အင္းကိုပစ္၍ျမစ္ကို႐ွာ(ဒုတိယပိုင္း)ေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္

(၃)

ျပဴေစာထီးဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္အား ႀကိဳးးေပးသတ္ျဖတ္ျခင္းမျပဳမီ ေနာက္ဆံုး ညက နရသိမ္ေထာင္ႀကီးသည္ အခါတုိင္းညမ်ားထက္ ထူးျခားကာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလသည္။ တေန႔တာလံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရၿပီးေနာက္ ညအိပ္တန္းတက္၍ အိပ္ရာမဝင္မီ အခ်ိန္ကေလးမ်ားအတြင္း စကားေျပာသူကေျပာ၍ ေတးညည္းသူက ညည္းေလ့ ညည္းထရွိေသာ နရသိမ္ေထာင္ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္ကို ႀကိဳးေပး သတ္ျဖတ္ျခင္း မျပဳမီ ညကမူ အထူးပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကသည့္အလား မည္သူတဦး တေယာက္မွ် စကားေျပာဆိုျခင္းႏွင့္ ေတးညည္းျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ၾကဘဲ မိမိတို႔ အိပ္ရာ ကေလးမ်ားထဲတြင္ လွဲေလ်ာင္း၍ ေခြေနၾကသည္။

ေက်ာ္ဒင္သည္ ျပဴေစာထီးဗုိလ္ႀကီးဘဝႏွင့္ ျပင္သာနယ္တဝိုက္တြင္ ဖိန္႔ဖိန္႔ တုန္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ပင္ ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေစခဲ့ကာမူလည္း ဘဝတူ အက်ဥ္းသားတေယာက္အား သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုေသာကာလ၌ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ဝမ္းနည္းတတ္ၾကသည္ သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ၍ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၾကရသည္ သာျဖစ္သည္။ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ေက်ာ္ဒင္မုိးေကာင္းစဥ္က ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပန္းျခင္းကို နာနာက်င္က်င္ ခံလာခဲ့ၾကေသာ အက်ဥ္းသားေလးငါးဦးမွ်ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္ နရသိမ္ေထာင္ အတြင္းသို႔ သားေကာင္အျဖစ္ မက်ေရာက္လာမီက ၎တို႔ေထာင္မွ လြတ္ေသာတေန႔တြင္ ေက်ာ္ဒင္အား တနည္းမဟုတ္လွ်င္ တနည္းျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းသတ္ျဖတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ၾက သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ နရသိမ္ေထာင္အတြင္းသို႔ ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎တို႔ႏွင့္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားအျဖစ္ က်ေရာက္လာေသာအခါ ထိုသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္အေပၚ၌ ဖြဲ႔ထား ေတးထားခဲ့ေသာ ရန္ၿငိႇဳးမ်ားကို တခါတည္း ေမ့ေလ်ာ့သြားၾကသည္။ လူသားသည္ မိမိ၏ ဘဝတူလူသားအေပၚ၌ ၾကင္နာတတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ယခင္က နာနာၾကည္းၾကည္းခံလာခဲ့ ၾကရသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္အေပၚ၌ ယခုကဲ့သို႔ လြယ္လင့္တကူ ခြင့္လႊတ္ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ထိုသူမ်ား သည္ ေက်ာ္ဒင္၏အေပၚ၌ အဘယ္မွ် ၾကင္နာေၾကာင္းေဖာ္ျပရပါမူ ႀကိဳးမိန္႔က်၍ ေက်ာ္ဒင္အား ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ေသာ အခ်ိန္ ကာလမွစ၍ ၎တို႔၌ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ကေလးမ်ား ရွိလာေသာအခါတိုင္း ႀကိဳးသမား ေက်ာ္ဒင္အား သြားေရာက္ ေပးပို႔ ေဝမွ် စားေသာက္ၾကသည္အထိ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာ္ဒင္၏အသနားခံစာကို ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ျငင္းဆန္လိုက္ေသာအခါ ထိုသူမ်ား သည္ ေက်ာ္ဒင္အား ခဲခဲယဥ္းယဥ္း သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ ၎၏ မိခင္ႀကီးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ပါမည္ဟု အားေပးစကားေျပာဆို၍ ကတိေပးခဲ့ၾကသည္ အထိ ျဖစ္သည္။
ျပင္သာနယ္တဝိုက္ရွိ ျပည္သူလူထုအေပၚ၌ ၎မိုးေကာင္းစဥ္ကာလက အဘယ္မွ် ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေစခဲ့ကာမူလည္း ယခုကဲ့သို႔ ေက်ာ္ဒင္အား မနက္ျဖန္ ေနမထြက္မီ ႀကိဳးးစင္သို႔ တင္၍ သတ္ျဖတ္ၾကမည္ဆိုေသာအခါ၌ နရသိမ္အက်ဥ္းသားမ်ားအားလံုးသည္ ဝမ္းနည္းလ်က္ရွိၾကသည္။ ဘာသာေရး အစြဲအလမ္းႀကီးလြန္းေသာ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ကမူ လူသတ္သမားႀကီး ေက်ာ္ဒင္ကို ေကာင္းရာသုဂတိ လားေစဖို႔ ဆုမြန္မ်ား ေတာင္းလ်က္ပင္ ရွိၾကသည္။ ေမတၱာပို႔ကာ အမွ်အတန္း ေပးေဝလ်က္ရွိၾကသည္။
တေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကရသျဖင့္ အခါတိုင္းညမ်ားတြင္ ကိုးနာရီႏွင့္ ဆယ္နာရီအတြင္း တေခါေခါႏွင့္ အိပ္စက္တတ္ေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ထိုညကမူ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိ အိပ္စက္၍ မရၾကေပ။ ေက်ာ္ဒင္ႀကီး ႀကိဳးေပးခံ ရေတာ့မည္ အေၾကာင္းကိုသာ တဦးႏွင့္တဦး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာဆိုရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ဤကဲ့သို႔ နရသိမ္ေထာင္ႀကီး တေထာင္လံုး မအိပ္စက္ႏုိင္ၾကဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကသည့္အခိုက္ ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ႀကိဳးသမားႏွစ္ေယာက္ ရွိသည့္အနက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္စက္ ျခင္း မရွိၾကေပ။ နံနက္ ေနကို မျမင္ရမီ ေသဆံုးရေတာ့မည့္ ႀကိဳးသမားေက်ာ္ဒင္သည္ မည္သို႔မွ် အိပ္၍မေပ်ာ္ ႏိုင္ေတာ့သည့္နည္းတူ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းကေလး အတြင္း၌ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွ အဆံုးအျဖတ္ကို နာခံေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ ရွိေနရွာေသာ လက္သမားဆရာ ဦးဘိုးမင္းသည္လည္း အိပ္စက္၍ မရေပ။ ႏွစ္ဦးစလံုး အိပ္စက္၍ မရႏိုင္ၾက ေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး စကားေျပာဆိုႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလသည္။
အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ နည္းလမ္းကုန္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေသျခင္းကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုျခင္း ျပဳရန္ ၎ကိုယ္ကို အားေပးလ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္၏ အလုပ္မွာ လြယ္ကူေသာအလုပ္ကား မဟုတ္ေပ။ မိမိကိုယ္ကို ရဲရဲဝ့ံဝံ့ေသဖို႔ အားေပးရေသာ အလုပ္သည္ အဘယ္အာဇာနည္သူရဲေကာင္းတဦး အတြက္ေကာ လြယ္ကူ ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေက်ာ္ဒင္သည္ မ်က္လံုးသူငယ္ႏွင့္ အေျပာက်ယ္ေသာ ဤကမၻာေျမျပင္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ၎၏မုဆိုးမမိခင္ႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အဘယ္သားသည္ မိခင္ကို ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ ရွိအံ့နည္း။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ညခ်မ္းက သားလုပ္သူအား မေသမီ ေတြ႔လို ျမင္လိုရွာေသာ ေက်ာ္ဒင္၏ မိခင္သည္ သားလုပ္သူအား ႀကိဳးတုိက္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ ေတြ႔ဆံုျခင္းျပဳရန္ ႀကိဳးပမ္းလာေရာက္ရွာေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားအား ၎မိခင္ကို ႀကိဳးတုိက္အတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာျခင္းမျပဳရန္ ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္လိုက္သည္။ ေသရေတာ့အံ့ဆဲဆဲ သားလုပ္သူကို လာေရာက္ေတြ႔ဆံု၍ အခ်ည္းႏွီးငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ ၎အတြက္ စိတ္မေကာင္း႐ံုသာ ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထိုအဖြားအိုအတြက္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္႐ံုသာ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေလာ။ ႀကိဳးဒဏ္ ခံရအံ့ဆဲဆဲ အက်ဥ္းသားတဦး၏ လိုအင္ဆႏၵကို အစြမ္းကုန္ႏွင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုးလိုက္ေလ်ာရန္ တာဝန္ရွိေသာ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္၏ အလိုဆႏၵအတိုင္း ၎၏ မိခင္အိုႀကီးအား ႀကိဳးတုိက္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္မျပဳဘဲ၊ ေထာင္ဘူးဝမွပင္ ႏွစ္သိမ့္ေျပာဆို ၍ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ၾကသည္။
ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎ေသဆံုးရမည့္ အေရးထက္၊ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ၎မိခင္အိုႀကီး၏ အေရးအတြက္ အသတ္ခံရမည့္ နာရီႏွင့္ နီးကပ္လာေသာအခါမွပင္ မိုက္မိုက္မဲမဲ စဥ္းစားမိသည္။ သူသည္ ယခင္အခ်ိန္ကာလမ်ားကသာ ယခု အခ်ိန္တြင္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားျခင္းျပဳသလိုသာ ျပဳတတ္ခဲ့လွ်င္ သူတို႔ သားအမိ၏ ကံၾကမၼာသည္ ဤကဲ့သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ေက်ာ္ဒင္၏ ေနာင္တရျခင္းသည္ မ်ားစြာ ေႏွာင္းခဲ့ေလ ၿပီ။
သံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ၊ ေက်ာ္ဒင္သည္ တုန္လႈပ္၍ သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔အား ႀကိဳးစင္ထက္တြင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းျပဳရန္ (၂) နာရီေလာက္သာ က်န္ရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔ အတြက္ လူသတၱဝါတေကာင္အျဖစ္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခြင့္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ (၂) နာရီမွ်သာ က်န္ရွိေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္သည္။ သူသည္ သူ၏ မုဆိုးမ မိခင္အို၏ အေၾကာင္းကိုလည္း မစဥ္းစား ႏုိင္ေတာ့၊ အျခားစဥ္းစားရန္ အေၾကာင္းကိုသည္လည္း ဘာမွ်ရွာေဖြ၍ မေတြ႔မိ။ (၂) နာရီမွ် ေလာက္သာအခ်ိန္သာ က်န္ရွိေနေတာ့သည့္ သူ၏ ဘဝသက္တမ္းအတြင္း သူ၏ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္ဘဝကို ေမ့ေပ်ာက္ထားႏုိင္ရန္ ေက်ာ္ဒင္သည္ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ေက်ာ္ဒင္သည္ အေၾကာင္းကို ရွာၾကည့္သည္။ သူသည္ အျခားအေၾကာင္းကိုကား မေတြ႔ေပ။ သူသည္ အေၾကာင္းတခုကိုေတာ့ ေတြ႔ေလသည္။ ထိုတခုမွာ အျခားေတာ့ကား မဟုတ္၊ သူ၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအတိတ္ဘဝ၏ အေၾကာင္းကို သူသည္ တေယာက္တည္း စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္ သူ၌ အားခြန္မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ ဘဝတူ ႀကိဳးသမားျဖစ္ေသာ လက္သမားဆရာ ဦးဘိုးမင္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ကေလး စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္ အႀကံရလာသတည္း။

(၄)

"ဗ်ဳိး.... ဦးဘိုးမင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား" ဟု ေက်ာ္ဒင္က အသံျပဳလိုက္ ေသာအခါ၊ ေက်ာ္ဒင့္နည္းတူ အိပ္၍မရႏုိင္ရွာေသာ လက္သမားဆရာႀကီးကလည္း "အိပ္မရပါဘူး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရာ" ဟု ျပန္၍ ေျဖၾကားလိုက္သည္။
"က်ေနာ့္ကို ခုလို ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တရားခံအစစ္ကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိလာတယ္ဗ်"
"ဆိုစမ္းပါဦး"
"ဒီလူသတ္မႈေတြ၊ ဓားျပမႈေတြနဲ႔ တျခားရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ေနၾကတဲ့ အတြက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရေရာ၊ တရား႐ံုးေတာ္ေတြကပါ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ မ်က္ေခ်ျပတ္ေနၾကၿပီး ဒီတရားခံရဲ႔ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားကေလးေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လူေတြ ကို တကယ့္တရားခံလုပ္, လုပ္ၿပီး အျပစ္ေပး ေပးေနတာဟာ မွားေနၿပီဗ်"
"ဘယ္လိုမ်ားလဲဗ် ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၊ ခင္ဗ်ားခု ေျပာလိုက္တာကို က်ဳပ္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္လိုက္ဘူးဗ်ာ"
"က်ေနာ္ရွင္းျပမယ္ ဦးဘိုးမင္း"
"ရွင္းစမ္းပါဦးဗ်ာ"
"ရွင္းစမ္းပါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကိုပဲ ရွင္းရမွာပဲဗ်"
"ရွင္းမွာသာရွင္းေပါ့ဗ်ာ"
"အခု က်ေနာ့္ကို အစိုးရနဲ႔ တရား႐ံုးေတာ္ေတြက ႀကိဳးဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔မစဥ္းစားမိၾကတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္ဗ်"
"ဘယ္လိုအခ်က္မ်ားလဲဗ်၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"က်ေနာ့္ကို လူသတ္မႈတို႔ ဓားျပမႈတို႔ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳးမိန္႔ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ရာဇဝတ္မႈႀကီးေတြကို မုိက္မိုက္ကန္းကန္းနဲ႔ ရက္ရက္စက္ စက္က်ဴးလြန္ႏိုင္ ေအာင္၊ က်ဴးလြန္ဝံ့ေအာင္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူေတြက တန္ခိုး အာဏာေပးသလဲ၊ ဘယ္သူေတြက လက္နက္ေတြ ထုတ္ေပးသလဲဆိုတာ ဦးဘိုးမင္း စဥ္းစားမိဖူးသလား"
"အင္း.....ဗ်ဳိ႔၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ခင္ဗ်ား ခုလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ခပ္ေရးေရး စဥ္းစား လာမိတယ္"
"က်ေနာ္တို႔ ျပဴေစာထီးေတြကို အင္မတန္ဆိုးတယ္၊ အင္မတန္ ရက္စက္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းစာေတြ အားလံုးလိုလိုက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဝိုင္းၿပီးေရးေနၾကတယ္။ ျပဴေစာထီးဆိုရင္ တကယ့္သူခိုးႀကီး၊ ဓားျပႀကီးေတြ ျဖစ္ေအာင္လဲ ဝါဒ ျဖန္႔ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပဴေစာထီးေတြ အေၾကာင္းေလာက္ကိုသာ ရစရာ မရွိေအာင္၊ မေကာင္းေအာင္ေရးၾကၿပီး ျပဴေစာထီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေပၚေပါက္ လာရတယ္ဆိုတဲ့..... အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေရးၾကဘူး။ ေပၚေပါက္ လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေပးဖို႔လဲ ဘယ္သူေတြကမွ တုိက္တြန္းရ စေကာင္းမွန္း မသိၾကေရာ့သလား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၊ က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားခုလို ရွင္းျပေတာ့မွပဲ စဥ္းစားလာမိ တယ္ဗ်"
"က်ေနာ္ခုလို ျပဴေစာထီးျဖစ္လာရတာေရာ၊ တန္ခိုးအာဏာနဲ႔ လက္နက္ ေတြရၿပီး ခုလို ရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္လာရတာဟာ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္လာရတာ မဟုတ္ဘူးဗ်"
"ဘာျပဳလို႔လဲ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"အစိုးရက သူပုန္ေတြကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔လို ပညာမဲ့ လူတန္းစား ေတြကို အသံုးျပဳလို႔ေပါ့ဗ်။ ဦးဘိုးမင္း ခင္ဗ်ားလဲ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္မဟုတ္လား"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"တကယ့္ ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းၿပီး စည္းကမ္းစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြေတာင္ မွားတဲ့အခါ မွားၾကေသးရင္ ဘာပညာမွ အေျခခံမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လယ္သမား သားသမီးေတြနဲ႔ အေရးေပၚဖြဲ႕စည္းၿပီး ဘာစည္းကမ္းနဲ႔မွ မအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ျပဴေစာထီးတပ္ေတြ ခုလိုအမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္တာဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အျပစ္ခ်ည့္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တာပဲ"
"သဘာဝက်ပါတယ္"
"ဒီလိုဆိုလုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာ ႀကိဳးစင္တက္ရခါနီးမွ က်ေနာ့္ကို ထမင္းေကြၽး ထားခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔ကို အျပစ္တင္ခ်င္လို႔ ေက်းဇူးကန္းစကား ေျပာတယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ ေစခ်င္ဘူးဗ်"
"ရွင္းစမ္းပါဦး"
"အစိုးရရဲ႕ သစၥာေတာ္ကို ေစာင့္သိထမ္းေဆာင္တဲ့ ျပဴေစာထီးတို႔၊ ဗထူးတို႔၊ ကာကြယ္ ေရးတို႔ဆိုတာေတြကို က်ေနာ္ မလုပ္ခင္ အရင္က သူပုန္လဲလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္ ဦးဘိုးမင္း"
"ေၾသာ္ ဒီလိုလား"
"သူပုန္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ကို သိပ္လဲ အထင္မႀကီးသြားနဲ႔ဦးေနာ္"
"သူပုန္လုပ္တယ္ဆိုတာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သတၱိမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရ"
"က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္က က်ေနာ္က လယ္ကူလီ စာရင္းငွား လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္အေမကို လုပ္ေကြၽးေနခဲ့တဲ့ လယ္သမား သားသမီး တေယာက္ပါဗ်ာ...... ဦးဘုိးမင္း..... ႏုိင္ငံေရးဆိုလို႔ ဘာတလံုးမွလဲ မသိခဲ့ပါဘူး။ လက္နက္ဆိုလို႔လဲ ေလာက္ေလး ေလာက္သာပဲ ကိုင္ဖူးခဲ့ပါတယ္"
"ဆိုစမ္းပါဦးဗ်"
"ဒီလို က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ လယ္ကူလီစာရင္းငွားဘဝနဲ႔ အေမ့ကို လုပ္ကိုင္ ေကြၽးေမြးေန တုန္း၊ ပထမကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခိုလာၾကတယ္၊ သူပုန္ စထတယ္ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ"
"ဒီေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြအထဲကို ဝင္ၿပီး ခင္ဗ်ားက သူပုန္လုပ္လုိက္ေရာ လားဗ်"
"ခင္ဗ်ားေျပာသေလာက္ မလြယ္ေသးဘူးဗ်၊ အဲဒီကြန္ျမဴနစ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လယ္ေျမေဝျခမ္းေရး စလုပ္ၾကတယ္။ ဒီလယ္ေျမေဝျခမ္းေရးေၾကာင့္ က်ေနာ့္အေဖ လက္ထက္က ေျမရွင္ဦးဟန္ပ မတရားသိမ္းယူသြားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တတုန္းေမာင္း လယ္ ကေလးကို ျပန္ရတာကိုး၊ အဲဒီလယ္ျပန္အရမွာ က်ေနာ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ဆရာသမား မိဘေတြေလာက္ ၾကည္ၫိဳေလးစားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ ထဲကိုဝင္၊ သူတို႔ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းေတြကိုလဲ တက္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်"
"ခင္ဗ်ားဘဝက ေတာ္ေတာ္စံုခဲ့တာပဲဗ်"
"အဲဒီလို ကြန္ျမဴနစ္ေတြအထဲဝင္ၿပီး ေလးငါးလေလာက္အၾကာမွာ အစိုးရက က်ေနာ္တို႔ ရြာကို အင္အားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝင္တုိက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အားလံုးေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ ကိုင္တပ္ေတြပါ ႐ိုးေပၚကို တက္ေျပးခဲ့ရတာကိုးဗ် ဦးဘိုးမင္းရဲ႔"
"အဲသလို က်ေနာ္လက္နက္ကိုင္တေယာက္ျဖစ္လာရတာဟာ က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္လာရတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါ့မလားဗ် ဦးဘိုးမင္း"
“ခင္ဗ်ား အဆိုးမွမဟုတ္ဘဲဗ်æ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရဲ႕"
"က်ေနာ့္အဆိုး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ပထမ အစဦးဆံုး က်ေနာ့္ကို လက္နက္ ကိုင္တတ္ ေအာင္ သင္ၾကားျပသေပးၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ေတြရဲ႕ အျပစ္လို႔ ေကာ ဆိုႏုိင္ပါ့မလား"
"ဒီလိုဆိုလို႔လဲ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ"
"သူပုန္ေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေကာ အစိုးရဘက္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါဦးမလား"
"ဒီလိုဆိုလို႔လဲ မမွန္ေသးဘူးထင္တယ္"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္ဗ်æ ဦးဘိုးမင္း၊ က်ေနာ့္လို ပညာမဲ့ သားသမီး တေယာက္ကို လက္နက္ကိုင္နည္းသင္ေပးၿပီး လက္နက္ေပးအပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူပုန္ ေတြမွာေရာ အစိုးရမွာေရာ အျပစ္မရွိသလို က်ေနာ့္မွာလဲ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာထားခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အစိုးရနဲ႔သူပုန္ေတြသာ ခုလို စစ္ျဖစ္မေနခဲ့ၾကရင္ က်ေနာ့္လို ေနာက္ပိတ္ေခြး လယ္ကူလီ စာရင္းငွား တေယာက္ကို ဘယ္သူေတြကမွ လက္နက္ကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္နည္းကို သင္ၾကားျပသေပးဖို႔ အေၾကာင္းမရွိသလို၊ လက္နက္ကိုလဲ ေပးအပ္ထားၾကဖို႔ အေၾကာင္းလဲ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ...... ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးဘိုးမင္း"
"မွန္ပါတယ္...... ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"အခုေတာ့ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ ရေအာင္ မဖမ္းဆီးၾကဘဲ ဒီတရားခံႀကီးက ေပါက္ဖြားလာရတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို အဆြယ္ကေလး အပြား ကေလးေတြသာ တကယ့္ တရားခံႀကီးေတြ လုပ္,လုပ္ၿပီး အျပစ္ေပးေနလိုက္ၾကတာ ဟုတ္မ်ားေကာ ဟုတ္ႏုိင္ၾကပါဦးမလားဗ်ာ......" ႀကိဳးေပးခံရအံ့ဆဲဆဲ တရားခံ၏စကားမွာ တရားခံ၏စကားႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ စြဲခ်က္တင္လ်က္ရွိေသာ ပညာရွိဝတ္လံုေတာ္ရ၏ စကားႏွင့္ တူေလသည္။
"ေအးဗ်ာ...... က်ဳပ္တို႔ တုိင္းျပည္မွာသာ အစိုးရနဲ႔ သူပုန္ေတြ ခုလို စစ္မျဖစ္ ေနခဲ့ၾကဖူး ဆိုရင္ ခုလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိတ္မခ်မ္းေျမ›စရာကိစၥေတြဟာ ဘယ္လိုမွ ေပၚေပါက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိေပဘူးေပါ့....."
"သတင္းစာေတြက က်ေနာ္တို႔ျပဴေစာထီးေတြကို ဆိုးသြမ္းေသာင္းက်န္းတယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ ေရးသားၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ကလဲ ရြံၾကမုန္းၾကတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ေန႔တိုင္း က်ိန္ဆဲၾကေသးတယ္"
"ဒါကေတာ့ အမွန္ပဲဗ်"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပုန္ေတြက ဟိုၿမိဳ›ဝင္စီး ဒီၿမိဳ›ဝင္စီးၿပီး မီးရထားလမ္းေတြ၊ တံတား ေတြဖ်က္တာ အျပစ္တင္ေရးၾကတယ္၊ ေျပာၾကတယ္"
"အဲဒါလဲ အမွန္ပဲဗ်"
"ဒါေပမယ့္ ျပဴေစာထီးေတြ မေပၚေပါက္သင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာေအာင္ ဖန္တီး ေပးေနတဲ့ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ မ်က္ျခည္ျပတ္ေနၾကတယ္ဗ်"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပုန္ေတြက ၿမိဳ႔ဝင္စီးၿပီး ရထားလမ္းေတြဖ်က္၊ တံတားပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးေနရတဲ့ တကယ့္ တရားခံစစ္စစ္ႀကီးကိုလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔က ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ ေသးဘူးဗ်"
"ေအးဗ်ာ.... ခင္ဗ်ား ခုေျပာျပေတာ့မွပဲ က်ဳပ္လဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာတယ္ဗ်"
"အဲဒီေတာ့ ျပဴေစာထီးေတြ ေပၚေပါက္လာရၿပီး ျပည္သူေတြကို ဒုကၡေပး ေနတာေရာ၊ သူပုန္ေတြ တံတားဖ်က္ေနတာပါ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လားဗ် ဦးဘိုးမင္း"
"အစစ္ေပါ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ မေသရမီကေလး ေျပာခြင့္ရလို႔ ဦးဘိုးမင္းကို ေျပာခဲ့ခ်င္ တာကေတာ့ ဤကဲ့သို႔ ၎ေနာက္ဆံုး မွာၾကားေျပာဆိုထားခဲ့လိုေသာ စကားကို ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ အဆံုးသတ္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳရေသးမီ ႀကိဳးတုိက္တံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ ရၿပီးေနာက္ ႀကိဳးတိုက္အတြင္းသို႔ ဝင္လာၾကေသာ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားႏွင့္ ေဒါက္ျဖဳတ္ တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၎၏ ေနာက္ဆံုးနာရီသည္လည္း ေစ့သြားၿပီျဖစ္၍ ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ၎ေနာက္ဆံုးေျပာဆိုထားခဲ့လိုေသာ စကားကိုပင္ အဆံုးသတ္ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏုိင္ရွာေတာ့ေပ။ သူ၏ ဦးေခါင္းသည္ မူးေဝလ်က္ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ျပာသြားခဲ့ေလၿပီ။
အက်ဥ္းသားမ်ားအား အိပ္တန္းမွ အဆင္းခိုင္းေသာ နံနက္ခရာသံသည္ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အခ်ိန္တြင္ ျပင္သာနယ္ တဝိုက္၌ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ေသာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၏ အေလာင္းကို ႀကိဳးစင္မွ ေထာင္အုတ္႐ိုးအျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ယူ ၿပီးသြားခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္ေပသတည္း။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
႐ႈမဝမဂၢဇင္း