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။
ေမလွၿမိဳင္ရဲ႔မႏၱေလး
အင္မတန္က်ယ္တဲ့ ရာျပည္ကြင္းႀကီးတခုလံုးမွာ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ပုဂၢလိက အေရာင္းဆိုင္ခန္းေတြအျပင္ အစိုးရဌာနဆိုင္ရာ ျပခန္းေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ အၿငိမ့္ပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ ႐ုပ္ေသးပြဲ ေတြကလည္း ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ႏိုင္စိန္-ေမလွၿမိဳင္ တို႔ရဲ႔ အစိုးရျပဇာတ္အဖြဲ႔က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီပြဲခင္းမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနၾကတယ္။ သူတို႔က သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ ပြဲသိမ္းတာေၾကာင့္ သူတို႔႔ပြဲၿပီးမွ တျခားဇာတ္႐ံုဘက္ ကူးသြားၾကေတာ့တယ္။ ဘားမားစတိတ္တို႔၊ လန္ဒန္ဂိုးဖလိပ္တို႔လို စီးကရက္ကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ႔ ျပခန္းေတြမွာ ရန္ကုန္က နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေက်ာ္ေတြ ညစဥ္ေဖ်ာ္ေျဖၾကတာေၾကာင့္ တိုးမေပါက္ေအာင္ကို စည္ကားလွပါတယ္။ ကခ်င္မေနာပြဲကို ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ကဖူးတာ ရာျပည့္ပြဲမွာပဲ ဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ မေနာကြင္းအတြင္း ၀င္ခြင့္လက္မွတ္၀ယ္ရင္ ဘယ္သူမဆို ၀င္ကလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မေနာအကဆိုတာ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မေနာကြင္းမွာလည္း လူေတြ စည္ေနတာပါပဲ။
ပီတိမ်ားရဲ႔မႏၱေလး
ေပ်ာ္စရာေတြ ေပါလွေပမယ့္ လြယ္အိတ္အဖြဲ႔သားမ်ားေတာ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ မေပ်ာ္အားပါဘူး။ လြယ္အိတ္ေတြက လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းရေလေတာ့ ၀ယ္လိုအားကို ထုတ္လုပ္အားက အမွီမလိုက္ ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တဖြဲ႔လံုးေန႔ခင္းမွာ ထုတ္လုပ္ေရးအတြက္ လုပ္အားေပးၾကရတာေၾကာင့္ ေန႔ခင္းမွာ ဆိုင္မဖြင့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ညေန (၆)နာရီမွ စၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္ဖြင့္တာနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက အတင္းတိုးေ၀ွ႔ ၀ယ္ၾကေလေတာ့ တနာရီေလာက္ ေရာင္းလိုက္တာနဲ႔ တေန႔တာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္သမွ် လက္က်န္ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ ကုန္သြားေတာ့တာပါ။ ဒါေလာက္ေရာင္းေကာင္းတဲ့ လြယ္အိတ္ေတြ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ၾကတာ ေတာ္ေတာ္တြက္သားကိုက္မွာပဲလို႔ လူတိုင္းထင္ၾကတယ္။ ပြဲၿပီးလို႔ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းေတြနာၿပီး အသံမထြက္ေတာ့တဲ့သူနဲ႔၊ မ်က္စိနာလို႔ အျပင္မထြက္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔၊ ဖ်ားလို႔ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရသူနဲ႔ ၿပီးေတာ့ အခ်ိဳးက် စိုက္ေငြ ထပ္ထည့္ၾကရတာနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္လိုက္ၾကရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြပဲ၊ စီးပြါးေရးအေၾကာင္း ဘာသိတာမွတ္လို႔။ အေပ်ာ္တမ္းသေဘာ လုပ္ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ သူတို႔လြယ္အိတ္ ေတြကို လြယ္လြယ္လာၾကတာေတြ႔ရင္ပဲ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနၾကတာေလ။
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔မႏၱေလး
အခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလည္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ အားလံုးလိုလို မႏၱေလးမွာ ႐ွိေနၾကေသးတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ တေယာက္သတင္းကိုတေယာက္ နားစြင့္ေနၾကတာေၾကာင့္စိမ္းေတာ့မသြားၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေခတ္မႏၱေလးမွာ ဟိုတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိေနၾကေသးေလေတာ့ မႏၱေလးနဲ႔ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္မသြားလို႔ ၀မ္းသာမိတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့ရတာက ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)နားေတာင္ ကပ္ေနေလၿပီ။
ျမန္မာတို႔ရဲ႔မႏၱေလး
ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး ေ၀းကြာခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မႏၱေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေမ့မွာလဲ။ မႏၱေလးကို ေမ့ႏိုင္တဲ့ မႏၱေလးသားဆိုတာ ႐ွိႏိုင္ပါ့မလား။ မႏၱေလးဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာတို႔ရဲ႔ ဘူမိနက္သန္ပဲေလ။ ေ႐ွးတုန္းကမ်ား မႏၱေလးကို မေရာက္ဖူးရင္၊ ဘယ္အၿငိမ့္သမား၊ ဇာတ္သမားမွ သဘင္ပညာစံုၿပီလို႔ မယူဆၾကဘူး။ သဘင့္တကၠသိုလ္လို႔ ေတာင္ တင္စားခဲ့ၾကတာ။ ဒါတင္မက ရဟန္းသံဃာမ်ားလည္း မႏၱေလးမွာ စာမလိုက္ဖူးရင္ သင္႐ိုးကၽြတ္ၿပီလို႔ မယူဆၾကဘူး။ အဲဒါေလာက္ အ႐ွိန္အ၀ါႀကီးခဲ့တာ။ မႏၱေလးဆိုတာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကို ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္ရတဲ့ၿမိဳ႔ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြကို အားခဲၿပီး ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေပတာေပါ့။ ရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာေတြ အမ်ားႀကီး ထုတ္ျပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၀ိညာဥ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ ထားႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ မႏၱေလးသားတိုင္း ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
"ဒါတို႔ျမန္မာ
ဒါတို႔မႏၱေလး" လို႔
ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဟိုတုန္းက မႏၱေလးကို လြမ္းမိပါေသးတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
(၅-၂-၂၀၀၉)
{မႏၱေလးအႏွစ္၁၅၀ျပည့္ မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၉ ေမလ၊ ပထမအႀကိမ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
No comments:
Post a Comment