ကိုေ႐ႊဘယဥ္ေက်းမႈရနံ႔ သင္းပ်ံ႔တဲ့ေျမေရးသူ- ေနာင္က်ာ္

[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၃၂)၊ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ အထူးျပဳစာမ်က္ႏွာ ေဆာင္းပါးကို မာယာက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၍ တဖန္ ကူးယူယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]


လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ၊ ကိုယ္ေလးစားရတဲ့သူ၊ ကိုယ္အားက်ရတဲ့သူ၊ ကိုယ္ၾကည္ညိဳရတဲ့သူ..... စသျဖင့္ ႐ွိတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကို ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ဖူးၿပီး ခ်စ္ရတာ။ တခ်ိဳ႔ကိုေတာ့ တခါမွ မျမင္ဘူးပဲ တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႔ ၾကားၿပီး (ဒါမွမဟုတ္) စာထဲမွာပဲ ေတြ႔ဖူးၿပီး ခ်စ္ေနရတာ။ ေၾသာ္.... သံေယာဇဥ္၊ သံေယာဇဥ္။ ပါဠိလိုေတာ့ သံေယာဇန။ ျမန္မာလိုျပန္ေတာ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔ေသာ သေဘာ.... တဲ့။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ သမီးရည္းစား၊ လင္မယား၊ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ မိသားစု ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာပဲ ႐ွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေလးစားရ၊ အားက်ရ၊ ၾကည္ညိဳရသူေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္လည္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာလည္း ေလာကႀကီးမွာ ႐ွိတတ္ပါေသးတယ္။ သူ႔ကို ဆိုရင္လည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္။

ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းရဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္မွာ (လူမႈဆက္ဆံေရး က်ယ္ရင္ က်ယ္သေလာက္) လူေပါင္းစံုနဲ႔ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံၾကရပါတယ္။ အဲဒီ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြထဲမွာပဲ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ ဆိုတာကို (တေယာက္မက) ေတြ႔ခဲ့ၾကမွာပါ။ ရင္ခုန္မိခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ရဖူးမွာပါ။ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကိုလည္း (အသက္အ႐ြယ္အလိုက္) တေယာက္ထက္မက ေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးမွာပါ။ ကိုယ္အားက်တဲ့ (နယ္ပယ္အသီးသီးက) ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္က ၾကည္ညိဳမိပါတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ေ႐ွ႔ပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြေလာက္ အေရအတြက္မ်ားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ၾကည္ညိဳရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ေလးစားတာေတြ၊ တန္ဖိုးထားတာေတြ၊ အားက်တာေတြ၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ ရတာေတြ၊ သူ႔ရဲ႔ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္အေပၚ ယံုၾကည္တာေတြ၊ မွန္တဲ့ဘက္မွာ အျမဲတမ္း႐ွိေနလို႔ သေဘာက်တာေတြေရာ အားလံုးေပါင္းစုၿပီး ျဖစ္တဲ့ခံစားမႈနဲ႔ သေဘာထားမ်ိဳးဆိုေတာ့ ကိုယ္ဘ၀ရဲ႔ ႐ွား႐ွားပါးပါး ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ စံထားသတ္မွတ္ခံရသူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ အျဖစ္မ်ားမယ္ ထင္ပါတယ္။ သက္႐ွိထင္႐ွား ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက အေရအတြက္မမ်ားလွဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္တဦးခ်င္းစီရဲ႔ 'စံသတ္မွတ္' ေတြနဲ႔ ပိုၿပီး သက္ဆိုင္ပါ လိမ့္မယ္။

လူေတြရဲ႔ သဘာ၀က ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ပြန္းတတီး ႐ွိေနသူဆီမွာ ေလးစားစရာ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္း တဲ့ အခ်က္အလက္ (ကိုယ္က်င့္တရားစံ) ေတြ ႐ွိေနေပမယ့္ အဲဒီ လူပုဂၢိဳလ္ကို အသိအမွတ္ျပဳရေကာင္းမွန္း၊ တန္ဘိုးထား ေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ '႐ြာနားဘုရား၊ ႐ြာသားမၾကည္ညိဳ႔' ျဖစ္႐ံုမကဘဲ ပခံုးခ်င္းတိုင္းတာတို႔၊ ျပႆနာ႐ွာတာတို႔၊ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္တာတို႔ေတာင္ ႐ွိတတ္ၾကပါတယ္။ မလိုသူေတြရဲ႔ အၾကည့္မွာ အျပစ္႐ွာတဲ့ အန႔ံခံ ကရိယာေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ ကဲ့ရဲ႔ခ်င္သူေတြရဲ႔ အၾကည့္မွာ မနာလို အမုန္းတရားေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ အတၱႀကီးသူေတြရဲ႔ အၾကည့္မွာ ၿပိဳင္ဘက္အညိႇဳးေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ မာန္ေထာင္ ေမာက္မာသူေတြရဲ႔ အၾကည့္မွာ အထင္ေသးေစာ္ကားစိတ္ေတြ ေပက်ံေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကည့္တတ္သူေတြ သတိထား စဥ္းစားမိဖို႔ လိုတာကေတာ့ ကိုယ္လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ 'လူသားပုထုဇဥ္' ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုပါ။ အမွားလား၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိတဲ့ အမွားလား ဆိုတာ ခြဲၾကည့္ရမွာပါ။ ခြင့္လႊတ္သင့္တဲ့ အမွား၊ ခြင့္လႊတ္လို႔ မျဖစ္တဲ့ အမွား၊ ကာယကံ႐ွင္ပဲ ထိခိုက္တဲ့အမွား၊ လူေတြကို ဒုကၡေရာက္ေစတဲ့အမွား၊ အမွားလို႔ ထင္ေနမိတဲ့အမွန္... စသျဖင့္ ခြဲျခားၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။

ယဥ္ေက်းတာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႔

ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုးကားတာ၊ ရည္ညႊန္းတာမ်ိဳး လုပ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခါတိုင္းမွာ စာအုပ္တအုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာပါတဲ့ ကေလာင္နာမည္အတိုင္းေရးၿပီး ကိုးကားေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ဥပမာ- ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ တိုက္စိုး.... အစ႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႔ စာကို ညႊန္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုးကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္တဲ့ အခါတိုင္းမွာ ကေလာင္နာမည္ကို မူလေဖာ္ျပထားသလိုပဲ ေရးေလ့႐ွိပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ ေ႐ွ႔မွာ 'ဆရာ' ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးေလ့မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါကို မိုက္႐ိုင္းတယ္၊ ႐ိုင္းစိုင္းတယ္၊ ဂုဏ၀ုတၱိ ၀ယ၀ုတၱိ မ႐ွိဘူးလို႔ ထင္မွတ္သူေတြ ႐ွိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ထင္သူေတြ ႐ွိရင္ 'သုေတနသနထံုး' ကို ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ တခ်ိဳ႔ဟာ ယဥ္ေက်းေလးစားဖို႔ လိုအပ္တာကို ယဥ္ေက်းေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ၊ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ မလိုအပ္တာကို ေလးစားယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပေနတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းတာ မ်ိဳးပါ။ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ သေဘာထားပိုင္းဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈကို တဆင့္ျမႇင့္တင္ၿပီး စိတ္ထားရင့္က်က္သူ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ အေပၚယံ ထင္သာ ျမင္သာတဲ့ ကိစၥေတြေလာက္မွာပဲ ယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပေနမတာမ်ိဳးေတြက အစဥ္အလာႀကီးတခု ျဖစ္လာေနၿပီလား။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ အနာဂတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတဲ့ ေရမွတ္ကို ေရာက္သြားႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိပါသလဲ။

ေနာက္ပိုင္းၾကမ္းမွ ၾကမ္းတာ

မလိုအပ္ဘဲ ေလးစားျပေနတဲ့ ကိစၥ၊ ေလးစားသင့္တဲ့ေနရာမွာ မေလးစားတတ္တဲ့ ကိစၥကေန ဆက္စပ္ၿပီး ေလးစားမႈ၊ ခ်စ္ခင္အားက်မႈနဲ႔ ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္အေၾကာင္းကို သတိရလာပါတယ္။ ဆက္ေျပာခြင့္ ျပဳပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ုပ္႐ွင္ေလာကမွာ 'ေ႐ႊဘေခတ္' ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ေလး မွီခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား 'ေ႐ႊဘ' ပါတဲ့ ဇာတ္ကားအေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကည့္ဖူးၿပီး သေဘာလည္း က်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို 'ေ႐ႊဘ' ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ႀကီးလာသူေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာ ဆံုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို လာတက္ၾကတဲ့ နယ္ၿမိဳ႔ အသီးသီးက ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိေနပါေသးတယ္။

တရက္မွာ ထံုးစံအတိုင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာေနၾကရာကေန ငယ္ငယ္တုန္းက သေဘာက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေ႐ႊဘရဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္ေတြ အေၾကာင္းကိုပါ တေယာက္တေပါက္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီစကား၀ိုင္းထဲမွာ အညာေဒသသား ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါ, ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဇာတိၿမိဳ႔ခ်င္းေတာ့ မတူပါဘူး။

အညာသားတေယာက္ကေျပာတယ္

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔က လူေတြရဲ႔ ေ႐ႊဘကို ေလးစားပံုမ်ားကေတာ့ဗ်ာ.... တရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကို လူစိမ္းတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ဆိုက္ကား ငွားစီးရင္း ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေ႐ွ႔ ေရာက္လာေတာ့ 'ေအာ္... ဒီၿမိဳ႔မွာ ေ႐ႊဘကား ျပေနတာကိုး' လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆိုက္ကားဆရာက သူ႔ခရီးသည္ကို 'ခင္ဗ်ား.. ကိုေရႊဘလို႔ေတာ့ ေျပာပါဗ်ာ' တဲ့။ ခရီးသည္ကလည္း အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ပံုမရတဲ့ လူမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ။ 'ေ႐ႊဘဆိုၿပီး ေရးထားလို႔ ေ႐ႊဘ ေခၚတာပဲဗ်၊ ဘာမွားလို႔လဲ' လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဆိုက္ကားဆရာက သူ႔ဆိုက္ကားကို ရပ္လိုက္ၿပီး 'ကဲ... ကိုေ႐ႊဘလို႔မွ မေခၚႏိုင္ရင္ေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ဆိုက္ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ဗ်ာ။ ဆိုက္ကားခလည္း ေပးမေနနဲ႔ေတာ့' လို႔ေျပာၿပီး ဆိုက္ကားေပၚက ေမာင္းခ်လိုက္တာဗ်"

၀ိုင္းထဲက တေယာက္က 'ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႔က လူေတြက ေ႐ႊဘကို အဲဒီေလာက္ ေလးစားၾကတာလား' လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ အညာသားက ၀င္ေျပာတယ္။

'ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္က လူေတြက ေ႐ႊဘကို အရမ္းခ်စ္ၾက ေလးစားၾကတာ။ သူ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြမွာ ေ႐ႊဘႀကီးက ေက်းလက္ အဖိႏွိပ္ခံ လူတန္းစားေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ဖိႏွိပ္ ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္ေလ့႐ွိတဲ့ ေက်းလက္အာဏာ႐ွိတဲ့ သူ႔တပည့္ လူမိုက္ေတြကို အည့ံမခံဘဲနဲ႔ ျပန္ခ်ေလ့႐ွိ တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ သေဘာက်တာေပါ့' ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းထဲက မိတ္ေဆြတေယာက္ ကလည္း 'အဲဒီ လူဆိုးလူမိုက္လုပ္တဲ့ ခ်ီးဗူးတို႔၊ ေဌး၀င္းတို႔ ညိဳေအးႀကီးတို႔ အုပ္စုကလည္း အဖြဲ႔နာမည္နဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ အေတာ့္ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တာဗ်။ သူတို႔ လူၾကမ္းအဖြဲ႔ နာမည္က ဘာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခါနီးမွ ေမ့သြားလို႔ဗ်' လို႔ ေျပာေတာ့ ေဘးနားထိုင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြက 'သမၼတလူၾကမ္းအဖြဲ႔တဲ့ဗ်၊ ေ႐ႊဘကားေတြကို ႀကိဳက္ရင္ သမၼတလူၾကမ္းအဖြဲ႔ နာမည္ကိုလည္း သတိရမွာေပါ့ဗ်ာ' လို႔ ၀င္ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။

'အဖြဲ႔လိုက္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ လူၾကမ္းေခတ္ကလည္း တေခတ္႐ွိခဲ့ေသးတယ္ဗ်' လို႔ ဒုတိယ အညာသားက ၀င္မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး သူငယ္ငယ္တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳကို ဆက္ေျပာျပတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔က ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမွာ ေ႐ႊဘကားျပေတာ့ ပရိသတ္ေတြက ႐ံုျပည့္လွ်ံ အားေပးၾကတာဗ်။ ႐ုပ္႐ွင္ကား စျပလို႔ သိပ္မၾကာခင္ကတည္းက က်ဳပ္တို႔ ေ႐ႊဘႀကီးခမ်ာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ခံရ၊ ေစာ္ကားရန္စ ခံရ၊ ႏွိပ္စက္ခံရေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေနရင္း အမႈဆင္ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ခ်ခံရတယ္။ သားကို သိတ္ခ်စ္လြန္းတဲ့ အေမႀကီးလည္း စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ၿပီး ေသတယ္။ ေ႐ႊဘရဲ႔ ညီမေလးကိုလည္း လူမိုက္ေတြက မုဒိန္းက်င့္ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ၾကည့္ေနရတဲ့ ပရိသတ္က ေ႐ႊဘႀကီးဘက္က မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာၿပီး ေဒါသနဲ႔ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ဆဲဆိုၾကနဲ႔ တ႐ံုလံုး ဆူညံကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ႐ုပ္႐ွင္ပိတ္ကားကိုေတာင္ ခဲနဲ႔ လွမ္းပစ္ၾကတာ။ ဟို လူမိုက္ေတြကို တခ်က္ေလာက္ ထိရင္လည္း မနည္းဘူး ဆိုတဲ့ ေ႐ႊဘဘက္က မေက်နပ္တဲ့ စိတ္နဲ႔။ အဲဒီလို ျပႆနာျဖစ္လာေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ျပစက္ကိုင္ေနတဲ့ လူေတြက ႐ုပ္႐ွင္ျပေနတာကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံခ်ဲ႔စက္ကေန ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ပရိသတ္ကို စကားလွမ္း ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့မွဘဲ ပရိသတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာက ေအးေဆးသြားၿပီး လက္ခုပ္တီးသူ တီးၾက၊ လက္ေခါက္မႈတ္သူ မႈတ္ၾက"

'ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပလည္သြားမွာဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တာ မႈတ္လား' လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖေမး ေမးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ ဇာတ္လမ္းဆိုတာမ်ိဳးကို အဆံုးသတ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ၾကတာပဲ။ ၀တၳဳပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဇာတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလိုပဲ ဇာတ္သိမ္း တတ္ၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ၀င္ေျပာလိုက္တာေပါ့။

ပေဟဠိဖြက္လိုက္တဲ့ ကိုေ႐ႊအညာသား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြကလည္း သူဘာေျပာမလဲ ဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။

'သူေျပာလိုက္တဲ့စကားက အေရးႀကီးတယ္။ ဇာတ္လမ္းအတတ္ပညာသေဘာနဲ႔ ေျပာရရင္ ပရိသတ္ရဲ႔ သိခ်င္စိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးတဲ့ (Suspense) စကားမ်ိဳးပဲ။ သူက ပရိသတ္ႀကီး ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုေ႐ႊဘဟာ အစပိုင္းမွာမို႔လို႔ ခံေနရတာပါ။ ပရိသတ္ႀကီး အေနနဲ႔ သည္းခံၿပီး ဆက္ၾကည့္ေပးၾကပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ ကိုေ႐ႊဘဟာ သူ႔ကို အႏိုင္က်င့္သူေတြကို လက္စားေခ်ပါလိမ့္မယ္။ ကိုေ႐ႊဘေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကမ္းျပပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ေ႐ႊဘ ေနာက္ပိုင္းၾကမ္းမယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ပရိသတ္ ေက်နပ္သြားတာ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္.....'

သူက ေျပာၿပီး တ၀ိုင္းလံုးကို ၿပံဳးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူေျပာခ်င္တာကို သေဘာေပါက္လို႔ ၿပံဳးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့ၾကတာ ၁၉၈၃- ၈၄ ၀န္းက်င္ ကာလေတြကပါ။ အခု ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ကင္တင္း ဆိုတာလည္း မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနက် စာပြဲ႐ွည္ကို အုပ္မိုးထားတဲ့ ေရတမာပင္ကေလးကေတာ့ ႐ွိေနဦးမယ္ထင္တယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းနဲ႔ ကပ္လ်က္၊ အပန္းေျဖရိပ္သာေနာက္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါနဲ႔ ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ အပင္ႀကီးတပင္အေနနဲ႔ ႐ွိေနႏိုင္ပါဦးမလား။ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ခ့ဲၿပီဆိုေတာ့ တရက္ေလာက္ေတာ့ အလြမ္းေျပ သြားၾကည့္ရပါဦးမယ္။

ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မွ

႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ေ႐ႊဘကို သူ႔ပရိသတ္ေတြက 'ကိုေ႐ႊဘ' လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လူငယ္ေလးေတြက 'ဦးေ႐ႊဘ' လို႔ ေခၚၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ ကာလေတြတုန္းက နယ္ၿမိဳ႔နဲ႔ ေက်းလက္ပရိသတ္ရဲ႔ အသည္းစြဲ အႏုပညာ႐ွင္ေတြ ထဲမွာ ႐ုပ္႐ွင္ဆိုရင္ 'ေ႐ႊဘ'၊ အဆိုေက်ာ္ဆိုရင္ 'တြံေတးသိန္းတန္' ဆိုၿပီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း ေက်းလက္ဘ၀နဲ႔ ေက်းလက္ခံစားမႈကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ထုတ္ေဖာ္ျပႏိုင္သူဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ ဘ၀ထဲက ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ အဲဒီပုဂၢိုလ္ကို သူတို႔ေတြရဲ႔ ကုိယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အားေပတတ္ၾကတဲ့ သဘာ၀႐ွိပါတယ္။

အႏုပညာ႐ွင္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သူ႔ပရိသတ္ေတြက ခ်စ္စရာအေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လံုလို႔၊ ေလးစားစရာ အေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လံုလို႔၊ ယုံၾကည္စရာ အေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လံုလို႔ ခ်စ္ၾက၊ ေလးစားၾက၊ ယံုၾကည္တန္ဖိုး ထားခဲ့ၾကတာပါ။ ေလးစားမႈရေအာင္၊ သေဘာက် ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈ ရေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကံဖန္တီးယူလို႔ ရရင္လည္း ခဏေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မိုးထဲေရထဲမွာ ႐ုပ္လံုးကြဲသြားတတ္ပါတယ္။

ပရိသတ္ျပည္သူေတြရဲ႔ ေလးစားမႈခံရ၊ သေဘာက်ခံရ၊ အခ်စ္ခံရ၊ တန္ဖိုးထားခံရ၊ ယံုၾကည္ခံရ၊ ၾကည္ညိဳခံရသူ ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀တခုလံုးကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ ကိစၥရပ္တခုထဲမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ပံုေအာၿပီး အနစ္နာခံ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ လူတခ်ိဳ႔တေလက အလံ႐ႉးေတြ သံုးၿပီး အမ်ားရဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ ရေအာင္ ျမႇဴဆြယ္လွည့္ဖ်ားရယူႏိုင္ၾကရင္လည္း ကာလတို တခုေလာက္ပဲ ရမွာပါ။ က်ီးကန္းဟာ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္လို႔ မရပါဘူး။ ေခြးအဟာ ျခေသၤ့ေယာင္ေဆာင္လို႔ မရပါဘူး။ လင္းတဟာ လင္းယုန္ေယာင္ေဆာင္လို႔ မရပါဘူး။ သဘာ၀တရားထဲမွာ အျမဲတမ္း မွန္ေနတဲ့ သဘာ၀တရားစစ္စစ္လည္း ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

သိမွေျပာလို႔ရတာ

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀အခိုက္အတန္႔ကေလးမွာ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ၊ ကိုယ္ေလးစာရတဲ့သူ၊ ကိုယ္အားက်ရတဲ့သူ၊ ကိုယ္ၾကည္ညိဳရတဲ့သူ... စသျဖင့္ ႐ွိတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔ ေအာင္ျမင္ထင္႐ွား လူသိမမ်ားခင္ ဘ၀ အစပိုင္းေတြဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းၿပီး ဒုကၡမ်ိဳးစံုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀ပိုင္းကို ေရာက္ခါနီးေတာ့မွပဲ သူ႔ဘ၀ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထိုင္ၾကည့္ေနသူ တေယာက္ေယာက္က (အေၾကာင္းသိပီပီ) ေ႐ႊဘ႐ုပ္႐ွင္ကားျပတဲ့သူ ေျပာသလို ေျပာခြင့္ရတာပါ။

'ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုေ႐ႊဘဟာ အစပိုင္းမို႔ လွိမ့္ခံေနရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းၾကမ္းျပပါလိမ့္မယ္'။

ေနာင္ေက်ာ္
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၃၂)၊ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ အထူးျပဳစာမ်က္ႏွာ ေဆာင္းပါးကို မာယာက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၍ တဖန္ ကူးယူယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]