စကားမာရသြန္{၁}ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

[မာယာ အတြဲ၃၊ အမွတ္ ၁၊ မတ္လ၊ ၁၉၉၈ တြင္ေဖာ္ျပၿပီးတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု အင္တာနက္မဂၢဇင္းမွာ ထပ္မံ ေဖာ္ျပပါတယ္။]


လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ႏွစ္ေလာက္က ေလျဖတ္ခံရၿပီး ညာေျခညာလက္နဲ႔ ညာဘက္ ကိုယ္တျခမ္း ေသသြားတဲ့ ဒုကၡိတဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ လက္ကိုင္ေထာက္ကို အားျပဳၿပီး အိမ္ထဲမွာ လႈပ္႐ွားေန႐ံုေလာက္သာ စြမ္းတာမို႔ အိမ္ထဲေနရင္း လုပ္လို႔ျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းကေလးတခု ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ညာလက္က မသန္စြမ္းေတာ့ေပမယ့္ ဘယ္လက္႐ွိေသးတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ႐ွိေသး တာပဲ။ လက္နဲ႔လုပ္စားလို႔မရရင္ ပါးစပ္နဲ႔ လုပ္စားလို႔ ရေသးတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း လုပ္ကိုင္လာခဲ့ပါတယ္။

သင္တန္းမွာ လူေပါင္းစံု လာတက္ၾကပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုး ဆယ္တန္းကေန ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား၊ အစိုးရ၀န္ထမ္း၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ တကၠသိုလ္ဆရာ ဆရာမ စသျဖင့္ အ႐ြယ္စံု အလႊာစံု ႐ွိပါတယ္။ အသက္အားျဖင့္ေတာ့ ၁၆ ႏွစ္ ကေန ၃၀ အတြင္းေတြ က အမ်ားစုပါ။ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ေတြလည္းပါေပမယ့္ နည္းပါတယ္။ အတန္းပညာအားျဖင့္ အနည္းဆံုး ၁၀ႏွစ္ ကေန ၁၇ႏွစ္ထိ ေက်ာင္းသင္ပညာ အေျခခံ ႐ွိသူေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စကား သြက္သြက္လက္လက္ မေျပာႏိုင္ မေရးႏိုင္ မဖတ္ႏိုင္ နားမလည္နိုင္ၾကလို႔ သင္တန္း လာတက္ၾကတာပါ။
အဲဒီသင္တန္းသားေတြ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ရဲေအာင္ သြက္သြက္လက္လက္ ျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရာမွာ အေျခအတင္ ျငင္းခုံေဆြးေႏြးၾကတဲ့ နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဆရာက အျဖဴလို႔ ေျပာတာကို သင္တန္းသားေတြက အမည္းပါလို႔ ျပန္ျငင္းရတာမ်ိဳး လုပ္သလို၊ သင္တန္းသား အခ်င္းခ်င္း အေၾကာင္းအရာတခုခုကို မူတည္ၿပီး အျပန္အလွန္ အေခ်အတင္ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးၾကတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ က်ဴ႐ွင္မွာ ဆရာေတြ ေရးေပးတဲ့ မွတ္စုကိုသာ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ႀကိဳက္ အလြတ္ရေအာင္ က်က္ၿပီး စာေမးပြဲ ေျဖခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ စိတ္လည္း၀င္စားၾကပါတယ္။ စိတ္၀င္စား သေဘာက်တဲ့အတြက္ အားတက္သေရာ ပါ၀င္ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ ကိစၥ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ယူလာတတ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုလုပ္ၾကရာမွာ အ႐ႈံးအႏိုင္ ဆံုးျဖတ္တာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး။ အဆံုးအျဖတ္ ရယူဖို႔ မဟုတ္ပဲ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ ေလ့က်င့္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားအမွန္ကိုလည္း ဆရာလုပ္သူက ၀င္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလိပ္စာ ေျပာေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ။
အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးတာ မစခင္မွာ ဆရာလုပ္သူက ျငင္းခံုတယ္ဆိုတာ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ပညာတတ္တို႔ ျငင္းခံုနည္းနဲ႔ လမ္းေဘးဂ်ပိုး(ၾကမ္းပိုး)တို႔ ျငင္းခံုနည္း ဟူ၍ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပညာတတ္တို႔က မည္သည့္အေၾကာင္းကိစၥကိုမဆို စဥ္းစားသံုးသပ္ရာ၌ မိမိတို႔ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာကို အသံုးခ်၍ အက်ိဳးႏွင့္အေၾကာင္းကို ဆက္စပ္ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ေၾကာင္း၊ မိမိျဖဴသည္ ဟုဆိုလွ်င္၊ ဘာေၾကာင့္ျဖဴသည္ဆိုရေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ အကိုးအေထာက္ သက္ေသသာဓက ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပႏိုင္ရေၾကာင္း၊ မိမိက မည္းသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မည္းေၾကာင္း အခိုင္အမာ ေျပာႏိုင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းေဘး ဂ်ပိုးတို႔ကမွ အႏိုင္ရလွ်င္ ၿပီးစတမ္း သေဘာျဖင့္ ယုတၱိတန္မတန္၊ သဘာ၀ႏွင့္ ညီမညီ စဥ္းစား မေနဘဲ 'ငါ့စကားႏြားရ' ေျပာတတ္ေၾကာင္း စတာေတြကို ၫႊန္ျပလမ္းေၾကာင္းေပးပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ရဲ႔ တာ၀န္က ေက်ာင္းသားေတြကို အဆံုးအျဖတ္တခု အေျဖတခု သင္ျပေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အဆံုးအျဖတ္ကို ရေအာင္ စဥ္းစားပံု စဥ္းစားနည္း၊ ေတြးေခၚပံု ေတြးေခၚနည္းကို ျပေပးဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ အေျဖကို ေက်ာင္းသားက သူ႔ဟာသူ လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္အတိုင္း၊ ျပဳလုပ္တဲ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးကို လူငယ္ေတြက အားတက္သေရာ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
အေျဖထုတ္ဖို႔လုပ္တဲ့ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥတခုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆြးေႏြးရတာဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႔အျမင္၊ လူငယ္ေတြရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ထုတ္ ေျပာဆို ျငင္းခံုၾကေလေတာ့ တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ အေတြးအေခၚေလးေတြ ေပၚထြက္လာတတ္ပါတယ္။
အဲဒီ ေဆြးေနြးပြဲမ်ိဳးေလးေတြကို သင္တန္းမွာ Talkathon ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုပ္ေလ့႐ွိ ပါတယ္။ Talk ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ Marathon ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္လံုးကို ေရာစပ္ၿပီး တီထြင္သံုးစြဲတဲ့ အဂၤလိပ္စကားပါ။
ျငင္းခံုေဆြးေႏြးျခင္းဆိုတာ လူ႔ေလာကတိုးတက္မႈ အတြက္ အေျခခံ ျဖစ္ပါတယ္။ မတူတဲ့အျမင္၊ မတူတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပၾက၊ အေခ်အတင္ ျငင္းခံုၾကရင္းနဲ႔ အမွန္တရားကို ရ႐ွိလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ အေခ်အတင္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးျခင္းဆိုတဲ့ အေလ့အထတခုကို ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ ႐ွိေစဖို႔အတြက္ ဒီက႑ေလးကို ဖြင့္လွစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လစဥ္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးစရာ အေၾကာင္းအရာတခုကို အေျခခံၿပီး အျပန္အလွန္ အေခ်အတင္ ျငင္းခံုျပဳၾကပံုမ်ားကို ေရးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကိစၥတခုအေပၚ သံုးသပ္ၾကတဲ့အခါမွာ သူရပ္ေနတဲ့ ေနရာေပၚမွာမူတည္ၿပီး အျမင္ေတြ အသြင္သ႑န္မတူ ကြဲျပားသြားၾကပါတယ္။ အဲဒီလို မတူတဲ့ အျမင္ေတြ ကြဲျပားေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို သံုးသပ္စုစည္းၿပီး တူညီေအာင္ ညႇိဖို႔ အေျဖထုတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို မတူတဲ့ အျမင္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒီလို ဒီလို ျခားနားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ႐ွိပါတယ္ ဆိုတာကို အ႐ွိအတိုင္း တင္ျပသြားၿပီး အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆိုးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားသြားၾကဖို႔ သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပြဲဦးထြက္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးစရာအျဖစ္ ဂီတနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေ႐ြးခ်ယ္ထားပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး အေခ်အတင္ အျငင္းအခံုျပဳၾကတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားပါတယ္။ ဒီထဲက ဆရာရဲ႔ အျငင္းအခံု အယူအဆေရာ ဆန္႔က်င္ဘက္က အယူဆပါ စာေရးသူရဲ႔ အျမင္အယူအဆ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ၿပီး ျငင္းခံုလို႔ ရသမွ် အခ်က္အလက္ေတြကို စဥ္းစားမိသမွ် ေရးထားတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား တစ္။ ။အလို-ဆရာက စတိတ္႐ိႈး သြားမလို႔ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။
ဆရာ။ ။မသြားပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
တစ္။ ။ဒါဆရာ့ဟာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီညပြဲအတြက္ ငါးရာတန္ လက္မွတ္ႀကီးဘဲ။
ဆရာ။ ။ဆရာ့ဟာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသြားပါဘူး။ ဇြတ္လက္မွတ္မို႔ပါ။
တစ္။ ။ဇြတ္လက္မွတ္ရယ္လို႔ မၾကားဘူးပါဘူး ဆရာရယ္။ ေမတၱာလက္မွတ္သာ႐ွိပါ တယ္။
ဆရာ။ ။ဆရာ့ေက်ာင္းသားတေယာက္က အဲဒီဌာနမွာ လုပ္တယ္ေလ။ သူက ဆရာ့ကို ဇြတ္အတင္းေရာင္းသြားတာမို႔ ဇြတ္လက္မွတ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။
တစ္။ ။ေၾသာ္ဒီလိုလား၊ ဒါနဲ႔ ဆရာဘာေၾကာင့္ မသြားတာလဲ၊ ဒီအဖြဲ႔က လူငယ္ေတြ သိပ္ကို အ႐ူးအမူး ျဖစ္တဲ့အဖြဲ႔ ဆရာရဲ႔။ ႐ံုေ႐ွ႔မွာဆို ဆရာ့လက္မွတ္ တေထာင္ေတာ့ အသာ ေလးရတယ္။
ဆရာ။ ။ၾကည့္ခ်င္ရင္ ယူသြားၾကည့္ေလ၊ ဆရာမသြားပါဘူး။
တစ္။ ။ဆရာဟာ ဂီတကို အေတာ္ႏွစ္သက္တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မၾကည့္ခ်င္တာလဲ။
ဆရာ။ ။ဒီပြဲမ်ိဳးေတြက ဂီတနဲ႔ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔၊ ဒါေတြက ခုန္ျပ၊ ေပါက္ျပနဲ႔ ေမ်ာက္ ပြဲတမ်ိဳးပါပဲ။
တစ္။ ။ဆရာက ဒီအဖြဲ႔ကို မႀကိဳက္တာလား။
ဆရာ။ ။မဟုတ္ဘူး။ဘယ္အဖြဲ႔ကိုမွ မႀကိဳက္တာ။
တစ္။ ။ဒါကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈက စကားေျပာတာကိုး။
ဆရာ။ ။ဟိုး၊ ဟိုး၊ ေတာ္ေတာ့၊ ဒါမ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ ဒါက အႏုပညာ ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ။
တစ္။ ။မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုရင္ ဆရာတို႔ လူႀကီးေတြ အားလံုးက ဂီတပံု သ႑န္သစ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚသစ္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ခါးခါးသီးသီးမုန္းတီး ေနၾကတာလဲ။ အိမ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီဆိုရင္ အေဖက ထပိတ္လိုက္၊ အေမက ထပိတ္ လိုက္နဲ႔ သိပ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမွပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အားရပါးရ နားေထာင္ရေတာ့တယ္။ အဲဒါ မ်ိဳးဆက္ကြာဟ မဟုတ္ရင္ ဘာေၾကာင့္လဲဆရာ။
ဆရာ။ ။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အဖြဲ႔ေတြက ဂီတအဖြဲ႔ေတြမွ မဟုတ္ပဲ 'သီခ်င္းသည္' အဖြဲ႔ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။ ဘီယာေရာင္းတဲ့လူေတြ၊ အခ်ိဳမွဳန္႔ေရာင္းတဲ့လူေတြ လိုပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဖြဲ႔ေတြက 'သီခ်င္းေရာင္း စားတဲ့ သီခ်င္းသည္' ေတြပဲ၊ ဂီတသမားမွ မဟုတ္ ၾကပဲကိုး။
တစ္။ ။ဘီယာေရာင္းစာတဲ့သူေတြနဲ႔ေတာ့ မနိႈင္းပါနဲ႔ ဆရာရယ္။
ဆရာ။ ။ဒါက ညႇာညႇာတာတာ ေျပာလိုက္တာပါ။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ သူတပါးရဲ႔ ရင္ထဲက အႏုပညာပစၥည္းကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခိုးေနၾကတဲ့ သူခိုးလို႔ေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာၾကတာပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာထိုက္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြကလည္း အဂၤလိပ္၊အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ယိုးဒယား(ထိုင္း) ေတာင္မက်န္ ေတြ႔သမွ် အကုန္ ကူးခ်၊ ခိုးခ်ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ အဲဒီလိုလူေတြကို Copy Cat ေတြလို႔ ေခၚၾကတယ္ေလ။
တစ္။ ။ဒါေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အစြမ္းအစ႐ွိတဲ့ ဂီတသမားေတြ သီခ်င္းေရးသူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။
ဆရာ။ ။ဘယ္လိုကိုယ္ပိုင္ ႐ွိတာလဲ။ စကားလံုးေတြပဲ ျမန္မာလို႐ွိတာ မဟုတ္လား။ ေတးသြားေတြ၊ သံစဥ္ေတြ၊ ပံုစံေတြ အားလံုးကေတာ့ သူမ်ားဟာခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဒါေလာက္ ပူတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သားေရဂ်ာကင္ႀကီးေတြ၀တ္၊ သားေရ လက္အိပ္ႀကီးစြပ္ၿပီး ေခါင္းစုပ္ ဖြားထားတာက အစ လူမ်ားပံုစံေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ အတုခိုးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းတာကို အတုခိုးရပါတယ္။ အခုေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဘိန္းစား၊ လမ္းသရဲ'သီခ်င္းသည္' ေတြကိုသာ အတုခိုးေနၾကတာကိုး။
တစ္။ ။အၿငိမ့္ထဲက လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြလို ပုဆိုးေတာင္႐ွည္၊ တိုက္ပံုအက်ႌနဲ႔ ဂစ္တာတီး လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား ဆရာရဲ႔။ ေခတ္ေတြေျပာင္းေနတာလည္း သတိထားဦးမွေပါ့။
ဆရာ။ ။ေခတ္ကို ကၽြန္ေတာ္အျမဲ မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ လည္း အျမဲနားေထာင္ပါတယ္။ ဘီးတဲလ္အဖြဲ႔က ဂၽြန္လင္ႏြန္ဆိုခဲ့တဲ့ Imagine ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ေလးဆိုရင္ ရင္ထဲမွာ စြဲေနေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။
တစ္။ ။အမယ္ ဆရာက ဘီတယ္လ္ေတာ့ ႀကိဳက္သားဘဲ။
ဆရာ။ ။ဂီတဆိုရင္ ဘယ္က လာလာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ု႐ွားျဖစ္ျဖစ္၊ တ႐ုတ္ကုလားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အာဖရိကတိုက္က ဇူးလူးေတြရဲ႔ ဂီတပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ လင္ႏြန္ရဲ႔ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂီတအေန နဲ႔ေရာ၊ အေတြးအေခၚအေနနဲ႔ေရာ အားလံုးကို ႀကိဳက္တာပါ။
တစ္။ ။အဲဒီ သီခ်င္းေလးကို ဆရာ ႐ွင္းေပးပါလားခင္ဗ်ာ။
ဆရာ။ ။ေကာင္းပါတယ္၊ ႐ွင္းျပရတာေပါ့၊ သူ႔ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္က Imagine တဲ့။ စိတ္ကူးၾကည့္တာ မွန္းဆၾကည့္တာေပါ့။

Imagine

Imagine there's no heavent It's easy if you try
No hell below us, above us only sky
Imagine all the people living for today ah.

စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ။ ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတာ မ႐ွိလို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရင္ လြယ္ပါတယ္။
ငရဲဆိုတာလည္း၊ တို႔ေအာက္မွာ မ႐ွိ၊ တို႔အထက္မွာလည္း မိုးေကာင္းကင္ႀကီးသာ႐ွိ။

Imagine there's no countries, itsn't hard to do
nothing to kill or die for and no religion too
Imagine all the people living life in peace.

စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ။ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံဆိုတာ မ႐ွိလို႔။
ဒါလည္း လုပ္ဖို႔ရာ မခက္လွပါဘူး။
တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုၿပီး သတ္ၾကတာ ေသၾကတာေတြလည္းမ႐ွိ၊
ဘာသာတရားဆိုတာေတြလည္း အလားတူ မ႐ွိေပါ့။
စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ လူသားအားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘ၀မွာ ေနေန ၾကရတယ္လို႔။

You..you may say I am a dreamer
But I'm not the only one
I hope some day you'll join us
And the world will be as one.

မင္းတို႔ မင္းတို႔က ငါ့ကို စိတ္ကူးယဥ္သမားတေယာက္လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါဟာ တေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။
တေန႔မွာမင္းတို႔လည္း ငါနဲ႔အတူ လက္တြဲလာလိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္။
အဲဒီေန႔က်ေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ တခုတည္းေပါ့။

Imagine no possession, I wonder if you can
no need for greed or hunger, a brotherhood of mandkind
Imagine all the people sharing all the world.

စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ။ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုတာလည္း မ႐ွိလို႔၊ မင္းလုပ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔
ငါေတြးဆေနမိတယ္။
ေလာဘဆိုတာလည္း ႐ွိဖို႔ မလိုေတာ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ဆိုတာလည္း
႐ွိဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ လူသားအားလံုး ညီေနာင္ရင္းခ်ာမ်ားသဖြယ္။
စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ။ လူသားအားလံုး ကမၻာႀကီးကို ေ၀မွ်ခံစားေနၾကတယ္လို႔ေပါ့။

တစ္။ ။ ေတာ္ေတာ္ေလးနက္တဲ့ သီခ်င္းေလးပဲေနာ္။
ဆရာ။ ။နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္ကိုေလးနက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တခုကို ေျပာျပထားတာပါ။ အဲဒီ လင္ႏြန္ရဲ႔ အေတြးအေခၚကို အေတြးအေခၚသစ္ ေတြနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပည့္အ၀ လက္ခံႏိုင္ၾကရဲ႔လား။
တစ္။ ။ဒါကေတာ့ သိပ္မေသခ်ာဘူးဆရာ။ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ရဦးမယ္။
ဆရာ။ ။မ်ိဳးဆက္အေဟာင္းအေဆြးက လူေဆြး လူေဟာင္းႀကီးေတြလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာင္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ေခတ္ေ႐ွ႔ကို သိပ္ေရာက္ေနတဲ့ ဒီအယူအဆကို အျပည့္အ၀ လက္ခံနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာေျပာ ေနတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကြာဟမႈဆိုတာနဲ႔ ဒီအႏုပညာကိစၥ၊ အေတြးအေခၚ ကိစၥေတြ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။
တစ္။ ။အဲဒီသီခ်င္းကို ေကာ္ပီလုပ္ထားတာ ႐ွိပါတယ္ဆရာ။
ဆရာ။ ။ဟုတ္ကဲ့၊ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ေတးသြားနဲ႔ သံစဥ္ေတြကိုသာ ပံုတူကူးခ် ထားတာပါ။ သူ႔မူရင္းသီခ်င္းရဲ႔ အသက္၀ိဥာဥ္ ျဖစ္တဲ့ စာသားနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြၾကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွကို မပါေတာ့ပါဘူး။ မူရင္း အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႔ ဦးေဏွာက္ကို ေဖာက္စား႐ံုတင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ လမ္းေဘးခ်ၿပီး ေခြးေကၽြးပစ္လိုက္တဲ့အထိကို ပက္ပက္စက္စက္ လုပ္ရက္ ၾကတယ္ေလ။ တကယ့္ အႏုပညာ႐ွင္ဆိုရင္ ဒီလို သူမ်ားဦးေဏွာက္ ေဖာက္စားတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ စကားလံုးေလးတလံုး သံစဥ္ေလးတခုရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ ဆိုတာ သူတို႔ နားလည္ၾကတယ္။
တစ္။ ။ဆရာ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတာပဲ ဆရာ။
ဆရာ။ ။အစစ္အမွန္ေတြ မေပၚထြက္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ အတုအေယာင္ေတြက တြင္က်ယ္ ေနရမွာေပါ့ေလ။ ဒါေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး ဆရာႏွစ္က ဘာမွ ၀င္မေျပာပါလား။ ခင္ဗ်ားတို႔လို ဘြဲ႔ရ လူငယ္ေတြရဲ႔ အျမင္လည္း သိခ်င္ပါေသးတယ္။
ႏွစ္။ ။ဆရာတို႔ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီးမွ ၀င္ေျပာမလို႔ ေစာင့္ေနတာပါ ဆရာ။
ဆရာ။ ။ကဲ ေျပာပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတာေတြ ေတာ္ေတာ္စံုေနပါၿပီ။
ႏွစ္။ ။ဆရာ ဒီေန႔ ေခတ္ ဟဲဗီးေတြကို ႀကိဳက္လား။
ဆရာ။ ။အေပ်ာ့စားေခၚေခၚ၊ အျပင္းစားေခၚေခၚ၊ ေခၚခ်င္သလိုေခၚပါ ဂီတျဖစ္လာရင္ ႀကိဳက္တာပါဘဲ။
ႏွစ္။ ။ဆရာတို႔ အမ်ားအားျဖင့္ အေပ်ာ့စားေတြႀကိဳက္တယ္မႈတ္လား။
ဆရာ။ ။အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ အင္မတန္ဆူညံတဲ့ သြက္တဲ့ျမဴးတဲ့ ဂ်ပ္ဇ္ ဂီတကို အင္မတန္ကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတဟာ အာဖရိက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔ စစ္ခ်ီေတး တိုက္ပြဲ ေခၚသံေတးေတြကို အေျချပဳထားတာဆိုေတာ့ အင္မတန္သြက္ပါ ျမဴးပါတယ္။ အင္မတန္လည္း ဆူညံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပ္ဇ္ရဲ႔ ဆူညံမႈဟာ ဆူသံ သက္သက္မဟုတ္ဘူး။ ဂီတသံျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆူညံေပမဲ့ ႀကိဳက္တယ္။
ႏွစ္။ ။ဒီက၀ိုင္းေတြက် ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာမႀကိဳက္တာလဲ။
ဆရာ။ ။သူတို႔က ဆူညံသံေတြပဲ ထြက္ေနလို႔၊ ဂီတသံ မထြက္လို႔ေပါ့။
ႏွစ္။ ။သူတို႔တေတြဟာ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ အထဲက ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာပါလားလို႔ ဆရာေတြးမၾကည့္ မိဘူးလား။
ဆရာ။ ။ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ကို မျမင္ဘူး။ သူတို႔က ဂီတကို ေလ့လာသင္ယူ ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာ့ဒ္ေတြ ကီးေတြ ႏွိပ္နည္းကို သင္ေနၾကတာ။ သီခ်င္းကို သင္ေန ၾကတာ။ သီခ်င္းဆိုနည္းကို သင္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ အဆိုေတာ္ လုပ္စားေနၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကာပင္တာလို အသံကို ေဂြလွိမ့္သလို လွိမ့္ၿပီး ကစားႏိုင္စြမ္း ႐ွိတဲ့ အသံပညာ ႐ွင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ွိလို႔လဲ။ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ အသံႀကီး ကြဲအက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ သူမ်ိဳးကေတာင္ ဆူပါျဖစ္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ႏွစ္။ ။ေကာ္ပီေတြကို ဆရာ႐ႈတ္ခ်တယ္ေပါ့။
ဆရာ။ ။ေကာ္ပီဆိုတာ ခိုးခ်တာပဲ။
ႏွစ္။ ။ေ႐ွးကေရာ ေကာ္ပီမလုပ္ခဲ့ၾကဘူးလို႔ ဆရာ ျငင္းရဲသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ႐ိုးရာ အေမြအႏွစ္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနရတဲ့ အရာေတြအားလံုး ေကာ္ပီ ေတြႀကီးပါ ဆရာ၊ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီး တို႔ မေနာ္ဟရီ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတို႔ ဆိုတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ တီထြင္ခဲ့တာေတြလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ဂႏၶ၀င္ သီခ်င္းေတြ အကေတြ ဆိုရင္လည္း ယိုးဒယားသီခ်င္းတို႔ ယိုးဒယားအက လို႔ေတာင္ ေခၚေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဂႏၶ၀င္နီးပါး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တန္ဘိုးထားၾကရတဲ့ ခ်စ္ေရစင္တို႔၊ ပ်ိဳ႔မွာတမ္းတို႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြကေရာ ဆရာ။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြ ေတးသြားေတြလို႔ ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။ ျမန္မာသံ စစ္ေတြလို႔ ေခၚႏိုင္ရဲ႔လား။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ျပင္စည္မင္းသားႀကီးတို႔ ျမ၀တီမင္းႀကီးတို႔ ေ႐ႊျပည္ေအးတို႔ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းတို႔ကို ပံုတူကူးသမားေတြ သူခိုးေတြလို႔ ေခၚၾကရေတာ့မလားဆရာ။
ဆရာ။ ။သူတို႔က ပံုတူ ကူးခ်တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ေလသံ ျမန္မာ့စ႐ိုက္နဲ႔ ကိုက္ညီ ေအာင္ ၫႇိယူခဲ့ၾကတာ။
ႏွစ္။ ။သေဘာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲဆရာရယ္။ ကဲထားပါေတာ့၊ (နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ၊ အရဟေတာ သမၺာသမၺဳဒၶဒႆ) ဆိုတဲ့ ဘုရား႐ွိခိုးက်ေတာ့ ဘာေျပာမလဲဆရာ။ ျမန္မာစကားတလံုးမွ မပါဘူး။ အားလံုးတိုးင္ျခား ဘာသာစကားခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ဗုဒၶဘုရား႐ွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးတဦး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေ႐ွးေ႐ွးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြကသာ ေကာ္ပီ မလုပ္ လာခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္စရာ ဘာသာစကားရယ္လို႔ေတာင္မွ ႐ွိမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ပါဠိစကားလံုး ေတြကို ေကာ္ပီစကားေတြမို႔ မသံုးရဘူးလို႔ ျပဌာန္းလိုက္ရင္ ဆရာဒုကၡ တခုခု ၾကံဳတဲ့အခါ ဘယ္လိုညည္းမလဲ။ ေၾသာ္.. ဆင္းရဲျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းလို႔ ေျပာလို႔ ဆရာ အားရပါ့မလား။
ဆရာ။ ။အင္း ဟုတ္တယ္၊ ဒုကၡ ဒုကၡလို႔ ေျပာေနက် ျဖစ္ေနၿပီ။
ႏွစ္။ ။လူမ်ိဳးတမ်ိဳးနဲ႔ တမ်ိဳး အတုခိုးၾက ေကာ္ပီကူးၾကဆိုတာ လူ႔သမိုင္း စကတည္းက ႐ွိလာခဲ့တာ ပါဆရာ။ ျပစ္မႈဒုစ႐ိုက္ႀကီးတခု မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီလို ကူးလူးဆက္ႏႊယ္ေနၾကလို႔ လူသားေတြ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ လာရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဂီတ အႏုပညာတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ တို႔ဆိုတာ ေခတ္ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ ေခတ္ရဲ႔ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ေျပာင္းလဲလာရတာပါ။ သူ႔အလိုလို "ဘြားခနဲ" မိုးေပၚက ေပၚလာတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ဆရာလက္ခံမွာပါ။
ဆရာ။ ။ဘယ္အရာမဆို ေခတ္က စနစ္က ထုတ္လုပ္လိုက္တာခ်ည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာလက္ခံပါတယ္။
ႏွစ္။ ။ေ႐ွးေခတ္ကေတာ့ လူေတြဟာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မေၾကာင့္မက် ေနနိုင္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ကိစၥမဆို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနလို႔ လုပ္လို႔ ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဂီတ အႏုပညာမွာလဲ ေအးေအး ေဆးေဆးေလးနဲ႔ ၿငိမ့္ေညာင္း သာယာတာကို အိပ္ယာေပၚ မ်က္စိေလး အသာေမွးၿပီး နားေထာင္ခံစားေနနိုင္ တာေပါ့။ ေစာင္းေကာက္တို႔ ပတၱလားတို႔ကို ႀကိဳက္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေတာင္မွေနာ္ဆရာ လယ္ကြင္းေတြၾကားက လယ္သမားေတြကေတာ့ ေစာင္းေကာက္ကို မႀကိဳက္ႏိုင္ဘူး။ အိုးစည္တို႔ ဒိုးပတ္တို႔မွ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ေစာင္းေကာက္ေလးတီးၿပီး ေကာက္စိုက္သမေတြကိုလႈံ႔ေဆာ္ေပးလို႔ မရဘူး ေလ။ အိုးစည္တို႔ ဒိုးပတ္တို႔ကို အၿပိဳင္တီးၿပီး ေျခသြက္လက္သြက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရတာ၊ ဒီေန႔ေခတ္က အိမ္မွာ ႐ွိသမွ် လူကုန္ေျပးလႊားလႈပ္႐ွား ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ေခတ္ဆရာ။ အဲဒီေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ သြက္လက္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ဂီတကို လိုအပ္လာတယ္။ ေခတ္က ေတာင္းဆို လာတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ့ သြက္လက္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ဂီတကို ေစာင္းေကာက္ ႀကီးက ဖန္တီးမေပးႏိုင္ဘူး။ ပတၱလားနဲ႔ ဆရာႏွစ္ျခိဳက္ လွတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတကို ထုတ္ လုပ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂီတာေတြ ေအာ္ဂင္ေတြ ကိုင္ လာရတာ။ အဲဒါ ေတြကို ကိုင္သာ ကိုင္လာၾကရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို စနစ္တက် ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပမယ့္ ဂီတ အကယ္ဒမီႀကီးေတြ ဘယ္မွာ ႐ွိလို႔လဲ။ ကက္ဆက္ေခြေတြ ဓါတ္ျပား ေတြက တဆင့္ခံလိုက္ၿပီး ေလ့လာၾကရ တာပါ။ ဒါေတြေတာင္မွ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ လက္လွမ္း မီတာ မဟုတ္ပါ ဘူးဆရာ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္ေနၾကရတာပါ။ အဲဒီ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အေျခ အေနၾကားကေနၿပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ ႐ွိတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ ေထာင္ ေပါင္းမ်ား စြားမွာ သီခ်င္းေတြ ေန႔တိုင္း ဖြင့္ေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္နိုင္ၾကတာ ေတာ္႐ံု အရည္အခ်င္း မဟုတ္ပါ ဘူးဆရာ။ အဲဒါ တခုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳပါ။
ဆရာ။ ။လူငယ္ေတြ ႀကိဳးစားၾကတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းလြဲေနလို႔ ေျပာေနရတာပါ။
ႏွစ္။ ။လမ္းလြဲေနတယ္ထင္ရင္ သူတို႔ကို လမ္းမွန္ျပေပးပါ ဆရာ။ ဒီေန႔ လူငယ္ေတြက မွန္တာကို ေကာင္းတာကို ထိေတြ႔ခြင့္ မရၾကပါဘူး။ အေကာင္းကို မေတြ႔ဘူးပဲနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး အေကာင္းကို ဖန္တီးလို႔ရမလဲ ဆရာရယ္။ ဒီေန႔ ဒီလို ျမင္ေတြ႔ေနရတာေတြဟာ လူငယ္ ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆူသံေတြအစား ဂီတသံေတြကို ဖန္တီးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဂီတနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ေပးပါ။ ကက္ဆက္ေခြေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး ေလ့က်င့္ ေနရမယ့္အစား ဂီတအကယ္ဒမီႀကီးေတြမွာ တက္ေရာက္သင္ၾကား ႏိုင္ေအာင္၊ အကယ္ဒမီ ႀကီးေတြ ဖြင့္ေပးပါဆရာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ျမန္မာခ်ိဳက္ေကာ့စကီးေတြ၊ ျမန္မာပရက္စေလေတြ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ျပပါမယ္။ ဆရာလည္း နေမာတႆလို႔ ႐ြတ္ၿပီး ဘုရား႐ွိခိုးတိုင္း ေကာ္ပီလုပ္ျခင္းရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ ခုလို ဘုရား ႐ွိခိုးစရာ႐ွိေနရတာပါလားလို ႏွလံုးသြင္း ႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ။

လူထုစိန္၀င္း
၃၊ ရ၊ ၉၆