ဂစ္တာကေလး လိစၦဝီ္ေရးသူ ကိုမိႈင္း

ခ်စ္သူရင္ေငြ႔စြန္းထားတဲ့
အေလးအနက္ ဆံစေတြ
ေရမြန္းသြားမွာစိုး
ျဖတ္ရက္ဖို႔ ေနေနသာသာ
ဒါေတြေၾကာင့္
ဂစ္တာေလးမွာ ဆံရွည္နဲ႔။


ေခတ္ဟာ
ေရာ့ခ္ဝိဥာဥ္တြယ္ထားတဲ့
တီရွပ္ေတြခ်ည္း အေရခြံလဲၿပီး
သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ေရႊေၾကာတူးဖို႔
အလာစကာျပည္နယ္ကို
ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ဝတ္ထားေသးရဲ႔။

ေလာေလာဆယ္ ထည့္စရာ
ဘာမွမရွိေပမယ့္
တေန႔ေန႔မွာ တခုခုထည့္ဖို႔
အိတ္ကပ္အမ်ားႀကီးဂ်က္ကက္နဲ႔။

အဲဒီလို
ဂစ္တာငယ္က
အသည္းအသန္ေလွာ္ခတ္
မီးျပတိုက္ရဲ႔ စြဲေဆာင္မႈဆီ
ရင္တခုန္စာနီးေတာ့မွ
လူေရာညပါ ေက်ာက္ဆူးခ်တတ္တယ္။

ဘဝတခုလံုးကို
မဆိုင္းမတြ
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထြင္းထားတဲ့
ေမွာ္ဝင္ဂစ္တာဟာ
လေရာင္ကို ႀကိဳးက်စ္တပ္ၿပီး
သန္႔ရွင္းလက္နဲ႔ ပန္းခူးျခင္းစ။

ဒီေတာ့မွ
လေရာင္လႈံေနတဲ့ ၿငိမ္သက္ျခင္းဆီ
ရင္အပိုင္းအစထိမွန္
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတာင္ပံနဲ႔
ရုတ္တရက္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းျပတင္းတခ်ပ္
ဖ်တ္ခနဲပြင့္။

ၾကည့္လိုက္ၾက
ဒါဟာ
ဘဝတခုရဲ႔
အေဝးထိန္းခလုတ္ပါ
ေဟာဒီငယ္ကၽြန္ႀကီးရဲ႔
သစၥာေဆာင္ အခန္း ၄ က
ရွိစုမဲ့စု သစၥာေလးပါး။

သိေနရဲ႔
သစၥာတရားဟာ
မိုနာလီဇာဆံပင္နဲ႔
အေပၚပိုင္းက
ေကာင္းကင္ကို ထည္လဲဝတ္ၿပီး
ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ
ခါးမွာ ေမြးျမဴထားေပလိမ့္မယ္။

ေဟ့..... ည
မ်က္ေတာင္ခတ္ပါဦး
အဲဒါဟာ
ပုဂလိကသက္သက္ပါ။
အေလးအနက္ရင္ေငြ႔ပါ။
ေပၚဦးေပၚဖ်ား မီးျပတိုက္ကေလးပါ။

နကၡတ္ၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြ
အဲဒီညနဲ႔
မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ၾကယ္တံခြန္အသစ္ကေလး
အရွင္လတ္လတ္ စျမင္ဖူးၾက
မႏၱေလးရဲ႔ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္။

ဒီလိုညမ်ိဳး
မိုနာလီဇာက
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္
တစံုတခုကို င့ံလင့္
လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီလည္း
တဘဝလံုး သိမ့္သိမ့္ခါ
တစံုတရာကို နာခံ
လ. ကိုသာ အျပစ္ဖြဲ႔ပါေတာ့။

ယံုတယ္
ေဟာဒီညကို
ပင္တဂြန္ကသာ ၾကားတတ္ရင္
ဗန္ထရြိဳင္းလည္း ေသဖို႔မလို
မကၠနာမားရား
ေနာင္တရစရာ ၾကံဳမွာမဟုတ္။

မဟုတ္ေသးပါဘူး
ဘာလင္တံတိုင္းကို ၿဖိဳတဲ့ညဟာ
မတ္ေငြနဲ႔
စားပြဲဝိုင္းေတြမဟုတ္ဘူး
အေရွ႔ရယ္ အေနာက္ရယ္
မ်ဥ္းသားမရတဲ့
ေသြးရင္းသားရင္း ဂစ္တာသံေတြ။

တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဂစ္တာေလး
တားထားတဲ့ လက္ဖဝါးေပၚမွာ
အခန္႔သား လူလားေျမာက္ခဲ့
မဟန္႔ပါနဲ႔ေတာ့
ခရီးသြားဂစ္တာကေလးပါ
သူ႔မွာ....
ႏိုင္ငံတကာဗီဇာရွိရဲ႔
နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြ ဖ်က္လိုက္ၾက။

ခ်စ္သူေရ....
မေန႔ညကလိုလိုနဲ႔
သူ႔လက္စြဲဂစ္တာအိုေတာင္
၂၅ ႏွစ္ ရင့္မွည့္ခ်ိဳၿမိန္
မေန႔ညကလိုပါပဲ။

ခုေတာ့ျဖင့္
ဂစ္တာေလးနဲ႔ထားခဲ့
ကမ္းတဖက္ကို ကူးႏွင့္သူေရ
မင္းခ်န္သြားတဲ့
သစၥာတရားရဲ႔ ႀကီးျမတ္မႈက
ငါ့မွာ အလိုလိုေသးက်ဳ႔ံသြားေပါ့။

ေဆြးၿပီ
မင္းလိုပါပဲ
ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းတဲ့
လစၦဝီရဲ႔ အဥၥလီတေယာက္
မင္းသြားႏွင့္ရာလမ္းေနာက္က
ငါ့ကိုပဲထားခဲ့ၿပီ။

အမိန္႔မျပန္လိုက္ပါနဲ႔
တီရွပ္တို႔နံရံမွာ
ကိုယ္ထင္ျပေပါ့
သစၥာေတြ....။

မွီဝဲၾက
ဂစ္တာေလးက
ဂ်င္းဂ်က္ကက္အိတ္ကပ္ေတြထဲ
ေပးသြားခဲ့ၿပီးၿပီ
တစံုတခု အေသအခ်ာ။

ကိုမိႈင္း
ပန္သစၥာဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္၁၊ ၂၀၀၈။

{ပန္းခ်စ္သူရဲ႔ဒ႑ာရီ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}