မႏၱေလး အႏွစ္၁၅၀
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္။
ကိုဟိုဒင္းေရ-
အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလး၊ အင္ၾကင္းၾကာအံု ရတနာပံု ဆိုတဲ့အတုိင္း ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္း တည္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဟာ မၾကာမီ လပိုင္း အတြင္းမွာပဲ အသက္၁၅ဝ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမယ္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ မန္းေတာင္လက္်ာ ယိုးဒယား လိုဟာကအစ ၿမဳိ႔မဆရာၿငိမ္းရဲ႔ 'နန္းၿမိ႔ဳေတာ္' သီခ်င္း၊ ဆရာလင္းေခးလုလင္ရဲ႔ 'မန္းရတနာပံုေနျပည္' သီခ်င္း စတဲ့ သီခ်င္းသံေတြကို ၾကားေယာင္ လာၿပီး မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ႀကီးကိုလည္း ျပန္သတိရလာမိတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမဳိ႔ကို တည္တာ အႏွစ္တရာ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို ေျပာတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဆိုတာဟာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလို႔ေခၚတဲ့ ဗမာျပည္ရဲ႔ ပထမဆံုး စစ္အစိုးရလက္ထက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထစအစိုးရ တက္လာမယ့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို မက်င္းပရေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ မႏၱေလးအႏွစ္တရာျပည့္ကို အေစာဆံုး စိတ္ဝင္စား၊ ေဖာ္ထုတ္သူဟာ ေ႐ႊကိုင္းသားလို႔ ကေလာင္နာမည္ယူထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတပဲဗ်။ သူက အေစာႀကီးကတည္းက ဒီကာလကို ႀကိဳတြက္ၿပီး မႏၱေလးဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ကိုလည္းျပဳစု၊ လူထုသတင္းစာကေနလည္း လံႈ႔ေဆာ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးဦးသန္းထြန္းတို႔၊ ဦးေက်ာ္ရင္တို႔ မႏၱေလးကိုမေရာက္ၾကေသးဘူး။ ဆရာေတာ္က ဒီလို တင္လိုက္ေတာ့ ႐ွိေနတဲ့ ဆရာႀကီး ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္တို႔လို ျမန္မာပညာ႐ွိႀကီးေတြကလည္း ပါဝင္ၾက၊ တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနလိုဟာက သိုင္းဝိုင္းၾကနဲ႔ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ဗမာျပည္မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးလို႔ ဆိုရမယ့္ မန္းရာျပည့္ပြဲေတာ္ဆိုတာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ တာပဲဗ်။ မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာ၊ အဲဒီတုန္းက ဘာမွအသံုးမျပဳတဲ့၊ အခု တိရစၦာန္ဥယာဥ္ လုပ္ထားတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ခြန္ႏွစ္ရက္၊ ခြန္ႏွစ္လီ က်င္းပတာ။ ဒိအယင္ကေတာ့ ဒီကြင္းႀကီးထဲမွာ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီရဲ႔စ်ာပနပဲ က်င္းပဖူးတယ္။
ဒီပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ မႏၱေလးသားေတြအဖို႔ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ေမာ္မဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးမွာ အာဏာပိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ နမခ ေခၚ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းဝန္မင္းဘုရားတည္၊ ျမင္းသား မ်ားေကာင္းမႈ ဆိုတာမ်ိဳး ႏွမ္းျဖဴးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဖြင့္ပြဲမွာ တိုင္းမႉးက ဖြင့္လွစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္လုပ္ၾကတာ၊ ပင္ပမ္းၾကတာကေတာ့ ၿမိဳ႔လူႀကီးေတြနဲ႔ ၿမဳိ႔လူထုေတြပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ ပင္ပမ္းရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႔၊ ပြဲႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ အားလံုးပဲ ေက်နပ္ အားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ ဒီအေၾကာင္းကိုမႏၱေလးသားေတြက ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာေလ့႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔က လူတေယာက္ရဲ႔ အသက္အေၾကာင္းေျပာရင္ သူက မန္းရာျပည့္က်င္းပတဲ့ ႏွစ္မွာေမြးတာ၊ မန္းရာျပည့္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ေမြးတာ စသျဖင့္ ၫႊန္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူနာမည္ေတာင္ ရာျပည့္လို႔ မွည့္သူေတြ မနည္းဘူး။
ေအာ္- မႏၱေလးဆိုတာကလည္း ဗမာျပည္သမိုင္းနဲ႔ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ထူးျခားခ်က္နဲ႔ သူ႐ွိေနတာကိုးဗ်။ ျမန္မာမႈရဲ႔ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အခ်က္အျခာ၊ ဗမာျပည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႔ အဓိကရ ၿမဳိ႔ႀကီး စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို လူေတြက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ခ်ီးျမႇင့္ထားၾကတာမွ မဟုတ္တာကလား။ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး သူ႔ကြၽန္ဘဝေရာက္ၿပီး ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရခ်ိန္မွာ ဒီေနရာကေန ေတာင့္ေတာင့္ တင္းခံၿပီး "သူ႔ကြၽန္မခံ၊ မ်ိဳးမာန္မခ်၊ မက်သူ႔ေအာက္" ဆိုသလို အမ်ိဳးသား အလံကို လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ၿမဳိ႔၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရး၊ ဘယ္ဖက္ကျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ယူစရာေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ၿမဳိ႔ႀကီးပါဗ်ာ။
အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီသမားေတြက ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းပစ္ လိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ မႏၱေလးဟာ သူမို႔လို႔ ဒီလို သူ႔ဂုဏ္သူ႔ျဒပ္နဲ႔ ေနႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ အိေျႏၵအျပည့္၊ တည္ၾကည္ဂုဏ္႐ွိစြာ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီး ဟာ အေ႐ွ႔ေတာင္အာ႐ွရဲ႔ နံပါတ္တစ္ၿမဳိ႔ေတာ္လို႔ ဆိုရမေလာက္ တိုက္ေတြတာေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြ ပန္းၿခံေတြ၊ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းေတြနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ေပမဲ့ မႏၱေလးကေတာ့ မႏၱေလးပဲလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ တသီးတျခား၊ ထူးထူးျခားျခား တည္႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း နန္းေတာ္ေ႐ွ႔ဆရာတင္က သူ႔ရဲ႔ ေ႐ႊမိုးၫို သီခ်င္းထဲမွာ "ရန္ကုန္မွာ မျပတ္ေနပါတယ္၊ နတ္ျပည္ႀကီးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ၿမဳိ႔ကိုယ္ေတာ့၊ လြမ္းေသးတယ္ ႐ိုး႐ိုးပဲဗ်ိဳ" လို႔ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီး အႏွစ္၁၅ဝျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို နအဖစစ္ဗိုလ္မ်ားက ေပယ်ာလကံ ျပဳထားၾကေလရဲ႔ ကိုဟိုဒင္းေရ႔။ ဒီ လူေတြဟာ အတိတ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္၊ ေ႐ွ႔ကလူေတြျပဳစု ထူေထာင္ခဲ့တာေတြကို တန္ဖိုးမထား၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တသီးတျခား သမိုင္းတရပ္ ထူေထာင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆေနၾကေလသလား မသိပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ "ေနျပည္ေတာ္" ကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္ၿမဳိ႔ဘယ္႐ြာမွ ဂုဏ္မျပဳထိုက္၊ စာမဖြဲ႔ထိုက္လို႔ ယူဆေနၾကဟန္ တူပါရဲ႔ဗ်ာ။ သူတို႔အေနနဲ႔ (ၾကပ္ေျပးလို) ၿမဳိ႔ေတာ္တခုကို တည္ေဆာက္ လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ၿမဳိ႔ေတာ္မွာ ဂုဏ္ေတြျဒပ္ေတြ သူ႔အလိုလို ႐ွိသြားေရာလို႔ ထင္မွတ္ ေနၾကသလား မသိပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿမဳိ႔ဆိုတာလည္း လူေတြလိုပဲ သမိုင္းကိုျဖတ္သန္း၊ စမ္းသပ္ခံၿပီးမွ ဂုဏ္တက္ၾက၊ ဂုဏ္တည္တံ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ မင္းေနျပည္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမဳိ႔ေတြမနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က မႏၱေလးလို အနီးဆံုးေခတ္ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးေလ။ ေ႐ွးေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္မင္းတပါးဟာ မင္းေနျပည္ကို ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ ေနျပည္ေတာ္အေဟာင္းကေန သူ႔ကို ျခားနားမွာစိုးလို႔ အဲဒီၿမဳိ႔ကို ဖ်က္ထားခဲ့ေလ့႐ွိၾကတယ္။ မႏၱေလးက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္၊ နန္းၿမဳိ႔႐ိုးစတာေတြက လူေတြကို ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ေနခဲ့တဲ့ ဘဝေတြ မေမ့ဖို႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ သတိေပးေနသလို ထီးထီးမားမား က်န္ေနခဲ့တာ။ ဒီလို တည္႐ွိေနတာေတြက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို လူကို "ေၾသာ္- မန္းအပ်က္တြင္ျဖင့္၊ ၾကငွန္းမက္လိုက္ရပံုက၊ ပုခန္းထြက္တဲ့ၿပီး၊ အၾကမ္းဖက္ေရာ့မဟဲ့လို႔၊ ငမ္းငမ္းတက္ သေရယို ေအာင္၊ နန္းဆက္အေမြကိုလဲ မွန္းမိတဲ့ျပင္" ေရးေစခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ နအဖအစိုးရ လုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ေနာင္တခ်ိန္က်ေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ သညာထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ ၾကပ္ေျပးၿမဳိ႔ေတာ္ဟာ ဗမာျပည္သားေတြကို သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲဖို႔ အမိန္႔ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႔တၿမဳိ႔လို႔စြဲမွတ္သြားမယ့္ အလားအလာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အေကာင္းဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ နအဖစစ္အုပ္စုကို ေနာက္ဆံုးေခ်မံႈးႏိုင္တဲ့ ေနရာလို႔ ကမၺည္းတင္ႏိုင္တဲ့ ၿမဳိ႔မ်ားျဖစ္မလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ဝင္ေနတဲ့ ေမးခြန္းတခုက 'ဒီေန႔ကာလမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနျပည္ေတာ္ (ၾကပ္ေျပး)သား' လို႔ လက္မေထာင္ ဂုဏ္ယူတဲ့လူရယ္လို႔ ႐ွိမွ႐ွိရဲ႔လားဆိုတာပဲ။ တျခားၿမဳိ႔သားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ၿမဳိ႔သားလို႔ ဂုဏ္ယူေလ့ ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။
အာဏာ႐ွိတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ဆိုတာကို ထင္သလို ဟိုေ႐ႊ႔ ဒီေျပာင္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ အဲဒီလို ေ႐ႊ႔ေလရာမွာ အဲဒီၿမဳိ႔ရဲ႔ ဝိဉာဥ္ကိုေတာ့ တပါတည္း သယ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ရန္ကုန္ကေန ၾကပ္ေျပးဆီ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ရန္ကုန္ ၿမဳိ႔ႀကီးရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ရန္ကုန္အေပၚ သံေယာဇဥ္နဲ႔ အေလးထားမႈ၊ ဒီ ၿမဳိ႔ႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမႈ စတာ ေတြဟာ ေဟာဒီ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ေျခရင္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြ အဖို႔ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ရန္ကုန္ပါပဲ။ တကယ့္ကို မဟာရန္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူပဲ၊ မႏၱေလးဟာလည္း မႏၱေလးပါပဲဗ်ာ။ မႏၱေလးသားေတြ ၿမဳိ႔ျပင္ေရာက္၊ တျပည္သားေတြ ျပည္တြင္းေရာက္၊ ဘယ္လိုပဲ ကေျပာင္းကျပန္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္ စိန္ေဗဒါ၊ ၿမဳိ႔မၿငိမ္း၊ ေလဘာတီမျမရင္ စသူေတြရဲ႔ ရင္ထဲအသဲထဲက မႏၱေလးၿမဳိ႔ႀကီးဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမေျပာင္း လဲႏိုင္ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္တခုနဲ႔ တဝက္တိတိ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႔ ခ်စ္သဲ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဟာ ေနာင္မွာလည္း ခ်စ္သဲျဖစ္ေနအုန္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြႀကီးရယ္။ ဘာမွမေဝးတဲ့ တခ်ိန္က်ရင္ မႏၱေလးသား ေတြဟာ ျပည္ေတာ္ဝင္ သီခ်င္းကို ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုတီးၾကၿပီး သူတို႔ၿမဳိ႔ကို သူတို႔ စိတ္ႀကဳိက္ တည္ေဆာက္ၾကအုန္းမွာပါ။
ဘယာေဘး ကြာေဝးၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
No comments:
Post a Comment