ခ႐ြန္ေထ့ပ္မွအယုဒၶယသို႔ေရးသူ-ေမာင္မင္းရာ

႐ွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီး (၁၉၉၁ မွ ၁၉၉၉) ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသစ္အဆန္းလို ဆီးႀကိဳေနတဲ့ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္ျခင္းနဲ႔အတူ အဆင္သစ္တရပ္က ေနရာတိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ 7 Eleven ေတြပါဘဲ။ ဟိုတုန္းက တၿမိဳ႔လံုးလိုလို ေလွ်ာက္သြားေနတာ ႐ွား႐ွာပါးပါး တဆိုင္ပဲ သတိထားမိတယ္။ ဒါလဲ ခုေျပာတဲ့ 7 Eleven လိုဖြင့္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္နာမည္ကို 7 Eleven လို႔သာ ေပးထားပံုရတာပါ။ ၿမိဳ႔ထဲကေန သိတ္မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ျပန္တဲ့ညမ်ိဳးဆို သူပိတ္ေနၿပီ။ Bang Na High way ကို မေရာက္ခင္၊ ရဲစခန္းနားက Sukhumvit လမ္းမႀကီးေပၚမွာ သူ႔ကို ေတြ႔ေနရတယ္။


ခုေတာ့ 7 Eleven ေတြမ်ား မိႈလိုေပါက္။ ေျပးမလြတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမရိက, က 7 Eleven ေတြထက္ အမ်ားႀကီး သာတယ္။ ဆိုင္ေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္၊ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း။ ဒါက ထိုင္းႏိုင္ငံက လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ လူမႈ အဆင့္အတန္း အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္ထင္တယ္။
ကိုယ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ အေမရိက, က 7 Eleven ေတြမွာေတာ့၊ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေနရာေဒသ လိုက္ၿပီး မႏွစ္ၿမိဳ႔စရာ၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ၊ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ၊ ႐ြ႔ံ႐ွာမုန္းတီးစရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားေတ႔ြရတယ္။ ေရခဲေသတၱာကို ဆြဲဖြင့္၊ ဘီယာ ေျခာက္ပုလင္းတြဲ ႏွစ္တြဲကို လက္တဖက္စီမွာ စံုကိုင္လိုက္ၿပီးမွ၊ လူေတြၾကားကပဲ 'ယူသြားၿပီေဟ့' ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လုေျပးသြားတာမ်ိဳး၊ hot dog မွာ ဆမ္းတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္ေတြကို လိုတာထက္ အေျမာက္အမ်ား ပိုယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚေတြမွာ၊ ဆိုင္ၾကမ္းျပင္မွာ ျဖန္းခ်ခဲ့ၿပီး၊ ကိုယ့္နဲ႔ မဆိုင္သလို လုပ္သြားတဲ့ တာ၀န္မဲ့မႈမ်ိဳး၊ ကိုယ္က ပစၥည္းတခုကို ဆြဲယူလိုက္လို႔ ေအာက္ကိုက်သြားတဲ့ ပစၥည္းကို ျပန္ေကာက္တင္ေပးဖို႔ ၀န္ေလးတာမ်ိဳး။ ကေလးလူႀကီး၊ ေယာက်္ားမိန္းမ လစ္ရင္ရင္ လစ္သလို ခိုး၀ွက္ၾကတာမ်ိဳး။ ေဘးလူက ျမင္လ်က္ မေျပာရဲလို႔ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနရတာ။ ခိုးထားတဲ့ ပစၥည္းအိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနတာ သိလို႔ ဆိုင္ထဲက မထြက္ခင္ ျပန္ထားလိုက္ပါေျပာတာကို မ်က္ေစ့ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ထြက္ေျပးလို႔ ေရာင္းသူမွာ မ်က္လံုးပ်က္ခဲ့ရတာမ်ိဳး။ ေနာက္ဆံုး ေန႔ခင္းႀကီး ေၾကာင္ေတာင္ ဓါးျပ၀င္တိုက္ တာမ်ိဳး၊ ေသနတ္ျပၿပီးတိုက္လို႔ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာတာင္၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သြားတာမ်ိဳး။ ဒါေတြကို မိတ္အင္အေမရိကလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ၊ ထိုင္းမွာ တခါမွ မေတြ႔ မိပါဘူး။
ဟိုတုန္းက ဆူကြန္ဗစ္လမ္းမႀကီးေပၚေလာက္မွာ၊ တိုးရစ္မ်ားတဲ့ေနရာေလာက္မွာ တဆိုင္တေလ ေတြ႔ရတဲ့ Pizza ဆိုင္ေတြ၊ ခုေတာ့ မိႈလိုေပါက္။ Domino Pizza, Pizza Hut ေတြ ေနရာ၀င္ ယူေနၾကၿပီ။ delivery ကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အေရာင္၊ ေမာင္းတဲ့လူရဲ႔ ယူနီေဖာင္းအေရာင္၊ Pizza ဆိုင္အေရာင္အတိုင္း စိမ္းနီေၾကာင္ၾကား။ delivery ကို ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေနရင္လဲ ဘန္ေကာက္ကားၾကပ္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ စားရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္က်ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚက တက္ေမာင္းတယ္ေလ။ ဒါကေတာ့ မိတ္အင္ဘန္ေကာက္ ပါ။ ဟိုတုန္းက အေမရိကအန႔ံအသက္ မက္ေဒၚနယ္လ္၊ ကင္တပ္ကီ ေလာက္ပဲ။ ခုေတာ့ Pizza ေတြအျပင္, ယိုးဒယားစာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ Malboro, Kit-kat, Frito-lay, Trident ေတြ 7-Eleven ထဲအကုန္ ေရာက္ေနၿပီ။ မိတ္အင္ထိုင္းလင္း.......

xxxx xxxxx xxxx xxxxx

ဘန္ေကာက္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္ႏိုးေတာ့ ဟိုတယ္က မနက္စာေႂကြးတဲ့ အခန္းကိုသြားၾကည့္တယ္။ မဖြင့္ေသးဘူး။ ကိုယ့္မွာ ခရီးသြားရင္ ျပႆနာက အဲဒါပဲ။ ကိုယ္ အိပ္ယာကထတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဟိုတယ္ေတြမွာ မနက္စာမေႂကြးေသးဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ဟိုတယ္ ကေႂကြးတဲ့ မနက္စာထက္ အျပင္မွာ ေစာေစာစီးစီး ေရာင္းခ်တဲ့အစာကို ပိုမက္တယ္။
ဘာခက္တာလိုက္လို႔ လမ္းေတြက ကၽြမ္းၿပီးသားပဲဟာ။ ဖက္ဘူလီရဲ႔ လမ္းၾကားေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ စားစရာ မျပတ္႐ွိေနတာ။ ဘုန္းႀကီးေတြ ဆြမ္းခံႂကြတာကို ၾကည္ညိဳလိုက္ၿပီး လမ္းေဘးမွာေၾကာ္ေရာင္းေနတဲ့ အီၾကာေကြးသည္ဆီက cell phone ေလာက္အ႐ြယ္ အီၾကာေကြးကေလးေတြ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။
ဟိုတယ္ခေပးတဲ့ထဲမွာ မနက္စာအတြက္ပါ ထည့္တြက္ထားတာမို႔ မစားရင္လဲ မတန္ဘူး။ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္းေတြေရာင္းတာေလာက္ေတာ့ မမက္ေမာလွေပမဲ့ မပ်က္မကြက္ စားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းဟိုတယ္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ မနက္စာေတြ ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ မနက္စာကို အေ႐ွ႔တိုင္းအစာ၊ အေနာက္တိုင္းအစာ ႏွစ္ေနရာခြဲထား တတ္တာမို႔ အေ႐ွ႔တိုင္း အစာဘက္မွာ ထမင္းေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေကြ႔တီယို ဖတ္စီယူ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံျပဳတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ခံတြင္းေတြ႔မယ္ထင္တာ ပန္းကန္ထဲေလွ်ာက္ထည့္ၿပီး၊ အျပင္က ကိုယ္၀ယ္ လာတဲ့ အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ တေန႔တာ ခရီး႐ွည္ခ်ီတက္ဖို႔ ဗိုက္ကို အျပတ္ျဖည့္ ထားရတယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

လြန္ခဲ့တဲ့ ႐ွစ္ႏွစ္က ကြန္ျပဴတာေတြ cell phone ေတြက ဘန္ေကာက္မွာ မတြင္က်ယ္ ေသးဘူး။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့လူေတြ လမ္းေပၚမွာ ႂကြား၀ါၿပီးကိုင္ၾကတဲ့ 1 litre ေရသန္႔ဘူးအ႐ြယ္ ေလာက္ႀကီးတဲ့ ေ၀ၚကီေတာ္ကီလိုမ်ိဳး တယ္လီဖံုးေတြ။ အိမ္ေဖာ္ ေကာင္မေလးက ေနာက္ကေန တယ္လီဖံုးျခင္းကို ကိုင္လိုက္ရတဲ့၊ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရ ေတာ့ဘူး။ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္သည္ အမ်ိဳးသမီးက ဆိုင္ခင္းဖို႔ ဗန္းေတြခ်၊ ခံုေတြခင္းေနတာ cell phone ပန္းေရာင္ကေလးကို နားနဲ႔ ပုခံုးၾကားမွာညႇပ္ၿပီးေျပာလို႔။
ဟိုတုန္းက မာဘြန္ခေရာင္ Mabong Khrong မွာ ခိုးကူး ကြန္ျပဴတာ game diskette ေတြ ေရာင္းတယ္။ ဆယ္ဘတ္ ေလာက္ပဲေပးရတာ။ ေစ်းလည္ေခါင္က လူသြားလမ္းေဘး ေတြမွာ အ၀တ္ကန္႔လန္႔ကာေတြ ကာထားတဲ့ စပြဲတခင္းစာ ဆိုင္ခန္းေလး ေတြ။ သူ႔ဆီမွာ အယ္လ္ဘမ္နဲ႔ ကက္တေလာက္ပဲ ထားတယ္။ လိုခ်င္တာမွာခဲ့၊ ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြား ရတယ္။
ခုေတာ့ Pan Tip ပလာဇာ ေလးထပ္တိုက္ႀကီးတခုလံုး ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ဆိုင္ရာ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ။ ေခတ္ေျပာင္းတာက ျမန္လိုက္တာ။

xxxx xxxx xxxx xxxx xxxx

ပထမဆံုး ျပန္ေျခခ်တဲ့(၁၉၉၉) ခရီးကို ရတုန္းရခိုက္ ဘန္ေကာက္မွာပဲ ကုန္ခ်င္တယ္။ ဟိုတယ္မွာ တေန႔တေန႔ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္၊ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲ ႐ႈတ္ေန တာကို သတိထားမိတဲ့ လူကလဲ သတိထားမိတယ္။ တေန႔ေတာ့ ဟိုတယ္ဧည့္ခန္းမွာ စပြဲတလံုး ခ်ၿပီး အယ္လ္ဘမ္စာအုပ္ေတြ ေ႐ွ႔ခ်ထားတဲ့ မိန္းမက၊ သူ႔ဘက္ကို လွည့္အၾကည့္မွာ အၾကည့္ ခ်င္းဆံုသြားတာနဲ႔ကို 'ဆ၀ါဒီခ' ၿပီး သူ႔အယ္လ္ဘမ္ကို လွမ္းျပေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ သိတဲ့အတိုင္း စပ္စပ္စုစုသမားဆိုေတာ့ အနားကပ္သြားၿပီး သြားၾကည့္လိုက္တယ္။
သူက ခရီးသြားလုပ္ငန္း ကုမၸဏီတခုက ကိုယ္စားလွယ္။ ကိုယ္တည္းေနတဲ့ First Hotel နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ၾကည့္စရာ႐ႈစရာ သြားခ်င္စရာေတြ၊ သြားလို႔ရတဲ့ Tour Packages ေတြလာေရာင္းတယ္။ ခ်င္းမိုင္သြားမလား၊ မဲေဆာက္သြားမလား၊ ေက်ာက္ဖရားျမစ္ထဲ ေလွစီးမလား၊ ေတာထဲမွာဆင္ သြားစီးမလား၊ ေႁမြအလမၸါယ္ၾကည့္မလား၊ မိေခ်ာင္းၾကည့္ မလား၊ ကန္ခ်နဘူလီက ေကြးျမစ္ေပၚက ၀ါးေဖာင္ဟိုတယ္မွာ သြားအိပ္မလား၊ သြားနည္းမ်ိဳးစံု၊ ၾကည့္စရာမ်ိဳးစံုကို သူ႔ အယ္ဘမ္ ထဲမွာ သူ႔ႏႈန္းထားနဲ႔သူ ျပထားတယ္။
သူ႔အတိုင္းသာဆို ေငြထုပ္ပိုက္လာၿပီး ဘန္ေကာက္မွာ ႏွစ္လ သံုးလေနမွ ရမလားပဲ။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့အထဲက ည လဲ မအိပ္ရဘူး၊ ေစ်းလဲအသင့္အတင့္ တခုကို ေ႐ြးလိုက္တယ္။
အယုဒၶယခရီးစဥ္....။
သူ႔ နည္းနာထဲမွာ ေစ်းအေပါဆံုးခရီးစဥ္က ေန႔ခ်င္းျပန္၊ အသြားအျပန္ Tour Bus နဲ႔။ အလယ္အလတ္ေစ်းႏႈန္းက Tour Bus နဲ႔ သြား၊ သေဘၤာနဲ႔ျပန္၊ သေဘၤာေပၚမွာ ေန႔လည္စာ ေႂကြးတယ္။ အလည္အလတ္ႏႈန္းထားပဲ ကားနဲ႔သြား၊ သေဘၤာနဲ႔ျပန္တာကို လက္မွတ္တေစာင္ ျဖတ္ လိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္ ဟိုတယ္မွာ breakfast စားၿပီးတာနဲ႔ အသင့္လာေစာင့္ေနတဲ့ van ကားေလးနဲ႔ တေနရာကို လိုက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ Tour Bus ႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။ ကိုယ္လိုပဲ ဟိုတယ္ေတြက သူလိုက္ေကာက္လာတဲ့ လူေတြကို ဆိုင္ရာကားေတြေပၚ တင္ေပး တယ္။
စနစ္က်ၿပီး အဆင္ေျပလိုက္တာမွ သိပ္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ေျပာထားတုန္း ကတမ်ိဳး၊ လုပ္ေတာ့တမ်ိဳး မျဖစ္ဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ သူ႔အစီအစဥ္ေတြက ခ်ိတ္ဆက္ကို မိေနတာပဲ။
အယုဒၶယမွာ ၾကည့္ထိုက္တာေတြကို Tour company က သူ႔စကားျပန္နဲ႔သူ အႏွ႔ံလိုက္ လံ႐ွင္းျပတယ္။ အယုဒၶယကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္ေျပကိုယ့္႐ြာ ပုဂံကို သတိရလိုက္တာ။ ၿမိဳ႔ခံနယ္ခံေတြရဲ႔ လူမႈစီးပြါးအေျခအေန ေကာင္းပံုရေတာ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြ အေပၚမွာ ႐ွက္စရာ၊ မ်က္ႏွာပူစရာအျဖစ္ေတြ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။
ဗမာေတြ ဖ်က္သြားလို႔ ပ်က္ရတဲ့ အယုဒၶကို သင္ခန္းစာ ယူဖြယ္ ေရးသားထားတာေတြ ဖတ္ရေတာ့ ရင္နင္႔စရာ ေကာင္းပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို အမွတ္အသားျပရာမွာ ဒီေနရာက တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ေနရာ၊ ဒီေနရာက ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူ စီးခ်င္းထိုးတဲ့ေနရာ စသျဖင့္ သမိုင္းကို အေသအခ်ာ မွတ္တိုင္ထူျပထားတာေတြ လိုက္ၿပီး ဖတ္႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္နားထဲ ဆင္သံျမင္းသံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံေတြ ၾကားလာသလိုပဲ။
ဧည့္သည္ေတြ အေပ်ာ္စီးဖို႔ ဆင္ေတြလဲလုပ္ထားတယ္။ ဆင္ဦးစီးေတြက ေ႐ွးတုန္းက အယုဒၶယသားေတြ အ၀တ္အစားနဲ႔။ ၿမိဳ႔ထဲ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ဘုရားပ်က္ေတြက Appartment တိုက္ေတြၾကား ေရာက္ေနတာ ၾကည့္ရတာ အရသာ တမ်ိဳးပဲ။ (ခ်င္းမိုင္မွာလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ႔ဖူး တယ္)။
ေန႔တ၀က္နဲ႔ ျပစရာေတြ ေလွ်ာက္ျပၿပီး သေဘၤာဆိပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔လိုပဲ တျခား Tour ကုမၸဏီေတြက ကားေတြကလဲ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္အမီ ျမစ္ဆိပ္ကို အသီးသီး ေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေန႔တ၀က္ဟာ အယုဒၶယကို သိျမင္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ညအိပ္ညေန နားနားေနေန ၾကည့္မွ ႏွံ႔စပ္သိျမင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ခုဟာက ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနကအေတာ္ပူေနၿပီ။ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
လူစံုလို႔ သေဘၤာထြက္တာနဲ႔ အသင့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေန႔လည္စာနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံ ေတာ့တာပဲ။ အစားနဲ႔ အခ်ိဳရည္က buffette အလကားေႂကြးတယ္။ ယမကာက ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္။
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ေမွာင္စပ်ိဳးမွာ ဘန္ေကာက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ေမာင္မင္းရာ။

စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။