ျပည္ေတာ္သာ၏ ေန႔တေန႔ေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္

(၁)

မွန္ေသတၱာ အတြင္းက စိန္ပြင့္ေတြ အၾကားမွာ ႏွင္းဆီက ပြင့္ေနသလား။
အေမရိကန္ ပညာေတာ္သင္ျပန္ ခင္မမႀကီးက ႏွင္းဆီပန္းကို လွမ္းယူကာ ဟန္လုပ္၍ ေမႊးရင္း ေဘးတြင္ ရပ္လ်က္ တဘက္စားပြဲ၌ လွပစြာ ခင္းက်င္းျပသထားေသာ ဗမာလုပ္ ယြန္းထည္မ်ားကို၊ အထင္ေသး ႐ႈတ္ခ်ေသာ မ်က္လံုးျပာႏွမ္းႏွမ္းျဖင့္ မသိမသာ ၾကည့္႐ႈ ေနေသာ အေမရိကန္ သံ႐ံုးအရာရွိကို အနီဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းအား လွပသည္ ထင္ရ ေအာင္ ခြၽန္ခြၽန္ကေလး စူ၍ ေမာ့ ၾကည့္လိုက္သည္။



ေမာင္ေတာ္က ႏွမေတာ္၏ ဟန္ေရးျပ အလွကို ျမင္မိဟန္မတူ။ ျမန္မာရာဇဝင္၌ ေက်ာ္ၾကား ထင္႐ွားလွေသာ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးအား ေရႊမင္ျဖင့္ အေသးစိတ္႐ုပ္လံုး ေဖာ္ထား ေသာ ယြန္းအုပ္ႀကီးကို အသိမိုက္မဲေသာ ေမ်ာက္က ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးအား ၾကည့္သလို ၾကည့္ေနသျဖင့္၊ ခင္မမႀကီးက ေမာင္ေတာ္၏ ေခြၽးေစာ္နံလွေသာ ခ်ိဳင္းကို သူမ၏ ဦးေခါင္း ႏြဲ႔မူ ဟန္ႏွင့္ မနံမေစာ္ တိုးေဝွ႔ လိုက္ေလသည္။
"အိုး...ေဘဘီ...ကြၽန္ပ္ဝမ္းနည္းပါတယ္..."
မိန္းမျမင္တိုင္း 'ေဘဘီ'ဟု တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေခၚတတ္ေသာ၊ အေမရိကန္ လူယဥ္ေက်းက ခင္မမႀကီးအား ေဘဘီဟူ၍ပင္ အျမတ္တႏိုး ေခၚေဝၚကာ ေတာင္းပန္ဟနျ္ပ၏။
"ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒါထက္ရွင္ဘယ္ေတာ့ ကယားျပည္ကို သြားဦးမွာလဲဟင္... ရွင္သြား ေနတုန္း၊ က်မေတာ့ အမ်ားႀကီး ပ်င္းက်န္ေနရစ္မွာပဲ၊ ေၾသာ္..... ဒါထက္....ရွင္ ယိုးဒယား ဘက္က ဇင္းမယ္မ်ား၊ ခုတေခါက္ ေရာက္ဦးမယ္ဆိုရင္ ဇင္းမယ္လံုခ်ည္ တထည္ေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါလားဟင္" လက္ဦးလင္ႀကီးႏွင့္ မကြာရွင္းရမီပင္ ေနာက္တလင္ႏွင့္ ဗိုက္ႀကီးခဲ့ ရေသာ အေမရိကန္ျပည္ ေဟာလီးဝုဒ္ၿမိဳ႔ေတာ္မွ ကမၻာေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အင္းဂရစ္ဘဂ္မင္ ၏ အမူအရာကို အတုခိုးကာ အလြမ္းသယ္ရင္း ခင္မမႀကီးက မွာပံုေတာ္ကို သီဆိုလိုက္၏။
"ဘန္ေကာက္က ကြၽႏု္ပ္ ဟိုတေလာက ယူလာတဲ့ လံုခ်ည္ေတြ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား" ဘန္ေကာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္ အကူးအသန္း လုပ္ေနေသာ ေမာင္ေတာ္က ေမးေလ သည္။
"ဇင္းမယ္လံုခ်ည္က ရန္ကုန္မွာ ေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
"ဇင္းမယ္ေရာက္မယ္ မေရာက္ဘူးဆိုတာ၊ အခု အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ဘူး ကယား ျပည္ သြားဖို႔ကေတာ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔မွာ အင္မတန္ တာဝန္ရွိတယ္၊ ဟိုမွာ အခု ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔ စစ္တပ္ေတြကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးဖို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုကျပန္ရင္ ေဘဘီ့အတြက္ လက္ေဆာင္တခုခု ယူလာပါမယ္ ဆိုတာေတာ့ ကတိေပးမယ္"
"အို....ရွင္ဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတေယာက္ ပါပဲ"
အီးစီေအရဲ႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးသည္ အနႏၱငါးပါး၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးထက္ပင္ ထူးကဲလွပါေပ သည္ဟု သတင္းစာမ်ားက ေရးသားခ်ီးက်ဴး၍၊ အစုိးရကလည္း လက္ခံထားေသာ တုိင္းျပည္၌ ခင္မမႀကီးက သည္လိုေျပာလိုက္ျခင္းမွာ မလြန္ပါ။
ေငြစီးကရက္ဘူးကိုဖြင့္၍ စီးကရက္တလိပ္ကို မီးၫွိရင္း ခင္မမႀကီးရဲ႕ ၾကင္နာတတ္ သူက ၿပံဳးေလသည္။ သူက ခင္မမႀကီးရဲ႔ တင္ရွိ ေနရစ္ေသးေသာ ကိုယ္အလံုးအထည္ကို ျပင္သစ္ဆန္ဆန္ စီးကရက္မီးခိုးမ်ား အၾကားမွ ခပ္ေမွးေမွး ၾကည့္ေနေလသည္။
ခင္မမႀကီးသည္ ႏွင္းဆီပန္းကို ဟန္လုပ္၍ ေမႊးေနျပန္၏။
"ကေန႔ည....လသာသာ အင္းယားမွာ ေရသြားကူးရင္ မေကာင္းဘူးလား"
ၾကင္နာတတ္သူက ေစတနာ ေရစီးကမ္းၿပိဳမတတ္ ဖိတ္ၾကားေလသည္။
"အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူးပဲ၊ ရွင္ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚမွာလဲဟင္"
လွယဥ္ေက်းက သြက္လက္လွ၏။
"ကိုးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္ေလ၊ ဒါထက္မင္းတို႔ ဗမာျပည္ရဲ႔ ရာသီဥတု သိပ္ ရြံစရာေကာင္းတာပဲ"
ၾကင္နာသူက ယြန္းအုပ္ကို မဲ့ရြဲ႔ကာ ၾကည့္ရင္း သူ႔ဘာသူ လာေနေသာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ရာသီဥတုကိုပင္ က်ိန္ဆဲေန လိုက္သည္။
"ရြံစရာေကာင္းတဲ့အထဲမွာ ခင္မမႀကီးတေယာက္ေတာ့ မပါပါဘူးေနာ္"
"အိုး မင္းကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ပဲ"
"ဟုတ္တယ္ က်မလဲ ဗမာျပည္မွာ ေမြးေပမယ့္ ဗမာျပည္ကို သိပ္မုန္းတာပဲရွင္"
"မင္းတို႔ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ဟာတခုမွ ငါေတာ့မႀကိဳက္ဘူး"
"က်မတေယာက္ေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ပါပဲေနာ္"
စေကာ့ေစ်းအတြင္း ဗမာ့ယြန္းထည္ႏွင့္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေရာင္းခ်ေနေသာ ကုန္တုိက္ႀကီးအတြင္းမွ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လင္မယား ဆန္ဆန္ ပူးပူးကပ္ကပ္ႏွင့္ ထြက္လာၾကၿပီးေနာက္ ေစ်းေ႐႔ွပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားသစ္ႀကီးတစီး ေပၚသို႔ ရီကာေမာကာႏွင့္ စံုတြဲတက္ထုိင္ကာ ၿငိမ့္ကနဲထြက္သြားၾကေသာ ၾကင္နာသူ အေမရိကန္လူယဥ္ေက်းႏွင့္ ဗမာ့ရာသီကို မုန္းသည္ဆိုေသာ ဗမာ့သမီးတို႔အား ကြၽန္ေတာ္ သည္ ပလက္ေဖာင္းေဘးမွ အေငးသားရပ္ၾကည့္ခိုက္......
"အေဖတုိ႔ အေမတို႔ဟာ ေတာက ေျပးလာရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြပါ သားရယ္၊ တပဲစ တမူးစကေလးမ်ား လႉႏိုင္ရင္ လႉပါလားကြယ္"
ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္မိ၏။
သက္ရြယ္အိုမင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ အလြန္တရာခ်ည့္နဲ႔ေနသည့္ အဘုိးအို၊ အမယ္အို၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္သည္ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ခြက္ကို ဆြဲ၍ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွာ တပဲစ တမူးစကို အသနားခံေနၾကသည္။ (၄) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ျဖစ္ပြားေနခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနရေသာ ေတာမွ ဆင္းရဲသားမ်ားသည္ သူတို႔၏ ဘဝလံုၿခံဳေရးအတြက္၊ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးမိေျပးရာေျပးရင္း၊ အစုိးရ ႐ံုးစုိက္ရာ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္သို႔၊ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားကာ ေရာက္လာရွာၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ ၏။ ေတာကို မသိေသာ ရန္ကုန္က သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ အေရးယူ မွာတဲ့လား၊ ရန္ကုန္က ေနသာပါ၏။ ေတာမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူပဲ ေသေသ။
"ေတာမွာ လုပ္ကိုင္စားလို႔ကလဲ မျဖစ္၊ ရြာကလဲ မီးေလာင္၊ လဲၿဗီးေတြကလဲ ႏွိပ္စက္နဲ႔၊ ဘယ္လိုမွ မေနသာ၊ မတတ္သာလြန္းလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေျပးလာမိတာပါ ေမာင္ရယ္၊ ဒီ ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွလဲ လုပ္စရာ ကိုင္စရာကမရွိ၊ ေနစရာ ထုိင္စရာကလဲ မရွိ၊ စားစရာ ကလဲ နတၳိနဲ႔မို႔ အသက္ကေလးတေခ်ာင္း ရွင္ေနပါမယ့္အေရး လမ္းေပၚမွာ လိုက္ေတာင္းစား ရတာ ပါကြယ္"
ဘုရားေဟာ ပဋာစာရီဇာတ္ထက္ ေၾကကြဲ ရင္နာဖြယ္ရာ ပံုဝတၳဳကို ကြၽန္ေတာ္သည္ မခ်မ္းမသာ ၾကားေနရေပသည္။ သည့္အခိုက္တြင္ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာ အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ခန္႔ သူငယ္ကေလးတေယာက္သည္ သံပံုးတခုကိုလြယ္ကာ ထီးမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ေနပူႀကဲထဲက ေလွ်ာက္လာရာမွ ကြၽန္ေတာ္၏ အနီးက ျဖတ္၍သြားရင္း ေအာ္လံႀကီးကို ပါးစပ္တြင္တပ္ကာ "လြတ္လပ္ေရး ေျမပဲဆားေလွာ္" ဟု အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အတြက္ ႐ုတ္တရက္ ေအာ္သြားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လန္႔ဖ်ပ္၍ တြန္႔ဆုတ္သြားမိပါ၏။
ကြၽန္ေတာ္ပင္၊ မနက္စာကို မစားခဲ့ရေသး။ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ျဖစ္လာလွ်င္ ေျခေစာင့္ လက္ေစာင့္အျဖစ္ လိမ္ပိန္ကုတ္ကပ္၍ ထားခဲ့ေသာ အိတ္ကပ္အတြင္းမွ မတ္ေစ့ ကေလးတေစ့ အေၾကာင္းကို ငိုင္၍ ေတြးေတာ စဥ္းစားေနစဥ္ ဘဝ၏ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ေတာမွ ရန္ကုန္သို႔ ခိုဝင္ ေျပးလႊားလာၾကရင္း အသက္ကေလးတေခ်ာင္း ရွင္ေနႏုိင္ေရးအတြက္ ေနပူ ျခစ္ျခစ္ထဲ၌ လိုက္လံေတာင္းခံေနရေသာ အေဖႏွင့္အေမတို႔သည္ စေလဆရာ၏ အလိုအားျဖင့္ "ဆန္ျဖဴျဖဴတခြက္" ပင္ မဟုတ္ေသးဘဲ ဆန္တေစ့မွ်ပင္ ထြက္ႏုိင္ပံု မေပၚေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ထံပါး မွ ထြက္ခြာသြားရွာၾကေလၿပီ။

(၂)

စေကာ့ေစ်းေ႐ွ႔မွ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးကန္ထုိင္းမိႈင္းစြာ ထြက္လာေသာ အခါ၌ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ပင္တီးေနေပၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလြန္တရာ ထမင္း ဆာေလာင္လ်က္ ရွိေနပါ၏။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁ဝ) မီနစ္ခန္႔အတြင္းက ရန္ကုန္၏ အလွအပမ်ား၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ရာ စေကာ့ေစ်းႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထမင္းဆာေလာင္ေနျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေစပါ၏။
ဗမာျပည္၏ ရာသီဥတုကို မုန္းေန႐ံုမွ်ႏွင့္ မကေသး၊ ဗမာျပည္သို႔ လာေရာက္ေနထုိင္ ကာ ဗမာျပည္မွ ဘာတခုမွ်လဲ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္လိုက္ေသာ ခင္မမႀကီးရဲ႕ ၾကင္နာတတ္သူႀကီး၊ ဗမာရဲ႕ သမီးစင္စစ္က "ဗမာ ရာသီဥတုကို သိပ္မုန္းတာပဲရွင့္" ဆိုေသာ ေဘဘီတို႔၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းမေနရဘဲ ေစ်းေရာင္း၍ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းေနရေသာ ကေလး၊ ေတာမွေျပးလာေသာ ဒုကိၡတ အေမႏွင့္အေဖတို႔၏ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ဆက္စပ္၍ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။
ဤ တခန္းရပ္ စေကာ့ေစ်းေ႐ွ႔ ျပဇာတ္တိုကေလး အတြင္း၌ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ လိုျဖစ္ေနေသာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ အေၾကာင္းကိုကား ကြၽန္ေတာ္သည္ စဥ္းစားရန္ ေမ့သြား၏။ ထမင္းဆာေနျခင္းကိုမွပင္ သတိမရမိေတာ့။ တနပ္ေသာထမင္းကို အဘယ္မွာ လိုက္လံရွာေဖြရမည္ဆိုေသာ အသံသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေန၏။
ေဘဘီ၏ ၾကင္နာတတ္သူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္မသိ၊ ေဝါလမ္းမႀကီး၏ သူလွ်ဳိ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ အေမရိကန္သမၼတ ထ႐ူးမင္း၏ အမ္အက္(စ္)ေအ ရန္ပံုေငြ ေဒၚလာ သန္းတစ္ရာ ထဲမွ လခေကာင္းေကာင္း ထုတ္ခ်င္လည္း ထုတ္ေနရမည္။ အမွန္ကိုေတာ့မသိ၊ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ျဖစ္ႏုိင္ေသာအခ်က္မွာ သူ အင္မတန္မုန္း၍ မႀကိဳက္ေသာေဒသမွာ သူက ဘာေၾကာင့္လာေနရသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ခင္မမႀကီး၏ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားၾကည့္သည္။
ခင္မမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္က သိေပသည္။ အလတ္တန္းစား အစုိးရအရာရွိ တေယာက္၏ သမီးျဖစ္၍ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာသူ ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ သူမကိုယ္ကို ကုန္ပစၥည္းအျဖစ္ ေၾကာ္ျငာသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က မေမ့ပါ။ ပြဲတိုင္း လမ္းတိုင္းတြင္ ေက်ာ္ေနေသာ ခင္မမႀကီးကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ေနတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားတိုင္းသိၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ မိဘဆင္းရဲ၍ ေက်ာင္းတြင္ ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္ ႏွင့္ စာႀကိဳးစားေနရေသာေၾကာင့္ လူခ်င္းမသိခဲ့ရျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္ေတာ့ မိန္းကေလးတဦးတေယာက္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ လင္ေကာင္းတေယာက္ ကို မရအရဖမ္း၍၊ ပညာတတ္တေယာက္၏ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ အစုိးရလခစား ျဖစ္ေစ၊ တပါးသူ၏ လခစား ျဖစ္ေစ၊ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနရေသာ ေခတ္ကာလ အတြင္း၌ ကြၽန္ေတာ္၏ ႀကိဳးစားေနရျခင္းႏွင့္ ခင္မမႀကီး၏ ေၾကာ္ျငာတို႔မွာ အျပစ္တင္စရာေတာ့ မဟုတ္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခင္မမႀကီးကို ထို႔ထက္ ပို၍ေတာ့ မသိခဲ့ရေပ။
ကြၽန္ေတာ့္ --------ေက်ာင္းမွ တပိုင္းတန္းလန္းႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ---------ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို ဘာမွ မသိခဲ့ ေသာ------။ အမိမုဆိုးမႀကီးႏွင့္ လူလား မေျမာက္ေသးေသာ ညီငယ္ႏွမငယ္ကေလးမ်ားအား ေကြၽးေမြးဖို႔ရန္ အလုပ္ရွာ ခဲ့ရေပသည္။ ပညာတတ္ေတြမ်ား၍ နီးစပ္ရာကို အလုပ္ခန္႔ေနေသာေခတ္၌ ေအာက္တန္း စာေရး အလုပ္ကေလးကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၆-လေက်ာ္မွ် ရွာေဖြကာ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ေတာမွ မိဘႏွင့္ကေလးမ်ားကို ရန္ကုန္သို႔ေခၚလာရသည္။
တကယ္ဆိုေသာအခါ၌ တလလွ်င္ တရာ့အစိတ္သံုးဆယ္မွ်ေသာ လခကေလးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေမႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ဘယ္လိုမ်ား နပ္ေစ့ေအာင္ ေကြၽးႏုိင္ပါမည္လဲ၊ အေသြးအသား မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ထမင္းဟင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္သားမ်ား အသက္ရွင္ ေနရသည့္အခိုက္ ၁၉၄၉-ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရက လူေလွ်ာ့၊ ရွားပါးစားရိတ္ျဖတ္ႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ႀကီး လုပ္လုိက္ေသာအခါ၊ မဝဘဲ စားေနရေသာ အဟာရမရွိသည့္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကေလးမ်ားထဲမွ လုယူျခင္းျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘဝတူ စာေရးမ်ားႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္ အေရးဆိုမိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ံုးစာေရး အမႈထမ္းမ်ား၊ သမဂၢ၏ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ႏွင့္အတူ စာေရးအမ်ားအျပားပင္ မတရားၫွဥ္းဆဲ အဖမ္းအဆီး ခံခဲ့ၾကရေပသည္။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ့္အား မပို႔မီ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ေထာင္ထဲ၌ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ ရဲေဘာ္စာေရးတေယာက္က လာေပးေသာ သတင္းစာတေစာင္တြင္ ခင္မမႀကီးသည္ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္ေသာ သတင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္လိုက္ရေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိမိ၊ အျပင္ဘက္တြင္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖစ္ကာ ဒုကၡႀကီးစြာ ေရာက္ေနရေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ အေမႏွင့္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာလွ်င္ ပူပန္ေနရေပသည္။
ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲတြင္ (၉)လနီးပါး မတရား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ေထာင္အျပင္သို႔ ထြက္လာရေသာအခါ၌ အေမက ေျမပဲေလွာ္၍ ကေလးမ်ားက ေျမပဲေလွာ္လိုက္ေရာင္းေနရေသာ အျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြ႔ရေပသည္။ သူတို႔သည္လည္း ထမင္းရွာေဖြေပးမည့္သူကို အစိုးရက ဖမ္းဆီးထား၍ ရတတ္သလို သူတို႔စံုမက္ေသာ အသက္ကေလးမ်ားကို ေမြးေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။
ေထာင္မွ ထြက္လာရၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အစိုးရ၏ လူဆိုးစာရင္းတြင္ ပါဝင္သြား ၿပီျဖစ္၍ မည္သည့္႐ံုးကမွ အလိုမရွိေသာ လူဆိုးႀကီးတေယာက္ ျဖစ္သြားရသည္။ အစိုးရလက္ေအာက္ခံ ႐ံုးမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တံခါးပိတ္ ထားၿပီျဖစ္ရကာ အျခား ကုန္တုိက္မ်ားတြင္ လိုက္လံတိုးေဝွ႔၍ အလုပ္ရွာေသာ အခါ၌လည္း အေရာင္းအဝယ္ ပ်က္ျပား ၍ လူမ်ားကိုပင္ ေလွ်ာ့ေပါ့ ထုတ္ပစ္ ေနရေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၍ ေျပာ၍ လႊတ္ၾကပါ၏။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလုပ္လက္မဲ့တေယာက္ ျဖစ္လာရကာ လမ္းမေပၚ၌ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အလုပ္ရွာေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ (၁ဝ) မိနစ္ခန္႔က ခင္မမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္က စေကာ့ေစ်းထဲတြင္ ျမင္ခဲ့ရျခင္းသည္.....ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ရ ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ခင္မမႀကီးသည္ အေမရိကန္မွပင္ ျပန္လာခဲ့ေပၿပီ။ ျပန္လာခဲ့ျခင္းႏွင့္ အတူ ဗမာ့ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အထင္ေသးေသာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ယူေဆာင္ လာခဲ့ဟန္ တူေပသည္။
က်န္ေသးေသာ ေက်ာင္းမေနရဘဲ လြတ္လပ္ေရး ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္းရသည့္ ကေလးႏွင့္ အေဖတို႔ အေမတို႔မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ လမ္းမေပၚတုိင္း၌ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေတြ႔ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ေန၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားစရာ မရွိေတာ့ေပ။
ႏိုင္ငံေတာ္၌ သူေတာင္းစားမရွိရဟု သမၼတႀကီးတင္မက၊ မိုးေပၚက သိၾကားမင္းပင္ ဆင္း၍ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ ထုတ္ျပန္၊ သူေတာင္းစား ျဖစ္လာရေသာ အေၾကာင္းရင္းခံ ပေဒသရာဇ္ ေျမပိုင္ရွင္ စီးပြားေရးစနစ္ကို မဖ်က္သိမ္းႏိုင္၍ ျပည္သူပိုင္လယ္ေျမစနစ္ကို မျပဳလုပ္ႏုိင္မခ်င္း သူေတာင္းစား ျပႆနာကား ရွိေနမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကား အဘယ္သို႔ပင္ ပညာမသင္မေနရ ဥပေဒလုပ္လုပ္-ထိုကေလးမ်ား၊ ေနာက္ပုိင္းစားေရး ေသာက္ေရး ကို သက္သာေကာင္းမြန္ေအာင္ မျပဳလုပ္မေပးႏိုင္မခ်င္း မည္သည့္ေက်ာင္းသို႔မွ ကေလးမ်ားသည္ ကခုန္ရယ္ေမာကာ ပညာလာသင္မည္ မဟုတ္ဘဲ ပညာေရးထက္ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနေသာ ထမင္းစားေရး ျပႆနာအတြက္ ျဖစ္သလို ေျဖရွင္း ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ဆူးေလဘုရား အဝိုင္းႀကီးေပၚဝယ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရပ္လိုက္ေသာအခါ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳလယ္တြင္ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပင္ ေမွာင္ခ်ကာ ဖုတ္ သူရဲ တေစၦမ်ားႏွင့္ ေခ်ာက္၍၊ ေျခာက္လံုးျပဴး (၂) လက္ကိုင္ လူဆိုးႀကီးမ်ားကလည္း သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားအျဖစ္ ျပသေနၾကေသာ ဆူးေလဘုရားလမ္း ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ားမွ ဧရာမ လူအုပ္ႀကီး ထိတ္လန္႔တၾကား အန္ထြက္လာသည္ကို ျမင္ရပါ၏။

(၃)

ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေျပးလႊား ေနၾကပါ၏။ တစီးႏွင့္တစီး ပြတ္ကာသီကာ ေျပးလႊား ေမာင္းႏွင္ေန ၾကပံုမွာ ေဘးမွ ၾကည့္ေနရာ သူတေယာက္အဖို႔တြင္ အသဲယားစရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။
စပယ္ယာကေလးမ်ားသည္ ကားေနာက္ၿမီးမွ ခရီးသည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚကာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ တင္ေနၾကသည္မွာလည္း ၾကည့္ရသူအတြက္ မသက္သာလွ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွ ဘတ္စ္ကားမ်ားသည္ လူစီးရန္မဟုတ္ဘဲ ပိုက္ဆံရွာရန္သာ အဓိက ယာဥ္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကားတုိက္မႈမ်ား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ မ်ားျပားေနရျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကင္းမဲ့၍ မေရမရာရွိလွေသာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ဆူးေလဘုရား လမ္းမႀကီးအတုိင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အေမာေျပ ေခတၱရပ္လိုက္မိပါ၏။ အေမရိကန္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး ေဒါရ(စ္)ေဒး၏ ေဆးေရာင္ျခယ္ ဓာတ္ပံုကိုမွ ႏွေျမာရမွန္း မသိသလို ပုိက္ဆံငါးမူးမွ်ပင္ ေပးဝယ္၍ ထြက္လာခဲ့ေသာ အသက္ အစိတ္သာသာခန္႔ လူရြယ္တေယာက္သည္ သူ႔လက္ထဲမွ ဓာတ္ပံုကေလးကို ပီတိျဖစ္ၾကည္ႏူးလာရင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ အားဝင္၍ ေဆာင့္သြားလုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေငးသားၾကည့္ရင္း ခံလိုက္ရသည္။ သူကပဲ ဝင္၍ တုိက္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အားပင္ အျပစ္တင္ မာန္မဲခ်င္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ထြက္သြားေသာ လူရြယ္ကို ကြၽန္ေတာ္က အဘယ္သို႔ သေဘာထားရပါမည္လဲ။
ၾကာၾကာေန၍ေတာ့မျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဂလုပ္႐ံုေ႐ွ႔မွ ထြက္လာခဲ့ရေလသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ကားမစီးႏုိင္သူမ်ားကလည္း ထမင္းစားေရးေသာက္ေရး ၾကပ္တည္း ခက္ခဲေနသူမ်ားအတြက္ ျဖစ္သလို ရွာေဖြစားေသာက္ ေနရေသာ ကြမ္းရာသည္၊ ထီအုပ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ သေရစာဆိုင္မ်ားကလည္း ႐ႈပ္႐ွက္ခတ္ေနသျဖင့္ မနည္းပင္ ေရွာင္ကြင္း သတိထား၍ သြားရေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကို တာဝန္ရွိသည္ဆိုေသာ ျမဴနီစပါယ္႐ံုးႀကီး ေ႐ွ႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေခတၱမွ် ငိုင္၍ ရပ္ေနမိရင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြက္သစ္မွ ေျမာင္းပုပ္ႏွင့္ အမိႈက္ပံုႀကီးမ်ားကို ျပန္၍သတိရမိပါ၏။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကိုယ္တုိင္ တံျမက္စည္းလွည္း ေနပါသည္ဟု ျဖစ္ေနရေသာေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေျမာင္းပုပ္နံ႔ကို ခံႏုိင္ရမည္ဟု ဆိုခ်င္တာမ်ားလားဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးၾကည့္ မိပါသည္။
ဝမ္းထဲ၌ အစာခံမရွိ၍ ေတာ္ေတာ္ကေလး အေနရ အခံရခက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေ႐ွ႔တြင္ အရိပ္ခိုနားေနရန္ေကာင္းလွေသာ ဆူးေလေစတီေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေရႊကေတာ့ ဝင္း၍ အိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စိုက္ထူထားေသာ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တုိင္ႀကီးႏွင့္လည္း ပဏာရေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အား ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးမ်ား ဖမ္းဆီးသလို ဖမ္းၿပီး ေထာင္မ်ားထဲ၌ ရက္လႏွစ္ အကန္႔အသတ္မရွိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းအား ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနႏုိင္ေသာ တရား႐ံုးေတာ္၏ နာရီ ႀကီးက (၂) ခ်က္ပင္ ခြဲေနပါပေကာ..... ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ တက္မိလွ်င္ ပထမဦးစြာ ပန္း ေရာင္းသူမ်ား ၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူရပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ေနာင္တမလြန္ဘဝထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘဝတြင္ပင္ ေအးခ်မ္းမႈ ရပံုမရွိေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ လႈပ္ရွားပံုကို အကဲခတ္မိၾကသလို သူတို႔သည္ ၿငိမ္သက္သြားၾကေလသည္။
ရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြမ္းဝါးေနေသာ ေဗဒင္ဆရာက အဆိုးအေကာင္း ကေလးမ်ား စစ္ေဆးဖို႔ အႀကံေပးျခင္းကိုလည္း ခံလုိက္ရေသး၏။ ေလာကဓာတ္ပညာ မေပၚထြန္းမီက ဘုရင့္ ဟူးရားမ်ားအျဖစ္ ဟန္က်ခဲ့ဖူးေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားကလည္း အဏုျမဴဓာတ္အားကို လူတို႔ခြဲစိတ္ေနႏုိင္ေသာ ေခတ္၌ပင္ လဟာျပင္မွျဂိဳဟ္နကၡတ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရွာၾကျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္က စာနာမိေပသည္။ အလုပ္လက္မဲ့ ဘဝ၌ စားသာသလို ရွာႀကံစားျခင္းအတြက္ ေဗဒင္ဆရာကို အျပစ္တင္ရမွာလား။
ကြၽန္ေတာ္က ၾကင္နာစြာ ေခါင္းခါျပလိုက္ရေပသည္။

(၄)

အလႉရွင္မ်ား၊ ဘုရားဖူးႏုိင္ၾကသူမ်ား မ်ားျပားလွသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူအနည္းငယ္ ရွင္းေသာ အေနာက္ေတာင္ စေနေထာင့္ဘက္ရွိ ဇရပ္တခုတြင္ တေယာက္ထဲဝင္၍ ထုိင္လိုက္ ရေပသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ကလဲမရွိ၊ ရဖို႔ရာလဲ လမ္းမျမင္၊ အိမ္၌လဲ နပ္မမွန္၊ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္လည္း ထမင္းဆာေနရေသာဘဝ၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ သက္သာမႈကို ျဖစ္တတ္သလို ရွာႀကံျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တေယာက္တည္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ဇရပ္နံရံကို မွီ၍ထုိင္ကာ သက္သာနားေနျခင္းကို ျပဳေနစဥ္ ဇရပ္တြင္းမွ လူတေယာက္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အား လာ၍ မိတ္ဖြဲ႔ေလသည္။
"က်ေနာ္တို႔က ဘီအိုေအဒီ အလုပ္သမားေတြေလ.....ဒါက က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ သပိတ္စခန္း ေပါ့..." ဟု ထိုလူကေျပာေတာ့မွ ယခုထက္တိုင္ အမ်ားက မသိရွာၾကရေသးေသာ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚရွိ ဘီအိုေအဒီ သပိတ္စခန္းကို ကြၽန္ေတာ္က လန္႔ဖ်ပ္သိရွိ လာရပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ (၁၉၄၉) ခု သပိတ္ႀကီးကိုလည္း ေျပး၍ အမွတ္ရမိပါ၏။ အဆံုးမွာေတာ့ ဘဝတူခ်င္း ေတြ႔ေနရ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ထိုသပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္အား ထမင္းဆာေသာ္လည္း စိတ္ဝင္စားမိေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ ရွပ္နီတပ္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ နာက်င္ ေနရရွာသူျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ နာက်င္ျခင္းမွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ သူ၏နာက်င္ျခင္း မွာ အခါလည္ သာသာမွ်သာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ သူ၏ နာက်င္ျခင္းမ်ားသည္ လတ္ဆတ္ လ်က္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ထိုအလုပ္သမားရဲေဘာ္သည္ သူတို႔သပိတ္ေမွာက္စဥ္က အဘယ္သို႔အ႐ိုက္ အႏွက္ခံ ခဲ့ရပံု။ အဘယ္ကဲ့သို႔ ၫႇဥ္းပမ္းၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပံုမ်ားအား လည္ပင္းမွ အေၾကာမ်ား ထႂကြလာသည္အထိ တက္တက္ႂကြႂကြ ေျပာဆိုလ်က္ရွိပါ၏။ သို႔ရာတြင္အလုပ္သမားရဲေဘာ္၌ ေလးျမတ္စရာ ေကာင္းေသာအခ်က္တခ်က္ သည္ကား သူတို႔၏ "အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္" ဟူေသာ ယံုၾကည္တက္ႂကြခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သည့္တေနရာ သည့္တခ်က္၌လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားမ်ားထက္ အလုပ္သမားတို႔သည္ မ်ားစြာျမင့္မား သာလြန္ လွေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အား စိတ္ပါဝင္စားျခင္းကို အကဲခတ္မိပံုရေသာ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္က (၁၃ဝဝ) ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု မွစ၍ ဗမာျပည္အလုပ္သမားတို႔ အေရးေတာ္ပံု သမုိင္းကို ကြၽန္ေတာ္အား ဆရာက ေက်ာင္းသားငယ္အား သင္ၾကားပို႔ခ်သလို ရွင္းလင္းေျပာျပ လာေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထမင္းဆာေလာင္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသိကြၽမ္း ရျခင္း၌ သာယာမႈကို ရရွိလာရာ၊ သူေျပာသမွ် နားေထာင္ေနျခင္းျဖင့္ ေနဝင္၍ သြားလိုက္သည္ ကိုမွ သတိမရေတာ့ဘဲ ဘုရားရင္ျပင္၌ မီးမ်ား လင္းလာေတာ့မွ အခ်ိန္၏ ကုန္လြန္ျခင္းကို သတိရလာပါ၏။
ဘုရားေပၚမွ ဆင္းလာေသာအခါ ထို အလုပ္သမားရဲေဘာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္အား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆုိင္သို႔ ဇြတ္အတင္းေခၚသြားကာ သူ၌ ရွိတတ္ေသးေသာ တစ္က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား ေကြၽးေမြးေလသည္။ သည္ေတာ့မွပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လည္း တေန႔လံုး ဆာလာသမွ် အေမာေျပရ၏။

(၅)

ေန႔ႏွင့္မျခားလွေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ ညလယ္ လမ္းမႀကီးမ်ားအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ အိမ္သို႔ျပန္လာ ရေသာအခါ ရယ္ေမာေနေသာရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကိုပင္ ေတြ႔ၿမဲ ေတြ႔ရပါေသးသည္။ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးရေသာ ကားသစ္ႀကီးမ်ားသည္ မီးေရာင္မ်ား ေအာက္ဝယ္ တအိအိလိွမ့္ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျပးလႊား ေနၾကသည္။ ကားထဲမွ ေရဒီယိုကလဲ 'ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းေသာ ျမနဒီသို႔ ေလွကေလးကို ေလွာ္ေပးေန၏။' ဘယ္ေလာက္မ်ား သာယာခ်မ္းေျမ့ ေနၾကပါသလဲ။
ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ားကလည္း မွန္ေသတၱာအတြင္း၌ အလွကုန္မ်ား ကို မီးေမာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထုိး၍ ထုိး၍၊ ခင္က်င္းျပသ ေနၾကေပသည္။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ မ်ားအား ေျပာင္ေလွာင္ေနသည္ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ တူလိုက္ပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အလံျပဘုရားလမ္းအတိုင္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာစဥ္ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္မ်ား ေလွာင္ထားေသာ တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို သတိျပဳမိသည္။ ထိုတိုက္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တႀကိမ္ေသာ ကာလက ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ သည္ သံအမတ္အနည္းငယ္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထုိင္ေသာ ဧရာမတုိက္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ စစ္႐ံုးႀကီးအနီးမွ ေကြ႔၍ အေမႏွင့္ ကေလးမ်ားရွိရာ ဖဆပလ ကြက္သစ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လာရသည္။
ဖင္မလွဲ႔သာ ေခါင္းမဝင္သာေသာ တင္းကုတ္ေရ႔ွသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပင္ပန္းလွစြာ ညအခ်ိန္၌ပင္ ထင္းခြဲေနေသာအေမကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလး မ်ားကေတာ့ မရွိၾက၊ ပဲေလွာ္ေရာင္းသူကေရာင္း၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ ေရာင္းသူကေရာင္းႏွင့္ လမ္းအႀကိဳအၾကားမ်ား၌ ရွိေနၾကလိမ့္မည္။
"အေမ....." ကြၽန္ေတာ္က အေမ့ကို ျမင္ရျခင္း၌ မသက္သာ၍ ေခၚလုိက္မိသည္။
"ဘာတံုးသား၊ ေၾသာ္ မင္းက ျပန္ေရာက္လာပလား၊ အလုပ္ကေလး ဘာကေလးေကာ ဟန္မယ့္ပံု ေပၚရဲ႔လားကြယ္" အေမက နဖူးမွ ပင္ပန္းလွ၍ ယိုစီး ေသာ ေခြၽးမ်ားကိုသုတ္ရင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္အား မၾကည့္ဘဲေမးေနေလသည္။
"အေမ ထင္းခြဲတာကလဲ၊ ညႀကီးအခ်ိန္ မေတာ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေခ်ာ္ခ်က္ထိေန ပါ့မယ္ အေမရယ္" အေမ၏ အေမးကိုမေျဖဘဲ ကြၽန္ေတာ္၏ ပူပန္ျခင္းကိုသာ ျပန္ေျပာလိုက္မိ သည္။
အေမကလည္း အလုပ္အတြက္ မဟုတ္ေသးမွန္းသိ၍ "မနက္ေျမပဲေလွာ္ ရေအာင္ အခုကတည္းက လုပ္ထားမွေပါ့ကြယ္၊ မင္းေကာ ထမင္းဆာပလား၊ ေရခ်ဳိးၿပီးစားမလား" ဟု အလုိက္သင့္စြာ ျပန္၍ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးေနရွာေလသည္။
"က်ေနာ္ စားခဲ့ၿပီအေမ၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေကြၽးလုိက္လို႔" အေမႏွင့္ ကေလးမ်ား ရွာေဖြေနရေသာ ထမင္းကို မ်ဳိ၍ မက်ႏုိင္ေသာ ကြၽန္ေတာ္က မေန႔ညကလိုပင္ လိမ္ေျပာ လိုက္ရေပသည္။
သည္အခုိက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွမအႀကီး သန္းခင္က ပဲေလွာ္မ်ား ေရာင္း၍ ကုန္သျဖင့္ အားရဝမ္းသာႏွင့္ အေျပးအလႊားေရာက္လာသျဖင့္ "ဟဲ့ သန္းခင္၊ ညည္းအစ္ကို ထမင္းစားခဲ့ၿပီတဲ့ ေအ.... ဒါေပမယ့္ ညည္းအစ္ကို ေရခ်ဳိးဖို႔ ဆင္ေခ်းတံုးဆပ္ျပာနဲ႔ ေရလဲတို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတို႔ ယူေပးလိုက္ပါဦးလားကြယ္" ဟု အေမက သန္းခင္အား ခရီးေရာက္ မဆိုက္ ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရဘံုဘိုင္၌ တေယာက္ထဲ ေရခ်ဳိးေနရစဥ္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးႏွင့္ ေန႔ခင္းက ဇိမ္ခံပစၥည္းႏွင့္ အလွကုန္မ်ား စုပံုေရာင္းခ်ရာ စေကာ့ေစ်းတြင္ ၾကည့္႐ႈခဲ့ရေသာ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကေလးထဲမွ "မင္းတို႔ဗမာ ျပည္မွ ဘယ္ဟာတခုမွ ငါေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး" ဟု ဆိုခဲ့ေသာ ၾကင္နာတတ္သူႀကီးႏွင့္ ဗမာ့ရာသီဥတုကို သိပ္မုန္းသည္ဆိုေသာ ဗမာ့သမီးတို႔အား ျပန္လည္ သတိရမိကာ "လသာသာ အင္းလ်ားမွာ ေရသြားကူးရင္ မေကာင္းဘူးလား တဲ့"
"အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူးပဲတဲ့ဗ်ာ၊ မမေခ်ာက။ အင္း ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚမွာတဲ့လဲ" တဲ့ေလ။
"ကိုးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္" တဲ့ေလဗ်ာ။ ဘႀကီးသား ၾကင္နာ တတ္သူႀကီးက......။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္မင္း ကိုယ္တိုင္ တံျမက္စည္းလွည္းေနရေသာ ျမဴနီစပါယ္ အဖြဲ႔ႀကီးက အထူးစီစဥ္ေပးေနေသာ ေရဘံုဘိုင္မွေရကို ပိတ္လုလုဆဲတြင္ ဆပ္ျပာမ်ား ကုန္စင္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ပြတ္တုိက္ ေရခ်ဳိး ေနရစဥ္........။ ဘႀကီးသားႏွင့္ မေခ်ာတို႔သည္ လသာေသာ အင္းလ်ားေရျပင္ဝယ္ ေရေပါေပါႏွင့္ ျမဴးတူးကူးယက္ေနၾကရင္း ျပည္ေတာ္သာသို႔ ေရာက္ရွိလာလုလုဆဲျဖစ္ေသာ "ကိုကာကိုလာ" အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြးႏွင့္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ႏြဲ႔ ေျပာၾကားေနၾကလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရမိပါသတည္း။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း