သူစိမ္းေတြၾကားမွာ (၄) {ဒုတိယပိုင္း}ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

ေနာက္စာသင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္က မြန္ဂိုက အကဆရာမ ႏွစ္ေယာက္......။
တေယာက္က အသက္အစိတ္၊ တေယာက္က နဲနဲႀကီး႐ွာၿပီ။ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္တဲ့...။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အဂၤလိပ္လို မေျပာႏိုင္႐ွာေတာ့ ျပႆနာေပါ့။ အငယ္မေလးက နဲနဲေလး ရတယ္။ 'ဂ်ာဂါ' ဆိုတဲ့ အႀကီးမႀကီးက လံုးလံုးမရ႐ွာဖူး။ သူက သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ နံမည္ႀကီး မင္းသမီးႀကီးေပါ့။ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္မွာ အကဆရာမေပါ့...။ သနားဖို႔ေကာင္းတာက ကိုးရီးယားစာကို သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ႏိုင္႐ွာဖူး။ လက္တခါခါနဲ႔ ေခါင္းကို ထိုးျပၿပီး သူဘာမွ မသိဖူးတဲ့။ သူတို႔ မြန္ဂိုေတြ ကၽြမ္းက်င္တာက ႐ု႐ွားဘာသာစကားတဲ့။ ႐ု႐ွားလိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ မြန္ဂိုေတြလဲ ကိုးရီးယားကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေနၾကတာေပါ့။ ပညာသင္ဖို႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိသလို စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာလဲ မြန္ဂိုမေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့...။


မြန္ဂိုမင္းသမီးႀကီး 'ဂ်ာဂါ' ကို ကၽြန္မ တကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရတာ႐ွိတယ္။ ကၽြန္မ ဒီကို ေရာက္ၿပီး တလေလာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာေတြ မ်ားလို႔လား ဘာလား မသိပါဖူး..။ အခန္႔မသင့္ျဖစ္ၿပီး အခန္းထဲမွာပဲ ကၽြန္မညာဘက္ ေျခဖမိုးထဲက မ်က္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ကို မရေတာ့ဖူး ျဖစ္သြားေသးတယ္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မအစဥ္အလာက ဘယ္ေနရာရာ ေရာက္ေရာက္၊ ေခ်ာ္လဲတတ္တဲ့ အစဥ္အလာ႐ွိတယ္။ အ႐ိုးအေၾကာ စပါယ္႐ွယ္လစ္ 'ေဒါက္တာပင္ဒိုရာေအာင္ႀကီး' ဟာ ကၽြန္မရဲ႔ အားထားရာေပါ့...။ ေဒါက္တာပင္ဒိုရာ မ႐ွိတဲ့ ဒီေနရာမွာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိထားေနရင္းက ျဖစ္သြားတာေလ....။ အဲဒါ တကၠသိုလ္ေဆး႐ံုကို သြားဖို႔ျပင္ေနတုန္း မြန္ဂိုမင္းသမီးက ကၽြန္မဆီေရာက္လာတာ။ သူကလဲ ကၽြန္မတို႔ (KNUA) အစီအစဥ္နဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့သူေလ..။ သူက ကၽြန္မကို လိမ္းေဆးအဆီ ႐ွိလားတဲ့။ မ႐ွိလဲ ဟင္းခ်က္တဲ့ ဆီဆိုလဲ ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက လင္ဇီးလိမ္းေဆး အဆီ႐ွိတယ္လို႔ သူ႔ကိုျပေတာ့ 'ေပး' ဆိုၿပီး တခါထဲ ကၽြန္မအိပ္ရာေဘးမွာ ဒူးေလးေထာက္ၿပီး ကၽြန္မ ေျခဖမိုးတ၀ိုက္ကို ႏွိပ္ေတာ့တာ....။ တကယ့္ကို ညင္သာၿပီး ကၽြမ္းက်င္တာပဲ...။ သူက လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႔ ေျပာျပ႐ွာတယ္...။ သူတို႔ က,တဲ့သူေတြဟာ ခဏခဏ အေၾကာတင္ တတ္တယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ ဒီပညာကို သင္ထားတာေပါ့ေလ....။ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ေဆး႐ံုလဲ မသြားနဲ႔၊ ေဆး႐ံုသြားရင္ ကိုးရီးယားထံုးစံ အပ္ေတြနဲ႔ စိုက္လိမ့္မယ္တဲ့....။ သူ သံုးရက္ႏွိပ္ၿပီးရင္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို...၊ မနက္တိုင္း သံုးရက္တိတိ လာႏွိပ္ေပး႐ွာတာ...၊ အ့ံၾသစရာ၊ ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သြားတယ္ေလ...။ သူငယ္ခ်င္း 'ဂ်ာဂါ' ကို တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ရ တာေပါ့...။
ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက 'မန္ဂ်ဴ' ဆိုတဲ့ နီေပါမေလးနဲ႔ 'ဂ်ဴဒီ' ဆိုတဲ့ အိႏိၵယသူ ကုလားမေလး။ အသက္ကေလးေတြက ႏွစ္ဆယ္တႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္။ 'ဂ်ဴဒီ' ေလးက အသက္ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ေပမဲ့ အိႏိၵယထံုးစံအတိုင္း သားတေယာက္အေမ ျဖစ္ေနၿပီ....။ သူ႔ေယာက်္ားေလးက ၾသစေတလ်မွာ...။ သားငယ္ေလး တႏွစ္သားကို အေဖအေမဆီမွာ ထားခဲ့ၿပီး သူ႔ကုမၸဏီက တက္ခိုင္းတဲ့ ကိုးရီးယားဘာသာစကား ဆယ္ပတ္သင္တန္းကို လာတက္ရ႐ွာတာ...။
နိေပါမေလး 'မန္ဂ်ဴ' ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လာတာ..။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုးရီးယားစာ သင္ၿပီး ေက်ာင္း႐ွာရမွာေပါ့။ သူကေလးက ကိုးရီးယားစာကို အျပင္းအထန္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ ဒီတတန္းထဲတင္မဟုတ္ပဲ တျခားအတန္းေတြကိုပါ တေနကုန္ လိုက္တက္ေနရ႐ွာတာ...။ ကၽြန္မတို႔ အတန္းထဲမွာေတာ့ မန္ဂ်ဴဟာ အေတာ္ဆံုးေပါ့။ မသိတာ႐ွိရင္...၊ သူ႔ကို အားလံုးေမး ၾကရတာပဲ။ သူရယ္၊ ကုလားမေလးဂ်ဴဒီရယ္၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း နီေပါပန္းခ်ီဆရာမ အယ္ရီနာရယ္ သံုးေယာက္က ဟိႏၵဴစတန္နီစကားနဲ႔ ေျပာလို႔ရၾကေတာ့... အိုး... အတန္းထဲမွာ တကယ္ ကုလားသိုက္က်ား၀င္ကိုက္ပဲ။
'ဆရာမအင္' က သူတို႔ေၾကာင့္ပဲ အတန္းထဲမွာ ကိုးရီးယားစကားကလြဲရင္ တျခား မည္သည့္ဘာသာစကားကိုမွ် မေျပာရ၊ ေျပာတဲ့သူ တခါေျပာရင္ ၀မ္ ၅၀၀ ေပးရမယ္၊ အဲဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ဒီသင္တန္းၿပီးရင္ ပီဇာပါတီလုပ္မယ္ဆိုၿပီး စည္းကမ္းသတ္မွတ္ရေတာ့တာ။
အဲဒီ စည္းကမ္းသတ္မွတ္တဲ့ေန႔မွာပဲ အီရန္သားေလး အားလီက ၀မ္တေသာင္းတန္ကို ရန္ပံုေငြပံုးေလးထဲ ခ်က္ခ်င္းထည့္တယ္ေလ...။ သူက မျဖစ္ဖူးတဲ့၊ သူစာနားမလည္တာကို အီရန္မေလး 'မာရီ' ကို ေမးမွ ျဖစ္မွာတဲ့..။ သူဘာမွ နားမလည္ဖူးတဲ့...။ တကယ္လဲတကယ္...၊ အဲဒီကေလးဟာ အတန္းထဲမွာ ဘာမွလဲ လိုက္မေရး၊ လိုက္မမွတ္ေတာ့ဖူး၊ ထိုင္နားေထာင္ေန တာပဲ..။ ၿပီးရင္ တခိခိရယ္ေရာ..။ သူ႔ေၾကာင့္လဲ ဆရာမ'အင္' မ်က္လံုးျပဴးရၿပီး တတန္းလံုး တဟားဟားရယ္ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္...။ 'လွတယ္' ဆိုတဲ့ ကိုးရီးယားစကားကို 'အားလီ' တလြဲသံုးလိုက္ပံုက 'အရသာ႐ွိတယ္' ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ေလ...။ ဆရာမ'အင္' က နံမည္ေက်ာ္မင္းသမီး 'ေဆာင္းေဟဂို' (ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အြန္ေစာ) ပံုကို ျပၿပီး 'အားလီ' ကို စကားလံုး သံုးခိုင္းတာ.. အားလီသံုးျပလိုက္တယ္ေလ..။ "ေဆာင္းေဟဂိုဟာ အရသာသိပ္႐ွိတယ္" တဲ့...။
ကၽြန္မလဲ ဆရာမ 'အင္' ကို မ်က္လံုးျပဴးေအာင္ လုပ္ၿပီးပါၿပီ...။
တခုေသာ စာသင္ခ်ိန္ အစမွာ ဆရာမေလးက မ်က္ႏွာေလးညိႇဳးညိႇဳးနဲ႔..။ မေန႔ညကပဲ သူ႔ရဲ႔ ခ်စ္သူဟာ မီဂု(အေမရိကား) ကို ျပန္သြားၿပီတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္.. သူ အခု ဘာျဖစ္ေနသလဲ လို႔ class ကို အသံုးခ်ေမးခြန္းေမးေတာ့တာပဲ။ လူႀကီးဦးေဏွာက္နဲ႔ စကားလံုးေတြကို မွတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မက ျဖတ္ခနဲ ေျဖခ်လိုက္တယ္။ 'ဆရာမအင္ ေခ့ဖုမီတာ ျဖစ္ေနတယ္' လို႔ေလ...။ ဆရာမအင္ ၀မ္းနည္းေနတယ္ေပါ့။ ဆရာမအင္မွာ မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး 'ဘာ... ေခ့ဖုမီတာ' ဆိုၿပီး 'ႏိုးႏိုး အာနိယို ေဆ့ဖုမိတာ' လို႔ ကဗ်ာကရာ ျပင္ေပးရင္းက တဟားဟားရယ္ေရာ..။ ၿပီးေတာ့မွ "ဂမ္ဆမ္းမီသာ၊ ေက်းဇူးပဲ ႏုႏု၊ ငါ့ခ်စ္သူေၾကာင့္ ေဆ့ဖုမီတာ ျဖစ္ေနတာ မင္းေၾကာင့္ ခုမွ ငါ ေခ့ဖုမီတာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္.." တဲ့။ 'ေဆ့ဖုမီတာ' က ၀မ္းနည္းတာ၊ 'ေခ့ဖုမီတာ' က ေပ်ာ္႐ႊင္တာေလ...။
ကၽြန္မတို႔ အတန္းေလးဟာ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ 'ေခ့ဖုမီတာ' ျဖစ္ေနတာပါပဲ...။ မန္ဂ်ဴေလးနဲ႔ ဂ်ဴဒီေလးကလဲ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္မကို ကုလားသီခ်င္း လိုက္သင္လား သင္ရဲ႔....။ တခါသား ကၽြန္မက ေနာက္ၿပီး သူတို႔အ႐ြယ္ေတြ မသိႏိုင္ေတာ့ဖူး ထင္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ကုလားသီခ်င္း '႐ူးပြတ္ေတနား၊ မာစတားနား' ကို ဆိုျပလိုက္မိတာ....၊ အံ့ၾသစရာ သူတို႔က သိေနၿပီး၊ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္စားေနဆဲ.. သီခ်င္းတဲ့။ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္မကို သင္ေပးေနေတာ့တာပဲ။ class ခဏနားတဲ့အခ်ိန္ဆို အိႏိၵယသူ ဂ်ဴဒီက အက, ေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။
ခ်စ္စရာ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ဂ်ဴဒီေလးဟာ အံ့ၾသစရာ.... မ်က္ရည္က်တတ္ေသာ၊ အႏုပညာကို ခံစားတတ္ေသာ ကေလးလဲ ျဖစ္လို႔ ေနပါေသးတယ္။ ကိုးရီးယားစာသင္ၾကား ေရးမွာ နားေထာင္တတ္ဖို႔၊ နားလည္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ႐ုပ္႐ွင္ျပၿပီး သင္တာပါတယ္။ ကိုးရီးယားလို စကားေျပာ၊ စာတန္းလဲ ထိုးေပးထားတာေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ကို ျပတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေလးက 'The way home' တဲ့။ ကိုးရီးယားလို 'ဂ်ီေဘ့ယို' ျမန္မာလို 'အိမ္အျပန္' ေပါ့ေလ..။ ေျမးအဖြား ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေလးကို ႐ိုက္ျပထားတာ။ သူတို႔ဆီမွာ ဆုေတြ အမ်ားႀကီး ရတဲ့ကားေပါ့။ ဇာတ္ကားထဲက အသက္ (၇၇)ႏွစ္ အ႐ြယ္ ဇာတ္ေဆာင္အဖြားႀကီးက ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ မဟုတ္ဖူး။ အျပင္က တကယ့္အစိမ္း သက္သက္ကို ထည့္ၿပီး ႐ိုက္ထားတာ။ ႐ိုက္ရတာ သိတ္ကို ခက္မွာပါပဲ..။ ဒီကားေလးကို ကၽြန္မက ျမန္မာျပည္မွာ ကတဲက ၾကည့္ၿပီးေနၿပီေလ။ စာသင္ခန္းမွာ ၾကည့္တာသံုးႀကိမ္ ေျမာက္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ဆရာမ'အင္' က အံ့ၾသလို႔...။ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွား႐ွားပါးပါး ဇာတ္ကား ေလးေတြ ရလာရင္ လက္တို႔ လဲလွယ္ၾကည့္ၾကတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ူးအဖြဲ႔မွာ ကၽြန္မလဲ အဖြဲ႔၀င္တေယာက္ေပါ့။ ဆရာသုခမိန္လိႈင္ဟာ ဥကၠဌေတာင္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထိုက္တဲ့ သူေလ...။
႐ွား႐ွားပါးပါး၊ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးတကား ၾကည့္ရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဖူး။ ၀တၳဳေကာင္းေလးတပုဒ္ ဖတ္ရတဲ့ အရသာနဲ႔လဲ ဆင္ဆင္တူပါတယ္။
ကိုးရီးယားဇာတ္ကားအားလံုးကို ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါဖူး။ အထူးသျဖင့္ Series လို႔ ေခၚတဲ့ Soap Opera အမ်ိဳးအစား၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို မႀကိဳက္ဖူး။ soap opera ထံုးစံအတိုင္း..၊ ဇာတ္ကို ဆြဲဆန္႔ရတဲ့အခါမွာ လွလွပပ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ဆြဲမဆန္႔တတ္ရင္..၊ 'ဆြဲဆန္႔ထားတဲ့ အရာႀကီး' ကို ျမင္ေနရေရာ...။ အရသာက ဘယ္လိုမွ မ႐ွိေတာ့ဖူး။ ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား ကို ပိုႀကိဳက္တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ဘယ္လိုမွ အရသာမ႐ွိတဲ့ ခိုးကူးေခြေတြကို မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ နံမည္ေက်ာ္ ဒါ႐ိုက္တာ ရင္ (ဂ်န္ေဒါင္၀န္) နဲ႔ ထယ္ေဆာက္ တို႔ရဲ႔ နံမည္ႀကီး ကိုးရီးယားစစ္ကားကို ဒီက်မွ ကၽြန္မၾကည့္ရတယ္။ 'Taegukgi' ဆိုတဲ့ ၁၉၅၀က ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲကားေပါ့။
ကၽြန္မၾကည့္ရတဲ့ ေနရာက အဲဒီ စစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာ၊ 'ဒယ္ဂု' ၿမိဳ႔ရဲ႔ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ကို ေလ့လာဖို႔အသြား၊ ကားေပၚမွ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ကို ျပတာ...။ ကာလ ေဒသ ေနာက္ခံကပဲ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔လား မသိပါဖူး။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္..။
ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္ပြဲအတြက္ လူငယ္ေတြကို အတင္းအဓမၼ စစ္တပ္ထဲ ၀င္ဖို႔ ဆြဲေခၚတဲ့အထဲမွာ ညီငယ္ေလးက ပါသြားေတာ့၊ အကိုလုပ္သူက လိုက္ေခၚရင္း... သူပါ .. လိုက္သြားရၿပီး၊ စစ္ပြဲထဲ ေရာက္သြားၾကရတဲ့ ဇာတ္ေပါ့။ စစ္ပြဲေတြကို ႐ိုက္တာလဲ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ကင္မရာေတြေရာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြေရာ၊ စစ္ပြဲထဲကို ကိုယ္ပါေရာက္သြား ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းဆို ကၽြန္မက 'စစ္ကား' ဆို သိပ္မုန္းတာ..၊ သိပ္ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကားက်မွ ၾကည့္တာ။ ဒီဇာတ္ကားကို က်ေတာ့ သေဘာက်လိုက္တာ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ျဖစ္မိတယ္၊ ေအာ္ သူတို႔ စစ္ကားလဲ ေကာင္းေကာင္း ႐ိုက္တတ္သြားၿပီလို႔....။
အဲဒီကားထဲမွာ ကၽြန္မ သိပ္ကို ခံစားရတဲ့ အကြက္ေလး တကြက္ ႐ွိတယ္..။ ကၽြန္မကို ရက္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စိတ္ထိခိုက္ေစခဲ့တဲ့ အခန္းေလးေပါ့။ စစ္ထဲပါသြားတဲ့ အကို လုပ္သူမွာ မေအမုဆိုးမ မိသားစုနဲ႔အတူတူ က်န္ခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေနလာခဲ့ သူေလး ႐ွိတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးကပဲ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ မိသားစုကို စစ္အတြင္းမွာ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးခဲ့႐ွာတာေပါ့။ ေတာင္ကိုးရီးယားတပ္ေတြက ေအာင္ပြဲခံၿပီး၊ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ စစ္အတြင္းမွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္ကို ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့မႈနဲ႔ အဖမ္းခံေနရ႐ွာၿပီ။ အကိုလုပ္သူက ေဒါသနဲ႔ လိုက္သြားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ေတာင္ကိုးရီးယားစစ္တပ္က မရဖူး၊ သစၥာေဖာက္ေတြကို လႊတ္မေပးႏိုင္ဖူးတဲ့။ စစ္အတြင္း တိုက္ပြဲေတြမွာ အေသခံတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့..၊ သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ တံဆိပ္ရ အကိုလုပ္သူက မိန္းကေလးကို...၊ 'ဒါ ငါ့မိသားစု၀င္ကြ' လို႔ေျပာၿပီး ဆြဲေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးက ေျပာ႐ွာတယ္။ 'ငါလက္မွတ္ထိုးတာ မွန္ပါတယ္ဟယ္....တဲ့...၊ ဒါေပမဲ့ ငါ ငတ္လြန္းလို႔ ထိုးလိုက္မိတာပါ...၊ အဲဒီလက္မွတ္ထိုးရင္ တို႔မိသားစုအတြက္ စားစရာေပးမယ္ ဆိုလို႔ပါ... ' တဲ့။ အကိုလုပ္သူက မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ မိန္းကေလးကို ဆြဲအထြက္၊ ေနာက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္တာ...၊ ေနာက္ေက်ာတည့္တည့္မွန္ၿပီး လဲက်သြား႐ွာတဲ့ မိန္းကေလးက ခ်စ္တဲ့သူရဲ႔ ရင္ခြင္မွာ ေနာက္ဆံုး စကားေလးတခြန္းကို ေျပာၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ့႐ွာတာ။
'ငါနင့္ကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နင္သိမွာ မဟုတ္ပါဖူး....' တဲ့။ မ်က္ရည္မပါပဲ သူေျပာသြားတဲ့ စကားေလးတခြန္းဟာ ကၽြန္မကို မ်က္ရည္တေပါက္ေပါက္ က်ေစခဲ့ပါတယ္...။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားေလးဟာ အဂၤလိပ္လို စာတမ္းေလးပါ။ သူေျပာတဲ့ ကိုးရီးယားစကားကို ကၽြန္မ နားမလည္ပါဖူး.....။
ကၽြန္မတို႔ စာသင္ခန္းမွာ ၾကည့္ရတဲ့ ေျမးအဖြားဇာတ္ကားေလးကလဲ....၊ ဇာတ္ကေလးက ပါးပါးေလးရယ္...။ ေ၀းလံသီေခါင္လွတဲ့ ႐ြာကေလးမွာ တေယာက္ထဲ ေနရ႐ွာတဲ့ အဖြားအိုဆီကို ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာေနတဲ့၊ သမီးလုပ္သူက သူ အဆင္မေျပတဲ့ အခိုက္ အတန္႔ေလးမွာ သူ႔ရဲ႔ ခုႏွစ္ႏွစ္႐ြယ္သားေလးကို ခဏလာပို႔ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေပါ့။
ေျမးနဲ႔အဖြားက တခါမွ မေတြ႔ဖူးၾကဖူး။ အဖြားက စကားလဲမေျပာတတ္၊ စာလဲေကာင္း ေကာင္းမတတ္႐ွာဖူး။ ေျမးကလဲ ေျမးဆိုးကေလး...။ ခါးကုန္းကုန္းႀကီးနဲ႔ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ေနရ႐ွာတဲ့ အဖြားကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုး။ အဖြားက အားလံုးခြင့္လႊတ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿမိဳ႔ကအေမက ျပန္လာေခၚခါနီးမွ ေျမးကေလးက သံေယာဇဥ္တြယ္သြားၿပီး စိတ္ထိခိုက္စြာ ခြဲခြါၾကတာေလးကို ႐ိုက္ျပထားတာ။
ကၽြန္မ ဒီဇာတ္ကားေလးကို ၾကည့္တဲ့အခါတိုင္း ၿမိဳ႔ကို ျပန္ရခါနီးမွာ၊ ေျမးကေလးက မျမင္မစမ္းနဲ႔ အပ္ေပါက္ထိုးရ႐ွာတဲ့ အဖြားအတြက္ အပ္ေပါက္ထိုးၿပီးသား ခ်ည္အ႐ွည္ႀကီးေတြ နဲ႔ အပ္ေတြကို အပ္ခ်ဳပ္ခံုကေလးမွာ အမ်ားႀကီး ထိုးေပးထားခဲ့တဲ့ အခန္းေလးကိုေရာက္ရင္... ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရပဲ မ်က္ရည္က ေ၀စျမဲေပါ့....။ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့အဖြားကို ဟိုစဥ္ငယ္ဘ၀တုန္း က အျမဲ အပ္ေပါက္ထိုးေပးရတာေလ...။
ကၽြန္မတို႔ ၾကည့္ေနၾကတုန္း အဲဒီအခန္းေလးလဲေရာက္ေရာ... ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းထဲ မွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တဲ့ အသံက အက်ယ္ႀကီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ 'အင္' လဲ လန္႔ျဖတ္သြားၿပီး မီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိႏိၵယသူေလး ဂ်ဴဒီရယ္ေလ..။ ကၽြန္မက 'ဂ်ဴဒီ' လို႔ ေခၚလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေ၀ေနတဲ့ ကၽြန္မဆီ သူေျပးလာၿပီး 'ႏုႏု.. ႏုႏု' ဆိုၿပီး ဖက္ၿပီး ငိုတာ၊ ငိုတာ၊ မနဲေခ်ာ့ရတယ္။
ခံစားတာခ်င္း၊ ခံစားတတ္တာခ်င္း မတူၾကပံုမ်ား..၊ အီရန္သားေလး 'အားလီ' နဲ႔ အီရန္မေလး 'မာရီ'တို႔ကေတာ့ တခိခိနဲ႔...။ ဂ်ဴဒီေလး ဘာေၾကာင့္ အဲလို ျဖစ္တာလဲတဲ့။ မာရီက သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ေျမးဆိုးေကာင္ေလးကို အျပင္ဖက္ေခၚထုတ္ၿပီး ခပ္စပ္စပ္ေလး ႐ိုက္ပစ္ခ်င္တာပဲ ႐ွိတယ္တဲ့။
နိေပါသူ 'မန္ဂ်ဴ' ေလး ဆရာမ'အင္' ကို ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ good question ပါ။ ဒါေလာက္ အသက္ႀကီးၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲပင္ပင္ပန္းပန္းေနရ႐ွာတဲ့ အဖြားအိုတေယာက္ထဲ ပစ္ထားတာ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။ ဆရာမ'အင္' ခမ်ာ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖကို မေပးႏိုင္ ႐ွာဘူး။ 'ေတာ႐ြာမွာေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ၊ ဆိုလ္း ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ ေနခ်င္ၾကတယ္တဲ့၊ အဲလိုနဲ႔ ၿမိဳ႔ကို တက္လာၾကၿပီး အဖိုးအို အဖြားအိုေတြကို ေတာ႐ြာေတြမွာ အဲလိုပဲ ထားပစ္ခဲ့ၾကတယ္...' တဲ့ေလ။
ဒီဇာတ္ကားေလးဟာ သူတို႔ရဲ႔ ဒီေန႔ လူေနမႈဘ၀အစစ္ကို ထင္ဟပ္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အာ႐ွရဲ႔ လူေနမႈဘ၀ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဒီလိုမွ မဟုတ္တာပဲ...။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျပာင္းလဲသြားရေတာ့မွာလား။
က်ဴးဘားကေလး ေမာင္အန္းဒီက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္စရာ တစ္သွ်ဴးစကၠဴေလးေတြကို ကၽြန္မနဲ႔ ဂ်ဴဒီကို ေပးရင္း သူ႔စတိုင္အတိုင္း ေခါင္းေလးတရမ္းရမ္းနဲ႔ 'grandma' 'grandma' တဲ့။
႐ုပ္႐ွင္ျပၿပီးေတာ့ ဆရာမ'အင္' က စာဆက္သင္ေတာ့ နဲနဲခက္တဲ့ သင္ခန္းစာအသစ္ကို စသင္တယ္ေလ။ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေမာင္အန္းဒီက ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနားကို ျဖတ္ကနဲ ကပ္ၿပီး 'ႏုႏု ဆဲဂ်ဳန္း ဘုရင္က ႐ူးေနတာ' တဲ့ ေလ။ ကၽြန္မသာ ရယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရတာ၊ သူက ခပ္တည္တည္နဲ႔၊ လက္ညိႇဳးကို ေကာက္ၿပီး နားထင္ကို ေထာက္ျပထားလို႔...။ ဆရာမစာသင္တာကို စိတ္၀င္စား ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတယ္။ ခ်စ္စရာ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေလး....။
ဒီ သူစိမ္းကေလးေတြနဲ႔ေတာ့ တခါတေလ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေပမဲ့....၊ အခန္းထဲမွာ တေယာက္ထဲဆိုရင္ေတာ့ စိတ္က ေဖာက္ခ်င္လာတတ္တယ္.. ေျမးကေလးေရ....။
ေဟာၾကားလား... ေဒၚရီသန္႔ကေလ...
"xx ဘယ္၀ယ္ဆီxx တမ္းတကာxx မွန္းဆကာxx လြမ္းရပါ့မည္... ငွက္အသြင္xx ေတာင္ပံျဖန္႔ခ်ီ...." တဲ့.... ေျမးကေလးရဲ႔....။
ဘာတဲ့.. ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ခင္စိုးဦးေလးကလဲ... "ကၽြန္မတို႔.. ေ႐ႊျပည္ႀကီး.. ကြာေ၀းသလို.. ကြာေ၀းသလိုxx" တဲ့။

ႏုႏုရည္ (အင္း၀)
KNUA ခူႏြာညေနခင္း။
စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။