အေမလူထုေဒၚအမာ (သို႔မဟုတ္) မဟာႏွင္းဆီေရးသူ- ထြန္း၀င္းၿငိမ္း္

(တစ္)

လေရာင္၏ ေအးျမမႈကို ခံစားရသည္မွာ သတၱေလာက တခုလံုးျဖစ္၏။
ေနမင္း၏ ပူျပင္းမႈကို ရင္ဆိုင္ရသည္မွာ ကမၻာေလာကတခုလံုး ျဖစ္၏။
ကႏၱာရအလယ္မွ ႀကီးမားေသာ အရိပ္ကိုေပးသည့္ သစ္တပင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည့္အခါ ခရီးသြားတို႔သည္ ထီးမ႐ွိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရေခ်သည္။ ဤအရိပ္ေအာက္၌ ခရီးသည္တို႔ စုေ၀းခဲ့ၾက ၏။ ဘ၀ခရီးတေထာက္၌ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရန္ အားသစ္ျပည့္ေစခဲ့၏။ ႀကီးမားေသာ ဥာဏ္ပညာ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာအသိ၊ ခိုင္က်ည္ေသာ အဘိဓမၼာတို႔ျဖင့္ ခရီးတာကို ျဖတ္သန္းေစခဲ့ ၏။ အရိပ္ျဖာယွက္ေသာ အပင္သည္ ေလထုကို သန္႔စင္ေပး၏။ ေျမဆီကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့၏။ အသစ္အသစ္ေသာ အရိပ္ပင္မ်ားစြာကို ႐ွင္သန္ေစခဲ့၏။
ကႏၱာရကို အလို႐ွိသူတို႔သည္သာ အရိပ္မဲ့ျခင္းကို တပ္မက္ၾကသည္ဟု ဆိုရမည္သာ။



(ႏွစ္)

ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ဤသတင္းကို မၾကားလိုပါ။
ဤခရီးစဥ္ကို မသြားလိုပါ။
သို႔ေသာ္ ၾကားခဲ့ရေလၿပီ။ သြားခဲ့ရေပသည္။
ဤသတင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အား စတင္ေျပာသူမွာ ျဗဴတီမဂၢဇင္း ဒါ႐ိုက္တာ မအိအိၿငိမ္း ျဖစ္၏။ "အစ္ကိုေရ... အေမလူထုေဒၚအမာ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ ဒီေန႔မနက္ ၈ နာရီ ၃၇ မိနစ္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုရဲမိုး ဖံုးဆက္ၿပီး လွမ္းေျပာတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၢဇင္းအေနနဲ႔ ဘာလုပ္ၾက မလဲလို႔ အစ္ကိုလည္း စဥ္းစားေပးပါဦး"
မအိစကားသံဆံုးသည္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားထံ အေၾကာင္းၾကားျဖစ္သည္။ ဤသတင္း စတင္ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေတာင္တခု ၿပိဳလဲသံ ၾကားလိုက္ ရသလိုမ်ိဳး ခံစားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ ရတနာတခုခု ဆံုး႐ႈံးသြားရသလိုမ်ိဳး နင့္ဟာေနသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ျဖစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္။သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ၾကံဳႀကိဳက္ရသည့္အခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သိပ္ၿပီး မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အေမ့ကို ခ်စ္ေသာသူတို႔ အားလံုး ၀မ္းနည္းၾကေပလိမ့္မည္။
အေမသည္ လူအမ်ားကို ခ်စ္ခဲ့သည္။
လူအမ်ားစု၏ အေရးကို သူ႔အေရးဟု သေဘာထားသည္။
သူေရးသမွ် သူေျပာသမွ်မ်ားသည္ လူအမ်ားစုႀကီး၏ ေခၽြးစက္ႏွင့္ အိပ္မက္အၾကား တံတား တစင္းၿပီးတစင္း ထိုးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ေနထိုင္ရာ ေဒသကို ခ်စ္တတ္ေစရန္ ေျပာျပသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ေသာ သဘင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ႐ွင္မ်ား အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ဖြဲ႔သည္။ သာသနာ့တန္ေဆာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေထ႐ုပတၱိကို ျပဳစု၍ ဘာသာ၊ သာသနာကို ဦးခိုက္သည္။ အေမ့ေ႐ွးစကားျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို သိမ္ေမြ႔ ေစသည္။ ျဗဟၼစိုရ္နာေရးကူညီမႈအသင္း ထူေထာင္၍ လူမ်ားစု၏ ပရိေဒ၀မ်ားကို လေရာင္ ဆမ္းေစခဲ့သည္။ အေမဖြဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္မွ ကဗ်ာစာသားမ်ားလိုပင္-

- ႏွမ္းကို ရင့္ေအာင္
ပြင့္တဲ့ေန
အေမ။ ။
- ႐ြက္ကိုေဖာင္းေအာင္
တိုက္တဲ့ေလ
အေမ။ ။

ဆိုသကဲ့သို႔ အေမသည္ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစင္း၏ စရဏအတိုင္း ဤေလာကအား ခ်စ္ခဲ့ေပ၏။ ယခုေတာ့ အေမသည္ ေလာကႀကီးအား ခြဲခြါသြားေခ်ၿပီ။ ေျမ၀သုန္၏ ဂုဏ္ျပဳအပ္ေသာ စာရင္းတြင္ အေမ့အမည္ကို ကမၺည္းတင္လိုက္ၾကေပေရာ့။

(သံုး)

သည္ႏွစ္ ဧၿပီလသည္ ခါတိုင္းႏွစ္ထက္ ပို၍ပူသည္။
ရန္ကုန္တြင္ သၾကၤန္မိုးေျပးကေလး အေစာ႐ြာခဲ့သျဖင့္ ေ႐ႊ၀ါပိေတာက္တို႔ အပြင့္ဦး သလို အေႂကြေစာၾကသည္။ ေ၀ရီေနေသာ ပိေတာက္ရနံ႔မ်ား ၾကားထဲတြင္ အေမ့စ်ာပန အတြက္ မႏၱေလးသြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ျဗဴတီမဂၢဇင္းတိုက္မွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ျဖင့္ အေမ့အတြက္ ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း လိုက္လံစုစည္းသည္။ အျခားမဂၢဇင္းတိုက္မ်ားမွလည္း ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း စုစည္းၾကသည္။ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ မႏၱေလးသြားမည့္ အစီအစဥ္မ်ား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က သတင္းၾကားၾကားခ်င္း မီရာ ကား၊ ရထားတို႔ျဖင့္ သြားၾကေလၿပီ။ သၾကၤန္ရက္နီးသျဖင့္ အေ၀းေျပးကားႏွင့္ ရထားတို႔မွာ လက္မွတ္မလြယ္ႏိုင္ဟု ၾကားရသည္။ အခ်ိဳ႔က ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားၾကသည္။ ျဗဴတီအေနႏွင့္ အေမ့စ်ာပနတြင္ ေ၀ငွရန္ အေမ့ဘ၀ႏွင့္ စာေပရက္စြဲမ်ားပါေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္ ေဆာင္႐ြက္သည္။
ဆရာယဥ္မင္းပိုက္မွ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကား ေရးမည္ဟု ၾကားရသည္။ သရဖူမဂၢဇင္းမွ ကိုရဲ၏ ကမကထ ျပဳမႈျဖင့္ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ကိုရဲတို႔ ပန္းခ်ီေမာင္ညိဳ၀င္းထံ အေရာက္သြား ကာ အေမ့ပံုတူကို ေရးခိုင္းၾကေတာ့သည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္းက တညလံုးေရးသည္။ အေမ့ပံုတူကို ေရးေနစဥ္ စိုး၀င္းၿငိမ္းက ဗီဒီယိုကင္မရာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္သည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္း ပန္းခ်ီေရးေနစဥ္ စိုး၀င္းၿငိမ္းက "အေမ့အတြက္ ဆရာအမွတ္တရ တခုခု ေျပာေပးပါ" ဟုဆိုသည္။ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္းသည္ ရဲတင္းေသာ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အေမ့အျပံဳးကို ပံုေဖာ္ရင္းက "ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ ကြာဟျခင္းေတြအတြက္ တံတားတစင္းေတာ့ က်ိဳးခဲ့ၿပီေပါ့ကြာ" ဟု ဆိုသည္။ ထိုေန႔က ပိေတာက္ရန႔ံမ်ားကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလညႇင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရင္တြင္းမွ အပူကို ေအးျမႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ပိေတာက္ႏွင့္ ေလညႇင္းတို႔ ငိုေႂကြးၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ထိုေန႔သည္ မဟာႏွင္းဆီတပြင့္ ေႂကြလြင့္ေသာေန႔ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္။

(ေလး)

အေမ့စ်ာပနကို ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔၊ မနက္ ၁၀နာရီတြင္ ၾကာနီကန္သုႆန္၌ မီးသၿဂႋဳဟ္ မည္ဟု ၾကားရသည္။ ရန္ကုန္မွ အေမလူထုေဒၚအမာကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသူအခ်ိဳ႔က ၇ ရက္ေန႔ ကတည္းက သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားျဖစ္ေသာမွာ ၈ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုသည္မွာ အားလံုး ၁၃ ေယာက္၊ ဟိုင္းေအ့စ္ ကားတစီးစုငွားၿပီး သြားျဖစ္ၾကသည္။ တိုးတက္ေရးဦးအုန္းျမင့္၊ အဖြားေဒၚခင္ေမ၊ အစ္မေဒၚေဒ၀ီ (ေတာ္ဘုရား ကေလး ဦးေအာင္ေဇ၏ ဇနီးႏွင့္သမီး)၊ ဆရာေမာင္၀ံသ၊ ဆရာထက္ျမက္၊ ေဒါက္တာတင္စံဦး၊ ဦးမိုး၀င္း၊ ေဒၚခင္ညိဳလြင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္၊ ဒါ႐ိုက္တာသွ်ိဳႀကီး၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း၊ ဒီဇိုင္းစိုး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဆရာေမာင္ညိဳ၀င္း၊ ဆရာယဥ္မင္းပိုက္တို႔ ေရးဆြဲေသာ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
အေမ့စ်ာပနကို ယခုသြားၾကသူတို႔သည္ ႏွစ္စဥ္လိုလို အေမလူထုေဒၚအမာ၏ ေမြးေန႔ပြဲကို လာေရာက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အေမ့အေပၚ၌ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေလးစားခင္တြယ္ ၾကသူမ်ားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ႏို၀င္ဘာက အေမ့အသက္ ၉၂ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ေတာင္ၿမိဳ႔ မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္မွာ က်င္းပစဥ္ကလည္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ႏွစ္စဥ္ အေမ့ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွ စာသမားမ်ား ဆံုစည္းေလ့႐ွိေသာ အစဥ္အလာကို အမွတ္ရေနမိသည္။ ေတာင္သမန္၊ ဦးပိန္တံတား၊ မယ္ဇယ္ပင္တန္း၊ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ဦးပညာ၊ အေမေကၽြးခဲ့ေသာ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္ ႏွင့္ ၁၉၈၅ အလြန္ႏွစ္ကာလမ်ား....။
အေမလူထုေဒၚအမာ၏ အသက္ ၇၀ ေျမာက္ေမြးေန႔ကို ၁၉၈၅ ႏို၀င္ဘာ ၂၉ မွစ၍ ေတာင္သမန္ အင္းေစာင္း႐ွိ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတြင္ စတင္ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ အင္း၀သား ကဗ်ာဆရာႀကီးတဦး၏ အဆိုအရ "အုတ္႐ိုးကို ထံုး႐ိုက္ၿပီး ငါတို႔ ႐ံုးစိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေပါ့ကြာ" ဟု ေျပာေလ့႐ွိသည္ကို သတိရမိေတာ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က အေမ၏ "ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား" စာအုပ္ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေငြရတု အထိမ္းအမွတ္ပြဲကို ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အေမ့စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အခ်ိဳက စာတမ္း ဖတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ေ၀ဖန္ေရး ေပးၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုသည္။ အခ်ိဳ႔ အမွတ္တရ စကားေျပာၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနား၏ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္တြင္ အေမက သူ႔စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားၾကသူ အားလံုးအတြက္ ေျဖၾကားမႈကို တထိုင္တည္းႏွင့္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္၊ သမိုင္းေၾကာင္းအကိုးအကား၊ ရပ္တည္ခ်က္အျမင္မ်ားႏွင့္ ေျပာၾကားသြား ပံုကို ေတြ႔ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ အျခားမည္သည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္မွ မေတြ႔ရဖူးေသာ အေတြ႔အၾကံဳတခု ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။
"ကၽြန္မက ဒီစာအုပ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာက သဘင္သည္ဆိုတာ ဖက္ခြက္စား ေအာက္တန္းစားေတြလို႔ ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ အေတြးအေခၚေတြကို ေျပာင္းလဲ ေစခ်င္တာက တေၾကာင္း၊ သူတို႔ဟာ ျပည္သူေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေနၾကတဲ့ အႏုပညာ သည္ ေတြျဖစ္လို႔ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကသူေတြအျဖစ္ တင္ျပခ်င္တာေၾကာင့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္ မ်ားကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ" ဟု အေမက ေျပာခဲ့သည္။ စာေရးေသာအခါမွာလည္း စာဖတ္သူ အေပၚမွာ ထားသည့္ ေစတနာသည္ အေရးႀကီးေၾကာင္း အေမက စေနစာေပ၀ိုင္း အထုပၸတၱိစာေပစာတမ္း ၁၉၇၅ မွာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။
"စာေရးတဲ့ေနရာမွာ စာဖတ္မယ့္လူအေပၚထားတဲ့ ေစတနာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ စာဖတ္မယ့္ လူေတြအေပၚ ကိုယ့္ဘက္က ေစတနာ သန္လည္းသန္ရပါတယ္။ ေစတနာ မွန္လည္းမွန္ရပါတယ္။ ကိုယ္တတ္တာ ျပခ်င္လို႔၊ ကိုယ္သိတာ ႂကြားခ်င္လို႔၊ ကိုယ့္ကို စာဖတ္တဲ့လူေတြ အထင္ႀကီးေစခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ေစတနာမ်ိဳးနဲ႔ ေရးရင္ စာေကာင္းမထြက္ တတ္ပါဘူး စာႂကြားေတြပဲ အထြက္မ်ားတတ္ပါတယ္။ အမွန္ကို သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ သက္ဆိုင္ရာကို စံုစံုလင္လင္ သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဟာ သတင္းစာသမားတေယာက္ရဲ႔ ေစတနာပါပဲ။ ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ေတြမွာ အဲဒီေစတနာေတြ ပါပါတယ္"


(ငါး)

မႏၱေလးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ တညလံုး ေမာင္းႏွင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားမွာ နံနက္ (၈)နာရီေလာက္တြင္ ၿမိဳ႔သို႔ စတင္၀င္ေခ်ၿပီ။ (၈)နာရီခြဲေလာက္တြင္ အေမလူထုေဒၚအမာ၏ ႐ုပ္ကလပ္ထား႐ွိရာ ၈၃x၈၄ လမ္းၾကား ၃၂ လမ္းမွ ေဒါက္တာ ေဒၚသန္းရင္မာ (ဘိုဘိုလန္းစင္၏မိခင္) ၏ ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ၾကသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔တြင္ ယာယီမ႑ပ္ထိုးထား သည္။ ထိုင္ခံုမ်ား အစီအရီ ခ်ထားကာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ သူမ်ား၏ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ၊ ပန္းျခင္းမ်ားက မ႑ပ္၏ ေနရာအႏွ႔ံ၌ ျပည့္ေနသည္။ အိမ္တြင္း၌ အေမ့႐ုပ္ကလပ္ေ႐ွ႔တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားက သရဏဂံုတင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့သားသမီးေျမးမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ားအား လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ႐ွိၾကသည္။
အေမသည္ ခုတင္ထက္၌ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ အေမ့႐ုပ္ကလပ္ ကို ဇာေပါင္းမိုးျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ အိမ္ေ႐ွ႔မ႑ပ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားမွ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ပုဂၢိဳဟ္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ အေမႏွင့္ပါတ္သက္၍ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ သက္ေတာ္႐ွည္ စာေပမိခင္ႀကီး၏ ဂုဏ္ထူး ၀ိေသသအသီးသီးကို လြမ္းစိတ္ႏွင့္ က်ိတ္၍ ေၾကကြဲေနၾကေပသည္။
မ႑ပ္ေ႐ွ႔တြင္ ေထာင္ထားေသာ ပန္းခ်ီေမာင္ညိဳ၀င္း၏ လက္ရာ အေမ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကား ႏွင့္ အမွတ္တရဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံေနၾကေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ စ်ာပနကို လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို လက္ကမ္းစာေစာင္ ေ၀ေနၾကေသာသူမ်ားကလည္း မ႐ွား။ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း တင္ၾကသူေတြမွာလည္း အမ်ားသား။ သရဏဂံုတင္ၿပီး၍ သံဃာေတာ္မ်ား ျပန္ႂကြသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစုသည္ အေမ့အား ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ပကတိ တည္ၾကည္ေအးၿငိမ္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ႏႈတ္ဆက္ ေနသေယာင္။ အေမ့ထံမွ ဆံုးမစကားတခုခု ၾကားရေလမလားဟု စိတ္ထဲ ျဖစ္မိလိုက္သည္။
တရား႐ွိသူတဦး၏ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္႐ွိခဲ့ေလၿပီ။ တရားမင္သူတို႔ အေမ့ကို မေမ့ရက္ႏိုင္ၾကေတာ့။


(ေျခာက္)

မႏၱေလးၿမိဳ႔၏ အ၀ါေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွ မဟာႏွင္းဆီတပြင့္၏ စ်ာပနခရီးကို စတင္ခ်ိန္၌ နံနက္ (၁၀)နာရီခန္႔႐ွိၿပီ ျဖစ္သည္။ စ်ာပနယာဥ္သည္ ၃၂ လမ္းအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ၈၄ လမ္းဘက္သို႔ ဆင္းၿပီး ေတာင္ဘက္သို႔ ေကြ႔သည္။ ၃၃ လမ္းအတိုင္း အေ႐ွ႔ဘက္သို႔ တက္သည္။ ၈၄ လမ္းႏွင့္ ၃၃ လမ္းေဒါင့္မွ လူထုတိုက္အား အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခိုင္းျခင္းလားဟု ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေ႐ွ႔ဆံုးမွ ပိြဳင့္ထြက္ၾကေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ အစီးေရ ေလးငါးဆယ္ေလာက္႐ွိမည္ ထင္သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားေနာက္မွ မိသားစု၀င္မ်ား၏ ကား ၄, ၅ စီး လိုက္ပါကာ ထို႔ေနာက္မွ စ်ာပနယာဥ္ လိုက္ပါသည္။ လမ္း ၈၀ သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေျမာက္စူးစူးသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ၿပီး အေမတို႔ စာသဘင္ပြဲ ဆင္ယင္ခဲ့ရာ ဓမၼဗိမာန္ေ႐ွ႔မွ နန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုး၏ က်ံဳးအေနာက္ဘက္ လမ္းအတိုင္း စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔။
မႏၱေလး၏ ၿမိဳ႔မိၿမိဳ႔ဘသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ အေမ့စ်ာပနမို႔ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား၏ လိုက္ပါပို႔ ေဆာင္မႈ မနည္းလွ။ အခ်ိဳ႔က ကားႏွင့္ပို႔ၾကသလို၊ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ပို႔ၾကသူလည္း အေတာ္မ်ား သည္။ တခ်ိဳ႔မွာ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေျပးထြက္လာၾက၍ လမ္းနေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ဗာဒံပင္ရိပ္ေအာက္မွ စီတန္းကာ အေမ့စ်ာပနကို ဂါရ၀ ျပဳၾကသည္။ စ်ာပန ယာဥ္တန္း ျဖတ္သြားရာ လမ္းေဘး၀ဲယာ႐ွိ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ေစ်းဆိုင္မ်ား၊ မဂၤလာခန္းမႏွင့္ လမ္းေဘး၌ ေရခ်ိဳးကန္တြင္ က်ံဳးေရခ်ိဳးေနၾကေသာ မိသားစုမ်ားပါမက်န္ အေမ့စ်ာပနကို တကူးတက ရပ္ၾကည့္ၾကသည္။ က်ဳံးေရကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလၫႇင္းက အေမ့အား မႏၱေလး၏ ေနာက္ဆံုးသတင္းကို ေျပာျပေနမည္လားမသိ။ အေမေျပာခဲ့သလိုပင္ "ျပည္သူ လူထုကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ေတြကိုသာ ျပည္သူလူထုက တကယ္ခ်စ္ၾကတာပါ" ဆိုသည့္စကားမွာ အေမ့စ်ပနျမင္ကြင္းက သက္ေသခံေနသလိုပင္။
လူ႔အဖြဲအစည္း အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္းအတြက္ အျမဲတမ္းေတြးေန ေရးေနေသာ အေမသည္ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးစဥ္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေခြးဋီကာမွ "ေနေသာင္းေထာင္ အေရာင္မၫႇိဳးသလိုပ၊ ေျပေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ မ ကိုးရယ္လို႔၊ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္တမ်ိဳးရယ္ႏွင့္" ဆိုသည့္အပိုဒ္မွ ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ စာသား ကို ေျပေကာင္းေအာင္ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ ေ႐ြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိသည္။
စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ က်ံဳးေျမာက္ဘက္မွ ေ႐ွ႔ဘက္သို႔တက္ကာ မတၱရာသို႔ ထြက္ရာ လမ္းအတိုင္း ခ်ိဳးေကြ႔သြားသည္။ ညာဘက္တြင္ က်ဳံးေရျပင္ႏွင့္ နန္းၿမိဳ႔႐ိုး၊ အေ႐ွ႔ဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သုဓမၼာဇရပ္တန္း၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ မႏၱေလးေတာင္တို႔က စီးမိုး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ အေ႐ွ႔ဆီ၌ ႐ွမ္း႐ိုးမ ေတာင္တန္းျပာျပာႀကီးမ်ားက လြမ္းေမာစရာ။ မတၱရာသို႔ ထြက္ေသာ လမ္းအေကြ႔ေရာက္ခါနီးတြင္ စ်ာပနယာဥ္တန္းကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဟိုးအေ၀း အေနာက္က်ဳံး၏ ေတာင္ဘက္ထိပ္ မစိုးရိမ္မီးပိြဳင့္ အထိ ယာဥ္တန္းက မဆံုးႏိုင္ေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေ႐ွ႔ဆံုးက ကားမ်ားက အိုးဘိုအလြန္မွ နည္းပညာတကၠသိုလ္အနီးသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ စ်ာပနယာဥ္တန္းသည္ တဘက္ႏွစ္မိုင္႐ွိေသာ က်ဳးံႏွစ္ဘက္စာေလာက္ ႐ွည္လ်ားမည္ထင္ပါသည္။ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေ႐ွ႔သို႔ ေရာက္ ေသာအခါ တကၠသိုလ္အေဆာက္အအံု၏ ၀ရံတာမ်ားေပၚမွ ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားကို ေတြ႔ရသည္။ ယာဥ္တန္းသည္ ကပိုင္႐ြာႏွင့္ ေတာင္ၿပံဳးကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကာနီကန္သုႆန္ သြားရာလမ္းသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဘးတဘက္တခ်က္ လယ္ကြက္မ်ားထဲမွ ေကာက္စိုက္သမမ်ားက လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ေသာ ယာဥ္တန္းကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။
နံနက္ ၁၁ နာရီေလာက္တြင္ အေမ့စ်ာပနကို ၾကာနီကန္သုႆန္တြင္ မီးစတင္သၿဂႋဳဟ္ ပါသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ား မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ ၾကာနီကန္တြင္ ကားမ်ား လူမ်ား ျပည့္ ၾကပ္ေနေတာ့သည္။ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးဂါရ၀ျပဳျခင္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး၊ မီးသၿဂႋဳဟ္၍ ေန႔လည္တနာရီခြဲေလာက္တြင္ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္၌ အ႐ိုးျပာကို ေရေမွ်ာၾကမည္ဟု ၾကားသိရသည္။ သို႔ႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ၾကာနီကန္၌ပင္ အေျပးအလႊားေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ကာ ၿမိဳ႔ထဲသို႔ ေန႔လည္စာစားရန္ ထြက္ခဲ့ၾကေလသည္။


(ခြန္ႏွစ္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေနစဥ္ ကဗ်ာဆရာေမာင္နီဦးထံမွ ဖုန္းလာသည္။ အေမ့ အ႐ိုးျပာကို ေရေမွ်ာရန္ အေမ့မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္အတူ သူတို႔ ေဂါ၀ိန္ကို သြားၾကၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုကို ေစာင့္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေပးပါရန္ေျပာၿပီး ထမင္းစားျခင္းကို အျမန္လက္စ သတ္လိုက္ၾကကာ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္သို႔ သြားၾကသည္။
ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္၏ က်ိန္းစပ္ေနေသာ အလင္းတန္းမ်ား ေအာက္တြင္ ေဂါ၀ိန္ကို ေပြ႔ဖက္ထားေသာ ဧရာ၀တီသည္ လက္ပံပင္ႀကီးမ်ား၏ ေလတိုးသံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ႐ႊံ႕ ႏွစ္ေရာင္ျမစ္ေရျပင္၏ အဆင္ဒီဇိုင္းမ်ားထဲတြင္ ေရလိႈင္းၾကက္ခြပ္တို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ငွက္သမၺာန္ႏွင့္ ေမာ္ေတာ္မ်ားက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ႏွင့္ တာ႐ိုး၏ေအာက္ဖက္ တမံအေျခတြင္ ငိုက္ျမည္းေနၾကသည္။ တဘက္ကမ္းမွ မင္း၀ံေတာင္႐ိုးကအိေျႏၵႀကီးစြာ မ်က္လႊာခ်လ်က္။ ဧၿပီေကာင္းကင္၀ါ၏ လွပေသာ ရာဇ၀င္ကို ေရးထိုးခဲ့မည့္ အေမ၏ အ႐ိုးျပာ ေမွ်ာပြဲသည္ ေဂါ၀ိန္ကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။
ေမာ္ေတာ္႐ွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျပးအလႊား ဆင္းသြားၾကခ်ိန္မွာ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ႐ွိေပၿပီ။ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုထဲမွ အသက္ႀကီးသူတို႔ ကားေပၚေနခဲ့မည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အသက္ ၉၀ ႐ွိၿပီ ျဖစ္ေသာ တိုးတက္ေရး ဦးအုန္းျမင့္သည္ လူငယ္တေယာက္ပမာ ဦးမိုး၀င္းႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳလြင္တို႔ႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ ေပၚသို႔ လိုက္လာသည္။ သူသည္ အေမလူထုေဒၚအမာထက္ အသက္ ၃, ၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ငယ္သည္။ အေမ့ေမြးေန႔ပြဲသို႔ ႏွစ္စဥ္လိုလို ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ အေမဆံုးသည့္သတင္း စၾကားရသည္ႏွင့္ ယခုခရီးစဥ္ကို သြားဖို႔ စိတ္အထန္ဆံုးမွာလည္း အဘဦးအုန္းျမင့္ ပင္ျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အတြက္ က်န္းမာေရးအေျခအေန စိုးရိမ္သျဖင့္ အဘလိုက္ဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလားဟု ေမးမိစဥ္က "အိမ္မွာေနရင္လဲ ေသခ်င္ေသမွာပဲ၊ လမ္းမွာလည္း ေသခ်င္ ရင္ ေသသြားမွာပဲ၊ အဲဒါေတြ စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ သြားျဖစ္ေအာင္သြားဖို႔ စီစဥ္စရာ႐ွိတာ စီစဥ္ၾကစမ္းပါ" ဟု ေျပာသည္။ အဘဦးအုန္းျမင့္သည္ အေမလူထုေဒၚအမာ အေပၚ၌ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ သတင္းစာပညာအရ၊ စာေပ၀ါအရ အလြန္တန္ဖိုးထားသူ ျဖစ္သည္။
အ႐ိုးျပာေမွ်ာမည့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ေရာက္ရန္ ကမ္းကပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ ၃ စင္း ေလာက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ သြားရသည္။ ေမာ္ေတာ္တခုႏွင့္တခုက အ႐ြယ္အစား မတူ၊ ပံုသ႑န္ မတူ၊ အေနအထား မတူၾကသျဖင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ထားေသာ ကုန္းပတ္မ်ားေပၚသို႔ ေက်ာ္ခြ၍ သြားရသည္။ အဘဦးအုန္းျမင့္သည္ လူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္မ်ားကို ေက်ာ္ခြၿပီး အေမ့ အ႐ိုးျပာေမွ်ာမည့္ ေမာ္ေတာ္ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေမ့သားသမီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးခင္ဂ်က္၀င္း၊ ေဒါက္တာေဒၚသန္းရင္မာ (ေဒါက္တာျမမဥၨဴ)၊ ေဒၚတင္၀င္း၊ ဦးၿငိမ္းခ်မ္း (ညီပုေလး)၊ ေဒၚတင္တင္၀င္း တို႔ႏွင့္ ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ မစုစုမာ၊ မျဖဴျပာ၊ မလင္းလင္းမြန္၊ ေမာင္ေအာင္ဘာေလ၊ မေ႐ႊျပည္စိုးတို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့သားႀကီးတဦးျဖစ္သူ ဦးသံေခ်ာင္း ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ ကိုဘိုဘို (ဘိုဘိုလန္းစင္)တို႔မွာ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ သူတို႔သည္ အေမ့အတြက္ အဖြားအတြက္ အေ၀းမွ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနၾကေပလိမ့္မည္။ ေလာက၀တၱရား ႏွင့္ မိခင္၀တၱရား ေက်ႁပြန္ခဲ့ေသာ အေမတဦး၏ စ်ာပနသို႔ အဘယ္သို႔ေသာ သားသမီးက လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ရန္ စိတ္ဆႏၵမ႐ွိဘဲ ေနပါမည္နည္း။ အေမသည္ သားေကာင္းမ်ားစြာ၊ ေျမးေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးဖြားခဲ့ေပသည္။
အေမသည္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာသလိုပင္ (၁) ဒါနပါရမီ (ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲတယ္)၊ (၂) သီလပါရမီ (သီတင္းသီလ ေစာင့္တယ္)၊ (၃) နိကၡမပါရမီ (ေတာထြက္တယ္)၊ (၄) ပညာပါရမီ (ပညာ႐ွာတယ္)၊ (၅) ၀ီရိယပါရမီ (ဇြဲလံု႔လ႐ွိတယ္)၊ (၆) ခႏၱီပါရမီ (သည္းခံတယ္)၊ (၇) သစၥာပါရမီ (စကားမွန္တယ္)၊ (၈) ေမတၱာပါရမီ (အမ်ားသူငါ ခ်မ္းသာပါေစ ေမတၱာပို႔တယ္)၊ (၉) အဓိဌာနပါရမီ (အျပစ္ကင္းေအာင္ဆံုးျဖတ္ေဆာင္႐ြက္တယ္)၊ (၁၀) ဥေပကၡာပါရမီ (သူစိမ္း သူက်က္မေ႐ြး အလယ္ထားၿပီး ေနႏိုင္တယ္) ဟုဆိုေသာ ပါရမီ ၁၀ ပါးထဲမွ ေတာထြက္သည္ မွလြဲ၍ က်န္ပါရမီ ျပည့္စံုခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
အေမ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္ေသာ အ႐ိုးျပာေမွ်ာပြဲတြင္ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အတူ ရန္ကုန္မႏၱေလးမွ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား၊ အေမ့ကို ေလးစားခ်စ္ခင္သူမ်ား ေရာက္႐ွိေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ပူျပင္းေသာ အညာရင္ခြင္ထဲမွ စိမ္းျမဧရာ၏ ေရလိႈင္းခတ္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔ မလိုက္ပါႏိုင္သူမ်ားက တာ႐ိုးထိပ္မွ ရပ္၍ လွမ္းကာၾကည့္ ေနၾကသလို ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းမွ လက္ပံပင္ႀကီးမ်ားကလည္း လွမ္းေမွ်ာ္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ေမာ္ေတာ္စက္သံ ျမင့္တက္လာၿပီး ျမစ္လယ္သို႔ စတင္ ခုတ္ေမာင္းလိုက္သည္။ အေမ့အ႐ိုးျပာ ထည့္ထားေသာ ေျမအိုးကို ပိတ္ျဖဴျဖင့္ထုပ္ကာ ေမာ္ေတာ္၀မ္းဗိုက္၏ အလယ္တြင္ စားပြဲခံုတလံုးျဖင့္ တင္ထားသည္။ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ၾကသူမ်ား၊ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ စုန္ရာမွ ေရဆန္သို႔တက္ကာ ခုတ္ေမာင္းလိုက္သည္။
အေမ့အ႐ိုးျပာအိုးကို သမီးႀကီး ေဒါက္တာ ေဒၚသန္းရင္မာ၊ ေဒၚတင္၀င္း၊ ဦးၿငိမ္းခ်မ္း (ညီပုေလး)တို႔က ေမာ္ေတာ္၏ ဘယ္ဘက္ခ်မ္းမွေန၍ ဧရာ၀တီ၏ ေရျပင္ထက္သို႔ ေျဖးၫႇင္းစြာ ေမွ်ာလိုက္သည္။ ျမစ္ဧရာေရအယဥ္သည္ အေမ့အ႐ိုးျပာအိုးကို ထမ္းကာ လိႈင္းေဘာင္ဘင္ မ်ားျဖင့္ ေအးၿငိမ္းရာအရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားေလၿပီ။ သဘာ၀အ႐ွင္ ဧရာ၀တီသည္ ျမင့္ျမတ္သည့္ နာမေတာ္အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေမ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဦးၫႊတ္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဂုဏ္ျပဳအပ္သူတို႔၏ စာရင္းတြင္ ကမၺည္းေမာ္ကြန္း ေရးသြင္းေလၿပီ။
အေမ့မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အေမ့ကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ား၏ ေၾကကြဲမ်က္ရည္စတို႔ျဖင့္ ဧရာ၀တီကို လိမ္းက်ံခဲ့ၾကသည္။ ထိုမ်က္ရည္စတို႔သည္ အေမ့ကို ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္ၾက သူတို႔၊ တရားမင္၍ ပုဂၢိဳလ္ခင္ၾကသူတို႔ ႏွင္းဆီတမ္းခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
မဟာႏွင္းဆီတပြင့္၏ အႏၱိမခရီးသည္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ ဧရာ၀တီကဲ့သို႔...။
ျမစ္မင္းဧရာ၏ ေအးျမေသာ ေရအလ်ဥ္သည္ အမိတိုင္းျပည္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လူ႔ေဘာင္ကို ျဖစ္ထြန္းေစရန္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ အေမ၏ ေအးျမေသာ စိတ္အလ်ဥ္သည္ အမိေျမအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္တရပ္ကို ရည္စူးခဲ့ေပ သည္။
သို႔အတြက္....
အေမသည္ သတၱေလာက တခုလံုးအတြက္ ေအးျမ႐ႊန္းလက္သည့္ လေရာင္ပမာ....။

ထြန္း၀င္းၿငိမ္း
၁၅-၀၄-၂၀၀၈။
{ ျဗဴတီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းခံပဲ မာယာမွာ ေဖာ္ျပ လိုက္တဲ့ အတြက္ စာေရးသူ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ ႏွင့္ ျဗဴတီမဂၢဇင္းတို႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ }