Sunday, March 29, 2009
လမင္းတရာသာလိမ့္မည္
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ
{ဤစာသည္ 'ၾကည္ေအာင္၏ လမင္းတရာကဗ်ာမ်ား' ပဌမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၃ ခု၊ ႏို၀င္ဘာ၊ တြင္၊ ေဖာ္ျပေသာ လူထုေဒၚအမာ၏ အမွာစာ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၉ မတ္လ၊ ၂၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြား႐ွာေသာ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္ (ဦးၾကည္လင္) အတြက္၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္း ျခင္း ႏွင့္အတူ ဆရာၾကည္ေအာင္ကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ အေမမာ၏ 'လမင္းတရာ သာလိမ့္မည္' ကို မာယာမွာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။}
ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြ လံုးခ်င္းအျဖစ္ႏွင့္ ေဟာ.....တအုပ္၊ ေဟာ......တအုပ္ ထြက္လာသည္မွာ စစ္ၿပီးေခတ္ျမန္မာစာေပ၏ ကဗ်ာက႑မွ တိုးတက္မႈတရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမ်ားသည္ အခ်ိဳ႔လည္း ႏွစ္လိုဘြယ္ေကာင္းသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း ႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳမွ် ႐ွိသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း အဆင့္အတန္း မျမင့္လွ။ သို႔ေသာ္ အဆင့္ျမင့္သည့္ ကဗ်ာစာအုပ္သည္ က်န္ရစ္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ အဆင့္မျမင့္သည့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ကာလၾကာသည့္ အခါ တိမ္ျမဳပ္သြားေပလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။ အဆင့္ျမင့္သည့္ ကဗ်ာမ်ားမူ ဤကဗ်ာမ်ားကိုပင္ အသစ္ကို လက္ခံသည့္ ငယ္႐ြယ္သူတို႔က ႐ြတ္ဖတ္ၾကလိမ့္မည္။ က်က္မွတ္ၾကလိမ့္မည္။ ဤကဗ်ာတို႔ကို အေျချပဳ၍ ဤကဗ်ာတို႔ထက္ ေကာင္းႏိုးရာရာ အသစ္ေသာ ကဗ်ာတို႔ကို အနာဂတ္တြင္ ေရးစပ္ၾကေပလိမ့္မည္။
သကၠရာဇ္ ၁၉၃၀ ႏွင့္ ၄၀ အၾကားတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာေပ ဥယ်ာဥ္ႀကီး အတြင္းမွ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ေမာင္သန္႔စင္၊ ေမာင္သုတ၊ ကုသ၊ သိပၸံေမာင္၀ စေသာ ေခတ္စမ္းစာေပ၊ ေခတ္စမ္းကဗ်ာဆရာမ်ား ပြင့္ဖူးခဲ့သည္။ ထိုအပြင့္အဖူးတို႔က က်သည့္မ်ိဳးျဖင့္ လူ႔တဆက္အကြာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္အၾကားတြင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာေပ ဥယ်ာဥ္အတြင္းမွလည္း တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္သိဂၤါ စေသာ ေခတ္စမ္း ကဗ်ာသမားကေလးမ်ား ပြင့္ဖူးလာၾကသည္။
ဤလူငယ္ကေလးမ်ားသည္ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္တို႔က ေပးသည့္ ဖြဲ႔ဟန္ကို ကိုင္စြဲလာ ၾကေသာ္လည္း ေဇာ္ဂ်ီတို႔ မင္းသု၀ဏ္တို႔ထက္ သူတို႔ကပို၍ ေတြးရဲလာၾကသည္။ သူတို႔ အေတြးအေခၚႏွင့္ သူတို႔ အဘိဓမၼာသည္ သူတို႔ဆရာမ်ားထက္ တိုးတက္လာၾကေလသည္။
ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ေခတ္၏ ျခားနားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေပၚစေခတ္ က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နဂါးနီစာအုပ္တိုက္မေပၚေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကို ေလးစားျမတ္ႏို္း၍ ဆရာႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာေညာင္းေသာ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ မင္းသု၀ဏ္တို႔က "အို... ျမန္မာတို႔" ဟူေသာ ကဗ်ာမ်ိဳး၊ "သေျပညိဳ" ကဗ်ာမ်ိဳးကိုသာ ေရးၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ စတင္တည္ေထာင္သည္မွာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကမွ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္တြင္ တိုးတက္ေသာ အေတြးအေခၚသစ္မ်ားက ျမန္မာလူငယ္ ပညာတတ္တို႔ ဦးေခါင္းတြင္းသို႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္မႈက နည္းပါးေပေသးသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ၏ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္က အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ.....
'အိုျမန္မာတို႔' အမည္ျဖင့္.....
"ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔႐ြာတို႔ေျပ၊ တို႔႐ြာေျပကား
ေစတီဘုရား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏။
မ်ားပါေလလဲ.....
တမြဲမြဲႏွင့္၊ ဆင္းရဲစိတ္မွာ
ကာလၾကာလွ်င္....
ယာစကာမ်ိဳး၊ တညိႇဳးညိႇဳးႏွင့္
ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလ်က္....
မစားေလရ၊ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္႐ွိလိမ့္တကား။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔႐ြာတို႔ေျပ၊ တို႔႐ြာေျပကား
ေရခ်ိဳးေသာက္ရန္၊ ျမစ္ႀကီးကန္ႏွင့္
သီးႏွံစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ
တမြဲမြဲႏွင့္၊ ဆင္းရဲစိတ္မွာ
ကာလၾကာလ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ ျဖစ္လိမ့္တကား။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေျပာ့ႏွင့္
မေလွ်ာ့လံု႔လ၊ ဥာဏ္ေရာင္ျပ၍
၀၀စားရန္၊ ဆြမ္းတင္ရန္ဟု
ၾကံပါကုန္ၾက၊ ၾကံကုန္ၾကေလာ့
သူကအစ၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးမ်ားေျမာင္၊ ဥာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစ၊ စြမ္းၾကေစေလာ့
ဤေျပဤ႐ြာ၊ ဘယ္သူ႔႐ြာလဲ
ဤစာစကား၊ ဘယ္သူ႔စကားလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ႁပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္႐ႊင္လန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ညီေစတကား"။
ဟူ၍ ေရးစပ္ခဲ့သည္။
မင္းသု၀ဏ္က ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၌ သေျပညိဳ အမည္ျဖင့္
"သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့သေျပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့သေျပညိဳ
တို႔ေျပမွာတို႔ေမကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳေ႐ႊဘိုပန္းဟာက
လန္းလ်က္ပါကို။
ဘာမေလွ်ာ့ေလနဲ႔
လာေတာ့မကြဲ႔ ေ႐ႊပဟိုရ္
ေလခ်ိဳကအေသြး။
လင္းၾကက္အေဆာ္
ကြင္းထက္မွာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔
စည္ေတာ္ကို ရည္ေမွ်ာ္မွန္းကာပ
ေရာင္နီမွာ ေအာင္စည္႐ြမ္းရေအာင္
သေျပညိဳ ေ႐ႊဘိုပန္းရယ္နဲ႔
လွမ္းၾကစို႔ေလး။"
ဟူ၍ ေရးစပ္ထားေပသည္။
ထိုကာလမွ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာ၍ လူ႔တဆက္သို႔အကူး စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ကား လြတ္လပ္ ေရးမွ်ႏွင့္ ျပည္သူက မတင္းတိမ္ေတာ့၊ ဆို႐ွယ္လစ္ဗမာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေရးအထိ ေတာင္းဆိုလာသည္။ နယ္ခ်ဲ႔ပေဒသရာဇ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိႈင္းတံပိုးႀကီးက ဗမာျပည္တနံတလ်ားလံုး ႀကီးမားစြာ ႐ိုက္ခတ္၍ ေနသည္။ ဤလိႈင္းတံပိုး ၾကားတြင္ လူျဖစ္လာသည့္ လူငယ္မ်ားအနက္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွ ဖူးပြင့္လာသည့္ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္ ဟူေသာ ကဗ်ာဆရာလူငယ္ ၃ ဦးသည္၊ သူမ်ားထက္ ရဲရဲေတြးၿပီး ရဲရဲေရးလာၾကသည္။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာရာ၌ (၁) စာဆိုသူ ျဖတ္သန္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္ ဘ၀ခရီးတာ၊ (၂) စာဆိုသူ ခံယူသည့္ ဘ၀အဘိဓမၼာႏွင့္ ဦးတည္ ရည္မွန္းခ်က္၊ သို႔မဟုတ္ ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္၊ (၃) စာဆိုသူ လက္လွမ္းမွီသည့္ အသိအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ ေ၀ါဟာရတို႔ အေပၚတြင္ အေျခခံလ်က္ ကဗ်ာသည္ ေပါက္ဖြားသည့္ သေဘာ ႐ွိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း တဆရာတည္းသင္ၾက၊ တေက်ာင္းတည္း ထြက္လင့္ကစား တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မတူညီေသာ ကဗ်ာမ်ားကို သီကံုးႏိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္ၾကည္ေအာင္သည္ တိုးတက္ေသာ အဘိဓမၼာကို လက္ခံပံုရ၍ တေန႔ေသာအခါ လူႏွင့္လူခ်င္း ေသြးစုတ္မႈကင္းေသာ ေလာကသို႔ ဦးတည္ရည္မွန္းဟန္ ႐ွိသည္။ ထို႔ျပင္ သူ႔အေနႏွင့္ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘ၀ခရီးသည္ ပန္းခင္းလမ္းခ်ည္း ဟုတ္ဟန္မတူ။ ေႁမြတံတား၊ က်ားခလုတ္၊ သစ္ငုတ္သင္ျဖဴး၊ ဆူးေမြ႔ရာခ်ည့္ မဟုတ္လင့္ကစား အမ်ားစုေသာ ပညာတတ္ လူတန္းစားတို႔ ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းခဲ့ရသလို သာေတာင့္သာယာမ်ားက မ်ားလွဟန္ မ႐ွိ။ ဤခံယူခ်က္၊ ဤအေတြ႔အႀကံဳမ်ားျဖင့္ သူသည္ ဤကဗ်ာကေလးမ်ားကို ေရးစပ္ထားပံုရ သည္။ ေဖာ္ျပပါ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တို႔ကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကဗ်ာ သက္တမ္းသည္ ဘာမွ်လည္း မၾကာလွေသး၊ ၇ ႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေပေသးသည္။
ေမာင္ၾကည္ေအာင္က အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ သက္သက္ဆိုသည္ကို လက္မခံ၊ အလွသည္ အလွသက္သက္ပင္ျဖစ္သည္ ဆိုလွ်င္ ထိုအလွ၌ ဘာတန္းဘိုး႐ွိသနည္း ဟု သူက ေအာက္ေမ့ပံု ရသည္။ အလွသည္ အက်ိဳး႐ွိေသာ အလွ၊ လူကို အက်ိဳးျပဳေသာ၊ ေက်းဇူးျပဳေသာ အလွျဖစ္ရမည္ဟုလည္း ကိုင္ဆြဲထားဟန္ ႐ွိသည္။ သူက သူ႔ကဗ်ာကို လွ႐ံုအတြက္၊ သို႔မဟုတ္ ကာရန္ေျပ႐ံုအတြက္ နား၀င္ပီယံ သက္သက္ျဖင့္ မဖြဲ႔။ သူ႔ကဗ်ာသည္ တိုလိုက တိုေပမည္၊ ႐ွည္လိုက ႐ွည္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ထို အတိုအ႐ွည္တို႔၌ သူယံုၾကည္ခ်က္ တကြက္ပါေလသည္ခ်ည္း ေတြ႔ရသည္။ သူသည္ အေၾကာင္းအရာမ႐ွိဘဲ စာစီကံုးသူမ်ိဳး မဟုတ္။ သူ႔တြင္ တစံုတခုေသာ ေျပာစရာ၊ တစံုတခုေသာ ခံစားခ်က္၊ တစံုတခုေသာ အျမင္ ႐ွိေလသည္။ ထိုအရာကို သူက ကာရန္႐ွာ၍ ကဗ်ာဖြဲ႔ထားသည္။
စာေရးသည္ျဖစ္ေစ၊ ကဗ်ာဖြဲ႔သည္ျဖစ္ေစ၊ ေတးစပ္သည္ျဖစ္ေစ မိမိတြင္ ေျပာစရာ႐ွိမွ ေရးဖြဲ႔စပ္သင့္ပါသည္။ ဘာဟူ၍ မည္မည္ရရ ေျပာရန္မ႐ွိ၊ မိမိက ဘာယံုၾကည္သည္၊ ဘာကိုဦးတည္သည္ဟူ၍ မိမိကိုယ္ႏိႈက္က မျပတ္သားဘဲ စာေရးျခင္း၊ ကဗ်ာဖြဲ႔ျခင္း၊ ေတးသီျခင္း ျပဳလ်င္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စာ ကဗ်ာ ေတးမ်ား ထြက္ႏိုင္ဘို႔ မ႐ွိပါ။ ႏွင္အား ေမာင္းအားမပါေသာ စာငုတ္တုတ္မ်ားသာ ထြက္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္ၾကည္ေအာင္သည္ သူ႔ရင္ထဲ၌ သူေျပာခ်င္သည္ကေလးမ်ား၊ သူခံစားရခ်က္ ကေလးမ်ား ခိုလိုးခုလု ႐ွိပံုရသည္။ ယင္း ခိုးလိုးခုလုကေလးမ်ား ရင္တြင္း၌ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ သူက ကဗ်ာဖြဲ႔သည္။ ကာရန္ ႐ွာသည္။ ဥပမာ သူ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္ေသာ မုဆိုးႀကီး၊ သူေတာ္စင္၊ ႏြားေက်ာင္းသူ ကဗ်ာ၌ သူေတြးမိသည့္ အခ်က္တခ်က္ကို ကဗ်ာဖတ္ သူသို႔ သူက လက္ဆင့္ကမ္းေလသည္။
လက္တြင္ ေႁမြေဆးႏွင့္မိန္းမပ်ိဳကို ၿမိဳ႔သူ အဆင္အျပင္ႏွင့္ ျမင္ေတြ႔လာေသာအခါ ေတာမွ ၿမိဳ႔တက္၍ ပ်က္ရသူ လံုမငယ္ကို သူက သနားသည္။ လူ႔ဒုကၡိတ ပိုးတံုးလံုးမကို ပြဲျပ၍ စားရသည့္ ဤေလာကကိုလည္း ရက္စက္ပါေပ့ဟု သူက ရင္နာသည္။ အ႐ူးမ သားပိုက္ေကာင္ ဘ၀ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရက္ၾကသည္တကားဟုလည္း သူက စက္ဆုပ္သည္။ ထီလက္မွတ္ သံုးေစာင္မွ အတိတ္ကို ဖတ္ယင္း ယေန႔ လူေနမႈ စနစ္ကား ဘ၀လံုျခံဳမႈဟူ၍ ဘာကမွ မ႐ွိပါတကားဟုလည္း သူက လူမႈေရး စီးပါြးေရး သံေ၀ဂျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားပြဲကို လည္မည္၊ ဆြမ္းေတာ္တင္ပြဲေတြကို ျမင္မည္၊ သစ္သီးစင္မွ စားခ်င္စဖြယ္တို႔ကို စားခ်င္႐ွာသူ မ၀မလွေသာ လူတန္းစားကို ၾကည့္၍သနားေလသည္။ သူေဌးႀကီးအိမ္က ေခြးသမင္ႏွင့္ သူေဌးႀကီး၏ ထမင္းခ်က္တို႔ကိုလည္း သူက ျဖစ္ရေလျခင္းဟု ေအာက္ေမ့တတ္ေလသည္။ အရင္း႐ွင္လူ႔ေဘာင္၏ အပ္ခ်စရာမ႐ွိ ျပည့္ေနေသာ ထိုအနာအဆာမ်ားကို ၾကည္ေအာင္က ကာရန္ကေလးမ်ား ႐ွာၿပီး ကဗ်ာတို ကဗ်ာ႐ွည္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဖာ္လွစ္သည္။
ၾကည္ေအာင္သည္ တဖက္က အရင္း႐ွင္လူေနမႈစနစ္ေၾကာင့္ ကေမာက္ကမ လူ႔ေလာက ျဖစ္ေနပံုမ်ားကို သတိထားမိသည္ႏွင့္အတူ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ခ်စ္စဖြယ္ဓေလ့ကေလး မ်ားကိုလည္း အငး၀သားတဦးအေနႏွင့္ ဖက္ေပြ႔၍ထားေလသည္။
ၾကည္ေအာင္၏ လာလာေလလိုက္ခဲ့ေတာ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ရသည္မွာ သူႏွင့္အတူ ေတာအပ်ိဳကို မိန္းမခိုးလိုက္ရသကဲ့သို႔ ခံစားရသျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ ၾကည္ေအာင္၏ နိဗၺာန္ေစ်းမွာကား လင္မရႏိုင္သည့္ အပ်ိဳႀကီးမကို သူ႔ဇာတ္လိုက္ႏွင့္အတူ ေရာလ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးမိလိမ့္မည္။
ထို႔အျပင္ စေလဆရာႀကီး ဦးပုည၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းတို႔ကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္ၿခိဳက္ေသာအားျဖင့္ ၾကည္ေအာင္က ဤပုဂၢိဳလ္မ်ားအေပၚ သူ႔ေလးစားမႈကို ကဗ်ာႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ထုတ္ထားေလသည္။
ၾကည္ေအာင္၏ ကဗ်ာမ်ားတြင္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ညဴကလီးယားလက္နက္ ပိတ္ပင္ေရး ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္သည့္ ကဗ်ာအပုဒ္ေပါင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ပါသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး၏ မီးလွ်ံတြင္း၀ယ္၊ ႐ူးသြပ္သြားေသာ အေမရိကန္ေလသူရဲ၊ မေမြးခဲ့ေသာ ကေလးငယ္၊ မၿပီးေသးေသာစစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔ စသည့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တမ္းတ စပ္ဆိုသည့္ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္သည္။
စင္စစ္ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ငယ္သည္၊ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ပေဒသရာဇ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကေလာင္ ကဲ့သို႔ သူ႔ကေလာင္ကို ႏွင္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္းအတြက္ ကေလာင္ေသြးသည့္ စာအုပ္ငယ္ ျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္သည္။
သူက ဤကမၻာ၌ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္၊ လူႏွင့္လူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္စနစ္ မ႐ွိမွ စစ္ေဘးစစ္ ရန္ကင္း၍ ဤကမၻာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမည္၊ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမွ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ အသီးသီး၌ လမင္းတရာသာႏိုင္မည္၊ လမင္းတရာ သာႏိုင္ပါမွ ကဗ်ာဆရာတို႔ ခ်မ္းေျမ့႐ႊင္လန္းစြာ ကဗ်ာသီကုံးႏိုင္ေပလိမ့္မည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကဗ်ာစုကို လည္း လမင္းတရာသာေစေၾကာင္းအတြက္ နယ္ခ်ဲ႔ပေဒသရာဇ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းဆီသို႔ ဦးတည္ၿပီး သူခံယူေသာ အဘိဓမၼာ၊ သူေပြ႔ပိုက္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို သူျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ခရီးၾကမ္းတို႔မွ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ အင္း၀အညာသား၏ ေ၀ါဟာရဘဏ္မွ ကာရန္႐ွာလ်က္ ဤကဗ်ာစုကို ေမြးထုတ္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။
ၾကည္ေအာင္ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ လမင္းတရာ သာသည့္ေခတ္ကား ေ၀းကြားလွေတာ့မည္ မဟုတ္။
ၾကည္ေအာင္ဖြဲ႔ဆိုသည့္ ဗီယက္နမ္ျပည္သူမ်ား ကဗ်ာတြင္ ပါသကဲ့သို႔ တရားေသာစစ္ ႏွင့္ မတရားေသာစစ္ကို ခြဲျခားလ်က္ တရားေသာ စစ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲၾကသူေတြမွာ အာ႐ွတြင္သာမက အာဖရိကႏွင့္ လက္တင္အေမရိက တိုက္ႀကီးတြင္လည္း အမ်ားအျပားပင္ ႐ွိေနေလၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာ႐ွိ ဤ ျပည္သူတကာ၏ မရပ္မနား လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္မႈ၊ ဗမာျပည္သူ၏မရပ္မနား လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္မႈ မ်ားေၾကာင့္ မေ၀းကြာလွေတာ့သည့္ အနာဂတ္ ကာလ၌ လမင္းတရာသာႏိုင္ေတာ့မည္ ဧကန္ျဖစ္ပါ သတည္း။
အမာ။
အခ်စ္
ေရးသူ- ၾကည္ေအာင္
အဖိုးအိုလွ်င္.....
ေညာင္ညိဳရိပ္ေအာက္၊ ပုဆိန္ေျမႇာက္ကာ
ထင္းေပါက္ခြဲၿပီး၊ ေခၽြးျဖာစီး၏။
အဖြားအိုက....
ေရခ်ိဳတခြက္၊ လက္လွမ္းဆက္သည္
ေအာ္.... သက္႐ြယ္ခါးကုန္း၊ သြားေႂကြျပဳန္းလည္း
ခ်စ္တုန္းခင္တုန္းပါတကား။
ေငြတာရီမဂၢဇင္း ၁၉၆၃
{ၾကည္ေအာင္-လမင္းတရာကဗ်ာမ်ား၊ ပဌမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၃ ခု၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ေညာင္ညိဳရိပ္ေအာက္၊ ပုဆိန္ေျမႇာက္ကာ
ထင္းေပါက္ခြဲၿပီး၊ ေခၽြးျဖာစီး၏။
အဖြားအိုက....
ေရခ်ိဳတခြက္၊ လက္လွမ္းဆက္သည္
ေအာ္.... သက္႐ြယ္ခါးကုန္း၊ သြားေႂကြျပဳန္းလည္း
ခ်စ္တုန္းခင္တုန္းပါတကား။
ေငြတာရီမဂၢဇင္း ၁၉၆၃
{ၾကည္ေအာင္-လမင္းတရာကဗ်ာမ်ား၊ ပဌမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၃ ခု၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Friday, March 27, 2009
လမင္းတရာ
ေရးသူ- ၾကည္ေအာင္
လမင္းတရာ၊ ညအခါ၀ယ္
ကမၻာအႏွံ႔ သာလ်က္ပါ။
တ႐ုတ္ျပည္မွ.....
ေရၾကည္ရစ္ျဖာ၊ ျမစ္သဲ၀ါ၀ယ္
ညခါလမင္း၊ ေရေသာက္ဆင္း၏။
ဆိုဗီယက္မွ.....
ျမစ္မစိမ္းျပာ၊ ေဗာ္လဂါ၀ယ္
ညခါလမင္း၊ ေရခ်ိဳးဆင္း၏။
တိုင္းအီဂ်စ္၏.....
ႏိုင္းျမစ္ေရျပင္၊ လမင္း႐ွင္သည္
ေပ်ာ္႐ႊင္ကခုန္၊ လိွဳင္းေရစုန္ႏွင့္။
မစၥစၥပီ၊ ျမစ္နဒီ၀ယ္.....
သိဂႌေ႐ႊႏိွဳင္း၊ လမင္း၀ိုင္းသည္
ေရလိွဳင္းယက္ၾကား၊ ေျပးကစားလ်က္။
အိႏိၵယ၏.....
ျမစ္မဂဂၤါ၊ ေရၾကည္ျပာ၀ယ္
ညခါလ,ရိပ္၊ ေလ်ာင္းေပ်ာ္အိပ္လ်က္။
ျပည္ျမန္မာ၏.....
ဧရာ၀တီ၊ ေရျပာၾကည္၀ယ္
ပီပီ႐ႊန္း႐ႊန္း၊ လျပည့္၀န္းသည္
ေပၚထြန္းၾကည္လင္၊ ေ႐ႊရိပ္ထင္လ်က္
ေရျပင္လိွဳင္းယက္၊ တလက္လက္။
လမင္းတရာ၊ သည္ကမၻာ၀ယ္
သာလ်က္အစဥ္ပါတကား။
သို႔တေစလည္း.....
သူ႔ေရေျမေပၚ၊ စစ္က်ဴးေက်ာ္ေသာ္
ေ႐ႊေလွာ္အဆင္း၊ ဖိုးလမင္းသည္
ျမစ္တြင္းငုပ္လွ်ိဳးသြားတကား။
ျမစ္မေရတြင္း၊ စစ္ေက်ာ္နင္းလ်င္
လမင္းမွဳန္ရီ၊ ေသြးစြန္းနီကာ
ပီပီမလင္းႏိုင္႐ွာေပ။
ကမၻာေျမေပၚ.....
က်ဴးေက်ာ္စစ္ခင္း၊ နယ္ခ်ဲ႔နင္းက
လမင္းတရာ မသာႏိုင္။
လမင္းတရာ၊ သည္ကမၻာ၀ယ္
သာလ်က္ထိန္ၾကည္၊ ျငိမ္းအံ့ရည္၍
တိုင္းျပည္ကိုက်ဴး၊ နယ္ခ်ဲ႔႐ူးကို
တပ္ဦးဖြင့္ကာ ေတာ္လွန္သည္။
နယ္ခ်ဲ႔ကင္းမွ.....
လမင္းလည္းသာ၊ ကမၻာလည္းေအး
ေတးလည္းအႏွံ႔၊ ပန္းသင္းပ်ံ႔လိမ့္
ႏိုင္ငံ့ျပည္သူ ႏိုးၾကားသည္။
နယ္ခ်ဲ႔ကင္း၍.....
လမင္းတရာ၊ သာေသာခါ၀ယ္
ကမၻာျငိမ္းခ်မ္း လာလိမ့္တကား။ ။
ၾကည္ေအာင္
၁၉၆၃
ကမၻာအႏွံ႔ သာလ်က္ပါ။
တ႐ုတ္ျပည္မွ.....
ေရၾကည္ရစ္ျဖာ၊ ျမစ္သဲ၀ါ၀ယ္
ညခါလမင္း၊ ေရေသာက္ဆင္း၏။
ဆိုဗီယက္မွ.....
ျမစ္မစိမ္းျပာ၊ ေဗာ္လဂါ၀ယ္
ညခါလမင္း၊ ေရခ်ိဳးဆင္း၏။
တိုင္းအီဂ်စ္၏.....
ႏိုင္းျမစ္ေရျပင္၊ လမင္း႐ွင္သည္
ေပ်ာ္႐ႊင္ကခုန္၊ လိွဳင္းေရစုန္ႏွင့္။
မစၥစၥပီ၊ ျမစ္နဒီ၀ယ္.....
သိဂႌေ႐ႊႏိွဳင္း၊ လမင္း၀ိုင္းသည္
ေရလိွဳင္းယက္ၾကား၊ ေျပးကစားလ်က္။
အိႏိၵယ၏.....
ျမစ္မဂဂၤါ၊ ေရၾကည္ျပာ၀ယ္
ညခါလ,ရိပ္၊ ေလ်ာင္းေပ်ာ္အိပ္လ်က္။
ျပည္ျမန္မာ၏.....
ဧရာ၀တီ၊ ေရျပာၾကည္၀ယ္
ပီပီ႐ႊန္း႐ႊန္း၊ လျပည့္၀န္းသည္
ေပၚထြန္းၾကည္လင္၊ ေ႐ႊရိပ္ထင္လ်က္
ေရျပင္လိွဳင္းယက္၊ တလက္လက္။
လမင္းတရာ၊ သည္ကမၻာ၀ယ္
သာလ်က္အစဥ္ပါတကား။
သို႔တေစလည္း.....
သူ႔ေရေျမေပၚ၊ စစ္က်ဴးေက်ာ္ေသာ္
ေ႐ႊေလွာ္အဆင္း၊ ဖိုးလမင္းသည္
ျမစ္တြင္းငုပ္လွ်ိဳးသြားတကား။
ျမစ္မေရတြင္း၊ စစ္ေက်ာ္နင္းလ်င္
လမင္းမွဳန္ရီ၊ ေသြးစြန္းနီကာ
ပီပီမလင္းႏိုင္႐ွာေပ။
ကမၻာေျမေပၚ.....
က်ဴးေက်ာ္စစ္ခင္း၊ နယ္ခ်ဲ႔နင္းက
လမင္းတရာ မသာႏိုင္။
လမင္းတရာ၊ သည္ကမၻာ၀ယ္
သာလ်က္ထိန္ၾကည္၊ ျငိမ္းအံ့ရည္၍
တိုင္းျပည္ကိုက်ဴး၊ နယ္ခ်ဲ႔႐ူးကို
တပ္ဦးဖြင့္ကာ ေတာ္လွန္သည္။
နယ္ခ်ဲ႔ကင္းမွ.....
လမင္းလည္းသာ၊ ကမၻာလည္းေအး
ေတးလည္းအႏွံ႔၊ ပန္းသင္းပ်ံ႔လိမ့္
ႏိုင္ငံ့ျပည္သူ ႏိုးၾကားသည္။
နယ္ခ်ဲ႔ကင္း၍.....
လမင္းတရာ၊ သာေသာခါ၀ယ္
ကမၻာျငိမ္းခ်မ္း လာလိမ့္တကား။ ။
ၾကည္ေအာင္
၁၉၆၃
Monday, March 23, 2009
မင္းသားကို ဆံုးမပံု
ေရးသူ- ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
ကၽြန္ပ္သည္ ဤကဲ့သို႔ ဗဟန္းေကာလိပ္၌ ဆရာလြန္းႏွင့္ အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္၊ တေန႔ေသာအခါ ျမန္မာမင္းတို႔၏ အႏြယ္အဆက္ မင္းသမီးတပါးက မိမိ၏ လင္ေတာ္ေမာင္ မင္းသားသည္ အစိုးရ၏ ေထာက္ပ့ံေသာ လခရိကၡာေတာ္ကို အေပ်ာ္အပါးတို႔ လိုက္စား၍ ျဖဳန္းတီးပစ္သျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေရာက္ရေၾကာင္းႏွင့္ လင္သည္မင္းသားကို ဆိုဆံုးမပါမည့္ အေၾကာင္း ဆရာလြန္းကို ေတာင္းပန္ေလသည္။
တေန႔ေသာအခါ ကၽြန္ပ္၏အိမ္ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္း၌ ဆရာလြန္းႏွင့္ အဆိုပါ မင္းသားတို႔ ဆံုမိၾကရာ၊ ဆရာလြန္းသည္ တရားနည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ဆံုးမေလသည္။ မင္းသားလည္း ဆရာလြန္းအား အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ဆင္ေျခဆင္လက္တို႔ျဖင့္ ျပန္၍ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေစာဒကတက္ေနရာ၊ ေနာက္ဆံုး၌ ဆရာလြန္းက "လူရင့္မႀကီးက (ဒီး) ေခၚရာ လိုက္ေနရင္ ဘယ္ေနရာက်မလဲ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔၊ အဲဒီစကားတလံုးကိုသာ ျမဲျမဲမွတ္ထား...." ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ မင္းသားလည္း ဆင္ေျခကပ္၍ မတက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ဤစကားတခြန္းကို ကၽြန္ပ္သည္ အသည္းႏွလံုးတြင္ ထြင္းထားဘိသကဲ့သို႔ စြဲျမဲမွတ္ သားထား႐ံုမွ်မက အေ႐ြလိုက္ေသာ စ႐ိုက္၀ါသနာ႐ွိသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအား၎၊ တပည့္မ်ား အား၎၊ ဤစကားကို ေလးေလးနက္နက္ ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့ေလသည္။
ဤစကားတခြန္းသည္ နား၀င္ပင္ ၾကမ္းေသာ္လည္း ေယာက်္ားမွန္သမွ်တို႔အား မ်ားစြာ သတိသံေ၀ဂ ျဖစ္ေစေသာ ဆင္႐ိုင္းကို ကြပ္ကဲစိုးအုပ္ေသာ ခၽြန္းႏွင့္တူေသာ စကားျဖစ္ ေလသည္။ ဤစကားတခြန္းကို ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေယာက်္ားမွန္သမွ်တို႔အား ယခုကၽြန္ပ္သည္ ေမတၱာလက္ေဆာင္အျဖစ္ျဖင့္လည္း ကမ္းလွမ္းလိုက္ပါ၏။
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
{သိန္းေဖျမင့္ေရး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း-ဦးလြန္းအတၳဳပၸတၱိ တတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာ၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
တေန႔ေသာအခါ ကၽြန္ပ္၏အိမ္ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္း၌ ဆရာလြန္းႏွင့္ အဆိုပါ မင္းသားတို႔ ဆံုမိၾကရာ၊ ဆရာလြန္းသည္ တရားနည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ဆံုးမေလသည္။ မင္းသားလည္း ဆရာလြန္းအား အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ဆင္ေျခဆင္လက္တို႔ျဖင့္ ျပန္၍ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေစာဒကတက္ေနရာ၊ ေနာက္ဆံုး၌ ဆရာလြန္းက "လူရင့္မႀကီးက (ဒီး) ေခၚရာ လိုက္ေနရင္ ဘယ္ေနရာက်မလဲ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔၊ အဲဒီစကားတလံုးကိုသာ ျမဲျမဲမွတ္ထား...." ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ မင္းသားလည္း ဆင္ေျခကပ္၍ မတက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ဤစကားတခြန္းကို ကၽြန္ပ္သည္ အသည္းႏွလံုးတြင္ ထြင္းထားဘိသကဲ့သို႔ စြဲျမဲမွတ္ သားထား႐ံုမွ်မက အေ႐ြလိုက္ေသာ စ႐ိုက္၀ါသနာ႐ွိသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအား၎၊ တပည့္မ်ား အား၎၊ ဤစကားကို ေလးေလးနက္နက္ ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့ေလသည္။
ဤစကားတခြန္းသည္ နား၀င္ပင္ ၾကမ္းေသာ္လည္း ေယာက်္ားမွန္သမွ်တို႔အား မ်ားစြာ သတိသံေ၀ဂ ျဖစ္ေစေသာ ဆင္႐ိုင္းကို ကြပ္ကဲစိုးအုပ္ေသာ ခၽြန္းႏွင့္တူေသာ စကားျဖစ္ ေလသည္။ ဤစကားတခြန္းကို ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေယာက်္ားမွန္သမွ်တို႔အား ယခုကၽြန္ပ္သည္ ေမတၱာလက္ေဆာင္အျဖစ္ျဖင့္လည္း ကမ္းလွမ္းလိုက္ပါ၏။
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
{သိန္းေဖျမင့္ေရး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း-ဦးလြန္းအတၳဳပၸတၱိ တတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာ၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ဆရာလြန္းကိုစ၍ ၾကည္ညိဳျခင္း
ေရးသူ- ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
ကၽြန္ပ္သည္ ျမန္မာစာေပတို႔ကို ၀ါသနာထံုသည့္အေလ်ာက္၊ ကဗ်ာလၤကာမႈတို႔ကို ၀ါစုကၠဌျပဳခဲ့ရာ၊ မစၥတာေမာင္မိႈင္း အမည္ျဖင့္ သူရိယသတင္းစာတြင္ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါးအျဖာျဖာ၊ မွာေတာ္ပံုက်မ္း၊ ဗိုလ္ဋီကာေဆာင္းပါးစေသာ စာေပတို႔သည္၊ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ကဗ်ာမႈတြင္ ဆရာသဘြယ္ျဖစ္၍၊ မစၥတာေမာင္မိႈင္းဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးေသာ္လည္း၊ ထိုအမည္ကိုပင္ ထာ၀စဥ္ၾကည္ညိဳကာ၊ ေရးထားသမွ် စာေပကို အေလးဂ႐ု အထူးျပဳခဲ့ပါသည္။ ဆရာလြန္း ေရးသားစီရင္ေသာ ကဗ်ာသာရတၳသၿဂိဳဟ္က်မ္း သည္ ကၽြန္ပ္အား ကဗ်ာပညာ၏ ဘဏ္တိုက္ႀကီးကို ဖြင့္လွစ္ေပးေသာစာအုပ္ႀကီး ျဖစ္ေပ ေတာ့၏။ ထိုစဥ္အခါ ကၽြန္ပ္မွာ ဟသၤတၿမိဳ႔တြင္ ေနထိုင္ခိုက္ ျဖစ္၏။
တေန႔ေသာအခါ သူရိယသတင္းစာတြင္ ပါ႐ွိေသာ မစၥတာေမာင္မိႈင္း၏ ေဆာင္းပါး တေစာင္တြင္ မဟာကဗ်ာေလးခ်ိဳးတပုဒ္မွာ အအုပ္အခံ ကာရံခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးေနရာ၊ ထိုခၽြတ္ေခ်ာ္မႈကို ညႊန္ျပေသာ ေဆာင္းပါးတေစာင္ တပည့္မေကသာ၀တီ ေကလာသ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သူရိယသို႔ ေရးသားေပးပို႔လိုက္၏။
မၾကာမီ ပမာဒ ေလချဖစ္၍ ထိုကဗ်ာ၌ ကာရန္တိမ္းပါးသြားျခင္းကို ၀န္ခံၿပီးေနာက္ ဤသို႔ညႊန္ျပျခင္းအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကို ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ေရးသား၍၊ ကာရန္ ျပင္ဆင္ခ်က္ႏွင့္တကြ၊ သူရိယမစၥတာေမာင္မိႈင္း ေဆာင္းပါးခဏ္းတြင္ ေျဖၾကားထားသည္ကို ေတြ႔႐ွိရေသာ ကၽြန္ပ္မွာ မိမိမျမင္ဘူးေသာ ဆရာ၏အေပၚ၌ ၾကည္ညိဳရင္းထက္ ဆထက္ ထမ္းပိုးတိုး၍ ၾကည္ညိဳလာေလသည္။
ေ႐ွးေခတ္ကို အေလးဂ႐ုျပဳျခင္း
ျမန္မာျပည္၌ ပထမသပိတ္ေမွာက္ကိစၥႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ေန႐ွင္နယ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းႀကီးကို တည္ေထာင္ၾကေသာအခါ ကၽြန္ပ္သည္ အစိုးရအမႈထမ္းမွ ထြက္ခဲ့၍ အဆိုပါ ေန႐ွင္နယ္ေကာလိပ္ႀကီးတြင္ ျမန္မာစာပို႔ဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းရန္ ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ ဆရာလြန္းကို ပထမအႀကိမ္ ျမင္ဘူးရေလသည္။ ဆရာလြန္းမွာ ျမန္မာဘာသာ "ပေရာ္ဖက္ဆာ" ရာထူးျဖင့္ ထိုအခါ ထမ္း႐ြက္လ်က္ ႐ွိေလသည္။ ကၽြန္ပ္ေရာက္႐ွိေသာအခါ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ကဗ်ာကို၊ ကၽြန္ပ္အား လံုး၀တာ၀န္လႊဲေပးလ်က္၊ ဆရာလြန္းမွာကား ျမန္မာရာဇ၀င္ကို အထူးတလည္ ပိုင္ႏိုင္စြာ တပည့္တို႔အား သင္ၾကား ျပသေလသည္။ ဆရာလြန္းသည္ ေ႐ွးအခါက စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ဘူးသူလည္း မဟုတ္။ ဆရာျဖစ္ စာေမးပြဲမ်ားကို ၀င္ေရာက္ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးသူလည္း မဟုတ္ပါလ်က္၊ ရာဇ၀င္ကို သင္ၾကားျပသရာ၌ တပည့္တို႔ ဥဏ္အျမင္က်ယ္ေစရန္၊ မွန္နန္းရာဇ၀င္ကို၊ ဦးကုလားရာဇ၀င္၊ တြင္းသင္းရာဇ၀င္၊ မံုေ႐ြးရာဇ၀င္၊ သစ္ဆိမ့္ရာဇ၀င္ အစ႐ွိေသာ ရာဇ၀င္ အေစာင္ေစာင္တို႔ျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ျပေသာအခါ၊ ၀ိနိစၦယခ်မွတ္ပံု၊ ရာဇ၀င္ပါ စကားတလံုး၊ အတၳဳပၸတၱိတခု၏ အေျခအျမစ္တို႔ကို၊ ေက်ာက္စာမ်ား၊ သံပိုင္းသမိုင္း ဧခ်င္း ေမာ္ကြန္း၊ ရာဇ၀င္ သံေပါက္ သာခ်င္းတို႔ျဖင့္ ညိႇႏိႈင္း႐ွာေဖြ၍ ျပသပံု အစ႐ွိသည္တို႔ကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ ကၽြန္ပ္မွာ အဘယ္မွာ မအံ့ၾသ မခ်ီးမြမ္းဘဲ ေနႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။
ဤသို႔ ျပသရာ၌၊ အဂၤလိပ္ရာဇ၀င္ဆရာတို႔ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ျမန္မာရာဇ၀င္မွ်ေလာက္ကိုသာ သင္ခဲ့ဘူးေသာ တပည့္အခ်ိဳ႔တို႔သည္၊ တေန႔ေသာအခါ ဆရာလြန္းအား "ဆရာက ေ႐ွးေခတ္အေၾကာင္း အလြန္ခ်ီးက်ဴးၿပီး၊ ေ႐ွးမင္းမ်ား၊ ေ႐ွးမွဴးမတ္မ်ား ေကာင္းေၾကာင္း လိမၼာေၾကာင္းေလာက္ကိုသာ ေျပာသည္။ ေ႐ွးေခတ္ေဟာင္း ကို ေအာက္ေမ့ဘြယ္ႀကီးတရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆရာအျမဲ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲကျဖင့္ ျမန္မာဘုရင္ေတြ မယားဒါေလာက္မ်ားမ်ား ယူတာကိုဘဲ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႔ႏိုင္၊ မယားေတြႏွင့္ အေပ်ာ္အပါး အားႀကီးေနတာႏွင့္ဘဲ တိုင္းျပည္ ပ်က္စီးကုန္တာဘဲလို႔ ထင္မိတယ္....." ဟု ေစာဒက တက္ၾကပါသည္။
ထိုအခါ ဆရာလြန္းက "ေ႐ွးက ျမန္မာဘုရင္တို႔ မယားမ်ားမ်ားယူတာက ခုကာလ မင္းတို႔ လက္ထက္ ၀တ္လံုေကာင္း၊ ဘုရားလူႀကီး လူေကာင္း အစ႐ွိတဲ့ ဂုဏ္သေရ႐ွိလို႔ အေခၚခံတဲ့ကာလ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ေတာ္သလင္းေခြးလို အေ႐ြလိုက္တဲ့သေဘာနဲ႔၊ မယားမ်ားမ်ား ယူထားတာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႔။ ဟိုေ႐ွးေခတ္အခါက၊ ဒို႔ဗမာျပည္မွာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္း ကလြဲလို႔ လမ္းပမ္းမ႐ွိ၊ စာတိုက္တို႔ ေၾကးနန္းတို႔ မ႐ွိေသး။ အဲသလို ေခတ္အခါမွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ မလြယ္ဘူးကြဲ႔။ ဘုရင္ခံတဦးဦး နယ္စားပယ္စားတဦးက ပုန္ကန္တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ခုကာလလိုျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း သံႀကိဳးနဲ႔ သတင္းရ၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထားနဲ႔ စစ္တပ္လႊတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ေ႐ွးကေတာ့ ပုန္ကန္တဲ့သတင္းကို ေျခလ်င္ေတာ္လႊတ္ၿပီး၊ လမ္းမ႐ွိတဲ့ ကုန္းေၾကာင္းခရီးနဲ႔ သတင္းပို႔ရမယ္။ ဒီေတာ့ (၁၀) ရက္လဲၾကာမယ္၊ တလလဲ ၾကာခ်င္ၾကာမယ္။ အဲသလို ၾကာေနေတာ့ မီးေလာင္စကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ဘဲ၊ မီးအားေကာင္းမွ ၿငိမ္းသတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ မခက္ပါလား။ အဲဒါေၾကာင့္ မီးကို မေလာင္ခင္က တားရေအာင္ မယားမ်ားမ်ားယူရသကြဲ႔။ ဥပမာအားျဖင့္ ယိုးဒယားသြားတိုက္လို႔ ႏိုင္ပါၿပီဆိုပါေတာ့၊ ယိုးဒယားျပည္ ဘုရင္ခံ ခန္႔အပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါလွ်င္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊ တလ ႏွစ္လ သြားရတဲ့ ခရီးျဖစ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ႀကီး ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္မဆိုက္ခင္၊ ယိုးဒယားမွာ ပုန္ကန္ၿပီး ျမန္မာဘုရင္ခံႏွင့္ ျမန္မာတပ္သား တစု သတ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့ကြ။ ဒီသတင္းကိုလဲ တလ ႏွစ္လၾကာမွ ၾကားရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ယိုးဒယားျပည္ကို အလိုေတာ္ျပည့္လ်င္ ဘုရင့္သမီးေတာ္ကို ဆက္ေစေတာ့၊ သမီး႐ွင္ကလည္း ငါ့သမီး ဘုရင္ကေတာ္ေပလို႔ ေၾကနပ္စရာ႐ွိတယ္၊ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကို ေဖာက္ဖ်က္မယ္ဆိုလွ်င္လည္း သမီးေတာ္ကို သတ္ပစ္မွာ စိုးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုန္မကန္၀ံ့ဘူး...။ အဲဒါေတြအျပင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာပင္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရမည္းသင္းစား သီလ၀တို႔လို ဘုရင္ခံမ်ိဳးက်ေတာ့ ႐ွင္ဘုရင္ကေတာ္ ႏွမေပးၿပီး၊ ေခ်ာ့ထားေသးသကြဲ႔။ တခ်ိဳ႔ ေစာ္ဘြားမ်ားကိုလဲ အၿမိတ္အစြန္းမ်ားနဲ႔ လက္ထပ္ေပးထားရသကြဲ႔၊ အသြားအလာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတဲ့ ေ႐ွးေခတ္မွာ ႐ွင္ဘုရင္က သူမ်ားႏွမ၊ သူမ်ားသမီးကို ယူလဲယူရသကြဲ႔၊ သူက ျပန္ၿပီးလဲ ေပးရသကြဲ႔။ အဲဒါေတြဟာ ယူခ်င္လို႔ ယူရတာ မမွတ္နဲ႔၊ မယူမျဖစ္လို႔ ယူရတာ၊ ရာဇပရိယာယ္မ်ားလို႔ မွတ္ရမယ္၊ ဒါမွ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားတယ္။ ခုကာလမွာေတာင္ ဥေရာပတိုက္မွာ ႐ွင္ဘုရင္ေတြ ၾကည့္စမ္း၊ လူမ်ိဳးခ်င္းမတူဘဲ အဂၤလိပ္၀ိတိုရိယ ဘုရင္မႀကီးက ဂ်ာမန္မင္းသားကို ယူတယ္၊ သူ႔သားေတာ္ ဧဒြပ္က ဒိန္းမတ္မင္းသမီး ယူတယ္။ အမ်ိဳးမတူပဲ သူ႔ႏွမငါယူ၊ ငါ့ႏွမသူ႔ေပး လုပ္ေနၾကတာ၊ မင္းတို႔က ႀကိဳက္လို႔မ်ား ယူၾကတယ္ ထင္ၾကသလား။ ႐ွင္ဘုရင္တို႔ မင္းညီမင္းသား မင္းသမီးတို႔ ျဖစ္လာရင္ မယားယူေရး လင္ယူေရးမွာ မင္းတို႔ေလာက္မွ ေနရာမက်ဘူးကြ။ တိုင္းေရးျပည္ေရးၾကည့္ၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႔ဘို႔ ယူၾကရတာ၊ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ေတာ္ေအာင္ ၾကည့္လုပ္ရတာကြ... " ဟု ဆရာလြန္းက ျပန္၍ ေျဖၾကားေလရာ၊ တပည့္တို႔မွ တစံုတရာ ေစာဒက မတက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံၾကရလ်က္၊ ေ႐ွးျမန္မာမင္းတို႔အေပၚ၌ အထင္အျမင္ေသးခဲ့ေသာ စိတ္ထားမ်ားကို ပယ္႐ွားရေလေတာ့ သည္။
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
{သိန္းေဖျမင့္ေရး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း-ဦးလြန္းအတၳဳပၸတၱိ တတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာ၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
တေန႔ေသာအခါ သူရိယသတင္းစာတြင္ ပါ႐ွိေသာ မစၥတာေမာင္မိႈင္း၏ ေဆာင္းပါး တေစာင္တြင္ မဟာကဗ်ာေလးခ်ိဳးတပုဒ္မွာ အအုပ္အခံ ကာရံခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးေနရာ၊ ထိုခၽြတ္ေခ်ာ္မႈကို ညႊန္ျပေသာ ေဆာင္းပါးတေစာင္ တပည့္မေကသာ၀တီ ေကလာသ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သူရိယသို႔ ေရးသားေပးပို႔လိုက္၏။
မၾကာမီ ပမာဒ ေလချဖစ္၍ ထိုကဗ်ာ၌ ကာရန္တိမ္းပါးသြားျခင္းကို ၀န္ခံၿပီးေနာက္ ဤသို႔ညႊန္ျပျခင္းအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကို ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ေရးသား၍၊ ကာရန္ ျပင္ဆင္ခ်က္ႏွင့္တကြ၊ သူရိယမစၥတာေမာင္မိႈင္း ေဆာင္းပါးခဏ္းတြင္ ေျဖၾကားထားသည္ကို ေတြ႔႐ွိရေသာ ကၽြန္ပ္မွာ မိမိမျမင္ဘူးေသာ ဆရာ၏အေပၚ၌ ၾကည္ညိဳရင္းထက္ ဆထက္ ထမ္းပိုးတိုး၍ ၾကည္ညိဳလာေလသည္။
ေ႐ွးေခတ္ကို အေလးဂ႐ုျပဳျခင္း
ျမန္မာျပည္၌ ပထမသပိတ္ေမွာက္ကိစၥႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ေန႐ွင္နယ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းႀကီးကို တည္ေထာင္ၾကေသာအခါ ကၽြန္ပ္သည္ အစိုးရအမႈထမ္းမွ ထြက္ခဲ့၍ အဆိုပါ ေန႐ွင္နယ္ေကာလိပ္ႀကီးတြင္ ျမန္မာစာပို႔ဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းရန္ ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ ဆရာလြန္းကို ပထမအႀကိမ္ ျမင္ဘူးရေလသည္။ ဆရာလြန္းမွာ ျမန္မာဘာသာ "ပေရာ္ဖက္ဆာ" ရာထူးျဖင့္ ထိုအခါ ထမ္း႐ြက္လ်က္ ႐ွိေလသည္။ ကၽြန္ပ္ေရာက္႐ွိေသာအခါ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ကဗ်ာကို၊ ကၽြန္ပ္အား လံုး၀တာ၀န္လႊဲေပးလ်က္၊ ဆရာလြန္းမွာကား ျမန္မာရာဇ၀င္ကို အထူးတလည္ ပိုင္ႏိုင္စြာ တပည့္တို႔အား သင္ၾကား ျပသေလသည္။ ဆရာလြန္းသည္ ေ႐ွးအခါက စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ဘူးသူလည္း မဟုတ္။ ဆရာျဖစ္ စာေမးပြဲမ်ားကို ၀င္ေရာက္ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးသူလည္း မဟုတ္ပါလ်က္၊ ရာဇ၀င္ကို သင္ၾကားျပသရာ၌ တပည့္တို႔ ဥဏ္အျမင္က်ယ္ေစရန္၊ မွန္နန္းရာဇ၀င္ကို၊ ဦးကုလားရာဇ၀င္၊ တြင္းသင္းရာဇ၀င္၊ မံုေ႐ြးရာဇ၀င္၊ သစ္ဆိမ့္ရာဇ၀င္ အစ႐ွိေသာ ရာဇ၀င္ အေစာင္ေစာင္တို႔ျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ျပေသာအခါ၊ ၀ိနိစၦယခ်မွတ္ပံု၊ ရာဇ၀င္ပါ စကားတလံုး၊ အတၳဳပၸတၱိတခု၏ အေျခအျမစ္တို႔ကို၊ ေက်ာက္စာမ်ား၊ သံပိုင္းသမိုင္း ဧခ်င္း ေမာ္ကြန္း၊ ရာဇ၀င္ သံေပါက္ သာခ်င္းတို႔ျဖင့္ ညိႇႏိႈင္း႐ွာေဖြ၍ ျပသပံု အစ႐ွိသည္တို႔ကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ ကၽြန္ပ္မွာ အဘယ္မွာ မအံ့ၾသ မခ်ီးမြမ္းဘဲ ေနႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။
ဤသို႔ ျပသရာ၌၊ အဂၤလိပ္ရာဇ၀င္ဆရာတို႔ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ျမန္မာရာဇ၀င္မွ်ေလာက္ကိုသာ သင္ခဲ့ဘူးေသာ တပည့္အခ်ိဳ႔တို႔သည္၊ တေန႔ေသာအခါ ဆရာလြန္းအား "ဆရာက ေ႐ွးေခတ္အေၾကာင္း အလြန္ခ်ီးက်ဴးၿပီး၊ ေ႐ွးမင္းမ်ား၊ ေ႐ွးမွဴးမတ္မ်ား ေကာင္းေၾကာင္း လိမၼာေၾကာင္းေလာက္ကိုသာ ေျပာသည္။ ေ႐ွးေခတ္ေဟာင္း ကို ေအာက္ေမ့ဘြယ္ႀကီးတရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆရာအျမဲ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲကျဖင့္ ျမန္မာဘုရင္ေတြ မယားဒါေလာက္မ်ားမ်ား ယူတာကိုဘဲ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႔ႏိုင္၊ မယားေတြႏွင့္ အေပ်ာ္အပါး အားႀကီးေနတာႏွင့္ဘဲ တိုင္းျပည္ ပ်က္စီးကုန္တာဘဲလို႔ ထင္မိတယ္....." ဟု ေစာဒက တက္ၾကပါသည္။
ထိုအခါ ဆရာလြန္းက "ေ႐ွးက ျမန္မာဘုရင္တို႔ မယားမ်ားမ်ားယူတာက ခုကာလ မင္းတို႔ လက္ထက္ ၀တ္လံုေကာင္း၊ ဘုရားလူႀကီး လူေကာင္း အစ႐ွိတဲ့ ဂုဏ္သေရ႐ွိလို႔ အေခၚခံတဲ့ကာလ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ေတာ္သလင္းေခြးလို အေ႐ြလိုက္တဲ့သေဘာနဲ႔၊ မယားမ်ားမ်ား ယူထားတာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႔။ ဟိုေ႐ွးေခတ္အခါက၊ ဒို႔ဗမာျပည္မွာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္း ကလြဲလို႔ လမ္းပမ္းမ႐ွိ၊ စာတိုက္တို႔ ေၾကးနန္းတို႔ မ႐ွိေသး။ အဲသလို ေခတ္အခါမွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ မလြယ္ဘူးကြဲ႔။ ဘုရင္ခံတဦးဦး နယ္စားပယ္စားတဦးက ပုန္ကန္တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ခုကာလလိုျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း သံႀကိဳးနဲ႔ သတင္းရ၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထားနဲ႔ စစ္တပ္လႊတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ေ႐ွးကေတာ့ ပုန္ကန္တဲ့သတင္းကို ေျခလ်င္ေတာ္လႊတ္ၿပီး၊ လမ္းမ႐ွိတဲ့ ကုန္းေၾကာင္းခရီးနဲ႔ သတင္းပို႔ရမယ္။ ဒီေတာ့ (၁၀) ရက္လဲၾကာမယ္၊ တလလဲ ၾကာခ်င္ၾကာမယ္။ အဲသလို ၾကာေနေတာ့ မီးေလာင္စကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ဘဲ၊ မီးအားေကာင္းမွ ၿငိမ္းသတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ မခက္ပါလား။ အဲဒါေၾကာင့္ မီးကို မေလာင္ခင္က တားရေအာင္ မယားမ်ားမ်ားယူရသကြဲ႔။ ဥပမာအားျဖင့္ ယိုးဒယားသြားတိုက္လို႔ ႏိုင္ပါၿပီဆိုပါေတာ့၊ ယိုးဒယားျပည္ ဘုရင္ခံ ခန္႔အပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါလွ်င္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊ တလ ႏွစ္လ သြားရတဲ့ ခရီးျဖစ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ႀကီး ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္မဆိုက္ခင္၊ ယိုးဒယားမွာ ပုန္ကန္ၿပီး ျမန္မာဘုရင္ခံႏွင့္ ျမန္မာတပ္သား တစု သတ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့ကြ။ ဒီသတင္းကိုလဲ တလ ႏွစ္လၾကာမွ ၾကားရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ယိုးဒယားျပည္ကို အလိုေတာ္ျပည့္လ်င္ ဘုရင့္သမီးေတာ္ကို ဆက္ေစေတာ့၊ သမီး႐ွင္ကလည္း ငါ့သမီး ဘုရင္ကေတာ္ေပလို႔ ေၾကနပ္စရာ႐ွိတယ္၊ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကို ေဖာက္ဖ်က္မယ္ဆိုလွ်င္လည္း သမီးေတာ္ကို သတ္ပစ္မွာ စိုးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုန္မကန္၀ံ့ဘူး...။ အဲဒါေတြအျပင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာပင္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရမည္းသင္းစား သီလ၀တို႔လို ဘုရင္ခံမ်ိဳးက်ေတာ့ ႐ွင္ဘုရင္ကေတာ္ ႏွမေပးၿပီး၊ ေခ်ာ့ထားေသးသကြဲ႔။ တခ်ိဳ႔ ေစာ္ဘြားမ်ားကိုလဲ အၿမိတ္အစြန္းမ်ားနဲ႔ လက္ထပ္ေပးထားရသကြဲ႔၊ အသြားအလာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတဲ့ ေ႐ွးေခတ္မွာ ႐ွင္ဘုရင္က သူမ်ားႏွမ၊ သူမ်ားသမီးကို ယူလဲယူရသကြဲ႔၊ သူက ျပန္ၿပီးလဲ ေပးရသကြဲ႔။ အဲဒါေတြဟာ ယူခ်င္လို႔ ယူရတာ မမွတ္နဲ႔၊ မယူမျဖစ္လို႔ ယူရတာ၊ ရာဇပရိယာယ္မ်ားလို႔ မွတ္ရမယ္၊ ဒါမွ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားတယ္။ ခုကာလမွာေတာင္ ဥေရာပတိုက္မွာ ႐ွင္ဘုရင္ေတြ ၾကည့္စမ္း၊ လူမ်ိဳးခ်င္းမတူဘဲ အဂၤလိပ္၀ိတိုရိယ ဘုရင္မႀကီးက ဂ်ာမန္မင္းသားကို ယူတယ္၊ သူ႔သားေတာ္ ဧဒြပ္က ဒိန္းမတ္မင္းသမီး ယူတယ္။ အမ်ိဳးမတူပဲ သူ႔ႏွမငါယူ၊ ငါ့ႏွမသူ႔ေပး လုပ္ေနၾကတာ၊ မင္းတို႔က ႀကိဳက္လို႔မ်ား ယူၾကတယ္ ထင္ၾကသလား။ ႐ွင္ဘုရင္တို႔ မင္းညီမင္းသား မင္းသမီးတို႔ ျဖစ္လာရင္ မယားယူေရး လင္ယူေရးမွာ မင္းတို႔ေလာက္မွ ေနရာမက်ဘူးကြ။ တိုင္းေရးျပည္ေရးၾကည့္ၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႔ဘို႔ ယူၾကရတာ၊ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ေတာ္ေအာင္ ၾကည့္လုပ္ရတာကြ... " ဟု ဆရာလြန္းက ျပန္၍ ေျဖၾကားေလရာ၊ တပည့္တို႔မွ တစံုတရာ ေစာဒက မတက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံၾကရလ်က္၊ ေ႐ွးျမန္မာမင္းတို႔အေပၚ၌ အထင္အျမင္ေသးခဲ့ေသာ စိတ္ထားမ်ားကို ပယ္႐ွားရေလေတာ့ သည္။
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ
{သိန္းေဖျမင့္ေရး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း-ဦးလြန္းအတၳဳပၸတၱိ တတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာ၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Sunday, March 22, 2009
လြတ္ေျမာက္ေရး-ေျပာက္က်ားခုခံမႈကားတခ်ပ္
ေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ
ခေရပင္ရိပ္
အ႐ွင္လႈပ္႐ွား၊ ေနေျပာက္က်ား၀ယ္
မႈန္၀ါးထိုးဆင္၊ တြင္းေပါက္၀င္က
သစ္ပင္ကိုင္း႐ြက္၊ တြဲေလာင္းခက္သည္
ေျမကြက္၀ကၤပါတည္း။ ။
ထိုေနရာ၀ယ္
ဇရာလိပ္တြန္႔၊ ပါးပ်ဥ္းလြန္႔ႏွင့္
စန္႔စန္႔မေန၊ အျမစ္ေခြသည္
ဤေျမခ်ာမင္း၊ ပင္ေျခရင္း႐ွိ
ေျမတြင္းေပါက္၀၊ ႂကြက္တေကာင္သည္
အေမွာင္ရိပ္သို႔ ထြက္ေလလ်င္း။ ။
သစ္ခြၾကားမွ
ဘြားကနဲထြက္၊ က်ီးျပာငွက္လည္း
ကိုင္းခက္ကိုလႈပ္၊ ေတာင္ပံသုတ္၍
ေခ်ာင္းကုပ္ေနဟန္၊ ႂကြက္မဲထံသို႔
လ်င္ျမန္ထိုးခ်၊ ႏႈတ္သီးဟလ်က္
အ....အ....ေအာ္ကာ တိုက္ခိုက္၏။ ။
ေ႐ွာင္တခင္လ်င္
ေျမတြင္းေအာင္းႂကြက္၊ ယာဥ္ပ်ံငွက္ႏွင့္
က်သက္ခုန္ႂကြ၊ လူးလိမ့္ၾကလ်က္
အ...အ..သံျမည္၊ ညံစည္စည္တည့္
ႏိုင္မည္႐ႈံးခင္း၊ သတ္ပုတ္ျခင္းသည္
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ၀င္း၀င္းလက္။ ။
ျပင္းျပင္းထန္ၿပီ
တျပန္စီလိမ့္၊ နပန္းလွိမ့္၍
သိမ့္သိမ့္ဘယ္ညာ၊ လူးလြန္႔ကာလ်င္
ႂကြက္မွာပူးကပ္၊ ေျမာင္းေရစပ္သို႔
လွည့္သတ္ေျပာက္ၾကား၊ တြန္းလွန္ျငားက
စြမ္းအား မနိုင္႔တႏိုင္ျဖင့္။ ။
ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ
ဆင္ႏႊဲမာန္ျပင္း၊ စစ္တလင္း၀ယ္
တင္းတင္းအဟုန္၊ ကိုက္ခဲကုန္ၿပီ
မုန္တိုင္းေသနဂၤဗ်ဴဟာ။ ။
ဤတိုက္ပြဲတြင္
မဲမဲလႈပ္လႈပ္၊ သားခ်င္းျမဳပ္လ်က္
ျဖဲဆုတ္ေသြးခ်င္း၊ လိမ္းကပ္ဆင္းၾက
ျမႇင္းျမႇင္းထိုးဆြဲ၊ က်ီးျပာမဲကို
ျပန္ခဲႂကြက္က၊ လွိမ့္လွိမ့္ခ်ေသာ္
ေျမာင္း၀ထိပ္စြန္း၊ ခုခံတြန္းယင္း
က်ီးကန္းေရသို႔က်ေလ၏။ ။
ၾကည့္ေနစဥ္ပင္
ႏံုးအင္ပန္းလ်၊ ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ထ၍
ကင္းပလြတ္ေျမာက္၊ နဲ႔နဲ႔ေလွ်ာက္လ်က္
ေပါက္၀သူ႔တြင္း၊ သက္ကာဆင္းသည္
ႂကြက္မင္း ျပန္လည္ ေျမသို႔ေအာင္းသတည္း။
ဒဂုန္တာရာ
သမာဓိသတင္းစာ၊ ၁၉၄၈။
{ဒဂုန္တာရာရဲ႔ 'အလကၤာ' စာအုပ္၊ ၁၉၆၂ ႏို၀င္ဘာ၊ ပထမႏႈိပ္ျခင္းက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
အ႐ွင္လႈပ္႐ွား၊ ေနေျပာက္က်ား၀ယ္
မႈန္၀ါးထိုးဆင္၊ တြင္းေပါက္၀င္က
သစ္ပင္ကိုင္း႐ြက္၊ တြဲေလာင္းခက္သည္
ေျမကြက္၀ကၤပါတည္း။ ။
ထိုေနရာ၀ယ္
ဇရာလိပ္တြန္႔၊ ပါးပ်ဥ္းလြန္႔ႏွင့္
စန္႔စန္႔မေန၊ အျမစ္ေခြသည္
ဤေျမခ်ာမင္း၊ ပင္ေျခရင္း႐ွိ
ေျမတြင္းေပါက္၀၊ ႂကြက္တေကာင္သည္
အေမွာင္ရိပ္သို႔ ထြက္ေလလ်င္း။ ။
သစ္ခြၾကားမွ
ဘြားကနဲထြက္၊ က်ီးျပာငွက္လည္း
ကိုင္းခက္ကိုလႈပ္၊ ေတာင္ပံသုတ္၍
ေခ်ာင္းကုပ္ေနဟန္၊ ႂကြက္မဲထံသို႔
လ်င္ျမန္ထိုးခ်၊ ႏႈတ္သီးဟလ်က္
အ....အ....ေအာ္ကာ တိုက္ခိုက္၏။ ။
ေ႐ွာင္တခင္လ်င္
ေျမတြင္းေအာင္းႂကြက္၊ ယာဥ္ပ်ံငွက္ႏွင့္
က်သက္ခုန္ႂကြ၊ လူးလိမ့္ၾကလ်က္
အ...အ..သံျမည္၊ ညံစည္စည္တည့္
ႏိုင္မည္႐ႈံးခင္း၊ သတ္ပုတ္ျခင္းသည္
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ၀င္း၀င္းလက္။ ။
ျပင္းျပင္းထန္ၿပီ
တျပန္စီလိမ့္၊ နပန္းလွိမ့္၍
သိမ့္သိမ့္ဘယ္ညာ၊ လူးလြန္႔ကာလ်င္
ႂကြက္မွာပူးကပ္၊ ေျမာင္းေရစပ္သို႔
လွည့္သတ္ေျပာက္ၾကား၊ တြန္းလွန္ျငားက
စြမ္းအား မနိုင္႔တႏိုင္ျဖင့္။ ။
ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ
ဆင္ႏႊဲမာန္ျပင္း၊ စစ္တလင္း၀ယ္
တင္းတင္းအဟုန္၊ ကိုက္ခဲကုန္ၿပီ
မုန္တိုင္းေသနဂၤဗ်ဴဟာ။ ။
ဤတိုက္ပြဲတြင္
မဲမဲလႈပ္လႈပ္၊ သားခ်င္းျမဳပ္လ်က္
ျဖဲဆုတ္ေသြးခ်င္း၊ လိမ္းကပ္ဆင္းၾက
ျမႇင္းျမႇင္းထိုးဆြဲ၊ က်ီးျပာမဲကို
ျပန္ခဲႂကြက္က၊ လွိမ့္လွိမ့္ခ်ေသာ္
ေျမာင္း၀ထိပ္စြန္း၊ ခုခံတြန္းယင္း
က်ီးကန္းေရသို႔က်ေလ၏။ ။
ၾကည့္ေနစဥ္ပင္
ႏံုးအင္ပန္းလ်၊ ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ထ၍
ကင္းပလြတ္ေျမာက္၊ နဲ႔နဲ႔ေလွ်ာက္လ်က္
ေပါက္၀သူ႔တြင္း၊ သက္ကာဆင္းသည္
ႂကြက္မင္း ျပန္လည္ ေျမသို႔ေအာင္းသတည္း။
ဒဂုန္တာရာ
သမာဓိသတင္းစာ၊ ၁၉၄၈။
{ဒဂုန္တာရာရဲ႔ 'အလကၤာ' စာအုပ္၊ ၁၉၆၂ ႏို၀င္ဘာ၊ ပထမႏႈိပ္ျခင္းက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ေသြးစည္းညီညြတ္ၾက၊ ေသြးမကြဲၾကနဲ႔........
ေရးသူ- ထက္ျမက္
ေသြးစည္းညီညြတ္ၾက၊ ေသြးမကြဲၾကနဲ႔
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾက၊ အမုန္းမပြါးၾကနဲ႔..........
နာရီ၀က္ခန္႔သာ ကားေမာင္းရသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္အိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာ ၾကေလသည္။ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားလည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဆရာခ်ိန္(ပဲခူး)တို႔ပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ေနသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအျပင္ ဆရာေဌးေမာင္လည္း ႐ွိသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္အိမ္မွာ ယခင္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ႏြယ္နီ ၃ လမ္းထိပ္ လမ္းေထာင့္က ျခံ၀င္းေလးႏွင့္ တထပ္အိမ္ေလး ျဖစ္သည္။
အိမ္၀င္းထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာက ထိုင္ေနပါသည္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာ အမ္းေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ စကားေျပာရာတြင္ အားယူေျပာရသည္။ နည္းနည္း၀ါး သည္။ ဆရာ့နားမွာ ယခင္ကထက္ ဆိုးေနသည္။ နားနားကပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာမွ ၾကားရသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ အယ္ဒီတာဘ၀၊ စာေရးဆရာဘ၀ ႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ ၅ ခုခန္႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ စာေပဘ၀ျဖင့္သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၿပီး စာေရးဆရာဘ၀ျဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ စာေပသည္ ျပည္သူကို အက်ိဳးျပဳရမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ျပည္သူ႔ဘက္မွေန စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ရပ္တည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ တေကြ႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကဦးမည္ ၀တၳဳမွာ သူ၏ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ျဖစ္သည္ဟု တခ်ိဳ႔က သတ္မွတ္ၿပီး၊ တခ်ိဳ႔က ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ ဆရာသည္ လူထုသတင္းစာ၊ စံုေထာက္မဂၢဇင္း၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတို႔တြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ေသာ အယ္ဒီတာ တဦးအျဖစ္ စံုေထာက္မဂၢဇင္း၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္းႏွင့္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတို႔ကို ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိစြာ စာေပစင္ေပၚ တင္ေပးခဲ့ပါသည္။
မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္သည္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ အယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾက၏။ 'ကိုစိမ္းနီေရာ ' ဟု ေမးၾကည့္ရာ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ၀င္ေခၚေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာတာရာ အလာကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ဆရာနတ္ကလည္း ေမွ်ာ္ပါသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔ မဆံုခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၆ ႏွစ္ခန္႔ ႐ွိၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ဆရာတာရာက ေအာင္ပန္းေတြေနၿပီး ဆရာနတ္က ရန္ကုန္တြင္ ေနသည့္အတြက္လည္း ဆံုေတြ႔ဘို႔ မၾကံဳႀကိဳက္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဆံုေတြ႔ေအာင္ [ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ေမာင္စိမ္းနီတို႔၊ ကိုခါး(ကြမ္းျခံကုန္း)တို႔လို ဖန္တီးသူမ်ား] ႀကိဳးစားေပးသူမ်ား မ႐ွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာတာရာႏွင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔အဖို႔ မဆံုႏိုင္စရာ၊ မေတြ႔ႏိုင္စရာ၊ စကားမေျပာႏိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ ခိုင္ခိုင္မာမာမ႐ွိေပ။ တခ်ိဳ႔ စာေပသေဘာထား မတူညီမႈမ်ား ႐ွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခခံ စာေပအယူ၀ါဒမွာ ကြဲျပားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ဆရာတာရာႏွင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ ဆရာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္လည္း ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးသည္။ အယူအဆ အတူတူျဖစ္သည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္တစု ျပည္သူ႔ၾကယ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့စဥ္က ဆရာနတ္ႏြယ္က 'အိပ္မက္တြင္ေတြ႔ဆံုျခင္း' အခန္း အျမဲေရးသည္။ ဆရာတာရာက ဗညားသီဟ 'စာေပစစ္တမ္း' ႏွင့္ ေမာင္စိမ္းျမနာမည္ျဖင့္ စာေပေဆာင္းပါး အျမဲေရးပါသည္။ ထိုစဥ္က တို႔ထိေရးရင္း လူငယ္ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႔ မိုးေ၀တြင္ ေရး၊ မေရး သေဘာထား ကြဲခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိုးေ၀တြင္ မေရးေရး သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ အဓိကဦးတည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ၾက ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ျပည္သူ႔ၾကယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ စာေပသမားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ၾကဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တႏြယ္ထဲမွ အသီးမ်ား ျဖစ္သည္။ တပင္ထဲမွ အ႐ြက္မ်ားျဖစ္သည္။ ဦးတည္ခ်က္တူ၊ အယူဆတူသူမ်ား ဘာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ မစည္းလံုးႏိုင္သနည္း။ ဘာေၾကာင့္ လက္မတြဲႏိုင္သနည္း။ ဘာေၾကာင့္စကားမေျပာႏိုင္ရသနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ ပါသည္။
၁၉၉၈ ဆရာျမသန္းတင့္ ကြယ္လြန္စဥ္က ထိန္ပင္သခ်ႋဳင္း ဆရာျမစ်ာပနတြင္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔ ဆံုခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ပါသည္။ ဆရာျမ အေလာင္းကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ရင္း၊ ဆရာေတာ္ဦးပညာ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာခဲ့ၾကပါသည္။
xxxx xxxxx xxxx xxxxx
မနက္ ၁၀ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာ ေရာက္လာပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္က ကားေပၚက တြဲဆင္းလာေသာ ဆရာတာရာကို လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႀကိဳဆိုပါသည္။ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္း၊ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကေသာ ဆရာ ၂ ဦး၏ Reunion ကို လူငယ္စာေပသမားမ်ားက ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစြာ ဓာတ္ပံုမ်ား ႐ိုက္ၾကသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးလည္း ေရာက္လာပါသည္။ ဆရာတို႔အားလံုး စားပြဲတြင္ထိုင္၍ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္-
"ႂကြေရာက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြစာေပသမားမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔ဟာ ဆရာနတ္ႏြယ္ရဲ႔ ၇၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေန႔မွာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြ အားလံုးစည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ဆံုစည္းၾကစဥ္မွာ ဆရာဒဂုန္တာရာလည္း ေရာက္႐ွိလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္စာေပသမားေတြကို ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆရာတို႔ကို ပန္ၾကားလိုက္ပါသည္။ ပထမဆံုး ဆရာဒဂုန္တာရာက ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ၇၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို တက္ေရာက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ က်န္းမာေစဖို႔လည္း ဆုေတာင္းပါေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔အက်ိဳး စာေပေလာကအက်ိဳးအတြက္ စာေပမ်ား ဆက္လက္ေရးသားဖို႔ ဆႏၵျပဳပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာဆိုၿပီးေနာက္-
ဒီေန႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် ကၽြန္ေတာ္လက္ခံယံုၾကည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ႐ွိ၊ မုန္းသူမ႐ွိ ခ်စ္သူသာ႐ွိ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာဟာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရ႐ွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ ညီညြတ္ေရး ႐ွိရပါလိမ့္မယ္။ ညီညြတ္ေရးရ႐ွိဖို႔ လြတ္လပ္မႈ ႐ွိရပါမယ္။ ျပည္သူအားလံုးတန္းတူ အခြင့္အေရး႐ွိမယ့္ လြတ္လပ္မႈရမွ ညီညြတ္ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္-
ဟု ဆရာဒဂုန္တာရာက စာေပသမားအားလံုးကို ၾသ၀ါဒေပးၿပီးသည့္အခါ၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ကလည္း သူ၏ ၇၇ ႏွစ္ေမြးေန႔သို႔ စာေပသမားမ်ား တက္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္အတူယခုကဲ့သို႔ စာေပသမား စံုစံုညီညီ လာေရာက္ၾကသည့္အတြက္လည္း ၀မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ရင္းႏွီးခင္မင္သည့္ စာေပသမားမ်ားလည္း လာေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး သေဘာထားအတိုင္း အားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ႐ွိေစလိုေသာ ဆႏၵ႐ွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။
ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးကလည္း ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ သူမတို႔မွာ အသက္တူေၾကာင္း၊ လပိုင္းပင္ ကြာလိမ့္မည္ထင္ေၾကာင္း၊ ယခု ေမြးေန႔သို႔ လာေရာက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္အေနျဖင့္ က်န္းမာစြာ စာေပအက်ိဳးကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ သြားႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ႐ွိေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အယူအဆကို လက္ခံယံုၾကည္ေၾကာင္းလည္း ဆရာမက ေျပာၾကားသြားခဲ့ ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနႏွင့္ စာေပသမားအားလံုးကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မဖိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကိုလည္း စံုေစ့ေအာင္ အေၾကာင္းမၾကားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဆရာနတ္ႏြယ္ကလည္း ရင္းႏွီးခင္မင္သူမ်ားကိုသာ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဖိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က လူေတာ္ေတာ္ စံုပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ယခင္ေမြးေန႔မ်ားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ မတက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါ။ ယခု ေလာက္ လူမ်ားသည္ဟုလည္း မၾကားခဲ့ဖူးပါ။ ယခု ၇၇ ႏွစ္ ေမြးေန႔တြင္ကား မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ လူငယ္စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား တက္ေရာက္လာၾကပါသည္။
ဆရာ့အိမ္ေ႐ွ႔ျခံ၀င္းေလးထဲ႐ွိ စားပြဲကုလားထိုင္မ်ား အားလံုး လူျပည့္ပါသည္။ ဆရာ့ အိမ္ထဲတြင္လည္း လူျပည့္ပါသည္။ အိမ္တြင္း ႏွင့္ ျခံ၀င္းအတြင္း ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ လမ္းေပၚတြင္ ထြက္ရပ္ေနၾကရပါသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာက ယခုႏွစ္တြင္ အသက္ ၉၀ ႐ွိပါၿပီ။ ထိုအသက္အ႐ြယ္မွာ လူ႔သက္တမ္း၏ အျမင့္ဆံုးအ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ မ်က္စိမေကာင္း ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္မွာ ဆရာတာရာထက္ ၁၃ ႏွစ္ ငယ္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းလွပါ။ ဆရာနတ္ က်န္းမာေရးကို အားမရပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာက သတိေကာင္းပါသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ စာေပသမားအားလံုးကို မွတ္မိပါသည္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳလာသူ အားလံုးကိုလည္း လိုက္လံႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္တြဲစကားေျပာေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ မေပ်ာက္ေတာ့ပါ။ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာလိုက္သည့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈ၊ ညီညြတ္ေပါင္းစည္းမႈကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေတာ့ပါ။
မွတ္သားစရာ၊ အေလးအနက္ထားစရာ၊ နည္းယူဖြယ္ရာ၊ ဆံုေတြ႔မႈကို စာေပသမား အားလံုးက အမွတ္ရေနပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမွ ညီညြတ္မည္။ ညီညြတ္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေပမည္။ ညီညြတ္မွ လြတ္လပ္မည္ဆိုေသာ ဒဂုန္တာရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူအခြင့္အေရးရ႐ွိေရး တရားမွာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ စြဲေနပါသည္။ ပထမမ်ိဳးဆက္၊ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္၊ တတိယမ်ိဳးဆက္စေသာ မ်ိဳးဆက္အားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္ၾကဖို႔ စာေပအက်ိဳး၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳး သယ္ပိုးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သြားၾကရမည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ေမြးေန႔မွ စာေပသမားမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး ျပယုဂ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အတြက္ နိမိတ္လကၡဏာျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားမိပါေတာ့သည္။
ထက္ျမက္။
{အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉။}
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾက၊ အမုန္းမပြါးၾကနဲ႔..........
နာရီ၀က္ခန္႔သာ ကားေမာင္းရသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္အိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာ ၾကေလသည္။ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားလည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဆရာခ်ိန္(ပဲခူး)တို႔ပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ေနသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအျပင္ ဆရာေဌးေမာင္လည္း ႐ွိသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္အိမ္မွာ ယခင္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ႏြယ္နီ ၃ လမ္းထိပ္ လမ္းေထာင့္က ျခံ၀င္းေလးႏွင့္ တထပ္အိမ္ေလး ျဖစ္သည္။
အိမ္၀င္းထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာက ထိုင္ေနပါသည္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာ အမ္းေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ စကားေျပာရာတြင္ အားယူေျပာရသည္။ နည္းနည္း၀ါး သည္။ ဆရာ့နားမွာ ယခင္ကထက္ ဆိုးေနသည္။ နားနားကပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာမွ ၾကားရသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ အယ္ဒီတာဘ၀၊ စာေရးဆရာဘ၀ ႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ ၅ ခုခန္႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ စာေပဘ၀ျဖင့္သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၿပီး စာေရးဆရာဘ၀ျဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ စာေပသည္ ျပည္သူကို အက်ိဳးျပဳရမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ျပည္သူ႔ဘက္မွေန စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ရပ္တည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ တေကြ႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကဦးမည္ ၀တၳဳမွာ သူ၏ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ျဖစ္သည္ဟု တခ်ိဳ႔က သတ္မွတ္ၿပီး၊ တခ်ိဳ႔က ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ ဆရာသည္ လူထုသတင္းစာ၊ စံုေထာက္မဂၢဇင္း၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတို႔တြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ေသာ အယ္ဒီတာ တဦးအျဖစ္ စံုေထာက္မဂၢဇင္း၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္းႏွင့္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတို႔ကို ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိစြာ စာေပစင္ေပၚ တင္ေပးခဲ့ပါသည္။
မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္သည္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ အယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾက၏။ 'ကိုစိမ္းနီေရာ ' ဟု ေမးၾကည့္ရာ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ၀င္ေခၚေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာတာရာ အလာကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ဆရာနတ္ကလည္း ေမွ်ာ္ပါသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔ မဆံုခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၆ ႏွစ္ခန္႔ ႐ွိၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ဆရာတာရာက ေအာင္ပန္းေတြေနၿပီး ဆရာနတ္က ရန္ကုန္တြင္ ေနသည့္အတြက္လည္း ဆံုေတြ႔ဘို႔ မၾကံဳႀကိဳက္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဆံုေတြ႔ေအာင္ [ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ေမာင္စိမ္းနီတို႔၊ ကိုခါး(ကြမ္းျခံကုန္း)တို႔လို ဖန္တီးသူမ်ား] ႀကိဳးစားေပးသူမ်ား မ႐ွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာတာရာႏွင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔အဖို႔ မဆံုႏိုင္စရာ၊ မေတြ႔ႏိုင္စရာ၊ စကားမေျပာႏိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ ခိုင္ခိုင္မာမာမ႐ွိေပ။ တခ်ိဳ႔ စာေပသေဘာထား မတူညီမႈမ်ား ႐ွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခခံ စာေပအယူ၀ါဒမွာ ကြဲျပားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ဆရာတာရာႏွင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ ဆရာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္လည္း ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးသည္။ အယူအဆ အတူတူျဖစ္သည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္တစု ျပည္သူ႔ၾကယ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့စဥ္က ဆရာနတ္ႏြယ္က 'အိပ္မက္တြင္ေတြ႔ဆံုျခင္း' အခန္း အျမဲေရးသည္။ ဆရာတာရာက ဗညားသီဟ 'စာေပစစ္တမ္း' ႏွင့္ ေမာင္စိမ္းျမနာမည္ျဖင့္ စာေပေဆာင္းပါး အျမဲေရးပါသည္။ ထိုစဥ္က တို႔ထိေရးရင္း လူငယ္ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႔ မိုးေ၀တြင္ ေရး၊ မေရး သေဘာထား ကြဲခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိုးေ၀တြင္ မေရးေရး သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ အဓိကဦးတည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ၾက ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ျပည္သူ႔ၾကယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ စာေပသမားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ၾကဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တႏြယ္ထဲမွ အသီးမ်ား ျဖစ္သည္။ တပင္ထဲမွ အ႐ြက္မ်ားျဖစ္သည္။ ဦးတည္ခ်က္တူ၊ အယူဆတူသူမ်ား ဘာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ မစည္းလံုးႏိုင္သနည္း။ ဘာေၾကာင့္ လက္မတြဲႏိုင္သနည္း။ ဘာေၾကာင့္စကားမေျပာႏိုင္ရသနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ ပါသည္။
၁၉၉၈ ဆရာျမသန္းတင့္ ကြယ္လြန္စဥ္က ထိန္ပင္သခ်ႋဳင္း ဆရာျမစ်ာပနတြင္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔ ဆံုခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ပါသည္။ ဆရာျမ အေလာင္းကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ရင္း၊ ဆရာေတာ္ဦးပညာ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာခဲ့ၾကပါသည္။
xxxx xxxxx xxxx xxxxx
မနက္ ၁၀ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာ ေရာက္လာပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္က ကားေပၚက တြဲဆင္းလာေသာ ဆရာတာရာကို လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႀကိဳဆိုပါသည္။ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္း၊ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကေသာ ဆရာ ၂ ဦး၏ Reunion ကို လူငယ္စာေပသမားမ်ားက ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစြာ ဓာတ္ပံုမ်ား ႐ိုက္ၾကသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးလည္း ေရာက္လာပါသည္။ ဆရာတို႔အားလံုး စားပြဲတြင္ထိုင္၍ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္-
"ႂကြေရာက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြစာေပသမားမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔ဟာ ဆရာနတ္ႏြယ္ရဲ႔ ၇၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေန႔မွာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြ အားလံုးစည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ဆံုစည္းၾကစဥ္မွာ ဆရာဒဂုန္တာရာလည္း ေရာက္႐ွိလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္စာေပသမားေတြကို ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆရာတို႔ကို ပန္ၾကားလိုက္ပါသည္။ ပထမဆံုး ဆရာဒဂုန္တာရာက ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ၇၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို တက္ေရာက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ က်န္းမာေစဖို႔လည္း ဆုေတာင္းပါေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔အက်ိဳး စာေပေလာကအက်ိဳးအတြက္ စာေပမ်ား ဆက္လက္ေရးသားဖို႔ ဆႏၵျပဳပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာဆိုၿပီးေနာက္-
ဒီေန႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် ကၽြန္ေတာ္လက္ခံယံုၾကည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ႐ွိ၊ မုန္းသူမ႐ွိ ခ်စ္သူသာ႐ွိ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာဟာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရ႐ွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ ညီညြတ္ေရး ႐ွိရပါလိမ့္မယ္။ ညီညြတ္ေရးရ႐ွိဖို႔ လြတ္လပ္မႈ ႐ွိရပါမယ္။ ျပည္သူအားလံုးတန္းတူ အခြင့္အေရး႐ွိမယ့္ လြတ္လပ္မႈရမွ ညီညြတ္ေရးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္-
ဟု ဆရာဒဂုန္တာရာက စာေပသမားအားလံုးကို ၾသ၀ါဒေပးၿပီးသည့္အခါ၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ကလည္း သူ၏ ၇၇ ႏွစ္ေမြးေန႔သို႔ စာေပသမားမ်ား တက္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္အတူယခုကဲ့သို႔ စာေပသမား စံုစံုညီညီ လာေရာက္ၾကသည့္အတြက္လည္း ၀မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ရင္းႏွီးခင္မင္သည့္ စာေပသမားမ်ားလည္း လာေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး သေဘာထားအတိုင္း အားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ႐ွိေစလိုေသာ ဆႏၵ႐ွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။
ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးကလည္း ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ သူမတို႔မွာ အသက္တူေၾကာင္း၊ လပိုင္းပင္ ကြာလိမ့္မည္ထင္ေၾကာင္း၊ ယခု ေမြးေန႔သို႔ လာေရာက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဆရာနတ္ႏြယ္အေနျဖင့္ က်န္းမာစြာ စာေပအက်ိဳးကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ သြားႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေၾကာင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ႐ွိေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အယူအဆကို လက္ခံယံုၾကည္ေၾကာင္းလည္း ဆရာမက ေျပာၾကားသြားခဲ့ ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနႏွင့္ စာေပသမားအားလံုးကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မဖိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကိုလည္း စံုေစ့ေအာင္ အေၾကာင္းမၾကားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဆရာနတ္ႏြယ္ကလည္း ရင္းႏွီးခင္မင္သူမ်ားကိုသာ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဖိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က လူေတာ္ေတာ္ စံုပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ယခင္ေမြးေန႔မ်ားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ မတက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါ။ ယခု ေလာက္ လူမ်ားသည္ဟုလည္း မၾကားခဲ့ဖူးပါ။ ယခု ၇၇ ႏွစ္ ေမြးေန႔တြင္ကား မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ လူငယ္စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား တက္ေရာက္လာၾကပါသည္။
ဆရာ့အိမ္ေ႐ွ႔ျခံ၀င္းေလးထဲ႐ွိ စားပြဲကုလားထိုင္မ်ား အားလံုး လူျပည့္ပါသည္။ ဆရာ့ အိမ္ထဲတြင္လည္း လူျပည့္ပါသည္။ အိမ္တြင္း ႏွင့္ ျခံ၀င္းအတြင္း ထိုင္စရာမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ လမ္းေပၚတြင္ ထြက္ရပ္ေနၾကရပါသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာက ယခုႏွစ္တြင္ အသက္ ၉၀ ႐ွိပါၿပီ။ ထိုအသက္အ႐ြယ္မွာ လူ႔သက္တမ္း၏ အျမင့္ဆံုးအ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ မ်က္စိမေကာင္း ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာ႐ႊင္လန္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္မွာ ဆရာတာရာထက္ ၁၃ ႏွစ္ ငယ္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းလွပါ။ ဆရာနတ္ က်န္းမာေရးကို အားမရပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာက သတိေကာင္းပါသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ စာေပသမားအားလံုးကို မွတ္မိပါသည္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳလာသူ အားလံုးကိုလည္း လိုက္လံႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္တြဲစကားေျပာေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ မေပ်ာက္ေတာ့ပါ။ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာလိုက္သည့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈ၊ ညီညြတ္ေပါင္းစည္းမႈကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေတာ့ပါ။
မွတ္သားစရာ၊ အေလးအနက္ထားစရာ၊ နည္းယူဖြယ္ရာ၊ ဆံုေတြ႔မႈကို စာေပသမား အားလံုးက အမွတ္ရေနပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမွ ညီညြတ္မည္။ ညီညြတ္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေပမည္။ ညီညြတ္မွ လြတ္လပ္မည္ဆိုေသာ ဒဂုန္တာရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူအခြင့္အေရးရ႐ွိေရး တရားမွာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ စြဲေနပါသည္။ ပထမမ်ိဳးဆက္၊ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္၊ တတိယမ်ိဳးဆက္စေသာ မ်ိဳးဆက္အားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္ၾကဖို႔ စာေပအက်ိဳး၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳး သယ္ပိုးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သြားၾကရမည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ေမြးေန႔မွ စာေပသမားမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး ျပယုဂ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အတြက္ နိမိတ္လကၡဏာျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားမိပါေတာ့သည္။
ထက္ျမက္။
{အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉။}
Saturday, March 21, 2009
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ၇၇ ျပည့္ နတ္ႏြယ္
ႏြယ္နီမဂၢဇင္း တည္ေထာင္သူ စာေရးဆရာနတ္ႏြယ္၏ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရပြဲကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ႏြယ္နီ ၃ လမ္း၊ ေနအ္မ္၌ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔က က်င္းပရာ မဂၢဇင္းအသီးသီးမွ အယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား စံုညီစြာ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေမြးေန႔ပြဲမွာ အထူးဖိတ္ၾကားထားသည့္ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အလားတူ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း တည္ေထာင္သူ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦးလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အခမ္းအနားမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာမွ အမွာစကား ေျပာၾကားရာမွာ မိမိမွာ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ ႐ွိေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သည္မွာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။
ဆရာနတ္ႏြယ္က စာေရးဆရာမ်ား စံုညီစြာေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။
စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦးက ဤေမြးေန႔ပြဲတြင္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္အတူ ဆရာဒဂုန္တာရာကိုပါ အတူယွဥ္တြဲေတြ႔ရသျဖင့္ အထူးပင္ ၀မ္းေျမာက္ရပါေၾကာင္း ေျပာၾကား သြားပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္မွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းကို ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ကာလမ်ားက ဦးစီးဦးေဆာင္ခဲ့ သူတဦးျဖစ္ၿပီး ေခတ္ေပၚကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမ်ားကို မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္တခု ေျပာင္းလဲေစခဲ့ၿပီး မိုးေ၀ကွာမ်ားကို ျမန္မာစာေပသမိုင္း တြင္ တင္ရစ္ေစခဲ့သူ တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမွာ ဇနီး၊ သား၊ ေျမး ဆယ္ဦးႏွင့္အတူ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ႏြယ္နီ ၃ လမ္းတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိၿပီး ယခုအခါ က်န္းမာေရး အနည္းငယ္ခ်ိဳ႔ယြင္လ်က္႐ွိသျဖင့္ ေနအိမ္မွာပင္ အနားယူလ်က္ ႐ွိပါသည္။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၉ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
Rest of your post
အလားတူ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း တည္ေထာင္သူ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦးလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အခမ္းအနားမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာမွ အမွာစကား ေျပာၾကားရာမွာ မိမိမွာ ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ ႐ွိေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သည္မွာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။
ဆရာနတ္ႏြယ္က စာေရးဆရာမ်ား စံုညီစြာေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။
စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦးက ဤေမြးေန႔ပြဲတြင္ ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္အတူ ဆရာဒဂုန္တာရာကိုပါ အတူယွဥ္တြဲေတြ႔ရသျဖင့္ အထူးပင္ ၀မ္းေျမာက္ရပါေၾကာင္း ေျပာၾကား သြားပါသည္။ ဆရာနတ္ႏြယ္မွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းကို ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ကာလမ်ားက ဦးစီးဦးေဆာင္ခဲ့ သူတဦးျဖစ္ၿပီး ေခတ္ေပၚကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမ်ားကို မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္တခု ေျပာင္းလဲေစခဲ့ၿပီး မိုးေ၀ကွာမ်ားကို ျမန္မာစာေပသမိုင္း တြင္ တင္ရစ္ေစခဲ့သူ တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမွာ ဇနီး၊ သား၊ ေျမး ဆယ္ဦးႏွင့္အတူ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ႏြယ္နီ ၃ လမ္းတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိၿပီး ယခုအခါ က်န္းမာေရး အနည္းငယ္ခ်ိဳ႔ယြင္လ်က္႐ွိသျဖင့္ ေနအိမ္မွာပင္ အနားယူလ်က္ ႐ွိပါသည္။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၉ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
Rest of your post
Sunday, March 15, 2009
မတ္လ ေတာ္လွန္ေရး
ေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ
မိုးကုပ္ကုပ္၀ယ္
အို- ႐ုတ္တရက္၊ မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ၊ ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္
အာ႐ုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး။
မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
၀ိုး၀ါးတိတ္ဆိတ္၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္၀ယ္
ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း၊ မနီးမေ၀း
ေခ်ာင္း႐ိုးေဘးမွ၊ ေျဖးေျဖးညႇင္းညႇင္း
ေလွတစင္းထက္၊ ေတာတြင္းသားပ်ိဳ
ဖ်ဥ္လက္တိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကို၀ပ္၍
စိုက္စိုက္ေ႐ြ႔သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ထံုး
ေကာက္႐ိုးဖံုးလ်က္၊ ကြယ္ပုန္း၀ွက္လာ
ယူကာလက္ေထာက္၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္၀မ္းမွ စက္ေသနတ္။
အေမွာင္ရိပ္၀ယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေခ်ာင္းေကြ႔ထက္တြင္
အုပ္႐ွက္ေထြးေရာ၊ သင္ေပါင္းေတာ၏
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္ဆစ္ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း။
ေခ်ာင္းကိုေကြ႔ေသာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း၊ ေျမငူရင္းသို႔
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ၊ နီး၍လာလွ်င္
အသာ႐ုတ္ခ်င္း၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းျပင္းထန္၊ ေသနတ္သံသည္
ျမစ္ယံ ပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။
ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္၊ ေသးေသးစိပ္သား
မိုးထိပ္တိမ္ေမာ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပၚသည္
စေႏၵာ္ၿပံဳးလွည့္၊ ငံ႔ုကာၾကည့္႐ွင့္
ထြန္းသည့္ညဥ့္ခါ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြ၀န္းလ်ား၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ားညိဳ႔အုပ္၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ျပကာ၊ မီးအိမ္၀ါႏွင့္
အာကာျပာမိႈင္း၊ တြဲလြဲဆိုင္း၍
ျဖဴ၀ိုင္းစက္စက္၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိကၡာ။
႐ြာတ႐ြာကား
မိႈင္းျပာမဲညိဳ႔၊ မီး႐ိႈ႔ေလာင္ကၽြမ္း
တင္း၀င္ရမ္းေၾကာင့္၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေျပး႐ွာရ၊ လဟာေသြ႔ေသြ႔
ခိုးေငြ႔ေ၀ေ၀၊ မီးေလာင္ေျမမွ
ႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့၊ ညင္းေလဖြဲ႔က
သဲ့သဲ့ေခြးေဟာင္သံတကား။
ခေရပြင့္လွ်င္
ေႂကြရင့္၀ါ၀ါ၊ ေျမ၌မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္း႐ွက္၊ ေဟာင္းသစ္႐ြက္ႏွင့္
တ၀က္ေမာင္းနီ၊ ေ၀့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ျဖဴး၊ နီ၀ါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႔ ေရာ္႐ြက္ေႂကြ။
ရင့္ေႂကြေညာင္းသည္
႐ြက္ေဟာင္းစြန္႔ပစ္၊ ဘ၀သစ္သို႔
သနစ္ေျပာင္းမည္၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွၾကယ္ျဖဴပြင့္။
ဒဂုန္တာရာ
{တာရာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၇}
[ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ ႏွင့္ သူ၏ကဗ်ာ၊ စာအုပ္ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
အို- ႐ုတ္တရက္၊ မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ၊ ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္
အာ႐ုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး။
မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
၀ိုး၀ါးတိတ္ဆိတ္၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္၀ယ္
ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း၊ မနီးမေ၀း
ေခ်ာင္း႐ိုးေဘးမွ၊ ေျဖးေျဖးညႇင္းညႇင္း
ေလွတစင္းထက္၊ ေတာတြင္းသားပ်ိဳ
ဖ်ဥ္လက္တိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကို၀ပ္၍
စိုက္စိုက္ေ႐ြ႔သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ထံုး
ေကာက္႐ိုးဖံုးလ်က္၊ ကြယ္ပုန္း၀ွက္လာ
ယူကာလက္ေထာက္၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္၀မ္းမွ စက္ေသနတ္။
အေမွာင္ရိပ္၀ယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေခ်ာင္းေကြ႔ထက္တြင္
အုပ္႐ွက္ေထြးေရာ၊ သင္ေပါင္းေတာ၏
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္ဆစ္ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း။
ေခ်ာင္းကိုေကြ႔ေသာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း၊ ေျမငူရင္းသို႔
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ၊ နီး၍လာလွ်င္
အသာ႐ုတ္ခ်င္း၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းျပင္းထန္၊ ေသနတ္သံသည္
ျမစ္ယံ ပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။
ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္၊ ေသးေသးစိပ္သား
မိုးထိပ္တိမ္ေမာ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပၚသည္
စေႏၵာ္ၿပံဳးလွည့္၊ ငံ႔ုကာၾကည့္႐ွင့္
ထြန္းသည့္ညဥ့္ခါ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြ၀န္းလ်ား၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ားညိဳ႔အုပ္၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ျပကာ၊ မီးအိမ္၀ါႏွင့္
အာကာျပာမိႈင္း၊ တြဲလြဲဆိုင္း၍
ျဖဴ၀ိုင္းစက္စက္၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိကၡာ။
႐ြာတ႐ြာကား
မိႈင္းျပာမဲညိဳ႔၊ မီး႐ိႈ႔ေလာင္ကၽြမ္း
တင္း၀င္ရမ္းေၾကာင့္၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေျပး႐ွာရ၊ လဟာေသြ႔ေသြ႔
ခိုးေငြ႔ေ၀ေ၀၊ မီးေလာင္ေျမမွ
ႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့၊ ညင္းေလဖြဲ႔က
သဲ့သဲ့ေခြးေဟာင္သံတကား။
ခေရပြင့္လွ်င္
ေႂကြရင့္၀ါ၀ါ၊ ေျမ၌မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္း႐ွက္၊ ေဟာင္းသစ္႐ြက္ႏွင့္
တ၀က္ေမာင္းနီ၊ ေ၀့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ျဖဴး၊ နီ၀ါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႔ ေရာ္႐ြက္ေႂကြ။
ရင့္ေႂကြေညာင္းသည္
႐ြက္ေဟာင္းစြန္႔ပစ္၊ ဘ၀သစ္သို႔
သနစ္ေျပာင္းမည္၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွၾကယ္ျဖဴပြင့္။
ဒဂုန္တာရာ
{တာရာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၇}
[ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ ႏွင့္ သူ၏ကဗ်ာ၊ စာအုပ္ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
Wednesday, March 4, 2009
ဦးခ်စ္ေမာင္
ေရးသူ- သခင္သန္းၿမိဳင္ (ျပည္သူ႔အာဏာ-အယ္ဒီတာ)
(၁)
စကားစပ္မိ၍၊ သတင္းစာ-ဂ်ာနယ္ဆရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမိၾကလွ်င္ ဦးခ်စ္ေမာင္ သည္ ပရိႆတ္အလယ္သို႔ ၀င္လာတတ္ေပသည္။
လက္ဦးဆံုး တကယ္တန္း ဦးခ်စ္ေမာင္ကို သိေအာင္ ေထာင္ထဲတြင္ မိတ္ဆက္ေပး ခဲ့သူ မွာ သခင္တင္ေဖျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၇- ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ေလသည္။
အျပင္လူ႔ေလာကႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနေသာ အခ်ိန္ေပတည္း။
က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ေထာင္နံရံအတြင္း၌ သခင္တင္ေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားလက္ဆံု က်တိုင္းလိုပင္၊ သခင္တင္ေဖသည္ သူသိေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းကို ေျပာျပတတ္ေလသည္။
သခင္တင္ေဖက ပံုစံေဆးလိပ္ကို ဖြာေနရာမွ ၿပံဳးၿပီး ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား အခန္းတခုတြင္စုၿပီး ေနခဲ့ပံုကို ခေလးမ်ားအား ပံု၀တၳဳေျပာျပသကဲ့သို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ ေလ့႐ွိေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ပံုစံေဆးလိပ္ လိပ္ရန္၊ ေဆးျပင္းလိပ္တလိပ္ကို မုတ္ဆိပ္ရိတ္သည့္ဓါးျဖင့္ ပါးပါး ပါးပါးလွီးေနရာမွ နားေထာင္ေနေလသည္။
(၂)
အဲဒီတုန္းက- သိပ္ေပ်ာ္ဒါဘဲဗ်ာ၊ အကုန္စာေရးဆရာေတြခ်ည့္ စုေနၾကတာကိုး။
တခါဟာ- နယ္ကဧည့္သည္တေယာက္ လာၿပီးတည္းသြားတယ္။ ဧည့္သည္က သူျပန္တဲ့အခါမွာ က်န္ေနတဲ့လူေတြ ေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီး၊ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး ပုလင္းတလံုး ထားပစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပုလင္းမွာလဲ စကၠဴကပ္ၿပီး ၀မ္းႏႈတ္ေဆးဆိုၿပီး စာေရးထား တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ လက္ကျမင္းတယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့၊ "၀မ္းႏႈတ္ေဆးမဟုတ္" ဆိုၿပီး ျဖစ္ေနပါေရာ။
ဒါတြင္မကေသးဘူး၊ တေယာက္က "အဆိပ္" လို႔ ထပ္ၿပီး ေရးပစ္ခဲ့ျပန္ေရာ။ စာေရးဆရာေတြခ်ည္း စုေနေတာ့ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္စြမ္းျပၾကဒါေပါ့။
ေနာက္တခါ အဆိပ္ေနာက္ကဆက္ၿပီး "ဟူ၍မဆိုလို" လို႔ တေယာက္က ေရးသြားတာ ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ "၀မ္းႏႈတ္ေဆးမဟုတ္၊ အဆိပ္ဟူ၍မဆိုလို" ဆိုၿပီး စာက႐ႈပ္လာေရာ။
ဒါနဲ႔- မရပ္ေသးဘူး၊ ေနာက္တေယာက္က ၀င္ျဖည့္လိုက္ေသးတယ္။
"သို႔ေသာ္" တဲ့။
တခါ ေနာက္တေယာက္က ဆက္လိုက္ေသးတယ္။
"မေသာက္ရ"
အဲဒါေတာင္မဆံုးေသးဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ "ဟုမမွတ္သင့္ေပ" လို႔ ဆက္လိုက္ေသးတယ္။
"၀မ္းႏႈတ္ေဆးမဟုတ္၊ အဆိပ္ ဟူ၍မဆိုလို၊ သို႔ေသာ္၊ မေသာက္ရ ဟုမမွတ္သင့္ေပ"
အဲဒါနဲ႔ဘဲ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးပုလင္းကို ဘယ္သူမွ မေသာက္၀ံ့ေတာ့ဘဲ၊ တခါတည္း လႊင့္ပစ္လိုက္ရတယ္။
ကိုခ်စ္ေမာင္နဲ႔ စာေရးဆရာေတြ စုေနၾကတုန္းကေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးလိုက္ေလသည္။
(၃)
တခါဟာ- ကိုခ်စ္ေမာင္ ဘူတာ႐ံုကို သြားၿပီး လူႀကိဳတာကိုး။ ရထားဆိုက္လာတဲ့အခါ၊ ရပ္ၿပီး ဟိုၾကည့္သည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတုန္း၊ အမ်ိဳးသမီးတဦးက၊ ရထားျပတင္းေပါက္က ေခါင္းျပဴထြက္တဲ့ၿပီး၊ ကူလီ- ကူလီ လို႔ ေခၚေနတာကိုး။
ကိုခ်စ္ေမာင္ကလဲ- လံုခ်ည္တိုတို ခံုဖိနပ္နဲ႔ စြပ္ျပဲအက်ႌကို ၀တ္လို႔။
ကူလီ- ကူလီလို႔ ေခၚသံၾကားေတာ့- ကိုခ်စ္ေမာင္က ေဘးပတ္လည္ကို ၾကည့္သတဲ့။
ကူလီလဲ တေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး။
ေနာက္ေတာ့မွ ကူလီေခၚသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔ကို ေခၚေနေၾကာင္း သိရတယ္တဲ့။
ကိုခ်စ္ေမာင္ကလဲ ေခၚတဲ့ဆီကို ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။
ကူလီေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ကိုခ်စ္ေမာင္လဲ အနားကိုေရာက္လာေရာ၊ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ "ဒီလို ဒို႔ဗမာ အမ်ိဳးသားေတြ အခုလို ကူလီအလုပ္ကို ၀င္လုပ္လာတာ ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာစရာဘဲ၊ က်မက ဗမာအမ်ိဳးသား အခ်င္းခ်င္းမွ ငွားခ်င္တာ" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုဘဲ သားေရေသတၱာတလံုးကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗမာျပည္မွာ အမ်ိဳးသားစိတ္ေတြ တက္ႂကြေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ တက္ႂကြေနတာကို မဖ်က္ဆီးခ်င္တာနဲ႔ဘဲ၊ ကိုခ်စ္ေမာင္က ေသတၱာႀကီးကို ယူၿပီ ထမ္းလိုက္ေရာတဲ့။
ေသတၱာကိုထမ္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေနာက္က လိုက္သြားတဲ့အခါမယ္၊ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာေသးသတဲ့။
အမယ္ေလး- ဒို႔ဗမာေတြကေတာ့၊ ကူလီလုပ္ေနတာေတာင္မွ၊ မ်က္မွန္ႀကီး တပ္လို႔။
အဲဒီေတာ့ ကိုခ်စ္ေမာင္က၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးကတည္းက မ်က္စိမြဲလို႔ တပ္တာပါ၊ ဟန္ထုတ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ သေရေသတၱာကို ထမ္းၿပီးလိုက္ပို႔လိုက္တာ၊ အမ်ိဳးသမီးေနတဲ့တိုက္ေရာက္သြားလို႔၊ ေပးတဲ့ ကူလီခကို ယူၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့အခါ၊ ခံုဖိနပ္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေခ်ာ္ပီး ဒလိမ့္ေကာက္ ေကြး က်သြားပါေလေရာ။
အဲဒီဒင္- ကူလီအျဖစ္ ငွားလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက၊ ကဗ်ာကရာ ဆင္းၿပီးလာသတဲ့။
ကိုခ်စ္ေမာင္ မ်က္မွန္လဲ ကြဲသြားတာေပါ့။
အမယ္ေလး- ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ မ်က္မွန္က ဘယ္ေလာက္တန္ သလဲလို႔ အမိ်ဳးသမီးက ဂ႐ုဏာနဲ႔ ေမးသတဲ့။
အစိပ္ေလာက္တန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ သူ႔ကို မ်က္မွန္ဘိုး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ စိတ္သေဘာထားကို ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။
(၄)
သို႔ႏွင့္ပင္- မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးဘဲ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို စြဲလန္းလ်က္ ႐ွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္မွ လြတ္ေသာအခါ- ရန္ကုန္ ေရေက်ာ္မွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ အလုပ္တိုက္သို႔ ၀င္မိေတာ့သည္။ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းတေယာက္ အိမ္တြင္ ၀င္ရဘိ သကဲ့သို႔ပင္ စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေနသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္ကို မေတြ႔၊ ဘယ္သြားေနသည္ မသိ။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းႏွင့္ ႐ိုက္ေနေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ၿပီး ထြက္ခဲ့ရသည္။
ထိုမွ နဂါးနီ အလုပ္တိုက္သို႔ သြားၿပီး နဂါးနီအယ္ဒီတာ ဦးထြန္းေ႐ႊႏွင့္သာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ ေထာင္တြင္းမွ သခင္စိုး၏ မွာၾကားခ်က္အရ သြားရျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သခင္စိုး ေရးေသာ "လူ႔ေလာကျဖစ္စဥ္" ဆိုေသာ စာအုပ္ႀကီးကို ႐ိုက္ႏွိပ္ေရးကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။
အဲဒီစာအုပ္ဘဲဗ်ဟု ဦးထြန္းေ႐ႊက "လူ႔ေလာကျဖစ္စဥ္" စာတြဲႀကီးကို လွမ္း၍ ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ယူ၍ ၾကည့္သည္။ အလြန္ပင္ ႀကီးက်ယ္သည့္ က်မ္းႀကီး တေစာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
အဲဒါကို ပိုက္ဆံမ႐ွိတာနဲ႔ မ႐ိုက္ႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာဟု ဦးထြန္းေ႐ႊက ညည္းေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာ၊ ပံုမႏွိပ္ရေသးေသာ စာအုပ္ကို အားပါးတရ သုတ္ေျခတင္ၿပီး ဒုန္းစိုင္း၍ ဖတ္ေနမိသည္။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပံုမႏွိပ္ရေသးသည့္ စာမူကို ဘတ္ရသည့္ ကုသိုလ္ကံသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္။ ဧရာမ ကုသိုလ္ကံပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္၍ ၿပီးေသာအခါ၊ ဦးထြန္းေ႐ႊကို မေတြ႔ရေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္ကို ထြက္သြားသည္မသိ။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ကိုလည္း ဘယ္နံေရာ အခါမွ် မေတြ႔ရေတာ့။
ဦးခ်စ္ေမာင္ကိုမူကား ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့မွ ေတြ႔ရသည္။ ဤေခတ္မတိုင္မီအတြင္း မေတြ႔ျခင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ျပန္၍ ေထာင္နန္းစံရေသာေၾကာင့္တည္း။
(၅)
ဂ်ပန္ပန္ေခတ္တြင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္ေနထိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတေယာက္ ျဖစ္လာသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်တိုင္း ကၽြန္ေတာ္မသိမွီခဲ့ေသာ ႐ွည္ေ၀းလွသည့္ အတိတ္ကာလမွ အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကိုေဖာက္သည္ခ်ေလ့႐ွိသည္။ ႏိုင္ငံတြင္ စတင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို အထူးသျဖင့္ ေျပာသည္။
ေဇယ်ႀကီးက စာေရးရာမွာ အေတာ္ေကာင္းတာကိုး- ဆရာလြန္းႀကီး (သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း)က သေဘာက်တာနဲ႔ သူ႔သမီးနဲ႔ ေပးစားလိုက္ေရာ ဟူသည္ကအစ ပီမိုးနင္းႀကီးကို စက္ဘီးတိုက္သည္အထိ အားလံုးေျပာေနတတ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ဆိုက္ကားစီး၍ လည္ပတ္တတ္ၾက သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္က ေ႐ွ႔မွ ထိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွ ထိုင္တတ္သည္။ထို႔ေနာက္ ဗဟန္းမွ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္ က်က္စားၾကေလသည္။
အသိမ်ားႏွင့္ေတြ႔တိုင္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္က အတင္းေခၚၿပီး လက္ဘက္ရည္တိုက္သည္။ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ လက္ဘက္ရည္ကို ေသာက္ၿပီးေသာ္လည္း၊ အသိႏွင့္အတူ ထပ္ေသာက္ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ အသိႏွင့္ေတြ႔တိုင္း- မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ၾကသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ အေတာ္ပင္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ႏိုင္ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခသူမဟုတ္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုသည္မွာ ေရပင္ျဖစ္သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခြက္ပင္ ေသာက္ရေစကာမူ ေသာက္ႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အင္မတိ အင္မတန္ ဘက္ညီပါေပသည္။ ဤသို႔ လက္ဘက္ရည္ေသာက္လိုက္ မုန္႔စားလိုက္ႏွင့္ နံနက္စာ မစားရသည္က မ်ားေလသည္။
အခ်ိန္ကုန္ေတာ့မွပင္ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရ တခါက ဆိုက္ကားျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကရာ၊ ဘာစိတ္ကူးႏွင့္မသိ၊ ဦးခ်စ္ေမာင္က "ဗမာျပည္မွာ သိၾကားမင္းဆိုရင္ ရီစရာလို႔ဘဲ ေအာက္ေမ့ေအာင္ ေျပာင္ေလွာင္ေရးတာ ဘယ္သူလဲ" ကၽြန္ေတာ္အား ေမးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဇ၀နေပါ့ဟု ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္က ဘာမွ မေျပာေတာ့၊ ဘာေၾကာင့္ ေမးသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။
(၆)
တခါက- ဗမာစာေတာ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
ဗမာစာေတာ္ခ်င္ရင္- မဃေဒ၀ကို ဘတ္၊ မဃေဒ၀ ဟာ ဗမာစာေပမွာ အႂကြယ္၀ဆံုးဘဲ၊ ဟု သူက ျပန္ေျပာေလသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မဃေဒ၀ကို ၿပီးဆံုးေအာင္ ဘတ္ဘူးေတာ့သည္။ ဘတ္႐ံုသာ ဘတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္လိုေတာ့ ေသခ်ာစြာ မွတ္ျခင္းမ်ား မ႐ွိခဲ့။ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ မဃေဒ၀အတြင္းမွ စာညြန္႔ကေလးမ်ားကို အာဂံုေဆာင္ထား၍ တခါတခါတြင္ အလ်ဥ္းသင့္ လွ်င္ ႐ြတ္၍ ျပတတ္သည္။
ဤမွ် ဦးခ်စ္ေမာင္ထံသို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းရင္း တခုမွာ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္လုပ္ငန္းကို ၀ါသနာပါေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေလသည္။
သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ဆရာလုပ္တယ္ဆိုရင္- ကဗ်ာကိုလဲ ေခါက္မိရတယ္- ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္က ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို - သတင္းစာဆရာတဦး ျဖစ္လာေစခ်င္သူမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အား ကဗ်ာစပ္နည္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးသည္။ ဦးပုည ျပဇာတ္မ်ားလည္း အဘတ္ခိုင္းသည္။ ဦးတိုးေရးသည့္ ရာမရကန္ကို သူအေတာ္ႏွစ္သက္သည္။
ဤသို႔ စာေပႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ထံမွ ဗဟုႆုတ ဆီးပူးျခင္း ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း၊ ႏိုင္ငံေရး ယူဆခ်က္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ဘာမွ်မေမးပါ။ ေမးလည္း မေမးခ်င္၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပါတ္သက္၍မူကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မည္။ ဤသို႔ျဖစ္၍ စာေပႏွင့္ ပါတ္သက္၍သာလွ်င္ ေမးျမန္းျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္း ျပဳခဲ့သည္။
(၇)
ဂ်ပန္ေတြ ၀င္လာလို႔ ေတာကို ေျပာင္းၿပီးေနတာ တႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ အဲဒီ တႏွစ္အတြင္းမွာ စာအုပ္ေပါင္းတေထာင္ေက်ာ္ ဘတ္ၿပီးခဲ့တယ္ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့အား ေျပာျပခဲ့ေလသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ စာဘတ္မ်ားေၾကာင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ တႏွစ္အတြင္း စာအုပ္ေပါင္း တေထာင္ေက်ာ္ ဘတ္ၿပီးသည္ ဆိုျခင္းကိုမူ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ- ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအိုးႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔စာကို ဘတ္ဘူးသူတိုင္း၊ သူ႔ကို ေတြ႔ဘူး သိဘူးသူတိုင္း ၀န္ခံရေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ဆရာတို႔၏ အေၾကာင္းကို ေျပာၾကတိုင္း၊ စကား လက္ဆံုက်တိုင္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ပရိသတ္လည္သို႔ ၀င္၍ ၀င္၍ လာတတ္ေပသည္။
သန္းၿမိဳင္
{တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္၅ (၁၉၄၆?) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ျမစ္လယ္မွာခ်စ္လွယ္တုန္းက
ေရးသူ- ၾကည္ေအး
ျမစ္ေရျပင္ေလွလူးလို႔
ခ်စ္ဦးမယ္နဲ႔ေမာင္
ပန္းခူးရေအာင္။
လမင္းကေလွာင္- ၾကယ္ေျပာင္ကျပံဳး
ညဥ့္ဦးကဗ်ာတည္တဲ့
ငွက္ပလီျခံဳႏြယ္ရိပ္မွာ
တိတ္တိတ္ကြယ္ပံုး။ ။
ေလေအးကခုန္ပ်ံ
ၾကင္ဦးရင္မွာမွီလို႔
ဆိုေတးဂီျမစ္တ႐ိုးမွာ
စိုးတဲ့အသံ။
လွပသည့္ကာရံ၊ ပန္းမာလ္မွာနား
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္ေတာ့
ျမစ္လယ္မႈန္၀ါး။ ။
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္
ျမစ္ယံလယ္မႈန္တ၀ါးမွာ
႐ွက္အားကႂကြယ္။
တက္ေရးဆန္းၾကယ္၊ ကမ္းစြယ္ရိပ္အေကြ႔
ၾကက္သီးတလိႈင္လိႈင္ပ
မယ့္သက္ပိုင္ခ်ိဳႏွလံုးရယ္
ျပံဳးတေထ့ေထ့။ ။
ကမ္းဆီကို၀ိုက္ေကြ႔လို႔
တေ႐ြေ႐ြ႔စိုက္စိုက္လာ
တက္ပန္းကဖြာ။
႐ြာဦးမွာေစတီျမတ္ျမင့္မား
ဗ်ာဒိတ္တလြင္လြင္မို႔
လည္ယွက္တင္ေပ်ာ္ပံုသစ္ရေအာင္
ခ်စ္သက္ေသထား။ ။
ၾကည္ေအး
{တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္၅၊ (၁၉၄၆?) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}
ခ်စ္ဦးမယ္နဲ႔ေမာင္
ပန္းခူးရေအာင္။
လမင္းကေလွာင္- ၾကယ္ေျပာင္ကျပံဳး
ညဥ့္ဦးကဗ်ာတည္တဲ့
ငွက္ပလီျခံဳႏြယ္ရိပ္မွာ
တိတ္တိတ္ကြယ္ပံုး။ ။
ေလေအးကခုန္ပ်ံ
ၾကင္ဦးရင္မွာမွီလို႔
ဆိုေတးဂီျမစ္တ႐ိုးမွာ
စိုးတဲ့အသံ။
လွပသည့္ကာရံ၊ ပန္းမာလ္မွာနား
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္ေတာ့
ျမစ္လယ္မႈန္၀ါး။ ။
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္
ျမစ္ယံလယ္မႈန္တ၀ါးမွာ
႐ွက္အားကႂကြယ္။
တက္ေရးဆန္းၾကယ္၊ ကမ္းစြယ္ရိပ္အေကြ႔
ၾကက္သီးတလိႈင္လိႈင္ပ
မယ့္သက္ပိုင္ခ်ိဳႏွလံုးရယ္
ျပံဳးတေထ့ေထ့။ ။
ကမ္းဆီကို၀ိုက္ေကြ႔လို႔
တေ႐ြေ႐ြ႔စိုက္စိုက္လာ
တက္ပန္းကဖြာ။
႐ြာဦးမွာေစတီျမတ္ျမင့္မား
ဗ်ာဒိတ္တလြင္လြင္မို႔
လည္ယွက္တင္ေပ်ာ္ပံုသစ္ရေအာင္
ခ်စ္သက္ေသထား။ ။
ၾကည္ေအး
{တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္၅၊ (၁၉၄၆?) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}
Tuesday, March 3, 2009
မႏၱေလး အႏွစ္၁၅၀
ေရးသူ-ယာေတာကသာေျဗာ
မႏၱေလး အႏွစ္၁၅၀
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္။
ကိုဟိုဒင္းေရ-
အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလး၊ အင္ၾကင္းၾကာအံု ရတနာပံု ဆိုတဲ့အတုိင္း ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္း တည္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဟာ မၾကာမီ လပိုင္း အတြင္းမွာပဲ အသက္၁၅ဝ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမယ္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ မန္းေတာင္လက္်ာ ယိုးဒယား လိုဟာကအစ ၿမဳိ႔မဆရာၿငိမ္းရဲ႔ 'နန္းၿမိ႔ဳေတာ္' သီခ်င္း၊ ဆရာလင္းေခးလုလင္ရဲ႔ 'မန္းရတနာပံုေနျပည္' သီခ်င္း စတဲ့ သီခ်င္းသံေတြကို ၾကားေယာင္ လာၿပီး မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီးကိုလည္း ျပန္သတိရလာမိတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမဳိ႔ကို တည္တာ အႏွစ္တရာ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို ေျပာတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဆိုတာဟာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလို႔ေခၚတဲ့ ဗမာျပည္ရဲ႔ ပထမဆံုး စစ္အစိုးရလက္ထက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထစအစိုးရ တက္လာမယ့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို မက်င္းပရေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ မႏၱေလးအႏွစ္တရာျပည့္ကို အေစာဆံုး စိတ္ဝင္စား၊ ေဖာ္ထုတ္သူဟာ ေ႐ႊကိုင္းသားလို႔ ကေလာင္နာမည္ယူထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတပဲဗ်။ သူက အေစာႀကီးကတည္းက ဒီကာလကို ႀကိဳတြက္ၿပီး မႏၱေလးဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ကိုလည္းျပဳစု၊ လူထုသတင္းစာကေနလည္း လံႈ႔ေဆာ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးဦးသန္းထြန္းတို႔၊ ဦးေက်ာ္ရင္တို႔ မႏၱေလးကိုမေရာက္ၾကေသးဘူး။ ဆရာေတာ္က ဒီလို တင္လိုက္ေတာ့ ႐ွိေနတဲ့ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္တို႔လို ျမန္မာပညာ႐ွိႀကီးေတြကလည္း ပါဝင္ၾက၊ တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနလိုဟာက သိုင္းဝိုင္းၾကနဲ႔ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ဗမာျပည္မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးလို႔ ဆိုရမယ့္ မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ဆိုတာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ တာပဲဗ်။ မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာ၊ အဲဒီတုန္းက ဘာမွအသံုးမျပဳတဲ့၊ အခု တိရစၦာန္ဥယာဥ္ လုပ္ထားတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ခြန္ႏွစ္ရက္၊ ခြန္ႏွစ္လီ က်င္းပတာ။ ဒိအယင္ကေတာ့ ဒီကြင္းႀကီးထဲမွာ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီရဲ႔စ်ာပနပဲ က်င္းပဖူးတယ္။
ဒီပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ မႏၱေလးသားေတြအဖို႔ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ေမာ္မဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးမွာ အာဏာပိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ နမခ ေခၚ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းဝန္မင္းဘုရားတည္၊ ျမင္းသား မ်ားေကာင္းမႈ ဆိုတာမ်ိဳး ႏွမ္းျဖဴးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဖြင့္ပြဲမွာ တိုင္းမႉးက ဖြင့္လွစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္လုပ္ၾကတာ၊ ပင္ပမ္းၾကတာကေတာ့ ၿမိဳ႔လူႀကီးေတြနဲ႔ ၿမဳိ႔လူထုေတြပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ ပင္ပမ္းရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႔၊ ပြဲႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ အားလံုးပဲ ေက်နပ္ အားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ ဒီအေၾကာင္းကိုမႏၱေလးသားေတြက ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာေလ့႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔က လူတေယာက္ရဲ႔ အသက္အေၾကာင္းေျပာရင္ သူက မန္းရာျပည့္က်င္းပတဲ့ ႏွစ္မွာေမြးတာ၊ မန္းရာျပည့္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ေမြးတာ စသျဖင့္ ၫႊန္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူနာမည္ေတာင္ ရာျပည့္လို႔ မွည့္သူေတြ မနည္းဘူး။
ေအာ္- မႏၱေလးဆိုတာကလည္း ဗမာျပည္သမိုင္းနဲ႔ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ထူးျခားခ်က္နဲ႔ သူ႐ွိေနတာကိုးဗ်။ ျမန္မာမႈရဲ႔ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အခ်က္အျခာ၊ ဗမာျပည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႔ အဓိကရ ၿမဳိ႔ႀကီး စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို လူေတြက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ခ်ီးျမႇင့္ထားၾကတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး သူ႔ကြၽန္ဘဝေရာက္ၿပီး ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရခ်ိန္မွာ ဒီေနရာကေန ေတာင့္ေတာင့္ တင္းခံၿပီး "သူ႔ကြၽန္မခံ၊ မ်ိဳးမာန္မခ်၊ မက်သူ႔ေအာက္" ဆိုသလို အမ်ိဳးသား အလံကို လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ၿမဳိ႔၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရး၊ ဘယ္ဖက္ကျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ယူစရာေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ၿမဳိ႔ႀကီးပါဗ်ာ။
အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီသမားေတြက ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းပစ္ လိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ မႏၱေလးဟာ သူမို႔လို႔ ဒီလို သူ႔ဂုဏ္သူ႔ျဒပ္နဲ႔ ေနႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ အိေျႏၵအျပည့္၊ တည္ၾကည္ဂုဏ္႐ွိစြာ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီး ဟာ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွရဲ႔ နံပါတ္တစ္ၿမဳိ႔ေတာ္လို႔ ဆိုရမေလာက္ တိုက္ေတြတာေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြ ပန္းၿခံေတြ၊ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းေတြနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ေပမဲ့ မႏၱေလးကေတာ့ မႏၱေလးပဲလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ တသီးတျခား၊ ထူးထူးျခားျခား တည္႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း နန္းေတာ္ေ႐ွ႔ဆရာတင္က သူ႔ရဲ႔ ေ႐ႊမိုးၫို သီခ်င္းထဲမွာ "ရန္ကုန္မွာ မျပတ္ေနပါတယ္၊ နတ္ျပည္ႀကီးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ၿမဳိ႔ကိုယ္ေတာ့၊ လြမ္းေသးတယ္ ႐ိုး႐ိုးပဲဗ်ိဳ" လို႔ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီး အႏွစ္၁၅ဝျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို နအဖစစ္ဗိုလ္မ်ားက ေပယ်ာလကံ ျပဳထားၾကေလရဲ႔ ကိုဟိုဒင္းေရ႔။ ဒီ လူေတြဟာ အတိတ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္၊ ေ႐ွ႔ကလူေတြျပဳစု ထူေထာင္ခဲ့တာေတြကို တန္ဖိုးမထား၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တသီးတျခား သမိုင္းတရပ္ ထူေထာင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆေနၾကေလသလား မသိပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ "ေနျပည္ေတာ္" ကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္ၿမဳိ႔ဘယ္႐ြာမွ ဂုဏ္မျပဳထိုက္၊ စာမဖြဲ႔ထိုက္လို႔ ယူဆေနၾကဟန္ တူပါရဲ႔ဗ်ာ။ သူတို႔အေနနဲ႔ (ၾကပ္ေျပးလို) ၿမဳိ႔ေတာ္တခုကို တည္ေဆာက္ လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ၿမဳိ႔ေတာ္မွာ ဂုဏ္ေတြျဒပ္ေတြ သူ႔အလိုလို ႐ွိသြားေရာလို႔ ထင္မွတ္ ေနၾကသလား မသိပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿမဳိ႔ဆိုတာလည္း လူေတြလိုပဲ သမိုင္းကိုျဖတ္သန္း၊ စမ္းသပ္ခံၿပီးမွ ဂုဏ္တက္ၾက၊ ဂုဏ္တည္တံ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ မင္းေနျပည္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမဳိ႔ေတြမနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က မႏၱေလးလို အနီးဆံုးေခတ္ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးေလ။ ေ႐ွးေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္မင္းတပါးဟာ မင္းေနျပည္ကို ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ ေနျပည္ေတာ္အေဟာင္းကေန သူ႔ကို ျခားနားမွာစိုးလို႔ အဲဒီၿမဳိ႔ကို ဖ်က္ထားခဲ့ေလ့႐ွိၾကတယ္။ မႏၱေလးက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္၊ နန္းၿမဳိ႔႐ိုးစတာေတြက လူေတြကို ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ေနခဲ့တဲ့ ဘဝေတြ မေမ့ဖို႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ သတိေပးေနသလို ထီးထီးမားမား က်န္ေနခဲ့တာ။ ဒီလို တည္႐ွိေနတာေတြက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို လူကို "ေၾသာ္- မန္းအပ်က္တြင္ျဖင့္၊ ၾကငွန္းမက္လိုက္ရပံုက၊ ပုခန္းထြက္တဲ့ၿပီး၊ အၾကမ္းဖက္ေရာ့မဟဲ့လို႔၊ ငမ္းငမ္းတက္ သေရယို ေအာင္၊ နန္းဆက္အေမြကိုလဲ မွန္းမိတဲ့ျပင္" ေရးေစခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ နအဖအစိုးရ လုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ေနာင္တခ်ိန္က်ေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ သညာထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ ၾကပ္ေျပးၿမဳိ႔ေတာ္ဟာ ဗမာျပည္သားေတြကို သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲဖို႔ အမိန္႔ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႔တၿမဳိ႔လို႔စြဲမွတ္သြားမယ့္ အလားအလာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အေကာင္းဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ နအဖစစ္အုပ္စုကို ေနာက္ဆံုးေခ်မံႈးႏိုင္တဲ့ ေနရာလို႔ ကမၺည္းတင္ႏိုင္တဲ့ ၿမဳိ႔မ်ားျဖစ္မလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ဝင္ေနတဲ့ ေမးခြန္းတခုက 'ဒီေန႔ကာလမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနျပည္ေတာ္ (ၾကပ္ေျပး)သား' လို႔ လက္မေထာင္ ဂုဏ္ယူတဲ့လူရယ္လို႔ ႐ွိမွ႐ွိရဲ႔လားဆိုတာပဲ။ တျခားၿမဳိ႔သားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ၿမဳိ႔သားလို႔ ဂုဏ္ယူေလ့ ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။
အာဏာ႐ွိတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ဆိုတာကို ထင္သလို ဟိုေ႐ႊ႔ ဒီေျပာင္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ အဲဒီလို ေ႐ႊ႔ေလရာမွာ အဲဒီၿမဳိ႔ရဲ႔ ဝိဉာဥ္ကိုေတာ့ တပါတည္း သယ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကေန ၾကပ္ေျပးဆီ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ရန္ကုန္ ၿမဳိ႔ႀကီးရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ရန္ကုန္အေပၚ သံေယာဇဥ္နဲ႔ အေလးထားမႈ၊ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမႈ စတာ ေတြဟာ ေဟာဒီ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ေျခရင္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြ အဖို႔ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ရန္ကုန္ပါပဲ။ တကယ့္ကို မဟာရန္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူပဲ၊ မႏၱေလးဟာလည္း မႏၱေလးပါပဲဗ်ာ။ မႏၱေလးသားေတြ ၿမဳိ႔ျပင္ေရာက္၊ တျပည္သားေတြ ျပည္တြင္းေရာက္၊ ဘယ္လိုပဲ ကေျပာင္းကျပန္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္ စိန္ေဗဒါ၊ ၿမဳိ႔မၿငိမ္း၊ ေလဘာတီမျမရင္ စသူေတြရဲ႔ ရင္ထဲအသဲထဲက မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမေျပာင္း လဲႏိုင္ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္တခုနဲ႔ တဝက္တိတိ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ခ်စ္သဲ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဟာ ေနာင္မွာလည္း ခ်စ္သဲျဖစ္ေနအုန္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြႀကီးရယ္။ ဘာမွမေဝးတဲ့ တခ်ိန္က်ရင္ မႏၱေလးသား ေတြဟာ ျပည္ေတာ္ဝင္ သီခ်င္းကို ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုတီးၾကၿပီး သူတို႔ၿမဳိ႔ကို သူတို႔ စိတ္ႀကဳိက္ တည္ေဆာက္ၾကအုန္းမွာပါ။
ဘယာေဘး ကြာေဝးၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္။
ကိုဟိုဒင္းေရ-
အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလး၊ အင္ၾကင္းၾကာအံု ရတနာပံု ဆိုတဲ့အတုိင္း ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္း တည္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဟာ မၾကာမီ လပိုင္း အတြင္းမွာပဲ အသက္၁၅ဝ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမယ္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ မန္းေတာင္လက္်ာ ယိုးဒယား လိုဟာကအစ ၿမဳိ႔မဆရာၿငိမ္းရဲ႔ 'နန္းၿမိ႔ဳေတာ္' သီခ်င္း၊ ဆရာလင္းေခးလုလင္ရဲ႔ 'မန္းရတနာပံုေနျပည္' သီခ်င္း စတဲ့ သီခ်င္းသံေတြကို ၾကားေယာင္ လာၿပီး မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီးကိုလည္း ျပန္သတိရလာမိတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမဳိ႔ကို တည္တာ အႏွစ္တရာ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို ေျပာတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဆိုတာဟာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလို႔ေခၚတဲ့ ဗမာျပည္ရဲ႔ ပထမဆံုး စစ္အစိုးရလက္ထက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထစအစိုးရ တက္လာမယ့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို မက်င္းပရေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ မႏၱေလးအႏွစ္တရာျပည့္ကို အေစာဆံုး စိတ္ဝင္စား၊ ေဖာ္ထုတ္သူဟာ ေ႐ႊကိုင္းသားလို႔ ကေလာင္နာမည္ယူထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတပဲဗ်။ သူက အေစာႀကီးကတည္းက ဒီကာလကို ႀကိဳတြက္ၿပီး မႏၱေလးဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ကိုလည္းျပဳစု၊ လူထုသတင္းစာကေနလည္း လံႈ႔ေဆာ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးဦးသန္းထြန္းတို႔၊ ဦးေက်ာ္ရင္တို႔ မႏၱေလးကိုမေရာက္ၾကေသးဘူး။ ဆရာေတာ္က ဒီလို တင္လိုက္ေတာ့ ႐ွိေနတဲ့ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္တို႔လို ျမန္မာပညာ႐ွိႀကီးေတြကလည္း ပါဝင္ၾက၊ တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနလိုဟာက သိုင္းဝိုင္းၾကနဲ႔ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ဗမာျပည္မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးလို႔ ဆိုရမယ့္ မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ဆိုတာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ တာပဲဗ်။ မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာ၊ အဲဒီတုန္းက ဘာမွအသံုးမျပဳတဲ့၊ အခု တိရစၦာန္ဥယာဥ္ လုပ္ထားတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ခြန္ႏွစ္ရက္၊ ခြန္ႏွစ္လီ က်င္းပတာ။ ဒိအယင္ကေတာ့ ဒီကြင္းႀကီးထဲမွာ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီရဲ႔စ်ာပနပဲ က်င္းပဖူးတယ္။
ဒီပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ မႏၱေလးသားေတြအဖို႔ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ေမာ္မဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးမွာ အာဏာပိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ နမခ ေခၚ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းဝန္မင္းဘုရားတည္၊ ျမင္းသား မ်ားေကာင္းမႈ ဆိုတာမ်ိဳး ႏွမ္းျဖဴးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဖြင့္ပြဲမွာ တိုင္းမႉးက ဖြင့္လွစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္လုပ္ၾကတာ၊ ပင္ပမ္းၾကတာကေတာ့ ၿမိဳ႔လူႀကီးေတြနဲ႔ ၿမဳိ႔လူထုေတြပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ ပင္ပမ္းရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႔၊ ပြဲႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ အားလံုးပဲ ေက်နပ္ အားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ ဒီအေၾကာင္းကိုမႏၱေလးသားေတြက ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာေလ့႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔က လူတေယာက္ရဲ႔ အသက္အေၾကာင္းေျပာရင္ သူက မန္းရာျပည့္က်င္းပတဲ့ ႏွစ္မွာေမြးတာ၊ မန္းရာျပည့္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ေမြးတာ စသျဖင့္ ၫႊန္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူနာမည္ေတာင္ ရာျပည့္လို႔ မွည့္သူေတြ မနည္းဘူး။
ေအာ္- မႏၱေလးဆိုတာကလည္း ဗမာျပည္သမိုင္းနဲ႔ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ထူးျခားခ်က္နဲ႔ သူ႐ွိေနတာကိုးဗ်။ ျမန္မာမႈရဲ႔ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အခ်က္အျခာ၊ ဗမာျပည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႔ အဓိကရ ၿမဳိ႔ႀကီး စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို လူေတြက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ခ်ီးျမႇင့္ထားၾကတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး သူ႔ကြၽန္ဘဝေရာက္ၿပီး ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရခ်ိန္မွာ ဒီေနရာကေန ေတာင့္ေတာင့္ တင္းခံၿပီး "သူ႔ကြၽန္မခံ၊ မ်ိဳးမာန္မခ်၊ မက်သူ႔ေအာက္" ဆိုသလို အမ်ိဳးသား အလံကို လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ၿမဳိ႔၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရး၊ ဘယ္ဖက္ကျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ယူစရာေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ၿမဳိ႔ႀကီးပါဗ်ာ။
အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီသမားေတြက ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းပစ္ လိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ မႏၱေလးဟာ သူမို႔လို႔ ဒီလို သူ႔ဂုဏ္သူ႔ျဒပ္နဲ႔ ေနႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ အိေျႏၵအျပည့္၊ တည္ၾကည္ဂုဏ္႐ွိစြာ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီး ဟာ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွရဲ႔ နံပါတ္တစ္ၿမဳိ႔ေတာ္လို႔ ဆိုရမေလာက္ တိုက္ေတြတာေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြ ပန္းၿခံေတြ၊ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းေတြနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ေပမဲ့ မႏၱေလးကေတာ့ မႏၱေလးပဲလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ တသီးတျခား၊ ထူးထူးျခားျခား တည္႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း နန္းေတာ္ေ႐ွ႔ဆရာတင္က သူ႔ရဲ႔ ေ႐ႊမိုးၫို သီခ်င္းထဲမွာ "ရန္ကုန္မွာ မျပတ္ေနပါတယ္၊ နတ္ျပည္ႀကီးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ၿမဳိ႔ကိုယ္ေတာ့၊ လြမ္းေသးတယ္ ႐ိုး႐ိုးပဲဗ်ိဳ" လို႔ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီး အႏွစ္၁၅ဝျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို နအဖစစ္ဗိုလ္မ်ားက ေပယ်ာလကံ ျပဳထားၾကေလရဲ႔ ကိုဟိုဒင္းေရ႔။ ဒီ လူေတြဟာ အတိတ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္၊ ေ႐ွ႔ကလူေတြျပဳစု ထူေထာင္ခဲ့တာေတြကို တန္ဖိုးမထား၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တသီးတျခား သမိုင္းတရပ္ ထူေထာင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆေနၾကေလသလား မသိပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ "ေနျပည္ေတာ္" ကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္ၿမဳိ႔ဘယ္႐ြာမွ ဂုဏ္မျပဳထိုက္၊ စာမဖြဲ႔ထိုက္လို႔ ယူဆေနၾကဟန္ တူပါရဲ႔ဗ်ာ။ သူတို႔အေနနဲ႔ (ၾကပ္ေျပးလို) ၿမဳိ႔ေတာ္တခုကို တည္ေဆာက္ လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ၿမဳိ႔ေတာ္မွာ ဂုဏ္ေတြျဒပ္ေတြ သူ႔အလိုလို ႐ွိသြားေရာလို႔ ထင္မွတ္ ေနၾကသလား မသိပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿမဳိ႔ဆိုတာလည္း လူေတြလိုပဲ သမိုင္းကိုျဖတ္သန္း၊ စမ္းသပ္ခံၿပီးမွ ဂုဏ္တက္ၾက၊ ဂုဏ္တည္တံ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ မင္းေနျပည္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမဳိ႔ေတြမနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က မႏၱေလးလို အနီးဆံုးေခတ္ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးေလ။ ေ႐ွးေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္မင္းတပါးဟာ မင္းေနျပည္ကို ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ ေနျပည္ေတာ္အေဟာင္းကေန သူ႔ကို ျခားနားမွာစိုးလို႔ အဲဒီၿမဳိ႔ကို ဖ်က္ထားခဲ့ေလ့႐ွိၾကတယ္။ မႏၱေလးက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္၊ နန္းၿမဳိ႔႐ိုးစတာေတြက လူေတြကို ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ေနခဲ့တဲ့ ဘဝေတြ မေမ့ဖို႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ သတိေပးေနသလို ထီးထီးမားမား က်န္ေနခဲ့တာ။ ဒီလို တည္႐ွိေနတာေတြက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို လူကို "ေၾသာ္- မန္းအပ်က္တြင္ျဖင့္၊ ၾကငွန္းမက္လိုက္ရပံုက၊ ပုခန္းထြက္တဲ့ၿပီး၊ အၾကမ္းဖက္ေရာ့မဟဲ့လို႔၊ ငမ္းငမ္းတက္ သေရယို ေအာင္၊ နန္းဆက္အေမြကိုလဲ မွန္းမိတဲ့ျပင္" ေရးေစခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ နအဖအစိုးရ လုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ေနာင္တခ်ိန္က်ေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ သညာထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ ၾကပ္ေျပးၿမဳိ႔ေတာ္ဟာ ဗမာျပည္သားေတြကို သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲဖို႔ အမိန္႔ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႔တၿမဳိ႔လို႔စြဲမွတ္သြားမယ့္ အလားအလာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အေကာင္းဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ နအဖစစ္အုပ္စုကို ေနာက္ဆံုးေခ်မံႈးႏိုင္တဲ့ ေနရာလို႔ ကမၺည္းတင္ႏိုင္တဲ့ ၿမဳိ႔မ်ားျဖစ္မလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ဝင္ေနတဲ့ ေမးခြန္းတခုက 'ဒီေန႔ကာလမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနျပည္ေတာ္ (ၾကပ္ေျပး)သား' လို႔ လက္မေထာင္ ဂုဏ္ယူတဲ့လူရယ္လို႔ ႐ွိမွ႐ွိရဲ႔လားဆိုတာပဲ။ တျခားၿမဳိ႔သားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ၿမဳိ႔သားလို႔ ဂုဏ္ယူေလ့ ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။
အာဏာ႐ွိတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ဆိုတာကို ထင္သလို ဟိုေ႐ႊ႔ ဒီေျပာင္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ အဲဒီလို ေ႐ႊ႔ေလရာမွာ အဲဒီၿမဳိ႔ရဲ႔ ဝိဉာဥ္ကိုေတာ့ တပါတည္း သယ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကေန ၾကပ္ေျပးဆီ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ရန္ကုန္ ၿမဳိ႔ႀကီးရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ရန္ကုန္အေပၚ သံေယာဇဥ္နဲ႔ အေလးထားမႈ၊ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမႈ စတာ ေတြဟာ ေဟာဒီ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ေျခရင္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြ အဖို႔ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ရန္ကုန္ပါပဲ။ တကယ့္ကို မဟာရန္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူပဲ၊ မႏၱေလးဟာလည္း မႏၱေလးပါပဲဗ်ာ။ မႏၱေလးသားေတြ ၿမဳိ႔ျပင္ေရာက္၊ တျပည္သားေတြ ျပည္တြင္းေရာက္၊ ဘယ္လိုပဲ ကေျပာင္းကျပန္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္ စိန္ေဗဒါ၊ ၿမဳိ႔မၿငိမ္း၊ ေလဘာတီမျမရင္ စသူေတြရဲ႔ ရင္ထဲအသဲထဲက မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမေျပာင္း လဲႏိုင္ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္တခုနဲ႔ တဝက္တိတိ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ခ်စ္သဲ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဟာ ေနာင္မွာလည္း ခ်စ္သဲျဖစ္ေနအုန္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြႀကီးရယ္။ ဘာမွမေဝးတဲ့ တခ်ိန္က်ရင္ မႏၱေလးသား ေတြဟာ ျပည္ေတာ္ဝင္ သီခ်င္းကို ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုတီးၾကၿပီး သူတို႔ၿမဳိ႔ကို သူတို႔ စိတ္ႀကဳိက္ တည္ေဆာက္ၾကအုန္းမွာပါ။
ဘယာေဘး ကြာေဝးၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
Monday, March 2, 2009
ပ်က္ယြင္းခဲ့ရတဲ့ ကတိစကားတခု
ေရးသူ- ေအာင္ၿမိဳင္
မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိဆိုတဲ့စကားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကားသိမွတ္သားခဲ့ ရတယ္။ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိခဲ့ရတဲ့ ဒီစကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးမွာ သံမိႈနဲ႔ စြဲထားသလို ႐ွိေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ တဦးခ်င္းခံစားခ်က္အရ ဒီစကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရာသက္ပန္ သိစိတ္အေႏြးထည္ႀကီးတထည္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ ကတိစကားအတိုင္း တဖက္သားကို အသိ႐ွိ႐ွိ၊ ေစတနာပါပါနဲ႔ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးၿပီးတဲ့ အခါတိုင္း ရင္နဲ႔အျပည့္ ေက်နပ္ရတယ္။ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ၊ ႏွလံုးအိမ္ပါမက်န္ ေက်နပ္ပီတိေတြနဲ႔ အေႏြးထည္ႀကီးလို႔ တင္စားအသိအမွတ္ျပဳရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေႏြးထည္ဆိုတာကလည္း လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္မွ ထုတ္သံုး၊ ထုတ္၀တ္ရတယ္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကတိစကားကို ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္းကို မေပးဘူး။ ကိုယ္ေဆာင္႐ြက္ မေပးႏိုင္တဲ့ ကိစၥကိုလည္း လုပ္ေပးမယ္လို႔ ကတိမေပးဘူး။ ေပးၿပီးလို႔ ကိုယ့္ဘက္က အဲဒီကတိအတိုင္း မလိုက္ႏိုင္ရင္ အေတာ့္ကို မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီလို မ်က္ႏွာပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တခုကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တႀကိမ္ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တႀကိမ္ဆို ဆိုသေလာက္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတာ ခုထိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္နဲ႔ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမဲ့ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တိုင္ေအာင္ တသသ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ့္ ခံစားခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါ႐ွိေနေတာ့မွာ အမွန္ပါပဲ။
(၂)
ႏို၀င္ဘာလဆန္းပိုင္း ရက္တရက္မွာ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းတိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ဖုန္းဆက္လို႔ သူတို႔ကို သြားေတြ႔ရင္း ေရာက္တာပါ။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္အပါအ၀င္ ဂီတပညာ႐ွင္တဦးနဲ႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုစိမ္းနီတို႔ စကားလက္ဆံု က်ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔စကား၀ိုင္းထဲကို စီးေမ်ာ သြားခဲ့တယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားတဲ့အခါ "ေ႐ွ႔လမွာ ဆရာျမသန္းတင့္ အမွတ္တရထုတ္မယ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ေရးေပးပါ" လို႔ ကိုစိမ္းနီက ေျပာလာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရးေပးမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ဆက္ၿပီးေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲ အလုပ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လမ္းစရိတ္ (၁၀၀၀ိ/-) ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိသားစု ၀င္ေငြထဲက တေန႔တာ ခြင့္ျပဳစရိတ္။ ကၽြန္ေတာ္က လိႈင္သာယာမွာေနေတာ့ အသြားအျပန္ ကားခက ငါးရာ၊ ေျခာက္ရာ႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္က်ခံ ေကၽြးေမြးခဲ့တာကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းမေနာပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ၿပီး တလွည့္ဧည့္ခံခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း အၾကံထုတ္လိုက္တယ္။
"ကိုစိမ္းနီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးအတြက္ စာမူခ ႀကိဳထုတ္ေပးဗ်ာ။ သူတို႔ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္မလို႔"
"ဟိုက္.... ေဆာင္းပါးက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘဲ စာမူခ ႀကိဳထုတ္ေနတဲ့လူ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီဗ်ိဳ႔...."
အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ အရယ္အေမာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းသာ သိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေ႐ြးမ်ဥ္ေတြ ယက္ေဖာက္ေနတယ္။ ကိုစိမ္းနီက ေျပာေျပာဆိုဆို စာမူခႀကိဳထုတ္ေပးလို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေရးေပးရမယ့္ စာမူအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းမွာ စဥ္းစားထားတာ မ႐ွိေသးဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြင္းမွာ ရင္က်ိဳးရတဲ့ အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ရလို႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္အတြက္ စာမူကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ကမၻာေလးအတြင္း ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးၿငိမ္းေအးသြားတဲ့ အခါမွ ဒီစာမူကိစၥ ေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ကိုစိမ္းနီကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားအတြက္ ေဆာင္းပါး။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္ မသူေတာ္တပါး လုပ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ေပးခဲ့တဲ့ ကတိအတိုင္း လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာေတြ အနတဂၢမ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က ပင္စင္ေပးလိုက္ၿပီးေပမယ့္ ပင္စင္လစာ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္ထိ မရေသးဘဲ ႐ွိေနတဲ့ တာခ်ီလိတ္က က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းတေယာက္နဲ႔ က်ိဳင္းတံုက ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ကို ပင္စင္လစာေငြေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ တပံုတေခါင္းႀကီး ျပန္ရသြားေအာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ကူညီခဲ့ဖူးတယ္။ မဆလလက္ထက္ လက္သင့္ရာ နီးစပ္ရာ ခ်ထားေနထိုင္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ (LBG အခန္း) ႏိုင္ငံျခားသားျပန္ အိမ္ခန္းကို ပိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြလက္ထံ ျပန္ေရာက္ေအာင္ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ ကူညီေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာၿပီးရင္ လုပ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ အခုလည္း ကိုစိမ္းနီကို ေပးထားတဲ့ ကတိစကားကို ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ တည္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.......
(၃)
ဒီ ဒါေပမယ့္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ ဒါေပမယ့္။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ကတိပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကတိပ်က္ခဲ့ရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုသား၊ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္မွာ ေသြးမတိတ္တဲ့ ဒဏ္ရာတခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း စိတ္မေကာင္းခ်င္း ျဖစ္ၿပီး ၀မ္းနည္းသလို ခံစားေနရတယ္။ ဒီလိုပါ။
၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦးရက္တရက္ နံနက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ဆရာဦးျမသန္းတင့္အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဆရာတို႔ မိသားစုက ေဆာက္ၿပီးစတိုက္အိမ္ေပၚကို မတက္ေသးဘူး။ တိုက္ရဲ႔ ေျခရင္းလား ေခါင္းရင္းလား မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အေဟာင္းေလးမွာဘဲ ေနၾကတယ္။ အဲဒီကို ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က သံုးေခါက္ေလာက္ေရာက္ဖူးခဲ့လို႔ မွတ္မိေနတယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ ဆရာကေတာ္နဲ႔ တန္းေတြ႔တယ္။ "ဆရာဦးျမသန္းတင့္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေအာင္ခင္ပါ" လို႔ ဆရာကေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေအာ္ မင္းတို႔ဆရာက ဟိုဘက္အိမ္မွာ စာေရးေနတယ္ကြဲ႔။ သြားေတာ့ေျပာေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဟုတ္ကဲ့ လို႔သာ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလြန္အားနာသြားတယ္။ ဆရာက မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္အျပန္မွာ စာေရးေလ့႐ွိတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိထားရက္နဲ႔၊ အဲဒါကို သတိေမ့ေလ်ာ့ၿပီး လာခဲ့မိေနၿပီ။ ဆရာကေတာ့္ကို တားဖို႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အားနာနာနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ပထမဆံုး ဆရာ့ရဲ႔ ကိုင္းအနက္မ်က္မွန္က အလင္းျပန္ခ်က္ တခု ၀င့္ကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ 'ကိုေအာင္ခင္တို႔ပါလား၊ မေရာက္လာတာၾကာၿပီပဲ' လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ ဆရာ့အသံ ခပ္႐ွ႐ွ၊ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီး႐ွိ ခံုတလံုးမွာ ဆရာ၀င္ထိုင္တယ္။ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားေျပာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ဆရာေျပာသမွ် နီးနီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေလးတစား နားေထာင္ခဲ့တာကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ခါနီးမွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
"ခင္ဗ်ား အခု ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ႐ံုးမွာ လုပ္ေသးလား"
"အလုပ္ထြက္လိုက္တာ ၾကာၿပီဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု က်ိဳင္းတံု၊ တာခ်ီလိတ္ဘက္ သြားၿပီး နယ္ျခားကုန္ကူးေနတယ္။ အဲဒီကကုန္ေတြ ရန္ကုန္ကို သယ္ၿပီး ေရာင္းတယ္"
"ဘာနဲ႔သြားၿပီး၊ ဘာနဲ႔ ျပန္လဲ"
"တခါတေလ ေလယာဥ္နဲ႔၊ တခါတေလ ယာဥ္တန္းနဲ႔"
ဆရာ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဒီလို ကုန္ကူးၿပီး ဘ၀ ၀မ္းေၾကာင္းတာရဲ႔ ဇစ္ျမစ္နဲ႔ အခင္းအက်င္းကို စာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္၀င္စား၊ ခံစားရလို႔လည္း 'ဓါးေတာင္' နဲ႔ 'မာယာဘံု' ၀တၳဳေတြကို ဆရာေရးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ 'ဓါးေတာင္' မွာက စက္ေလွနဲ႔ လႈပ္႐ွားတဲ့ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္း။ 'မာယာဘံု' က်ေတာ့ ကေလး-တမူး ေမွာင္ခိုလမ္း။ ကၽြန္ေတာ္သြားေန တာက တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံု ေမွာင္ခို လမ္းေၾကာ။ ဒီလမ္းေၾကာကို ဆရာ စိတ္ကူး၀တၳဳ အတြက္ ဆရာစိတ္၀င္စားတာ ျဖစ္မယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔လိုက္ၿပီး ကုန္ၾကမ္း႐ွာခ်င္တယ္၊ ေလယာဥ္နဲ႔ေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး၊ ယာဥ္တန္းနဲ႔သြားမယ္။ အသြားအျပန္ အေခါက္က်ရင္....ေျပာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ဆရာ..."
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေရးမယ့္ "တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံုေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာ ဗဟိုျပဳ၀တၳဳ" ကို ဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္မိခဲ့တယ္။ ေနာက္တခုက 'လိုက္ခဲ့ေတာ့ျမနႏၵာ' ေရးတုန္းက က်ိဳင္းတံုအေၾကာင္းကို သိတဲ့လူဆီ ေမးၿပီး ေရးခဲ့တာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပဖူးထားတာ ႐ွိတယ္။ ဆရာသာ ဒီဘက္လမ္းေၾကာကို လက္ေတြ႔ လိုက္ခဲ့ရင္ "လိုက္ခဲ့ေတာ့ျမနႏၵာ" "ဓားေတာင္" နဲ႔ "မာယာဘံု" ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳေကာင္းေကာင္း တပုဒ္ ထြက္ေလမလားဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း 'ဟုတ္ကဲ့' မိတာ ျဖစ္တယ္။
ဆရာ့အိမ္က ျပန္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ဆရာ့အသက္အ႐ြယ္၊ ဆရာ့က်န္းမာေရးနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္း။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား။ ခရီးကလည္း ေ၀းလြန္းတယ္။ ကားလမ္းက ေတာထဲေတာင္ထဲ၊ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္း။ လမ္းေၾကာတေလွ်ာက္က လည္း ႐ွစ္ဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္မေကာင္း။ တခ်ိဳ႔ေနရာမွာ ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ရတယ္။ တခါတေလ လူသူမနီးတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မဲေနရာမွာ သံုးညေလာက္ အိပ္ရတယ္။ လံုျခံဳမႈကလည္း မ႐ွိသေလာက္။ ေအးကလည္းေအး။ ငွက္ဖ်ားကလည္း ရင္၀နားကပ္ေနတဲ့ ေဒသ။ ဘုရား... ဘုရား။ ဆရာ့ကို ဒီခရီးေခၚသြားလို႔ ေတာ္ပါ့မလား။ ဆရာ့အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေတြးပူမိခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔၊ ဆရာနဲ႔ ျပန္မဆံုျဖစ္တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလအတြင္း ဘ၀ၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက ကၽြန္ေတာ္အေပၚကို စေနၿဂိဳဟ္ဆိုး က်ေရာက္လိုက္တာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္း အထိပါပဲ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဆရာဆံုးသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရေသးတယ္။ တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံု ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာေပၚက လုပ္စားကိုင္ စားရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ၀တၳဳအႏုပညာနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်ယ္မႈန္းျပခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို တခ်ိန္ေစာၿပီး ေခၚသြားခဲ့တဲ့ သဘာ၀မိခင္ရဲ႔ လက္တြင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပါက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လွ်ိဳ႕ ၀ွက္ေမွာင္ခိုလမ္းခရီးမွာ မတ္ေစာက္ေစာက္ ေတာင္ေလးလံုးဆယ္ၾကား ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။
ဆရာ့ကို ေပးခဲ့မိတဲ့ကတိ တကယ္ပင္ ေရစံုေမ်ာ ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကိစၥအတြက္ အျပစ္တခုလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာ့၀တၳဳဆိုရင္ တ႐ႈိက္မတ္မတ္ ဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ အေထာင္အေသာင္း ႐ွိတယ္မဟုတ္လား။ ငံျပာရည္တပုလင္း၊ ငါးပိတပိႆာ၊ ဆန္တျပည္ ၿမိဳ႔နယ္ေက်ာ္သယ္ လာတဲ့ မ႐ွိဆင္းရဲသားအေပၚ ေမွာင္ခိုလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ေစာင္ကို ေဖာ္ၾကဴးမယ့္ သ႐ုပ္ေဖာ္၀တၳဳတပုဒ္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။
ေအာင္ၿမိဳင္။
{ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊ အမွတ္ ၂၂၊ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကတိစကားကို ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္းကို မေပးဘူး။ ကိုယ္ေဆာင္႐ြက္ မေပးႏိုင္တဲ့ ကိစၥကိုလည္း လုပ္ေပးမယ္လို႔ ကတိမေပးဘူး။ ေပးၿပီးလို႔ ကိုယ့္ဘက္က အဲဒီကတိအတိုင္း မလိုက္ႏိုင္ရင္ အေတာ့္ကို မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီလို မ်က္ႏွာပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တခုကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တႀကိမ္ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တႀကိမ္ဆို ဆိုသေလာက္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတာ ခုထိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္နဲ႔ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမဲ့ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တိုင္ေအာင္ တသသ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ့္ ခံစားခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါ႐ွိေနေတာ့မွာ အမွန္ပါပဲ။
(၂)
ႏို၀င္ဘာလဆန္းပိုင္း ရက္တရက္မွာ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းတိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ဖုန္းဆက္လို႔ သူတို႔ကို သြားေတြ႔ရင္း ေရာက္တာပါ။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္တိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္အပါအ၀င္ ဂီတပညာ႐ွင္တဦးနဲ႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုစိမ္းနီတို႔ စကားလက္ဆံု က်ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔စကား၀ိုင္းထဲကို စီးေမ်ာ သြားခဲ့တယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားတဲ့အခါ "ေ႐ွ႔လမွာ ဆရာျမသန္းတင့္ အမွတ္တရထုတ္မယ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ေရးေပးပါ" လို႔ ကိုစိမ္းနီက ေျပာလာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရးေပးမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ဆက္ၿပီးေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲ အလုပ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လမ္းစရိတ္ (၁၀၀၀ိ/-) ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိသားစု ၀င္ေငြထဲက တေန႔တာ ခြင့္ျပဳစရိတ္။ ကၽြန္ေတာ္က လိႈင္သာယာမွာေနေတာ့ အသြားအျပန္ ကားခက ငါးရာ၊ ေျခာက္ရာ႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္က်ခံ ေကၽြးေမြးခဲ့တာကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းမေနာပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ၿပီး တလွည့္ဧည့္ခံခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း အၾကံထုတ္လိုက္တယ္။
"ကိုစိမ္းနီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးအတြက္ စာမူခ ႀကိဳထုတ္ေပးဗ်ာ။ သူတို႔ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္မလို႔"
"ဟိုက္.... ေဆာင္းပါးက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘဲ စာမူခ ႀကိဳထုတ္ေနတဲ့လူ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီဗ်ိဳ႔...."
အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ အရယ္အေမာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းသာ သိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေ႐ြးမ်ဥ္ေတြ ယက္ေဖာက္ေနတယ္။ ကိုစိမ္းနီက ေျပာေျပာဆိုဆို စာမူခႀကိဳထုတ္ေပးလို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေရးေပးရမယ့္ စာမူအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းမွာ စဥ္းစားထားတာ မ႐ွိေသးဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြင္းမွာ ရင္က်ိဳးရတဲ့ အျဖစ္ၾကံဳခဲ့ရလို႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္အတြက္ စာမူကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ကမၻာေလးအတြင္း ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးၿငိမ္းေအးသြားတဲ့ အခါမွ ဒီစာမူကိစၥ ေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ကိုစိမ္းနီကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားအတြက္ ေဆာင္းပါး။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္ မသူေတာ္တပါး လုပ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ေပးခဲ့တဲ့ ကတိအတိုင္း လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာေတြ အနတဂၢမ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္က ပင္စင္ေပးလိုက္ၿပီးေပမယ့္ ပင္စင္လစာ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္ထိ မရေသးဘဲ ႐ွိေနတဲ့ တာခ်ီလိတ္က က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းတေယာက္နဲ႔ က်ိဳင္းတံုက ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ကို ပင္စင္လစာေငြေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ တပံုတေခါင္းႀကီး ျပန္ရသြားေအာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ကူညီခဲ့ဖူးတယ္။ မဆလလက္ထက္ လက္သင့္ရာ နီးစပ္ရာ ခ်ထားေနထိုင္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ (LBG အခန္း) ႏိုင္ငံျခားသားျပန္ အိမ္ခန္းကို ပိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြလက္ထံ ျပန္ေရာက္ေအာင္ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ ကူညီေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာၿပီးရင္ လုပ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ အခုလည္း ကိုစိမ္းနီကို ေပးထားတဲ့ ကတိစကားကို ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ တည္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.......
(၃)
ဒီ ဒါေပမယ့္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ ဒါေပမယ့္။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ကတိပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကတိပ်က္ခဲ့ရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုသား၊ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္မွာ ေသြးမတိတ္တဲ့ ဒဏ္ရာတခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း စိတ္မေကာင္းခ်င္း ျဖစ္ၿပီး ၀မ္းနည္းသလို ခံစားေနရတယ္။ ဒီလိုပါ။
၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦးရက္တရက္ နံနက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ဆရာဦးျမသန္းတင့္အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဆရာတို႔ မိသားစုက ေဆာက္ၿပီးစတိုက္အိမ္ေပၚကို မတက္ေသးဘူး။ တိုက္ရဲ႔ ေျခရင္းလား ေခါင္းရင္းလား မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အေဟာင္းေလးမွာဘဲ ေနၾကတယ္။ အဲဒီကို ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က သံုးေခါက္ေလာက္ေရာက္ဖူးခဲ့လို႔ မွတ္မိေနတယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ ဆရာကေတာ္နဲ႔ တန္းေတြ႔တယ္။ "ဆရာဦးျမသန္းတင့္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေအာင္ခင္ပါ" လို႔ ဆရာကေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေအာ္ မင္းတို႔ဆရာက ဟိုဘက္အိမ္မွာ စာေရးေနတယ္ကြဲ႔။ သြားေတာ့ေျပာေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဟုတ္ကဲ့ လို႔သာ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလြန္အားနာသြားတယ္။ ဆရာက မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္အျပန္မွာ စာေရးေလ့႐ွိတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိထားရက္နဲ႔၊ အဲဒါကို သတိေမ့ေလ်ာ့ၿပီး လာခဲ့မိေနၿပီ။ ဆရာကေတာ့္ကို တားဖို႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အားနာနာနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ပထမဆံုး ဆရာ့ရဲ႔ ကိုင္းအနက္မ်က္မွန္က အလင္းျပန္ခ်က္ တခု ၀င့္ကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ 'ကိုေအာင္ခင္တို႔ပါလား၊ မေရာက္လာတာၾကာၿပီပဲ' လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ ဆရာ့အသံ ခပ္႐ွ႐ွ၊ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီး႐ွိ ခံုတလံုးမွာ ဆရာ၀င္ထိုင္တယ္။ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားေျပာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ဆရာေျပာသမွ် နီးနီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေလးတစား နားေထာင္ခဲ့တာကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ခါနီးမွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
"ခင္ဗ်ား အခု ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ႐ံုးမွာ လုပ္ေသးလား"
"အလုပ္ထြက္လိုက္တာ ၾကာၿပီဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု က်ိဳင္းတံု၊ တာခ်ီလိတ္ဘက္ သြားၿပီး နယ္ျခားကုန္ကူးေနတယ္။ အဲဒီကကုန္ေတြ ရန္ကုန္ကို သယ္ၿပီး ေရာင္းတယ္"
"ဘာနဲ႔သြားၿပီး၊ ဘာနဲ႔ ျပန္လဲ"
"တခါတေလ ေလယာဥ္နဲ႔၊ တခါတေလ ယာဥ္တန္းနဲ႔"
ဆရာ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဒီလို ကုန္ကူးၿပီး ဘ၀ ၀မ္းေၾကာင္းတာရဲ႔ ဇစ္ျမစ္နဲ႔ အခင္းအက်င္းကို စာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္၀င္စား၊ ခံစားရလို႔လည္း 'ဓါးေတာင္' နဲ႔ 'မာယာဘံု' ၀တၳဳေတြကို ဆရာေရးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ 'ဓါးေတာင္' မွာက စက္ေလွနဲ႔ လႈပ္႐ွားတဲ့ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္း။ 'မာယာဘံု' က်ေတာ့ ကေလး-တမူး ေမွာင္ခိုလမ္း။ ကၽြန္ေတာ္သြားေန တာက တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံု ေမွာင္ခို လမ္းေၾကာ။ ဒီလမ္းေၾကာကို ဆရာ စိတ္ကူး၀တၳဳ အတြက္ ဆရာစိတ္၀င္စားတာ ျဖစ္မယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔လိုက္ၿပီး ကုန္ၾကမ္း႐ွာခ်င္တယ္၊ ေလယာဥ္နဲ႔ေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး၊ ယာဥ္တန္းနဲ႔သြားမယ္။ အသြားအျပန္ အေခါက္က်ရင္....ေျပာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ဆရာ..."
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေရးမယ့္ "တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံုေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာ ဗဟိုျပဳ၀တၳဳ" ကို ဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္မိခဲ့တယ္။ ေနာက္တခုက 'လိုက္ခဲ့ေတာ့ျမနႏၵာ' ေရးတုန္းက က်ိဳင္းတံုအေၾကာင္းကို သိတဲ့လူဆီ ေမးၿပီး ေရးခဲ့တာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပဖူးထားတာ ႐ွိတယ္။ ဆရာသာ ဒီဘက္လမ္းေၾကာကို လက္ေတြ႔ လိုက္ခဲ့ရင္ "လိုက္ခဲ့ေတာ့ျမနႏၵာ" "ဓားေတာင္" နဲ႔ "မာယာဘံု" ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳေကာင္းေကာင္း တပုဒ္ ထြက္ေလမလားဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း 'ဟုတ္ကဲ့' မိတာ ျဖစ္တယ္။
ဆရာ့အိမ္က ျပန္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ဆရာ့အသက္အ႐ြယ္၊ ဆရာ့က်န္းမာေရးနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္း။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား။ ခရီးကလည္း ေ၀းလြန္းတယ္။ ကားလမ္းက ေတာထဲေတာင္ထဲ၊ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္း။ လမ္းေၾကာတေလွ်ာက္က လည္း ႐ွစ္ဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္မေကာင္း။ တခ်ိဳ႔ေနရာမွာ ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ရတယ္။ တခါတေလ လူသူမနီးတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မဲေနရာမွာ သံုးညေလာက္ အိပ္ရတယ္။ လံုျခံဳမႈကလည္း မ႐ွိသေလာက္။ ေအးကလည္းေအး။ ငွက္ဖ်ားကလည္း ရင္၀နားကပ္ေနတဲ့ ေဒသ။ ဘုရား... ဘုရား။ ဆရာ့ကို ဒီခရီးေခၚသြားလို႔ ေတာ္ပါ့မလား။ ဆရာ့အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေတြးပူမိခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔၊ ဆရာနဲ႔ ျပန္မဆံုျဖစ္တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလအတြင္း ဘ၀ၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက ကၽြန္ေတာ္အေပၚကို စေနၿဂိဳဟ္ဆိုး က်ေရာက္လိုက္တာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္း အထိပါပဲ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဆရာဆံုးသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရေသးတယ္။ တာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတံု ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာေပၚက လုပ္စားကိုင္ စားရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ၀တၳဳအႏုပညာနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်ယ္မႈန္းျပခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို တခ်ိန္ေစာၿပီး ေခၚသြားခဲ့တဲ့ သဘာ၀မိခင္ရဲ႔ လက္တြင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပါက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လွ်ိဳ႕ ၀ွက္ေမွာင္ခိုလမ္းခရီးမွာ မတ္ေစာက္ေစာက္ ေတာင္ေလးလံုးဆယ္ၾကား ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။
ဆရာ့ကို ေပးခဲ့မိတဲ့ကတိ တကယ္ပင္ ေရစံုေမ်ာ ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကိစၥအတြက္ အျပစ္တခုလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာ့၀တၳဳဆိုရင္ တ႐ႈိက္မတ္မတ္ ဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ အေထာင္အေသာင္း ႐ွိတယ္မဟုတ္လား။ ငံျပာရည္တပုလင္း၊ ငါးပိတပိႆာ၊ ဆန္တျပည္ ၿမိဳ႔နယ္ေက်ာ္သယ္ လာတဲ့ မ႐ွိဆင္းရဲသားအေပၚ ေမွာင္ခိုလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ေစာင္ကို ေဖာ္ၾကဴးမယ့္ သ႐ုပ္ေဖာ္၀တၳဳတပုဒ္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။
ေအာင္ၿမိဳင္။
{ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊ အမွတ္ ၂၂၊ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၀၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Sunday, March 1, 2009
ခြပ္ေဒါင္းသို႔ပန္ၾကားခ်က္
ေရးသူ-တင္မိုး
(၁)
မင္းသားႀကီး မလုပ္ရရင္
ပတ္မႀကီး ထိုးေဖာက္မယ္ဆိုတဲ့
ညစ္က်ယ္က်ယ္ လူစားေတြ
တို႔ျပည္မွာ အမ်ားသားကလား
ဟိုနားမွာေတြ႔ သည္နားမွာေတြ႔
ဟိုေကြ႔မွာႀကံဳ သည္ေကြ႔မွာႀကံဳ
တပံုတပင္ႀကီးပါကလား၊
ေခါင္းေဆာင္က တရာႏွစ္ရာ
ငယ္သားက တေယာက္ႏွစ္ေယာက္
မ်က္စိေနာက္စရာ ပါလားေနာ္။
(၂)
ကိုယ္ကသာ ဘာမွမဟုတ္
လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တယ္
ပုပ္လိုက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္
စုတ္ျပတ္လိုက္ပါဘိ။
ပါးစပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္
ခြတုပ္တဲ့ လူမ်ိဳး
လက္ညႇဳိးတေခ်ာင္းနဲ႔ လူရာ၀င္
သူသာလွ်င္ အေရးပါသတဲ့
ပညာကလဲ မ႐ွိ
အသိအျမင္ကလဲ က်ဥ္းေျမာင္း
စိတ္ေကာင္းကလဲ မေမြး
ကေလးစိတ္ မိန္းမစိတ္
အတိတ္လဲ မေ၀ဖန္
ပစၥဳပၸန္လဲ မသံုးသပ္
အနာဂတ္လဲ မေတြး႐ႈ
အေရးတခုရယ္လို႔ သေဘာမထား
ေတာသားအခ်င္းခ်င္း
ေက်ာျပားကို နင္းခ်င္တယ္
႐ိုင္းပင္းမယ္လိုေတာ့ စိတ္မကူး
လက္ဦးေအာင္ ဖ်ာခင္း
အာဏာျပင္းလွခ်ည့္
ရာဇာမင္းဂုဏ္နဲ႔ မတန္
ႏံုနဲ႔ ဟန္ေပါက္လိုက္ပံုက
သေဘာက္မသား
လူရမ္းကားေတြ ပါလားေဟ့။
(၃)
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကို
အိမ္သာသံုးစကၠဴသဖြယ္
အသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္။
လိုရာကိုဆြဲသံုး
အမဲတံုးေခြးဆြဲသလိုေပါ့ေလ
ေရလဲနဲ႔ သံုးခဲ့တယ္။
ဗေလာင္းဗလဲစကား
အေျပာင္းအလဲက မ်ားသနဲ႔
ေခ်ာင္းထဲကငါး ေရကူးျမန္သလို
မမွန္မကန္ေတြကို
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာၾကတယ္
ၾကားသူတိုင္း ႐ႈပ္ေထြးၿပီး
အလိုေလးတ, ရေအာင္
ပါးစပ္က က်ည္ဆံထြက္
ထြီထြမ္ခြက္ ပက္လက္ေမ်ာစရာ
စကားနာ စကားလိမ္
စကားသိမ္ စကားဖ်င္း
စကားတင္း စကားယုတ္
စကားပုပ္ စကားလွည့္
စကား႐ြဲ႔ စကားေစာင္း
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး
မတိမက် ေျပာခဲ့ၾကတယ္
ေျပာသူ မ႐ွက္
ၾကားသူ ႐ွက္ရပါကလား။
(၄)
ဒီမိုး ဒီေျမ ဒီလူေတြနဲ႔
ဒီအေျခ စခန္းသြားရင္
လမ္းမွားေတြေရာက္
ေဂ်ာက္ေပါက္ေတြ တိုးမွာေသခ်ာတယ္။
တန္ရာတန္ရာ မလုပ္ရင္
႐ြာနာတယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အ႐ွိသား
အဟုတ္ကိုဘဲ ႐ြာနာခဲ့ၿပီ။
ျမန္မာျပည္ သည္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္
အမ်ိဳးေပ်ာက္ရလိမ့္မယ္။
သူခိုးက လူ လူဟစ္
မခ်စ္သူက ေမတၱာစကားဆိုေတာ့
ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္
ခြပ္ေဒါင္းေရ...... ကယ္ပါအံုးလို႔
ျပည္လံုးကၽြတ္ ေအာ္ခ်င္လွၿပီ
မေကာင္း အညစ္ေတြကို
ေျပာင္းပစ္မွ ေနရာက်ၿပီး
ျပည္႐ြာလွလိမ့္မယ္။
(၅)
အို..... ခြပ္ေဒါင္း
လြတ္ေၾကာင္းအတြက္
ခြပ္လက္ျပင္ ခြပ္လက္ေသြးကာ
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ေစေလာ့
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ေစေလာ့
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ေစေလာ့။ ။
{"တင္မိုး ရဲ႔ ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း ႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား" ပဌမႏွိပ္ျခင္း၊ လမင္းတရာစာေပ၊၂၀၀၀။ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Subscribe to:
Posts (Atom)