အေမလူထုေဒၚအမာ (သို႔မဟုတ္) မဟာႏွင္းဆီေရးသူ- ထြန္း၀င္းၿငိမ္း္

(တစ္)

လေရာင္၏ ေအးျမမႈကို ခံစားရသည္မွာ သတၱေလာက တခုလံုးျဖစ္၏။
ေနမင္း၏ ပူျပင္းမႈကို ရင္ဆိုင္ရသည္မွာ ကမၻာေလာကတခုလံုး ျဖစ္၏။
ကႏၱာရအလယ္မွ ႀကီးမားေသာ အရိပ္ကိုေပးသည့္ သစ္တပင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည့္အခါ ခရီးသြားတို႔သည္ ထီးမ႐ွိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရေခ်သည္။ ဤအရိပ္ေအာက္၌ ခရီးသည္တို႔ စုေ၀းခဲ့ၾက ၏။ ဘ၀ခရီးတေထာက္၌ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရန္ အားသစ္ျပည့္ေစခဲ့၏။ ႀကီးမားေသာ ဥာဏ္ပညာ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာအသိ၊ ခိုင္က်ည္ေသာ အဘိဓမၼာတို႔ျဖင့္ ခရီးတာကို ျဖတ္သန္းေစခဲ့ ၏။ အရိပ္ျဖာယွက္ေသာ အပင္သည္ ေလထုကို သန္႔စင္ေပး၏။ ေျမဆီကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့၏။ အသစ္အသစ္ေသာ အရိပ္ပင္မ်ားစြာကို ႐ွင္သန္ေစခဲ့၏။
ကႏၱာရကို အလို႐ွိသူတို႔သည္သာ အရိပ္မဲ့ျခင္းကို တပ္မက္ၾကသည္ဟု ဆိုရမည္သာ။



(ႏွစ္)

ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ဤသတင္းကို မၾကားလိုပါ။
ဤခရီးစဥ္ကို မသြားလိုပါ။
သို႔ေသာ္ ၾကားခဲ့ရေလၿပီ။ သြားခဲ့ရေပသည္။
ဤသတင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အား စတင္ေျပာသူမွာ ျဗဴတီမဂၢဇင္း ဒါ႐ိုက္တာ မအိအိၿငိမ္း ျဖစ္၏။ "အစ္ကိုေရ... အေမလူထုေဒၚအမာ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ ဒီေန႔မနက္ ၈ နာရီ ၃၇ မိနစ္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုရဲမိုး ဖံုးဆက္ၿပီး လွမ္းေျပာတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၢဇင္းအေနနဲ႔ ဘာလုပ္ၾက မလဲလို႔ အစ္ကိုလည္း စဥ္းစားေပးပါဦး"
မအိစကားသံဆံုးသည္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားထံ အေၾကာင္းၾကားျဖစ္သည္။ ဤသတင္း စတင္ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေတာင္တခု ၿပိဳလဲသံ ၾကားလိုက္ ရသလိုမ်ိဳး ခံစားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ ရတနာတခုခု ဆံုး႐ႈံးသြားရသလိုမ်ိဳး နင့္ဟာေနသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ျဖစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္။သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ၾကံဳႀကိဳက္ရသည့္အခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သိပ္ၿပီး မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အေမ့ကို ခ်စ္ေသာသူတို႔ အားလံုး ၀မ္းနည္းၾကေပလိမ့္မည္။
အေမသည္ လူအမ်ားကို ခ်စ္ခဲ့သည္။
လူအမ်ားစု၏ အေရးကို သူ႔အေရးဟု သေဘာထားသည္။
သူေရးသမွ် သူေျပာသမွ်မ်ားသည္ လူအမ်ားစုႀကီး၏ ေခၽြးစက္ႏွင့္ အိပ္မက္အၾကား တံတား တစင္းၿပီးတစင္း ထိုးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ေနထိုင္ရာ ေဒသကို ခ်စ္တတ္ေစရန္ ေျပာျပသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ေသာ သဘင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ႐ွင္မ်ား အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ဖြဲ႔သည္။ သာသနာ့တန္ေဆာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေထ႐ုပတၱိကို ျပဳစု၍ ဘာသာ၊ သာသနာကို ဦးခိုက္သည္။ အေမ့ေ႐ွးစကားျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို သိမ္ေမြ႔ ေစသည္။ ျဗဟၼစိုရ္နာေရးကူညီမႈအသင္း ထူေထာင္၍ လူမ်ားစု၏ ပရိေဒ၀မ်ားကို လေရာင္ ဆမ္းေစခဲ့သည္။ အေမဖြဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္မွ ကဗ်ာစာသားမ်ားလိုပင္-

- ႏွမ္းကို ရင့္ေအာင္
ပြင့္တဲ့ေန
အေမ။ ။
- ႐ြက္ကိုေဖာင္းေအာင္
တိုက္တဲ့ေလ
အေမ။ ။

ဆိုသကဲ့သို႔ အေမသည္ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစင္း၏ စရဏအတိုင္း ဤေလာကအား ခ်စ္ခဲ့ေပ၏။ ယခုေတာ့ အေမသည္ ေလာကႀကီးအား ခြဲခြါသြားေခ်ၿပီ။ ေျမ၀သုန္၏ ဂုဏ္ျပဳအပ္ေသာ စာရင္းတြင္ အေမ့အမည္ကို ကမၺည္းတင္လိုက္ၾကေပေရာ့။

(သံုး)

သည္ႏွစ္ ဧၿပီလသည္ ခါတိုင္းႏွစ္ထက္ ပို၍ပူသည္။
ရန္ကုန္တြင္ သၾကၤန္မိုးေျပးကေလး အေစာ႐ြာခဲ့သျဖင့္ ေ႐ႊ၀ါပိေတာက္တို႔ အပြင့္ဦး သလို အေႂကြေစာၾကသည္။ ေ၀ရီေနေသာ ပိေတာက္ရနံ႔မ်ား ၾကားထဲတြင္ အေမ့စ်ာပန အတြက္ မႏၱေလးသြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ျဗဴတီမဂၢဇင္းတိုက္မွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ျဖင့္ အေမ့အတြက္ ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း လိုက္လံစုစည္းသည္။ အျခားမဂၢဇင္းတိုက္မ်ားမွလည္း ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း စုစည္းၾကသည္။ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ မႏၱေလးသြားမည့္ အစီအစဥ္မ်ား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က သတင္းၾကားၾကားခ်င္း မီရာ ကား၊ ရထားတို႔ျဖင့္ သြားၾကေလၿပီ။ သၾကၤန္ရက္နီးသျဖင့္ အေ၀းေျပးကားႏွင့္ ရထားတို႔မွာ လက္မွတ္မလြယ္ႏိုင္ဟု ၾကားရသည္။ အခ်ိဳ႔က ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားၾကသည္။ ျဗဴတီအေနႏွင့္ အေမ့စ်ာပနတြင္ ေ၀ငွရန္ အေမ့ဘ၀ႏွင့္ စာေပရက္စြဲမ်ားပါေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္ ေဆာင္႐ြက္သည္။
ဆရာယဥ္မင္းပိုက္မွ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကား ေရးမည္ဟု ၾကားရသည္။ သရဖူမဂၢဇင္းမွ ကိုရဲ၏ ကမကထ ျပဳမႈျဖင့္ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ကိုရဲတို႔ ပန္းခ်ီေမာင္ညိဳ၀င္းထံ အေရာက္သြား ကာ အေမ့ပံုတူကို ေရးခိုင္းၾကေတာ့သည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္းက တညလံုးေရးသည္။ အေမ့ပံုတူကို ေရးေနစဥ္ စိုး၀င္းၿငိမ္းက ဗီဒီယိုကင္မရာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္သည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္း ပန္းခ်ီေရးေနစဥ္ စိုး၀င္းၿငိမ္းက "အေမ့အတြက္ ဆရာအမွတ္တရ တခုခု ေျပာေပးပါ" ဟုဆိုသည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္းသည္ ရဲတင္းေသာ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အေမ့အျပံဳးကို ပံုေဖာ္ရင္းက "ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ ကြာဟျခင္းေတြအတြက္ တံတားတစင္းေတာ့ က်ိဳးခဲ့ၿပီေပါ့ကြာ" ဟု ဆိုသည္။ ထိုေန႔က ပိေတာက္ရန႔ံမ်ားကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလညႇင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရင္တြင္းမွ အပူကို ေအးျမႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ပိေတာက္ႏွင့္ ေလညႇင္းတို႔ ငိုေႂကြးၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ထိုေန႔သည္ မဟာႏွင္းဆီတပြင့္ ေႂကြလြင့္ေသာေန႔ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္။

(ေလး)

အေမ့စ်ာပနကို ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔၊ မနက္ ၁၀နာရီတြင္ ၾကာနီကန္သုႆန္၌ မီးသၿဂႋဳဟ္ မည္ဟု ၾကားရသည္။ ရန္ကုန္မွ အေမလူထုေဒၚအမာကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသူအခ်ိဳ႔က ၇ ရက္ေန႔ ကတည္းက သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားျဖစ္ေသာမွာ ၈ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုသည္မွာ အားလံုး ၁၃ ေယာက္၊ ဟိုင္းေအ့စ္ ကားတစီးစုငွားၿပီး သြားျဖစ္ၾကသည္။ တိုးတက္ေရးဦးအုန္းျမင့္၊ အဖြားေဒၚခင္ေမ၊ အစ္မေဒၚေဒ၀ီ (ေတာ္ဘုရား ကေလး ဦးေအာင္ေဇ၏ ဇနီးႏွင့္သမီး)၊ ဆရာေမာင္၀ံသ၊ ဆရာထက္ျမက္၊ ေဒါက္တာတင္စံဦး၊ ဦးမိုး၀င္း၊ ေဒၚခင္ညိဳလြင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္၊ ဒါ႐ိုက္တာသွ်ိဳႀကီး၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း၊ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္း၊ ဆရာယဥ္မင္းပိုက္တို႔ ေရးဆြဲေသာ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
အေမ့စ်ာပနကို ယခုသြားၾကသူတို႔သည္ ႏွစ္စဥ္လိုလို အေမလူထုေဒၚအမာ၏ ေမြးေန႔ပြဲကို လာေရာက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အေမ့အေပၚ၌ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေလးစားခင္တြယ္ ၾကသူမ်ားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ႏို၀င္ဘာက အေမ့အသက္ ၉၂ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ေတာင္ၿမိဳ႔ မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္မွာ က်င္းပစဥ္ကလည္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ႏွစ္စဥ္ အေမ့ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွ စာသမားမ်ား ဆံုစည္းေလ့႐ွိေသာ အစဥ္အလာကို အမွတ္ရေနမိသည္။ ေတာင္သမန္၊ ဦးပိန္တံတား၊ မယ္ဇယ္ပင္တန္း၊ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ဦးပညာ၊ အေမေကၽြးခဲ့ေသာ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္ ႏွင့္ ၁၉၈၅ အလြန္ႏွစ္ကာလမ်ား....။
အေမလူထုေဒၚအမာ၏ အသက္ ၇၀ ေျမာက္ေမြးေန႔ကို ၁၉၈၅ ႏို၀င္ဘာ ၂၉ မွစ၍ ေတာင္သမန္ အင္းေစာင္း႐ွိ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတြင္ စတင္ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ အင္း၀သား ကဗ်ာဆရာႀကီးတဦး၏ အဆိုအရ "အုတ္႐ိုးကို ထံုး႐ိုက္ၿပီး ငါတို႔ ႐ံုးစိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေပါ့ကြာ" ဟု ေျပာေလ့႐ွိသည္ကို သတိရမိေတာ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က အေမ၏ "ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား" စာအုပ္ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေငြရတု အထိမ္းအမွတ္ပြဲကို ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အေမ့စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အခ်ိဳက စာတမ္း ဖတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ေ၀ဖန္ေရး ေပးၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုသည္။ အခ်ိဳ႔ အမွတ္တရ စကားေျပာၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနား၏ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္တြင္ အေမက သူ႔စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားၾကသူ အားလံုးအတြက္ ေျဖၾကားမႈကို တထိုင္တည္းႏွင့္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္၊ သမိုင္းေၾကာင္းအကိုးအကား၊ ရပ္တည္ခ်က္အျမင္မ်ားႏွင့္ ေျပာၾကားသြား ပံုကို ေတြ႔ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ အျခားမည္သည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္မွ မေတြ႔ရဖူးေသာ အေတြ႔အၾကံဳတခု ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။
"ကၽြန္မက ဒီစာအုပ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာက သဘင္သည္ဆိုတာ ဖက္ခြက္စား ေအာက္တန္းစားေတြလို႔ ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ အေတြးအေခၚေတြကို ေျပာင္းလဲ ေစခ်င္တာက တေၾကာင္း၊ သူတို႔ဟာ ျပည္သူေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေနၾကတဲ့ အႏုပညာ သည္ ေတြျဖစ္လို႔ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကသူေတြအျဖစ္ တင္ျပခ်င္တာေၾကာင့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္ မ်ားကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ" ဟု အေမက ေျပာခဲ့သည္။ စာေရးေသာအခါမွာလည္း စာဖတ္သူ အေပၚမွာ ထားသည့္ ေစတနာသည္ အေရးႀကီးေၾကာင္း အေမက စေနစာေပ၀ိုင္း အထုပၸတၱိစာေပစာတမ္း ၁၉၇၅ မွာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။
"စာေရးတဲ့ေနရာမွာ စာဖတ္မယ့္လူအေပၚထားတဲ့ ေစတနာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ စာဖတ္မယ့္ လူေတြအေပၚ ကိုယ့္ဘက္က ေစတနာ သန္လည္းသန္ရပါတယ္။ ေစတနာ မွန္လည္းမွန္ရပါတယ္။ ကိုယ္တတ္တာ ျပခ်င္လို႔၊ ကိုယ္သိတာ ႂကြားခ်င္လို႔၊ ကိုယ့္ကို စာဖတ္တဲ့လူေတြ အထင္ႀကီးေစခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ေစတနာမ်ိဳးနဲ႔ ေရးရင္ စာေကာင္းမထြက္ တတ္ပါဘူး စာႂကြားေတြပဲ အထြက္မ်ားတတ္ပါတယ္။ အမွန္ကို သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ သက္ဆိုင္ရာကို စံုစံုလင္လင္ သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဟာ သတင္းစာသမားတေယာက္ရဲ႔ ေစတနာပါပဲ။ ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ေတြမွာ အဲဒီေစတနာေတြ ပါပါတယ္"


(ငါး)

မႏၱေလးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ တညလံုး ေမာင္းႏွင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားမွာ နံနက္ (၈)နာရီေလာက္တြင္ ၿမိဳ႔သို႔ စတင္၀င္ေခ်ၿပီ။ (၈)နာရီခြဲေလာက္တြင္ အေမလူထုေဒၚအမာ၏ ႐ုပ္ကလပ္ထား႐ွိရာ ၈၃x၈၄ လမ္းၾကား ၃၂ လမ္းမွ ေဒါက္တာ ေဒၚသန္းရင္မာ (ဘိုဘိုလန္းစင္၏မိခင္) ၏ ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ၾကသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔တြင္ ယာယီမ႑ပ္ထိုးထား သည္။ ထိုင္ခံုမ်ား အစီအရီ ခ်ထားကာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ သူမ်ား၏ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ၊ ပန္းျခင္းမ်ားက မ႑ပ္၏ ေနရာအႏွ႔ံ၌ ျပည့္ေနသည္။ အိမ္တြင္း၌ အေမ့႐ုပ္ကလပ္ေ႐ွ႔တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားက သရဏဂံုတင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့သားသမီးေျမးမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ားအား လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ႐ွိၾကသည္။
အေမသည္ ခုတင္ထက္၌ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ အေမ့႐ုပ္ကလပ္ ကို ဇာေပါင္းမိုးျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔မ႑ပ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားမွ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ပုဂၢိဳဟ္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ အေမႏွင့္ပါတ္သက္၍ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ သက္ေတာ္႐ွည္ စာေပမိခင္ႀကီး၏ ဂုဏ္ထူး ၀ိေသသအသီးသီးကို လြမ္းစိတ္ႏွင့္ က်ိတ္၍ ေၾကကြဲေနၾကေပသည္။
မ႑ပ္ေ႐ွ႔တြင္ ေထာင္ထားေသာ ပန္းခ်ီေမာင္ညိဳ၀င္း၏ လက္ရာ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကား ႏွင့္ အမွတ္တရဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံေနၾကေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ စ်ာပနကို လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို လက္ကမ္းစာေစာင္ ေ၀ေနၾကေသာသူမ်ားကလည္း မ႐ွား။ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း တင္ၾကသူေတြမွာလည္း အမ်ားသား။ သရဏဂံုတင္ၿပီး၍ သံဃာေတာ္မ်ား ျပန္ႂကြသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစုသည္ အေမ့အား ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ပကတိ တည္ၾကည္ေအးၿငိမ္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ႏႈတ္ဆက္ ေနသေယာင္။ အေမ့ထံမွ ဆံုးမစကားတခုခု ၾကားရေလမလားဟု စိတ္ထဲ ျဖစ္မိလိုက္သည္။
တရား႐ွိသူတဦး၏ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္႐ွိခဲ့ေလၿပီ။ တရားမင္သူတို႔ အေမ့ကို မေမ့ရက္ႏိုင္ၾကေတာ့။


(ေျခာက္)

မႏၱေလးၿမိဳ႔၏ အ၀ါေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွ မဟာႏွင္းဆီတပြင့္၏ စ်ာပနခရီးကို စတင္ခ်ိန္၌ နံနက္ (၁၀)နာရီခန္႔႐ွိၿပီ ျဖစ္သည္။ စ်ာပနယာဥ္သည္ ၃၂ လမ္းအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ၈၄ လမ္းဘက္သို႔ ဆင္းၿပီး ေတာင္ဘက္သို႔ ေကြ႔သည္။ ၃၃ လမ္းအတိုင္း အေ႐ွ႔ဘက္သို႔ တက္သည္။ ၈၄ လမ္းႏွင့္ ၃၃ လမ္းေဒါင့္မွ လူထုတိုက္အား အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခိုင္းျခင္းလားဟု ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေ႐ွ႔ဆံုးမွ ပိြဳင့္ထြက္ၾကေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ အစီးေရ ေလးငါးဆယ္ေလာက္႐ွိမည္ ထင္သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားေနာက္မွ မိသားစု၀င္မ်ား၏ ကား ၄, ၅ စီး လိုက္ပါကာ ထို႔ေနာက္မွ စ်ာပနယာဥ္ လိုက္ပါသည္။ လမ္း ၈၀ သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေျမာက္စူးစူးသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ၿပီး အေမတို႔ စာသဘင္ပြဲ ဆင္ယင္ခဲ့ရာ ဓမၼဗိမာန္ေ႐ွ႔မွ နန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုး၏ က်ံဳးအေနာက္ဘက္ လမ္းအတိုင္း စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔။
မႏၱေလး၏ ၿမိဳ႔မိၿမိဳ႔ဘသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ အေမ့စ်ာပနမို႔ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား၏ လိုက္ပါပို႔ ေဆာင္မႈ မနည္းလွ။ အခ်ိဳ႔က ကားႏွင့္ပို႔ၾကသလို၊ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ပို႔ၾကသူလည္း အေတာ္မ်ား သည္။ တခ်ိဳ႔မွာ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေျပးထြက္လာၾက၍ လမ္းနေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ဗာဒံပင္ရိပ္ေအာက္မွ စီတန္းကာ အေမ့စ်ာပနကို ဂါရ၀ ျပဳၾကသည္။ စ်ာပန ယာဥ္တန္း ျဖတ္သြားရာ လမ္းေဘး၀ဲယာ႐ွိ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ေစ်းဆိုင္မ်ား၊ မဂၤလာခန္းမႏွင့္ လမ္းေဘး၌ ေရခ်ိဳးကန္တြင္ က်ံဳးေရခ်ိဳးေနၾကေသာ မိသားစုမ်ားပါမက်န္ အေမ့စ်ာပနကို တကူးတက ရပ္ၾကည့္ၾကသည္။ က်ဳံးေရကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလၫႇင္းက အေမ့အား မႏၱေလး၏ ေနာက္ဆံုးသတင္းကို ေျပာျပေနမည္လားမသိ။ အေမေျပာခဲ့သလိုပင္ "ျပည္သူ လူထုကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ေတြကိုသာ ျပည္သူလူထုက တကယ္ခ်စ္ၾကတာပါ" ဆိုသည့္စကားမွာ အေမ့စ်ပနျမင္ကြင္းက သက္ေသခံေနသလိုပင္။
လူ႔အဖြဲအစည္း အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္းအတြက္ အျမဲတမ္းေတြးေန ေရးေနေသာ အေမသည္ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးစဥ္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေခြးဋီကာမွ "ေနေသာင္းေထာင္ အေရာင္မၫႇိဳးသလိုပ၊ ေျပေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ မ ကိုးရယ္လို႔၊ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္တမ်ိဳးရယ္ႏွင့္" ဆိုသည့္အပိုဒ္မွ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ စာသား ကို ေျပေကာင္းေအာင္ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ ေ႐ြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိသည္။
စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ က်ံဳးေျမာက္ဘက္မွ ေ႐ွ႔ဘက္သို႔တက္ကာ မတၱရာသို႔ ထြက္ရာ လမ္းအတိုင္း ခ်ိဳးေကြ႔သြားသည္။ ညာဘက္တြင္ က်ဳံးေရျပင္ႏွင့္ နန္းၿမိဳ႔႐ိုး၊ အေ႐ွ႔ဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သုဓမၼာဇရပ္တန္း၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ မႏၱေလးေတာင္တို႔က စီးမိုး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ အေ႐ွ႔ဆီ၌ ႐ွမ္း႐ိုးမ ေတာင္တန္းျပာျပာႀကီးမ်ားက လြမ္းေမာစရာ။ မတၱရာသို႔ ထြက္ေသာ လမ္းအေကြ႔ေရာက္ခါနီးတြင္ စ်ာပနယာဥ္တန္းကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဟိုးအေ၀း အေနာက္က်ဳံး၏ ေတာင္ဘက္ထိပ္ မစိုးရိမ္မီးပိြဳင့္ အထိ ယာဥ္တန္းက မဆံုးႏိုင္ေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေ႐ွ႔ဆံုးက ကားမ်ားက အိုးဘိုအလြန္မွ နည္းပညာတကၠသိုလ္အနီးသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ တဘက္ႏွစ္မိုင္႐ွိေသာ က်ဳးံႏွစ္ဘက္စာေလာက္ ႐ွည္လ်ားမည္ထင္ပါသည္။ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေ႐ွ႔သို႔ ေရာက္ ေသာအခါ တကၠသိုလ္အေဆာက္အအံု၏ ၀ရံတာမ်ားေပၚမွ ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားကို ေတြ႔ရသည္။ ယာဥ္တန္းသည္ ကပိုင္႐ြာႏွင့္ ေတာင္ၿပံဳးကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကာနီကန္သုႆန္ သြားရာလမ္းသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဘးတဘက္တခ်က္ လယ္ကြက္မ်ားထဲမွ ေကာက္စိုက္သမမ်ားက လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ေသာ ယာဥ္တန္းကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။
နံနက္ ၁၁ နာရီေလာက္တြင္ အေမ့စ်ာပနကို ၾကာနီကန္သုႆန္တြင္ မီးစတင္သၿဂႋဳဟ္ ပါသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ား မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ ၾကာနီကန္တြင္ ကားမ်ား လူမ်ား ျပည့္ ၾကပ္ေနေတာ့သည္။ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးဂါရ၀ျပဳျခင္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး၊ မီးသၿဂႋဳဟ္၍ ေန႔လည္တနာရီခြဲေလာက္တြင္ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္၌ အ႐ိုးျပာကို ေရေမွ်ာၾကမည္ဟု ၾကားသိရသည္။ သို႔ႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ၾကာနီကန္၌ပင္ အေျပးအလႊားေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ကာ ၿမိဳ႔ထဲသို႔ ေန႔လည္စာစားရန္ ထြက္ခဲ့ၾကေလသည္။


(ခြန္ႏွစ္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေနစဥ္ ကဗ်ာဆရာေမာင္နီဦးထံမွ ဖုန္းလာသည္။ အေမ့ အ႐ိုးျပာကို ေရေမွ်ာရန္ အေမ့မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ ေဂါ၀ိန္ကို သြားၾကၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုကို ေစာင့္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေပးပါရန္ေျပာၿပီး ထမင္းစားျခင္းကို အျမန္လက္စ သတ္လိုက္ၾကကာ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္သို႔ သြားၾကသည္။
ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္၏ က်ိန္းစပ္ေနေသာ အလင္းတန္းမ်ား ေအာက္တြင္ ေဂါ၀ိန္ကို ေပြ႔ဖက္ထားေသာ ဧရာ၀တီသည္ လက္ပံပင္ႀကီးမ်ား၏ ေလတိုးသံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ႐ႊံ႕ ႏွစ္ေရာင္ျမစ္ေရျပင္၏ အဆင္ဒီဇိုင္းမ်ားထဲတြင္ ေရလိႈင္းၾကက္ခြပ္တို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ငွက္သမၺာန္ႏွင့္ ေမာ္ေတာ္မ်ားက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ႏွင့္ တာ႐ိုး၏ေအာက္ဖက္ တမံအေျခတြင္ ငိုက္ျမည္းေနၾကသည္။ တဘက္ကမ္းမွ မင္း၀ံေတာင္႐ိုးကအိေျႏၵႀကီးစြာ မ်က္လႊာခ်လ်က္။ ဧၿပီေကာင္းကင္၀ါ၏ လွပေသာ ရာဇ၀င္ကို ေရးထိုးခဲ့မည့္ အေမ၏ အ႐ိုးျပာ ေမွ်ာပြဲသည္ ေဂါ၀ိန္ကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။
ေမာ္ေတာ္႐ွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျပးအလႊား ဆင္းသြားၾကခ်ိန္မွာ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ႐ွိေပၿပီ။ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုထဲမွ အသက္ႀကီးသူတို႔ ကားေပၚေနခဲ့မည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အသက္ ၉၀ ႐ွိၿပီ ျဖစ္ေသာ တိုးတက္ေရး ဦးအုန္းျမင့္သည္ လူငယ္တေယာက္ပမာ ဦးမိုး၀င္းႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳလြင္တို႔ႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ ေပၚသို႔ လိုက္လာသည္။ သူသည္ အေမလူထုေဒၚအမာထက္ အသက္ ၃, ၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ငယ္သည္။ အေမ့ေမြးေန႔ပြဲသို႔ ႏွစ္စဥ္လိုလို ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ အေမဆံုးသည့္သတင္း စၾကားရသည္ႏွင့္ ယခုခရီးစဥ္ကို သြားဖို႔ စိတ္အထန္ဆံုးမွာလည္း အဘဦးအုန္းျမင့္ ပင္ျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အတြက္ က်န္းမာေရးအေျခအေန စိုးရိမ္သျဖင့္ အဘလိုက္ဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလားဟု ေမးမိစဥ္က "အိမ္မွာေနရင္လဲ ေသခ်င္ေသမွာပဲ၊ လမ္းမွာလည္း ေသခ်င္ ရင္ ေသသြားမွာပဲ၊ အဲဒါေတြ စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ သြားျဖစ္ေအာင္သြားဖို႔ စီစဥ္စရာ႐ွိတာ စီစဥ္ၾကစမ္းပါ" ဟု ေျပာသည္။ အဘဦးအုန္းျမင့္သည္ အေမလူထုေဒၚအမာ အေပၚ၌ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ သတင္းစာပညာအရ၊ စာေပ၀ါအရ အလြန္တန္ဖိုးထားသူ ျဖစ္သည္။
အ႐ိုးျပာေမွ်ာမည့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ေရာက္ရန္ ကမ္းကပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ ၃ စင္း ေလာက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ သြားရသည္။ ေမာ္ေတာ္တခုႏွင့္တခုက အ႐ြယ္အစား မတူ၊ ပံုသ႑န္ မတူ၊ အေနအထား မတူၾကသျဖင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ထားေသာ ကုန္းပတ္မ်ားေပၚသို႔ ေက်ာ္ခြ၍ သြားရသည္။ အဘဦးအုန္းျမင့္သည္ လူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္မ်ားကို ေက်ာ္ခြၿပီး အေမ့ အ႐ိုးျပာေမွ်ာမည့္ ေမာ္ေတာ္ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေမ့သားသမီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးခင္ဂ်က္၀င္း၊ ေဒါက္တာေဒၚသန္းရင္မာ (ေဒါက္တာျမမဥၨဴ)၊ ေဒၚတင္၀င္း၊ ဦးၿငိမ္းခ်မ္း (ညီပုေလး)၊ ေဒၚတင္တင္၀င္း တို႔ႏွင့္ ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ မစုစုမာ၊ မျဖဴျပာ၊ မလင္းလင္းမြန္၊ ေမာင္ေအာင္ဘာေလ၊ မေ႐ႊျပည္စိုးတို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့သားႀကီးတဦးျဖစ္သူ ဦးသံေခ်ာင္း ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ ကိုဘိုဘို (ဘိုဘိုလန္းစင္)တို႔မွာ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ သူတို႔သည္ အေမ့အတြက္ အဖြားအတြက္ အေ၀းမွ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနၾကေပလိမ့္မည္။ ေလာက၀တၱရား ႏွင့္ မိခင္၀တၱရား ေက်ႁပြန္ခဲ့ေသာ အေမတဦး၏ စ်ာပနသို႔ အဘယ္သို႔ေသာ သားသမီးက လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ရန္ စိတ္ဆႏၵမ႐ွိဘဲ ေနပါမည္နည္း။ အေမသည္ သားေကာင္းမ်ားစြာ၊ ေျမးေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးဖြားခဲ့ေပသည္။
အေမသည္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာသလိုပင္ (၁) ဒါနပါရမီ (ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲတယ္)၊ (၂) သီလပါရမီ (သီတင္းသီလ ေစာင့္တယ္)၊ (၃) နိကၡမပါရမီ (ေတာထြက္တယ္)၊ (၄) ပညာပါရမီ (ပညာ႐ွာတယ္)၊ (၅) ၀ီရိယပါရမီ (ဇြဲလံု႔လ႐ွိတယ္)၊ (၆) ခႏၱီပါရမီ (သည္းခံတယ္)၊ (၇) သစၥာပါရမီ (စကားမွန္တယ္)၊ (၈) ေမတၱာပါရမီ (အမ်ားသူငါ ခ်မ္းသာပါေစ ေမတၱာပို႔တယ္)၊ (၉) အဓိဌာနပါရမီ (အျပစ္ကင္းေအာင္ဆံုးျဖတ္ေဆာင္႐ြက္တယ္)၊ (၁၀) ဥေပကၡာပါရမီ (သူစိမ္း သူက်က္မေ႐ြး အလယ္ထားၿပီး ေနႏိုင္တယ္) ဟုဆိုေသာ ပါရမီ ၁၀ ပါးထဲမွ ေတာထြက္သည္ မွလြဲ၍ က်န္ပါရမီ ျပည့္စံုခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
အေမ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္ေသာ အ႐ိုးျပာေမွ်ာပြဲတြင္ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အတူ ရန္ကုန္မႏၱေလးမွ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား၊ အေမ့ကို ေလးစားခ်စ္ခင္သူမ်ား ေရာက္႐ွိေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ပူျပင္းေသာ အညာရင္ခြင္ထဲမွ စိမ္းျမဧရာ၏ ေရလိႈင္းခတ္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ မလိုက္ပါႏိုင္သူမ်ားက တာ႐ိုးထိပ္မွ ရပ္၍ လွမ္းကာၾကည့္ ေနၾကသလို ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းမွ လက္ပံပင္ႀကီးမ်ားကလည္း လွမ္းေမွ်ာ္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ေမာ္ေတာ္စက္သံ ျမင့္တက္လာၿပီး ျမစ္လယ္သို႔ စတင္ ခုတ္ေမာင္းလိုက္သည္။ အေမ့အ႐ိုးျပာ ထည့္ထားေသာ ေျမအိုးကို ပိတ္ျဖဴျဖင့္ထုပ္ကာ ေမာ္ေတာ္၀မ္းဗိုက္၏ အလယ္တြင္ စားပြဲခံုတလံုးျဖင့္ တင္ထားသည္။ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ၾကသူမ်ား၊ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ စုန္ရာမွ ေရဆန္သို႔တက္ကာ ခုတ္ေမာင္းလိုက္သည္။
အေမ့အ႐ိုးျပာအိုးကို သမီးႀကီး ေဒါက္တာ ေဒၚသန္းရင္မာ၊ ေဒၚတင္၀င္း၊ ဦးၿငိမ္းခ်မ္း (ညီပုေလး)တို႔က ေမာ္ေတာ္၏ ဘယ္ဘက္ခ်မ္းမွေန၍ ဧရာ၀တီ၏ ေရျပင္ထက္သို႔ ေျဖးၫႇင္းစြာ ေမွ်ာလိုက္သည္။ ျမစ္ဧရာေရအယဥ္သည္ အေမ့အ႐ိုးျပာအိုးကို ထမ္းကာ လိႈင္းေဘာင္ဘင္ မ်ားျဖင့္ ေအးၿငိမ္းရာအရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားေလၿပီ။ သဘာ၀အ႐ွင္ ဧရာ၀တီသည္ ျမင့္ျမတ္သည့္ နာမေတာ္အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေမ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဦးၫႊတ္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဂုဏ္ျပဳအပ္သူတို႔၏ စာရင္းတြင္ ကမၺည္းေမာ္ကြန္း ေရးသြင္းေလၿပီ။
အေမ့မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ား၏ ေၾကကြဲမ်က္ရည္စတို႔ျဖင့္ ဧရာ၀တီကို လိမ္းက်ံခဲ့ၾကသည္။ ထိုမ်က္ရည္စတို႔သည္ အေမ့ကို ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္ၾက သူတို႔၊ တရားမင္၍ ပုဂၢိဳလ္ခင္ၾကသူတို႔ ႏွင္းဆီတမ္းခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
မဟာႏွင္းဆီတပြင့္၏ အႏၱိမခရီးသည္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ ဧရာ၀တီကဲ့သို႔...။
ျမစ္မင္းဧရာ၏ ေအးျမေသာ ေရအလ်ဥ္သည္ အမိတိုင္းျပည္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လူ႔ေဘာင္ကို ျဖစ္ထြန္းေစရန္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ အေမ၏ ေအးျမေသာ စိတ္အလ်ဥ္သည္ အမိေျမအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္တရပ္ကို ရည္စူးခဲ့ေပ သည္။
သို႔အတြက္....
အေမသည္ သတၱေလာက တခုလံုးအတြက္ ေအးျမ႐ႊန္းလက္သည့္ လေရာင္ပမာ....။

ထြန္း၀င္းၿငိမ္း
၁၅-၀၄-၂၀၀၈။
{ ျဗဴတီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းခံပဲ မာယာမွာ ေဖာ္ျပ လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ ႏွင့္ ျဗဴတီမဂၢဇင္းတို႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ }

နာဂစ္ (သို႔မဟုတ္) မာရ္နတ္၏သမီးေတာ္ေရးသူ- ၾကယ္စင္ျမစ္

(တစ္)
နာဂစ္အလြန္ေန႔တေန႔


"ကၽြန္ေတာ့္တသက္မွာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူးဗ်ာ၊ အရမ္းျပင္းတဲ့ မုန္တိုင္းပါပဲ။ အိမ္ေခါင္မိုး ကို အေပၚဖက္ကေန ဆြဲစုပ္လိုက္သလို ၀ုန္းခနဲပြင့္ၿပီး ေလထဲပါသြားတာ။ မိုးေတြကလည္း ႐ြာေနေတာ့ တအိမ္လံုး ႐ႊဲစိုေနတာပဲ။ ေရကလည္း တက္လာတယ္ဗ်ာ။ တအိမ္လံုး ေနစရာကို မ႐ွိေတာ့ဘူး။"


ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ သာေကတၿမိဳ႔နယ္ ၁၀ ရပ္ကြက္မွ ဦး၀င္းေမာ္က ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ အိမ္ထဲတြင္ ခံုတခုေပၚ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔မွ ဗာဒံပင္သည္ လဲက်ေနကာ ျခံစည္း႐ိုးကို ဖိထားၿပီး အိမ္၏ေ႐ွ႔ဖက္ပိုင္းကို ပိေနသည္။ ေဘးဖက္မွ ဓနိမိုးထရံကာ ၁၀ ေပ အိမ္ကေလးမွာ အမိုးေရာ အကာပါ မ႐ွိေတာ့။ ခ႐ုဆံကၽြတ္ျဖစ္ကာ ကေလးေတြ တျပံဳတမႀကီးႏွင့္ မသန္းေအးတို႔ မိသားစုမွာလည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြက ေရကျပင္ကေန၍ ေရမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္မ်ား၊ အ၀တ္စုတ္မ်ား၊ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား၊ သစ္တိုသစ္စမ်ား၊ အမိႈက္မ်ား ေပါေလာေျမာေနေသာ မဲညစ္ညစ္ေရထဲတြင္ ကေလးငယ္ မ်ားက ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလး၏ ေျခသလံုးေလာက္ ျမဳပ္ေနေသာ ေရျပင္ေပၚတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲေနၾကသည္။ ဓါတ္တိုင္မ်ား ၿပိဳလဲကာ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားက အိုက္က်ေနၾကသည္။ မေန႔ညေနကထိ သည္လမ္းကေလးထဲတြင္ ႐ြာၿပီးစ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုလက္ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစို သာသာယာယာ ႐ွိခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး၊ တၿမိဳ႔နယ္လံုး၊ ယုတ္စြအဆံုး ရန္ကုန္တိုင္းတခုလံုး သဘာ၀အတိုင္း ေနသားတက် ႐ွိခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ တၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ သစ္ပင္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ၿပိဳလဲ က်ကုန္သည္။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ အပ်က္အစီးမ႐ွိဆိုေသာ အေနအထားက ႐ွာမွ႐ွားပါသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုးမွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အပ်က္အစီးပံုႀကီး တခုသဖြယ္ပင္။ ဤအျဖစ္ကို ဆိုက္ေရာက္ေစခဲ့သူမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔၏ အယူအဆအရ ေႁမြဘုရင္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္ဆိုေသာ "နာဂစ္" ဟူသည့္ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းႀကီးတခု၏ လက္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က နာဂစ္အလြန္ေန႔ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀၈ ေမလ ၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။


(ႏွစ္)

မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာဧည့္သည္

မေန႔ညေနပိုင္းက ျဗဴတီမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံုကိုမ်ိဳးျမင့္ေဆြ၏ စတူဒီယို၌ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ စတူဒီယိုက ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမွာ ႐ွိသည္။ ေန႔လည္ဖက္ ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲတြင္ မုန္တိုင္းသတင္းက ပ်ံ႔ေနေလၿပီ။ အခ်ိဳ႔႐ံုးမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေန႔လည္ ၁ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ ကတည္းက ျပန္လႊတ္ၾကသည္။ ေန႔ခင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကတည္းက "ၿမိဳ႔ထဲမွာေတာ့ မုန္တိုင္းသတင္းေၾကာင့္ လူေတြ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီ" ဟု မိတ္ေဆြက ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး႐ိုက္ရန္ ေမာ္ဒယ္မ်ားကို ေစာင့္ရင္း ည ၇နာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းအဖြဲ႔သားမ်ားျဖစ္ေသာ ဆရာမ ေအးၿငိမ္းစံႏွင့္ ၿဖိဳးစုပိုပိုတို႔က "ရတနာမိုင္ လာရင္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ မုန္တိုင္းလာမွာမို႔ ကားငွားမရရင္ ခက္မယ္။ သမီးက ေထာက္ၾကန္႔ထိျပန္ရမွာ။ ဆရာမကလည္း ေျမာက္ဥကၠလာ ျပန္ရမွာ" ဟု ဆိုလာသည္။ ရတနာမိုင္ ေရာက္လာေသာအခါ အ၀တ္အစားကိစၥမွာၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားငွားၿပီး လစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ည႐ွစ္နာရီ ေလာက္တြင္ ကားႏွစ္စီး သံုးစီးေလာက္သာ ႐ွိၿပီး တလမ္းလံုး ႐ွင္းေနသည္။
ဓာတ္ပံုဆရာကိုမ်ိဳးျမင္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္စကတည္းက မုန္တိုင္းသတင္းကို ၾကားရသမွ် ျပန္ေျပာျပေနသည္။ ၂ နာရီေလာက္မွစ၍ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၌ အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးက စတင္ျဖတ္သန္းေနၿပီတဲ့။ လပြတၱာမွာလည္း အပ်က္အစီးေတြ မ်ားၿပီး အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္သတဲ့။ မိုးေလ၀သသတင္းအရလည္း ရန္ကုန္ ေအာက္ပိုင္း ၿမိဳ႔နယ္ေတြ မုန္တိုင္းအတြက္ အထူးစိုးရိမ္ရသတဲ့။ စသည္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာျဖစ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေဆြလြင္သန္းတို႔ ကားငွား၍ ျပန္ၾကေသာအခါ ည ၉ နာရီခြဲသာသာ ႐ွိေပၿပီ။ ၿမိဳ႔ထဲမွ သာေကတသို႔ ျပန္ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ကားတစီးစ ႏွစ္စီးစသာ ေတြ႔ရသည္။ မုန္တိုင္းမက်ခင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းဆိုသည္မွာ ဒါမ်ိဳးလားဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေ႐ွ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အလို.. ဘုရားေရ.... ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုး နီရဲေနပါလား"
ထိုအခိ်န္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႔၍ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလမ်ားေၾကာင့္ အုန္းလက္ မ်ား ယိမ္းခါစ ျပဳလာသည္။ မိုးစက္မ်ားက တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ က်ေနသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကလည္း မုန္တိုင္းအေၾကာင္းႏွင့္ စကားစသည္။ မုန္တိုင္းႀကီးက သမီးလွကၽြန္းေပၚမွာ ဗဟိုျပဳေနတာ။ အခ်င္း၀က္ မိုင္ ၁၅၀ ႐ွိတာ။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲက ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းမွာ မိုင္ ၁၂၀ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ခဲ့တာ။ အေ႐ွ႔ဘက္ကို တနာရီ ၁၅ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေ႐ြ႔လာတာ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္မွာ မုန္တိုင္းဒီေရ ၁၂ ေပခန္႔အထိ တက္လာႏိုင္တာေတြ၊ တရစပ္ ေျပာေနပါေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔၍ အိပ္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ အခ်ိဳ႔က မုန္တိုင္းမွာ လူအမ်ား ေျပာေနၾကသေလာက္ စိုးရိမ္စရာမ႐ွိဟု ယူဆၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ကမၻာပ်က္မေလာက္နီးနီး စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ နာဂစ္ကိုေတာ့ လန္႔ေနၾကသည္မွာ အမွန္ပင္။
ထိုညက ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ မုန္တိုင္းအေၾကာင္း ေျပာေနစဥ္အတြင္း မိုးက ပိုၿပီးသည္းလာကာ ေလက ျပင္းလာသည္။ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရန္ ျပတင္းတံခါးတခ်ပ္ ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ တေ၀ါေ၀ါေလသံမ်ားက လူပါလြင့္စဥ္မတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္ထဲ႐ွိ ဓါတ္ပံုမ်ား ပ်ံသန္းကုန္သည္။ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ျပကၡဒိန္မ်ား လြင့္စဥ္ျပဳတ္က်ကုန္ သည္။ ျပင္းထန္ေသာ မိုးစက္ျမားတံမ်ားၾကားတြင္ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ အုန္းပင္မ်ား ရမ္းခါေန သည္။ အိမ္ေရွ႔ လမ္းမေပၚတြင္ အသြားအလာ ႐ွင္းေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားမွာ ေလအ႐ွိန္ေၾကာင့္ "ကယ္ပါ၊ ကူပါ" ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ဆြဲခါခံထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင့္တိုးေနသည္။ မုန္တိုင္းက တစထက္တစ ျပင္းထန္လာသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ည ၁၂ နာရီ ထိုးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနကာ မုန္တိုင္းကို နားစြင့္ေနရသည္။ နာဂစ္က အေ၀းမွ ေအာ္၍လာသည္။ တေ၀ါေ၀ါ၊ တ၀ီးတ၀ီးႏွင့္ အိမ္မ်ားကို တ၀ုန္း၀ုန္း တိုးေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္မ်ား ဘာျဖစ္သြားမလဲ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အိမ္ေခါင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ နံရံေတြ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနေသာ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းေနရသည္။ ဇနီးကေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ကာ သံဗုေဒၶဂါထာကို အေခါက္မ်ားစြာ ႐ြတ္ဆိုေန ေလသည္။ ေန႔လည္တခင္းလံုး ေျပာဆိုခဲ့ၾကေသာ နာဂစ္သည္ ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ မႀကိဳဆိုခ်င္ေသာ ဧည့္သည္သည္ကား အေရာက္လာၿပီး ရမ္းကား၍ ေနေခ်ၿပီေကာ။


(သံုး)

ေစတန္၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း

၃ ရက္ေန႔ မနက္သို႔ ကူးၿပီ။ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွစ၍ မုန္တိုင္းသည္ တေစၦတေကာင္၏ ေလခၽြန္သံမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ျမည္ဟီး၍ ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ မိုးက သည္းသည္။ အေမွာင္ထုေအာက္တြင္ ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ကုတ္ေနေသာ သာေကတၿမိဳ႔ ကေလးကို ေစတန္၏ သမီးေတာ္က သူ႔အစြမ္းျဖင့္ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းကာ အႏိုင္က်င့္ေတာ့ သည္။ အိမ္နံရံမ်ားကို ၾကာပြတ္အႀကီးႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ေနသလို၊ မိုးစက္သံမ်ားက တ႐ႊီး႐ႊီးႏွင့္။ အိမ္ေခါင္သြပ္မ်ားႏွင့္ ျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ရမ္းကားေနေသာ အမူးသမားမ်ား၏ ေဒါသႏွင့္ ေဆာင့္ၿပီးအကန္ခံေနရသလို၊ အ႐ိုက္ခံေနရလို ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ၍ ေနေတာ့သည္။ တံခါး႐ြက္မ်ားကို နည္းနည္းမွ မလႈပ္ႏိုင္ေစရန္ ႀကိဳးျဖင့္ လိုက္ခ်ည္ရသည္။ တံခါးမႀကီးမ်ားကို ဆက္တီခံုမ်ားျဖင့္ ဖိကပ္ထားရသည္။ ဘယ္က ၀င္ေနမွန္းမသိေသာ မိုးစက္အမႈန္အမႊားမ်ားက တအိမ္လံုးကို ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေစသည္။ ေရစို၍ မျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အိမ္ခန္းထဲ ေျပာင္းရသည္။ မီးေမွာင္က်ေနၿပီး ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ အသံမ်ိဳးစံုႏွင့္ တသိမ့္တသိမ့္ ခါေနေသာ အိမ္တလံုးထဲတြင္ ေစတန္၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခန္းမွာ ဗ်ာပါဒမ်ားျဖင့္ လံုးေထြးကာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရင္း နံနက္မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရပါေတာ့သည္။
မိုးလင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး မႈန္မိႈင္း၍ေနသည္။ လွမ္းျမင္ေနရ ေသာ စားပြဲတင္နာရီကေလး၏ လက္တံမ်ားက မနက္ ၇ နာရီခြဲၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ နာရီလက္တံမ်ား ရပ္တန္႔ေနသလား ေအာက္ေမ့မိသည္။ ထိုအခိုက္ ဒီဇိုင္းဆရာ ေကဇက္အို (ကိုေဇာ္ဦး)ထံမွ ဖုန္းလာသည္။ စဥ့္အိုးတန္းအလယ္ ဘေလာက္ ၆လႊာမွ သူ႔အခန္းေခါင္မိုး လန္ေနေၾကာင္း အကိုတို႔အေျခအေနေရာ ဘယ္လို႐ွိသလဲ လွမ္းေမးသည္။ သူေမးေတာ့မွ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္ေ႐ွ႔ အုတ္ေလွကား ၃ထစ္ေလာက္ ျမင့္ တက္လာေသာ ေရမ်ားက ေဖြးေနေၾကာင္း၊ အိမ္တခုလံုး ေလထဲပါသြားမလားလို႔ စိတ္ပူေနရ ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ညီျဖစ္သူ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ အကိုႀကီးကိုမိုး၀င္းထံမွ ဖုန္းလာသည္။ ကိုမိုး၀င္း၏ ဖခင္ႏွစ္လည္ ဆြမ္းေကၽြးဖိတ္ထားသည္။ ဘယ္လိုမွ မလာႏိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္ရသည္။ မည္သူမွ် သြားႏိုင္ၾကမည္မထင္။ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္မ်ား ေ၀ငွ လိုက္ၾက႐ံုသာ။
ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္း၏ အာဃာတမ်ားထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္သြားေသာ္ လည္း ဖုန္းလိုင္းမ်ား ေခၚ၍ ရေနေသးသျဖင့္ အံ့ၾသရသည္။ မိုးက မစဲေသး။ ေလက ပိုၾကမ္းေနသည္။ ေရက သံုးေပေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ ေျမျပင္မွ လူတထိုင္စာ လြတ္ေနေသာ အိမ္ၾကမ္းခင္း၏ ခါးပန္းသို႔ တက္လာေသာေရက တိုက္ခါနီးေနသည္။ ၾကမ္းခင္း နိမ့္ေသာ အိမ္မ်ားတြင္ ဤအေျခအေန၌ ေရမ်ား၀င္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ရပ္ကြက္တခုလံုး ေရမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလာက္ၿပီ။ အိမ္ေခါင္မွ တျဗန္းျဗန္းႏွင့္ ႐ိုက္ေနေသာ အမိုးသြပ္မ်ား၏ အေျခအေနကို တက္ၾကည့္ရင္း တဖက္အိမ္ေခါင္ ျမင့္မိုရ္ပိတ္တြင္ ခိုကပ္ေနေသာ စာကေလး မ်ားႏွင့္ ခိုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႔ ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အိမ္ေခါင္၏ မွ်ားတန္းႏွင့္ သြပ္မိုးအၾကား တြယ္ကပ္ေနရင္းက ျဖဳတ္ခနဲ ျဖဳတ္ခနဲ မုန္တိုင္းထဲ ပါသြားပံုမွာ ခဲတလံုးကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေလထဲသို႔ ပစ္လိုက္ေသာအခါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုမ်ိဳး စိတ္မေကာင္း ဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။
နာဂစ္က အားျပင္း႐ံုသာမက၊ ပရိယယ္လည္း မ်ားသည္။ ေလက တဖက္တည္းမွ တိုက္ခတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ အရပ္မ်က္ႏွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုက္သည္။ မုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္မ ျဖတ္သန္းေနသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ တနာရီ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ တိုက္ေသာ ေလျပင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳဖူးသည္။ ဤေလျပင္းသည္ တနာရီ မိုင္ ၈၀၊ ၁၀၀ အနည္းဆံုး ႐ွိမည္ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ၁၂၀ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မည္။ ေလတိုက္ႏႈန္း ျမင့္ရသည့္အထဲ ၀ဲလွည့္၍ တိုက္သျဖင့္ ပို၍ခံစားၾကရသည္။ ေလသည္ အေနာက္မွ အေနာက္ေတာင္၊ အေနာက္ေျမာက္၊ ေျမာက္၊ ေတာင္၊ အေ႐ွ႔ စသည္ျဖင့္ ႀကံဳသလို ပစ္ခတ္တိုက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခမ်ာ စေကာထဲမွ ဇီးျဖဴသီးမ်ားပမာ။
မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေသာအခါ မုန္တိုင္း၏ သဘာ၀ကို စတင္ အကဲခတ္မိသူတို႔မွာ ငွက္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ က်လိက်လိႏွင့္ ေအာ္သံမ်ားက မုန္တိုင္းအ႐ွိန္ေလွ်ာ့သြား ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အိမ္ေ႐ွ႔ ဇဂၤမလမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ မ႐ွိေသးေသာ္လည္း လူမ်ား ႏွစ္ေယာက္စ သံုးေယာက္စ ေတြ႔ေနရသည္။ မိုးက စဲလာသည္။ ေလက အားေပ်ာ့သြားၿပီး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ အားႏွင့္ တိုက္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႔တြင္ ေရအေဖြးသားႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေ႐ွ႔၀င္းထရံကို ေဘးအိမ္မွ ဗာဒံပင္ႏွင့္ ကတက္ပင္တို႔ လဲက်ၿပီး ပိေနသည္။ လမ္းမသို႔ ထြက္ကာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္ လဲက်ေနသည္။ အခ်ိဳ႔က လမ္းမေပၚ၊ အခ်ိဳ႔က အိမ္ေပၚသို႔၊ အခ်ိဳ႔က ဓါတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဖုန္းႀကိဳးမ်ားကို ဖိ၍ ဓါတ္တိုင္၊ ဖုန္းတိုင္မ်ားႏွင့္အတူ တံုးလံုးလဲေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔အိမ္မ်ားမွာ ပိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခုတ္ထြင္ ႐ွင္းလင္းေနၾကသည္။ နာဂစ္၏ ေျခရာလက္ရာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏြမ္းဟိုက္၍ က်န္ခဲ့ေစေတာ့သည္။


(ေလး)

နာဂစ္ရဲ႔လက္ေဆာင္မ်ား

"မုန္တိုင္းက တရက္ပဲ တိုက္လို႔ဗ်ာ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္သာတိုက္ရင္ လူေတြလည္း ႐ူးကုန္ၾကမလား မသိဘူး"
ေဒါပံုတြင္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္ျပားႏွင့္ သံမ်ား လိုက္၀ယ္ ေနရင္း ေျပာသည္။ သြပ္သံက တဆယ္သား ၃၅၀ ႐ွိေနတာက အခု ၃၅၀၀ အထိ တက္သြား ေၾကာင္း။ သြပ္တခ်ပ္ ၅၀၀၀၊ ၆၀၀၀၀ ႐ွိရာမွ တေသာင္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ေစ်းအဆမတန္ တက္ေနေၾကာင္း။ အစားအေသာက္ဆိုင္မ်ား လံုး၀ မဖြင့္ႏိုင္ေသး ဘဲ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ႏွင့္ မီးေသြး၊ ဆန္၊ ဆီ စသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကို ဆိုင္မ်ားတြင္ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ယူေနၾကသည္။ သာေကတၿမိဳ႔ကေလးအား လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈရင္း နာဂစ္၏ လက္ေဆာင္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ လူမ်ားမွာ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ႐ွင္းသူက႐ွင္း၊ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ား ျပန္႐ိုက္သူက႐ိုက္၊ ၿပိဳက်သြားေသာ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားမွာလည္း ဓမၼာ႐ံုမ်ား၊ ဘုရား၀င္းမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စုေ၀း စတည္းခ်ေနၾကရေလသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္သြားၾကသလဲ ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လွည့္လည္ကာ ပြဲေစ်းတန္း လမ္းေလွ်ာက္၍ ၾကည့္ၾကသလို ပ်ားပန္းခတ္၍ ေနေလသည္။ လမ္းမႀကီးမ်ား၏ ၀ဲယာတြင္ သစ္ပင္မ်ား အတံုးအ႐ံုး လဲက်ေနသည္မွာ အလြန္အင္အားႀကီးမားသည့္ သတၱ၀ါႀကီးတေကာင္ ေဒါသတႀကီး ရမ္းကားထားသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။
စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ အမိုးမ်ားပြင့္ထြက္၍ ေရျမဳပ္ေနၾကကာ အခ်ိဳ႔အေဆာင္မ်ားမွာ သစ္ပင္ပိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ထရန္စေဖာ္မာ တိုင္မ်ား လဲက်၍ ဓါတ္တိုင္အားလံုးလိုလို ၿပိဳလဲ ကုန္သည္။ တယ္လီဖုန္းတိုင္မ်ားလည္း လဲကုန္၍ ဖုန္းအဆက္အသြယ္မ်ားလည္း ျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ား အသြားအလာ အလြန္နည္းသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္ကုန္သျဖင့္ စီအင္န္ဂ်ီ (CNG) ျဖည့္ေသာ ဆိုင္မ်ားလည္း ပိတ္ထား ရကာ ဘတ္စ္ကားမ်ား မထြက္ႏိုင္ေသးေခ်။ ဓါတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ေစ်းမွာလည္း က်ပ္တေသာင္း ေက်ာ္ထိ ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အကုန္နီးပါး လဲက်သည္။ ေၾကာ္ျငာ ဘီလ္ဘုတ္မ်ားမွာ တခုမွ အေကာင္းပကတိ မ႐ွိၾကေတာ့ဘဲ လမ္းမမ်ားေပၚသို႔ ကၽြမ္းစိုက္ ေနၾကသည္။ ထိုညတြင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ မနက္စာႏွင့္ညစာကို ၂ နပ္ေပါင္း၍ ျဖစ္သလိုႏွင့္ ၿပီးလိုက္ၾကရၿပီး ေနာက္ထပ္မုန္တိုင္း ႐ွိတယ္၊ ငလ်င္လႈပ္ဦးမွာတဲ့ စသည့္ ေကာလဟလမ်ားႏွင့္ က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ကာ အေမွာင္ထုေအာက္ တြင္ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလ်ာင္းေနရ ပါေတာ့သည္။


(ငါး)

နာဂစ္ေက်ာခိုင္းသြားၿပီးေနာက္

နာဂစ္အလြန္ ေန႔ရက္မ်ားမွာ မသက္သာေသာ သတင္းမ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ရေပသည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းသြားရာ ေဒသမ်ား၏ အပ်က္အစီး အဆံုးအ႐ႈံးမ်ားႏွင့္ လူအေသအေပ်ာက္ စာရင္းမ်ားမွာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္း၊ မိန္းမလွကၽြန္း၊ လပြတၱာ၊ ဘိုကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေကာ့မွဴး အစ႐ွိေသာ ေဒသမ်ား၏ ေၾကကြဲဖြယ္ အဆံုးအ႐ႈံးသတင္းမ်ားတြင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ အသက္ဆံုး႐ႈံးရေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား၊ ထိုအေရအတြက္ထက္ ၂ ဆေက်ာ္ေက်ာ္ မ်ားျပားသည့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သူမ်ား၊ ဒဏန္ရာရသူမ်ား၊ အသက္မေသေသာ္လည္း ၿမိဳ႔ပ်က္ ႐ြာပ်က္ ေနစရာအေျခပ်က္ၾက သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကားေနရေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးဆိုသည္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လူမ်ား လာေရာက္စုေ၀း၍ ေနထိုင္ ၾကေသာ ေဒသတခုလည္း ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္းမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ စား ေသာက္ၾကၿပီး အေျခခ်သူမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ ပုသိမ္၊ ဘိုကေလး၊ ေဒးဒရဲ၊ က်ိဳက္လတ္၊ ျမန္ေအာင္၊ ဟသၤတ စသည့္ ၿမိဳ႔မ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ အိမ္ဦးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ဆိုသလို ကူးလူးဆက္ဆံ ေနၾကရသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ကြန္ယက္သဖြယ္ ခ်ိတ္ဆက္ေနၾကသည္။ အထက္ပါေဒသမ်ားကို နာဂစ္ႏွိပ္စက္သြားသည့္ အေျခအေနမ်ား သည္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ေစ်းထဲ၊ ႐ံုးထဲ၊ ဆိုင္မ်ားထဲမွသည္ ကမၻာ့သတင္းေလာကထိ ထိပ္တန္း သတင္း ျဖစ္သြားသည္။ မုန္တိုင္းက မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏႈန္း တိုက္သည္။ ေရက ေပ ၂၀ ေလာက္ ျမင့္တက္လာသည္။ မုန္တိုင္းလမ္းေၾကာင္း အတြင္း႐ွိေသာ ကၽြန္းေပၚမွ ႐ြာမ်ား၊ ျမစ္ကမ္းေဘး ၀ဲယာမွ ေက်းလက္မ်ား၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ားမွ လူေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေရလိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ေအာက္တြင္ အသက္လုခ်ိန္မရလိုက္ပဲ ဘ၀ကူးသြားၾကရသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ကၽြန္းမ်ား၊ ႐ြာမ်ား ႐ွိသည္ဟု ၾကားရသည္။ ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သည္ေနရာလမ္း၊ သည္ေနရာလယ္ကြက္၊ သည္ေနရာ စည္း႐ိုးဟူ၍ ျပန္ေျပာလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေရျပန္က်သြားေသာအခါ ႏံုးေျမမ်ားက ဖို႔ကုန္သည္။ အသက္မေသဘဲ က်န္သူတို႔အတြက္ ေနစရာမ႐ွိ၊ ေသာက္စရာနတၱိ၊ စားစရာျပတ္၏ ဆိုသည့္၀ဲဂယက္တြင္း ကူးခတ္ရေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရသူမ်ားအတြက္ ကူညီေထာက္ပ့ံေရးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ကူညီေထာက္ပ့ံေရး၊ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္မ်ား ေပးပို႔ေဆာင္႐ြက္လ်က္ ႐ွိသည္ကို ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ မ်ားႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ နီးစပ္ရာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသည့္ ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ကူညီေထာက္ပံ့ေနၾကသည္မ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ မိသားစု ေပ်ာက္သြားသူမ်ား၏ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္႐ြက္ရဦးမည့္ အလြန္ခက္ခဲသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
လက္႐ွိအေျခအေနမွာ အိုးအိမ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးထက္ အသက္႐ွင္က်န္ရစ္သူ မ်ားအတြက္ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈကို အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေရေတာမ်ား က်ဲပါးကုန္ေသာ ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ သစ္ေတာ၊ ေတာင္ကုန္းမ်ား ျပဳန္းတီးေနေသာ ေဒသမ်ားသည္ ေလဖိအားနည္း ရပ္၀န္းေဒသျဖစ္ေပၚကာ မုန္တိုင္းမ်ားကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သျဖင့္ နာဂစ္၏ သတိေပးဆံုးမခဲ့မႈမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္ ျဖစ္သည္။ ေဂဟစနစ္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာင္မ်ားတြင္ လာလတၱံ႔ေသာ နာဂစ္မ်ားကို တားဆီးရမည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး၏ အနိမ္႔ဆံုးတာ၀န္တရပ္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ၾကယ္စင္ျမစ္
(၉- ၅-၂၀၀၈)

{ ျဗဴတီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခြင့္မသာခဲ့လို႔ ခြင့္မေတာင္းရပဲ မာယာမွာ ေဖာ္ျပ လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ ႏွင့္ ျဗဴတီမဂၢဇင္း တို႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ }

လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္မ႐ွိတဲ့ ဧကရာဇ္ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၅၇)ေရးသူ-ေဒါက္တာသန္းထြန္း

႐ွင္းလင္းေျပာျပစရာ အမ်ားႀကီးေနာ္။ အခ်ိန္ကာလတိုတိုမွာ ေနာင္အၾကာႀကီး အက်ိဳး အျပစ္ခံရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ တိုးေနတယ္။ ျမန္မာအမ်ား က ဗုဒၶသာသနာဟာ အႏွစ္ငါးေထာင္တည္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ သာသနာ အဓြန္႔႐ွည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ လူအား ေငြအား အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ တခုခုကို တကယ္ယံုၾကည္ၿပီး လုပ္ခ်င္ၾကၿပီဆိုရင္ ဟိုလိုတမ်ိဳးလုပ္၊ ဒီလိုတမ်ိဳး လုပ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ဆိုက္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီအားကို ငါက အသံုးခ်ရမွာလို႔ ငါယူဆၿပီးသား၊ လူစြမ္းေကာင္းဆိုရင္ အေျပာမပိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက အစြမ္းထက္တဲ့ ဧရာမပုဂိၢဳလ္ႀကီး ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါ သီရိပရ၀မမဟာရာဇာဓိရာဇ (ဘုန္းက်က္သေရႀကီးတဲ့ တရားေစာင့္တဲ့ မင္းတကာ့မင္း) လို႔ ဆိုတယ္။

အခု ငါ ဘယ္လို မင္းတကာ့မင္း ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာ ေျပာမယ္။ ငါ့ ပတ္လည္မွာ မင္းေသးမင္းေျမႇာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတယ္။ သူတို႔ကို တဦးခ်င္းခြဲၿပီး ျဖိဳလွဲဖို႔ လြယ္ပါတယ္။ သာသနာ ၂၀၉၄၊ သကၠရာဇ္ ၉၁၂၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၅၀ အဲဒီတုန္းက ငါ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) ကို သြားၿပီးတိုက္တယ္။ ၁၁ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၁ မွာ ေတာင္ငူကို ငါရတယ္။ ၿမိဳ႔သိမ္းတယ္ဆိုရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲ မင္းတို႔ ေတြးၾကည့္စမ္း။ ငါေျပာပါမယ္ကြာ၊ ဘုရားအို၊ ေက်ာင္းအိုကို ျပင္တယ္ကြာ၊ အသစ္လည္း ထပ္ေဆာက္တယ္၊ ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားတရားေတာ္ကို ျပန္႔ပြါးေအာင္ ေျပာမယ္ ေဟာမယ္၊ ေဒသအလိုက္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ အဲဒီမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။ ဒီလူေတြက လူပါး လူနပ္ေတြ၊ ငါ့ဆီ၀င္လာၿပီး အသက္မေသ စည္းစိမ္မပ်က္ ဆက္လက္အမႈထမ္းလိုပါ သတဲ့၊ ငါ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သူတို႔က လာေျပာတာေလ။ ၿမိဳ႔၀န္ကို ၿမိဳ႔၀န္ဆက္ခန္႔၊ ေစာ္ဘြားကို ေစာ္ဘြားပဲ ဆက္ေနပါေစ၊ ငါ့ကို ဘ၀႐ွင္မင္းတရားႀကီးတဲ့၊ ဒါ သူတို႔ ေခၚတာ၊ ကဲ မလြယ္ဘူးလား။ ေနာက္ ျပည္ၿမိဳ႔ကို ၃၀ ၾသဂုတ္ ၁၅၅၁ မွာ ငါတိုက္ယူျပန္တယ္။ ငါ့ နာမည္နဲ႔ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ ေကာင္းမႈေတြ အထပ္ထပ္ သူတို႔က လုပ္ေပးၾကတယ္။ ငါကေတာ့ လူအင္အားနဲ႔ လက္နက္အင္အားထပ္ျဖည့္ၿပီး ဟံသာ၀တီ (ဗဂိုး) ကို ၁၂ မတ္ ၁၅၅၂ မွာ သြားတိုက္တယ္။ တဘက္ရန္သူ မင္းဆိုတဲ့လူက ဆင္စီးၿပီး ထြက္လာတယ္။ သူနဲ႔ ဆင္စီးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း စစ္ထိုး၀ံ့မလားတဲ့။ ငါ့ဆင္ ဥေပါသထက သူ႔ဆင္ရဲ႔ အစြယ္ေတြကို ခ်ိဳးပစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္၀မွာ ဒီေရတက္တာ မင္းျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့ စစ္သားေတြက သူ႔ၿမိဳ႔တြင္းကို ဒီေရတက္သလို ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္တိုက္ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ျဖစ္တယ္။ နန္းမေ႐ွ႔မွာ ေခါင္းေလာင္းဆြဲထားၿပီး နစ္နာခ်က္ တခုခု႐ွိသူတိုင္း အတားအဆီးမ႐ွိ ဒီ ေခါင္းေလာင္း ထိုးခြင့္ေပးထားတယ္။ (ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရင္ ဘာဒုကၡ လဲလို႔ ေမးၿပီး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပးပါတယ္။) တိုက္ေရး ခိုက္ေရးေတြ ေခတၱျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိဖုရားႀကီး လက္ဆြဲၿပီး ၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၄ မွာ ငါတို႔ ဘိသိက္ခံတယ္။ ငါလည္း သာသနာ့ဒါယကာႀကီး ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ငါ့ကို ေျပာၾကတယ္။ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္တဲ့ ေဒသအမ်ားႀကီးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက ဗုဒၶရဲ႔ အဆံုးအမကို မနာယူၾကဘူးတဲ့။ ဒီကိစၥကို ငါ ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းသလဲဆိုေတာ့ ငါ့မွာ ႐ွိသမွ် ေရအား ၾကည္းအား အကုန္စု႐ံုးၿပီး ေျမာက္အရပ္နဲ႔ အေ႐ွ႔ေျမာက္အရပ္ကို ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။ အ၀ကို ၂၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၅ မွာ သိမ္းလိုက္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး အသတ္အျဖတ္ပဲ လံု႔လျပဳေနတယ္လို႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အေသ အေပ်ာက္က နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ထက္ျမက္ တာကို လူသိမ်ားလာေတာ့ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ကို ငါတို႔ ခ်ဥ္းကပ္တာနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ ဟန္ေရးျပ တိုက္ခိုက္လိုက္႐ံုနဲ႔ (ဒါမွမဟုတ္) လံုး၀မတိုက္ရဘဲနဲ႔ လက္နက္ခ် အညံ့ခံၾကတယ္။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာေတာ့ ငါတို႔ကလည္း သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အားႀကီးတယ္၊ အားသာတယ္ မဆိုႏိုင္သလို သူတို႔ကလည္း သိပ္ညံ့့တယ္၊ သိပ္ဖ်င္းတယ္။ တို႔ ေစ့ေစ့ၾကည့္တာကိုပဲ မခံရဲဘူးဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ငါက စစ္ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေတာ့ ႐ွိပါရဲ႔၊ သတၱိေရာ၊ ဇြဲလံု႔လေရာ မေခဘူးေလ၊ ၿမိဳ႔ေတြ ၀န္းက်င္က စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြ ဖ်က္တယ္၊ စစ္မၾကာခဏ တိုက္ေနရတဲ့ေပါ့။ စစ္အျမဲတိုက္ ေနၾကရင္ ငတ္သထက္ ငတ္ၾကမယ္၊ ဘယ္ၿမိဳ႔မွ တို႔က အျပင္က အၾကာႀကီး ၀ိုင္းပိတ္ဆို႔ထား တာကို မခံႏိုင္ပါ။ ျမန္ျမန္ စစ္ေအးစကားေျပာၿပီး အသနားခံလိုက္ၾကတယ္။ ေစာေစာက ေျပာသလို ငါ့ကို သခင္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ အရင္က ရတဲ့ ရာထူးဂုဏ္ထူး ဥစၥာစီးပြါး မဆုတ္ယုတ္ရင္ ၿပီးစတမ္းေပါ့။ ငါကလည္း ေပးတဲ့ကတိသစၥာတည္ေအာင္ ထိန္းပါတယ္။ စစ္ေအာင္သူေတြဟာ ေလာဘမသတ္ႏိုင္ဘဲ ရသမွ် နိုင္သမွ် ႏွိပ္စက္လုပ္ၾကတဲ့ အထဲမွာ ငါမပါဘူး။ တခါက သူပုန္ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ ႐ွိသမွ်ကို ကပ္နဲ႔ေလွာင္ၿပီး အစာေရစာ မေပးဘဲ မီးတိုက္သတ္ဖို႔ ထားတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ႂကြလာၿပီး သူတို႔ ဒကာေတြကို ေ႐ြးႏႈတ္ၿပီး ေခၚသြားခြင့္လည္းျပဳေရာ တကယ့္အႀကီးအကဲ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ တို႔မွာလည္း သတ္ရတဲ့လူ ေလ်ာ့သြားတာ ေကာင္းတာေပါ့။ အ၀မင္း၊ အမတ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြက ငါတို႔ဆီမွာ သစၥာေရ လာေသာက္ၿပီး ငါတို႔ တပ္သားျဖစ္လာေတာ့ ငါတို႔အဖို႔လည္း ဆက္လက္ နယ္ပယ္သိမ္းသြင္းဖို႔ ခြန္အားျပည့္သြားျပန္ တယ္။ ဒီလိုပဲ ပေဒသရာဇ္တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ျမဲပါ။ ကုလား (ဥေရာပ) ေၾကးစားတပ္ကို ေတာ့ ဒီလိုမထင္နဲ႔ေလ။ သူတို႔ကိုလည္း သာသနာေျမကလြဲရင္ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္သ ေလာက္ယူလို႔ ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ငါကလည္း ေနရာသစ္ကို သိမ္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းဘုရား ျပဳျပင္မယ္၊ ေစတီကို ေ႐ြးခ်ယ္လို႔ စီစဥ္ျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ မြန္ေဒသ ျမန္မာေဒသေတြက ေစတီေတြမွာ ေ႐ႊတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေ႐ႊႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းေတြ ကလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကို ေလးေလးစားစား လိုက္နာက်င့္သံုးတာကို ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြကလည္း ဗုဒၶသာသနာ၀င္ေတြလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အေနအထိုင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ လာတယ္။ သူသူငါငါ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ႐ွိၾကပါတယ္။
သီရိလၤကာမွာ ဗုဒၶသာသနာ ေမွးမွိန္ေနတယ္လို႔ ငါၾကားရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိပ္စိတ္ထိခိုက္ သြားတယ္။ ပိဋိကတ္တစံုနဲ႔ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္တခ်ိဳ႔ကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ ဒီလို က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအျပင္ လက္သမားဆရာ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း ထည့္လိုက္ေသး တယ္။ ဟိုမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး လွပတင့္တယ္ေအာင္ ေဆးေရးေ႐ႊခ် လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ လိုသမွ် ပစၥည္းကိရိယာေတြလည္း သယ္ေဆာင္သြားခိုင္းပါတယ္။ တကယ့္ကို ငါက သူတို႔အေပၚမွာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားကို သိေအာင္၊ သူတို႔ အေျခအေနေကာင္း လာေအာင္ ဆႏၵ႐ွိတာကို ထင္႐ွားေအာင္ ငါ့ဆံေတာ္နဲ႔ မိဖုရားႀကီးဆံေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီး တံျမက္လုပ္ၿပီး စြယ္ေတာ္တိုက္မွာ ဖုန္လွည္းဖို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ငါေစလႊတ္တဲ့အဖြဲ႔ဟာ ေအာင္ပြဲရလို႔ ျပန္လာၿပီး ဟိုက စြယ္ေတာ္တုတဆူလည္း လက္ေဆာင္ေပးဆက္ လိုက္ပါေသး တယ္။
ေန႔စဥ္ ငါ့ဘာသာ ငါေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ငါဘယ္ကိုသြားၿပီး ဗုဒၶသာသနာ ျပဳခြင့္ရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ႐ွမ္းမ်ားဟာ ဟိုအခါက သာသနာကို ေလးစားရေကာင္း မွန္း မသိေသးတာ အမွန္ပါ။ မိဖုရားႀကီးကိုပါ ေခၚခဲ့ၿပီး ငါတို႔ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ အညာကို ဆန္တယ္။ ခမ္းႀကီးနားႀကီး သြားတာေပါ့။ စစ္အဂၤါခင္းက်င္းၿပီး စစ္တိုက္ဖို႔လည္း ပါတယ္။ အ၀ကို ၂၄ ဒီဇင္ဘာ ၁၅၅၆ မွာ ေရာက္တယ္၊ ၈ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ခရီးဆက္တယ္၊ ပတၱျမားေျမျဖစ္တဲ့ မိုးမိတ္နဲ႔ သီေပါက ၁၀ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။ မိုးမိတ္ရဲ႔ အေနာက္ေျမာက္မွာ ေစတီတဆူတည္ဖို႔ ၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဘုရား အုတ္ျမစ္ခ်တယ္။ ၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဌာပနာတိုက္ပိတ္တယ္။ လယ္ထြက္စပါး တႏွစ္တင္း ၆၀၀ ကို သာသနာ့အေထာက္ အပ့ံျဖစ္ဖို႔ လွဴတယ္။ ဘုရားတည္တယ္ဆိုတာ ကူဘုရားပါ၊ အထြက္အ၀င္အတြက္ ကူ ေလးမ်က္ႏွာစလံုး အသံုးျပဳလို႔ ရပါတယ္။ ရတနာေစတီလို႔ သမုတ္ပါတယ္။ ေစတီကိုရံၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေလးေက်ာင္း ေဆာက္တယ္။ သီေပါမွာ ေစတီတဆူ ထပ္ေဆာက္ပါတယ္။ ေစာ္ဘြား ႀကီးရဲ႔ ေျမးေတာ္ကို ၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ အခမ္းအနားနဲ႔ သီေပါေစာ္ဘြားအသစ္ ခန္႔တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လိုအပ္သမွ်ကို ၫႊန္ၾကားမွာထားၿပီး ၁၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ မိုးမိတ္က ျပန္ခဲ့တယ္။ ဧရာ၀တီကို ထီးခ်ိဳင့္က ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ ၂၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ကူးပါတယ္။ ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ ၾကည္းေၾကာင္း ေျမာက္ဘက္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္လို႔ မိုးၫႇင္းက ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။ မိုးေကာင္းက ၂၆ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ငါလုပ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔မူလေနရာ မွာပဲ ေစာ္ဘြားျပန္ခန္႔တယ္။ ဒီေတာ့ မိုးေကာင္းေစာ္ဘြားလည္း ဆက္ၿပီး မိုးေကာင္းေစာ္ဘြား ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ စြန္႔လုပ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ၾကားရသူတိုင္း အံ့ၾသၾကတယ္။ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း၊ ကေလး ေစာ္ဘြားေတြကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္မွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာကို လမ္းၫႊန္ သင္ၾကားၿပီး ႐ွမ္းနယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း နဲ႔ မိုးမိတ္၊ သီေပါနယ္ေတြမွာ အႀကီးအကဲ ေသရင္ အ႐ွင္သခင္နဲ႔အတူ ကၽြန္ က်ားမေတြ သတ္ၿပီး သၿဂႋဳဟ္တဲ့ အစဥ္အလာတခုကို တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ လံုးလံုးရပ္စဲေစပါတယ္။
အျပန္ခရီးကို ၉ ဧၿပီ ၁၅၅၇ မွာ စတင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ပုဂံမွာ ၀င္ၿပီး ေ႐ႊစည္းခံုကို ေ႐ႊခ်တယ္။ အခ်ိန္ပိႆာ ၂၁၀၀၀ (၇၆၆၅၀ ေပါင္) ႐ွိတဲ့ ေၾကးေခါင္းေလာင္းကို ၂၃ ေမ ၁၅၅၇ မွာ သြန္းေလာင္းေစတယ္။ ဧကရာဇ္ပိုင္နက္မရခင္ ဧကရာဇ္ျဖစ္တဲ့ ငါဟာ အခုလို စြမ္းေဆာင္ခဲ့ ပံု ေခါင္းေလာင္းမွာ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ေစတယ္။

အၫႊန္း။ ။ မြန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ေ႐ႊစည္းခံုေခါင္းေလာင္းစာ။ (မြန္ေက်ာက္စာၫြန္႔ေပါင္း၊ ခ်စ္သိန္း ၁၉၆၅၊ စာ ၁၀၅-၁၀၈)

{ထီးေပါင္းကားစာအုပ္တိုက္ကထုတ္တဲ့၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႔ "ဂံ-ဂိုး-၀" စာအုပ္၊ ၂၀၀၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မပို႔လိုက္ရ သူတို႔အသုဘ (၃)၊ (သို႔) လကၤာဒီပ ဦးမတ္ႀကီးေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

ရင္နင့္စဖြယ္၊ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းဆိုးႀကီး က်ေနာ္တို႔ဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဗမာမီဒီယာေတြက သတင္းမရခင္ ႏိုင္ငံျခားမီဒီယာေတြဆီက အရင္ဖတ္ ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နာရီပိုင္းနဲ႔အမွ်၊ တေန႔ထက္တေန႔ သတင္းေတြက ပိုၿပီစံုလာတယ္။ မၾကားရက္စရာ သတင္းဆိုႀကီးပါကလား။ ေလမုန္တိုင္းတဲ့။ နာဂစ္တဲ့။ ကြမ္းျခံကုန္းလဲ ေတာ္ေတာ္ထိတယ္ ၾကားရေတာ့ ကိုစိန္လွေအာင္ကို စိတ္ပူသြားျပန္ေရာ။ ဒီၾကားထဲ လန္ဒန္က ဘီဘီစီမွာလုပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကေလး တေယာက္က ဦးခါး (သူ႔အသက္နဲ႔ဆိုရင္ ေတာ့ ဦးခါးေပါ့ေလ)၊ ငခါး (ကြမ္းျခံကုန္း) သတင္းကို ေမးလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြမ္းျခံကုန္းက ငွက္ႀကီးတေကာင္ (တင္ေမာင္ေဌး) ေတာ့ အိုဟိုင္အိုမွာ ဆူ႐ွီလိပ္ေနတယ္။ သူ႔ကို လွမ္းေမး မိတယ္။ ငခါးအေၾကာင္းေတာ့ သူလဲ မၾကားမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ နဲ႔ ၀မ္းကြဲညီကိုေတာ္တဲ့ ကိုစိန္လွေအာင္ အေၾကာင္းေတာ့ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာင္ ကိုယ့္ကို အျပစ္လာ တင္ေနေသးတယ္။ ကိုစိန္လွေအာင္ျဖင့္ ဆံုးတာ တႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေတာ့မယ္တဲ့။ မသိဘူးေလ၊ ဒင္းကျဖင့္ မေျပာပဲနဲ႔။



ဘ၀တကၠသိုလ္ အတူတက္ေဖာ္ထဲက တေယာက္ေတာ့ သြားျပန္ၿပီ။ ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္က ေလျဖတ္သြားတယ္ၾကားလို႔ ေဆး၀ါးကုသဖို႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပို႔လိုက္ ေသးတယ္။ ေရာဂါသက္သာ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ ျဖစ္လာေတာ့ လူႀကံဳနဲ႔ စကားၾကံဳပါး လိုက္တာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာမၾကာ သတိရေနေပမယ့္ အဆက္သြယ္ ခက္သြားလို႔ သတင္းမၾကားလိုက္မိဘူး။ ကိုယ့္လူ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ သူကေတာ့ ဆံုးတာ တႏွစ္ ေလာက္႐ွိ ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူမိသားစုေတြေတာ့ မုန္တိုင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ၊ ရင္ေလး စရာပါပဲ။
ေထာင္ထဲမွာ သူနဲ႔ လူခ်င္းမသိခင္ သူ႔နာမည္ကို အရင္ၾကားဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို စီရင္ခ်က္ ခ်ေတာ့ ႐ံုးမွာ အင္တာေန႐ွင္နယ္သီခ်င္းဆိုလို႔ တိုက္ပိတ္ထားတုန္း အေဆာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး အေဆာင္မွာ ျပႆနာျဖစ္လို႔ တိုက္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သိန္းသန္းဦး လို႔ေခၚတဲ့ ေမာင္ကမၻာ ဆီက သတင္းရတယ္။ သူက အေဆာင္မွာ ကိုစိန္လွေအာင္နဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး တိုက္ျပန္ေရာက္လာတာ။
အေဆာင္မွာ သူတို႔ အၿငိမ့္ကၾကတယ္။ ေမာင္ကမၻာတို႔က လူပ်က္လုပ္တယ္။ မင္းသမီးလုပ္တဲ့ လူက ဆပ္စလူးထျပေတာ့ "တယ္.... ဒီမင္းသမီးႏွယ္ ေတာ္ေတာ္ထ.. သခင္စိုးႀကီးဆီ ပို႔ပစ္မယ္" လို႔၊ ပ်က္လံုးထုတ္တယ္။ သူတို႔ပ်က္လံုးက ပြဲကတဲ့အထဲ မပါပဲ သူ႔ဖာသာ ေအးေအးေနတဲ့ အလံနီပါတီက ကိုစိန္လွေအာင္ကို ခလုပ္သြားတိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကိုစိန္လွေအာင္နဲ႔ တခန္းထဲ။ ခုတင္ ေျခရင္းခ်င္းဆိုင္၊ သူက အတြင္းဘာယာတန္းဘက္ ေခါင္းျပဳအိပ္တယ္၊ က်ေနာ္က အျပင္ဘာယာတန္းကို ေခါင္းျပဳ တယ္။ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့အခါ သူမ်ားေတြ ေဘာလံုးကန္ၾကရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္က အေဆာင္ဟိုဘက္ ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
သူေျပာေနက် လက္သံုးစကား႐ွိတယ္။ ဒီတခါ ေထာင္က်တာ "လစ္အၿဖီးဆံုးပဲကြာ" တဲ့၊ မိႈင္းရာျပည့္မွာ သူေထာင္က်တာ တတိယအႀကိမ္။ ပထမ ႏွစ္ခါ ေထာင္က်တုန္းက အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီမႈနဲ႔က်တာ၊ စီကလပ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေကာင္းေကာင္း ေနခဲ့ရတယ္။ ခု မိႈင္းရာျပည့္နဲ႔ ေထာင္က်မွ ကိုယ္ပါတဲ့ ခ်ီးအိုး ကိုယ္ဖာသာ ထမ္းေနရတာတဲ့။ သူက မိႈင္းရာျပည့္ စီတန္းလွည့္လည္ေတာ့ သူမ်ားနည္းတူ စီတန္းလွည့္ လည္တဲ့အထဲ ပါမိတယ္၊ ဓါတ္ပံုထဲပါေနေတာ့ ေဖာ္တဲ့လူက အမည္မသိ၊ အရက္မူးရင္ အေဆာင္မွဴးကို ေအာ္ဆဲသူလို႔ တံဆိပ္ကပ္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ မဆလ အလိုေတာ္ရိ အေဆာင္မွဴးက နံမည္ေဖာ္ေပးလိုက္လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။
အလံနီကေန တိုက္ပြဲမိ၊ ေထာင္က်၊ ျပန္လြတ္ေတာ့ ၁၀တန္း ေျဖလို႔ေအာင္တာနဲ႔ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ဒႆနိကေဗဒ အဓိကနဲ႔ ေ႐ႊဘိုေဆာင္မွာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနတာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္ေနၿပီ။
သူတို႔ ေတာခိုေတာ့ ႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀။ သခင္စိုးႀကီးက တြံေတး ေတာႀကီးတန္း အထူးခ႐ိုင္မွာ ၊ သူတို႔ေတြက သခင္စိုးႀကီးရဲ႔ လက္စြဲေတာ္ တပ္နီလူငယ္အျဖစ္ ေနရတာ။
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူရန္ကုန္ေရာက္တိုင္း က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာသလိုု၊ ကြမ္းျခံကုန္းကိုလဲ မၾကာခဏ အလည္သြားျဖစ္တယ္။ ေထာင္ကထြက္ၿပီး "လကၤာဒီပ" လို႔ နာမည္ေပးၿပီး သူ႔အိမ္မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ အတြက္ ရန္ကုန္ လာရတိုင္း က်ေနာ့္ဆီ သူ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းနဲ႔ မနီးမေ၀း ႐ြာတ႐ြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တယ္။ တေက်ာင္းတည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တယ္။
က်ေနာ္ သြားလည္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူေျပာထားတာကို သတိရၿပီး က်ေနာ္က ပူဆာတယ္။
သူေျပာတယ္၊ သူတို႔ဆီမွာ ငါးသေလာက္ေပါတယ္၊ ငါးသေလာက္ကို ႐ႊ႔ံနဲ႔မံၿပီး မီးဖုတ္၊ ႐ႊ႔ံေျခာက္သြားလို႔ ခါြလိုက္ရင္ ငါးသေလာက္က အေၾကးခြံေတြ ႐ႊံ႔နဲ႔ေရာပါသြားလို႔၊ က်န္ရစ္တဲ့ ငါးအသားျဖဴႏုႏုဟာ အလြန္စားေကာင္းတယ္ေပါ့။ သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ စိန္ကီး (သူ႔ကို လူေတြေခၚၾကတဲ့ စိန္ႀကီးကို ရရစ္ျဖဳတ္ၿပီး က်ေနာ္က စိန္ကီးပဲေခၚတယ္) "ဘယ္မွာလဲ၊ ငါးမီးဖုတ္ ေကၽြးမယ္ဆို။"
က်ေနာ့ကို ေစ်းထဲ ေခၚသြားတယ္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔အသိ ငါးသည္ေတြက ကိုစိန္လွေအာင္ ေစ်းထဲလာလို႔ ၀ိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကတာ၊ ေတြ႔တဲ့လူတိုင္းကို၊ "ငါ့သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္သားကို ငဖုတ္ ေကၽြးခ်င္လို႔၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္သားကို ငဖုတ္ေကၽြးခ်င္လို႔ " ၊ တေစ်းလံုး ေလွ်ာက္ေျပာလာတာ၊ ေနာက္ဆံုး ငါးလဲမရဘူး။ ညေနက်ေေတာ့ ႐ြာထဲမွာ လူတေယာက္ ငါးလင္ပန္းအႀကီးႀကီး တေကာင္ကို ထမ္းလာတာ၊ ေခၚ၀ယ္ၿပီး၊ ငါးလင္ပန္း ဟင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ ငါးလင္ပန္းႀကီးကလဲ ႀကီးလိုက္တာ ထမ္းေတာင္လာရတယ္။
တေန႔ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ စကားလဲ တခြန္းမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းဟာ ပင္လယ္နဲ႔ နီးတယ္၊ လက္ခုတ္ကုန္းနဲ႔ နီးတယ္။ ေထာင္ကထြက္ရင္ "ေရငုတ္သေဘၤာတခု ေဆာက္ရင္ေကာင္း မလား" လို႔တဲ့။ ဟာသပဲ။ ေရငုတ္သေဘၤာ ေဆာက္တာထက္ အခုဒီထဲမွာ အရက္ခ်က္ေသာက္ တာက ပိုၿပီးျဖစ္ႏိုင္ဦးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ၃ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ စိမ္ရည္စိမ္ၿပီး၊ ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္းဆီက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(ABSDF ဥကၠဌေဟာင္း) (ယခု အေမရိက) ငွားေပး တဲ့ ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္နဲ႔ အရက္တခါ ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။
သူနဲ႔ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာက ရပ္လိုက္ၿပီး တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမႀကီးမွာ ေရးျခစ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ ဓါတ္ခြဲခန္းနည္းကိုေရးျပတယ္။ သူ႔က ေတာအရက္ခ်က္တဲ့ ေခါင္းၿမီးျခံဳ နည္းနဲ႔ ေရာေမႊ ပံုဆြဲၿပီး စီမံကိန္း ဆြဲလိုက္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ေဆာင္ ၆ ခန္းမွာ သူရယ္၊ ေမာင္၀င္း (ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္း)ရယ္၊ ရဲေက်ာ္စြာ (ဥၾသ) (ယခု- က်ဴ႐ွင္ဆရာ၊ ေ႐ွ႔ေန) ရယ္က ထမင္းစားတအုပ္စု။ ရဲေက်ာ္စြာ တိုက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ ေမာင္၀င္းက သူ႔ကို ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးတယ္။
သူ႔နာမည္ ဦးမတ္ႀကီး တြင္သြားပံုက၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အမႈတြဲ၊ သန္းထြန္းေအာင္ (ကိုပြင့္) ဆိုတာက၊ တေန႔မွာ ေသာ္တာေဆြရဲ႔ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ေျပာျပတယ္။ ၀တၳဳမွာ ဦးမွတ္ႀကီးဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ေဆြမ႐ွိ မ်ိဳးမ႐ွိ အရက္စြဲၿပီးေသေတာ့၊ အရပ္က ကုလားတေယာက္ေခၚ၊ အရက္တလံုးေပးၿပီး၊ အသုဘ ခ်ခိုင္းတယ္။ ကုလားက ဖ်ာလိပ္ထဲ ထည့္လာတဲ့ အေလာင္းကို သခ်ႋဳင္းေရာက္ေတာ့ ေမာတာနဲ႔ ခဏခ်ၿပီး ခါးၾကားမွထိုးလာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ေမာ့တယ္။ ေမာ့ရင္းကလဲ ဖ်ာလိပ္ကို တခ်က္ကန္လိုက္ၿပီး " ဦးမတ္ႀကီး ကာလူးစားမယ္..ထ..ထ" ဆိုၿပီး၊ အေလာင္းႀကီးကို ႏိႈးလိုက္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အားလံုးက စိန္ကီးကို ဦးမတ္ႀကီးလို႔ ၀ိုင္း စ, ၾကရာက တြင္သြားတာပဲ။
စိန္ကီးဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတယ္။ အားလံုးကလဲ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက တယ္။ သူ႔ခမ်ာ အလံနီျဖစ္ခဲ့ဖူးတာနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ထဲက သိန္းသန္းဦးတို႔လို တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အသလြတ္ တိုက္ခိုက္တာက လြဲရင္၊ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ (၀ဲေရာ ယာေရာ) ျပႆနာ မ႐ွိခဲ့ဘူး။
က်ေနာ္မပို႔လိုက္ရ သူတို႔ အသုဘ(၁) ဟာ ကြမ္းျခံကုန္းသား၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေမာင္ သာျမတ္ ျဖစ္သလို၊ အခု အမွတ္ (၃)ဟာ ကြမ္းျခံကုန္းသား ကိုစိန္လွေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးမတ္ႀကီးကေတာ့ ထၿပီး ကာလူးမစားႏိုင္႐ွာေတာ့ပါဘူး။

ေမာင္ေအး၀င္း။
ေမလ၊ ၁၆၊ ၂၀၀၈။

ရန္ကုန္သားတေယာက္ရဲ႔ကိုယ္ေတြ႔ နာဂစ္ကိုေမာင္လွထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို NativeMyanmar တြင္ ကိုမင္းအုိ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကုိမင္းအုိထံ ဖုန္းျဖင့္ ခြင့္ေတာင္းကာ ျပန္လည္ ေဝမွ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္.... ယခုလုိ က်ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ အသုံးျပဳခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ကိုမင္းအုိကို ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိေၾကာင္းပါ...

မသက္သက္ထြန္းက မာယာကို တဆင့္ မွ်ေ၀လို႔ မာယာက ကိုေမာင္လွဘေလာ့ က တဆင့္ ျပန္ကူးပါတယ္။ ကိုမင္းအို၊ ကိုေမာင္လွ၊ မသက္သက္ထြန္းတို႔ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

ေသာၾကာေန႕
မုန္တိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားၿပီ...။ ဧရာ၀တီတိုင္းကေန ရန္ကုန္တိုင္းထဲကို ျဖတ္မတဲ့...။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တယ္...။ ရိကၡာႏွစ္ရက္စာေလာက္ ၀ယ္ထားကြယ္ေပါ့...။ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႕...။ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မပူ...။ အင္တာနက္ကေတာ့ ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္းႀကီးဆိုလို႕ သတိေပးစာေလးဘာေလးေတာ့ ေရးျဖစ္တယ္...။ ေလေတြတိုက္မယ္ေပါ့...။ မိုးေတြရြာမယ္ေပါ့...။

ေသာၾကာည
ညေနကတည္းက မိုးကခပ္ဖြဲဖြဲစရြာတယ္...။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ မိုးသိပ္မရြာ...။ ဒီမုန္တိုင္းက ဘယ္လိုလဲေပါ့...။ အိမ္မွာေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနလိုက္ၾကတယ္...။ ေလက အသံနည္းနည္းပါလာတယ္...။ ေလခြၽန္သလိုလို ေ>မတြန္သလိုလို အသံေတြ ၾကားလာရတယ္...။ ျပတင္းကၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႕လို႕...။

ည ၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေလသံက သိသိသာသာ ျပင္းလာတယ္...။ အုန္းပင္ေတြက အုန္းလက္ေတြက ေလတိုက္လို႕ လန္ထြက္သြားတဲ့ ထီးကိုင္းေတြလို ျဖစ္ေနတယ္...။ မိုးက ေရမပါလွဘူး...။ ေလကပဲ ပိုပိုတိုက္လာတယ္...။

စေနေန႕ကို ကူးသြားၿပီ...။
အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို တိုက္တယ္...။ ဆက္တိုက္ တိုက္တယ္...။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဖားဖိုနဲ႕ မႈတ္ေနသလိုပဲ...။ ေလလံုးက တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး အလံုးလိုက္ ဆက္လာတယ္...။

မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ၿပီ...။ သစ္ပင္ေတြ လမ္းမွာ လဲစျပဳၿပီ...။ ဓါတ္တိုင္ေတြ လဲကုန္တာ ျမင္ေနရၿပီ...။ အေပၚ ေျခာက္လႊာက ေဂ်အယ္ (သခင္ႀကီး)ရဲ႕ အခန္းကို တက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ သူ႕အခန္းက ျပတင္းတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ အိမ္မႀကီးတံခါးႏွစ္ခ်ပ္လည္း ေလက တိုးဖြင့္သြားလို႕ ေသာ့ခတ္ထားေပမယ့္ အိမ္က ပြင့္လို႕...။ အေပၚက ၾကည့္ရေတာ့ ေလက ေၾကာက္စရာ ပိုေကာင္းတာ ျမင္ေနရတယ္...။

မနက္ ၅နာရီ...။ ေဘးကပ္လ်က္အိမ္က အမိုးတစ္ခုလံုး ေလထဲပါသြားတယ္...။ ရန္ကင္းေစ်းက အမိုးႀကီး ပြင့္ထြက္သြားၿပီ...။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ သြပ္ျပားေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲလို႕...။

လူတခ်ဳိ႕ကို ေလထဲမွာ သြားေနတာျမင္ရတယ္...။ တစ္ခုခု စိတ္ပူစရာ ရွိတဲ့လူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့...။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး...။ လြင့္လာတဲ့ သြပ္ျပားေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတယ္...။ ကိုယ့္အိမ္ကလည္း မဟုတ္ဘူး...။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ သက္စြန္႕ဆံျဖားလုပ္ဖို႕လိုအပ္ပါသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္...။

မနက္ ၆နာရီေက်ာ္...။ အိမ္က သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ေလေၾကာင့္ လႈပ္သြားတာကို ခံစားေနရတယ္...။ ေျခာက္ထပ္တိုက္ႀကီးက အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြ ေသြးပ်က္ကုန္ၾကၿပီ...။ တစ္အိမ္လံုး တစ္ညလံုးလည္း မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနၾကရတာေလ...။

မနက္ ၈နာရီေက်ာ္...။ မိုးရြာလာတယ္...။ ေလက ပိုျပင္းလာတယ္...။ ေျမာက္ကေန ေတာင္ကို ေလလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး တိုက္တယ္...။ အနားက သစ္ပင္ေတြ တစ္ပင္မွ မရွိေတာ့...။
မနက္ ၉နာရီခြဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့...။ ေလနဲ႕ မိုးက က်ေနတုန္း...။ ရန္ကင္းက တိုက္ခန္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ အေရးထဲ အိမ္မွာ မိုးကာမရွိဘူး...။ ဓါးမ မရွိဘူး...။ သံခေမာက္တစ္လံုးေဆာင္းၿပီး မိုးထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို မဖြင့္ဘဲ လက္ကကိုင္လို႕...။ ရွမ္းတိုက္ပံု၀တ္လို႕ လူတစ္ေယာက္ ေလထဲမိုးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာမ်ား ေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေပါ့...။

အခန္းေရာက္ေတာ့၊ ေလးလႊာကို တက္လိုက္တယ္...။ အေပၚဆံုးထပ္ျဖစ္လို႕ အမိုးေတြ မရွိေတာ့...။ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၿပိဳက်...။ ေရေတြက နံရံေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာက်က္ေတြက ၾကမ္းေပၚစီးက်လို႕...။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ ဘာလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ...။ ၾကည့္ရံုအျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့...။ စာအုပ္စင္ႀကီးကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးလို႕ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္...။
ေန႕လည္ ၁၂နာရီေလာက္မွာ မုန္တိုင္းက ရပ္သြားတယ္...။
မေမ့ႏိုင္ေသာ စေနေန႕ေပါ့...။


စေနညေန...
လမ္းေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ လူေတြ...။ သစ္ပင္ေတြ အျမစ္ကေနကို ကြၽတ္ထြက္လို႕... ဓါတ္တိုင္ေတြက သံုးပိုင္းစီက်ဳိးေၾကလို႕၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြး၊ ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးေတြက ထက္ပိုင္းက်ဳိးတာကက်ဳိး၊ တံုးလံုးလဲတာကလဲလို႕...။ လူေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာ ရသမွ် ရိကၡာလိုက္၀ယ္လို႕... ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႕...။ ငိုေနတဲ့လူမရွိ...။ ညည္းတြားေနတဲ့လူမရွိ...။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့လူမရွိ...။ ဗမာေတြ...။ သိပ္မာတဲ့ ဗမာေတြ...။ ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ ဗမာေတြ...။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကို မသနားႏိုင္...။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕အတြက္ သူရဲေကာင္းမလုပ္ႏိုင္...။ အားလံုး ဒုကၡသည္...။ အနည္းနဲ႕အမ်ားပဲ ကြာတယ္...။ လူတိုင္း ဆံုးရံႈးၾကတယ္...။ လူတိုင္း ထိခိုက္ၾကတယ္...။
အိမ္နီး၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္ၾကည့္မိတယ္...။ ရန္ကင္းခ်မ္းေျမ့ေအာင္နားက မီးပြိဳင့္ႀကီးက လမ္းကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္လို႕...။ ေဘးက မဟာဓါတ္အားလိုင္းတိုင္ႀကီးနဲ႕ ႀကိဳးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြကလည္း လမ္းကို တားလို႕...။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက အဲဒီႀကိဳးႀကီးေတြကို တစ္ႀကိဳးေက်ာ္ တစ္ႀကိဳးေအာက္က ေခါင္းငံု႕လို႕ သြားရတယ္...။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက လမ္းကို ပိတ္ထားျပန္တယ္...။ ေရက ေပါင္ေလာက္တက္ေနတယ္...။
ရန္ကင္းစင္တာက ဆိုင္းဘုတ္တစ္ျခမ္းမရွိေတာ့...။ မွန္ေတြလည္း ကြဲလို႕...။ ေဘးက စက္မႈ ၁ လမ္းဘက္ကို ေကြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္တိုင္ႀကီးနဲ႕ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ပိတ္လို႕...။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးရံုးေရွ႕က အပင္ႀကီးကလည္း လမ္းတစ္ခုလံုးကို ပိတ္ထားတယ္...။

တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေရႊေညာင္ပင္ႀကီးက အျမစ္ကေနကြၽတ္ထြက္သြားတယ္...။ အနားက ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးကလည္း လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္...။ အ၀ိုင္းထိပ္ကေန သဃၤန္းကြၽန္းလမ္းဘက္ကို သြားတဲ့ဘက္ပိတ္သြားေရာ...။

ေက်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ တိုက္ခန္းမ်ားလို႕ထင္ပါရဲ႕... အပင္ေတြ နည္းနည္းသက္သာတယ္...။ ျဖစ္တယ္ ထိတယ္ဆိုေပမယ့္ ရန္ကင္းနဲ႕ ဆရာစံရပ္ကြက္ေတြေလာက္ မထိဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေတာ့ ရွိသေပါ့...။

ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္...။ ဂိုေဒါင္လည္း သြားၾကည့္ရင္းေပါ့...။ လမ္းမွာ လူတိုင္းက ဓါးတစ္လက္စီနဲ႕...။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေပါက္ဆိန္ေတြနဲ႕...။ လဲသမွ် သစ္ပင္ကို ခုတ္ထြင္ေနၾကတယ္...။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတဲ့ေနရာေတြက ဘုန္းႀကီးေတြက ဓါးကိုယ္စီနဲ႕ သစ္ပင္ေတြကို ထြက္ခုတ္ေနၾကတယ္...။ သူတို႕ပဲေပါ့...။ မႏွစ္ကလည္း လူေတြ စား၀တ္ေနေရး ပူလြန္းလွလို႕ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသးတာ...။ အခုေတာ့ ဓါးကိုယ္စီနဲ႕...။

သစ္ပင္ပိေနတဲ့ အိမ္ေတြကို အရပ္က လူအားနဲ႕ ၀ိုင္းရွင္းေနၾကတယ္...။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက လက္ဘက္ရည္ဖိုးလိုက္ေပးတာကို အတင္းျငင္းၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္...။ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမွင္နဲ႕...။ နားမွာ နားကပ္အမည္းေလးေတြနဲ႕...။ လက္ထဲမွာေတာ့ လႊေတြ၊ ဓါးမေတြနဲ႕...။ သူတို႕ပဲေပါ့ မႏွစ္က ဘုန္းႀကီးေတြလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့လည္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ခပ္ရဲရဲ လိုက္ခဲ့ၾကတာ...။
လူေတြအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာက ဓါတ္တိုင္ေတြနဲ႕ ဖုန္းတိုင္ေတြ...။ ႀကိဳးေတြကိုလည္း မျဖတ္ရဲၾက...။ တိုင္ေတြကိုလည္း ေဘးဖယ္လို႕မရနဲ႕...။ လမ္းေတြကို အမ်ားဆံုးပိတ္ေနတာက အဲဒါေတြပဲ...။ သက္ဆိုင္ရာကလည္း တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ လမ္းေပၚမွာ မေတြ႕ရပါ...။ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ တာ၀န္ယူထားၾကရတာေလ...။

ဒုတိယကမၻာစစ္ကားေတြမွာ ဂ်ာမန္ေတြနဲ႕ မဟာမိတ္ေတြ ဥေရာပၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြထဲမွာ စစ္တိုက္ေနတဲ့ အခန္းေတြ ရုပ္ရွင္မွာ ၾကည့္ဖူးမွာေပါ့...။ အဲဒီအတိုင္းပဲ...။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္တစ္ခုကို အႀကီးအက်ယ္သင့္ခံၿပီးခါစလိုပဲ...။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။ တကယ္ကို ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး...။

အိမ္ပ်က္သြားတဲ့လူေတြကလည္း ရရာ အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲလို႕ လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္...။ မုန္တိုင္းမတိုင္ခင္ေန႕က ညဆိုင္းဆင္းရတဲ့ အလုပ္သမေတြကလည္း အလုပ္ခြင္ရွိတဲ့ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုေတြကေန ကိုယ့္အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေနၾကတယ္...။ လက္ထဲမွာ ခ်ဳိင့္ကိုယ္စီနဲ႕...။ မ်က္ႏွာေတြက အပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ဘာမ်ားျဖစ္မလဲလို႕ ပူပန္ေနတဲ့ ပံုေတြနဲ႕...။
စက္ဘီးေတြနဲ႕ သြားေနတဲ့လူေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား...။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြေရွ႕မွာ သြပ္ေတြ သံေတြ လာ၀ယ္သူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးလို႕...။ တန္းစီလို႕...။ မိုးကာဖ်င္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း လက္မလည္ၾကဘူး...။ အမိုးပြင့္သြားတဲ့အိမ္ေတြက ယာယီမိုးဖို႕ လိုသကိုး...။

တိုင္းမွဴးလို႕ယူဆရတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ လန္ခရူဇာအျဖဴတစ္စီးကို အဲကြန္းဖြင့္ၿပီး၊ လံုျခံဳေရးကားတစ္စီးျခံရံလို႕ အပ်က္အစီးေတြၾကားက ကား၀င္တိုးလို႕ရသေလာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္...။

မီးမရွိေတာ့...။ ေရမလာေတာ့...။ ေစ်းေတြမရွိေတာ့...။ စတိုးဆိုင္ေတြနဲ႕ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြကမဖြင့္ေတာ့...။
ဘယ္မွာလဲ... စြမ္းအားရွင္ေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ၾကံ႕ခိုင္ေရးေတြ...။ ဘယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးေရးရာေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူ႕ရဲေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ တပ္မေတာ္သားေတြ...။

ေၾသာ္... သူတို႕ေတြလည္း ေလာကီသားေပမို႕ တို႕လိုပဲ မိုးထဲ ေလထဲမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္တဲ့လူကျဖစ္၊ ဘ၀ပ်က္တဲ့လူေတြကပ်က္၊ ေသတဲ့လူေတြကေသ၊ ငတ္တဲ့လူေတြကငတ္လို႕...။

အိမ္ၾကက္ခ်င္းကိုအိုးမည္းသုတ္ခဲ့တာ...။ အခုေတာ့ ၾကက္ျခံထဲက ၾကက္ေတြဟာ ဒီၾကက္ျခံႀကီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့ အတူတူေရာက္ကုန္ၾကရၿပီ...။

တို႕ကိုရိုက္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုပစ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ တို႕ကိုသတ္ခဲ့တဲ့လူေတြ... ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕ အတူတူပဲ...။ သူတို႕နဲ႕ တို႕နဲ႕အတူတူပဲဆိုတာကို သူတို႕ေတြ ေတြးမိၾကရဲ႕လား...။ ေတြးမိၾကၿပီလား...။
အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး နာဂစ္က အားလံုးကို ထိပါးခဲ့ၿပီ...။ အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးစည္းရေတာ့မယ္...။ ဒီအခက္အခဲႀကီး... ဒီအပ်က္အစီးပံုႀကီးေတြကို တို႕ေတြ အကုန္လံုး အတူတူ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္...။
အေတြးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့တယ္...။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ မနားတမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတုန္းပဲ...။

ခ်စ္သူကို ေျပာမိတယ္...။ ကိုယ္ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ... ကိုယ္အေျခခံဥပေဒကို မေထာက္ခံတာဟာ ဒါေတြေၾကာင့္ေပါ့လို႕...။ တကယ္ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာန႕ဲ ကိုယ္တို႕ေတြ ေရွာင္ေနလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး...။ ဒုကၡကို အားလံုး အတူတူခံစားၾကရမွာ...။ ကိုယ္ေတြက လုပ္မေနပါနဲ႕ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားရတာဆိုၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလည္း တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြဟာ ရုန္းမလြတ္ႏိုင္ဘူး...။ ႏိုင္ငံရွိတဲ့လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႕ လုပ္ေပးရန္ တာ၀န္ရွိတယ္...။ ဒါမွသာ ကိုယ္ေတြလည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္မယ္...။
စေနညေနက...။


ကြၽန္ေတာ္ ငိုေနခဲ့တယ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ လူမျမင္ေအာင္ တစ္ဖက္လွည္ျပီး သုတ္ေနရတယ္...။

ထမင္းစားတာဗ်ာ... ငရုတ္သီးနဲ႕ စားေနရလို႕...။

...ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းဆာေနတယ္အစ္ကို... ခင္ဗ်ားဘယ္မွာေနလို႕လဲ... ဒုကၡသည္စခန္းမွာပါ... ခင္ဗ်ားတို႕စခန္းက ထမင္းမေကြၽးဘူးလား... ေကြၽးပါတယ္အစ္ကို... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မစားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္... ဟင္းမေကာင္းလို႕လား... မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ရူးေနၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ စားမ၀င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရယ္ သမီးသံုးေယာက္ရယ္ အတူတူရွိေနခဲ့တယ္၊ ၀ုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႕အတူ အိမ္က ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ေရေတြထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႕ သမီးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္မွမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္သမီးအႀကီးေလးဆို ၁၈ႏွစ္ျပည့္တာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္...

...က်ဳပ္ဗ်ာ ေဟာဒီလက္နဲ႕ က်ဳပ္မိသားစုကို ဆုပ္ထားတာ၊ ေရေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕လာရိုက္ေနတယ္... လက္ေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္... က်ဳပ္လက္ကို မလႊတ္ဘူး... ဒီဆုပ္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြ လြတ္ထြက္သြားရင္ သူတို႕ကို တစ္သက္လံုး ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္ဆုပ္ထားပါလ်က္နဲ႕ အဲဒီလက္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္... အခု ဒီစခန္းမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း...
... ေလေတြက အနီေရာင္ႀကီး ျမင္ေနရတာ၊ ကြၽန္မတို႕ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မီးပြားေတြ လြင့္လာတယ္... ဘယ္ကမီးေတြ ပါလာတာလဲ... သဲေတြက ေလထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးပြင့္လာတာေျပာတာပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး၊ ကြၽန္မေယာက္်ားဆိုရင္ ေက်ာမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြကိုမနည္းဘူး...
... ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရလည္းမလာပါဘူး၊ စားစရာလည္းမလာပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အခု ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ဒီကေကာင္ေလးေတြ အကူအညီေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကူထမ္းေပးေနတယ္၊ ရတဲ့ ရိကၡာေလးကို ဒီစခန္းမွာ ျပန္မွ်ေကြၽးေနပါတယ္...

... သူတို႕စားတဲ့ဆန္ကို ၾကည့္ပါဦးဟယ္၊ ၀ါထိန္ေနတာပဲ၊ ပုပ္ေစာ္လည္း နံေနေသးတယ္... အဲဒါေရစိုလို႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆန္ေတြေလ... ဟယ္ ငါတို႕လာလွဴတဲ့ ဆန္ေတြေရာ... အဲဒါေတြက ဂိုေဒါင္ေတြမွာ သိမ္းထားတယ္... မမိုက္ပါဘူးဟယ္၊ သူတို႕က ဆန္စိုက္ၿပီး သူတို႕ျပန္စားတဲ့ဆန္ေတြက်ေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးရသလား...

... ကြၽန္ေတာ္က စီဒီအမ္ေအဖုန္းက်တယ္ဆိုလို႕ ပုသိမ္မွာ ဖုန္းသြားထုတ္တာ... အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္တယ္ဗ်ာ...

...ဘုန္းႀကီးေျပာ ဘာကိစၥလည္း... ဒီလိုပါ ဥကၠ႒ႀကီးရယ္၊ ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာ ဒုကၡသည္ ၆၀၀ေက်ာ္ ေရာက္ေနပါတယ္၊ ဦးဇင္းတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကြၽးထားပါတယ္၊ အခုဟာက ၆ရက္ရွိသြားၿပီ၊ အဲဒါ ဦးဇင္းတို႕မွာ ေကြၽးဖို႕မရွိေတာ့လို႕ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ... အဲဒီကိစၥကို ဦးဇင္းတို႕ ရ.ယ.က ဥကၠ႒န႕ဲေျပာၿပီး၊ သူေထာက္ခံရင္ တပည့္ေတာ္နဲ႕ ၀န္ႀကီးလာၾကည့္မယ္၊ အျပည့္ေတာ့မရႏိုင္ဘူး၊ ရသေလာက္ လွဴမယ္... ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လာမလဲ ဒကာႀကီး... ဒီမွာ ဒီေလာက္ အလုပ္မ်ားေနတာ ဦးဇင္းေတြ႕တာပဲ၊ အားတဲ့အခ်ိန္လာမွာေပါ့၊ အလွည့္က်လာေနတာပဲဟာကို...

...အဲဒီနားေတြက သြားလို႕မရဘူးအစ္ကို၊ ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ ပံုေနတာပဲ၊ လူေတြလည္း ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးကလည္း အဲဒီေဒသေတြကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သူမ်ားေတြေျပာတာေတာ့ အဲဒီလူေတြဆီက ေရာဂါပိုးေတြ ဒီဘက္မကူးေအာင္ ေသပေလ့ေစလို႕မ်ား ပစ္ထားတာတဲ့...

... ျမင္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ... သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အေလာင္းေတြဆိုတာ နည္းမွ မနည္းတာ...

... ပင္လယ္၀မွာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်... အေလာင္းေတြရယ္... ဒီလိုပဲ ေရထဲမွာ ပုပ္ပြေနၾကတာပဲ... ဆယ္ရက္ေလာက္ပါပဲ သူ႕ဘာသာ အရိုးက်သြားမွာပါ...

... ကြၽန္ေတာ္ဗ်ာ ေရလံုးႀကီးနဲ႕ပါသြားၿပီး လက္ကို သစ္ကိုင္းတစ္ခုလာထိလို႕ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္တာ... ေရက်သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အုန္းပင္ထိပ္ျဖစ္ေနတယ္...

... ေလေၾကာင့္ေသတာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ... ဒီေရက ေပ ၂၀ေလာက္တက္လာလို႕ က်ဳပ္တို႕ရြာ ရြာလံုးကြၽတ္သြားတာ...

ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ မ်က္ရည္က်ေနသလား...။

ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ထမင္းျဖဴကို ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕ စားမိဟန္တူပါရဲ႕...။

ဒီငရုတ္သီး သိပ္စပ္တယ္ဗ်ာ...။ ေနာ္...။

မေန႕က...။

လြယ္အိတ္တလံုးႏွင့္႐ြာစဥ္လည္ (ေခ်ာင္းသာ)ေရးသူ-ေမာင္မိုးသူ

'ေခ်ာင္းသာ' ဆိုတာ ေပၚလာတာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတာကလား။ ပထမပိုင္းႏွစ္ ေတြမွာ ကားလမ္းက ျဖစ္တယ္ဆို႐ံု။ ဇက္ကလည္း ႏွစ္တန္ကူးရတာ ျဖစ္လို႔၊ အသြားအလာ သိတ္မမ်ားၾကဘူးေပါ့။
ခုေတာ့ျဖင့္ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတား (ေညာင္တုန္း) ကလည္းၿပီး၊ ကားလမ္းကလည္း အေတာ္ေကာင္းေနၿပီဆိုေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ေခ်ာင္းသာကို ဘာကားနဲ႔သြားသြား ၆နာရီ ၇ နာရီ ေလာက္ေမာင္းရ ဆိုပဲ။ လြယ္မွလြယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ မႏွစ္က (၂၀၀၁ ခုႏွစ္) သၾကၤန္မွာ ေခ်ာင္းသာကို သြားလိုက္ၾကတာ။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခမွာ ေျခခ်စရာေတာင္ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲ- ၂၀၀၂ ႏွစ္ ႏွစ္ကူး- နယူးရီးယားကိုလည္း ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခမွာ သြားဆင္ႏႊဲၾကသတဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကား ကလည္း ေပါတဲ့လူမ်ား အတြက္ေတာ့ ေပါမွေပါကိုး။ ဒီေတာ့ ၆ နာရီ ၇ နာရီပဲ ေမာင္းရတဲ့ ေခ်ာင္းသာကို သြားၿပီး အေပ်ာ္ပြဲ ႏႊဲၾကတာေပါ့ေလ။
အဲဒီလို နာမည္ရတဲ့ ေခ်ာင္းသာကို ေမာင္မိုးသူ မေရာက္ဖူးေသးပါ။



ရခိုင္ကမ္း႐ိုးတန္းမွာ႐ွိတဲ့ ငပလီ၊ စစ္ေတြ ေမာင္မိုးသူ ေရာက္ဖူးပါရဲ႔။ ငပလီဆိုရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ တေခါက္မ်ားဆိုရင္ ႐ုပ္႐ွင္ႏွစ္ကား ဆက္တိုက္႐ိုက္ဖို႔ သြားတာမို႔၊ ရက္ေပါင္း ၅၅ ရက္ၾကာေအာင္ ငပလီမွာ ေနလိုက္ရတာ ပင္လယ္ေရထဲလည္း မဆင္းခ်င္၊ ပင္လယ္လိႈင္းသံလည္း နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးထိ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ႐ွိတဲ့ စက္စဲ၊ က်ိဳကၡမီလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတာပါပဲ။ စက္စဲေရျပင္က ခပ္ေနာက္ေနာက္မို႔ ေသာင္ျပင္တန္းကို သေဘာက်ေပမယ့္ ပင္လယ္ေရဆိုတဲ့ အရသာ မရဘူးလို႔ အျမဲ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ပင္လယ္ၿမိဳ႔မ်ားျဖစ္တဲ့ လပြတၱာတို႔၊ ဘိုကေလးတို႔၊ ကဓံုကနိတို႔ ေရာက္ဖူးပါရဲ႔။ ျမစ္ေလာက္ေတြဆိုေတာ့ ေရက ခပ္ေနာက္ေနာက္ရယ္။
ေခ်ာင္းသာကိုေတာ့ မေရာက္ဖူးတာ အမွန္။
ေမာင္မိုးသူကသာ မေရာက္ဖူးတာ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကေတာ့ သံုးေခါက္ သမားက အနည္းဆံုးပဲ၊ တခ်ိဳ႔ဆို ေလးေခါက္၊ ငါးေခါက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးၾကတာ။
သည္တႀကိမ္ 'ႀကိဳးၾကာငွက္' ေခ်ာင္းသာထြက္မည့္ ခရီးမွာ သမက္လုပ္သူက Tour Leader ခရီးသြားေခါင္းေဆာင္ လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ သမီးႏွင့္ ေျမးငယ္က လိုက္မွာတဲ့။ မႏၱေလးမွာ VEC မွာ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ေျမးေယာက်္ားေလးကလည္း ေခ်ာင္းသာကို ေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးၿပီးေပမယ့္ လိုက္မွာပဲတဲ့။ ေမာင္၀ံသ၊ မျမင့္ျမင့္တို႔ကလည္း လက္မွတ္ေတာင္ ျဖတ္ထားသတဲ့။ (သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း မလိုက္လို႔မျဖစ္ပါ) ဒီေလာက္ အေဖာ္ေကာင္းေနမွာေတာ့၊ ခရီးသြားဖို႔ဆိုရင္ ႏွစ္ခါအေခၚမခံႏိုင္တဲ့ ေမာင္မိုးသူဟာ လြယ္အိတ္တလံုး ပုခံုးမွာလြယ္ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္း အသာေဆာင္ၿပီး ေခ်ာင္းသာခရီးကို လိုက္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ႀကိဳးၾကာငွက္ခရီးသြား လုပ္ငန္းရဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားက ၃၄ လမ္းထိပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက ၄ နာရီ ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္မိုးသူတို႔ မိသားစုက ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကပဲ စုရပ္ကို အေရာက္သြားရပါတယ္။ သမီးတို႔ သမက္တို႔က တာ၀န္ခံဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ျပင္ဆင္ဖို႔ ႀကိဳဆိုဖို႔ ေနရာခ်ထားဖို႔ ဘာဘာပါပါ ညာညာ တာ၀န္႐ွိတာေပါ့ေလ။ ေမာင္မိုးသူကေတာ့ လူပိုေပါ့။
ခရီးသည္မ်ားဟာ သူ႔ထက္ငါ ၀ရိယေကာင္းစြာပဲ ၃ နာရီ မခြဲခင္ကပဲ ေရာက္ႏွင့္ ၾကပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးက ၃ နာရီ ၄၅မိနစ္မွာေရာက္၊ ပစၥည္းေတြတင္ ၄နာရီမွာပဲ ခရီးစတင္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၄ နာရီဆိုေတာ့ ေမွာင္ေနတုန္းေပါ့။
ခရီးသြားတယ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ၿပီးသြားၿပီး ခရီးမွာေတာ့ ေမွာင္ေနတုန္း အိပ္လိုက္ရတာ အဆင္ေျပေပမယ့္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ခရီးမသြားဖူးတဲ့ ခရီးဆိုရင္ေတာ့ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းမွ ေကာင္းတာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျမင္ရတာ မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေသးတာက
ေမွာင္ေနခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ကို ျဖတ္တယ္၊ ဘုရင့္ေနာင္ကို ျဖတ္တယ္၊ ဒီခရီး ဒီနားေတြကေတာ့ မၾကာခဏ သြားေနက်။ မဆန္းဘူး။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားအထိ ေမာင္မိုးသူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္စက ဘႀကီးေမာင္တို႔ ေတာ္၀င္ ကိုစိုးၫြန္႔တို႔ ကားျဖင့္လိုက္ ပို႔ၾကလို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီးသား။ အဲဒီတုန္းက တံတား မေရာက္ခင္မွာ လမ္းက ျပင္တုန္း ဆင္တုန္း။ ေဘးက ဆင္းသြားရတာ။ မေကာင္းေသးဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၄ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ ကားထဲက ကက္ဆက္မွာ ဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းက စႏၵယားလွထြတ္ရဲ႔ သီခ်င္း၊ ေမာင္မိုးသူနဲ႔ အတြဲဆံုး သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ သီခ်င္းကို လွထြတ္ရဲ႔သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ ပါတယ္။ သူနဲ႔မေတြ႔ရတာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ နက္ျဖန္က်ရင္ သြားမယ္ေပါ့။ ေအာ္- ျဖစ္ရပံုမ်ား အဲဒီနက္ျမန္မွာပဲ ကိုလွထြတ္ ဆံုးပါး႐ွာပါတယ္။ ကိုလွထြတ္ အိမ္ကိုေတာ့ အဲဒီနက္ျဖန္မွာ ေရာက္ပါရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို သက္႐ွိထင္႐ွား မေတြ႔ရေတာ့ပဲ ႐ုပ္အေလာင္းကိုပဲ ေတြ႔ရေတာ့ တာ။
ႏွစ္ႏွစ္ၾကာအၿပီး ေညာင္တုန္းကားလမ္းေပၚ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲမွာ ကိုလွထြတ္ကို တမ္းတ လြမ္းရ ျဖစ္ေနရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုလွထြတ္ကို ပိုၿပီး လြမ္းျဖစ္ေနတာျဖစ္မွာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဇနီးသည္ အမာဆံုးတာကလည္း ကိုလွထြတ္နဲ႔ေ႐ွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲေလ။ ၉၉ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္ေန႔မွာ ဆံုးတယ္။ ကိုလွထြတ္က ၂၀၀၀ ဇန္န၀ါ၇ီ ၅ ရက္ေန႔ ဆံုးတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆံုးတာ တလနဲ႔ ႏွစ္ရက္ပဲ ကြာတယ္။ ခုေတာ့လည္း သမီးသမက္ ေျမးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကားႀကီးေပၚမွာ ေမာင္မိုးသူ အေမွာင္ထုထဲကို တိုးျဖတ္၊ စိတ္ထဲမွာက အမာတို႔ ကိုလွထြတ္တို႕ကိုလြမ္းလို႔။
ဒီတခါ ကားႀကီး ကက္ဆက္မွာ ထြက္ေနတဲ့ အသံကေတာ့ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႔ "ႀကိဳးၾကာသံ" သီခ်င္းပါပဲ။
"....ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုခ်မယ္ အ႐ႈံုးနဲ႔ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ
႐ွိသင့္တဲ့အားနဲ႔မာန္...ခံႏိုင္မွ...
႐ိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္လႊားခ်ိန္ ခရီးလမ္းကို ေရာက္လာတယ္။ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ လာၿပီးရင္ အားစိုက္စိုက္ေမွ်ာ္လိုက္တဲ့ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ပ်ံေလၿပီ
ႀကိဳးၾကာငွက္တို႔ရဲ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ခရီးစဥ္....."
စာသားေတြကေတာ့ အတိအက် ဟုတ္ရဲ႔လားမသိဘူး။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ႐ွင္းတယ္၊ သားေဖာက္ရာအရပ္ကို မိုင္ေထာင္ခ်ီၿပီး ႀကိဳးၾကာငွက္တို႔ ပ်ံၾကသတဲ့။ မိ်ဳးဆက္သစ္တို႔ ေပါက္ဖြားဖို႔ အတြက္တဲ့။
႐ိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကသတဲ့။
႐ွိသင့္တဲ့ အားနဲ႔မာန္... ခံႏိုင္မွ... တဲ့။
အဲဒီသီခ်င္းေရးသြား႐ွာတဲ့ အဥၥလီေမာင္ေမာင္က ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။
သူ႔သီခ်င္းေတြက က်န္ရစ္တာပဲ။
ေမာင္မိုးသူ ေမာင္ေမာင့္ကို စေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ ညီအကို ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေအာင္ေအာင္၊ သူတို႔ အမ ယဥ္ယဥ္ျမနဲ႔ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ေနတာ ပီဘိ ကေလး။ ေဘာင္းဘီတိုကေလးေတြနဲ႔။ သူတို႔အိမ္ မမၾကင္( လူထုေဒၚအမာရဲ႔ ညီမ အငယ္ဆံုး) တို႔ရဲ႔ အိမ္က ၀င္းထဲမွာ၊ အဲဒီ၀င္းက ေဆး႐ိုး၀င္းလို႔ ေခၚတယ္။ ေဒၚေဒၚတို႔ရဲ႔ ဖခင္နဲ႔ မိခင္ ဦးထင္ ေဒၚစုရဲ႔ ၀င္း၊ အဲဒီ၀င္းထဲ မမၾကင္တို႔အိမ္ ၾကက္ေတာင္ကြင္းရဲ႔ နေဘးမွာ လူထုသတင္းစာတိုက္ရဲ႔ ပံုႏွိပ္စက္ေတြထားတဲ့ တိုက္အိုတလံုး႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဖိုမင္ ကိုမိုးနဲ႔ အယ္ဒီတာ ေအာင္သစ္လြင္တို႔ ေနၾကတာ။ ေမာင္မိုးသူနဲ႔ အမာတို႔ လင္မယားရဲ႔ စတည္းခ်တဲ့ေနရာ အျမဲဆံုေတြ႔ေနက် စကားစျမည္ ေျပာၾကတဲ့ေနရာ၊ အဲဒီပံုႏွိပ္စက္ နေဘးက မမၾကင္တို႔ ၀င္းထဲမွာက ၾကက္ေတာင္ကြင္း။ အဲဒီ ၾကက္ေတာင္ကြင္းမွာ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ေနၾကတာက ေမာင္ေမာင္တို႔ ေမာင္ႏွမတစု။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ေမာင္ေမာင့္ကို ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ အဥၥလီေမာင္ေမာင္အျဖစ္ ေတးေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔သီခ်င္းေတြကိုလဲ ေမာင္မိုးသူကိုယ္တိုင္ တမက္တေမာ ႏွစ္ျခိဳက္ေနရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ အရပ္႐ွည္႐ွည္ ခါးကိုင္းကိုင္း ခပ္ပါးပါး ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္နဲ႔။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သူတဦးအျဖစ္ ဆံုရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ငယ္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ ေမာင္မိုးသူကို တန္းၿပီးမွတ္မိပါတယ္။ "႐ုပ္ေျပာင္းမသြားဘူး"တဲ့။ ယဥ္ေက်းသမႈ ေျပာတာေနမွာပါ။ ေနာက္တခါ ကြဲကြာသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္တခါ သတင္းၾကားရေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဆံုးပါးသြားတဲ့ သတင္းပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္၊ ေအာင္ေအာင္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ အခ်ိန္ေကာင္းမွာပဲ ေတးသီခ်င္းေကာင္းေတြ ေရးႏိုင္တုန္း မွာပဲ ဆံုးရ႐ွာတယ္ဆိုၿပီး ႏွေျမာမိရတာေပါ့။
ခုေတာ့ျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ႀကိဳးၾကာသံ သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္း ေမာင္မိုးသူ စီးနင္း လိုက္ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးဟာ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကို ျဖတ္၊ ပုသိမ္ကိုေက်ာ္၊ ဇက္ကို ကူးၿပီး တကယ္ပဲ ႐ိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။
ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီမထိုးခင္ေလးမွာပဲ တည္းခိုဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေခ်ာင္းသာဦးကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေခ်ာင္းသာဦးဟာ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေျခရဲ႔ ေထာင့္ဆံုး ထိပ္ဆံုးက ဟိုတယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမ္းေျခဟိုတယ္ ၁၃ ခုအနက္ ထိပ္ဆံုးေထာင့္ဆံုးမွာ ႐ွိတဲ့ ဟိုတယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟိုတယ္ရဲ႔ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ တြဲလ်က္ပါပဲ။ အ႐ွိန္အာ၀ါသ ေကာင္းတယ္။ အစြန္ဆံုးမွာ ႐ွိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ႐ွိတယ္။ ေစ်းနဲ႔အနီ အလယ္ဗဟို မဟုတ္ေလေတာ့ လူသူေလးပါးေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းပါပဲ။
ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္ေတြရဲ႔ ေစ်းႏႈန္းဟာ သံုးေလးေထာင္ကေန တေသာင္းတ၀ိုက္အထိ ႐ွိပါတယ္။ အခန္းရဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္မႈ၊ ေလေအးစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ၿဂိဳဟ္တု႐ုပ္ျမင္ သံၾကားပါ၀င္မႈ စတာေတြအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ေစ်းအနိမ့္အျမင့္႐ွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ ၁၃ခု ႐ွိတဲ့အနက္ ေလးငါးေျခာက္ခုပဲ Restaurant ႏွင့္ Bar ႐ွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို စားေသာက္ဆိုင္ ပူးတြဲ မ႐ွိေပမယ့္ စားေရးေသာက္ေရး အခက္အခဲ မ႐ွိလွပါဘူး။ ဟိုတယ္မွာ လာၿပီး ထမင္းလာေကၽြးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဧည့္သည္ေတြ ၀င္လာတာႏွင့္ လာၿပီး ဆက္သြယ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ၂၀၀၂ မတ္လ ေမာင္မိုးသူ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ထမင္းလာေကၽြး သူမ်ားက ဟင္းတမယ္ႏွင့္ ျမန္မာထမင္းဟင္းကို ၃၅၀ိ/- ႏႈန္းႏွင့္ လာပို႔ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ပုစြန္လို ပင္လယ္စာကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစားခ်င္ရင္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ ပိုတာေပါ့။ ပုစြန္အစိမ္း၊ ငါးအစိမ္းမ်ား လာေရာင္းၿပီး၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ခ်က္ျပဳတ္ေပးၾက ပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ မေသးလွပါဘူး။ ၾကက္ကင္၊ ငါးကင္၊ ပုစြန္ကင္မ်ားလည္း လာေရာင္းၾကပါသည္။ ကမ္းေျခမွာ စက္ဘီးငွားပါတယ္။ ေရကူး လိႈင္းစီးဘို႔ ေဘာငွားပါတယ္။ ႏြားလွည္းလည္း အသြားအျပန္ တေခါက္တေထာင္ႏွင့္ အငွားလိုက္တာ ႐ွိပါတယ္။ အုန္းသီးစိမ္း တလံုးတေထာင္၊ အုန္း႐ြက္ဦးထုပ္ ၅၀ က်ပ္ ေရာင္းေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ကမ္းေျခဟိုတယ္အျပင္ ႐ြာထဲမွာ တည္းခိုခန္းေတြလည္း ၂၀ ေလာက္႐ွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ရက္ေတြမွာ ဟိုတယ္ေတြ၊ ႐ြာထဲက တည္းခိုခန္းေတြ ျပည့္သြားတဲ့အျပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ အရပ္ထဲက အိမ္ေတြအထိ ျပည့္သြားၿပီး ကမ္းေျခမွာလည္း ေျခခ်စရာ မ႐ွိေလာက္ေအာင္ မ်ားခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အခုပဲ ေမာင္မိုးသူ ေခ်ာင္းသာေရာက္ေနခ်ိန္ ဟိုတယ္အားလံုးျပည့္ေနၿပီ။ ထြက္သူကို ေစာင့္ၿပီး ၀င္သူက ၀င္ေနၾကရပါသည္။
သၾကၤန္ရက္မွာျဖင့္ ဘယ္လို႐ွိမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။
ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကေန ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားမ်ိဳးစံု၊ ခရီးသြား ကားမ်ိဳးစံုအျပင္ ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ိဳးစံုႏွင့္ အလြယ္တကူ သြားလာႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။ ခရီးလမ္းပန္းေကာင္းတဲ့ေနရာက ၉၀ ေလာက္႐ွိတယ္။ ခရီးသြားခ်ိန္ဟာ ဇက္ကူးခ်ိန္ အပါအ၀င္ ၇ နာရီေလာက္ပဲ ႐ွိေလေတာ့၊ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ကထြက္ရင္ ေန႔ ၁၂ နာရီေလာက္ ထမင္းစားအမီ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခက သဲေသာင္ျပင္ ျပန္႔ျပဴးၿပီး ေရ ကလည္း ၾကည္တန္သေလာက္ၾကည္တယ္။ ပင္လယ္က အေနာက္ဘက္မွာ ႐ွိေတာ့ ေန၀င္ခ်ိန္ Sunset ေနလံုးႀကီး ပင္လယ္ထဲ နိမ့္ဆင္း၀င္ေရာက္သြားတာ ျမင္ရတယ္ဆိုတဲ့ အားသာခ်က္ေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိတ္ရက္ေတြမွာ လူစည္ကားတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တကယ္လူမ်ားလာရင္ ကမ္းေျခသန္႔႐ွင္းမႈ ဟိုတယ္မ်ားရဲ႔ သန္႔႐ွင္းမႈေတြဟာ လိုက္မွ လိုက္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဟိုတယ္ တာ၀န္႐ွိသူတဦးနဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ ေခ်ာင္းသာရဲ႔ လူစည္ကားခ်ိန္ဟာ တကယ္ေတာ့ မတ္ ဧၿပီ ၂ လပဲ ေကာင္းေကာင္း ႐ွိတာပါတဲ့။ မိုးက်ရင္ လူမလာေတာ့ဘူးတဲ့။ မိုးကလည္း ေမလဆန္းရင္ ႐ြာတတ္ပါသတဲ့။ အဲဒီက လူပါးသြားၾကေတာ့တာ ႏို၀င္ဘာလဆန္း ေလာက္မွ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ေရာက္လာတတ္ပါသတဲ့။
ေခ်ာင္းသာကို လာဖို႔ အပန္းေျဖဖို႔ ၃ ညအိပ္ေလာက္ လာမယ္ဆိုရင္ ႐ိုး႐ိုးဘတ္စ္ကား ႏွင့္လာ၊ ႐ိုး႐ိုးတည္းခိုခန္းမွာ တည္းရင္ပဲ တေသာင္းေလာက္ ကုန္ႏိုင္ပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ခရီးသြား လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လာရင္ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ၊ သံုးေသာင္းေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ လာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုသံုးမလဲ ဆိုတဲ့ အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး ကုန္မွာပဲ။
ဟိုတယ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္နဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ မိန္းကေလးဟာ အေ၀းသင္ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူေလး ျဖစ္ေနတယ္။
ေစ်းသည္ မိန္းကေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ႐ွစ္တန္းတဲ့။
အပန္းေျဖသူကေျဖ...
ပညာေရးအတြက္ ၀င္ေငြ႐ွာသူက႐ွာ
ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခရဲ႔ ေႏြရာသီဟာ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြႏွင့္ပါ။
ေမာင္မိုးသူကေတာ့ လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ႐ြာစဥ္လည္ဆဲပါပဲ။

ေမာင္မိုးသူ။
{Beauty မဂၢဇင္း ေမလ၊ ၂၀၀၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပတယ္}

ယေသာ္ဓရာအားပူေဇာ္ျခင္းေရးသူ-လူထုစိန္၀င္း

တေန႔က စာအုပ္စင္က ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အ႐ြယ္ေသးေသးေလး တ႐ြက္ထြက္က် လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခေပါင္းစီးကရက္ဘူးထဲက ခဲပတ္စကၠဴ ေလး ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို မႈန္၀ါး၀ါး ေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာတိုေလးတပုဒ္ ပါလား။
စာအုပ္က "ေက်ာင္းေတာ္ပါစာအုပ္" ပါ။ ဘ၀တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚတတ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ဆယ္မိုးဆယ္၀ါ သီတင္းသံုးရင္း အဌာရသပညာရပ္မ်ား ဆည္းပူးစဥ္ အခါက ဖတ္ၾကားေလ့လာဖို႔ ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါက်င္က်င္ျဖစ္ေနတဲ့ စာ႐ြက္ေပၚက လက္ေရးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါး စာေၾကာင္းေလးေတြကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာတိုေလးတပုဒ္ ခုလိုေတြ႔ ရပါတယ္။



"ယေသာ္ဓရာအား ပူေဇာ္ျခင္း"

ခ်စ္သခင္သည္
ေလာကီၿငိဳျငင္၊ ေတာ၀င္ေမြ႔ေပ်ာ္
ေလ်ာ္ေတညစ္ညမ္း၊ ဖန္ရည္စြန္းေသာ
ဆင္ျမန္း၀တ္႐ံု၊ ဆိုတံုၾကားရ
သည္ခဏမွာ၊ ႏုလွေခ်ာညက္
အိစက္ညံ့ေထြး၊ သိုးေမြးကတၱီပါ
ဆင္ျမဲစြတ္လႊတ္၊ ဖန္ရည္၀တ္ခဲ့။

ခ်စ္သခင္သည္
ျမင္းျပတ္ေညာင္ေစာင္း၊ မေလ်ာင္းမစက္
ေျပထက္ေမြ႔ေလ်ာ္၊ ႐ွိေသာ္ၾကားရ
သည္ခဏမွာ၊ ပန္းေမြ႔ယာက်င္း
ေကာ္ေဇာခင္းျဖန္႔၊ ညံ့သက္ႏုလြ
ျခဴးႂကြၾကာရံ၊ သဥၥာစြန္႔လ်က္
ေျမ၌စက္ခဲ့။

ခ်စ္သခင္သည္
တေန႔တာမွ၊ တခါမွ်သာ
အစာမီွ၀ဲ၊ ၿခိဳးျခံျမဲတဲ့
ၾကားခဲ့သည္က၊ ခ်ိဳျမခဲဖြယ္
ပြဲေတာ္ထူးထူး၊ ဆီဦးေထာပတ္
တပ္မက္စြန္႔ပစ္၊ သစ္သီးသစ္႐ြက္
တရက္တခါ၊ မီွ၀ဲလာခဲ့
ဘယ္မွာႏိႈင္းဆ၊ တုမရေသာ
ယေသာ္ဓရာ၊ ေမတၱာဘုရား။
ကိုယ့္ဘုရားကို ၀ပ္တြားပူေဇာ္လိုက္ပါ၏။
(မဟသၤာသို႔)
၁၁၊ ၆၊ ၁၉၇၀

ကဗ်ာေလးမွာ ရည္ၫႊန္းထားတဲ့ အမည္က ဇနီးသည္ရဲ႔ ငယ္နာမည္ပါ။ (၁၁၊ ၆၊ ၁၉၇၀) ဆိုတဲ့ ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉၆၅ ခု၊ ေအာက္တိုဘာ (၁၁) ရက္မွာ လက္ထပ္ၾကတာကို ရည္စူးၿပီး ေရးခဲ့တာပါလားလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ဖတ္ရင္း အတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ကဆုန္လျပည့္ ေန႔က မုန္႔ဟင္းခါး အ၀ေကၽြးတာကို သတိရၿပီး ေရးခဲ့တာလို႔ အမွတ္ရလာပါတယ္။ ကဆုန္လျပည့္ဆိုတာကို ဗုဒၶရဲ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ အထြတ္အျမတ္ ထားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီေန႔က မုန္႔ဟင္းခါးစားရင္းနဲ႔ လူေတြဟာ သိဒၶတၳမင္းသားနဲ႔ တေန႔တည္းဖြားျဖစ္တဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ ယေသာ္ဓရာေဒ၀ီရဲ႔ ေက်းဇူးတရားမ်ားကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကပါလားလို႔ ေတြးမိရာက ဒီကဗ်ာေလး ေပၚထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ယေသာ္ဓရာေဒ၀ီရဲ႔ ေက်းဇူးတရားမ်ားဟာ ဗုဒၶအေပၚမွာ မ်ားစြာႀကီးမားခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္က သတိမမူ လစ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ပါတယ္။ ခမည္းေတာ္ မင္းတရားႀကီးက သားဗုဒၶကို ၫႊန္ျပျမြက္ဟခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းမွာ ခုလို ေဖာ္ျပထားခဲ့တာကို ျပန္ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ယေသာ္ဓရာတိုက္ခန္း ႂကြျမန္းေတာ္မူျခင္း
ယင္းသို႔ ေ႐ႊနန္းဥကင္ ရာဇပလႅင္ထက္၌ တက္စံေတာ္မူလွ်င္ ဖခင္မင္းျမတ္သည္ လည္း ေလ်ာက္ပတ္ေကာင္းမြန္ေသာ ေဘာဇဥ္ခဲဖြယ္တို႔ျဖင့္ လုပ္ေကၽြး၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ေသာ အဆံုး၌ အလံုးစံုေသာ ေမာင္းမမိႆံ ေႁခြရံကိုယ္လုပ္တို႔သည္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္မွ် လာၾကကုန္၍ ဘုရား႐ွင္အား ၫြတ္တြား႐ိုက်ိဳး ႐ွိခိုးပူေဇာ္ၾကကုန္၏။ ယေသာ္ဓရာ ဗိမၼာေဒ၀ီသည္ ပူေဇာ္ျခင္းငွာ မထြက္လာ၍ မ်ားစြာေသာ နန္းသူနန္းသားတို႔က "သခင္မ ထြက္ႂကြေတာ္မူ၍ သံုးလူ႔သခင္ကို ဦးတင္ပူေဇာ္ဖူးေျမႇာ္ပါေလာ့" ဟု ေလွ်ာက္ၾကေသာ္ "အကယ္၍ အကၽြန္ပ္ ေက်းဇူး႐ွိသည္ကို ေထာက္ေမွ်ာ္၍ သနားေတာ္မူပါလွ်င္ ကိုယ္ေတာ္၀င္၍ ႂကြလာပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ ႂကြလာမွ ပူေဇာ္ပါေတာ့မည္" ဟု ဆို၍သာ ေန၏။ ထိုအေၾကာင္းကို နန္းသူနန္းသားတို႔က ဘုရား႐ွင္အား ေလွ်ာက္ၾကားၾကေသာ္ ခမည္းေတာ္ႀကီးအား သပိတ္ကို ကမ္းေတာ္မူ၍ ႏွစ္ဦးေသာ အဂၢသာ၀ကတို႔ကို ေခၚေတာ္မူလ်က္ ယေသာ္ဓရာမင္းသမီး၏ ေနရာတိုက္ခြင္သို႔ ၀င္ေတာ္မူ၍ "ယေန႔ ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးကို အလို႐ွိတိုင္း ႐ွိခိုးေစ၊ မည္သူအားမွ် တခြန္းစကား မတားဆိုၾကလင့္" ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ ခင္းအပ္ေသာေနရာ ရတနာသလြန္ထက္၌ တက္စံေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးသည္ ပန္းႀကီးခံုမင္ စြာလာ၍ ေျခဖမ်က္ေတာ္ကို လက္ျဖင့္ပိုက္လ်က္ ဖမိုးေတာ္ထက္ မ်က္ႏွာဦးေခါင္းကိုထား၍ ဖ၀ါးေတာ္ျမတ္ကို နမ္းကာနမ္းကာ ျခင္းရာစကား ဘယ္သည္မ်ားမွ မၾကားႏိုင္စြာ မ်က္ႏွာမ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္ၿပီး ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္စီးလ်က္ သက္ႀကီး႐ိႈက္ငင္ ဘ၀င္ေျပာင္းျပန္ လန္လုမတတ္ ဆံျဖင့္ပြတ္သပ္ ပါးျဖင့္အပ္၍ အထပ္ထပ္႐ွိခိုး ႐ွာေလသတည္း။

စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ ေဟာေတာ္မူျခင္း
ထိုအခါ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးက "အကၽြန္ပ္သမီးသည္ သားႀကီးဘုရားကို အလြန္စံုမက္ ႏွစ္သက္ေလးျမတ္ေပသည္။ သားဘုရား ထြက္သြားေတာ္မူေသာ္လည္း ႐ွိေတာ္မူစဥ္က ျပဳျပင္ခယျမဲျဖစ္ေသာ ၀တ္ကို မခၽြတ္မယြင္းေစရ၊ ညတိုင္းေန႔တိုင္း ျပဳေပသည္။ သားဘုရားသည္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္ကိုသာ ၀တ္ေပသည္။ သားဘုရားသည္ တထပ္သာစားသည္ဟု ၾကားသည္မွ စ၍ အကၽြန္ပ္သမီးလည္း တထပ္သာ စားေပသည္။ သားဘုရားသည္ ျမတ္ေသာအခင္းေနရာကို ပယ္သည္ဟု ၾကားသည္မွစ၍ နိမ့္ေသာ ေညာင္ေစာင္း၌သာ အိပ္ေပသည္။ သားဘုရားသည္ ပန္းနံ႔သာမ်ိဳး အခိုးအထံုတို႔၌ တပ္မက္ျခင္းမ႐ွိဟု ၾကားသည္မွစ၍ ပန္းနံ႔သာတို႔၌ တပ္မက္ျခင္းကို မျပဳေပ။ အေဆြအမ်ိဳး ျဖစ္ေသာ မင္းညီမင္းသား သူတပါးတို႔ ေျမႇာက္စားျမတ္ေလးစြာ ေမြးျမဴပါအံ့ဟု သတင္းစကား ၾကားပါေသာ္လည္း တေယာက္ကိုမွ် ျပန္မၾကည့္ေပ။ ဤသို႔ အကၽြန္ပ္သမီးသည္ ေစာင့္ထိန္းေပသည္" ဟု ေခၽြးမေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးက်ဴးေလွ်ာက္ထားရာတြင္ "ယခုအခါ ဒကာေတာ္မင္းႀကီးသည္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ထိန္းအပ္သည္ျဖစ္၍ ေျဖာင့္တည္ၾကည္ သည္ကား အံ့ဖြယ္မ႐ွိေသး။ ေ႐ွးေသာအခါ စႏၵကိႏၷရီျဖစ္ေသာအခါ ေဆြညာမိဘ ေစာင့္သူမ႐ွိဘဲလ်က္ မိမိကိုယ္ကို မိမိေစာင့္သျဖင့္ ကာလ႐ွည္ျမင့္စြာ ၾကင္နာဖူးၿပီ" ဟု စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ကုိ ေဟာေတာ္မူ၏။ ယင္းသို႔ တရားေဟာေတာ္မူၿပီးေသာ္ နိေျဂာဓါ႐ံု ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ႂကြေတာ္မူ၏။
ယေသာ္ဓရာေဒ၀ီရဲ႔ ေက်းဇူးတရားကို ဟိုေခတ္လူေတြက သတိမျပဳမိၾကသလို၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာလည္း အမ်ိဳးသမီး အိမ္ေထာင္႐ွင္မမ်ားရဲ႔ အခန္းက႑ကို လူေတြက သတိမျပဳမိ ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ထင္႐ွားေႀကာ္ၾကားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတိုင္းရဲ႔ ေနာက္မွာ ဇနီးမယားေကာင္းတေယာက္ ႐ွိျမဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ အေ၀းေခတ္ ကိုထား၊ အနီးေခတ္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ သမၼတေရဂန္ရဲ႔ ေနာက္မွာ႐ွိတဲ့ ဇနီးနန္စီေရဂန္ဟာ ေကာင္းဘြိဳင္ ဇာတ္လိုက္မင္းသား မွ်သာျဖစ္တဲ့ ေရာ္နယ္ေရဂန္ကို ထင္႐ွားတဲ့ သမၼတဦးျဖစ္ လာေအာင္ အဓိက ပံ့ပိုးကူညီသူျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အေမရိကန္သမိုင္းဆရာေတြသာမက၊ နန္စီကို မလိုတမာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေရဂန္ရဲ႔ ဇနီးေဟာင္းနဲ႔ရတဲ့ သမီးေတြကေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳ ၀န္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ အီရန္ကိစၥနဲ႔ ေရဂန္ရာထူးျပဳတ္ေတာ့မယ့္ အေျခအေနႀကီး ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္မွာလည္း ေရဂန္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ နန္စီက ေဖးမေပးခဲ့တာပါ။ ေရဂန္ အာ႐ံုေၾကာေတြ အားနည္းတဲ့ေရာဂါနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာလည္း နန္စီက ေဖးမေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေန႐ွာတာပါ။
ကလင္တန္နဲ႔ ဟီလာရီလည္း အလားတူပါပဲ။ သမၼတတဦးအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ လူၾကားထဲ ေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ေလာက္တဲ့ ႐ွက္စရာကိစၥႀကီး ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ သစၥာေဖာက္ခံရတဲ့ ဟီလာရီခမ်ာမွာ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားမႈမ်ားကို ျမိဳသိပ္ၿပီး သူ႔ခင္ပြန္း လူ႐ႈပ္လူေပြႀကီးေနာက္က မားမားႀကီး ရပ္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခိ်န္ကသာ ဟီလာရီက ရင္ထဲက ခံစားမႈ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ၿပီး ကလင္တန္ကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်တဲ့ စကားတခြန္းေျပာလိုက္မိတာနဲ႔ ကလင္တန္ ရာထူးက ဆင္းေပးရၿပီး ဘ၀ေရစုန္ေျမာေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဟီလာရီေကာင္းလို႔သာ ကလင္တန္ လူပံုအလယ္မွာ အိေျႏၵမပ်က္ ရပ္ေနေသးလို႔ ရတာပါ။
ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး ယေသာ္ဓရာကို ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ယေသာ္ဓရာ ဟာ ခုဘ၀မွာသာ မဟုတ္ေသး၊ ေ႐ွးေ႐ွးဘ၀မ်ားစြာကလည္း ဒီလိုပဲ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာျပဖို႔ ဘုရား႐ွင္က စႏၵက္ႏၷရီဇာတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ယေသာ္ဓရာလို မိန္းမသားမ်ား ေ႐ွးအတီေတကလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ယခု ေခတ္ေတြမွာလည္း ယေသာ္ဓရာေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္႐ွင္ရဲ႔ ဖြားျမင္ေတာ္မူေသာေန႔မွာ ဗုဒၶရဲ႔ တေန႔တည္း ေမြးဖြားဖက္ေတာ္ ယေသာ္ဓရာေဒ၀ီရဲ႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္ ဦးခိုက္ၾကရင္း ေခတ္မိန္းကေလးေတြကို မိန္းမေကာင္း မိန္းမျမတ္ ျဖစ္လာေစဖို႔ ႏိႈးေဆာ္သင့္ၾကပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း
၁၄၊ မတ္၊ ၂၀၀၂
{Beauty မဂၢဇင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၀၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

စိမ္းျပက္ျဖဴလြ ျမဴခႏွင့္ မိတ္ဆက္ျခင္းေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

ေႏြသစ္ဖူးေ၀၊ ပြင့္ေလရာတြင္
ညင္သာဖြဖြ၊ ျမစေ႐ႊစ
က်ေႂကြပိေတာက္၊ ေရေပါက္ဖိတ္စင္
ျမင္ရေမႊးရ၊ ခံစားရမိ။

ထိေတြ႔ရေသာ္၊ ေတာင္ေပၚေျမသည္
နီေစြးေျမသား၊ ရထားအတက္
မက္လံုးေခ်ာၾကင္၊ ညႇိဳ႕ငင္ေလၿပီ
သည္ေတာင္ေတာတန္း၊ စိန္ပန္းျပာျပက္။

တက္ဆင္းေကြ႔ခ်ိဳး၊ လြန္းထိုးျပန္လွန္
ဖန္ဖန္အ၀င္၊ ဥမင္လိႈဏ္ထဲ
မဲေမွာင္ဆူညံ၊ ေျပာင္သံေနာက္သံ
ညံစီေသာေသာ၊ ရယ္ေမာေနစဲ။

ကဲေရာက္လာၿပီေကာ၊ ကေလာသို႔ခ်ည္း
ထင္း႐ွဴးရန႔ံ၊ ဆြတ္ပ်႔ံေမႊး႐ွ
လွပစိမ္းလြင္၊ ႐ြက္မွ်င္ခၽြန္ခင္း
ႏွင္းျဖဴျခံဳလႊာ၊ မႈံျပာဆင္သ။ ။

ဒဂုန္တာရာ
၂၊ ၄၊ ၂၀၀၁

{Beauty မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၁ မွ ကူးယူေဖာျ္ပပါတယ္။}

ဇာတိရနံ႔ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

အ႐ြယ္ႀကီးလာေသာအခါ မိမိျဖတ္သန္းလာေသာ အတိတ္သည္ လန္းဆတ္၍ လာ တတ္သည္၊ ၁၉၆၃ က ၆၇ အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆိတ္ဖလူးရနံ႔ သင္းပ်ံ႔ရာေနရာတြင္ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခါက ညအိပ္ရာ၀င္လွ်င္ အတိတ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသိညာဏ္ကို ႏိႈးဆြလိုက္သည္။ ေတြးစရာမ်ား ေပၚလာတတ္သည္။ မိမိျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ သမိုင္းအေတြ႔ အႀကံဳမ်ားကို သံုးသပ္မိလာသည္။
မိမိဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈကိုလည္း ေတြးမိလာသည္။ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈႏွင့္ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ ဆိုသည္ကလည္း သီးျခားမဟုတ္၊ ဆက္စပ္ေနသည္။ သမိုင္းေခတ္ကို ျပန္လည္ေတြးမိ လိုက္သည္။ ဘ၀ကို သံုးသပ္မိလာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္႐ြယ္တူ ေက်ာင္းေနဖက္ အေပါင္းအဖက္တို႔သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိတ္မ႐ွိၾက။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏုပ်ိဳစတြင္ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ သူတို႔သည္လည္း သူတို႔၏ အတိတ္သမိုင္းႏွင့္သူတို႔ ႐ွိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း က်န္ေသးသည္။ အခိ်ဳ႔လည္း မ႐ွိေတာ့။

ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုလွေ႐ႊ၊ ကိုလွေမာင္၊ ကိုဘေဆြ၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း စသူတို႔သည္လည္း မ႐ွိၾကေတာ့ၿပီ။ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾက ၿပီးၿပီ။ စာေပဖက္က ၾကည့္လွ်င္လည္း ဒုတိယမ်ိဳးဆက္အစဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ကိုၾကည္လင္၊ ကိုေက်ာ္ေအာင္ စသူတို႔လည္း မ႐ွိၾကေတာ့။ သူတို႔သည္လည္း သူတို႔၏ စာေပတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ရျပန္သည္။ ထိုအခါ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈဟူေသာ စကားရပ္ကို သတိျပဳမိသည္။ သမိုင္းမွတ္တမ္း မွတ္ရာမ်ားကို ေရးဖြဲ႔ေသာအခါ အစက ျပန္၍ ေကာက္ၾကရသည္။ သူတို႔ မမီ ေသာ ေခတ္ကို သူတို႔ သိခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယင္းသူတို႔ မမီေသာ ေခတ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေဖာ္ျပမွသာလွ်င္ သူတို႔ အေတြးမ်ားသည္ ပို၍ ႐ွင္းလင္းၾကည္လင္လာမည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယင္းတို႔ပင္ အ႐ြယ္ႀကီးရင့္လာသည့္အခါ ခံစားတတ္ေသာ အတိတ္ေ၀ဒနာမ်ားကို အိမ္လြမ္း စိတၱဇဟူေသာ စကားရပ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးၿပီ။
ကဗ်ာဆရာ၊ ၀တၳဳေရးဆရာ စေသာ ဖန္တီးေသာ အႏုပညာ႐ွင္တို႔သည္ မိမိတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ေခတ္မ်ားမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္၍ေရးခ်ယ္ျပတတ္သည္မွာ သဘာ၀တၱ တရားဟု ဆိုႏိုင္မည္။ စိတ္ကူးသက္သက္ ဆိုသည္မွာ ႐ွားသည္။ မိမိအေတြ႔အၾကံဳကို စိတ္ကူးျဖင့္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ား ထံုယစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာတို႔သည္ စာေရးဆရာတဦး၏ စာေပမ်ားကို သီးသီးသန္႔သန္႔ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေလ့လာေသာအခါ သူ၏ အေရးအသား စာေပသာမက သူ၏ဘ၀ကိုလည္း ယွဥ္တြဲေလ့လာၾကသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။

(ခ)
ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔က ၿမိဳ႔ျပမွ ခြါ၍ ၿမိဳ႔ျပမွ မိုင္ ၃၀ ကြာေ၀းေသာ ဥသာ႐ိုးမအဖ်ားစ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တြင္ ေနခဲ့သည္။ "စက္႐ံုေက်းလက္" ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ပင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးသားဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်းလက္၊ တကယ္ေတာ့ ေက်းလက္ဆို သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးဇာတိျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားေသာ ေနရာမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ ကမ္းနေဘး႐ွိ ႐ြာသိမ္႐ြာငယ္ကေလး ျဖစ္သည္။ ႀကီးလာေသာအခါ ၿမိဳ႔ျပေရာက္ၿပီးလ်င္ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ လူထုအဖြဲ႔အစည္းထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာဘ၀ျဖင့္ ေရာယွက္ကာ ႐ွိခဲ့သည္။
ယင္းသို႔ ဘ၀မ်ားျဖင့္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေတာေက်းလက္တေနရာတြင္ ေရာက္ေန ေသာအခါ ဇာတိရနံ႔တို႔သည္ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာသည္မသိ၊ ေမႊးျမလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တူမျဖစ္သူက ၇၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမြးေန႔ကို ယင္း ေက်းလက္႐ြာကေလးတြင္ စီစဥ္ေပး၍ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ား၊ အေတြ႔ရနည္းေသာ စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရသည္။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဆံုတာေပါ့ဟု၊ သည္စကားကို ေက်နပ္သြားသည္။ ေမြးေန႔ဆိုသည္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ခ်င္၍ မဟုတ္။ အခမ္းအနားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သည္မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ႐ိုး႐ိုးေလးပင္ အခမ္းအနားမပါ လုပ္ခဲ့၍ အစက သေဘာမက်ေသာ္လည္း ေက်နပ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ ေက်းလက္ကို "မိမိကိုယ္ကိုမဲဇာပို႔ျခင္း" ကဗ်ာခံစားမႈ ကဗ်ာဖြဲ႔ႏြဲ႔ခဲ့သည္။ ဒုတိယေမြးေန႔ကို ယင္း႐ြာေလး႐ွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ လုပ္သည္။ အစက မေတြးမိ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ လူမ်ားႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရေသာအခါမွ အိမ္လြမ္းစိတၱဇ ျဖစ္လာ သည္။ ေပၚလာသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာ႐ြာမွ အိမ္ကေလးႏွင့္ ကပ္လ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္ျပဳရာ ကိုရင္၀တ္ရာေက်ာင္း။ ဇာတိ ထံုရစ္လာေတာ့သည္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းလက္တြင္ ေမြးဖြားၿပီး ေက်းလက္တြင္ ႀကီးျပင္းရသည္မဟုတ္။ ေမြးစတြင္သာ ႀကီးျပင္းၿပီး၊ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းေနေသာ ဘ၀ကစၿပီး ၿမိဳ႔ျပတြင္သာ အေနမ်ား ေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား ၿမိဳ႔ျပမ်ားကိုလည္း ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ အိမ္လြမ္းစိတၱဇက စ၍ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ဘ၀မ်ား၏ အတိတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္တြင္းသို႔ သက္ဆင္းက်ေရာက္ ဆြတ္ပ်ံ႔ရီေ၀လာသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေနႏိုင္ေတာ့၊ ေအာင့္၍ မထားႏိုင္ေတာ့။ မိမိခံစားမႈကို စာလံုးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔သီ ယက္ေဖာက္လာမိေတာ့သည္။ ေမ့ေပ်ာက္ေနၿပီဟု သာမန္အားျဖင့္ ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ အတိတ္၏ ပံုကားခ်ပ္၊ အသံ၊ အေရာင္၊ ရန႔ံ တို႔သည္ ဘယ္ကေန ေပၚေပါက္လာသည္ မဆိုႏိုင္။ ကဗ်ာစကားလံုးတို႔တြင္ ျပိဳးျပက္ႂကြ႐ြ ေမႊးျမ လန္းဆတ္လာ ခဲ့သည္။
ေၾသာ္ ကဗ်ာဆိုသည္ကား ခံစားမႈ၏ ကိုယ္စားျပဳရာ မဟုတ္ပါလား။


ဇာတိရနံ႔

ငါေမြးဖြားရာ
မြန္ေက်း႐ြာတခု၊ ဧရာ၀တီ
စိမ္းျမဖန္ကြဲ၊ ကြဲအက္စီးယွက္
ျမစ္လက္တက္ေဘး၊ ႐ႊံ႕ ေစးေပ်ာ့ဖတ္
ဇလပ္ပင္တန္း၊ ျမစ္ကမ္းကိုင္းက်
အိမ္ေခါင္းရင္းမွ၊ ကြမ္းသီးျခံက
အိမ္ေ႐ွ႔ကမ္းစပ္၊ ေစာင္းလ်ားပင္တန္း
လႊမ္းမိုးရိပ္အုပ္၊ ေလွဆိပ္တံတား
သမၺန္ေလွမ်ား၊ ေလွာ္ခတ္သံၾကား
စပါးက်ီက၊ အိမ္ေဘးမွလွ်င္
လယ္တခြင္လံုး၊ ၾကည့္၍မဆံုး
ကနစိုငုတ္၊ နီပုတ္အျမစ္
ဗ်ိဳင္းအုပ္နားရာ၊ ကဏန္းခိုရာ
အစိမ္းထဲမွ၊ အနီကြက္က်ား။

ကြမ္းျခံလြန္ေသာ္
အုတ္စီလမ္းမွ၊ သြားရသည္ကား
အဘိုးအဘြား၊ တည္ထားလွဴထား
ျခေသၤ့နတ္လမ္း၊ စၾကၤန္ခန္းႏွင့္
လက္ရန္းေလွကား၊ စိန္ေတာင္သြားႏွင့္
ကၽြန္းသားတိုင္လံုး၊ ေ႐ႊေရာင္ျပက္ဖံုး
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ ကိုရင္၀တ္ခဲ့။

ငါ့အေဖာ္ကား
ေက်းသားဇလပ္သီး၊ ဖားပုစြန္လံုး
လင္းေႁမြနက္ေမွာင္၊ ေခ်ာေျပာင္ကၽြဲေမွ်ာ့
႐ႊံ႔ေပ်ာ့ငါးေျပး၊ အေ၀းပ်ံသြား
ဗ်ိဳင္းအုပ္မ်ားႏွင့္၊ ႀကိဳးၾကာငွက္မ်ား
ေကာက္႐ိုးနံ႔၊ ဒိုက္ခၽြဲန႔ံ
ငွက္ေပ်ာ႐ြက္န႔ံ၊ ခိုေခ်းန႔ံ
ေၾကးစည္သံ၊ ဆန္ဖြပ္သံ
ေလွခတ္သံ၊ ႏြားေအာ္သံ
ဂ႐ို႔ခ်ိဳးသံ၊ စပါးေလာင္းသံ
အစိမ္းလယ္ကြင္း၊ အ၀ါတလင္း
အျပာမိုးသား၊ ေနမ်ား လမ်ား ၾကယ္မ်ား
ျဖတ္သန္းသြားခဲ့၊ လႈပ္႐ွားရင္ခုန္
ငါ့အားေမြးဖြား၊ ေတာေက်းလက္။

ငါ့အေမကား
လယ္ေျမသမီး၊ ငါ့အေဖက
ဘလုပ္ဘရားသား၊ အ၀ယ္ေတာ္ပြဲစား
အေဖသြားရာ၊ ၿမိဳ႔ျပသြားေန
ဗႏၶဳလဂ်ာနယ္၊ တိုက္ႏွင့္မေ၀းၿပီ
ကီလီလမ္းမွ၊ ၀ီလ်ံလမ္းၾကား
ျဖတ္သန္းေျပာင္းေ႐ႊ႔၊ ဓာတ္ရထားလမ္းတြင္
ေက်ာက္ခဲတင္ခဲ့၊ မီးေတာက္လက္လာ
ငါေစာင့္ၾကည့္ရာ၊ ေပ်ာ္စရာပ
အမ်ိဳးသားေက်ာင္း၊ မက္ေသာဒစ္ေက်ာင္း
ယူနီဗာစီတီေက်ာင္း၊ ပညာသင္ၾကား
ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ၿမိဳ႔ျပမွာသာ
ငါႀကီးျပင္းခဲ့ရ။

ေက်ာင္းထြက္ၿပီးက
ကတၱရာနက္လက္၊ ေျပာင္နက္လမ္းေက်ာ
အဂၤေတေခ်ာ၊ ကတၱီပါျမက္ခင္း
၀င္းပဖိတ္လွ်ံ၊ ဖန္ေရာင္မွန္ေရာင္
ေဆာင္ကူးစၾကၤန္၊ အုတ္ႂကြပ္နီၾကန္
မိုးေရမစြတ္၊ သြားရလာရ
ေပါင္ဒါန႔ံ၊ ေရေမႊးန႔ံ
ႏႈတ္ခမ္းနီန႔ံ၊ ပါးနီနံ႔
၀ီစကီနံ႔၊ ဘီယာနံ႔မ်ား
ေမာ္ေတာ္ကားသံ၊ အေနာက္ေတးသံ
ဂ်ပ္စ္ဘင္သံ၊ ေလလိႈင္းသံ
ယစ္ေ၀ပန္းလ်၊ ဖ်တ္ဖ်တ္႐ြ႐ြ
ၿမိဳ႔ျပမွာ၊ ႀကီးျပင္းခဲ့ရ
ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးဇာတ္ကားမွ
ဘာရီကီဒို အိမ္ႀကီးကိုသတိရ။

တိမ္တိုက္ေပၚမွ
ျမင္ရစက္ေျပာက္၊ ေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္
မိမိျဖတ္ရာ၊ ၿမိဳ႔ျပျပည္႐ြာ
သမုဒၵရာ၊ နက္ျပာႏုရင့္
စိမ္း၀ါလယ္ကြင္း၊ ေလွကားထစ္ဆင့္ညီ
ပီကင္းဆိုက္ၿပီ၊ ေကာ္ေဇာနီခင္း
လည္စီးနီမ်ား၊ ပန္းစည္းေပးဆက္
ျဖတ္သန္းျပန္ရာ၊ ဂိုဘီသဲကႏၱာရ
မြန္ဂိုလိယ၊ ေအးျမႏွင္းခဲ
တြဲေလာင္းခိုနား၊ ႏွာေခါင္းဖ်ားမွ
ဆိုက္ေဘးရီးယား၊ ေရခဲသားျပင္
ၾကယ္နီဆင္သ၊ ကရင္မလင္
ျမားနီညရထား၊ ပစ္သြားျမန္ယာဥ္
လီနင္ဂရက္၊ ၀န္းယွက္တံတား
ေခ်ာင္းဖ်ားစီးရစ္၊ စိမ္းသစ္ေခြကၽြန္း
ဒနီးဗားျမစ္ေဘး၊ ေမးတင္ေတာင္ေစာင္း
ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္း၊ ေ႐ႊေရာင္ၿပိဳးျပက္
ကိယက္ၿမိဳ႔မွ၊ ပရဟာသို႔
ၿမိဳ႔ျပရဲတိုက္၊ ဗုဒၶဂါယာ
ဗာရာဏသီ၊ ဂၤဂါျမစ္၀ွမ္း
သြားလာလွည့္လည္၊ ၿမိဳ႔ျပျပည္မ်ား
ဆြီဒင္တေခါက္၊ ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့
၁၉၆၂။

၇၅ႏွစ္
ပိေတာက္သစ္၊ စိန္းပန္းသစ္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၿမိဳ႔ျပမွာေန
ေမြးေျမႏွင့္စိမ္း၊ ဇလပ္ႏွင့္စိမ္း
ေက်းငွက္ႏွင့္စိမ္း၊ လယ္ကြင္းႏွင့္စိမ္း
ေဘာက္တူႏွင့္စိမ္း၊ ေမွ်ာ့နက္ႏွင့္စိမ္း
ေမြးရက္တေန႔၊ မိတ္ေဆြေတြ႔ဆံု
ေက်းလက္ဓေလ့၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ
ေရာက္တတ္ရာရာ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာ
ျပံဳးကာရယ္ကာ၊ ေနရာမထ
ဓမၼသုခ၊ မဲဇာအနီး
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ ဖိတ္စာမကမ္း
သတိရသူ၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ား
သတင္းၾကားႏွင့္၊ လာေရာက္ၾကၿပီ
ေမြးရာအိမ္ႀကီး၊ ၿပိဳပ်က္စီးလည္း
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္၊ ပိေတာက္ပြင့္ႏွင့္
လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းႏွင့္၊ ကဗ်ာ၀ိုင္းႏွင့္
ဇာတိရန႔ံ၊ ထံုေမႊးဆဲကို။ ။

ဒဂုန္တာရာ။
(၃၊ ၆၊ ၉၄)

{Beauty မဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၁ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
{ ေတာင္းပန္ျခင္း ႏွင့္ ေက်းဇူးတင္႐ွိျခင္း။ ကိုေမာ္လင္းနဲ႔ ကိုမုတ္ေရ..... ဆရာတာရာ့ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပခ်င္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆင္ထားတဲ့ အလွအပေတြကို ဆြတ္ယူဆြဲသံုး လိုက္ရပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းခြင့္မသာလို႔ မေတာင္းႏိုင္တာကို နားလည္ သေဘာေပါက္ ေပးပါဗ်ာ။
ေလးစားစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္လ်က္၊ မာယာမဂၢဇင္း။}

သတင္းျပတိုက္ (၀၀၀၃)႐ွာေဖြစုေဆာင္းသူ- ဘိုဘိုလန္းစင္

စ၀္ခြန္ခ်ိဳအဆက္အသြယ္ရၿပီ
(၁၄) ႏိုင္ငံကြန္ဖရင့္သို႔ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳကိုပင္ လႊတ္မည္
ရန္ကုန္၊ ေမလ (၆) ရက္၊ ၁၉၆၁

ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး စ၀္ခြန္ခ်ိဳႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ွိ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနတို႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေန၍ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ခဲ့ရသည္၌ ယေန႔ အဆက္အသြယ္ရ႐ွိၿပီဟု သိရသည္။

အဂၤလန္တြင္႐ွိပါသည္
၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳက မိမိအဂၤလန္တြင္ ႐ွိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ီနီဗာကြန္ဖရင့္သို႔ တက္ေရာက္ရႏ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေပးအပ္မည့္တာ၀န္ကို မိမိလက္ခံပါသည္။ ထမ္းေဆာင္ပါမည္ဟူ၍ ထိုေၾကးနန္း၌ ေဖာ္ျပပါ႐ွိၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရး႐ံုးသို႔ ေၾကးနန္းကို ပို႔ေပးလာသည္ ဟုဆိုသည္။


အစီရင္ခံ၏
ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနအတြင္း၀န္ မစၥတာဂ်ိမ္းဘဲရင္တန္က ၀န္ႀကီးေဒါက္တာ ဦးေအးေမာင္ထံ ေၾကးနန္းရ႐ွိေၾကာင္း လာေရာက္အစီရင္ခံသြားသည္ဟု သိရသည္။

အျခားလူမလႊတ္ေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ ေလာျပႆနာၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖ႐ွင္းေရး ဂ်ီနီဗာ (၁၄) ႏိုင္ငံ အစည္းေ၀းသို႔ မူလက စီစဥ္သည့္အတိုင္း ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳကိုပင္ တက္ေရာက္ေစေတာ့မည္။ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနခ်ိန္က တျခားပုဂၢိဳလ္တဦးအား ရာထားခ်က္ကို ျပန္လည္ ပယ္ဖ်က္လိုက္ၿပီဟု သိရသည္။

(လူထု၊ အမွတ္- ဃ (၃၄၆)၊ ၁၉၆၁ ခု၊ ေမလ၊ ၇)

xxxx xxxx xxxx

ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးေတြထဲမွာ ၀န္ႀကီးသက္အ႐ွည္ဆံုး (၁၁ ႏွစ္) စ၀္ခြန္ခ်ိဳ (၁၉၁၂- ?) ဟာ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့သူပဲလို႔ ဆိုရမယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ မဟာေဒ၀ီနဲ႔ ေတြ႔တုန္းေတြ႔ခိုက္ ႏိုင္ငံျခားေရးနဲ႔ ႐ွမ္းျပည္နယ္၀န္ႀကီးဆိုတဲ့ တာ၀န္ေတြကို ေမ့ထားခ်င္မွာ ေပါ့။ ဒီ ေမဘယ္လ္ ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ လက္ထပ္တုန္းကလည္း သူ႔ဖခင္က သေဘာမတူလို႔ မိုးမိတ္ျပန္သြားရသတဲ့။ ေရာက္ၿပီးမၾကာမီ ခမည္းေတာ္ဆံုးလို႔ ေစာ္ဘြား အ႐ိုက္အရာ ဆက္ခံရၿပီး ဇနီးသည္ကိုလည္း ဒီေခၚလိုက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေမဘယ္က ဘိလပ္ျပန္ေနပါတယ္။ စ၀္ခြန္ခ်ိဳ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ထိမ္းသိမ္းရာက ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ေနာက္လည္း ဇနီးသည္႐ွိရာ အဂၤလန္လိုက္သြားၿပီး ဟိုမွာပဲ ဆံုးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မဟာသေရစည္သူ ဂ်ိမ္းစ္ဘဲရင္တန္ (ICS)(၁၉၁၁-?) ဟာ အျမဲတမ္းအတြင္း၀န္၊ သံအမတ္စတဲ့ ရာထူးေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနမွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ (၁၉၄၂- ၁၉၆၅) ထမ္းေဆာင္သြားတဲ့ ၀ါရင့္အမႈထမ္းပါ။ ေဒါက္တာဦးေအးေမာင္ (၁၈၈၉-?) ကေတာ့ ေ႐ွ႔ေနခ်ဳပ္၊ တရား၀န္ႀကီး၊ ၀န္ႀကီး စတဲ့ ရာထူးႀကီးေတြ ကိုင္သြားတဲ့ ဥပေဒပါရဂူပဲ။

ဘိုဘိုလန္းစင္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၂
{၂၀၀၄၊ စက္တင္ဘာလထုတ္ ႐ြက္ႏုေ၀ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

သတင္းျပတိုက္ (၀၀၀၂)႐ွာေဖြစုေဆာင္းသူ- ဘိုဘိုလန္းစင္

ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး႐ွာပံုေတာ္
သံႀကိဳးလည္းမရ၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္းမသိ ျဖစ္ေနျခင္း
ရန္ကုန္၊ ေမလ (၂) ရက္၊ ၁၉၆၁

ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး စ၀္ခြန္ခ်ိဳအား ႐ွာပံုေတာ္ႀကီးျဖင့္ ႐ွာခဲ့ေလသည္။ ယေန႔အထိ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိရ။ စံုစမ္း၍မရပါဟူ၍ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန အျမဲတမ္းအတြင္း၀န္ ဂ်ိမ္းဘဲရင္တန္က ေခတၱႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးေအးေမာင္ထံ အစီရင္ခံ႐ွာသည္ဟု သိရသည္။



သံႀကိဳးလည္းမျပန္လာ
၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳမွာ အဂၤလန္ျပည္႐ွိ ၀န္ႀကီးကေတာ္ ကားတိုက္ခံရသည္ဆို၍ ခြင့္ယူၿပီး အဂၤလန္သို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း ကာလၾကာေသာအခါ၌ ျမန္မာျပည္ အတြင္း၊ ၀န္ႀကီးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ျပႆနာမ်ားေပၚလာ၍ အစိုးရက သံႀကိဳး႐ိုက္၍ ေခၚခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သံႀကိဳးစာ ျပန္မရခဲ့။

လက္ေလွ်ာ့ၿပီ
ထို႔ေၾကာင့္ ေခတၱႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးေအးေမာင္က ၀န္ႀကီး စ၀္ခြန္ခ်ိဳ ဘယ္အရပ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ေတြ႔ေသာ္ ျပန္လာရန္အတြက္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနသို႔ တာ၀န္ ေပးသည္။ ၀န္ႀကီးဦးေအးေမာင္၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ စံုစမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္ေရာက္ေန သည္လဲ မသိရ။ သံႀကိဳးလည္း မျပန္လာႏွင့္ ေနာက္ဆံုးလက္ေလွ်ာ့ရေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္႐ွိလာၿပီး ယေန႔တြင္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္က အထက္ပါအတိုင္း အစီရင္ခံလာျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။


(လူထု၊ အမွတ္-ဃ) (၄၃၁)၊ ၁၉၆၁ ခု၊ ေမလ ၃ ရက္)

{၂၀၀၄၊ စက္တင္ဘာလထုတ္ ႐ြက္ႏုေ၀ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

သတင္းျပတိုက္ (၀၀၀၁)႐ွာေဖြစုေဆာင္းသူ- ဘိုဘိုလန္းစင္

ဆရာျမမ်ိဳးလြင္ အိမ္အေဖာက္ခံရျခင္း။
၂ ေထာင္ေက်ာ္ဘိုး ပါသြားေသာ္လည္း ရဲကိုမတိုင္လိုေတာ့
မႏၱေလး၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၃၊ ၁၉၅၆။

ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔ ညပိုင္းအခ်ိန္က မႏၱေလးၿမိဳ႔ ၫြန္႔ေပါင္းေစ်း၊ ရဲဌာနာအပိုင္ ၃၄ လမ္း၊ ေညာင္ဇင္တန္းရပ္႐ွိ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာမ်ားအသင္းႏွင့္ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ားအသင္း ဥကၠဌႀကီး ဆရာႀကီးျမမ်ိဳးလြင္၏ ေနအိမ္ အေ႐ွ႔ဘက္ေခါင္းရင္းမွ ဆရာႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္ႏွင့္ ဆရာကေတာ္ ေဒၚေဒၚေသာင္းတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနခိုက္ ထုထရံကို ထက္ျမက္ေသာ္ ဓားျဖင့္လွီးေဖာက္၍ အိမ္အတြင္း႐ွိ အဘိုးေငြ စုစုေပါင္း ၂ ေထာင္ေက်ာ္တန္ ေငြဖလာႀကီးမ်ားႏွင့္ အဘိုးတန္ အ၀တ္အထည္မ်ားအား ေဖာက္ထြင္းခိုးယူသြားျခင္း ခံရ ေၾကာင္း။



အေမာအဖတ္တင္မည္
ဆရာႀကီးကမူ အမႈကို ဌာနသို႔ မတိုင္လိုေတာ့ေၾကာင္း။ တိုင္တန္းကလည္း အေမာသာ အဖတ္တင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။

မႏွစ္ကလည္း ခံခဲ့ရသည္
မည္သို႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ကလည္း ေဖာက္ထြင္းခိုးယူျခင္းခံရသျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ ရဲဌာနသို႔ သြားေရာက္တိုင္တန္းေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် ထူးျခားမႈ မ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တပည့္တပမ္း သတင္းေထာက္မ်ားအား ေျပာျပေၾကာင္း။

(၁၄၊ ၁၂၊ ၅၆ လူထုသတင္းစာ အမွတ္ ၈၇၁)

{၂၀၀၄၊ စက္တင္ဘာလထုတ္ ႐ြက္ႏုေ၀ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မ်ိဳးေစ့ျပန္ဆိုသူ- ေနလက္

ငါဟာ
မႈံရီမိႈင္းျပ
ပူေႏြးစြတ္စိုတဲ့ေနရာ
ေျမဆီကိုစား၊ မိုးေရကိုေသာက္
ငါ့ခႏၶာငါတည္ေဆာက္
ခရီးတေထာက္
ေကာင္းျမတ္တဲ့ မဂၤလာ
တရားအလၤကာေတြသာေပါင္းစု။



ဒီည
ေအးျမမိုးစက္တို႔ ေျဖးေျဖးညႇင္း
ေျမေအာက္လႊာသို႔ သက္ဆင္း
ညီကိုေနာင္ရင္း မိတ္ေဆြသင္းပင္းတို႔ေရ
ကာလဆိုးဒဏ္
ၾကံ့ၾကံ့ခံ
ရာသီထဲက ရာသီအစစ္နဲ႔
လွပစြာ ေဟာ့ဒီေျမျပင္ေပၚမွာ ေျခစံုရပ္မယ္။

ဘ၀ဥခြံထဲ
စြဲျမဲစြာတိုးထြက္
အံတုေဖာက္ထြက္သလိုမ်ိဳး
သင့္အျဖဴေရာင္ ေျခေထာက္အသစ္နဲ႔
ဒီလိုအေညႇာင့္အစစ္ကေလးေတြ
ေရာင္ျခည္မွ်င္ ေနအစြမ္းနဲ႔
အျပံဳးပန္း ေ၀ေ၀ဆာ
သင့္ကမၻာ ငါ့ကမၻာ
လူသားအားလုံးရဲ႔ကမၻာ
ႏိုင္ငံတကာကမၻာ့ရင္ျပင္ေပၚမွာ။ ။
ေနလက္
(ေနာ္ေ၀ကဗ်ာဆရာ Inger Hagerup ၏ Froet ကဗ်ာအား ဆီေလွ်ာ္စြာ ျပန္ဆိုသည္)

အတြင္းေၾကေရးသူ-ကိုမိႈင္း

ဘာသိဘာသာ ကုန္လြန္သြားတဲ့
လူ႔သက္တမ္း ထက္၀က္ေက်ာ္ဟာ
သမားေတာ္ႀကီးလို....
က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ သူ႔ဘ၀တဖဲ့ကို
စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတခါခါ။


ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေ႐ြး၀တ္ခဲ့တဲ့
ဖို၀င္ငွက္ ေတာင္ပံ
ထင္ထားတာထက္
မာယာေတြ သိပ္သည္းေနပံုက
႐ွိစုမဲ့စု သိကၡာေလး
တြင္းထဲၿပိဳဆင္းၿပီး
ဘ၀ကို လုပ္ၾကံလုလု။

ေတာ္ေသးရဲ႔
ထြက္ေျပးစရာဆိုလို႔
အဲဒီ
ျဖစ္တည္မႈ တဟီတီမွာေတာင္
ေထြျပားျခင္းေတြ
စမ္းသပ္ေပါက္ကြဲ ၀႐ုန္းသုန္းကား။

ကိုမိႈင္း။
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၇)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၆]