ျမန္မာေတြပ်င္းသလား- [စကားမာရသြန္ ၂၉]ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

{ ဆရာလူထုစိန္၀င္း ေရးတဲ့ "ျပည္တြင္းျဖစ္ႏိုင္ငံျခားသား ကိုေ႐ႊဗမာမ်ားသို႔" ကို အေသ အခ်ာ မဖတ္ပ၊ဲ စာေပအစာမေၾကၾကသူေတြအတြက္ (တေယာက္ဆိုရင္ ေစာ္ကားတယ္ဆိုၿပီး တင္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုေတာင္ ျဖဳတ္ခိုင္းေသးတာ) ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း အမွတ္ ၅၀၊ ၁၉၉၉ က၊ ေဆာင္းပါးကို ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ }

ဆရာ၀န္။ ။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းမဲ့သလား ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို အရင္တပတ္က ဆရာ ႐ွင္းျပတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားခဲ့ရပါၿပီ။ ဒီတပတ္ေတာ့ 'ျမန္မာေတြပ်င္းသလား' ဆိုတဲ့ ကိစၥကို ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။


ေက်ာင္းသူ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတေတြ အလွ်ံပယ္ေပါသေလာက္ လူဦးေရနည္းပါးတဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္မေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူတိုင္းလိုလိုက ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ သိပ္ၿပီး ထထႂကြႂကြ မ႐ွိဘူး။ အပ်င္းထူတယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအျမင္မွာလဲ ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ႐ံုးေတြမွာဆို လူေတြဟာ အလုပ္လုပ္တာက နည္းနည္း၊ စုေ၀းၿပီး စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေနတာတို႔၊ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ေနတာတို႔က မ်ားမ်ားပဲ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာဆို ဘယ္ေနရာက ဆိုင္ၾကည့္ၾကည့္ လူေတြအျမဲစည္ကား ေနတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာဆို ေန႔လည္ေန႔ခင္း ႐ံုးခ်ိန္ အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ဘီယာဆိုင္ေတြမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတတ္ၿပီး ညဖက္က်မွ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးကေတာ့ အလုပ္သိပ္မလုပ္ပဲ အလကားျဖဳန္းပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြက မ်ားလြန္းေနသလားဆရာ။

ဆရာ။ ။ အင္ဂ်င္နီယာဆရာေလးက စကၤာပူျပန္ဆိုေတာ့ ဟိုကအေတြ႔အၾကံဳေလး ေျပာျပပါအုန္း။

အင္ဂ်င္နီယာ။ ။ ဟိုေရာက္တဲ့ ျမန္မာေတြေတာ့ ပ်င္းေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ အပ်င္းထူ မေနၾကပါဘူး ဆရာ။ အားလံုး အလုပ္ကို အရမ္းႀကိဳးစားလုပ္ၾကပါတယ္။ အလဟသ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္တာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိၾကပါဘူး။ ရသမွ် အခ်ိန္ကို အိုတီ (အခ်ိန္ပို) ဆင္းႏိုင္ဖို႔ ေလာက္သာ ႀကိဳးစားေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ စက္႐ံုထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တာ မ်ားတယ္။ တလတေခါက္ေတာင္ ၿမိဳ႔ထဲကို ထြက္မလည္ျဖစ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ေရာက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္တဲ့။ လူတေယာက္ကို အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေျပးလႊားလုပ္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ တခါတေလမွာ ညအိပ္ရင္ေတာင္ ဖိနပ္မခၽြတ္၊ အ၀တ္မလဲပဲ အိပ္ရတယ္တဲ့။ မနက္ႏိႈးစက္ျမည္တာနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ အိပ္ရာကထၿပီး အလုပ္ကို တန္းေျပးႏိုင္ေအာင္တဲ့ေလ။

ဆရာ၀န္။ ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ျမန္မာေတြအပ်င္းမထူၾကဘဲ ျမန္မာျပည္မွာေနေတာ့ ျမန္မာေတြ အပ်င္းထူၾကတယ္လို႔ ဆိုရမယ့္သေဘာလားဆရာ။

ဆရာ။ ။ ဆရာကေတာ့ ျမန္မာေတြ အပ်င္းထူတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို လံုးလံုးလက္မခံ ပါ။ ျမန္မာေတြ အပ်င္းထူမထူၾကည့္ခ်င္ရင္ ေက်းလက္ေတာ႐ြာေလးတခုကို ၁၀ ရက္ေလာက္ ညအိပ္ညေန သြားၾကည့္ပါလို႔သာ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ေက်းလက္က ျမန္မာလယ္သမား တေယာက္ အလုပ္လုပ္ပံုမ်ိဳး အလုပ္သိပ္ႀကိဳးစားတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တေယာက္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ လက္ေတြ႔ ေခၚျပခ်င္တယ္။ ျမန္မာေတြလို႔ ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေဘးနား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူေတြေလာက္ကို ၾကည့္ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ေက်းလက္ေတာ႐ြာေတြမွာ ေနၾကတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ၂၀ ရာႏႈန္းေလာက္သာ႐ွိတဲ့ ျမိဳ႔ေနလူတန္းစား (တခ်ိဳ)ကို ၾကည့္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ် ရင္ မွန္ကန္တဲ့ ေကာက္ခ်က္ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။

ေက်ာင္းသူ။ ။ ေတာကလူေတြ အလုပ္လုပ္ပံုကို ေျပာျပပါဆရာ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမသိပါဘူး။

ဆရာ။ ။ ေတာကလယ္သမားတေယာက္ဆိုတာ ေရာင္နီမပ်ိဳးခင္ ၾကက္ဦးတြန္တာနဲ႔ ႏြားတ႐ွဥ္းကိုဆြဲ၊ ထြန္တံုးကို ထမ္းၿပီး လယ္ထဲဆင္းသြားရတာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုတာ တခ်ိဳ႔ ၿမိဳ႔ေပၚက လူတန္းစားေတြ ႏိုက္ကလပ္ကေန အိမ္ကိုျပန္ေရာက္စေလာက္ သာ႐ွိဦးမွာေပါ့။ လယ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ႏြားႏွစ္ေကာင္နဲ႔အတူ ႐ုန္းၿပီး ႐ႊံ႔ထဲဗြက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္ ေလ။ ေက်ာေပၚတည့္တည့္ ေနလံုးႀကီး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ ထြန္တံုးကို ျဖဳတ္ၿပီး အိမ္သူလာပို႔တဲ့ ထမင္းကို စား၊ နားရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၾကာၾကာမနားရပါဘူး။ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီး တ၀က္ေလာက္က်ိဳးသြားတာနဲ႔ ေနပူႀကီးက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ေက်ာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ လုပ္ငန္း၀င္ရေတာ့တာပါ။ အေပၚက ေနပူပူ၊ ေအာက္က ေရတက်ိဳက္က်ိဳက္ဆူ ဆိုရမ ေလာက္ပါ။ ညေနဖက္ ေနစြယ္က်ိဳးၿပီး ေန၀င္ၿဖိဳးဖ်အခ်ိန္ေရာက္မွ ထြန္တံုးထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ရ တာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း နားရၿပီမထင္နဲ႔၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို စားက်င္းထဲမွာ အစာနယ္ေကၽြးၿပီးမွ သူ႔ခမ်ာ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားရပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးတက်ိဳက္၊ ေဆးတ႐ွဴေလာက္ ေသာက္႐ွဴၿပီးတာနဲ႔ အေမွာင္ႀကီး လံုးလံုးမေရာက္ခင္ အလင္းေရာင္ေလး ဆည္းဆာေျပးေနတုန္းမွာ ေနာက္ေန႔ ႏြားေတြေကၽြးဖို႔ ႏြားစာစင္းရပါေသးတယ္။ ပဲဖတ္၊ ႏွမ္းဖတ္ စိမ္ရပါေသးတယ္။ တေန႔တာ လုပ္စရာေတြ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္သြားၿပီေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အိမ္ေ႐ွ႔တလင္းေဘးမွာ ခင္းထားတဲ့ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ လယ္သမားခမ်ာ ေက်ာဆန္႔ အေညာင္းေျဖရေတာ့တာပါ။ ဒီလိုလုပ္ရတာ တေန႔တရက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာက္ႀကီးတက္၊ တလင္းသိမ္းတဲ့အခ်ိန္ထိ ရက္ေပါင္းလေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ရတာပါ။ တလင္းသိမ္းၿပီး၊ ဒိုင္သြားေရာင္းၿပီး၊ စက္ႀကိတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လုပ္ငန္းလက္စသတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လက္စသတ္ၿပီးရင္ေတာ့ တလကိုးသီတင္း နားခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၿမိဳ႔ကလူေတြ အားလပ္ခြင့္ယူၿပီး နားသလို နားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထင္းခုတ္၊ ၀ါးခုတ္ ေတာတက္ရတာတို႔၊ ေရတိုက္ထြက္ရတာတို႔ ႐ွိေသးတယ္။

ေက်ာင္းသူ။ ။ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ၾကားရတာနဲ႔ေတာင္ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ၿမိဳ႔ေပၚက လူေတြက်ေတာ့ ေန႔တိုင္း အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းပစ္ေနၾကတာ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းလိုက္တာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ျဖဳန္းပစ္ေနတဲ့ လုပ္အားအခ်ိန္ေတြကို သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာလို စစ္တမ္းေကာက္ယူတာမ်ိဳးသာ ႐ွိရင္၊ တႏွစ္တႏွစ္ကို ေဒၚလာေတြ ဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီၿပီး ဆံုး႐ႈံုးေနတယ္ လို႔ သိရမွာေနာ္ဆရာ။

ဆရာ။ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္း အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူးကြဲ႔။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ သူေတြထဲမွာ "လုပ္စရာအလုပ္မ႐ွိ" တဲ့အတြက္ ထိုင္တဲ့လူမ်ိဳး ႐ွိသလို၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္လို႔ သက္သက္မဲ့ အခ်ိန္လာျဖဳန္းေနတယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳး ကေတာ့ နည္းလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ကြယ္။

ဆရာ၀န္။ ။ ၈၀ ရာႏႈန္းေလာက္႐ွိတဲ့ ေတာက လူေတြက မပ်င္းၾကဘူး။ ၂၀ ရာႏႈန္း ေလာက္သာ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔က လူေတြ အပ်င္းထူၾကတယ္လို႔ ဆိုရမလားဆရာ။

ဆရာ။ ။ ဒီလိုဆိုရင္လဲ မွန္ပါဘူး။ ဆရာလက္လွမ္းမီတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ပတ္၀န္းက်င္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားေတြေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ျပင္းထန္တာမ်ိဳး ကမၻာမွာေတာင္ မ႐ွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူ။ ။ ဟုတ္ရဲ႔လားဆရာ။
ဆရာ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာေနတဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းတို႔သိပါတယ္။ အခုကိစၥက အေျခအေနအမွန္ကို ေျပာျပတာပါ။ နမူနာအေနနဲ႔ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမႈကို ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေပါ့ေလ။ အဲဒီကေလးဟာ မနက္ ၇ နာရီကေန ၁၂ နာရီထိ ေက်ာင္းႀကီးတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးကေန ၁ နာရီက ၅ နာရီထိ သင္တဲ့ ၀ိုင္းက်ဴ႐ွင္ ဆက္သြားရတယ္။ ၀ိုင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းကေလး ကမန္းကတမ္း စားၿပီးတာနဲ႔ ၆ နာရီကေန ၈ နာရီအထိ ဂိုက္နဲ႔ စာက်က္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းႀကီးကေပးတဲ့ အိမ္စာနဲ႔ ၀ိုင္းကေပးတဲ့ အိမ္စာေတြ ေရးရ၊ တြက္ရပါတယ္။ အသာကေလး ည ၁၂ နာရီ ထိုးသြားတာပဲ။ မနက္က် ၆ နာရီ ထိုးတာနဲ႔ အိပ္ရာက ထၿပီး ေက်ာင္းေျပးရျပန္တယ္။ ဒီကေလးအတြက္ တေန႔ ၈ နာရီ အိပ္ခ်ိန္ ဘယ္႐ွိမလဲ။ ဒါက ႏွစ္စေနာ္။ ႏွစ္လယ္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ ဒီကေလးေတြဟာ ည ၂ခ်က္ ၃ နာရီထိ စာက်က္ၾကရ႐ွာတယ္။ ဆရာတို႔ေခတ္တုန္းက သားသမီး စာမက်က္လို႔ မိဘေတြက တဆူဆူ တပူပူ လုပ္ၿပီးေနရတာ။ ဒီေခတ္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြ စာက်က္ၾကလြန္းလို႔ မိဘေတြက ဟဲ့ အိပ္ၾကေတာ့လို႔ အနားက ေစာင့္ၿပီးေတာ့ကို ေျပာေနၾကရတာ။ ဒါမ်ိဳး တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ၾကားဘူးရဲ႔လား။

ဆရာ၀န္။ ။ ဒါက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူးဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္သမီး သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူလဲ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ က်ဴ႐ွင္ယူေနရတာ။

ဆရာ။ ။ ဒီေခတ္ကေလးေတြအဖို႔ အပ်င္းထူဖို႔ကို အခ်ိန္မရ႐ွာၾကပါဘူး။ မိဘေတြက သနားယူရေလာက္ေအာင္ကို ႀကိဳးစားေနၾကတာပါကြယ္။ ဆရာ့အျမင္ေျပာရရင္ ဒီေခတ္ ကေလးေတြဟာ သူတို႔မိဘေတြထက္ေတာင္ ပိုႀကိဳးစားၾက၊ ပိုလိမၼာၾက၊ ပိုေတာ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဆရာတို႔တေတြတုန္းက ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းအ႐ြယ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ေတာင္ ႐ိုက္တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေခတ္က်ေတာ့ ကိုးတန္း ၁၀ တန္း ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးဟာ ကြန္ျပဴတာေတာင္ ႐ိုက္တတ္၊ ကိုင္တတ္ေနၾကၿပီေလ။ ဘာသာစကားဖက္ ၾကည့္လဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္သူေတြ၊ ဂ်ပန္စကား၊ တ႐ုတ္စကားေျပာတတ္သူေတြ၊ ျပင္သစ္စကား၊ ဂ်ာမန္စကား၊ ယိုးဒယားစကား၊ ကိုးရီးယားစကား ေျပာတတ္သူေတြ ပံုလို႔။

အင္ဂ်င္နီယာ။ ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ဆရာ။ ဒီေခတ္မွာ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းေတြ ၾကည့္လဲ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး၊ ဘာသာစကားသင္တန္းေတြၾကည့္လဲ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး၊ စီးပါြးေရးပညာသင္တန္းေတြလဲ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးခ်ည္းပဲ။ ကေလးေတြ လႊတ္ကို ႀကိဳးစားေနၾကတာ အားရစရာႀကီးပါပဲ။

ဆရာ။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာေတြ ပ်င္းတယ္၊ ပ်င္းတယ္လို႔ ေျပာတဲ့အသံၾကားတိုင္း သိပ္ကို ေဒါသ ထြက္မိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို လခနည္းနည္းေပးၿပီး မ်ားမ်ားခိုင္းခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႔ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေျပာတဲ့ျမန္မာေတြဆို ပိုေတာင္ ေဒါသထြက္မိတယ္။
လူဦးေရရဲ႔ ၈၀ ရာႏႈန္းေလာက္႐ွိတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ပ်င္းၾကသလား။
က်န္တဲ့ လူဦးေရ ၂၀ ရာႏႈန္းေလာက္အနက္ တ၀က္ေလာက္႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အငမ္းမရ ပညာေတြ သင္ေနၾကတာ ပ်င္းလို႔လား။
ဆရာကေတာ့ ရဲရဲ ေျပာ၀့ံတယ္။ ျမန္မာေတြ မပ်င္းဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ မပ်င္းခဲ့ၾကဘူး။ အခုလည္း ျမန္မာေတြ မပ်င္းဘူး။ ေဟ့..... တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ မပ်င္းဘူးကြ၊ မပ်င္းဘူးကြလို႔ ရဲရဲႀကီးကို ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း
၆-၁-၉၉။