သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၄) {ပထမပိုင္း}ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

ေျမးကေလးေရ.... သူစိမ္းေတြၾကားမွာ၊ သံုးလေက်ာ္လာေတာ့၊ အဖြားတေယာက္ နဲနဲေတာ့ စိတ္ေဖာက္ခ်င္လာၿပီ......။
အခန္းထဲမွာ အင္တာနက္က အ႐ိုင္း၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္၊ ေဒၚရီသန္႔တို႔ရဲ႔ စည္ေတာ္ႀကီး သီခ်င္းေခြတို႔၊ ၿမိဳ႔မႏွစ္ပတ္လည္တို႔ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး.....၊ တေယာက္ထဲ လိုက္ေအာ္ ဆိုတာေတြ လုပ္ကုန္ၿပီ....။
ဂ်ဴမံုတို႔၊ အြန္ေစာတို႔ရဲ႔ ေႏြရာသီကလဲ သူတို႔ေျပာတဲ့ အပူဆံုးလဆိုတဲ့အတိုင္း၊ အေတာ္ေလးေတာ့ ပူလာသား...။ သူတို႔ပူနည္းက ေခၽြးမထြက္ပဲ၊ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး (မီးဖိုနားရပ္ေနရသလိုမ်ိဳး) ပူတာပဲ...။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူး။


'.. ဂါ၊ နာ၊ ခါ၊ လာ၊ မာ၊ ဘာ၊ ဆာ
.... အာ၊ ဂ်ာ၊ ခ်၊ ခ၊ ထ၊ ဖ၊ ဟ'
ကၽြန္မေအာ္ေနတာကို နားေထာင္ၿပီး လြမ္းစိတ္ေၾကာင့္ စိတ္ကေရာက္ကယက္ ျဖစ္သြားတာလား၊ ကိုးရီးယား ေႏြအပူဒဏ္ေၾကာင့္ ဦးေဏွာက္ေခ်ာင္သြားေလသလားလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔အုန္းေနာ္....။
ကိုးရီးယားဘာသာစကား သင္ယူေနရတဲ့ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူေလး ႏုႏုရည္အင္း၀ ရဲ႔ ေလ့က်င့္မႈပါ။ သူတို႔ရဲ႔ ဗ်ည္း (၁၄)လံုးကို ကၽြန္မေအာ္ေနတာပါ။
တေယာက္ကို ေဒၚလာ (၁၄၀၀)၊ ကိုးရီးယား၀မ္ (၁၅) သိန္း က်သင့္တဲ့ သင္တန္းေၾကးနဲ႔ (Hankuk Forigen Language Studies) ဆိုတဲ့ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံရဲ႔ နံမည္အႀကီးဆံုး ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္မွာ၊ (၁၀) ပတ္တိတိ ကိုးရီးယားဘာသာစကား အေပ်ာ္တမ္းသင္ၾကားေရး အစီအစဥ္ စတင္ေနၿပီေလ။
ကၽြန္မတို႔ (KNUA) အေဆာင္ကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ခန္းကို ေရာက္တယ္။ မနက္ (၉)နာရီမွာ စသင္ရၿပီး၊ ေန႔ခင္း (၁)နာရီမွာ ၿပီးတယ္။ အဲဒီေတာ့ (၀မ္းသြားဖို႔ ေခ်ာ့ျမဴရတဲ့) ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္၊ ေစာေစာေလး ထရတယ္။ 'ခူႏြာ (KNUA)' ရဲ႔ စိမ္းျမတဲ့ ေတာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း အင္တာနက္က ေဒၚရီသန္႔တို႔၊ ေဒၚခ်ိဳၿပံဳးတို႔၊ ကိုသုေမာင္တို႔နဲ႔ အတူတူ စိမ္ေျပနေျပ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ေလ့တဲ့ မနက္စာခ်ိန္ေလးကို ႏွေျမာလွပါတယ္။ ခုဆို ကၽြန္မမွာ တီးမစ္ထုပ္ေတြလည္း ႐ွိေနၿပီေလ။ Lipton Tea နဲ႔ ႏို႔ဆီဗူးလဲ ႐ွိေနၿပီေလ။ ျမန္မာျပည္က တီးမစ္ထုတ္ေတြကို သမီးမ်ိဳးမ်ိဳး (မ်ိဳးသႏၱာထြန္း)က ကိုးရီးယား လူႀကံဳ႐ွာၿပီးေတာ့ကို တကူးတကန္႔ ထည့္ေပးလိုက္႐ွာတာ။ Lipton Tea နဲ႔ ႏို႔ဆီကိုေတာ့ ဒီက စာဖတ္ပရိသတ္ကေလးေတြ ထိုင္းဆိုင္ကေန ႐ွာၿပီး ၀ယ္လာေပးၾက႐ွာတာ၊ သိပ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ Lipton Ton ကို မနဲ လိုက္႐ွာရတာေလ....။ စူပါမားကက္ အႀကီးႀကီးေတြမွာေတာင္ မ႐ွိဘူး။ သူတို႔က ကၽြန္မတို႔လို အဂၤလိပ္ Tea ေပါ့ေလ..၊ လက္ဘက္ရည္ခ်ိဳ ေသာက္ေလ့မ႐ွိၾကဖူး။ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း (Green Tea) ပဲ ေသာက္ၾကတာကိုး။ ဘယ္ဆိုင္ မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Green Tea လက္ဘက္ေျခာက္ထုပ္ေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေတြခ်ည့္ ပဲ.....။ လက္ဘက္ရည္ငတ္ ေနတဲ့ ကၽြန္မမွာ စိတ္ကို ပ်က္ကေရာ ဆိုတဲ့အထဲကပဲ။
လက္ဘက္ရည္ထုပ္ေတြ ရလာေတာ့လဲ ၾကည့္အုန္း....၊ ေတာ္ေတာ္ ေခၽြေခၽြတာတာ မ႐ွိတဲ့ ကၽြန္မ....၊ တီးမစ္တထုပ္ကို ေရေႏြးမတ္ခြက္အျပည့္နဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး Lipton Tea တထုပ္ကို စိမ္၊ ႏို႔ဆီဇြန္းေသးေသးေလးနဲ႔ တဇြန္းထည့္ေဖ်ာ္ၿပီး ေသာက္တယ္ေလ။ ေအာ္... အဲဒါမွလဲ ခ်ိဳေပါ့က်ေလး ျဖစ္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္တဲ့သူရဲ႔ ေမတၱာပါတဲ့ အိမ္လက္ဘက္ရည္ေလးနဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ပါဖူး..၊ စိတ္ထဲမယ္.... တခုခု လိုေနသလိုပါပဲ....။
Lipton တီးမစ္ေလးကို အရသာခံေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ စာထိုင္ေရးေတာ့တာ ေန႔လည္ေလာက္အထိေပါ့။ 'ခူႏြာ' ရဲ႔ အႏုပညာသင္တန္းေတြကို သြားၾကည့္တာတို႔၊ တျခားကိစၥေတြတို႔က ေန႔ခင္းပိုင္းေတြမွ သြားေလ့သြားထ ႐ွိတာကိုး။ ကိုယ့္ဟာေလးနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အစီအစဥ္ကေလးနဲ႔ကိုယ္ ဟုတ္ေနတာ၊ ကိုးရီးယားစာသင္ၾကားေရး အစီအစဥ္က အခ်ိန္ေတြကို ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ေတာ့တာ......။
ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာ....။ စာသင္ခန္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေန တယ္၊ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနတယ္။
ဘာသာစကားတခုကို လူႀကီးဦးေဏွာက္နဲ႔ သင္ဖူးတာဟာ ဒါပထမဆံုးေပါ့...။ အေပ်ာ္ထမ္းဆိုေပမဲ့ ဘာသာစကားတခုကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာမလဲဆိုတဲ့ စိတ္၀င္စား မႈေလး႐ွိေနရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ကၽြန္မ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းၿပီးသားပါ။ 'ပ်င္းတဲ့ေန႔ မသြားနဲ႔.. စိတ္ညစ္မခံနဲ႔' တဲ့ေလ။ ကၽြန္မက စိတ္မညစ္ပဲ ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူက အံ့ၾသလို႔။ သေဘာေတြလဲ က်လို႔ ေပါ့ေလ...။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ၊ ကိုယ့္အတြက္ (ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္ အတြက္) မခက္လို႔ပါ။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ Grammar က အတူတူပဲေလ။ "ကၽြန္မ ထမင္း စားတယ္" ပဲ။ အဂၤလိပ္ဆို "ကၽြန္မ စားတယ္ ထမင္း" ကိုး။ သူတို႔စာလံုးေတြ ၾကည့္ၿပီး ေရးရမွာ သိပ္ခက္မယ္ထင္တာလဲ ထင္သေလာက္ မခက္လွဘူး။
သူတို႔မွာ 'ကိုယ္ပိုင္စာ' 'ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား' ဆိုတာကို ၁၅ ရာစု၊ (၁၄၄၆) ခုႏွစ္က်မွ ဘုရင္ 'ဆဲဂ်ဳန္း' (King Sejong) နဲ႔ ပညာ႐ွိတသိုက္က တီထြင္လို႔ ႐ွိလာတာ။ အရင္က ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ တ႐ုတ္ဘာသာစကားရဲ႔ လႊမ္းမိုးမႈ ေအာက္မွာပဲ ေနခဲ့ရတာေပါ့...။ ခုခ်ိန္ထိလည္း တခ်ိဳ႔စကားလံုးေတြဟာ တ႐ုတ္ဘာသာစကားရဲ႔ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာပဲ ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ဆဲဂ်ဳန္းဘုရင္နဲ႔ ပညာ႐ွိတသိုက္ တီထြင္ထားတဲ့ သူတို႔ စာမွာ ဗ်ည္း consonents က (၁၄) လံုး၊ သရ vowels က ဆယ္လံုး (၁၀) ပဲ ႐ွိတယ္။ ႏွစ္ဆင့္ဗ်ည္း double consonents (၅လံုး) နဲ႔ စကားဆက္ combined vowels (၁၁) လံုး ႐ွိတယ္....။ ဒါပဲ...။
ကၽြန္မတို႔အတြက္ လြယ္တယ္ဆိုတာက သူတို႔အကၡရာက ကိုယ့္ေလာက္ မမ်ားတဲ့ျပင္ အသံကလဲ ကိုယ့္ေလာက္မစံုဘူး။ သူတို႔မွာ ႐ွိတဲ့ အသံေတြအကုန္လံုးဟာလဲ ကၽြန္မတို႔မွာ ႐ွိေနတာကိုး....။ 'ခ်' တို႔၊ 'ဂ်' တို႔၊ 'ပ' တို႔၊ 'ဘ' တို႔ကို ကၽြန္မတို႔ ပီပီသသ ကြဲကြဲျပားျပား ႐ြတ္ႏိုင္တာၾကည့္ၿပီး၊ သူတို႔မွာ အံ့ၾသလို႔....။ ဒိျပင္လူေတြ မရဘူးေလ။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အကၡရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူတဲ့ နိေပါလ္ေတာင္ အသံက်ေတာ့ မရဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းမေလး နီေပါသူ ပန္းခ်ီဆရာမ 'အယ္ရီနာ' ဟာ တခ်ိန္လံုး၊ 'အညာေ႐ွး႐ိုး' ပဲ၊ ဘယ္လိုမွ 'ေဆး႐ိုး' လုပ္လို႔မရဖူး....။ 'ရ' နဲ႔ 'ဆ'၊ 'ရ' သံနဲ႔ 'ဆ' သံကို တလြဲစီထြက္တာကိုး...။
အသံစံုၿပီး နားေထာင္ရင္လဲ ကြဲကြဲျပားျပား အသံ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာစကားေလးကို ပိုလို႔ ခ်စ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးထားမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ...၊ 'က၊ ကာ၊ ကား..' ဆိုတဲ့ ကြဲကြဲ ျပားျပား အသံ႐ွိေပမဲ့၊ သူတို႔မွာ 'ေကာ' နဲ႔ 'ကား' သံ ႏွစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ႐ွင္သန္ထက္ျမက္ရမွာပဲ...။
သူတို႔မွာ 'ဇ' သံ၊ 'Z (ဇက္)' သံ လံုး၀မ႐ွိေတာ့ 'ဇက္' သံကို 'ဂ်' သံပဲ ထြက္တယ္ေလ...၊ 'ဇစ္' ဆို 'ဂ်စ္' ပဲ။ 'ဇာ' ဆို 'ဂ်ာ' ပဲဆိုေတာ့.... ၊ ဆရာမက 'ဂၽြတ္' ဆို၊ ေက်ာင္းသားေတြက 'ဇြတ္'။ ေပ်ာ္စရာပါ....။
ဆရာမေလးက ငယ္႐ွာပါေသးတယ္..။ 'လင္ေဟးဂ်င္ ( Lin Hye Jin)' တဲ့၊ 'အင္ ဆန္ဆိနိ(ဆရာမအင္)' လို႔ ေခၚရတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး အသင္အျပလဲ ေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကို သင္ရတာဆိုေတာ့ ရီစရာေလးေတြ၊ ဟာသေလးေတြ၊ အိုက္တင္ေလးေတြနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္၊ ျဖစ္ေအာင္ သင္႐ွာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစိတ္ညစ္ၿပီး မလာေတာ့မွာကို သူတို႔ခမ်ာ သိပ္ေၾကာက္ရ႐ွာတာကိုး။ ကိုယ္သင္တဲ့ စာသင္ခန္းမွာ ေက်ာင္းသား ႐ွိျခင္း၊ မ႐ွိျခင္း၊ ကိုယ့္ကို ႀကိဳက္ျခင္း၊ မႀကိဳက္ျခင္း ေပၚမွာ အလုပ္တည္ျမဲျခင္း၊ မျမဲျခင္းက မူတည္ေနတာကိုး...။ ေၾကာက္တာေပါ့...။ လစာကလဲ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရတာကိုးေလ..။ နံမည္ႀကီးပါေမာကၡတေယာက္ဟာ တဘာသာသင္ရင္ ၀မ္ သိန္း(၈၀) ရတာတဲ့...။
ကၽြန္မတို႔အခန္းမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ဆယ္ေယာက္႐ွိတယ္။ ျမန္မာ၊ နီေပါ၊ အိႏၵိယ၊ အီရန္၊ မြန္ဂိုးလီးယား၊ က်ဴးဘား၊ ေျခာက္ႏိုင္ငံကေပါ့...။ အသက္ေတြက ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္ကစၿပီး ငါးဆယ္ေက်ာ္ထိေလ...။ အီရန္က 'အားလီ' ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက စာသင္ခန္းကို တပါတ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတာ..။ အရပ္က အ႐ွည္ႀကီး၊ ေျခာက္ေပေလာက္႐ွိမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကလဲ အႀကီးႀကီး၊ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ႏုႏုေလးေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္လို႔ မထင္ဖူး...။ အဲေလာက္ငယ္မယ္လို႔ မထင္ဖူးေလ..။ သူက.. ဘြတ္ေတြ၊ ႐ႊတ္ေတြ၊ ကုတ္ေတြ အျပည့္အစံုနဲ႔ ႐ိႈးစမိုးကလဲ ထုတ္ထားတာဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္လို႔ မထင္ဖူး...။ အနည္းဆံုး အသက္အစိတ္၊ အမ်ားဆံုး သံုးဆယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားတာလို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့ 'အိုး.... ေဂ့ါ' ဆိုၿပီး အားလီေလးဟာ သူ႔နဖူးသူ ႐ိုက္လို႔မဆံုး...၊ သူက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေလး..၊ ဒီ ကိုးရီးယားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အတြက္ လာေလ့လာတာတဲ့...။ ကိုးရီးယားဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သင္တာမ်ားတဲ့ ဒီေနရာမွာ အရင္ဆံုး ကိုးရီးယားဘာသာစကားကို စမ္းသပ္သင္ၾကည့္တာတဲ့ေလ..၊ 'မာရီ' ဆိုတဲ့ အီရန္မေလးလဲ ႐ွိေသးတယ္။ သူေလးက (၂၂) ႏွစ္၊ ကိုးရီးယားမွာေနတဲ့ အမဆီ လာလည္ရင္း စေကာလား႐ွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းရဖို႔အတြက္၊ ႀကိဳးစားေန႐ွာတာ..။ အီရန္ေတြက အသားအေရ၊ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုး သိပ္ကိုလွၾကတာပဲကိုး..။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ေလယူေလသိမ္းက ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိတယ္..။ ခၽြဲခၽြဲေလး...။ ဆရာမ'အင္' က သူတို႔ ေလယူေလသိမ္းကို 'very sexy' တဲ့။ ကိုးရီးယားအသံထြက္ေတြကို သူတို႔ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါ အဓိပၸါယ္ေတြဟာ အကုန္ေျပာင္းကုန္ေရာတဲ့ေလ..။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
'အားလီ' ေလးကို အျမဲတမ္း ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကိဳလာလုပ္တဲ့.. ကိုးရီးယား သူငယ္ခ်င္းေလး တေယာက္႐ွိတယ္။ 'အားလီ' ကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္တာပဲ..။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဓါတ္ေလွ ကားေစာင့္ရင္း အျမဲဆံုေနက်ေပါ့။ သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ 'အညာေဆး႐ိုး' ၾကရင္းကေန၊ တေန႔မွာေတာ့ သူက ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အဆိုအက နည္းျပဆရာျဖစ္သြားေရာ...။
အဲဒီေန႔က အတန္းထဲမွာ ဆရာမက ကေလးကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို သင္တယ္ေလ..။ '၀က္၀ံမိသားစုသံုးေကာင္' သီခ်င္းေလးေလ..။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိတဲ့ သီခ်င္းေလးေပါ့...။ ကိုးရီးယားနံမည္ေက်ာ္ဇာတ္ကား၊ ျမန္မာလို 'ခ်စ္စံအိမ္' လို႔ ထင္တယ္။ နံမည္ႀကီး ကိုးရီးယားမင္းသား 'ရိန္း (Rain)' နဲ႔ နံမည္ႀကီး မင္းသမီး 'အြန္ေစာ' တို႔ရဲ႔ ကားေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ အြန္ေစာေလးက အဲဒီကေလးကဗ်ာေလးနဲ႔ ကတဲ့ အကြက္ေလးပါတယ္။ အရပ္ကေလးပုပုနဲ႔ သူကတာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္မသိေနတာလဲ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးေတြေၾကာင့္ေပါ့။ သူတို႔ေလးေတြက အဲဒီဇာတ္ကားအေခြကို အပိုင္၀ယ္ထားၿပီး အဲဒီ အြန္ေစာ ကတဲ့၊ ဆိုတဲ့ ေနရာေလးကို ထပ္တလဲလဲ ဖြင့္ၾကည့္ၾကတာ...။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို ေအာ္ဆိုေနၾကတာေလ...။
'..ဂံုဆယ္ မာရီဂါxx ဟန္ဂ်ီဘဲ အစ္ေဆာxx အာပါးဂံုxx အိုမား ဂံု...အယ္ဂီဂံု...' တဲ့။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမက ဆိုျပေတာ့ ကၽြန္မက အကေလးပါ ပါတယ္ ကျပပါလားလို႔ေျပာေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ႐ွက္လို႔ပါတဲ့၊ သူ ေကာင္းေကာင္းကတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္.... ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အဲဒါ ဓါတ္ေလွကားမွာ 'အားလီ' သူငယ္ခ်င္း ကိုးရီးယားေလးနဲ႔ ေတြ႔ေရာ၊ ကၽြန္မတို႔က အဲဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္လို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႐ြတ္လိုက္တာ....၊ အဲဒီကေလးက ဓါတ္ေလွကားေ႐ွ႔မွာ က်က်နန ကျပပါေလေရာ...။ ကၽြန္မတို႔ကိုလဲ ဒီလိုဆို၊ ဒီလိုက ဆိုၿပီး သင္ေပးေတာ့တာ...။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးကဗ်ာ သီခ်င္းေလးဟာ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးတိုင္း သိတဲ့ ကဗ်ာသီခ်င္းေလးေပါ့..။ သူတို႔ ကေလးဘ၀မွာ ဆိုခဲ့၊ ကခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းေလးကိုး။ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ငယ္ငယ္က ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိေပမယ့္ ဒီလို အကေလးနဲ႔ပါ တြဲထားတဲ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ကဗ်ာသီခ်င္းမ်ိဳးေလး မ႐ွိဖူးေလ....။
ကၽြန္မရဲ႔ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ 'အန္းဒီ' ဆိုတဲ့ က်ဴးဘားေလး...၊ အသက္က (၂၁) ႏွစ္၊ ခ်စ္စရာ သနားစရာေလး။ သူတို႔ႏိုင္ငံသံုး 'စပိန္' ဘာသာစကားပဲ ေျပာတတ္တာဆိုေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔၊ စကားေျပာဖို႔က ျပႆနာေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုလဲ တလံုးႏွစ္လံုးကေလးပဲ သိ႐ွာတယ္။ ကိုးရီးယားလိုလဲ (ကၽြန္မတို႔အားလံုး) အရင္ဆံုး စေျပာတတ္တဲ့ 'မိုးလားယို'၊ 'မသိဖူး' ဆိုတာပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အင္တာေန႐ွင္နယ္ဘာသာစကား၊ လက္ဟန္ေျခဟန္ပဲေပါ့။
ဒီကေလးကလဲ ကိုးရီးယားမွာ တႏွစ္ဗီဇာ သက္တမ္းနဲ႔ ကိုးရီးယားစာသင္ရင္း ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္း႐ွာမွာ...။ ေက်ာင္း႐ွာတယ္ဆိုတာ၊ ကိုယ္တက္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ရဲ႔ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေတြကို လိုက္ေျဖရတာေပါ့...။ တကၠသိုလ္အမ်ားစုက ကိုးရီးယားလိုသင္တာ ဆိုေတာ့ ကိုးရီးယားစားကို အရင္သင္ရတာေပါ့။
ကၽြန္မက အန္းဒီကို 'ငါ မင္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္ ကပ္စထ႐ိုကို သိတယ္ အန္းဒီ' လို႔ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ႐ႈံ႔မဲ့မဲ့ေလး..။ ကၽြန္မက ရယ္ေမာရင္း 'မင္း ကပ္စထ႐ိုကို ႀကိဳက္လား' လို႔ ေမးေတာ့ 'မိုးလားယို' တဲ့...။ မသိဖူးတဲ့။ လူလည္ေလး...။ ၿပီးေတာ့ လူေနာက္လူေျပာင္ေလး...၊ ကၽြန္မက အေပါက္၀ကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး 'ဟိုမွာ ကပ္စထ႐ို လာေနၿပီ' လို႔ ေနာက္လိုက္တာနဲ႔ ပ်ာရိပ်ာယာ ခံုေအာက္၀င္ပုန္းတတ္တယ္။ ခံုေအာက္မွာ 'ပု' ေနရင္းကလဲ အားလံုးကို ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္တင္ရင္း 'တ႐ွဴး႐ွဴး' နဲ႔ လုပ္တတ္ေသးတယ္။
'ေခ်ေဂြဗားရားလာေနၿပီ' လို႔ေအာ္ရင္ေတာ့ ဖ်တ္ဆို သတိဆြဲၿပီး အေလးျပဳတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္မေထာင္ရင္း 'ဂ်ိဳအာ႐ို' တဲ့။ ကိုးရီးယားလို သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာေလ...။
ၿပီးေတာ့ ဆရာမ 'အင္' က စကားလံုး အသစ္တလံုး၊ သင္ခဏ္းစာ အသစ္တခု တက္ၿပီ ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ နဲနဲ႐ႈပ္သြားတာနဲ႔ ေခါင္းေလးခါၿပီး... 'ဘာလို႔ အဲလို ျဖစ္ရတာလဲ' လို႔ ဆရာမကို ေမးတတ္တယ္။ ဆရာမကလဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ အျမဲေျဖတယ္...။ 'အဲဒါ ငါလဲမသိဘူး၊ စာတီထြင္တဲ့ ဆဲဂ်ဳန္း ဘုရင္ကို သြားေမးပါ' တဲ့...။ အဲဒါ ေနာက္က်ေတာ့ သူနားမလည္ေတာ့ဖူးဆိုရင္ 'အိုး ဆဲဂ်ဳန္း' လို႔ ေခါင္းရမ္းၿပီး ေအာ္ေတာ့တာပဲ....။ ဟာသ႐ွိတဲ့ အန္းဒီက စာသင္ေနရင္းကလဲ ေဘးနားက ကၽြန္မကို ကပ္ၿပီးေတာ့လဲ ေမးတတ္တယ္။ 'ဆဲဂ်ဳန္း ဘာေၾကာင့္ အဲလို လုပ္ရတာလဲ' တဲ့။ ကၽြန္မက 'စာတီထြင္တုန္းက ဆဲဂ်ဳန္းနဲ႔ ပညာ႐ွိတသိုက္ဟာ ဆိုဂ်ဴးေသာက္ၿပီး တီထြင္တာ' လို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔မွာ ခံုေအာက္မ်က္ႏွာ ၀င္ၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ အူတက္လို႔ မဆံုးေတာ့ဖူး။

သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၄) ပထမပိုင္းၿပီး။