ပင္လယ္၀တၳဳတိုကေလးေတြကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စုစည္းထုတ္ေ၀တဲ့ မိခ်မ္းေ၀ကို ကၽြန္မက လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္တုန္းက စသိခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက မိခ်မ္းေ၀က ၿမိတ္ၿမိဳ႔မွာ ေက်ာင္းဆရာမကေလး။ သူ႔အေနနဲ႔ စာေပနယ္ထဲ စမ္းတ၀ါး၀ါး ၀င္လာစ။ သူ႔ခင္ပြန္းကလည္း အစိုးရ၀န္ထမ္းတဦး။ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္မွဴးတဲ့။
ဦးလွဆံုးမယ့္ႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းက ကၽြန္မတို႔မွာ သတင္းစာလုပ္ငန္းလို ဖယ္မရ႐ွားမရ ႀကီးေလးတဲ့တာ၀န္ ေတြ မ႐ွိခ်ိန္၊ သမီးခင္ပြန္းအတူတူ ခရီး႐ွည္ထြက္ၿပီး လည္ၾက ပတ္ၾကမယ္လို႔ ရန္ကုန္က ဆရာႀကီးဦးသုခ နဲ႔ ဇနီး ေဒၚၾကင္ေမကို အေဖာ္စပ္ၾကၿပီး သမီးေလး မတင္၀င္းနဲ႔အတူ ၿမိတ္၊ ထား၀ယ္ကို မေရာက္ဖူးလို႔ အလည္သြားၾက တာေလ။
ကၽြန္မတို႔ လင္မယားက ခရီးသြားဖို႔ ႀကိဳက္ေပမယ့္ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ သြားရလာရ တာရယ္လို႔ တယ္မ႐ွိပါဘူး။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က စင္ကာပူကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ သားႀကီးကိုစိုး၀င္းရယ္၊ ေမာင္ ကိုေမာင္ေလးရယ္၊ ဆန္းကဖီးဦးထြန္းရင္ရယ္ အလည္ သြားၾကဖူးတာတေခါက္၊ ခုတေခါက္လို႔ပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ ဦးလွ ခရီးသြားရင္ ကၽြန္မက အိမ္မွာ တာ၀န္နဲ႔ ေနရစ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မခရီးထြက္ရင္ ဦးလွက (၂)ေယာက္စာ အလုပ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွ ႐ွိရစ္ရတယ္။ ဒီတခါေတာ့ သတင္းစာလို တာ၀န္ႀကီးလုပ္ငန္းေတြ မ႐ွိေတာ့လို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူ သမီးေလးပါေခၚၿပီး မိတ္ေဆြႀကီးဦးသုခ လင္မယားနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဦးလွက မစၥတာေမာရစ္ေကာလစ္ရဲ႔ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ 'ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ေသာ အမႈအခင္းမ်ား' နဲ႔ 'စႏၵမာလာ' ၀တၳဳတို႔ကို ဘာသာျပန္ၿပီး ကၽြန္မက စာေရးဆရာလုပ္လာတာ ျဖစ္ေလေတာ့ မစၥတာေမာရစ္ေကာလစ္ကို ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ၿမိတ္ကို လိုက္ပို႔မယ္လို႔ ဟိုအႏွစ္ (၄၀)ေလာက္ကတည္းက ေျပာေျပာေနတာပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ မေရာက္ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔က စာေပေဟာေျပာပြဲခရီးမဟုတ္ပဲ၊ ၿမိတ္က ဖိတ္ၾကားထားတာ မ႐ွိဘဲနဲ႔ သက္သက္မယ့္ တနသၤာရီဘက္ကို အလည္ထြက္လာၾကတာေလ။ (မွတ္ခ်က္။ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ 'အညာသူမ်ားပင္လယ္သြား' စာအုပ္ထြက္ခဲ့ၿပီး မာယာမဂၢဇင္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ထဲက တပုဒ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။)
ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္နဲ႔ ၿမိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ခံစာေပအေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြက ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာႀကိဳၾက၊ စာေပေတြ႔ဆံုပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾက၊ ေကၽြးၾက ေမြးၾက ဧည့္ခံၾကေပါ့။
အဲဒီမွာ ကဗ်ာဆရာေအာင္မွဴးေခၚတဲ့ ကိုစိုးျမင့္ရယ္ သူ႔ဇနီးေက်ာင္းဆရာမေလး ရီရီထြန္းရယ္ကို ၿမိတ္မွာ ေတြ႔ခဲ့ သိခဲ့ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာပါ။
ရီရီထြန္းက ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္တဘက္နဲ႔ သူက စာေရးခ်င္ေနသူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေပေရခံ ေျမခံေကာင္းတဲ့ ၿမိတ္က ႏွစ္တိုင္းထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ၿမိတ္မဂၢဇင္းမွာလည္း ၀င္ၿပီး ကေလာင္ေသြးတယ္။ တိုင္းရင္းေမတို႔၊ အိုးေ၀တို႔မွာလည္း ၀င္ၿပီး ကဗ်ာေရး စာေရး လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ သူ႔၀တၳဳကေလးေတြ ႀကိဳးၾကားပါလာတယ္။ အဲဒီလိုပါလာေတာ့ သူက သူ႔၀တၳဳတိုကေလးေတြကို 'ေဒၚေဒၚဖတ္ပါဦး' ဆိုၿပီး ကၽြန္မဆီကို ပို႔ေလ့႐ွိပါတယ္။
ပို႔လာတာေတြကို ဖတ္ရေတာ့ မိခ်မ္းေ၀ရဲ႔ ၀တၳဳကေလးေတြက ပင္လယ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ ပါလာတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မက အညာသူဟုတ္လား။ ပင္လယ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ စာေရးလာတဲ့ ဆရာမေလးကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုၿပီး လိုင္းခ်ေပးလိုက္တယ္။
'တို႔စာေပမွာ ပင္လယ္နဲ႔ပါတ္သက္တာေရးတဲ့ စာေရးဆရာက အလြန္နည္းေသးတယ္။ ငါ့သမီးက ၿမိတ္မွာေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီဘက္က အေၾကာင္းအရာေတြကို ေနာက္ခံထားၿပီးေရး၊ အဲဒီဘက္က ဗဟုသုတေတြ ထည့္' လို႔ အၾကံျပဳလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႔မွာ ပင္လယ္ကမ္း႐ိုးတန္းႀကီး နတ္ျမစ္ကေနၿပီး ေကာ့ေသာင္အထိ မိုင္ (၁၈၀၀)ေလာက္ ႐ွည္လ်ားတာႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရခိုင္စာဆိုႀကီးေတြကလည္း ပင္လယ္ကို သိတ္မေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကပါဘူး။ ပုဂံ၊ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူ၊ ပဲခူး၊ ေ႐ႊဘို၊ အမရပူရ၊ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတြမွာ ထီးနန္းေတြ စိုက္ထူသြားၾကေတာ့လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ စာဆိုေတြက ပင္လယ္ကို ဖြဲ႔သီမႈ အလြန္နည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္မွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ေမာင္ထင္တို႔ စာေတြ ဖတ္လာရေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔မွာ လမုတို႔၊ လတာတို႔၊ ဒီတို႔ ဆိုတာေတြကို ရင္းႏွီးလာရတာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မက ရီရီထြန္းဟာ ၿမိတ္မွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး လုပ္ေနသူမို႔ ၿမိတ္ရဲ႔ကၽြန္းေတာင္ ေသာင္ကမ္းနဲ႔အတူ ၿမိတ္က ေရလုပ္သားေတြအေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတို႔ မသိတဲ့ ပင္လယ္တြင္းစားစရာ ေရထြက္ကုန္ေတြအေၾကာင္းပါတဲ့ ၀တၳဳေတြ ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
ရီရီထြန္းက သထံုသူ။ အေဖက ျမန္မာ၊ ဦးထြန္းခင္တဲ့။ အေမက မြန္၊ ေဒၚသန္းစိန္တဲ့။ သထံုက (၁၀)တန္းေအာင္ေတာ့ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ဆြဲခန္႔ မူလတန္းဆရာမ ၀င္လုပ္ခဲ့တယ္ေလ။ သူလုပ္ရတဲ့ေက်ာင္းက ၿမိတ္ၿမိဳ႔နယ္က ကလင္ဘန္းေက်း႐ြာမွာ ျဖစ္သတဲ့။ အဲဒီ တနသၤာရီေတာပိုင္းမွာ (၂) ႏွစ္လုပ္ၿပီးေတာ့၊ ၿမိတ္ အ-ထ-က မွာ (၁၄) ဆရာမလုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္ေျပာင္းၿပီး မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ မွာ ဆရာမ (၄) ႏွစ္လုပ္ၿပီး၊ အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္။ အႏွစ္ (၂၀) ဆရာမ လုပ္သက္နဲ႔ ခုေတာ့ အလုပ္ကထြက္ၿပီး စာကိုပဲ ေဇာက္ခ်ေရးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အလုပ္အားသြားေတာ့ ကၽြန္မတိုက္တြန္းတဲ့ စာေတြ ေရးႏိုင္ဖို႔ သူက ၿမိတ္ကို ျပန္ၿပီး ကြင္းဆင္းပါတယ္။ သူ႔မွာ ဆရာမလုပ္သက္ ၿမိတ္ေဒသမွာခ်ည္း (၁၆)ႏွစ္ ႐ွိခဲ့သူမို႔ သူကြင္းဆင္းၿပီး အခ်က္အလက္ စုတဲ့အခါေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ သူတို႔မိဘေတြက အမ်ားႀကီး အကူအညီ ေပးၾကသတဲ့။ တခ်ိဳ႔ ေရလုပ္သားမ်ားကေတာ့လည္း ႐ိုး႐ွာၾကလို႔ စာေရးဆရာတေယာက္က စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးေနတဲ့ အေမးမ်ိဳးကို မၾကံဳဖူးေလေတာ့ ဘ၀အာမခံခ်က္ မ႐ွိ႐ွာသူမ်ားမို႔ သူ႔ကိုေၾကာက္ၿပီး မသကၤာျဖစ္လာလို႔ ဆက္မေျပာၾကသူေတြလည္း ေတြ႔ရသတဲ့။ သူ႔တို႔ကို ဖမ္းမွာလား ေမးတဲ့သူက ေမးသတဲ့။ 'ေဒၚေဒၚရဲ႔ ၿမိတ္ဘက္ သြားရတာ မိန္းမေဖာ္တေယာက္လည္း လိုတယ္။ ေလယဥ္ခလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ' တဲ့ေလ။
'မိခ်မ္းေ၀' ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္က မြန္လို မွည့္ထားတာ၊ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ရင္ 'ေအးေမတၱာ မွ်ေ၀သူ မိန္းကေလး' လို႔မ်ား အဓိပၸါယ္႐ွိမလား မသိဘူး။ သူကေတာ့ ပထမေတာ့ ခင္ႏွင္းယု ရဲ႔ 'သခြတ္ပန္း' ကို သေဘာက်လို႔ တိုင္းရင္းေမမွာ ကဗ်ာစေရးေတာ့ 'သခြတ္ပန္း' ဆိုၿပီး ကေလာင္နာမည္ ယူေသးသတဲ့။ ေနာက္မွ ၿမိတ္မဂၢဇင္းမွာ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ၀င္ေရးရင္း 'မိခ်မ္းေ၀' ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို ေျပာင္းလိုက္တာတဲ့။
ၿမိတ္ၿမိဳ႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ေတာင္စြန္ဆံုးနားကၿမိဳ႔၊ အဲဒီမွာ လူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္စံု ေ႐ွးကတည္းက ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိတ္မွာေနၾကတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတြက အမ်ိဳးသားေရးကိစၥ၊ ဘာသာေရးကိစၥ၊ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ စည္းစည္းလံုးလံုး႐ွိတယ္ ထင္တာပဲ။ ၿမိဳ႔နယ္မဂၢဇင္း တေစာင္ကိုလဲ သိပ္မ်ားတဲ့ အခက္အခဲေတြၾကားထဲက မွန္မွန္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။
အဲဒီၿမိတ္မဂၢဇင္းမွာ ရီရီထြန္းက 'မိခ်မ္းေ၀' အမည္နဲ႔ ၀တၳဳတိုအေရးအသားကို ၁၉၈၄ ခုကစၿပီး ကေလာင္ေသြးခဲ့တယ္ေလ။ ၿမိတ္မဂၢဇင္းမွာ ဆက္ဆက္ၿပီး ေရးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ထုတ္ လစဥ္မဂၢဇင္းေတြထဲ သူ႔လက္ရာေလးေတြ ေရာက္လာတယ္။ ခု မိခ်မ္းေ၀ရဲ႔ ကေလာင္သက္ (၁၄) ႏွစ္ ႐ွိေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီပထမဦးဆံုး စထြက္မယ့္ သူ႔၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ 'ကမာရင္ကြဲနဲ႔ အျခားပင္လယ္၀တၳဳတိုမ်ား' မွာ ပင္လယ္၀တၳဳ (၁၉) ပုဒ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က မဂၢဇင္းေတြမွာ ေဖာ္ျပၿပီးသား၊ တခ်ိဳ႔က မပါေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုအသစ္ကေလးေတြပါ။
သူ႔ ၀တၳဳေလးေတြက ေပးတဲ့ ဗဟုသုတာက ကၽြန္မတို႔ အညာသူအညာသားေတြအေနနဲ႔ စိတ္၀င္စားဖို႔ သိတ္ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာ- ပင္လယ္စာျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္ငါးေတြဆိုပါေတာ့ ကၽြန္မတို႔က စားဖူးျမင္ဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ တခ်ိဳ႔ကိုမ်ား နာမည္ကိုေသာ္မွ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူးေလ။ ငါးမဟုတ္တဲ့ ကမာတို႔၊ ေမွ်ာ့တို႔၊ ေရခူတို႔ ဆိုတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိေသး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ေတာင္ဘက္စြန္းမွာ ႐ွိတဲ့ ၿမိတ္ရဲ႔ ကၽြန္းေတာင္ေသာင္ကမ္းက သယံဇာတေတြ အလြန္ေပါေပါမ်ားမ်ား ႐ွိတဲ့ေဒသ။ ငါး၊ ပုဇြန္၊ ကမာ၊ ေရခူ စတာေတြအျပင္ ငွက္သိုက္တို႔၊ ပုလဲတို႔၊ ငါးႀကီးအံဖတ္တို႔ စတဲ့ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြကလည္း ႐ွိေသး။ ငါး ပုဇြန္ ေတြဆို ႏိုင္ငံျခားကို ေဒၚလာနဲ႔ အစိမ္းလိုက္ ေရာင္းစားရသလို ငါးပိ၊ ငံျပာရည္၊ ငါးေျခာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္အျဖစ္နဲ႔လည္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒီေဒသက ႏိုင္ငံျခားေငြရေအာင္ ဘယ္ေလာက္႐ွာေပးႏိုင္ ေနၿပီလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံက မရလိုက္ဘဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဖိတ္ယိုေနတာလဲ ဆိုတာလည္း ခန္႔မွန္းဖို႔ ခက္တဲ့ အေနအထားပါ။
မိခ်မ္းေ၀ရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြမွာ ဒီအေၾကာင္းေတြ အစံုအေစ့ မဟုတ္ေစကာမူ တေစ့တေစာင္း ေတာ္ေတာ္စံုေအာင္ ပါပါတယ္။
သူ႔၀တၳဳေလးေတြက ေပးတဲ့ ရသကေတာ့ အဲဒီေဒသက လူငယ္လူ႐ြယ္ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းေနၿပီး ပညာ႐ွာရမွာလား၊ စား၀တ္ေနေရး အလြန္က်ပ္ေနၾကတာမို႔ ပင္လယ္မွာ အသက္ဆံဖ်ားနဲ႔ ေငြ႐ွာရမွာလားဆိုတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ တခ်ိဳ႔က ေတြေ၀လို႔၊ တခ်ိဳ႔က မွားမွားမွန္မွန္ ေလာေလာဆယ္ အက်ပ္အတည္းၾကားက လြတ္ျမာက္ဖို႔အတြက္ ငါးဖမ္းေလွေတြေပၚ၊ ေဂြးေဖာင္ေတြေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကလို႔ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပဌာန္း ႐ုန္းကန္ေနၾကရ႐ွာသူေတြရဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။
'လေရာင္ေၾကာက္တဲ့ငါး' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးမွာ ပလာတူးငါးကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ပိုက္နဲ႔ လဆုတ္ရက္မွာ ဖမ္းရပံုေတြကို ဖတ္ရတယ္။ 'ငါးဖမ္းေကာင္းတဲ့ျမားစၾကာ' ၀တၳဳကေတာ့ ငါးမန္းကို ျမားစၾကာဆိုတဲ့ ျမားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဘယ္လို ဖမ္းရတယ္။ ေလွေပၚမွာတင္ ငါးမန္းကို ကိုင္တြယ္ခုတ္ထစ္ၿပီး ဘယ္လိုအေျခာက္လွမ္း တယ္ဆိုတာကို ဖတ္ရတယ္။ 'ေရနာရတဲ့ေ၀လ' ၀တၳဳက ပုလဲပါတဲ့ မုတ္ေကာင္ကို ပင္လယ္ေရနက္မွာ ငုပ္႐ွာရပံု ၀တၳဳပါ။
ပုဇြန္ကို ကၽြန္မတို႔ အညာမွာ အႀကီးကို ပုဇြန္ထုပ္နဲ႔ အေသးကို ပုဇြန္ဆိတ္လို႔ (၂) မ်ိဳးပဲ သိတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ပုဇြန္ဆိုတာ အ႐ြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး အမ်ားႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ေဂြးဆိုတဲ့ မီးျခစ္ဆံေလာက္႐ွိတဲ့ ပုဇြန္ေသးေသးမွ်င္မွ်င္ ႐ွည္႐ွည္ကေလးေတြလည္း ႐ွိေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သိတ္ႀကိဳက္ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္စစ္ေကာင္းေကာင္းကို မစားရတဲ့ ၿမိတ္ငပိေခၚတဲ့ စိမ္းစားငပိဟာ အဲဒီ ေဂြးကို ေထာင္းတဲ့ငါးပိပါ။ အဲဒီ ပုဇြန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဘယ္လိုဖမ္းရတယ္ဆိုတာ 'ၾကယ္ေတြကတဲ့ေရအီည' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကေလးနဲ႔ 'ေဖာင္ခံလူသား' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကေလးမွာ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ မစားရဖူးတဲ့ ကမာနဲ႔ ပဂဲဆိုတာကို ဘယ္လိုငုပ္ဖမ္းရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ 'ကမာရင္ကြဲ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးမွာေရာ၊ 'ေမ့ေဆး' ဆိုတဲ့၀တၳဳကေလး၊ 'ဆဲဗင္းကာလာ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကေလးေတြမွာေရာ ပါတယ္။ ဖတ္လို႔ သိတ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါေတြကို စားဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။
မိခ်မ္းေ၀ေရးတဲ့ 'တိုး၀ံ့တိုး' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကေတာ့ ပင္လယ္ေရေအာက္မွာ ေၾကာက္စရာ့သတၱ၀ါႀကီး တေကာင္ျဖစ္တဲ့ ေရဘ၀ဲေခၚတဲ့ ေရသရဲႀကီးနဲ႔ ငါးအူႀကီးလို႔ေခၚတဲ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႀကီး သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ၾကတဲ့ တိုက္ပြဲပါ။ ေရသရဲႀကီးဟာ ငါးလိပ္ေက်ာက္နဲ႔ အေသအေၾက တိုက္ပြဲႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ ငါးမန္းစြယ္သီႀကီးနဲ႔တခါ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အဲဒီ တိုက္ပြဲ (၂)ခုစလံုးကို ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ျပည္ႀကီးငါးေခၚတဲ့ ကင္းမြန္ႀကီးကေတာ့ လူေတြရဲ႔ မီးေထာင္ေျခာက္ထဲ ၀င္လိုက္ရလို႔ လူ႔ငါးဖမ္းေလွေပၚ ေရာက္လာရတယ္ဆိုတာကို သည္းထိတ္ရင္ဖို တိုက္ပြဲအျဖစ္ ေရးသားျပထားပါတယ္။ [မွတ္ခ်က္။ မာယာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။]
မိခ်မ္းေ၀ဟာ စာေရးသက္ မရင့္လွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္က ထြက္လိုက္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား စာေပနယ္ထဲကို ၀င္လာတာ။ သူႀကိဳးစားထားတာေတြကို ခု ၀တၳဳတိုေတြမွာ ေတြ႔ရေတာ့ အလားအလာ႐ွိတဲ့ ကေလာင္႐ွင္အမ်ိဳးသမီးပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
မိခ်မ္းေ၀ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ဆလံုတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔ ဘ၀ျမႇင့္တင္ေရး ၀တၳဳတပုဒ္လည္းပါ တယ္။ သူ႔၀တၳဳက ဆလံုအမ်ိဳးသားေတြအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေပမယ့္ သူတို႔ဘ၀ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ အတြက္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ေက်ာင္းဆရာမေလးတဦးနဲ႔ ဆလံုအမ်ိဳးသားတဦးကို အိမ္ေထာင္ဖက္ေစၿပီး ဘ၀ျမႇင့္တင္ေရးလုပ္မယ္ ဆိုတာကေတာ့ ပံုျပင္ဆန္အားႀကီးတယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိခ်မ္းေ၀ ဒီလိုင္းကို လိုက္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္၀င္တစား ဖတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔လိမ့္ဦးမယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း သူ႔လက္က ဆက္လက္ၿပီး ထြက္လာမွာကို ဖတ္ရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း မိခ်မ္းေ၀ကို စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
လူထုေဒၚအမာ
[မိခ်မ္းေ၀ ရဲ႔ ကမာရင္ကြဲနဲ႔ အျခားပင္လယ္ ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ခု၊ ေမ က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
No comments:
Post a Comment