ေဇာခ်ဳပ္(သို႔မဟုတ္)တ႐ုတ္ျဖဴဆန္႔က်င္ေရးစစ္ရဲ႔ တက္မ, ကိုင္ေရးသူ - ေမာင္ေအး၀င္း

က်ေနာ္တို႔ကို ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကစ စာဖတ္တဲ့ အက်င့္စြဲေစခဲ့တာ ႐ုပ္ျပေတြ၊ ကာတြန္းေတြက စပါတယ္။ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ကာတြန္းၫြန္႔ေပါင္း၊ ကာတြန္း ပေဒသာ၊ ကေလးဂ်ာနယ္ စတာေတြေပါ့ေလ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး၊ ဇာတ္လမ္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေနာက္မွ တဆင့္တက္ၿပီး ႐ႈမ၀႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ ျမ၀တီမဂၢဇင္း၊ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္လာတယ္။ စာဖတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။ ခုေျပာခ်င္တာ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိလာရင္ မ်က္စိထဲ၊ ေခါင္းထဲမွာစြဲ ေနတဲ့ အ႐ုပ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ။


၂၀၀၇ မွာ ဓူ၀ံစာေပက ထုတ္တဲ့ "ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာ" ရဲ႔ "ဆိုင္းစုမွသည္ မန္ဟိုင္းဆီသို႔" စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္ေတာ့ ( ပထမတခါ ထြက္ေသးတယ္၊ ဒီစာအုပ္က ျပည့္ျပည့္ စံုစံု ေပါင္းခ်ဳပ္မို႔ ျပန္ဖတ္ရတာ) ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္၊ ၾကည့္ရတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္တခ်ိဳ႔ကို ျပန္ျမင္လာတယ္။ လံုး၀ဥႆံု ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္တာမဟုတ္ေပမယ့္ တပိုင္းတစ ထင္ထင္ ႐ွား႐ွားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ။
(ေလသူရဲဗိုလ္ပီတာအေၾကာင္း ႐ုပ္ျပစာအုပ္ ကေလးပဲ။ ဗမာျပည္ကို က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ တ႐ုပ္ျဖဴေတြကို ေမာင္းထုတ္ရာမွာ ေလေၾကာင္းတိုက္ပြဲမွာ က်သြား႐ွာတဲ့ ဗမာ့ေလသူရဲ ဗိုလ္ပီတာအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားတာ။ ေနာက္ၿပီး ျမ၀တီမဂၢဇင္းဓါတ္ပံုၿပိဳင္ပြဲက႑မွာ လႈပ္႐ွားမႈသတင္းဓါတ္ပံုေတြ။ ရန္ကုန္က အေမရိကန္သံ႐ံုးေ႐ွ႔မွာ တ႐ုပ္ျဖဴဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲမွာ အဲဒီတုန္းက ကမၻာပတ္ရင္း ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားက အဂ်လာ ဆိုတဲ့ လူမဲေက်ာင္းသားက သံတိုင္ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ဟာၾကဴလီလို မ, ၿပီး ပစ္ထုတ္ေနပံု၊ ရဲက ေသနတ္နဲ႔ပစ္ မ်က္ရည္ယိုဗံုး ခြဲလို႔ ထြက္ေျပးၾကတဲ့အထဲမွာ ေၾကးမံုသတင္းေထာက္ ကိုေ႐ႊေမာင္ ႐ိုလီဖလက္ကင္မရာက တဖက္၊ က်န္တဲ့ လက္တဖက္က ပုဆိုးစကိုမၿပီး အူယားဖားယား ေျပးေနရပံု၊ တိုက္ပံုအနက္နဲ႔ လူတေယာက္ ေသနတ္တလက္နဲ႔ လူအုပ္ထဲကို ပစ္ေနပံု။ အတိတ္ရဲ႔ ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္ေတြေပါ့ေလ။ ကိုယ္က ကေလးပဲ ႐ွိေသးေတာ့ စာအုပ္ေတြ သတင္းစာေတြ မွာပါတာေလာက္ ဖတ္ရ ျမင္ရတာ။ တ႐ုပ္ျဖဴစစ္သားေတြ ႐ွမ္းျပည္မွာ ႐ွမ္းအမ်ိဳးသမီးေတြကို မုဒိန္းက်င့္တဲ့ေၾကာင္း။
ေနာက္ၿပီး ေက်ာ္ေဆြနဲ႔ခင္ယုေမ သ႐ုပ္ေဆာင္ပါ၀င္တဲ့ "ပုလဲမ်က္ရည္" ႐ုပ္႐ွင္။ ဗမာ စစ္႐ုပ္႐ွင္ ကားေတြထဲမွာ ႐ွား႐ွား ပါးပါး 'ျမင္ကြင္းက်ယ္ စီနီမာ စကုတ္' (ဟိုတုန္းကအသံုး အႏႈန္း)။ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္က တ႐ုတ္ျဖဴ နဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္တိုက္ၾကတဲ့ စစ္႐ုပ္႐ွင္ကား။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ "သိန္းသန္းထြန္း" ရဲ႔ "အခ်စ္႐ူးေလးရဲ႔အခ်စ္ဦး" ၀တၳဳ။ အဲဒီ၀တၳဳမွာလဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢအေၾကာင္း၊ ရကသ ဗကသ ဦးေဆာင္တဲ့ အေမရိကန္သံ႐ံုးေ႐ွ႔ တ႐ုတ္ျဖဴဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြအေၾကာင္း၊ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ လာလုပ္တဲ့ အစည္းေ၀းပြဲတခုမွာ တ႐ုတ္ျဖဴကိုယ္စားလွည္က အစည္းေ၀းလာတက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပတဲ့အေၾကာင္း။ ၁၉၆၁- ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ ေတြ ပူးေပါင္းၿပီး ကိုလိုနီစနစ္အေလာင္းေကာင္၊ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔ရဲ႔ ႐ုပ္ပံုႀကီးေတြ လုပ္ၿပီး သံ႐ံုးေ႐ွ႔မွာ မီး႐ိႈ႔ၾကပံုေတြ။
ေနာက္ၿပီး လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ထဲက "ေဇာခ်ဳပ္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ" အခန္းဆက္ လဆက္ ေဆာင္းပါးမ်ား။ ဒါေတြ ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။)
"ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာ" ရဲ႔ "ဆိုင္းစုမွသည္ မန္းဟိုင္းဆီသို႔" စာအုပ္မွာ "တ႐ုတ္ျဖဴ သို႔မဟုတ္ ကူမင္တန္မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္မႈသမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္" (စာမ်က္ႏွာ ၁၆၁-၁၆၅)၊ "ဘုရင့္ေနာင္စစ္ဆင္ေရးႀကီး" (စာမ်က္ႏွာ ၁၆၇-၁၉၁) ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာဟာ တ႐ုတ္ျဖဴစစ္ဆင္ေရးႀကီးမွာ ဦးေဆာင္သူ တက္မကိုင္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ မည္သူပဲ ဒီအေၾကာင္းကိုေရးေရး သူ႔ေလာက္ျပည့္စံု သူ႔ေလာက္တိက်မွာ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကာယကံ႐ွင္ႏွင့္တကြ ထုတ္ေ၀သူဆီမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး တ႐ုတ္ျဖဴစစ္ဆင္ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႔ကို မာယာစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
အျပည့္အစံု အစအဆံုးဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့

Duwun Publishing
Box 1792
Hyattsville, MD 20788
U.S.A. မွာ စံုစမ္းၿပီး၊ မွာယူရင္ ရႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။


တ႐ုတ္ျဖဴ သို႔မဟုတ္ ကူမင္တန္မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္မႈသမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္
ေရးသူ - ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ

တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတြင္ ခ်န္ေက႐ွိတ္ဦးေဆာင္သည့္ ကူမင္တန္အစိုးရႏွင့္ ေမာ္စီတုန္း ဦးေဆာင္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ ၂ ဘက္ ႏွစ္႐ွည္ၾကာမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ဆင္ႏႊဲရာမွ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက တျပည္လံုးတြင္ ေအာင္ပြဲခံသြားပါေတာ့သည္။ ခ်န္ေက႐ွိတ္အပါအ၀င္ ထိပ္သီးကူမင္တန္မ်ား ထိုင္၀မ္သို႔ ထြက္ေျပးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံႏွင့္ နယ္ခ်င္းဆက္ေနသည့္ ယူနန္ျပည္နယ္မွ စစ္႐ႈံးကူမင္တန္ တပ္ပ်က္ တခ်ိဳ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေ႐ွ႔ဘက္နယ္နမိတ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ႐ွမ္းျပည္နယ္၊ က်ိဳင္းတုံ ခ႐ိုင္ထဲသို႔ စတင္ က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္လာပါသည္။
၀င္လာစက အင္အားမွာ ၈၀၀ ေလာက္သာဟု ယူဆရပါသည္။ ေနာင္မွ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၅၀ ဇန္န၀ါရီလတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားက က်ိဳင္းတံုေျမာက္ဘက္႐ွိ မိုင္းယန္းၿမိဳ႔ကို သိမ္းပိုက္တပ္စြဲလိုက္ပါသည္။ မတ္လထဲတြင္ က်ိဳင္းတုံ အေ႐ွ႔ပိုင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေထာင္သည္မ်ားပါ လိုက္လာပါသည္။
က်ိဳင္းတံုအေ႐ွ႔ေတာင္ဘက္ ေမာင္းလင္းမွာ အေျခခ်ၿပီး အေ႐ွ႔ဘက္ မဲေခါင္ျမစ္ (လာအို-ျမန္မာနယ္စပ္)၊ အေနာက္ဘက္ က်ိဳင္းတံု-တာခ်ီလိတ္လမ္း၊ ေတာင္ဘက္ ယိုးဒယား-ျမန္မာနယ္စပ္၊ ႀတိဂံနယ္ေျမတြင္ တပ္ျဖန္႔ၿပီး တပ္စြဲေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
၎တို႔သည္ ယူနန္ျပည္နယ္၊ ေကအမ္တီ (KMT) အမွတ္ (၈) တပ္မေတာ္ႏွင့္ အမွတ္ (၂၆) တပ္မေတာ္တို႔မွ တပ္ႂကြင္းတပ္က်န္မ်ား ျဖစ္ၿပီး၊ အမွတ္(၈) တပ္မေတာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီမီ ဦးေဆာင္ၿပီး၊ အမွတ္ (၂၆) တပ္မေတာ္ကိုမူ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ လူကိုခ်န္းက ဦးေဆာင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႔ တပ္သားမ်ားမွာ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႔တြင္းသို႔ပင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း စိမ့္၀င္လာေနပါသည္။
ဗမာ့တပ္မေတာ္က ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္းတြင္ လက္နက္ခ်ရန္ သို႔မဟုတ္ တိုင္းျပည္နယ္ေျမမွ ထြက္သြားရန္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားကို ရာဇသံ ေပးလိုက္ပါသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား က သူတို႔ကို တိုက္လ်င္၊ သူတို႔က ျပန္တိုက္ဖို႔ အသင့္႐ွိေၾကာင္း တင္းတင္းမာမာ ျပန္ၾကားသည့္အျပင္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ယိုးဒယား - ျမန္မာနယ္စပ္ႏွင့္ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႔ ကေလးပါ တာခ်ီလိတ္လမ္း မိုင္တိုင္ (၈၁) မွ စ၍ ၎တို႔က တိုးခ်ဲ႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။
ဗမာ့တပ္မေတာ္ (ထိုစဥ္က ျပည္ေထာင္စုတပ္မ်ားဟု ေခၚပါသည္) က က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႔ထဲ ႐ုပ္ဖ်က္၀င္ေရာက္ေနသည့္ တ႐ုတ္ျဖဴ ၂၀၀ ေလာက္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး မိတၳီလာ၊ မႏၱေလးသို႔ ပို႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ပါသည္။ တာခ်ီလိတ္ကိုလည္း ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားသည္ ထိုင္၀မ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရသြားကာ သူတို႔၏ က်ဴးေက်ာ္ေရးစီမံကိန္းကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္လႈပ္႐ွား လာပါေတာ့သည္။ အေမရိကန္မ်ားကလည္း ၀င္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ေနၾကသည္။
၁၉၅၁ ခု ႏွစ္ဦးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီ ဦးေဆာင္သည့္ တ႐ုတ္ျဖဴအင္အား ၁၀၀၀ - ၁၅၀၀ မွ်သည္ က်ိဳင္းတုံခ႐ိုင္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႔ကေလးမွာ မိုင္းဆတ္လြင္ျပင္ကို အေျချပဳၿပီး အေျခခံစခန္းသစ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ၾကပါသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုစခန္းမွာ ဗမာျပည္ တ႐ုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈဌာနခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ က်ိဳင္းတံုေျမာက္ဘက္ မိုင္ ၅၀ ကြာ႐ွိ မိုင္းယန္းၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ က်ိဳင္းတံုအေ႐ွ႔ေတာင္ ၆၅ မိုင္ကြာ မိုင္းေယာင္းၿမိဳ႔ကေလး မ်ားတြင္လည္း တ႐ုတ္ျဖဴစစ္သားစုေဆာင္းေရးႏွင့္ စစ္ေလ့က်င့္စခန္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ခဲ့ပါသည္။ ေနရာအႏွ႔ံအျပားမွ စစ္သားမ်ားလည္း စုေဆာင္းၾကပါသည္။ ထိုင္၀မ္ (ေဖာ္မိုဆာ) မွ ေလ့က်င့္ေရးမွဴးမ်ားလည္း ေရာက္႐ွိလာၿပီး စစ္သင္တန္းမ်ားေပးကာ တပ္သစ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းၾက ပါသည္။ ထိုင္းက ထိုေလ့က်င့္ေရးမွဴးမ်ားႏွင့္ စစ္ပစၥည္းလက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ဗမာျပည္ နယ္စပ္ ပြန္ပါက်င္သို႔ ကားႏွင့္ ပို႔ေပးသည္။ တခ်ိဳ႔ကို ေလထီးႏွင့္ ခ်ေပးသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ တ႐ုတ္ျဖဴ၏ က်ဴးေက်ာ္မႈမွာ သံလြင္ျမစ္အေ႐ွ႔ဖက္တျခမ္းလံုး ပ်ံ႔ႏွ႔ံသြားၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ ခ်ဲ႔ရာ '၀'နယ္၊ ကိုးကန္႔နယ္၊ သိႏၷီနယ္ မ်ားအထိ တိုးခ်ဲ႔သြားၿပီး၊ အင္အားမွာ လည္း ၄၀၀၀ ခန္႔ ႐ွိလာပါသည္။ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ ၿမိဳ႔ကေလးမ်ားတြင္လည္း အေျခခံစခန္းမ်ားေဆာက္ၿပီး အခိုင္အမာ ေနထိုင္လာၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဗမာျပည္ အတြင္းပိုင္း၀င္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ သံလြင္ျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးလာကာ ဗမာျပည္ ေတာင္ပိုင္း ကယားျပည္နယ္စပ္၊ ကဒူးႀကီးဧရိယာအတြင္းထိပင္ ၀င္လာၿပီး တပ္စြဲ လိုက္ပါသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲတြင္ ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ေမလထဲတြင္ လီမီသည္ '၀'နယ္မွေနၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို ေကာ္လံ ၂ ခု ခြဲၿပီး ၀င္တိုက္ပါသည္။ အေမရိကန္မ်ားက ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ရိကၡာမ်ား လိုက္ခ်ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တိုက္ထုတ္၍ ျပည္မအတြင္း မိုင္အနည္းငယ္သာ ၀င္ႏိုင္ၿပီး ၂ ပတ္အတြင္း အက်အဆံုးမ်ားစြာႏွင့္ ဆုတ္ခြါလာရပါသည္။
ဤ မျဖစ္စေလာက္ အင္အားကေလးႏွင့္ ျပည္မႀကီးကို ၀င္တိုက္သည္မွာ ထူးဆန္း သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို စဥ္းစားၾကည့္ရာတြင္ စစ္ေရးထက္၊ ႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနသည့္သေဘာ၊ တ႐ုတ္အစိုးရ တရား၀င္အစိုးရမျဖစ္ႏိုင္သည့္သေဘာ ေပၚလြင္ေစခ်င္ဟန္ ႐ွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကိုးရီးယားစစ္ပြဲလည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပည္မႀကီးအတြင္း က်န္ခဲ့သည့္ ကူမင္တန္လူေဟာင္း မ်ား အားတက္ၿပီး ပုန္ကန္ထႂကြေစလိုဟန္လည္း ႐ွိသည္။ ဤကဲ့သို႔ ၀င္တိုက္တာကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္တိုက္ေနသလို ၀ါဒလည္းျဖန္႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ယူဆစရာ အခ်က္တရပ္မွာ အေမရိကန္ျပည္သူမ်ားက ခ်န္ေက႐ွိတ္ကို ဆက္ၿပီး ေဒၚလာေတြ အကူအညီ ေတြေထာက္ပ့ံဖို႔ အက်ိဳးခံစားရမည့္ အေမရိကန္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ ခ်န္ေက႐ွိတ္တို႔ ပူးေပါင္းၾကံ႐ြယ္ခ်က္ လည္း ျဖစ္ဟန္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္အစိုးရတပ္မ်ားက တိုက္ထုတ္လိုက္လို႔၊ ထိုေနာက္ပိုင္း တြင္ေတာ့ ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းကိုသာ ရည္႐ြယ္လာပါေတာ့သည္။
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ အကုန္တြင္ တ႐ုတ္ျဖဴအင္အား ၆၀၀၀(ေျခာက္ေထာင္) ေက်ာ္လာပါ သည္။ လီမီလည္း ေလ့က်င့္ေရး လူ ၇၀၀ ေခၚကာ ထိုင္းမွတဆင့္ ထိုင္၀မ္သို႔ ေခတၱ ျပန္သြားပါသည္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ မွာေတာ့ တ႐ုတ္ျဖဴအင္အားအျမင့္မားဆံုးအထိ တိုးခ်ဲ႔ၿပီး အလံုးအရင္းႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေျမာက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဗန္းေမာ္ ျဖစ္ႀကီးနားမွ စ၍ ေတာင္ဘက္ မြန္ျပည္နယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ ထိုးေဖာက္က်ဴးေက်ာ္သည့္ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္သားသစ္ စုေဆာင္းေရးတြင္လည္း ႐ွမ္းျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္း႐ွိ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ား သာမက၊ ယိုးဒယားျပည္တြင္းက တ႐ုတ္မ်ားကိုပါ စုေဆာင္းပါသည္။
ေနာက္ အင္အားတေသာင္း ႐ွိလာေသာအခါ ဒီ၀ီဇံတပ္မ ၃ တပ္ အသစ္ဖြဲ႔ၿပီး၊ ဤတပ္မ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္ကူး၍ ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သည့္ အဓိကတပ္မ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေပ်ာက္က်ားတပ္ခြဲကေလးမ်ားကိုလည္း သီးသန္႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကေသးသည္။ ထိုတပ္မ်ားကေတာ့ သံလြင္ျမစ္အေ႐ွ႔ပိုင္း၌သာ ထားခဲ့သည္။
တ႐ုတ္ျဖဴတပ္အားလံုး၏ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီကို ထားၿပီး၊ တပ္ဖ႔ြဲမ်ားကို ေတာ့ "ယူနန္နယ္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ကယ္တင္ေရးတပ္မေတာ္" ဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ မိုင္းဆတ္ေလယာဥ္ကြင္းကို တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားက ျပင္ဆင္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ အေရးႀကီးသည့္ စစ္လက္နက္၊ လူ (အရာ႐ွိမ်ား)၊ ပစၥည္းအကူ အညီမ်ား ေဖာ္မိုဆာ (ထိုင္၀မ္) မွ တိုက္႐ိုက္လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းမွတဆင့္လည္းေကာင္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္လာႏိုင္ၾကသည္။ ထိုင္၀မ္သို႔ ေခတၱျပန္သြားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီလည္း နည္းျပဆရာမ်ား အပါအ၀င္ သင္တန္းဆင္း လူအင္အား ၇၀၀ ႏွင့္အတူ ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ထိုမိုင္းဆတ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ထို႔ေနာက္ တပ္အင္အားမ်ား စနစ္တက် တိုးခ်ဲ႔ၿပီး သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
ထိုသို႔ အင္အား တိုးခ်ဲ႔ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ တႏွစ္လံုး ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ေရးကို လ်င္ျမန္စြာတိုးခ်ဲ႔ ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ ဗမာျပည္တြင္းမွ ပုန္ကန္ထႂကြေန သည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုလည္း ေသြးေဆာင္စည္း႐ံုးႏိုင္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားမွတဆင့္ အတြင္းပိုင္းသို႔ စိမ့္၀င္လာရာ ကရင္သူပုန္မ်ား႐ွိရာ ေမာ္ခ်ီးမိုင္းေဒသ၊ ကယားျပည္နယ္၊ ႐ွမ္းျပည္နယ္စပ္႐ွိ ကဒူးႀကီးေဒသမ်ားအထိ ၀င္ေရာက္အေျခခ်လာႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ အခ်က္အခ်ာ က်လွေသာ မႏၱေလးလမ္းမႀကီးကို စစ္ေတာင္းအေ႐ွ႔ဘက္ ေတာင္ တန္းမ်ားေပၚမွေန၍ စတင္ၿခိမ္းေျခာက္ရန္ ေျခကုတ္ယူေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ တ႐ုတ္ျဖဴ ဒီ၀ီဇံတပ္တတပ္သည္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေမာ္ခ်ီးမွ ဖာပြန္ကို ျဖတ္ကာ ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ က်ိဳကၡမီခ႐ိုင္အတြင္း ၀င္ေရာက္ကာ မြန္ေဒသ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မ်ား (က႐ုပၸိ၊ ပင၊ ေကာ့ဒြပ္) အထိ ခ်ီတက္ တပ္စြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ ေတာင္ဘက္ စစ္ေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ေရေၾကာင္းျဖင့္ အကူအညီမ်ား တိုးခ်ဲ႔ ေပးပို႔ႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။
အလယ္ပိုင္း စစ္ေၾကာင္းမွာ '၀'နယ္ ပန္ယန္းတြင္ အေျချပဳၿပီး သံလြင္ျမစ္ အေနာက္ ဘက္ကမ္း ကူးကာ လား႐ွိဳးအေ႐ွ႔ေတာင္ဘက္႐ွိ မိုင္း႐ွဴးေဒသတြင္းသို႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ တပ္စြဲလာသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔၏ အေ႐ွ႔ေတာင္ဘက္ မိုးနဲၿမိဳ႔အနီးေဒသမ်ားကိုလည္း ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ က်ိဳင္းတံုခ႐ိုင္အတြင္း႐ွိ 'မိုင္းပူေအာင္လြင္ျပင္' ကို ခ်ီတက္တပ္စြဲ ၾကသည္။ က်ိဳင္းတံု - ေတာင္ႀကီးလမ္းမႀကီးကို ႀကီးက်ယ္စြာ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ တႏွစ္လံုး ဗမာျပည္ အတြင္းပိုင္းေရာက္ေအာင္ တိုးခ်ဲ႔၀င္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္မ်ားကို ေနရာအႏွ႔ံအျပားမွ စတင္တိုက္ခိုက္ ပါေတာ့သည္။ တဖက္မွာ ဤကဲ့သို႔ စတင္တိုက္ခိုက္ၿပီး တဖက္မွာလည္း သူတို႔၏ အင္အားကို တနသၤာရီပင္လယ္ဘက္က ေဖာ္မိုဆာ(ထိုင္၀မ္) ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ သေဘၤာလမ္းဖြင့္ၿပီး တိုးခ်ဲ႔ဖို႔ ႀကီးက်ယ္သည့္ စီမံကိန္းႏွင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဆန္းလ်င္ ဆန္းခ်င္း ႐ွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ အခ်က္အခ်ာ ျဖစ္ေသာ မိုင္း႐ွဴးႏွင့္ မံုးေအာ့ကို စတင္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကသည္။ ဒုတိယ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႔ကို တိုက္ေသာ္လည္း အက်အဆံုးမ်ားစြာႏွင့္ ဆုတ္ခါြသြားရသည္။ မိုင္းပန္ၿမိဳ႔ ကိုေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ သိမ္းပိုက္ရ႐ွိသြားသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား ၃ ရက္ၾကာ သိမ္းထားခဲ့ ၾကသည္။ တခ်ိန္တည္း မွာလိုပင္ ဗမာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ေနသည့္ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ မ်ားသည္ တ႐ုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ၿမိဳ႔မ်ားျဖစ္သည့္ မူဆယ္၊ ၾကဴကုတ္၊ မိုင္းယု စသည့္ၿမိဳ႔မ်ားကို တၿပိဳင္နက္တည္း ၀ိုင္းတိုက္ၾကသည္။ မိုင္ ၂၈၀ ေက်ာ္ ႐ွိေသာ ေတာင္ႀကီး - က်ိဳင္းတံု လမ္းမႀကီး ေပၚတြင္လည္း တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ်ား အေတာ္လႈပ္႐ွားကာ၊ တပ္စခန္းမ်ားကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။
ဤကဲ့သို႔ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား ဗမာျပည္တြင္း က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာမႈအေပၚ ဗမာျပည္သူ မ်ားက အံုႂကြဆန္႔က်င္လာပါသည္။ ၁၉၅၂-၅၃ ခုႏွစ္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ သတင္း စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားလည္း အသင့္အတင့္ ႐ွိေသးသျဖင့္ တိုးတက္သည့္ အယူအဆ ႐ွိသည့္ စာေစာင္မ်ား၊ လက္၀ဲစာေစာင္မ်ားလည္း ထုတ္ေ၀လ်က္႐ွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား ႏိုးၾကားေနၿပီး ထိုအႏၱရာယ္ကို ေျဖ႐ွင္းရန္ အစိုးရအား တိုးတက္ ေတာင္းဆိုေနၾကပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဖဆပလ အစိုးရအေနႏွင့္ တ႐ုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈကို တိုက္ထုတ္ရန္ စီစဥ္စိုင္းျပင္းရပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္မွ ေနရာအႏွံ႔အျပားကို အျပင္းအထန္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူရပါသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ်ားကို သံလြင္ျမစ္ အေ႐ွ႔ဘက္ကမ္းအထိ ျပန္လည္ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ေတာင္ပိုင္း စစ္ဆင္ေရးတြင္လည္း သံေတာင္-ေမာ္ခ်ီလမ္းကို ဗမာ့တပ္မေတာ္က ျပန္သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။ ေတာင္ငူနယ္႐ွိ ကရင္သူပုန္မ်ားက တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားကို လက္မခံ သျဖင့္ အေတာ္သက္သာသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ငူသာ ရန္သူ႔လက္က်သြားပါက ဗမာျပည္ ထက္ပိုင္းက်ိဳးသလို ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
ေနာက္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ဒုတိယအေရးႀကီးသည့္ စစ္ဆင္ေရးမွာ က႐ုပၸိ၊ ပင၊ ပင္လယ္စပ္တြင္ တပ္စြဲထားေသာ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ်ားကို ပင္လယ္ေၾကာင္းမွေရာ ကုန္းေၾကာင္း မွပါ တိုက္ခိုက္ေမာင္းထုတ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားတပ္စြဲရသည့္ အေၾကာင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အလြန္ႀကီးမားသည့္ စီမံကိန္း႐ွိေနေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းက်မွ သိလာရပါသည္။ ၎တို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ဗမာျပည္တြင္း တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ်ားအတြက္ တပ္သစ္မ်ားတည္ေဆာက္ဖို႔၊ လက္နက္ပစၥည္းတန္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုအပ္႐ံုမက တပ္မွဴး တပ္သားအပါအ၀င္ လူအင္အားလည္း အမ်ားအျပား လိုအပ္လ်က္႐ွိရာ ထိုလိုသမွ်ပစၥည္းမ်ား ကို သေဘၤာျဖင့္ပို႔ရန္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ လိုအပ္ပါသည္။
ထိုမြန္ျပည္နယ္ ကမ္းစပ္ေဒသမ်ားသည္ ေရ ၆ ေပ မွ ၉ ေပေက်ာ္အထိ နက္သျဖင့္ သေဘၤာမ်ား အလြယ္တကူ ကပ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဒသမွ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ႏိုင္သျဖင့္ တ႐ုတ္ျဖဴ၏တပ္ ေနာက္ထပ္တိုးခ်ဲ႔ေရး အစီအစဥ္ကို အေတာ္ပင္ အားနည္းသြားေစခဲ့ပါသည္။ ထိုေဒသကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မ်ား တိုက္ေနစဥ္မွာပင္ ေဖာ္မိုဆာ (ထိုင္၀မ္) မွ ပထမ အသုတ္ သေဘၤာမ်ားသည္ တပ္မွဴးမ်ား၊ လက္နက္ပစၥည္းမ်ား သယ္ေဆာင္ကာ ၿမိတ္ကၽြန္းစုသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းသိရပါသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားအေနႏွင့္ ၎တို႔ တပ္စြဲထားေသာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မ်ားမွ ဆုတ္ခြါထက္ေျပးေနရ သည့္အတြက္ ထိုသေဘၤာစုႏွင့္ ၀ိုင္ယာလက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခါ ဆက္လက္၀င္မလာနိုင္ ေတာ့ပဲ ဆုတ္ခြါသြားၾကရပါေတာ့သည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား အခိုင္အမာစြဲထားသည့္ မိုင္းတံုႏွင့္ မိုင္းဆတ္ လြင္ျပင္ကို သိမ္းပိုက္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အထူးစစ္ဆင္ေရးႀကီးတရပ္ ျပဳလုပ္ရန္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ျပင္ဆင္ပါသည္။ ထိုစစ္ဆင္ေရးမွာ "နဂါးႏိုင္စစ္ဆင္ေရး" ပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစစ္ဆင္ေရး၏ ပထမ အဆင့္မွာပင္ ျမန္မာတပ္မ်ား လက္နက္ပစၥည္းေရာ လူအင္အား အမ်ားအျပားပါ က်ဆံုး ဆံုး႐ံႈးရၿပီး ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ်ား က ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မ်ား သံလြင္ျမစ္ေက်ာ္သည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး သံလြင္ျမစ္အေ႐ွ႔ဘက္ ကမ္း တေလွ်ာက္ ေပ ၅၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္သည့္ ေတာင္ထြတ္မ်ားေပၚက ယခင္ဂ်ပန္၀င္စဥ္က ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ခံတပ္ငယ္မ်ားမွ ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္မ်ား အကုန္နီးပါး ျမစ္ကူးလာ ၿပီးမွ သံလြင္ျမစ္ႏွင့္ ပိတ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ တိုက္ခိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မ်ား လက္နက္ႀကီး အေျမာက္မ်ား ထားခဲ့ရၿပီး ျမစ္ကူးျပန္ေျပးခဲ့ၾကရပါသည္။
ဤမွ် အေရးပါသည့္ စစ္ဆင္ေရးႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္မွ အေရးနိမ့္သြားရသည့္ အတြက္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား ပိုမို အားတက္ခါ ေခါင္းမာစြာ ဆက္လက္လႈပ္႐ွား လာပါသည္။ ထိုအတြင္းမွာပင္ ျပည္သူလူထုကလည္း လႈပ္႐ွားအံုႂကြလာၿပီး တ႐ုတ္ျဖဴအႏၱရာယ္ တားဆီး ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုလာမႈေၾကာင့္ ဖဆပလ အစိုးရအေနႏွင့္ စစ္ေရးအရ အေရးယူမႈမ်ားအျပင္ သံခင္းတမန္ခင္းအျဖစ္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ ကုလသမဂၢအေထြေထြ ညီလာခံႀကီးသို႔ ကိုယ္စားလွယ္လႊတ္ တိုင္တန္းရပါေတာ့သည္။ သက္ေသခံ အလံုအေလာက္ ႏွင့္ တိုင္ၾကားသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံအမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈကို ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ က်ဴးေက်ာ္သူတပ္မ်ား ထြက္ခြါေပးရမည္ဆိုေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကုလသမဂၢ၀င္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၆၀ အနက္ ၅၉ မဲေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ၾကားေနမဲ ေပးခဲ့ေသာ တဦးတည္းေသာ ႏိုင္ငံမွာ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (ထိုစဥ္က ကုလသမဂၢတြင္ တ႐ုတ္ျပည္၏ တရား၀င္ကိုယ္စားလွယ္မွာ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားပင္ ျဖစ္ေနပါေသးသည္)။ ထိုစဥ္က က်ဴးေက်ာ္သူဟု ဆိုရာတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴဟု နာမည္တပ္ခြင့္မရပါ။ "က်ဴးေက်ာ္သူႏိုင္ငံျခားတပ္မ်ား" ဟုသာ အမည္တပ္ရပါသည္။
က်ဴးေက်ာ္သူ တ႐ုတ္ျဖဴဟု ဆိုလိုက္လ်င္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားကို ႐ႈတ္ခ်ဖို႔ ကုလသမဂၢမွ ထုတ္ပစ္ဖို႔မ်ားအထိ အေရးယူခိုင္းလာမႈမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ား ေနာက္ကြယ္႐ွိ ဆရာရင္း အေမရိကန္မ်ားအထိပါ လိုက္႐ႈတ္ခ်လာနိုင္မႈမ်ားကို ကာကြယ္ရန္တို႔အတြက္ပါ ျဖစ္ပါသည္။ ဗမာျပည္ဘက္အေနႏွင့္လည္း ထြက္သြား ျပီးေရာ သေဘာထား လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾက ရပါသည္။
ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီးေနာက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္အတြက္၊ ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္ျဖဴ ေလးႏိုင္ငံ စစ္ဖက္ေကာ္မ႐ွင္တခုဖြဲ႔ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ရန္ စီစဥ္ၾကရပါ သည္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၂ ရက္ေန႔မွ စတင္၍ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲရန္သာ ရည္႐ြယ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားလာပါသည္။ ေနာက္ဆံုး တ႐ုတ္ျဖဴကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက ဆုတ္ခြါေရးကို လံုး၀ ျငင္းပယ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ျပည္သူလူထုက ကုလသမဂၢ၏ ဆုတ္ခြါေပးရမည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ အံုႂကြမႈ အ႐ွိန္က်သြားပါသည္။ မိုးကလည္း က်လာပါၿပီ။ စစ္ေရးအရလည္း နဂါးႏိုင္ စစ္ဆင္ေရး အေရး႐ႈံးနိမ့္မႈေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဖဆပလ အစိုးရအေန ႏွင့္ ကလည္း သူ၏ ပင္ကုိယ္ေဖာက္ျပန္ေရးအေနအထားေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု လံုး၀အံုႂကြ လာေအာင္ မလုပ္ရဲပါ။ နဂါးႏိုင္စစ္ဆင္ေရး ႐ႈံးနိမ့္မႈမ်ားကို ဖံုးဖိထားျခင္း၊ ေလးႏိုင္ငံေကာ္မ႐ွင္ အစည္းအေ၀မ်ားကို တမင္သက္သက္ အခ်ိန္ဆြဲၿပီးလုပ္ေနျခင္း စသည့္ အခ်က္မ်ားကို ျပည္သူလူထုကို အသိမေပးပဲ ဖံုးဖိထားပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ မ်က္ႏွာအငယ္ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံႀကီး မ်ားက (အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔ႏိုင္ငံမ်ားက) "ဘာကုလသမဂၢတိုင္ရမွာလဲ ကိုယ္မခံခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဟာကို တိုက္ေပါ့" ဟု ေငါ့ၾကပါသည္။ "တ႐ုတ္ကိုမႏိုင္ရင္ ဘာလို႔ လြတ္လပ္ေရးယူေသး လဲ ကၽြန္းကေလးတကၽြန္းေပၚ တက္ေနၾကပါလား" ဟုပင္ ေျပာင္ေလွာင္ေျပာဆိုျခင္း ခံလာၾကရ ပါသည္။ အလြန္ နာက်ည္းဘြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

{ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ေရးတဲ့- ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္- ဆိုင္းစုမွ သည္ မန္ဟိုင္းဆီသို႔ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၁-၁၆၅}

က်ေနာ့္အေနႏွင့္ စာေရးသူႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူတို႔ကို အၾကံျပဳ အေလးအနက္တိုက္တြန္း ခ်င္တာက ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရဲ႔ တ႐ုတ္ျဖဴစစ္၊ ဘုရင့္ေနာင္စစ္ဆင္ေရး စတာေတြ ကို သပ္သပ္ စာအုပ္ထုတ္ေပးရင္ ေကာင္းမလားလို႔ပါ။

ေမာင္ေအး၀င္း