(၁)
လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမွ် ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ တုိင္းျပည္ႀကီးတြင္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးႏွင့္ တရားဥပေဒစိုးမုိးေရးကို ျပန္လည္ထူေထာင္၍ တရားမွ်တသန္႔ရွင္းေသာ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို က်င္းပေပးရန္အတြက္ (၁၈) လမွ် ေလာက္သာ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အစိုးရ၏လက္ထက္အတြင္း 'တရားဥပေဒ၏ ေရ႔ွေမွာက္တြင္ ညီမွ်ျခင္း ရွိေစရမည္' ဟူ၍ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒႀကီးက အတိအလင္း ရည္ၫႊန္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ကံေကာင္းသူမ်ားႏွင့္ ကံဆိုးသူမ်ားဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိခဲ့ၾကေလသည္။ အဆိုးႏွင့္အေကာင္း ဒြန္တြဲေနေသာ သဘာဝႀကီးအတြင္း၌ ယင္းကဲ့သို႔ ကံဆိုးသူႏွင့္ ကံေကာင္းသူဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိေနျခင္းမွာ သဘာဝႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ တရားဓမၼကား မဟုတ္ေခ်။ ကံဆိုး၍ လူေပါင္းမွားသြားေသာ အဇာတသတ္ကဲ့သို႔ ပါရမီ ရင့္သန္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးကုိပင္ သံသရာမွေရြးႏႈတ္၍ ၎ႏွင့္အတူ နိဗၺာန္သို႔ တပါတည္းေခၚေဆာင္ သြားလိုေသာ ဗုဒၶသည္ မည္သို႔မွ်မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ လက္လႊတ္ထားခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ေဒသနာႏွင့္ က်မ္းဂန္မ်ား၌ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားေလသည္။
ယင္းသို႔ ကံေကာင္းသူမ်ားႏွင့္ကံဆိုးသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ဘက္မလိုက္ေသာ စာေရးဆရာတဦးအေနႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျပဳရန္ တာဝန္ရွိေသာ္လည္း ကံေကာင္းသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ျပႏုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုအခြင့္အေရးကို မရရွိခဲ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးရွာၾကသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကိုကား ထုိက္သင့္သေလာက္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အခြင့္အေရးမ်ား ေကာင္းစြာရရွိခဲ့ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရ၏ လက္ထက္ အတြင္း ရန္ကုန္ဗဟိုရွိ စံျပေထာင္ႀကီးသို႔ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒုတိယအႀကိမ္ ဝင္ေရာက္ေနထုိင္ ျခင္း ျပဳခဲ့ရျပန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္၏ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးႏွင့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကိုလည္းေကာင္း၊ သန္႔ရွင္း၍ တရားမွ်တေသာ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးက်င္းပေရးကိုလည္းေကာင္း၊ တနည္း မဟုတ္လွ်င္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးျခင္း ျပဳလိမ့္မည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္းကို ခံရသျဖင့္ ရန္ကုန္ဗဟိုေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံေနခဲ့ရသူမ်ားထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ စီးပြားေရးသမားမ်ား၊ အစိုးရအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ား၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ခါးပိုက္ႏႈိက္မွအစ မိန္းမထိန္း မ်ားပါမက်န္ လူတန္းစားေပါင္းစံုပါဝင္လ်က္ရွိေလသည္။
တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ျမန္မာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္းႏွင့္ မေလး စေသာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလည္း ပါဝင္လ်က္ရွိေလသည္။ ဖဆပလ အစိုးရမကြဲမီ ပထမအႀကိမ္ ရန္ကုန္ေထာင္၌ ေနထုိင္ခဲ့ရစဥ္ကထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရ လက္ထက္တြင္ လူေပါင္း လည္းစံု၍ မ်ားလည္း မ်ားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားထဲတြင္ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ အလုပ္သမားပါတီ၊ ပမညတ၊ သန္႔ရွင္းဖဆပလႏွင့္ အလံနီလူငယ့္တပ္ဦးတို႔မွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္လ်က္ တည္ၿမဲဖဆပလ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ခန္႔မွ်သာ ခဏမွ်ေတြ႔ရ ၿပီးေနာက္ အာမခံရရွိသြားသျဖင့္ ကံဆိုးသူမ်ား စာရင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။
စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းသမားမ်ားထဲတြင္ မာရဝါရီကုလားသူေ႒းမ်ားက အစ ကြမ္းယာသည္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္မ်ားကအထိ ပါဝင္သည္။ အစိုးရ အမႈထမ္း အရာထမ္း မ်ားထဲတြင္လည္း ဌာနေပါင္းစံုႏွင့္ ဘုတ္အဖြဲ႔ေပါင္းစံုမွ ေတာ္ေတာ္ကေလး စံုေလသည္။ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာမ်ားထဲတြင္ ရန္ကုန္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွ ဦးယုေမာင္၊ ျမန္မာ့အလင္း သာဂဒိုး၊ ၾကယ္နီမွ ကိုတင္ဦးႏွင့္ကိုစံ၊ ဗိုလ္တေထာင္မွ ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္ ေၾကးမံုမွ ကိုၾကည္ျမင့္တို႔သည္ ကံဆိုးၾကေလသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာ ကိုမ်ဳိးေအာင္တေယာက္ လည္း ေခတၱဝင္လာေသးသည္။ ယင္းသို႔ ကံဆိုးသူ လူတန္းစားမ်ားထဲတြင္ မည္သို႔မွ် အတန္းအစား သတ္မွတ္၍ မျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးလည္း ပါဝင္လာၾကေသးသည္။ ၎တို႔မွာ 'လူေသလူျဖစ္' က်မ္းစာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၾကေသာ ေတာင္တြင္း ဆရာေတာ္ အရွင္ဥကၠ႒ႏွင့္ ပန္းတေနာ္ဆရာေတာ္ အရွင္ဝါသဝတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္မရွိ၍ ဖမ္းဆီးထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသား တ႐ုတ္ကုလားမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုလားအို၊ ကုလားနာႏွင့္ တ႐ုတ္က်ဳိး၊ တ႐ုတ္ပဲ့မ်ားသာလွ်င္ မ်ားျပားေလ သည္။
ယင္းသို႔ ကံဆိုးလ်က္ရွိၾကေသာ လူတန္းစားေပါင္းစံုႏွင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုတို႔ကို ေတြ႔ဆံု သိကြၽမ္း၍ ၎တို႔ႏွင့္ ဘဝတူအျဖစ္ျဖင့္ ရင္းရင္းႏီွးႏီွး ေပါင္းသင္းေန ထုိင္ခဲ့ရသျဖင့္ ၎တို႔၏ အေၾကာင္းကို အထုိက္အေလ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားႏုိင္ခြင့္ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ရရွိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ဘဝတူကံဆိုးသူေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ သာသာခန္႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည့္အနက္၊ အမ်ားတကာထက္ ထူးထူးျခားျခားကံဆုိးလွသူ 'ၾကပ္ျပား' အမည္ရွိ တမီလ္ ကုလားမဲကေလးတေယာက္၏ အေၾကာင္းႏွင့္ အျဖစ္သနစ္ကို ေရွးဦးစြာ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျပဳလိုသည္။
(၂)
ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ခ်စ္စႏိုး၍ သူ႔အား 'ၾကပ္ျပား' ဟု ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ အေခၚရ လြယ္ကူေစရန္အတြက္လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ နာမည္အရင္းႏွင့္ အမွန္မွာ 'ကယပ္မီးယား' ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
ကယပ္မီးယားေခၚ ၾကပ္ျပားသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာ္တုိင္းသား တမီလ္အမ်ဳိးသား ကုလားမဲကေလး တေယာက္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ သူ၏မိဘႏွစ္ပါးတို႔သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ) သာသာခန္႔က လယ္အလုပ္ကို ေဝးေဝးလံလံ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရင္း သူ႔အား ဖ်ာပံုနယ္ဘက္တြင္ ေမြးထုတ္လုိက္ၾကသည္။ တမီလ္ ကုလားမဲကေလးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကပ္ျပားသည္ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တို႔ဗမာ ကုလားျဖစ္ေလသည္။
လယ္လုပ္ကုိင္ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာေက်းရြာမ်ားတြင္ ေနထုိင္ႀကီးျပင္း၍ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ဖူးဟန္ရွိသျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ ျမန္မာစကားကို ေရေရလည္လည္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္႐ံုမွ်သာမက ဘုရားရွိခိုးအမ်ဳိးမ်ိဳးကို လည္း အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ရြတ္ဆိုတတ္ေလသည္။ ပ်င္းပ်င္းရွိေသာအခါလည္း ကြၽန္ေတာ္ သည္ ၾကပ္ျပားကို လက္ဖက္ရည္ တခြက္ေဖ်ာ္၍တိုက္ကာ ဘုရားရွိခိုးခုိင္းေလ့ရွိသည္။ တမီလ္သံဝဲဝဲႏွင့္ သူ၏ ဘုရားရွိခိုးသံကို ေဘးမွနားေထာင္ေနသည္မွာ ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလသည္။ "ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ" စေသာ အစခ်ီေသာ အသံကေလးကအစ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ကရုဏာသက္စရာ ေကာင္းေလ သည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘုရားရွိခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရြတ္ဆိုတတ္႐ံုမွ်သာမဟုတ္၊ ဘာသာတရားကို မ်ားစြာ ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းေသာ တမီလ္ကုလားကေလးတေယာက္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေနဝင္း အစိုးရလက္ထက္ သာမဟုတ္ဘဲ၊ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ ယခင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၏ လက္ထက္၌ ျဖစ္ဘိမူ ၾကပ္ျပားအား အထူးေလွ်ာ့ရက္မ်ားေပး၍ ရန္ကုန္ေထာင္တံခါးႀကီးကို ဖြင့္ကာတခါတည္း လႊတ္ေပးလိုက္ လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကပ္ျပားသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ကို ေခါင္းျပန္၊ အၿမီးျပန္ ရြတ္ဆိုျခင္း ျပဳတတ္႐ံုမွ်သာ မဟုတ္ေသး၊ ထိုတရားေတာ္အတိုင္း လက္ေတြ႔က်င့္သံုးျခင္း ျပဳလ်က္ရွိေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တို႔ဗမာ တမီလ္ကုလားကေလး တေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပင္။
အိပ္ေဆာင္တံခါးမ်ားမဖြင့္မီ ၾကပ္ျပားသည္ ေလာကနီတိဆရာ၏ ၾသဝါဒအတိုင္း အိပ္ရာမွ ေစာေစာစီးစီးထေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ေသာက္ေတာ္ေရမ်ားကို သန္႔ရွင္းလဲလွယ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ကိစၥၿပီးစီးလွ်င္ ၿပီးစီးခ်င္း "ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ....ေၾသာ္ကသာ....." ႏွင့္ ဘုရားဝတ္ျပဳေတာ့သည္။ ယင္းသို႔ ၾကပ္ျပားဘုရား ရွိခိုးလွ်င္ အိပ္ရာမွႏုိးေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တသိုက္သည္ မည္သူမွ် အိပ္ရာမွ မထၾကေသးဘဲ ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနတတ္ၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးစီး၍ အမွ်အတန္းပါ ေဝၿပီးေနာက္ ၾကပ္ျပားသည္ လူထုလုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ျခင္း ျပဳေတာ့သည္။ အိပ္ေဆာင္ ကို တံျမက္စည္းလွည္းက်င္းသည္။ အမ်ားေသာက္ဖို႔ ေရခပ္ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရေႏြးမ်ားတည္ေပးသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမွန္ သမွ်ကို ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ မပ်င္းမရိ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုမ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားေသာ တမီလ္ကုလားမဲကေလးကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးက သနားခ်စ္ခင္ၾကျခင္း လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရပ္ေဝးအက်ဥ္းသားတဦးအိမ္မွ ေထာင္ဝင္စာမလာႏိုင္၍ ေဆးလိပ္ျပတ္ ေနလွ်င္ သူ႔အား ထိုမွ သည္မွ ဝုိင္းဝန္းစြန္႔ႀကဲေပးကမ္းၾကေသာ ေဆးလိပ္ကေလးမ်ားထဲမွ မွ်တ၍ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းျခင္း ျပဳတတ္သည္။ ဘဝတူအက်ဥ္းသားတဦးဦး အိပ္ရာမွ မထႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္လာေသာအခါမ်ားတြင္ ၾကပ္ျပားသည္ ထိုလူမမာ၏ ဆီးအိုးကို သူကိုယ္တိုင္ မရြံမရွာ သြား၍ သြန္ကာ ေဆးေၾကာေပးျခင္းလည္း ျပဳတတ္သည္။ ထိုလူနာ၏ အဝတ္အစားမ်ားကိုလည္း ဖြပ္ေလွ်ာ္ေပးတတ္သည္။ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားတေယာက္ေယာက္က အားမနာ၍ ခုိင္းသည္ဆိုလွ်င္ ခိုင္းသမွ်ကို မၿငိဳမျငင္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားသည္ ၾကပ္ျပား၌ အျပည့္အဝရွိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရည္အခ်င္းကို ၾကပ္ျပားသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ စုေဆာင္းရရွိထားခဲ့သည္ကို မည္သို႔မွ မေတြးတတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အံ့ၾသ႐ံုမွ်သာ အံ့ၾသႏိုင္ေတာ့သည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလးထုိင္ေနသည္၊ သို႔မဟုတ္ လွဲေနသည္ဟူ၍ မရွိေခ်။ သူသည္ အၿမဲလိုလို လႈပ္ရွားသြားလာေနသည္။ ထိုသို႔ လႈပ္ရွား သြားလာေနသမွ်သည္လည္း ဘဝတူအက်ဥ္းသား တဦးဦး၏ ကိစၥတခုခုကို ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ကိုင္သြားလာ ေနရသည့္အတြက္ ၾကပ္ျပားသည္ ေမာပန္းေညာင္းညာျခင္း ရွိပံုလည္းမရေခ်။ လူအမ်ား၏အတြက္ မပင္မပန္း လုပ္ကိုင္ျခင္း ျပဳႏုိင္ေသာ ခြန္အားကို ထိုကုလားမဲကေလးသည္ အဘယ္သို႔ ရရွိထားသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔အားလံုးသည္ ၾကပ္ျပားကို အံ့ၾသ႐ံုမွ်သာ အံ့ၾသႏိုင္ၾကသည္။
အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ က်ေရာက္ေနေသာ လူသားတဦးတေယာက္သည္ မိမိ အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာေရးမ်ားရရွိေအာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ခြင့္ မ်ားရွိေလသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုရာ၌ မိမိတို႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာ တရားဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူထုလုပ္ငန္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၾကပ္ျပားသည္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဘာသာတရား ဆုိင္ရာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူထုလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားမ်ားကို လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳသည့္အျပင္ ၎၏ ဘာသာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ျခင္း ျပဳသည္မ်ားကို အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႔ရွိရသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ထံမွ လစဥ္ထုတ္ေဝေနေသာ ႐ႈမဝ၊ ေသြးေသာက္ႏွင့္ ျမဝတီအစရွိေသာ မဂၢဇင္းမ်ားကို မၾကာခဏ ငွားရမ္းဖတ္႐ႈျခင္း ျပဳ႐ံုမွ်မက သူမဖတ္ႏုိင္ ရွာေသာ ေနးရွင္းသတင္းစာကို မခ်င့္မရဲ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈရင္း သူ႔အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အား ေတာင္းဆိုျခင္းျပဳေလသည္။ အဂၤလိပ္စာကို တတ္ခ်င္ရွာေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အားေပးႏုိင္ေသာ အခ်ိန္ႏွင့္အားရဟန္မရွိသျဖင့္ အလြန္တရာ သေဘာ ေကာင္းေသာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္အုန္းတင္ကိုလည္း ၎အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးဖို႔အတြက္ မၾကာခဏသြား၍ အပူကပ္ေလ့ရွိသည္။ ယင္းသို႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကား၍ ႏွစ္လခန္႔မွ်ၾကာလွ်င္ပင္ အဂၤလိပ္စာသည္ ျမန္မာစာေလာက္ မခက္ခဲသည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ (၂) ႏွစ္ေလာက္သာ ေသေသခ်ာခ်ာသင္ၾကားျခင္းျပဳရလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း တတ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္းကို ထိုကုလားမဲကေလးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း ျပဳေလသည္။ အဂၤလိပ္စာေပကို ေက်ာင္းမ်ား၌ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္မွ် သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ တုိင္ ေအာင္ ဘာမွ်မတတ္ၾကေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္က တအံ့တၾသႏွင့္ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းၾကည့္ၾကေသာအခါ ျမန္မာစာ၌ ဗ်ည္း (၃၃) လံုးမွ် ရွိေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာ၌ (၂၆) လံုးမွ်သာရွိသည့္အေၾကာင္းကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျပန္လည္ရွင္းလင္း ေျပာဆိုေလသည္။ ၎အျပင္ သရမ်ားတြင္လည္း ျမန္မာက အဂၤလိပ္ထက္ (၉) လံုးမွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသး သည့္အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ရွင္းလင္းေနျပန္သည္။
ပုလိပ္႐ံုးႀကီးေဘးမွေန၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရအား တပ္ရင္းခ်င္းတဦးစီ ယွဥ္ၿပိဳင္ တုိက္ခိုက္ျခင္း ျပဳရန္ ခ်ိန္းဆိုဗိုလ္ေတာင္းခဲ့ၾကေသာ ပမညတ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ျမေသြး၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ စစ္ေသနာပတိေဟာင္း ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္တို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ ဗဟိုေထာင္ ေဆး႐ံုတုိက္ဘက္တြင္အတူ စုေဝးေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ရက္လမ်ားအတြင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးစလံုးသည္ မိမိတို႔၏ က်န္းမာေရးအတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ေသြးတိုးေရာဂါရွိေသာ ဗိုလ္ျမေသြးက လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ျပဳ၍ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္က အေလးမသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးသူ အေညာင္းသမားျဖစ္သျဖင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဘားတြင္ အေညာင္းေျဖျခင္းျပဳသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္၏ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အတန္ၾကာမွ် အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈၿပီး ေနာက္ ၾကပ္ျပားသည္ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္၏ လမ္းစဥ္ကုိလုိက္ကာ အေလးမ ေလ့က်င့္ခန္းကို ျပဳလုပ္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အေလးမေသာ ေလ့က်င့္ခန္းသည္ အလြန္တရာျပင္းထန္ ေသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္၍ အစားအေသာက္ႏွင့္ အအိပ္အေနကို မ်ားစြာ ဂ႐ုစိုက္ ရသည့္အေၾကာင္းကို သတိေပး ေျပာဆိုျခင္းျပဳေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္ႏွင့္တကြ အျခားအေလးမသမားမ်ား၏ အထစ္ထစ္ အရစ္ရစ္ျဖစ္ေနေသာ ႂကြက္သားႀကီးမ်ားကို အားက် ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္ခ်င္ရွာေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ သတိေပးျခင္းကို နားမဝင္ဘဲ သံုးေလးလခန္႔မွ် ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္တို႔လူသိုက္ႏွင့္ အေလးမ ေလ့က်င့္ခန္းယူေလသည္။ ထိုသုိ႔ ပင္ပန္းေသာ အေလးမေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ရင္း အျခားအျခားေသာ ဗလေမာင္ မ်ားကဲ့သို႔ လက္ေမာင္း၊ ပခံုးႏွင့္ ရင္အုပ္ ႂကြက္သားမ်ားထြက္မလာဘဲ တေန႔တျခား ဗိုက္ကေလးသာ ပူ၍ ပူ၍ ထြက္လာေသာအခါ သူသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင့္ တခါတည္း ရပ္ဆုိင္းလိုက္ေလသည္။ "ၾကပ္ျပားတို႔ အေလးမလိုက္တာ ဗိုလ္သား ေတြပဲ ထြက္လာပါကလားေဟ့့" ဟု ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္က ခ်စ္စႏုိး၍ က်ီစယ္လိုက္ေသာ အခါတိုင္း တမီလ္ကုလားမဲကေလးသည္ ရွက္ၿပံဳးကေလးၿပံဳးေနတတ္ေလသည္။
ဤသို႔ စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္၍ လူအမ်ား၏ ကိစၥကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳတတ္ေသာ ၾကပ္ျပားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ ေထာင္အုတ္႐ုိးမ်ားအတြင္း ၌ ရက္ လ ကာလအတန္ၾကာမွ် ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ျခင္း ျပဳလာရေသာအခါ ထိုဗုဒၶဘာသာဝင္ တမီလ္ကုလားမဲကေလး၏ ေနာက္ေၾကာင္းဘဝႏွင့္ ကံဆိုးခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။ သူ၏အေၾကာင္းကို သူ႔အား တျဖည္းျဖည္း ေမးျမန္း ၾကည့္မိသည္။
(၃)
ၾကပ္ျပားအား ၎၏မိဘမ်ားသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ) သာသာ ခန္႔က ဖ်ာပံုနယ္ဘက္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္.... ၎လူလားေကာင္းစြာ မေျမာက္မီ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေသဆံုးသြားၾကေလသည္။ ၎မိဘမ်ား ေသဆံုး ၾကစဥ္က ၾကပ္ျပားသည္ (၁၅) ႏွစ္သားခန္႔မွ်သာ ရွိေသးလ်က္...... မီွခိုအား ထားစရာ ေဆြမ်ဳိး ညာတိကာမ်ားလည္း မရွိေခ်။ ယင္းသို႔ျဖင့္........ မိမိအားကို မိမိမႏုိင္ေသးေသာ အရြယ္မွစ၍ ၎အေပၚ၌ ရန္စြယ္ႏွင့္ ေငါေငါရွိလွေသာ ကမၻာေျမျပင္ေပၚတြင္ ေတာအ႐ုိင္း တိရစၦာန္ကေလးတေကာင္ႏွင့္ ဘာမွ် မျခားေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ႐ုန္းကန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရဟန္ရွိသည္။
သူ႔အေဖေသဆံုးစဥ္က သူသည္ စိတ္ထိခိုက္မႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ား မရွိလွေသာ္လည္း သူ၏ ေနာက္ဆံုး မီွခိုအားထားရာျဖစ္ေသာ မိခင္ေသဆံုးသြားေသာ ညကမူ သူသည္ မ်ားစြာထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႔ံခဲ့ရသည့္အေၾကာင္းကို ၾကပ္ျပားသည္ အသံတုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ ထိုညက ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်ေရာက္ကာ မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္ခတ္ထစ္ခ်ဳန္း လ်က္ရွိစဥ္ သူသည္ မိခင္၏အေလာင္းကို တင္းကုတ္အတြင္း၌ သည္အတိုင္း ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ ေျပးမိေျပးရာသို႔ စြတ္ရြတ္၍ ထြက္ေျပးျခင္း ျပဳခဲ့မိသည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ားကိုလည္း မ်က္ရည္ေလးဝဲကာဝဲကာႏွင့္........ ေျပာျပေလသည္။
"မင္းမိဘေတြ ေသသြားၾကတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းဘယ္သူနဲ႔ေနသလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးျမန္းလိုက္ေသာအခါ သူသည္ ႐ုတ္တရက္ အေျဖမေပးေသးဘဲ အတန္ၾကာ မွ် ငိုင္၍ေနသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ သူ၏ အားကိုးရာ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရြာကြၽန္ကေလးအျဖစ္ႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း ျပဳခဲ့ရဟန္ရွိသည္။ သူသည္ အိမ္တကာ၌ ေနထုိင္ စားေသာက္ျခင္း ျပဳရလ်က္ သူ၏ ေနထိုင္စားေသာက္ခအတြက္ ႏြားေက်ာင္း၊ ျမက္ရိတ္၊ ထင္းခုတ္ႏွင့္ ေကာက္ရိတ္ရေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ငါးဖမ္းေသာအလုပ္၊ ထင္းခုတ္ေသာအလုပ္ႏွင့္ ဆားခ်က္ေသာ အလုပ္မ်ား ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး ႏွံ႔စပ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူသည့္ အေနႏွင့္ အေသးစိတ္ေျပာျပျခင္း ျပဳသည္။
(၁၅) ႏွစ္သားအရြယ္ခန္႔မွစ၍ သူႏွင့္မ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားေသာ လူမ်ား အၾကားတြင္ သူ႔ဝမ္းကို သူေက်ာင္း၍ သူ႔ကိုယ္ကို ေမြးျမဴခဲ့ရေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး၊ က်ိဳက္လတ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ေညာင္တံုးႏွင့္ လပြတၱာစေသာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ အရပ္ေဒသတဝိုက္တြင္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအရပ္ကို လွည့္လည္ရွာေဖြရင္း ငါးႏွစ္သာသာခန္႔မွ် အခ်ိန္ကုန္လြန္ ခဲ့သည္။ ထိုငါးႏွစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း သူသည္ ၾကပ္တည္းပင္ပန္းျခင္းရွိေသာ တုိက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာတို႔ကို တုိက္ခိုက္၍ သူ၏ အသက္ကေလးတေခ်ာင္းကို လူ႔ေလာက ႀကီးအတြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္၍ မသြားရေအာင္ ေမြးျမဴျခင္းျပဳခဲ့ေလသည္။ သူ၏ ဝမ္းတထြာ အတြက္ လုပ္ကိုင္ျခင္းျပဳခဲ့ရေသာ လယ္အလုပ္၊ အင္းအလုပ္ႏွင့္ ဆားခ်က္ေသာ အလုပ္ အကိုင္မ်ားကို ၾကပ္ျပားသည္ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးဟန္ရွိသျဖင့္ ထိုအလုပ္ အကိုင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ နားေထာင္ေနသူတဦး အ့ံၾသစိတ္ဝင္စားေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းျပဳ ႏုိင္ေလသည္။
ယင္းသို႔ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသတဝိုက္တြင္ သူ၏ သမုဒၵရာဝမ္းတထြာအတြက္ အထူးထူး ေသာ တိုက္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲ၍ သူ၏ အသက္တေခ်ာင္းကို ရဲရင့္ေသာ လူသားပီပီ ေမြးျမဴျခင္း ျပဳခဲ့ေသာ ၾကပ္ျပားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ဆံုး၌ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ လာခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာသိရွိလိုေသးသျဖင့္ "ဒါထက္ မင္းခုလို ဖ်ာပံုတို႔၊ ဘိုကေလးတို႔ ဘက္မွာေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာရတာလဲဆိုတာ ေကာ ေျပာျပစမ္းပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္ကို မီးျခစ္ႏွင့္ အတူ လွမ္း၍ေပးရင္း တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။
"ဒီအေၾကာင္းကို ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့ အကိုရာ" ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ညည္းညည္း ညဴညဴ ေျပာဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးၫွိကာ သေဘၤာေခါင္းတုိင္မွ မီးခိုးထုတ္ေနသည္ႏွင့္မျခား မီးခိုးတလူလူထြက္လာေအာင္ ဖြာေလသည္။ သူ၏ စကားသည္ မဆံုးေသးသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ဆက္လက္ေျပာဆိုဦးမည့္စကားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ နားရြက္မွ်ပင္ မခတ္ဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းနားေထာင္ေနမိသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဖြာၿပီးကာမွ "ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္မလာခ်င္ဘူး အကို၊ တကယ္ပါ ဘုရားစူး၊ ဒါေပမယ့္ မလာရင္မျဖစ္လို႔ လိုက္လာခဲ့ရတာပါ" ဟု ဆက္လက္ ေျပာဆိုလိုက္ျပန္သည့္အတြက္ ဖ်ာပံု၊ ဘုိကေလး အစရွိေသာ ေတာအရပ္ေဒသမ်ားထက္ အစစအရာရာတြင္ သာလြန္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ မလာလိုဘဲ လိုက္လာခဲ့ရ သည္ဆိုေသာ ထိုကုလားမဲကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "မင္းဟာက မလာခ်င္ဘဲနဲ႔မ်ားေတာင္ ေထာင္က်ခံရေအာင္ တမင္သက္သက္လာခဲ့တာမ်ား အံ့ပါရဲ႔ကြာ" ဟု ၎၏ဝမ္းတြင္းမွ အံထြက္လာေအာင္ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ကေလး ထိုးဆြေပး လိုက္သည္။
"ေတာမွာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိေတာ့ဘူးအကို၊ ခဏခဏစစ္တုိက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိဘူး၊ စစ္ခဏခဏ တုိက္ေနတယ္ေနာ္....... က်ေနာ္တို႔ ဆင္းရဲသား ဘာလုပ္စားမလဲ အကို"
ထိုသို႔ ေျပာဆိုလိုက္သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တမီလ္ကုလားကေလးအား အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားထက္ အထင္ႀကီးသြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘဝအေတြ႔ အႀကံဳမွ မွန္ကန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ဝမ္းထဲ တြင္ရွိေသာစကားမ်ား အကုန္လံုးထြက္က်လာေအာင္ "ေဟ့ ေတာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိရေအာင္ ဘာ ေတြျဖစ္ေနလို႔လဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က အတည္ေပါက္ႏွင့္ ျပန္၍ေမးလိုက္သည္။
"အာေရ ဘာဘာ" ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား မ်ားစြာ အထင္ေသး သြားသကဲ့သို႔ ညည္းညဴလုိက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဣေျႏၵမပ်က္ဘဲ "မင္း ဘာဘာကို ေဘးခ်ိတ္ထားပီး ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ေျပာျပစမ္းပါဦးကြ" ဟု ခပ္တည္ တည္ႏွင့္ ေဟာက္လုိက္ရသည္။
"အကိုတို႔ရန္ကုန္မွာေနတယ္ေနာ္၊ ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ ေကာင္းေကာင္းမသိ ဘူး"
"ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔တုန္းကြ၊ မင္းဟာက ေျပာပဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
"အာေရ ဘာဘာ၊ ေတာမွာေနာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ အကို၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ အလံနီ၊ ေကာ္သူေလး အမ်ားႀကီးပဲ အကို၊ ဒါေတြကို အကိုတို႔ၿမိဳ႔မွာ မသိဘူးလား" ၾကပ္ျပားက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုေသာ ေဝါဟာရကို ထည္ထည္ဝါဝါ သံုးစြဲျခင္းျပဳလုိက္သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုရြာကြၽန္ ကုလားကေလးအား အထင္ႀကီး လုိက္ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "ေကာင္းေကာင္းမသိလုိ႔ ေျပာျပစမ္းပါဦးကြ" ဟု ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ပင္ အေျပာခုိင္းရျပန္ေလသည္။
"ဒီေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကလဲ သိပ္ခက္ပါတယ္အကို၊ သူတို႔အားလံုး အစုိးရကို တုိက္သလို အခ်င္းခ်င္းလဲ တုိက္ေနၾကတယ္။ တခါတေလ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက တိုက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီလို စစ္ခဏခဏ တုိက္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာသြားလုပ္စားရမလဲအကို၊ ေတာမွာအလုပ္လုပ္စားဖို႔ သိပ္ခက္တယ္၊ အရင္အဂၤလိပ္ ဆပ္ေတြတုန္းကလို မလြယ္ဘူးအကို"
"ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အခ်င္းခ်င္းလဲ တုိက္ၾကတာ တကယ္ပဲလားကြ၊ ၾကပ္ျပားရဲ႔"
"ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္ထြက္ေျပး မလာခင္ ကံေဘာက္ရြာမွာ တႏွစ္ေလာက္ လယ္လုပ္တယ္အကို၊ အဲဒီတႏွစ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ ကံေဘာက္ရြာကို ပထမ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ေနာက္ ေကာ္သူေလးအုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ေကာ္သူေလး ၿပီးေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္တပ္နီ လာတယ္၊ တပ္နီကို အလံနီက တုိက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ အလံနီၿပီးေတာ့ ဓားျပေတြလာတယ္၊ ဓားျပၿပီးေတာ့ အစိုးရျပန္လာတယ္။ အဲဒီလို တေယာက္တလွည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အစိုးရ တမ်ဳိးလာရင္ အခြန္ေတာ္ တခါေတာင္းတယ္၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းရဲသားေတြ ဘာလုပ္စားဦးမလဲအကို"
"ေဟ၊ ဒါေလာက္ေတာင္မွပဲလားကြ"
"ကြၽန္ေတာ္ လိမ္မေျပာဘူးအကို ဘုရားစူး"
"က်ိန္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းေျပာတာ ငါယံုပါတယ္"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္အကို၊ ေကာ္သူေလးက အစုိးရကို မေကာင္း ဘူးေျပာတယ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က ေကာ္သူေလး မေကာင္းဘူးေျပာတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကို အေခ်ာင္သမားေျပာတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ကို အလံနီက အလကားေကာင္ေတြ လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒျမက အလံနီကို ေသာင္းက်န္းသူလို႔ ေျပာတယ္၊ ဒျမကို အစုိးရက ကာကြယ္ေရးလို႔ေခၚတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိး ေျပာေနတာကို က်ေနာ္တို႔က ဘာယံုရမလဲအကို၊ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး"
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရႏွင့္တကြ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုသူ မ်ားအားလံုးကို ၎နားလည္သေလာက္ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေဝဖန္ျပစ္တင္လ်က္ ရွိေသာ ၾကပ္ျပားကဲ့သို႔ ကုလားမဲကေလးအား ကြၽန္ေတာ္သည္ မေလးစားဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ သေဘာထားကို တိတိက်က် သိရွိႏုိင္ရန္ အတြက္ "ဒီအထဲမွာ မင္း ဘယ္သူ႔ကို သေဘာအက်ဆံုးလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ႐ုတ္တရက္ေမးျမန္းလိုက္မိသည္။ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အေမးကို ဘာမွ်စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္မလိုသကဲ့သို႔ "အားလံုးကို ႀကိဳက္တယ္အကို၊ ေနာက္ၿပီး အားလံုးကို မႀကိဳက္ဘူး" ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ေျပာဆိုလုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူ၏စကားကို အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားၿပီးမွ "မင္းဟာက အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူးကြာ" ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ရေလသည္။
"ရွင္းပါတယ္အကို၊ အားလံုးကို ႀကိဳက္တာက သူတို႔အားလံုး လူထုအတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ေျပာလို႔ ႀကိဳက္တာပဲ။ အားလံုးကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာက သူတို႔ပါးစပ္က ေျပာသလို ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္လို႔ေပါ့ အကို"
ကြၽန္ေတာ္သည္ တမီလ္ကုလားမဲကေလးကို လက္ေျမႇာက္လုိက္ရသည္။ ၎၏ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသတဝိုက္ စြန္႔စားခန္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း မျပဳဝံ့ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္စြန္႔စားခန္း ကို ဆက္လက္ေမးျမန္းၾကည့္ရသည္။
မိုးလိုက္လို႔႐ြာ ပထမပိုင္းၿပီး။
လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမွ် ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ တုိင္းျပည္ႀကီးတြင္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးႏွင့္ တရားဥပေဒစိုးမုိးေရးကို ျပန္လည္ထူေထာင္၍ တရားမွ်တသန္႔ရွင္းေသာ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို က်င္းပေပးရန္အတြက္ (၁၈) လမွ် ေလာက္သာ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အစိုးရ၏လက္ထက္အတြင္း 'တရားဥပေဒ၏ ေရ႔ွေမွာက္တြင္ ညီမွ်ျခင္း ရွိေစရမည္' ဟူ၍ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒႀကီးက အတိအလင္း ရည္ၫႊန္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ကံေကာင္းသူမ်ားႏွင့္ ကံဆိုးသူမ်ားဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိခဲ့ၾကေလသည္။ အဆိုးႏွင့္အေကာင္း ဒြန္တြဲေနေသာ သဘာဝႀကီးအတြင္း၌ ယင္းကဲ့သို႔ ကံဆိုးသူႏွင့္ ကံေကာင္းသူဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိေနျခင္းမွာ သဘာဝႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ တရားဓမၼကား မဟုတ္ေခ်။ ကံဆိုး၍ လူေပါင္းမွားသြားေသာ အဇာတသတ္ကဲ့သို႔ ပါရမီ ရင့္သန္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးကုိပင္ သံသရာမွေရြးႏႈတ္၍ ၎ႏွင့္အတူ နိဗၺာန္သို႔ တပါတည္းေခၚေဆာင္ သြားလိုေသာ ဗုဒၶသည္ မည္သို႔မွ်မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ လက္လႊတ္ထားခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ေဒသနာႏွင့္ က်မ္းဂန္မ်ား၌ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားေလသည္။
ယင္းသို႔ ကံေကာင္းသူမ်ားႏွင့္ကံဆိုးသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ဘက္မလိုက္ေသာ စာေရးဆရာတဦးအေနႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျပဳရန္ တာဝန္ရွိေသာ္လည္း ကံေကာင္းသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ျပႏုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုအခြင့္အေရးကို မရရွိခဲ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးရွာၾကသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကိုကား ထုိက္သင့္သေလာက္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အခြင့္အေရးမ်ား ေကာင္းစြာရရွိခဲ့ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရ၏ လက္ထက္ အတြင္း ရန္ကုန္ဗဟိုရွိ စံျပေထာင္ႀကီးသို႔ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒုတိယအႀကိမ္ ဝင္ေရာက္ေနထုိင္ ျခင္း ျပဳခဲ့ရျပန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္၏ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးႏွင့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကိုလည္းေကာင္း၊ သန္႔ရွင္း၍ တရားမွ်တေသာ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးက်င္းပေရးကိုလည္းေကာင္း၊ တနည္း မဟုတ္လွ်င္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးျခင္း ျပဳလိမ့္မည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္းကို ခံရသျဖင့္ ရန္ကုန္ဗဟိုေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံေနခဲ့ရသူမ်ားထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ စီးပြားေရးသမားမ်ား၊ အစိုးရအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ား၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ခါးပိုက္ႏႈိက္မွအစ မိန္းမထိန္း မ်ားပါမက်န္ လူတန္းစားေပါင္းစံုပါဝင္လ်က္ရွိေလသည္။
တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ျမန္မာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္းႏွင့္ မေလး စေသာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလည္း ပါဝင္လ်က္ရွိေလသည္။ ဖဆပလ အစိုးရမကြဲမီ ပထမအႀကိမ္ ရန္ကုန္ေထာင္၌ ေနထုိင္ခဲ့ရစဥ္ကထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရ လက္ထက္တြင္ လူေပါင္း လည္းစံု၍ မ်ားလည္း မ်ားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားထဲတြင္ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ အလုပ္သမားပါတီ၊ ပမညတ၊ သန္႔ရွင္းဖဆပလႏွင့္ အလံနီလူငယ့္တပ္ဦးတို႔မွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္လ်က္ တည္ၿမဲဖဆပလ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ခန္႔မွ်သာ ခဏမွ်ေတြ႔ရ ၿပီးေနာက္ အာမခံရရွိသြားသျဖင့္ ကံဆိုးသူမ်ား စာရင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။
စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းသမားမ်ားထဲတြင္ မာရဝါရီကုလားသူေ႒းမ်ားက အစ ကြမ္းယာသည္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္မ်ားကအထိ ပါဝင္သည္။ အစိုးရ အမႈထမ္း အရာထမ္း မ်ားထဲတြင္လည္း ဌာနေပါင္းစံုႏွင့္ ဘုတ္အဖြဲ႔ေပါင္းစံုမွ ေတာ္ေတာ္ကေလး စံုေလသည္။ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာမ်ားထဲတြင္ ရန္ကုန္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွ ဦးယုေမာင္၊ ျမန္မာ့အလင္း သာဂဒိုး၊ ၾကယ္နီမွ ကိုတင္ဦးႏွင့္ကိုစံ၊ ဗိုလ္တေထာင္မွ ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္ ေၾကးမံုမွ ကိုၾကည္ျမင့္တို႔သည္ ကံဆိုးၾကေလသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာ ကိုမ်ဳိးေအာင္တေယာက္ လည္း ေခတၱဝင္လာေသးသည္။ ယင္းသို႔ ကံဆိုးသူ လူတန္းစားမ်ားထဲတြင္ မည္သို႔မွ် အတန္းအစား သတ္မွတ္၍ မျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးလည္း ပါဝင္လာၾကေသးသည္။ ၎တို႔မွာ 'လူေသလူျဖစ္' က်မ္းစာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၾကေသာ ေတာင္တြင္း ဆရာေတာ္ အရွင္ဥကၠ႒ႏွင့္ ပန္းတေနာ္ဆရာေတာ္ အရွင္ဝါသဝတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္မရွိ၍ ဖမ္းဆီးထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသား တ႐ုတ္ကုလားမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုလားအို၊ ကုလားနာႏွင့္ တ႐ုတ္က်ဳိး၊ တ႐ုတ္ပဲ့မ်ားသာလွ်င္ မ်ားျပားေလ သည္။
ယင္းသို႔ ကံဆိုးလ်က္ရွိၾကေသာ လူတန္းစားေပါင္းစံုႏွင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုတို႔ကို ေတြ႔ဆံု သိကြၽမ္း၍ ၎တို႔ႏွင့္ ဘဝတူအျဖစ္ျဖင့္ ရင္းရင္းႏီွးႏီွး ေပါင္းသင္းေန ထုိင္ခဲ့ရသျဖင့္ ၎တို႔၏ အေၾကာင္းကို အထုိက္အေလ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားႏုိင္ခြင့္ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ရရွိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ဘဝတူကံဆိုးသူေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ သာသာခန္႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည့္အနက္၊ အမ်ားတကာထက္ ထူးထူးျခားျခားကံဆုိးလွသူ 'ၾကပ္ျပား' အမည္ရွိ တမီလ္ ကုလားမဲကေလးတေယာက္၏ အေၾကာင္းႏွင့္ အျဖစ္သနစ္ကို ေရွးဦးစြာ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျပဳလိုသည္။
(၂)
ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ခ်စ္စႏိုး၍ သူ႔အား 'ၾကပ္ျပား' ဟု ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ အေခၚရ လြယ္ကူေစရန္အတြက္လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ နာမည္အရင္းႏွင့္ အမွန္မွာ 'ကယပ္မီးယား' ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
ကယပ္မီးယားေခၚ ၾကပ္ျပားသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာ္တုိင္းသား တမီလ္အမ်ဳိးသား ကုလားမဲကေလး တေယာက္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ သူ၏မိဘႏွစ္ပါးတို႔သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ) သာသာခန္႔က လယ္အလုပ္ကို ေဝးေဝးလံလံ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရင္း သူ႔အား ဖ်ာပံုနယ္ဘက္တြင္ ေမြးထုတ္လုိက္ၾကသည္။ တမီလ္ ကုလားမဲကေလးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကပ္ျပားသည္ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တို႔ဗမာ ကုလားျဖစ္ေလသည္။
လယ္လုပ္ကုိင္ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာေက်းရြာမ်ားတြင္ ေနထုိင္ႀကီးျပင္း၍ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ဖူးဟန္ရွိသျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ ျမန္မာစကားကို ေရေရလည္လည္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္႐ံုမွ်သာမက ဘုရားရွိခိုးအမ်ဳိးမ်ိဳးကို လည္း အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ရြတ္ဆိုတတ္ေလသည္။ ပ်င္းပ်င္းရွိေသာအခါလည္း ကြၽန္ေတာ္ သည္ ၾကပ္ျပားကို လက္ဖက္ရည္ တခြက္ေဖ်ာ္၍တိုက္ကာ ဘုရားရွိခိုးခုိင္းေလ့ရွိသည္။ တမီလ္သံဝဲဝဲႏွင့္ သူ၏ ဘုရားရွိခိုးသံကို ေဘးမွနားေထာင္ေနသည္မွာ ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလသည္။ "ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ" စေသာ အစခ်ီေသာ အသံကေလးကအစ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ကရုဏာသက္စရာ ေကာင္းေလ သည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘုရားရွိခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရြတ္ဆိုတတ္႐ံုမွ်သာမဟုတ္၊ ဘာသာတရားကို မ်ားစြာ ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းေသာ တမီလ္ကုလားကေလးတေယာက္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေနဝင္း အစိုးရလက္ထက္ သာမဟုတ္ဘဲ၊ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ ယခင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၏ လက္ထက္၌ ျဖစ္ဘိမူ ၾကပ္ျပားအား အထူးေလွ်ာ့ရက္မ်ားေပး၍ ရန္ကုန္ေထာင္တံခါးႀကီးကို ဖြင့္ကာတခါတည္း လႊတ္ေပးလိုက္ လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကပ္ျပားသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ကို ေခါင္းျပန္၊ အၿမီးျပန္ ရြတ္ဆိုျခင္း ျပဳတတ္႐ံုမွ်သာ မဟုတ္ေသး၊ ထိုတရားေတာ္အတိုင္း လက္ေတြ႔က်င့္သံုးျခင္း ျပဳလ်က္ရွိေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တို႔ဗမာ တမီလ္ကုလားကေလး တေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပင္။
အိပ္ေဆာင္တံခါးမ်ားမဖြင့္မီ ၾကပ္ျပားသည္ ေလာကနီတိဆရာ၏ ၾသဝါဒအတိုင္း အိပ္ရာမွ ေစာေစာစီးစီးထေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ေသာက္ေတာ္ေရမ်ားကို သန္႔ရွင္းလဲလွယ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ကိစၥၿပီးစီးလွ်င္ ၿပီးစီးခ်င္း "ေၾသာ္ကသာ.... ေၾသာ္ကသာ....ေၾသာ္ကသာ....." ႏွင့္ ဘုရားဝတ္ျပဳေတာ့သည္။ ယင္းသို႔ ၾကပ္ျပားဘုရား ရွိခိုးလွ်င္ အိပ္ရာမွႏုိးေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တသိုက္သည္ မည္သူမွ် အိပ္ရာမွ မထၾကေသးဘဲ ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနတတ္ၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးစီး၍ အမွ်အတန္းပါ ေဝၿပီးေနာက္ ၾကပ္ျပားသည္ လူထုလုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ျခင္း ျပဳေတာ့သည္။ အိပ္ေဆာင္ ကို တံျမက္စည္းလွည္းက်င္းသည္။ အမ်ားေသာက္ဖို႔ ေရခပ္ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရေႏြးမ်ားတည္ေပးသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမွန္ သမွ်ကို ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ မပ်င္းမရိ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုမ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားေသာ တမီလ္ကုလားမဲကေလးကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးက သနားခ်စ္ခင္ၾကျခင္း လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရပ္ေဝးအက်ဥ္းသားတဦးအိမ္မွ ေထာင္ဝင္စာမလာႏိုင္၍ ေဆးလိပ္ျပတ္ ေနလွ်င္ သူ႔အား ထိုမွ သည္မွ ဝုိင္းဝန္းစြန္႔ႀကဲေပးကမ္းၾကေသာ ေဆးလိပ္ကေလးမ်ားထဲမွ မွ်တ၍ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းျခင္း ျပဳတတ္သည္။ ဘဝတူအက်ဥ္းသားတဦးဦး အိပ္ရာမွ မထႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္လာေသာအခါမ်ားတြင္ ၾကပ္ျပားသည္ ထိုလူမမာ၏ ဆီးအိုးကို သူကိုယ္တိုင္ မရြံမရွာ သြား၍ သြန္ကာ ေဆးေၾကာေပးျခင္းလည္း ျပဳတတ္သည္။ ထိုလူနာ၏ အဝတ္အစားမ်ားကိုလည္း ဖြပ္ေလွ်ာ္ေပးတတ္သည္။ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားတေယာက္ေယာက္က အားမနာ၍ ခုိင္းသည္ဆိုလွ်င္ ခိုင္းသမွ်ကို မၿငိဳမျငင္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားသည္ ၾကပ္ျပား၌ အျပည့္အဝရွိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရည္အခ်င္းကို ၾကပ္ျပားသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ စုေဆာင္းရရွိထားခဲ့သည္ကို မည္သို႔မွ မေတြးတတ္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အံ့ၾသ႐ံုမွ်သာ အံ့ၾသႏိုင္ေတာ့သည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလးထုိင္ေနသည္၊ သို႔မဟုတ္ လွဲေနသည္ဟူ၍ မရွိေခ်။ သူသည္ အၿမဲလိုလို လႈပ္ရွားသြားလာေနသည္။ ထိုသို႔ လႈပ္ရွား သြားလာေနသမွ်သည္လည္း ဘဝတူအက်ဥ္းသား တဦးဦး၏ ကိစၥတခုခုကို ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ကိုင္သြားလာ ေနရသည့္အတြက္ ၾကပ္ျပားသည္ ေမာပန္းေညာင္းညာျခင္း ရွိပံုလည္းမရေခ်။ လူအမ်ား၏အတြက္ မပင္မပန္း လုပ္ကိုင္ျခင္း ျပဳႏုိင္ေသာ ခြန္အားကို ထိုကုလားမဲကေလးသည္ အဘယ္သို႔ ရရွိထားသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔အားလံုးသည္ ၾကပ္ျပားကို အံ့ၾသ႐ံုမွ်သာ အံ့ၾသႏိုင္ၾကသည္။
အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ က်ေရာက္ေနေသာ လူသားတဦးတေယာက္သည္ မိမိ အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာေရးမ်ားရရွိေအာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ခြင့္ မ်ားရွိေလသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုရာ၌ မိမိတို႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာ တရားဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူထုလုပ္ငန္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၾကပ္ျပားသည္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဘာသာတရား ဆုိင္ရာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူထုလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားမ်ားကို လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳသည့္အျပင္ ၎၏ ဘာသာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ျခင္း ျပဳသည္မ်ားကို အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႔ရွိရသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ထံမွ လစဥ္ထုတ္ေဝေနေသာ ႐ႈမဝ၊ ေသြးေသာက္ႏွင့္ ျမဝတီအစရွိေသာ မဂၢဇင္းမ်ားကို မၾကာခဏ ငွားရမ္းဖတ္႐ႈျခင္း ျပဳ႐ံုမွ်မက သူမဖတ္ႏုိင္ ရွာေသာ ေနးရွင္းသတင္းစာကို မခ်င့္မရဲ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈရင္း သူ႔အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အား ေတာင္းဆိုျခင္းျပဳေလသည္။ အဂၤလိပ္စာကို တတ္ခ်င္ရွာေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အားေပးႏုိင္ေသာ အခ်ိန္ႏွင့္အားရဟန္မရွိသျဖင့္ အလြန္တရာ သေဘာ ေကာင္းေသာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္အုန္းတင္ကိုလည္း ၎အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးဖို႔အတြက္ မၾကာခဏသြား၍ အပူကပ္ေလ့ရွိသည္။ ယင္းသို႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကား၍ ႏွစ္လခန္႔မွ်ၾကာလွ်င္ပင္ အဂၤလိပ္စာသည္ ျမန္မာစာေလာက္ မခက္ခဲသည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ (၂) ႏွစ္ေလာက္သာ ေသေသခ်ာခ်ာသင္ၾကားျခင္းျပဳရလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း တတ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္းကို ထိုကုလားမဲကေလးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း ျပဳေလသည္။ အဂၤလိပ္စာေပကို ေက်ာင္းမ်ား၌ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္မွ် သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ တုိင္ ေအာင္ ဘာမွ်မတတ္ၾကေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္က တအံ့တၾသႏွင့္ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းၾကည့္ၾကေသာအခါ ျမန္မာစာ၌ ဗ်ည္း (၃၃) လံုးမွ် ရွိေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာ၌ (၂၆) လံုးမွ်သာရွိသည့္အေၾကာင္းကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျပန္လည္ရွင္းလင္း ေျပာဆိုေလသည္။ ၎အျပင္ သရမ်ားတြင္လည္း ျမန္မာက အဂၤလိပ္ထက္ (၉) လံုးမွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသး သည့္အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ရွင္းလင္းေနျပန္သည္။
ပုလိပ္႐ံုးႀကီးေဘးမွေန၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရအား တပ္ရင္းခ်င္းတဦးစီ ယွဥ္ၿပိဳင္ တုိက္ခိုက္ျခင္း ျပဳရန္ ခ်ိန္းဆိုဗိုလ္ေတာင္းခဲ့ၾကေသာ ပမညတ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ျမေသြး၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ စစ္ေသနာပတိေဟာင္း ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္တို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ ဗဟိုေထာင္ ေဆး႐ံုတုိက္ဘက္တြင္အတူ စုေဝးေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ရက္လမ်ားအတြင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးစလံုးသည္ မိမိတို႔၏ က်န္းမာေရးအတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ေသြးတိုးေရာဂါရွိေသာ ဗိုလ္ျမေသြးက လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ျပဳ၍ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္က အေလးမသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးသူ အေညာင္းသမားျဖစ္သျဖင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဘားတြင္ အေညာင္းေျဖျခင္းျပဳသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္၏ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အတန္ၾကာမွ် အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈၿပီး ေနာက္ ၾကပ္ျပားသည္ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္၏ လမ္းစဥ္ကုိလုိက္ကာ အေလးမ ေလ့က်င့္ခန္းကို ျပဳလုပ္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အေလးမေသာ ေလ့က်င့္ခန္းသည္ အလြန္တရာျပင္းထန္ ေသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္၍ အစားအေသာက္ႏွင့္ အအိပ္အေနကို မ်ားစြာ ဂ႐ုစိုက္ ရသည့္အေၾကာင္းကို သတိေပး ေျပာဆိုျခင္းျပဳေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္ႏွင့္တကြ အျခားအေလးမသမားမ်ား၏ အထစ္ထစ္ အရစ္ရစ္ျဖစ္ေနေသာ ႂကြက္သားႀကီးမ်ားကို အားက် ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္ခ်င္ရွာေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ သတိေပးျခင္းကို နားမဝင္ဘဲ သံုးေလးလခန္႔မွ် ဗိုလ္ေအာင္ႏုိင္တို႔လူသိုက္ႏွင့္ အေလးမ ေလ့က်င့္ခန္းယူေလသည္။ ထိုသုိ႔ ပင္ပန္းေသာ အေလးမေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ရင္း အျခားအျခားေသာ ဗလေမာင္ မ်ားကဲ့သို႔ လက္ေမာင္း၊ ပခံုးႏွင့္ ရင္အုပ္ ႂကြက္သားမ်ားထြက္မလာဘဲ တေန႔တျခား ဗိုက္ကေလးသာ ပူ၍ ပူ၍ ထြက္လာေသာအခါ သူသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင့္ တခါတည္း ရပ္ဆုိင္းလိုက္ေလသည္။ "ၾကပ္ျပားတို႔ အေလးမလိုက္တာ ဗိုလ္သား ေတြပဲ ထြက္လာပါကလားေဟ့့" ဟု ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္က ခ်စ္စႏုိး၍ က်ီစယ္လိုက္ေသာ အခါတိုင္း တမီလ္ကုလားမဲကေလးသည္ ရွက္ၿပံဳးကေလးၿပံဳးေနတတ္ေလသည္။
ဤသို႔ စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္၍ လူအမ်ား၏ ကိစၥကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳတတ္ေသာ ၾကပ္ျပားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ ေထာင္အုတ္႐ုိးမ်ားအတြင္း ၌ ရက္ လ ကာလအတန္ၾကာမွ် ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ျခင္း ျပဳလာရေသာအခါ ထိုဗုဒၶဘာသာဝင္ တမီလ္ကုလားမဲကေလး၏ ေနာက္ေၾကာင္းဘဝႏွင့္ ကံဆိုးခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။ သူ၏အေၾကာင္းကို သူ႔အား တျဖည္းျဖည္း ေမးျမန္း ၾကည့္မိသည္။
(၃)
ၾကပ္ျပားအား ၎၏မိဘမ်ားသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ) သာသာ ခန္႔က ဖ်ာပံုနယ္ဘက္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္.... ၎လူလားေကာင္းစြာ မေျမာက္မီ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေသဆံုးသြားၾကေလသည္။ ၎မိဘမ်ား ေသဆံုး ၾကစဥ္က ၾကပ္ျပားသည္ (၁၅) ႏွစ္သားခန္႔မွ်သာ ရွိေသးလ်က္...... မီွခိုအား ထားစရာ ေဆြမ်ဳိး ညာတိကာမ်ားလည္း မရွိေခ်။ ယင္းသို႔ျဖင့္........ မိမိအားကို မိမိမႏုိင္ေသးေသာ အရြယ္မွစ၍ ၎အေပၚ၌ ရန္စြယ္ႏွင့္ ေငါေငါရွိလွေသာ ကမၻာေျမျပင္ေပၚတြင္ ေတာအ႐ုိင္း တိရစၦာန္ကေလးတေကာင္ႏွင့္ ဘာမွ် မျခားေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ႐ုန္းကန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရဟန္ရွိသည္။
သူ႔အေဖေသဆံုးစဥ္က သူသည္ စိတ္ထိခိုက္မႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ား မရွိလွေသာ္လည္း သူ၏ ေနာက္ဆံုး မီွခိုအားထားရာျဖစ္ေသာ မိခင္ေသဆံုးသြားေသာ ညကမူ သူသည္ မ်ားစြာထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႔ံခဲ့ရသည့္အေၾကာင္းကို ၾကပ္ျပားသည္ အသံတုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ ထိုညက ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်ေရာက္ကာ မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္ခတ္ထစ္ခ်ဳန္း လ်က္ရွိစဥ္ သူသည္ မိခင္၏အေလာင္းကို တင္းကုတ္အတြင္း၌ သည္အတိုင္း ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ ေျပးမိေျပးရာသို႔ စြတ္ရြတ္၍ ထြက္ေျပးျခင္း ျပဳခဲ့မိသည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ားကိုလည္း မ်က္ရည္ေလးဝဲကာဝဲကာႏွင့္........ ေျပာျပေလသည္။
"မင္းမိဘေတြ ေသသြားၾကတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းဘယ္သူနဲ႔ေနသလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးျမန္းလိုက္ေသာအခါ သူသည္ ႐ုတ္တရက္ အေျဖမေပးေသးဘဲ အတန္ၾကာ မွ် ငိုင္၍ေနသည္။
ၾကပ္ျပားသည္ သူ၏ အားကိုးရာ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရြာကြၽန္ကေလးအျဖစ္ႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း ျပဳခဲ့ရဟန္ရွိသည္။ သူသည္ အိမ္တကာ၌ ေနထုိင္ စားေသာက္ျခင္း ျပဳရလ်က္ သူ၏ ေနထိုင္စားေသာက္ခအတြက္ ႏြားေက်ာင္း၊ ျမက္ရိတ္၊ ထင္းခုတ္ႏွင့္ ေကာက္ရိတ္ရေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ငါးဖမ္းေသာအလုပ္၊ ထင္းခုတ္ေသာအလုပ္ႏွင့္ ဆားခ်က္ေသာ အလုပ္မ်ား ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး ႏွံ႔စပ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူသည့္ အေနႏွင့္ အေသးစိတ္ေျပာျပျခင္း ျပဳသည္။
(၁၅) ႏွစ္သားအရြယ္ခန္႔မွစ၍ သူႏွင့္မ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားေသာ လူမ်ား အၾကားတြင္ သူ႔ဝမ္းကို သူေက်ာင္း၍ သူ႔ကိုယ္ကို ေမြးျမဴခဲ့ရေသာ ၾကပ္ျပားသည္ ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး၊ က်ိဳက္လတ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ေညာင္တံုးႏွင့္ လပြတၱာစေသာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ အရပ္ေဒသတဝိုက္တြင္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအရပ္ကို လွည့္လည္ရွာေဖြရင္း ငါးႏွစ္သာသာခန္႔မွ် အခ်ိန္ကုန္လြန္ ခဲ့သည္။ ထိုငါးႏွစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း သူသည္ ၾကပ္တည္းပင္ပန္းျခင္းရွိေသာ တုိက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာတို႔ကို တုိက္ခိုက္၍ သူ၏ အသက္ကေလးတေခ်ာင္းကို လူ႔ေလာက ႀကီးအတြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္၍ မသြားရေအာင္ ေမြးျမဴျခင္းျပဳခဲ့ေလသည္။ သူ၏ ဝမ္းတထြာ အတြက္ လုပ္ကိုင္ျခင္းျပဳခဲ့ရေသာ လယ္အလုပ္၊ အင္းအလုပ္ႏွင့္ ဆားခ်က္ေသာ အလုပ္ အကိုင္မ်ားကို ၾကပ္ျပားသည္ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးဟန္ရွိသျဖင့္ ထိုအလုပ္ အကိုင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ နားေထာင္ေနသူတဦး အ့ံၾသစိတ္ဝင္စားေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းျပဳ ႏုိင္ေလသည္။
ယင္းသို႔ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသတဝိုက္တြင္ သူ၏ သမုဒၵရာဝမ္းတထြာအတြက္ အထူးထူး ေသာ တိုက္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲ၍ သူ၏ အသက္တေခ်ာင္းကို ရဲရင့္ေသာ လူသားပီပီ ေမြးျမဴျခင္း ျပဳခဲ့ေသာ ၾကပ္ျပားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ဆံုး၌ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ လာခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာသိရွိလိုေသးသျဖင့္ "ဒါထက္ မင္းခုလို ဖ်ာပံုတို႔၊ ဘိုကေလးတို႔ ဘက္မွာေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာရတာလဲဆိုတာ ေကာ ေျပာျပစမ္းပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္ကို မီးျခစ္ႏွင့္ အတူ လွမ္း၍ေပးရင္း တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။
"ဒီအေၾကာင္းကို ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့ အကိုရာ" ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ညည္းညည္း ညဴညဴ ေျပာဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးၫွိကာ သေဘၤာေခါင္းတုိင္မွ မီးခိုးထုတ္ေနသည္ႏွင့္မျခား မီးခိုးတလူလူထြက္လာေအာင္ ဖြာေလသည္။ သူ၏ စကားသည္ မဆံုးေသးသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ဆက္လက္ေျပာဆိုဦးမည့္စကားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ နားရြက္မွ်ပင္ မခတ္ဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းနားေထာင္ေနမိသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဖြာၿပီးကာမွ "ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္မလာခ်င္ဘူး အကို၊ တကယ္ပါ ဘုရားစူး၊ ဒါေပမယ့္ မလာရင္မျဖစ္လို႔ လိုက္လာခဲ့ရတာပါ" ဟု ဆက္လက္ ေျပာဆိုလိုက္ျပန္သည့္အတြက္ ဖ်ာပံု၊ ဘုိကေလး အစရွိေသာ ေတာအရပ္ေဒသမ်ားထက္ အစစအရာရာတြင္ သာလြန္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ မလာလိုဘဲ လိုက္လာခဲ့ရ သည္ဆိုေသာ ထိုကုလားမဲကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "မင္းဟာက မလာခ်င္ဘဲနဲ႔မ်ားေတာင္ ေထာင္က်ခံရေအာင္ တမင္သက္သက္လာခဲ့တာမ်ား အံ့ပါရဲ႔ကြာ" ဟု ၎၏ဝမ္းတြင္းမွ အံထြက္လာေအာင္ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ကေလး ထိုးဆြေပး လိုက္သည္။
"ေတာမွာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိေတာ့ဘူးအကို၊ ခဏခဏစစ္တုိက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိဘူး၊ စစ္ခဏခဏ တုိက္ေနတယ္ေနာ္....... က်ေနာ္တို႔ ဆင္းရဲသား ဘာလုပ္စားမလဲ အကို"
ထိုသို႔ ေျပာဆိုလိုက္သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တမီလ္ကုလားကေလးအား အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားထက္ အထင္ႀကီးသြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘဝအေတြ႔ အႀကံဳမွ မွန္ကန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ဝမ္းထဲ တြင္ရွိေသာစကားမ်ား အကုန္လံုးထြက္က်လာေအာင္ "ေဟ့ ေတာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိရေအာင္ ဘာ ေတြျဖစ္ေနလို႔လဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က အတည္ေပါက္ႏွင့္ ျပန္၍ေမးလိုက္သည္။
"အာေရ ဘာဘာ" ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား မ်ားစြာ အထင္ေသး သြားသကဲ့သို႔ ညည္းညဴလုိက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဣေျႏၵမပ်က္ဘဲ "မင္း ဘာဘာကို ေဘးခ်ိတ္ထားပီး ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ေျပာျပစမ္းပါဦးကြ" ဟု ခပ္တည္ တည္ႏွင့္ ေဟာက္လုိက္ရသည္။
"အကိုတို႔ရန္ကုန္မွာေနတယ္ေနာ္၊ ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ ေကာင္းေကာင္းမသိ ဘူး"
"ေတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔တုန္းကြ၊ မင္းဟာက ေျပာပဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
"အာေရ ဘာဘာ၊ ေတာမွာေနာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ အကို၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ အလံနီ၊ ေကာ္သူေလး အမ်ားႀကီးပဲ အကို၊ ဒါေတြကို အကိုတို႔ၿမိဳ႔မွာ မသိဘူးလား" ၾကပ္ျပားက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုေသာ ေဝါဟာရကို ထည္ထည္ဝါဝါ သံုးစြဲျခင္းျပဳလုိက္သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုရြာကြၽန္ ကုလားကေလးအား အထင္ႀကီး လုိက္ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "ေကာင္းေကာင္းမသိလုိ႔ ေျပာျပစမ္းပါဦးကြ" ဟု ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ပင္ အေျပာခုိင္းရျပန္ေလသည္။
"ဒီေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကလဲ သိပ္ခက္ပါတယ္အကို၊ သူတို႔အားလံုး အစုိးရကို တုိက္သလို အခ်င္းခ်င္းလဲ တုိက္ေနၾကတယ္။ တခါတေလ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက တိုက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီလို စစ္ခဏခဏ တုိက္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာသြားလုပ္စားရမလဲအကို၊ ေတာမွာအလုပ္လုပ္စားဖို႔ သိပ္ခက္တယ္၊ အရင္အဂၤလိပ္ ဆပ္ေတြတုန္းကလို မလြယ္ဘူးအကို"
"ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အခ်င္းခ်င္းလဲ တုိက္ၾကတာ တကယ္ပဲလားကြ၊ ၾကပ္ျပားရဲ႔"
"ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္ထြက္ေျပး မလာခင္ ကံေဘာက္ရြာမွာ တႏွစ္ေလာက္ လယ္လုပ္တယ္အကို၊ အဲဒီတႏွစ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ ကံေဘာက္ရြာကို ပထမ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ေနာက္ ေကာ္သူေလးအုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ေကာ္သူေလး ၿပီးေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္တပ္နီ လာတယ္၊ တပ္နီကို အလံနီက တုိက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ အလံနီၿပီးေတာ့ ဓားျပေတြလာတယ္၊ ဓားျပၿပီးေတာ့ အစိုးရျပန္လာတယ္။ အဲဒီလို တေယာက္တလွည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အစိုးရ တမ်ဳိးလာရင္ အခြန္ေတာ္ တခါေတာင္းတယ္၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းရဲသားေတြ ဘာလုပ္စားဦးမလဲအကို"
"ေဟ၊ ဒါေလာက္ေတာင္မွပဲလားကြ"
"ကြၽန္ေတာ္ လိမ္မေျပာဘူးအကို ဘုရားစူး"
"က်ိန္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းေျပာတာ ငါယံုပါတယ္"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္အကို၊ ေကာ္သူေလးက အစုိးရကို မေကာင္း ဘူးေျပာတယ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က ေကာ္သူေလး မေကာင္းဘူးေျပာတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကို အေခ်ာင္သမားေျပာတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ကို အလံနီက အလကားေကာင္ေတြ လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒျမက အလံနီကို ေသာင္းက်န္းသူလို႔ ေျပာတယ္၊ ဒျမကို အစုိးရက ကာကြယ္ေရးလို႔ေခၚတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိး ေျပာေနတာကို က်ေနာ္တို႔က ဘာယံုရမလဲအကို၊ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး"
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရႏွင့္တကြ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုသူ မ်ားအားလံုးကို ၎နားလည္သေလာက္ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေဝဖန္ျပစ္တင္လ်က္ ရွိေသာ ၾကပ္ျပားကဲ့သို႔ ကုလားမဲကေလးအား ကြၽန္ေတာ္သည္ မေလးစားဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ သေဘာထားကို တိတိက်က် သိရွိႏုိင္ရန္ အတြက္ "ဒီအထဲမွာ မင္း ဘယ္သူ႔ကို သေဘာအက်ဆံုးလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ႐ုတ္တရက္ေမးျမန္းလိုက္မိသည္။ ၾကပ္ျပားသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အေမးကို ဘာမွ်စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္မလိုသကဲ့သို႔ "အားလံုးကို ႀကိဳက္တယ္အကို၊ ေနာက္ၿပီး အားလံုးကို မႀကိဳက္ဘူး" ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ေျပာဆိုလုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူ၏စကားကို အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားၿပီးမွ "မင္းဟာက အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူးကြာ" ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ရေလသည္။
"ရွင္းပါတယ္အကို၊ အားလံုးကို ႀကိဳက္တာက သူတို႔အားလံုး လူထုအတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ေျပာလို႔ ႀကိဳက္တာပဲ။ အားလံုးကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာက သူတို႔ပါးစပ္က ေျပာသလို ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္လို႔ေပါ့ အကို"
ကြၽန္ေတာ္သည္ တမီလ္ကုလားမဲကေလးကို လက္ေျမႇာက္လုိက္ရသည္။ ၎၏ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသတဝိုက္ စြန္႔စားခန္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း မျပဳဝံ့ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္စြန္႔စားခန္း ကို ဆက္လက္ေမးျမန္းၾကည့္ရသည္။
မိုးလိုက္လို႔႐ြာ ပထမပိုင္းၿပီး။
No comments:
Post a Comment