လူထုေဒၚအမာစ်ာပနမွတ္တမ္းေရးသူ-ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း

၉၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈။
မႏၱေလးၿမိဳ႔။


အစ္ကို
ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔က အဘြားဆံုးတယ္။ အဲဒီ သတင္းကိုေတာ့ အစ္ကိုလည္း ၾကားၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။
အဘြားက နံနက္ ၁ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ မႏၱေလးျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီး ႏွလံုးေရာဂါကုဌာန မွာ ဆံုးတယ္။ အဲဒီေန႔က Ludu Daw Ahmar pass away ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ ၂၁ ခု တယ္လီဖံုးထဲကို ၀င္လာတယ္။ ဦးညိဳက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖံုးဆက္တာ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဦးညိဳ ဆက္ခိုင္းလို႔ဆိုၿပီး ကိုေမာ္လင္းက လွမ္းေျပာတယ္။ ေနာက္ အစ္မေဒၚေဒ၀ီလည္း လွမ္းဆက္တယ္။ အဘြားဆံုးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးမွာ ႐ွိသမွ် တယ္လီဖံုး ေလးလံုးစလံုး ဆက္တိုက္မနားရေအာင္ကို ၀င္လာေတာ့တာပဲ။ သိတဲ့လူတိုင္းက အဘြားရဲ႔ နာေရးသတင္းကို လွမ္းေမးၾကတယ္။



ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ွိသမွ် အလုပ္ခ်က္ခ်င္း ျဖတ္ၿပီး မႏၱေလးကို သြားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုတာက ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔၊ ညေန ၃ နာရီက်မွပဲ ကားဘီးစလွိမ့္ ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီ့မတိုင္ခင္ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ လုပ္ခဲ့မွပဲ ဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး စာအုပ္ ၄ အုပ္ကို လူစုခြဲၿပီး စုေဆာင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။ လူ ၁၂၃ ေယာက္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တယ္။ စာေပနဲ႔လူမႈေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးသူခ်ည္းပါပဲ။
ကားေပၚဆန္႔သမွ် လူတင္ၿပီး မႏၱေလးကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေ႐ွ႔ခန္းမွာ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ ကိုမိုး၀င္း မဒံုတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ထိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနာက္က ဘဘဦးအုန္းျမင့္၊ ဆရာေမာင္၀ံသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္တန္းမွာ အဘြားေဒၚခင္ေမ၊ အစ္မေဒၚေဒ၀ီနဲ႔ ကိုထြန္း၀င္းၿငိမ္း ထိုင္တယ္။ အဲဒိေနာက္မွာ ဦးေလးဦးေမာင္ေမာင္ခင္၊ ဆရာဦးထက္ျမက္နဲ႔ ဆရာေလးေဒါက္တာတင္စံဦးတို႔ ထိုင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးတန္းကေတာ့ ကိုစိုး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ကိုညိဳထြန္းတို႔ေပါ့။ လူ ၁၄ ေယာက္ဆန္႔ လိုက္ေအ့ေပါင္မုံ႔ကားေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားဟာ ညေန ၄ နာရီမွာ ေထာက္ၾကံ့လမ္းဆံုကို လြန္ၿပီး၊ ရန္ကုန္ ဧရိယာက ထြက္ခဲ့တယ္။ ညေန ၆ နာရီမွာ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႔အ၀င္ လမ္းေဘးဇရပ္တခုမွာ ရပ္ၿပီး ညစာထမင္းကို မေမွာင္ခင္မွာ စားလိုက္ၾကတယ္။ မဒံု အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ယူလာတဲ့ ထမင္း ဟင္းအစံုအလင္နဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ ဇရပ္ေပၚမွာ ထမင္းလက္ဆံုးစားျဖစ္ၾကရင္း၊ အဘြားနဲ႔အတူ သြားျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခရီးေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ ၀မ္းနည္းမႈကိုယ္စီနဲ႔ ေသာကကို လြယ္ပိုးထားရတဲ့ ထမင္းလက္ဆံု စကား၀ိုင္းပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကားဟာ ညအေမွာင္ထုထဲကို ထိုးခြဲျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကားကလည္းေကာင္း၊ ဒ႐ိုင္ဘာကလည္း ကၽြမ္းက်င္လို႔ ခရီးတြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျဖဴးကို ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႔ ထမင္းဆိုင္မွာ ခဏ၀င္ထိုင္ၿပီး အေအးေသာက္၊ ႏႈတ္ဆက္၊ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ငူအလြန္က ပိုင္အိုးနီးယားဆိုင္မွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီေနာက္ တၿမိဳ႔၀င္ တၿမိဳ႔ထြက္နဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ခရီးလည္းတြင္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ တပ္ကုန္းအ၀င္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏ နားၾကျပန္တယ္။
ဒ႐ိုင္ဘာက နယ္ေ၀းခရီးက ျပန္လာစဆိုေတာ့ အေတာ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ခရီးသည္ထဲ မွာ ကူေမာင္းႏိုင္သူ ႏွစ္ေယာက္ပါေပမယ့္ သူ႔ကားနဲ႔ သူ႔ဒ႐ိုင္ဘာ၊ သူ႔အထာနဲ႔သူ ေမာင္းပါေစ ေတာ့ ဆိုၿပီး ခရီးတြင္သေလာက္ ေမာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးပန္းရင္ နားပါဦးဆိုၿပီး ေပ်ာ္ဘြယ္ အလြန္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာကို နာရီ၀က္ေလာက္ ခဏ အိပ္ခိုင္းလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေနာက္ မိတၳီလာကို ၄ နာရီခြဲေလာက္ မနက္လင္းအားႀကီးမွာ ေရာက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ခဏနားၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
မမေဒၚသန္းရင္မာ အိမ္ေ႐ွ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားထိုးဆိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ၃၂ မိနစ္ ႐ွိပါၿပီ။ မ႑ပ္ထဲမွာ လူစည္ေနၿပီ။ အင္း၀က ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ မံု႐ြာက ဦးအံ့ေမာင္၊ ေခ်ာက္က ကိုေက်ာ္၀င္း၊ ျမစ္ငယ္က မ၀င့္၊ ျပင္ဦးလြင္က ေမဦး၊ ေက်ာက္ဆည္က ဆရာမ သီတဂူ၊ ေရစႀကိဳက ဦးခင္ေမာင္ၾကည္ အေတာ္ကို လူစံုေနပါၿပီ။ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ ၂၀၀ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိေနၿပီေပါ့။ ဒီေနာက္လည္း လူေတြက တဖြဲဖြဲနဲ႔ မစဲဘဲ ဆက္တိုက္ ေရာက္လာၾကတယ္။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ အေရာက္မွာ အိမ္ေ႐ွ႔လမ္းက ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သြားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔ သြားခဲ့တယ္။
မမေဒၚသန္းရင္မာ အိမ္ေ႐ွ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ပဲ သရဏဂံုတင္ပြဲ စတယ္။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼ က သီလေပး၊ သရဏဂံုတင္ တရားေဟာတယ္။ 'အမာကို မေပ်ာ့ေစနဲ႔' ဆိုတဲ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႔ ၾသ၀ါဒစကားကို ျပန္လည္ ရင့္က်ဴးၿပီး၊ တရားနာပရိသတ္ကို မိန္႔မွာဆံုးမတယ္။ ပရိသတ္ထဲမွာ ဣေျႏၵမဆည္ႏိုင္တာက ေတာ့ အဘြားရဲ႔ အခ်စ္ဆံုးေျမး လင္းလင္းပဲ။ အဘြားရဲ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ မျပဳစုလိုက္ရတဲ့ အတြက္ သူ႔ရင္ထဲမွာ မေျဖႏိုင္ဘူးေပါ့။ သရဏဂံုတင္ေနေတာ့ အဘြားကို ကန္ေတာ့ဖို႔ အခြင့္မသာဘူး။ ေ႐ွ႔ကေနတဲ့ လူအုပ္ကို တိုးမေပါက္ဘူးေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ စာၾကည့္တိုက္ကေန လွည့္၀င္၊ ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္ၿပီး အဘြားရဲ႔ စ်ာပနခုတင္ ႐ွိရာ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘြားဟာ ခါတိုင္းလို၊ အိပ္ေမာက် ေနသလို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး လဲေလ်ာင္းေန႐ွာတယ္။ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳျမျမနဲ႔။ ခါတိုင္းခါ လူတကာကို ၾကည္သာႏႈတ္ခြန္းဆက္တတ္တဲ့ အဘြားက ဒီတခါေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ပိပိျပားေအာင္ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ေလာကႀကီးကို နႈတ္ဆက္ စိန္ေခၚသြားပါၿပီ။ အဘြားေရ- လမ္းခုလတ္မွာ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြါ သြားခဲ့ၿပီလားလို႔ ရင္ထဲကေန တိုးဖြဖြနဲ႔ ေမးလိုက္မိရပါေတာ့ တယ္။
စ်ာပနခုတင္နားက ကၽြန္ေတာ္ ခြါလိုက္စျပဳတဲ့ အခိ်န္မွာ သရဏဂံုတင္ပြဲကလည္း ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ မမေဒၚသန္းရင္မာနဲ႔ ကိုညိဳ၊ ေအာင္ဘာေလတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရ ေတာ့တယ္။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ လူအုပ္ႀကီးက ငါးရာ တေထာင္ ႐ွိေနေလာက္ၿပီေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၉ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ စ်ာပန အစီအစဥ္က ၁၀ နာရီ စမယ္ဆိုေတာ့ လုပ္စရာ႐ွိသမွ် တက္သုတ္႐ိုက္ စီစဥ္ၾကရေတာ့တယ္။ ယပ္ေတာင္၊ ေရဘူး၊ အခ်ိဳရည္နဲ႔ စ်ာပနလက္ကမ္း အတြက္ စာတမ္းေတြ ေ၀ငွၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြနဲ႔ ပန္းျခင္းေတြကို ကားေပၚတင္ဖို႔ စီစဥ္တယ္။ လူထုပံုႏွိပ္တိုက္က အလုပ္သမားေတြ၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းကူၾကတယ္။ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ကားေလးစီးေပၚကို ပန္းေခြ ပန္းျခင္းေတြေရာက္ေအာင္ စနစ္တက် စီၿပီး တင္ၾကရတာေပါ့။ တေယာက္တလက္ ၀ိုင္းကူၾကလို႔ တနာရီ အတြင္းမွာပဲ အစစအရာရာ ေသေသသပ္သပ္ ၿပီးစီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပန္းျခင္းက ၈၇ ျခင္းနဲ႔ ပန္းေခြက ၆၅ ေခြ ႐ွိတယ္။ ပန္းေခြ ပန္းျခင္းေတြက အ႐ြယ္ႀကီး ဆိုက္ႀကီးေတြ မ်ားေတာ့ ကားေလးစီးနဲ႔ အျပည့္အသိပ္တင္တာေတာင္ မဆ့့ံဘူး။ ဒါနဲ႔ စ်ာပနပြဲကို ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာေက်ာ္ထင္ရဲ႔ လိုက္ေအ့စ္ ၁၄ ေပ ပစ္ကပ္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး၊ အဲဒီကားေပၚ ပန္းျခင္းေတြ ဆက္တင္ၾကတယ္။
အိမ္ေ႐ွ႔ကေန စ်ာပန ယာဥ္တန္း ထြက္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို လုပ္ရျပန္တယ္။ ေ႐ွ႔ဆံုးက ကိုညိဳကိုယ္တိုင္ ေမာင္းမယ့္ ပန္းေခြတင္ကား၊ အဲဒီေနာက္က ေဒါက္တာ ေက်ာ္ထင္ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းတဲ့ ပန္းျခင္းကား၊ သူ႔ေဘးမွာ ဦးေမာင္ခင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ပန္းေခြ ပန္းျခင္းတင္တဲ့ ကားငါးစီး ေ႐ွ႔ဆံုးက ထြက္မယ္။ အဲဒီကား ငါးစီးရဲ႔ေနာက္က ေရဘူး၊ အခ်ိဳရည္၊ ယပ္ေတာင္ေ၀တဲ့ ကားလိုက္မယ္ေပါ့။ အဲဒီ ေနာက္က အဘြားရဲ႔ စ်ာပန ေမာ္ေတာ္ယာဥ္။ အဲဒီေနာက္ကမွ လိုက္ပို႔တဲ့ ကားေတြ စီတန္းၿပီး ထြက္ၾကမယ္။
ပန္းေခြတင္ ကားငါးစီးကို ၃၂ လမ္းနဲ႔ ၈၄ လမ္းေထာင့္ကို အရင္ေမာင္းပို႔ၿပီး တန္းစီထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖြားရဲ႔ စ်ာပနေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို ျပင္ဆင္ၾကရျပန္တယ္။ မိသားစု၀င္ေတြ ကန္ေတာ့ၿပီးစတီးေခါင္းထဲမွာ အဘြားရဲ႔ ႐ုပ္ကလပ္ကို ထည့္ေပးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားကိုခ်စ္တဲ့ တူေတြ၊ ေျမးေတြ၊ စာေပရဲေဘာ္ေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက အေခါင္းကို ထမ္းၿပီး စ်ာပနယာဥ္ေပၚ တင္ေပးၾကတယ္။ ဒါၿပီးတာနဲ႔ပဲ ကားတန္းႀကီးဟာ အိမ္ေ႐ွ႔ကေန ဘီးလွိမ့္ၿပီး စထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းရဲ႔ ေ႐ွ႔ကေန ဆိုင္ကယ္အစီး ၁၀၀ ေလာက္က လမ္း႐ွင္းရင္းနဲ႔ စထြက္ခဲ့တယ္။ ယာဥ္တန္းရဲ႔ ေဘးဘက္၀ဲယာမွာ ဆိုင္ကယ္တန္းႀကီးက ျခံရံၿပီး လိုက္ပါခဲ့တယ္။ ေ႐ွ႔ဆံုးကေန ေနာက္ဆံုးအထိ အသုဘယာဥ္တန္းဟာ ၁၂ လမ္းကေန ၂၆ လမ္းအထိ က်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးတျပစာ ၂ မိုင္ေလာက္႐ွည္တယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ဓာတ္တိုင္ တတိုင္ျခား သတင္းသမားေတြ ဓာတ္ပံုဆရာေတြ ေစာင့္ဆိုင္းေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဘူးသမွ်မွာေတာ့ ဓါတ္ပံုကင္မရာ အမ်ားဆံုးစ်ာပန ပါပဲ။ ဓါတ္ပံုကင္မရာအလံုး ၃၀၀ ေလာက္မ်ား ႐ွိမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္ ခန္႔မွန္းေျပာမိၾကတယ္။
စ်ာပန ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းႀကီး ျဖတ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ အဘြားကို ခ်စ္တဲ့မႏၱေလး ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြက သူတို႔ရဲ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ယာဥ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး ယာဥ္တန္းႀကီးကို အဆက္မျပတ္ ခရီးဆက္ေစခဲ့တယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာကေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဟာ အဘြားရဲ႔ ႐ုပ္ကလပ္ လိုက္ပါလာတဲ့ စ်ာပန ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဦးခ် ထိုင္ကန္ေတာ့ ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း အဲဒီအခ်ိန္က်မွ လူထုေဒၚအမာ စ်ာပနရယ္လို႔သိၿပီး စ်ာပနယာဥ္တန္းႀကီးနဲ႔အတူ ၾကာနီကန္ သုသန္ကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကတယ္။
မႏၱေလးက်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးကို ပတ္ၿပီး အဘြားဟာ သူခ်စ္တဲ့ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ ေနတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ႀကီးကို ဦးခိုက္၊ ေတာင္ေတာ္မဟာကို ေကြ႔ပတ္ပူေဇာ္ၿပီး စက်င္႐ြာကို ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က ေတာ္လွန္ေရး ဌာနခ်ဳပ္ စခန္းတေနရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဘြား ေခတၱခိုေအာင္း ေနထိုင္ခဲ့ရာ ကပိုင္႐ြာကေလးကို လည္း အဘြားက ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။
ေၾသာ္ အဘြား..သူခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ စာေပေရာင္းရင္း တပည့္တပန္းမိတ္ေဆြေတြ၊ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ၊ သားသမီး ေျမးျမစ္ အားလံုးကို ခြဲခြါသြားခဲ့ၿပီ။ ဒီေန႔ဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္ ဆိုက္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ၾကံဳရျပန္ေတာ့လည္း ေၾကကြဲမဆံုးေအာင္ ထိခိုက္ခံစားၾကရျပန္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဘူးသမွ် စ်ပနေတြထဲမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ စ်ာပနက အႀကီး က်ယ္ဆံုးပဲ။ အခု ေဒၚေဒၚရဲ႔ စ်ာပနကေတာ့ အဲဒီထက္ကို ပိုၿပီး စည္ကားေနတယ္" လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္က ေျပာျပတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စ်ာပနကိုေရာ ေရာက္ျဖစ္သလားလို႔ ေမးေတာ့ "ေရာက္တယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း စ်ာပနယာဥ္တန္းက အခုေလာက္မ႐ွည္ဘူး။ စ်ာပနမ႑ပ္ႀကီးနဲ႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြနဲ႔ စ်ာပနေကာ္မတီေတြ ဘာေတြ ဖြဲ႔ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာကေတာ့ ပိုၿပီး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း႐ွိတယ္" လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ခင္က ႐ွင္းျပတယ္။
အဘြားရဲ႔ စ်ာပန ႀကီးက်ယ္စည္ကား သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းျဖစ္တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသပါဘူး။ အံ့ၾသတာကေတာ့ အဘြားကို လူေတြ ခ်စ္ၾကတာကိုပဲ အံ့ၾသတယ္။ လူတိုင္းကိုယ္စီဟာ၊ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြဟာ အဘြားကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကသလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္အေျဖ မ႐ွိပါဘူး၊ သူမ်ားတကာေျပာသလို ပဲ့တင္ထပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ "သူက လူေတြကို ခ်စ္လို႔ သူ႔ကို လူေတြက ခ်စ္တာ" လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ တကယ္ကေတာ့ အဖြားကို ခ်စ္သူခ်ည္းပဲ႐ွိတာ မဟုတ္။ မုန္းသူလည္း ႐ွိပါတယ္။ အဘြားဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ လူထုသတင္းစာဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာသမိုင္းမွာ ဒိုင္းနမိုက္ ဗံုးေတြနဲ႔ ခြဲၿဖိဳဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတဲ့ တခုတည္းေသာ သတင္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူအမ်ားက အဘြားကို ခ်စ္ၾကတယ္လို႔ေတာ့ သတၱဳခ်ၿပီး ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ကပိုင္ကို လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ပဲ စ်ာပနယာဥ္တန္းဟာ ၾကာနီကန္သုသန္ ၀င္းထဲကို ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လာတယ္။ ၾကာနီကန္ သုသန္အ၀င္၀ကေန ဆီးႀကိဳၿပီး ေရတြက္ထားတဲ့ စာရင္းအရ အဘြားရဲ႔ စ်ာပနကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားစီးေရ ၁၃၇ စင္း ႐ွိပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးေရ မေရတြက္ႏိုင္ပါ။ လူဦးေရ ခန္႔မွန္းေျပာဆို႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း ခန္႔မွန္းေျပာဆိုခ်က္ေတြအရ အိမ္ေ႐ွ႔ကေန သုသန္အထိ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္တဲ့ လူဦးေရ သံုးေထာင္ခန္႔ ႐ွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းပါတယ္။ လိုရင္နည္းနည္း၊ ပိုရင္နည္းနည္းပဲ ႐ွိမွာပါ။ ကားႀကီးတစင္းမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ကားကေလးတစင္းမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သိပ္အမ်ားႀကီး မလြဲႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ လမ္းေဘးကေန လက္အုပ္ခ်ီ ဦးခ်လိုက္ပို႔ေဆာင္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ထုထည္အင္အားကိုေတာ့ မွန္းဆဖို႔ မလြယ္ဘူး ထင္ပါတယ္။
ၾကာနီကန္သုသန္၀င္းထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ တင္းက်ပ္ျပည့္သြား တယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း သုသန္အျပင္မွာ ကားေတြရပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ၀င္လာၾကတယ္။ သုသန္၀င္းနဲ႔ မဆန္႔ေအာင္ လူေတြ ကားေတြ မ်ားျပား ျပည့္သိပ္ေနပါတယ္။
ၾကာနီကန္သုသန္၀င္းကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပန္းေခြ ပန္းျခင္းေတြကို ကားေပၚကခ် မီးစက္အ၀င္မွာ လွလွပပ ျပင္ဆင္ေပးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားရဲ႔ စ်ာပန႐ုပ္ကလပ္ကို မီးသၿဂႋဳလ္စက္ဆီ သယ္လာတယ္။ မိသားစု၀င္ေတြ ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကၿပီး မီးသၿဂႋဳလ္စက္ထဲကို ယူလာတယ္။ မမေဒၚသန္းရင္မာရဲ႔ခင္ပြန္း ဦးခင္ဂ်က္၀င္း၊ ကိုညိဳ၊ ေအာင္ဘာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ကိုေက်ာ္သီဟနဲ႔ ဘိုးဘိုးတို႔ပဲ သၿဂႋဳဟ္စက္ထဲအထိ လိုက္ၿပီး၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ မီးသၿဂႋဳဟ္တဲ့ လုပ္ငန္းစၿပီး မီးေတာက္ႀကီး တဟုန္းဟုန္း တက္လာခိုက္မွာ သၿဂႋဳဟ္စက္ကို ဖြင့္ၿပီး ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ေတြကို ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုညိဳနဲ႔ ဦးခင္ဂ်က္၀င္းတို႔ရဲ႔ အစီအစဥ္ပါ။
အဲဒီလို အဘြားကို မီးသၿဂႋဳဟ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ အဘြားရဲ႔ လံုခ်ည္၊ အက်ႌ၊ ပခံုးတင္ပု၀ါနဲ႔ ကိုယ္လႊမ္းဇာပု၀ါ ကိုင္ထားရတယ္။ လိပ္ျပာေခၚဖို႔အစီအစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တာ၀န္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ မမေဒၚသန္းရင္မာနဲ႔ ကိုေက်ာ္သီဟတို႔က "လိပ္ျပာ ေခၚဖို႔အစီအစဥ္ကို နင္တာ၀န္ယူလိုက္" ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုမသိဘမသိ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရတာေပါ့။ တတ္သိနားလည္တဲ့ လူေတြကို ေမးျမန္းစံုစမ္းရပါေတာ့တယ္။
လိပ္ျပာေခၚတဲ့အစီအစဥ္က ဒီလိုပါ။
ပထမဦးဆံုး လုပ္ရတာက ႐ိုေသေလးစားသမႈနဲ႔ အဘြားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ရတယ္။ ၿပီးရင္ အဘြားရဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ လႊမ္းထားတဲ့ ဇာပ၀ါ၊ ပခံုးတင္ပ၀ါ၊ အက်ႌနဲ႔လံုခ်ည္ကို ခြါယူလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ "အဘြားေရ တရားနာရေအာင္အိမ္ကို လိုက္ခဲ့ေနာ္" လို႔ ႏႈတ္က ေျပာရတယ္။ ၿပီးမွ အဘြားရဲ႔ ႐ုပ္ကလပ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲ သြင္းလိုက္တာေပါ့။
အဲဒီ လိပ္ျပာေခၚတဲ့လူက အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သုသန္မွာ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူေတြကို စကားမေျပာႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုလူက စကားေျပာ၊ ဒီလူက လာႏႈတ္ဆက္နဲ႔ဆိုေတာ့ စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ ၀စီပိတ္ လုပ္ေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ကိုေက်ာ္ထင္ကို လက္တို႔ရတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အထိ ကားကိုလည္း ဘယ္ေနရာမွာမွ မရပ္ရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာ္ေတာ္ကားကို ဘယ္မွာမွ မရပ္ရေအာင္ မီးပိြဳင့္ေတြကို ေကြ႔ေ႐ွာင္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရပါတယ္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဘြားရဲ႔ စ်ာပနခုတင္ေပၚမွာ ကိုယ္လႊမ္းပု၀ါ၊ ပခံုးတင္ပု၀ါ၊ အကႌ် လံုခ်ည္တို႔ကို အစီအစဥ္နဲ႔ စနစ္တက် ေနရာခ်ထားေပးရတယ္။ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ ၿပီးေတာ့မွ လိပ္ျပာေခၚတဲ့ အစီအစဥ္ ၿပီးမွာျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ၀ိဥာဥ္လိပ္ျပာဟာ လူ႔ခႏၶာကေန ကင္းကြားၿပီး ကိုယ္ပိုင္ထီးတည္း သီးျခားေနႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အစဥ္အလာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏေတြရဲ႔ အယူအဆက ဆင္းသက္ခဲ့တာပါတဲ့။ လိပ္ျပာေခၚတဲ့ အစီအစဥ္မွာ ၀စီပိတ္ေနရတယ္ဆိုတာကလည္း တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အစဥ္အလာကေန ကူးစက္လာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မႈအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ၀ိဥာဥ္လိပ္ျပာဆိုတာ အသက္ဇီ၀ရဲ႔ အမွတ္လကၡဏာလို႔ မယူဆပါ။ အသက္ဇီ၀ဆိုတာလည္း ႐ုပ္ခႏၶာအဖြဲ႔အစည္း ကေန သီးျခားကင္းလြတ္တည္႐ွိေနတယ္လို႔ မယူဆပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မယံုၾကည္ေပ မယ့္ အဘြားအတြက္ ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ လိပ္ျပာေခၚတဲ့အစီအစဥ္ကို တာ၀န္ယူေဆာင္႐ြက္လိုက္ ပါတယ္။ အဘြားသက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိေနေသးလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပရင္ "မင္းႏွယ္ကြာ ေပါက္ေပါက္႐ွာ႐ွာ" လို႔ ေျပာဦးမလား မသိပါ။
အဲဒီေတာ့ အဘြားရဲ႔ စ်ာပနအစီအစဥ္ကို ဆက္ၿပီးေျပာရပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လိပ္ျပာေခၚတဲ့အစီအစဥ္ လုပ္ေနခိုက္မွာ မီးသၿဂႋဳဟ္တဲ့ အစီအစဥ္ကို ဆက္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ၾက တယ္။ အ႐ိုးျပာကို ေစာင့္ယူၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ေမွ်ာဖို႔ လုပ္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးကေတာ့ အ႐ိုးျပာေမွ်ာတဲ့အခ်ိန္ထိ ပန္းျခင္းေတြနဲ႔ ပန္းေခြေတြကို ျမစ္ဆိပ္ယူလာဖို႔ပါ။ အ႐ိုးျပာ ေမွ်ာၿပီးတာနဲ႔ ပန္းပြင့္ေတြကို ေျခြယူၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ အ႐ိုးျပာနဲ႔အတူ ပန္းပြင့္ေတြကို ေရေမွ်ာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိပ္ျပာေခၚတဲ့အစီအစဥ္ကို တာ၀န္ယူလိုက္ရၿပီး ၀စီပိတ္မိသြားတဲ့အတြက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ႐ွင္းမျပႏိုင္ေတာ့ပါ။
ျမစ္ဆိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ အ႐ိုးျပာေမွ်ာမယ့္ ေမာ္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကို အသင့္ေစာင့္ ေနတယ္။ ၂၆ ဘီလမ္းအတိုင္း ဆင္းသြားရတဲ့ မရမ္းျခံဆိပ္ကေန သံပူကၽြန္းအၾကား ေရလယ္ျမစ္ေရစီးအထိ ေမာ္ေတာ္ကို ေမာင္းယူလာခဲ့ၿပီး မိသားစု၀င္ေတြ ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုးျပာကို ေမွ်ာခဲ့ၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းအသီးသီးက ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးေတြက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္တမ္းတင္ၾကတယ္။ အ႐ိုးျပာေမွ်ာၿပီးတာနဲ႔ မရမ္းျခံဆိပ္ကို ေမာ္ေတာ္ေမာင္းလာေတာ့ ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ စ်ာပနအစီအစဥ္ ၿပီးဆံုးသြားပါ ေတာ့တယ္။
အဘြားရဲ႔ အ႐ိုးျပာကို တ၀က္တိတိ ႁခြင္းခ်န္ထားတာ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒီအ႐ိုးျပာကို ၾကာနီကန္ သခ်ႋဳင္းမွာ ဂူသြင္းသၿဂႋဳဟ္ဖို႔ ဆႏၵျပဳသူေတြ ႐ွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ကလည္း ေတာင္သမန္မွာ ဂူသြင္းသၿဂႋဳဟ္ခ်င္ၾကတယ္။ မိသားစုရဲ႔ အစီအစဥ္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႀကီး လူထုဦးလွနဲ႔အတူ ဇနီးေမာင္ႏွံ ယွဥ္တြဲၿပီး အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာတိုင္ ကေလး လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔လည္း တတိယအစီအစဥ္ကို သေဘာက်ပါတယ္။ လူထုဦးလွနဲ႔လူထုေဒၚအမာဆိုတဲ့ စာေပဇနီးေမာင္ႏွံ အတူတကြ အမွတ္တရ ေက်ာက္စာတိုင္အျဖစ္ ပူးတြဲတည္႐ွိေနတာက ပိုၿပီးသဘာ၀က်တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အဘြားလူထုေဒၚအမာ အသက္ ၉၃ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ကြယ္လြန္တိမ္းပါးခဲ့ပါၿပီ။ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႔ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္၊ အမ်ိဳးသားစာေပယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အမွတ္လကၡဏာ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ သူကြယ္လြန္ၿပီ ဆိုေပမင့္ျငား သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ျပည္သူလူထုမ်ားက လူထုေဒၚအမာကို ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီၾကာတဲ့တိုင္ေအာင္ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ စြမ္း ႐ွိၾကေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။
အဘြားေဒၚအမာ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစလို႔ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြက ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းၾကပါေစ။

ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း
မေဟသီမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပတယ္။