ေမ-ဇြန္ အလုပ္သမား အေရးအခင္း "ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းတိုက္ပြဲ" ေရးသူ- ရဲေဘာ္၀င္းထိန္

သေဘၤာက်င္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေကာင္စီဝင္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားထုက ေရြးခ်ယ္ၿပီး တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ပါ။ ေကာင္စီကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုတ္လုပ္ေရး အတြင္းေရးမႉး၊ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရး အတြင္းေရးမႉး၊ စံျပေရြးခ်ယ္ေရး အတြင္းေရးမႉး ဆိုၿပီး တာဝန္ ၃ ခု ေပးပါတယ္။
(အခု VOA မွာ လုပ္ေနတဲ့) ဦးခ်စ္ဦး(၃၇) ႏွစ္ ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာင္စီ ဥကၠဌပါ။ သူက စာရင္းကိုင္ခ်ဳပ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္းမွာ လခ က်ပ္ ၁၂ဝဝ နဲ႔ ဘားဆံုးေနၿပီ။
ေကာင္စီအစည္းအေဝးကို အပတ္တိုင္း ထိုင္ရတယ္။ တက္ေရာက္တဲ့သူေတြထဲမွာ ဦးခ်စ္ဦး၊ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔၊ ေကာင္စီအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး၊ ေနာက္ ဌာနဆိုင္ရာ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ေတြ.......
ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းက ယူဂိုစလဗ္က အကူအညီေပးတာ၊ သိန္း ၆၅ဝ ကုန္က်တယ္။ ယူဂိုစလဗ္ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ အတူ အလုပ္ လုပ္ၾကရတယ္။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေနာက္ဂ်ာမဏီ လွ်ပ္စစ္ ဆီးမင္း ကုမၸဏီရွိတယ္။ တပ္ဆင္ထားတဲ့ စက္ေတြက အေရွ႔ဂ်ာမဏီ စက္ေတြ။ စက္႐ံုထဲမွာ သေဘၤာလြန္းလမ္းေတြ၊ သေဘၤာကို တေနရာက တေနရာကူးေျပာင္းေပးတဲ့ Transmitter ေရကန္ႀကီးေတြ၊ သေဘၤာ တည္ေဆာက္ ေရးစက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြေပါင္းစံု၊ ဌာနေပါင္းစံု ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြ ဆိုတာကလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း သမားေတြ...... အလုပ္သမားေပါင္း ၁ဝဝဝ ခန္႔ရွိတယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ တန္ခ်ိန္ ၃ဝဝဝ ရွိတဲ့ ေမယု သေဘၤာက အစ ရန္မ်ိဳးေအာင္ စစ္သေဘၤာ အထိ ကုန္းေပၚ တင္ၾကရတယ္၊ Five Stars က ျပည္ေတာ္ၫြန္႔ သေဘၤာလဲ တင္ရတာပဲ။ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က အတတ္ပညာျမင့္တယ္။ တခ်ိဳ႔ အလုပ္ေတြက သိပ္ပင္ပန္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ စက္နဲ႔ လုပ္ရမယ့္ ဟာေတြကို လူအားနဲ႔ လုပ္ေနရလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ... ဆိုပါေတာ့ တန္ဝက္ေလာက္ ေလးတဲ့ဟာ ဆိုရင္ ခ်ိန္းဘေလာက္နဲ႔ မ, ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ လူ ၄,၅ ေယာက္နဲ႔ မ, ေနရေတာ့ လူေတြဟာ အေၾကာ အျခင္ေတြ ျပတ္ထြက္ကုန္ၿပီလား ခံစားရတယ္။ ေနာက္- သေဘၤာပန္ကာႀကီးေတြ ျဖဳတ္တဲ့ အခါ ၁၂ ေပါင္ ေလးတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ တအား လႊဲ, လႊဲ႐ိုက္ၿပီး ျဖဳတ္ၾကရတာ၊ ေမယု ပန္ကာ ဆိုရင္ ၂တန္-၃တန္ ေလာက္ ေလးတယ္။ အဲဒါႀကီးကို ခ်ိန္းဘေလာက္နဲ႔ ျဖဳတ္ တူနဲ႔ ႐ိုက္ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ တေပါင္း တန္ခူး ေနပူႀကီးထဲမွာ၊ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါ။ သေဘၤာဝမ္းထဲ ေလးဘက္ေထာက္ဝင္ၿပီး ရပစ္ (Rivet) ႐ိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ေသခ်င္ေစာ္ နံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရတဲ့ လခ က်ေတာ့ သိပ္နည္းတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာင္စီက လူေတြဟာ ရန္ကုန္တိုင္းမွာ ရွိတဲ့ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြကို မၾကာမၾကာ ေလ့လာခြင့္ ရပါတယ္။ ဘီပီအိုင္၊ ဂံုနီစက္႐ံု၊ သမိုင္း ခ်ည္မွ်င္နဲ႔အထည္စက္႐ံု..... စသည္ ေရာက္ဖူးတယ္။ ဒီအေပၚက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ေနထိုင္ စားေသာက္မႈဘဝ၊ အလုပ္ခြင္ အေျခအေန၊ လစာ၊ ေထာက္ပံ့မႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈ.... စသည္။ ေထာင့္ေပါင္းစုံက ၾကည့္ပါတယ္။
ဥပမာ... ဘီပီအိုင္ (ေဆးဝါးစက္႐ံု) မွာဆိုရင္ ကေလးထိန္းဌာန ရွိတယ္။ စည္းကမ္းသတ္မွတ္မႈ ျမင့္တယ္။ အခန္းထဲဝင္ရင္ ဘိနပ္ခြၽတ္ဝင္၊ ပိုးသတ္ထားတဲ့ ဝတ္စံုေတြ လဲၿပီးမွ ဝင္ရတာမ်ိဳး။
ေလ့လာေရးက ျပန္လာရင္ ေကာင္စီအစည္းအေဝး ထိုင္ရတယ္။ ထုတ္လုပ္ေရး ဘယ္လိုတိုးေအာင္ လုပ္ရမလဲ၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ မဆလေခတ္ အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔လည္ပတ္ေနတဲ့ ယႏၲားရားႀကီး အေၾကာင္းကို မိမိနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အပိုင္းကေနၿပီး ေျပာျပခ်င္တယ္။
တေယာက္က ဗိုလ္မႉးႀကီး တင္စိုး- သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးမွာ ဦးသာေက်ာ္ ၿပီးရင္ သူပဲ။ သူက "ဒီမွာ ကိုဝင္းထိန္- ခင္ဗ်ား သိတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ အစိုးရ အႀကီးတန္းအရာရွိ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး" တဲ့။
အဲဒီေကာင္စီ အစည္းအေဝးမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္က "ထုတ္လုပ္ေရးမွွာ M -၆ လံုးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ Man လူ၊ Machine ဆိုတဲ့ စက္ကရိယာ၊ Market ေစ်းကြက္၊ Money ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံ၊ Method နည္းပညာနဲ႔ Management ေခၚတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္႐ံုမွာ ေခတ္မီဖို႔ ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမား အားလံုးကို အတတ္ပညာ ျမႇင့္ရမယ္။ စက္႐ံုကို ေခတ္မီဖို႔႔ M-၆ လံုးတပ္ဆင္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိပ္ပင္ပန္း ေနတယ္။ လစာ ကနည္းတယ္။ အာဟာရ မလိုက္ႏိုင္၊ ခြန္အားမရွိ။ ေခတ္က မမီေတာ့ ကရိန္းနဲ႔ လုပ္ရမယ့္ ဟာကို လူေတြနဲ႔ မ, ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ M ၆လံုး ကိစၥ အျမန္ စဥ္းစား ေပးၾကပါ" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး ၫြန္႔ေအာင္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ရန္လုံးေအာင္ စစ္ေရယာဥ္ရဲ႔ C.O ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း စာတိုက္ႀကီး စာေရး လုပ္ေနစဥ္က သူ႔ကို ထိန္းေပးရတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူ႔ အထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းတင္ လာရင္လဲ salute မေပးဘူး။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ GM (အေထြေထြ မန္ေနဂ်ာ) က ဦးမ်ိဳးခင္ ဆိုတဲ့ ရခိုင္ ကုလားႀကီး၊ သူက စက္႐ံုကို သိပ္ဖြံ႔ၿဖိဳးခ်င္တယ္။ သိပ္တိုးတက္ခ်င္တယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ဘဝကို ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ဒါကို သိတဲ့အခါ သူ႔အထက္အရာရွိ- ဦးသာေက်ာ္က "ေဟ့ မ်ိဳးခင္" ဆိုၿပီး 'ငါ' နဲ႔ ကိုင္တုတ္တယ္။ ဦးသာေက်ာ္ဟာ ရခိုင္ေတြထဲမွာ ဘုရင္လို ဆက္ဆံတာ - ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ဘုရားမထူးရ႐ံု တမယ္ပဲ။
ေရတပ္ရဲ႔ အထာက တမ်ိဳး၊ ဗိုလ္ေတြကို ထမင္းပို႔ရတဲ့ AP တပ္သားေတြ ရွိေသးတယ္။ ထမင္းပို႔တဲ့ အခါ သူတို႔ မၾကည္လို႔ရွိရင္ ထမင္းထဲ တံေတြး ေထြးထည့္ေပးလိုက္တာ- မိသြားတဲ့ အခါ ထိုးၾက ႀကိတ္ၾက ျဖစ္ၾကတယ္။
သူတို႔နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခင္ၾကတယ္။ အရာရွိေရာ တပ္သားေတြပါ ခင္ၾကတယ္။ ဘဝ အရကို မခင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ လူ ၂ဝဝ-၃ဝဝ ေလာက္ စီးတဲ့ တန္ခ်ိန္ ၃ဝဝဝ ေလာက္ ရွိတဲ့ စစ္သေဘၤာႀကီး ပင္လယ္ထဲ သြားတဲ့အခါ အလုပ္သမားေတြ လုပ္ေပးလိုက္တာ မေသသပ္ရင္ လိုရာမေရာက္ ေသရြာေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ သေဘၤာ ေဒါက္ဆင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးမွ ထြက္ခြင့္ရတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေရးေပးပါတယ္။
ေမေဒးတို႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔တို႔ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္း အလုပ္သမားေတြပဲ ထမနဲ ထိုးေပးရတယ္။ လူ ေထာင္ေသာင္းအတြက္ ထိုးေပးရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူထိုး အတူစားေနခဲ့တယ္။ သေဘၤာက်င္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္တယ္။ အတူဖတ္ၾက ေလ့လာၾကတယ္။ ဒီအလုပ္သမား ေတြထဲမွာ ႐ုရွား၊ ပိုလန္၊ အေရွ႔ဂ်ာမဏီ.... စတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတြကို သြားၿပီး ပညာသင္ခဲ့ရသူေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္အေပၚ တိမ္းၫႊတ္မႈ ရွိၾကတယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တာေတြဟာ အေရးအခင္း မေပၚမီ ေနာက္ခံ အေနအထားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဌာနနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အေရးအခင္းအေၾကာင္း တင္ျပပါမယ္။
ဇြန္လ ၅-ရက္ေန႔က စပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းနဲ႔ လွည္းတန္း မီးရထားလမ္းနဲ႔က ကပ္ေနတယ္။ ရန္ကုန္ဘက္က မီးရထားအလုပ္သမားေတြ အင္းစိန္ဘက္ ခ်ီတက္သြားၾကၿပီ ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားေနၾကရၿပီ။
၆-ရက္ေန႔မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဌာနကို အေစာႀကီးသြားတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေရေႏြးတည္၊ စာၾကည့္ တိုက္ဖြင့္၊ စက္႐ံု ဖြင့္ေပးၿပီး ကဲန္တင္းထဲ သြားထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတုန္း အလုပ္သမားေတြ ဝင္လာတယ္။
"ကိုဝင္းထိန္ ဟိုမွာ မီးရထားမွာေတာ့ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ?" လို႔ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္ ကိုဘာစိန္က ေမးတယ္။
"သူတို႔ေတာင္ ေမွာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲ ေမွာက္ ေပါ့ æဗ်ာ။ ဒါ ကိစၥ ေကာင္းပဲ။" æ ဆိုၿပီး လက္ေျမ‡ာက္ျပလိုက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြကလဲ အားလံုး လက္ေျမႇာက္ျပလိုက္ၾကကာ "ဒီလိုဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္ၾကမယ္။" လို႔ ညႇိလိုက္ၾကတယ္။ ကဗ်ာကယာ ဆိုင္ထဲ စားေသာက္ၿပီး ထြက္လာ ၾကတယ္။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကြၽန္ေတာ္က "သပိတ္- သပိတ္" တိုင္တာနဲ႔ 'ေမွာက္၊ ေမွာက္' ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဟိန္းထြက္ခဲ့ တယ္။
အလုပ္သမားေတြကို ကြၽန္ေတာ္က "ရဲေဘာ္တို႔ æ ခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ သပိတ္ေမွာက္မယ္။ တို႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ တို႔ သပိတ္ေမွာက္ၾကမယ္။ ဆႏၵ ျပၾကမယ္။ ဒီအခြင့္အေရး ေတြ ရရွိဖို႔ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ၾကမယ္။" လို႔ လံႈ႔ေဆာ္လိုက္တယ္။
အလုပ္သမားေတြ တေျဖာေျဖာ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စားပြဲတလံုးေပၚ တက္ ရပ္လိုက္ၿပီး "သပိတ္၊ သပိတ္" လို႔တိုင္လိုက္တာနဲ႔ "ေမွာက္æေမွာက္" ဆိုတဲ့ အသံႀကီးက တုန္ဟီး ထြက္ေပၚ လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားစက္႐ံုေတြဘက္ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ဝယ္လ္ဒါေရွာ့ (Welder Shop) ဘက္ ေရာက္ေတာ့ တခါ-
"ရဲေဘာ္ အလုပ္သမား အေပါင္းတို႔ တို႔ ရဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို ရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ၾကမယ္။ ဒီအတြက္ တို႔ အလုပ္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ စက္႐ံုေတြ ပိတ္မယ္" လို႔ ေၾကညာလိုက္တယ္။
ရဲေဘာ္ ဘာေရႊက "အလုပ္သမား သပိတ္... ေမွာက္၊ ေမွာက" လို႔ တိုင္ေပးတယ္။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က ဖိတင္ေရွာ့က ေသာ့၊ ဝယ္လ္ဒါေရွာ့က ေသာ့၊ ၂ေခ်ာင္းကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။
ရဲေဘာ္ဘာေရႊ ဦးေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားေတြက ေဒါက္ကာ (Docker) ဘက္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ ဘာေရႊဟာ ကရိန္းေပၚ တက္လိုက္ၿပီး
"အလုပ္သမား ရဲေဘာ္ အေပါင္းတို႔ ခု အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုမယ္။ ရေအာင္ကို ေတာင္းဆိုမယ္။ ႏြားေမြးရင္ ျမက္ေကြၽးရမယ္။ လူေမြးရင္ ဆန္ေပးရမယ္။" လို႔ ေဟာေျပာတယ္။
အလုပ္သမားထုႀကီးက "ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး" လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ အယ္လက္ထရီကယ္ေရွာ့၊ မရွင္းေရွာ့၊ ရွစ္ဘီလ္ဒင္ (Ship Building)၊ ေနာက္ ဝယ္လ္ဒင္ေရွာ့၊ ကာပင္တာ (Carpenter) ေဘာ္ဒီ (Body) ေရွာ့၊ အင္ဂ်င္ရီပဲယားေရွာ့ (Engine Repair Shop)၊ ဝန္ႀကီး႐ံုး (TLC)၊ ဦးသာေက်ာ္႐ံုး( သေဘၤာက်င္းထဲမွာပဲ သံုးတယ္) ေတြဘက္ လွည့္လည္ၾကတယ္။
အဲဒီေန႔က ဦးသာေက်ာ္ မလာဘူး။ သူက အလယ္ထပ္မွာ ေနတယ္။ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္းေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္က ေျပာတယ္။
"သေဘၤာက်င္း တခုလံုးကို အလုပ္သမားေတြ သိမ္းလိုက္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး သပိတ္ေမွာက္ပါ။ အတူတကြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆိုၾကမယ္။ မရမခ်င္း ေတာင္းမွာ ျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္မဆင္းၾကပါနဲ႔"
သူတို႔ဘက္က တုံ႔ျပန္မႈ ေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္မဆင္းၾကပါဘူး။
ဒီကေန ေဆးခန္းထဲ သြားတယ္။ ေဒါက္တာ စီစီနဲ႔ နာ့စ္ မေလး တင္တင္မူ ရွိတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ခင္ၾကတယ္။ ေစတနာလဲ ေကာင္းၾကတယ္။ ေဆးေပး ရက္ေရာတယ္။ တက္ထရာ ဆိုက္ကလင္း ဆို လက္တခုပ္ႀကီး ေပးတာ။
သူတို႔က အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၾကၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္သမားေတြကို ပစ္မသြားဖို႔၊ အတူ လက္တြဲ တိုက္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူတို႔လဲ အလုပ္သမားေတြကို စာနာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းလာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အတူ လက္တြဲ တိုက္ဖို႔ သႏၷိဌာန္ ခ်ၾကတယ္။
အလုပ္သမား ရဲေဘာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ "ရဲေဘာ္ ဝင္းထိန္ တခ်ိဳ႔ အရာရွိေတြ သပိတ္ကို ၿဖိဳခြဲဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ? ႐ိုက္ၾကရမွာလား?" လို႔ ေျပာတာနဲ႔
"ဟာ မလုပ္လိုက္ၾကပါနဲ႔၊ ထိန္းသိမ္းထားပါ။ ဒီမွာ ႐ံုးဖြင့္ထားတာပဲ၊ ဒီကို ေခၚခဲ့ပါ" ဆိုေတာ့ မၾကာခင္ ေကာင္စီဥကၠဌ ဦးခ်စ္ဦး၊ ဒု ဥကၠဌ ဦးအုန္းေမာင္၊ ေနာက္ အတြင္းေရးမႉး ကိုလွျမင့္ ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာ ဦးမ်ိဳးထြဋ္၊ ဦးဘႀကိဳင္ စသူတို႔ ပါလာတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြလဲ မေကာင္းၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က
"ဦးမ်ိဳးထြဋ္တို႔ ဦးခ်စ္ဦးတို႔ ခင္ဗ်ား စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ လံုၿခဳံေရးအတြက္ ေခၚရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ယံုေစခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မသတ္ပါဘူး။ ခုလို အျပင္မွာ လုပ္ေနတာကို အလုပ္သမားေတြက ခင္ဗ်ားတို႔အေပၚ သံသယ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုၿခဳံေရးအခန္းမွာ ေနၾကပါ" လို႔ ေျပာၿပီး ထိန္းထားလိုက္ရပါတယ္။ လံုၿခဳံေရး ေသာ့ေတြအပါ ေသာ့အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ ကိုင္ထားပါတယ္။
သပိတ္တိုက္ပြဲကို ၈ နာရီ ၉ နာရီမွာ စလိုက္ၾကၿပီမို႔ အလုပ္သမား သပိတ္ ေကာ္မတီလဲ ဖြဲ႔ၾကရတယ္။
ဥကၠဌ ကြၽန္ေတာ္၊ ဒု ဥကၠဌ ကိုဘန္ေရႊ၊ အႀကံေပး ကိုတင္ျမင့္ စသည္ တာဝန္ေပးၾကတယ္။
ဥကၠဌ အေနနဲ႔ ဂိတ္က အုတ္တိုင္ တတိုင္ေပၚတက္ မိုက္က႐ိုဖုန္း ကိုင္ၿပီး မိ္န္႔ခြန္းေျပာရတယ္။
"ရဲေဘာ္ အလုပ္သမား အေပါင္းတို႔-
ခုအခ်ိန္က စၿပီး ဒို႔တေတြ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းကို သိမ္းလိုက္ၿပီ၊ စက္႐ံုေတြ အားလံုးကို တို႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီ၊ စက္႐ံုေတြနဲ႔အတူ စစ္သေဘၤာေတြကိုလဲ သိမ္းထားလိုက္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ စက္႐ံုေတြ အားလံုးဟာ သေဘၤာေတြ အားလံုးဟာ တို႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ အာဏာေအာက္မွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တို႔သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စက္႐ံုေတြအတြက္ တို႔ အလုပ္သမားေတြ ျပည္သူေတြရဲ႔ အက်ိဳးအတြက္ တို႔ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပမယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ မရမခ်င္း ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္။ တို႔ဟာ အညံ့မခံဘူး။ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။
ရဲေဘာ္ အလုပ္သမား အေပါင္းတို႔-
စုစုစည္းစည္းနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ၾကပါ။" လို႔လဲ ေတာင္းဆုိလိုက္ေရာ အလုပ္သမားေတြက "ဒို႔ အေရး ဒို႔ အေရး" လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္ၿပီး ေကာင္စီမွာ ကြၽန္ေတာ္တင္ျပေဆြးေႏြးတဲ့ M ၆လံုး ကိစၥ ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္မွ....
"ဒီ M ၆လံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိဘဲနဲ႔ ဒီေလာက္ ေခတ္မီတဲ့ သေဘၤာက်င္းႀကီး မလည္ပတ္ႏိုင္ဘူး။ ကရိန္းနဲ႔ မ, ရမယ့္ဟာကို လူေတြနဲ႔ မေနၾကရတယ္။ ရဗစ္ ႐ိုက္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ၾကည့္လိုက္ဦး စစ္ဘိနပ္က ကြၽဲတဖက္၊ ႏြားတဖက္ ကိုယ္ေပၚမွာ စက္ဆီေတြေပ၊ တေပါင္း-တန္ခူး၊ ဧၿပီ လႀကီးထဲမွာ ေခြးေတြလို ၄-ဘက္ေထာက္ ရဗစ္႐ိုက္ေနၾကရတယ္။ သံဂေဟေဆာ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ခဏခဏ ဓာတ္လိုက္ခံရတာတို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဆိုခ်င္တာက လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အႏၲရာယ္ မကင္းဘူး။ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ရဲေဘာ္တို႔ ေတာင္းဆိုၾကရ လိမ့္မယ္။ ေနာက္တခု-
ရဲေဘာ္တို႔ အလုပ္ဆင္းတဲ့ အခါ ၇ နာရီခြဲ အေရာက္လာႏိုင္ဖို႔ ၆ နာရီ ကတည္းက အိမ္က ထြက္ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ ျပန္ေရာက္တယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္သြားၿပီ။ တေနကုန္ အလုပ္ထဲမွာပဲ နစ္ေနၾကရတယ္။ ရတဲ့ လစာက သိပ္နည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ အိမ္ခန္းရဖို႔ လိုလာၿပီ။ အိမ္ခန္း ရဖို႔ ေတာင္းဆိုရမယ္။
အိုဗာတိုင္ကိစၥလဲ ေျပာရမယ္။ အိုဗာတိုင္ကို တလ ၇၂ နာရီ ပဲ လုပ္ခြင့္ေပးတယ္။ တို႔ လက္ေတြ႔ လုပ္ပးၾကရတာက နာရီ ၁ဝဝ ေက်ာ္တယ္။ နာရီေက်ာ္ေတြဟာ ေဒးေအာ့ (day off) နဲ႔ပဲ ျပန္ရတယ္။ ဆိုခ်င္တာက အိုဗာတိုင္ လုပ္ခ အျပည့္မရဘူး။ ရတဲ့ လစာက သိပ္နည္း။ တခ်ိဳ႔ ဘားဆံုးေနၿပီ။ ပ႐ိုမိုးရွင္း တင္ေပးသင့္ၿပီ။
ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လုပ္ခေတြ သိပ္နည္းတယ္။ အိုဗာတိုင္ တအားလုပ္ေနရတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ကလဲ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြအတြက္ တို႔ တိုက္ၾကမယ္။ ဆန္လံုေလာက္စြာ ရဖို႔ ေတာင္းဆိုရမယ္။ လစာ တိုးေပးဖို႔၊ ရာထူးတိုးေပးဖို႔၊ ေနအိမ္ ရရွိဖို႔၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းဖို႔ေတြလဲ ေတာင္းဆိုၾကရမယ္။" ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆန္လံုေလာက္စြာ ရရွိေရး..... (ဒို႔အေရး၊ ဒို႔အေရး။)
ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး.... ( ။ )
ေနအိမ္ရရွိေရး..... (ဒို႔အေရး၊ ဒို႔အေရး)
လုပ္ငန္းခြင္ အႏၲရယ္ကင္းေရး..... ( ။ )
လစာ တိုးျမႇင့္ေရး..... ( ။ )
ေနာက္တဆက္တည္း သေဘၤာက်င္းထဲမွာရွိတဲ့ ေရတပ္ကိုလဲ ထပ္ၿပီးေတာ့ ပန္ၾကားရတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ေဒါက္တင္ထားတဲ့ ေရတပ္သေဘၤာ ၅ စင္း ရွိတယ္။
"ရန္လုံးေအာင္၊ ရန္မ်ိဳးေအာင္၊ သုေတသီ၊ နဂါးက်င္း၊ နဝရတ္ သေဘၤာေပၚက တပ္မႉး တပ္သား အေပါင္းတို႔ ရဲေဘာ္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ ျပန္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး၊" လို႔လဲ ေၾကညာလိုက္တယ္။
(ကြၽန္ေတာ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ေမးလိုက္တယ္။)
ေမး။ ။ ေဒါက္တင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သေဘၤာေပၚမွာ စတင္းဘိုင္ (stand by) လား?
ေျဖ။ ။ သူတို႔ဘာသာ လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ႐ိုး႐ိုးေနၾကတာေပါ့။ အိမ္မွာ ေနသလို ေနၾကတာပဲ။
ေမး။ ၊ သူတို႔က သေဘၤာႀကီး ထားခဲ့ၿပီး ကမ္းေပၚတက္တာ ရွိသလား?
ေျဖ။ ။ မရွိဘူးေလ။
ဒီေနရာမွာ ေျပာဖို႔လိုတာက သေဘၤာ တစီးမွာ တပ္ခြဲ တခြဲ ရွိတယ္။ ၅စီး ဆို ၅ ခြဲ ရွိတယ္။ တစီး တစီးကို ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး (C.O) သို႔မဟုတ္ ဗိုလ္မႉးတေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
သုေတသီ သေဘၤာက အဏၰဝါ ဆိုက္စမစ္ (Seismic) ဒီေကာင္က တန္ဖိုး သိပ္ႀကီးတယ္။ အဲဒီေခတ္ ေငြေစ်းနဲ႔ကို သိန္း ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္ ေပးရတယ္။ ရန္မ်ိဳးေအာင္က စတီး သေဘၤာ၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္တုန္းက မဟာေရယာဥ္ (ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္) ရန္မ်ိဳးေအာင္မွာ အေျမာက္ ပါတယ္။ သုေတသီ၊ ေမယု တို႔မွာလဲ အေျမာက္ပါတယ္။ တျခား လက္နက္မ်ိဳးစံု တပ္ဆင္ထားရာမွာ ေဘာက္ဖာ၊ ပိြဳင့္ ၅ စသည့္ ရွိၾကတယ္။ ေနဝင္းစတင္းကို ႐ိုး႐ိုး တပ္သားေတြ ကိုင္ၾကရတယ္။ သေဘၤာတိုင္းမွာ ရိကၡာေတြ ရွိၾကတယ္။ ပဲအိတ္၊ ဆန္အိတ္ အျပင္ အေျခခံ ရိကၡာ စံုစံုလင္လင္ တင္ထားရတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ျပႆနာ မရွိ၊ ဒါနဲ႔.....
"သေဘၤာေပၚမွာ ရွိတဲ့ တပ္မႉး တပ္သားအေပါင္းတို႔၊ ရဲေဘာ္တို႔ အိမ္ မျပန္ၾကပါနဲ႔။ ဒီအထဲမွာပဲ ေနၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲ အတူ ဝင္ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ တိုက္ပြဲကို ရဲေဘာ္တို႔ ေထာက္ခံ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္"
အဲဒီေတာ့ ေရတပ္က ရဲေဘာ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ လာၿပီး ဆႏၵျပတယ္။
သေဘၤာေပၚရွိတဲ့ သူေတြဟာ ၿမိဳ႔ထဲ သြားခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂိတ္ေတြ ျဖတ္မွရတယ္။ ေရလမ္းေပါက္ က ထြက္မယ္ဆိုရင္လဲ သေဘၤာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ကိုင္ထားလိုက္ၿပီ။ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။ ေရတပ္ အေနနဲ႔ ပစ္မယ္ ခတ္မယ္ ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။
မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ရန္လုံးေအာင္ သေဘၤာက ဗိုလ္မႉး စိုးလႈိင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဝန္ႀကီး ႐ံုးမွာေဆြးေႏြးတယ္။ သူက "ဆရာ ဝင္းထိန္ ဘယ္လိုလဲ?"...... တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က "ဗိုလ္မႉး စိုးလႈိင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကူညီပါ။ ရိကၡာေတြ လိုခ်င္တယ္။ ရမလား?" ဆိုေတာ့ "ယူပါ၊ ရပါတယ္" တဲ့။
ဆက္ၿပီး သူက "ခင္ဗ်ားတို႔ သပိတ္ ႏိုင္ပါ့မလား?" ေပါ့
ကြၽန္ေတာ္က "ႏိုင္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဗိုလ္မႉး ေထာက္ခံစမ္းပါ။ ဗိုလ္မႉးတို႔ လံုၿခဳံေရးကို အာမခံပါတယ္။" လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဗိုလ္မႉး စိုးလႈိင္ ျပန္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ပင္ပန္းလြန္းတာနဲ႔ နားေနစဥ္ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္ တေယာက္ လာသတင္းပို႔တယ္။
"ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ လာေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ အလုပ္သမားေတြ သပိတ္မေမွာက္ရဘူး...လို႔ ေျပာေနတယ္။"
ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ကို သြားအေခၚခိုင္းေပမယ့္ လိုက္မလာပါ။ သူက ၫႊန္ၾကားေရးမႉး၊ သူ႔႐ံုးခန္းကို ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သြားၿပီး "ဗိုလ္မႉး ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။" လို႔ ေျပာေတာ့ ပထမမွာ ျငင္းေနေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "ခင္ဗ်ားရဲ႔ လံုၿခဳံေရး အႏၲရာယ္ ရွိတယ္ေနာ၊ လိုက္ခဲ့ပါ" ဆိုေတာ့မွ လိုက္လာပါတယ္။ "ေမာင္ရင္ ၾကည့္လဲ လုပ္ေပးပါ" လို႔ လဲ ေျပာတယ္။
"ဒါေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ" ဆိုၿပီး ေခၚထုတ္လာခဲ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တြဲထြက္လာတာ ျမင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက လက္ခုပ္တီး ႀကိဳၾကပါတယ္။
"ဒို႔အေရး... ဒို႔အေရး၊ သပိတ္.... သပိတ္၊ ေမွာက္...... ေမွာက္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး.... ဒို႔အေရး" ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
သပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ရိကၡာ ကိစၥက စဥ္းစားရၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ကားတစီးကို အလံထိုးၿပီး ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ အင္းစိန္ဘက္ ထြက္ အလႉခံၾကတယ္။ ျပန္လာၾကေတာ့ ရိကၡာေတြက ကားနဲ႔ အျပည့္ပဲ၊ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ လက္ဖက္သုတ္ထုပ္ေတြလဲ ပါလာတယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြထဲမွာ လက္ေရးလွလွနဲ႔ "အလုပ္သမား သပိတ္ကို ေထာက္ခံတယ္" ဆိုတဲ့ စာေတြေတြ႔ၿပီး အားတက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ အထုပ္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံုပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက အရပ္သူအရပ္သားေတြကလဲ ထမင္းအိုးႀကီးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဟင္းေတြကလဲ မ်ိဳးစံု။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္႐ံုမွာပဲ လက္ကမ္း စာေစာင္ေတြ ႐ိုက္တယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး၊ ဆန္လံုေလာက္စြာ ရရွိေရး၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၲရာယ္ကင္းေရး၊ လစာ တိုးျမႇင့္ေရး စသည္ အျပင္ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ရမည္ ဆိုတာလဲ ထည့္႐ိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြက ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ မဆလ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနတာက တပိုင္းပဲ။ ဂက္စတင္နာ (Gestener) နဲ႔႐ိုက္ပီး ေဝငွၾကတယ္။
ေနာက္.... မိန္းခလုတ္ရွိရာ တယ္လီဖုန္း႐ံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ သြားထိုင္တယ္။ စက္႐ံုအသီးသီးကို ဆက္သြယ္ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္႐ံုေဘးမွာတင္ရွိတဲ့ သံုးထပ္သား စက္႐ံုမွာလဲ စ တိုက္ပြဲဝင္ေနၿပီ။ သူတို႔က ကိုယ္စားလွယ္လႊတ္လာတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က "သပိတ္ကေတာ့ ဆက္ေမွာက္ ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အညံ့မခံဘူး။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ရတဲ့ အထိ တိုက္သြားမယ္" ေျပာတာကို လက္ခံသြားတယ္။ ေနာက္ အမွတ္ ၁-၂ သစ္စက္ေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဘဝတူ အလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလဲ ဆက္သား၊ ကိုယ္စားလွယ္ စသည္ လႊတ္ ေဆြးေႏြးတာေတြ ရွိတယ္။ BPI ဘက္ လႊတ္ဖို႔ ျပင္ေနစဥ္ စက္႐ံုေပါင္းစံုက အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ သမိုင္းခ်ည္မွ်င္၊ ဂံုနီစက္႐ံု၊ BPI က အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာၿပီး ေဟာေျပာၾက၊ ရင္ဖြင့္ၾကတိုင္း "ဒို႔အေရး.... ဒို႔အေရး" ေထာက္ခံသံေတြနဲ႔ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးၾကတယ္။
ညေနပိုင္းေလာက္ ဗိုလ္မႉးစိုးလႈိင္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ေတာ့ "ဗိုလ္မႉး ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကူညီပါဦး" ဆိုေတာ့ "ဘာမ်ားလဲ? ကူညီတာေပါ့" လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဌာနမွာ ေရတပ္က လာတည္ေပးထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဌာန ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ လွ်ပ္စစ္ပညာေတြက ျမင့္ေတာ့ ေရတပ္က သင္ထားတဲ့ လူေတြမွ လုပ္လို႔ရတာ ရွိတယ္။ ေရတပ္က PO ေတြအားလံုးကိုလဲ အေရးႀကီးတဲ့ ဌာနေတြကို အလုပ္သမားေတြနဲ႔ တြဲၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားတယ္။
ညေနဘက္မွာ အလုပ္သမားရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ကို အင္းစိန္ဘက္ ထပ္လႊတ္တယ္။ ၆ နာရီေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ သူတို႔ျပန္လာၿပီး သမိုင္း ဘာတာေရွ႔၊ သမိုင္းေစ်းမွာ အလုပ္သမား အရပ္သားေတြ ပစ္သတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က "ရဲေဘာ္ အလုပ္သမားအေပါင္းတို႔ တို႔ရဲ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခက္လာၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ တို႔ဟာ ဒူးမေထာက္ဘူး။ အညံ့မခံဘူး။ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္။ အခု သမိုင္း ဘာတာေရွ႔မွာ တို႔အလုပ္သမား ရဲေဘာ္ေတြ အသတ္ခံရတယ္။ ပစ္သတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး တို႔ဟာ ဒူးမေထာက္ဘဲနဲ႔ အေသခံ တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ မရမခ်င္း ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ တို႔ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္မယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး။ ရဲေဘာ္တို႔နဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ရွိမယ္" လို႔ မိန္႔ခြန္းတို ေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဂံုနီစက္႐ံုကို လွမ္းဆက္တယ္။ ေကာင္စီအတြင္းေရးမႉးက ဖုန္းလက္ခံတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သမိုင္းခ်ည္မွ်င္စက္႐ံုေရွ႔မွာ အလုပ္သမားေတြ ပစ္သတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္း သတင္းေပးၿပီး "ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ဒူးမေထာက္ဘူး။ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္၊ မရမခ်င္း တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ လိုအပ္တာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကလဲ အေၾကာင္းၾကားပါ" လို႔ ေျပာတယ္။ သူတို႔စက္႐ံုကလဲ ဒီသေဘာအတိုင္းရွိေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဂံုနီစက္႐ံုမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ အသစ္ေရြးခ်ယ္ပြဲ စေနၿပီ။
အဲဒီ ညေနမွာ မိုးေတြ ရြာခ်လာတယ္။ အေျခအေနကအေရးႀကီးလာခ်ိန္မို႔ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ အိပ္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ကေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ဒီတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ လုပ္စရာေတြ ရွိတာေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ အေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူး" ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ လိုက္လာၾကတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရတပ္က အရာရွိေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ တြဲကိုင္ထားၾကတယ္။ လံုၿခဳံေရးလဲ အလားတူပဲ။ တယ္လီဖုန္း႐ံုးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၾကတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အသံကို သြင္းလိုက္ၿပီး စပီကာနဲ႔ "ျပည္သူကိုပန္ၾကားခ်က္" ထုတ္လႊင့္လိုက္တယ္။ စက္ႀကီးကသိပ္ ေကာင္းေတာ့ စက္႐ံုေတြအားလံုးဆီ တၿပိဳင္တည္း ေရာက္ရွိ သြားပါေတာ့တယ္။
"မိဘ ျပည္သူအေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား အစိုးရဟာ သမိုင္းဘာတာေရွ႔မွာ ႐ိုးသားစြာ ဆႏၵျပေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မိဘ ျပည္သူအေပါင္းတို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လက္တြဲပါ။ စစ္အစိုးရက အခု အျပစ္မဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြကို ပစ္သတ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ" လို႔ ပန္ၾကားပါတယ္။ ဒီ အသံကို အသံခ်ဲ႔စက္ကေန အၿမဲဖြင့္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရအလိုေတာ္ရိ တေယာက္က သပိတ္ေကာ္မတီ ျပင္ဖြဲ႔ရမယ္။ သူလဲ ပါမယ္ဆိုၿပီး ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ လုပ္လာတယ္၊ အတြင္းပိုင္းကေန သပိတ္ ၿဖိဳခြဲဖို႔ လုပ္လာတာမို႔ ဖမ္းထိန္းသိမ္းလိုက္ရ တာရွိတယ္။
မိုးက ခ်ဳပ္သည္ထက္ ခ်ဳပ္လာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚျပန္ေရာ၊ "ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ" ဆိုေတာ့ "ေမာင္ရင္တို႔ကို စစ္တပ္က ပစ္ေတာ့မယ္၊ ကိုယ္လဲ အရာရွိပဲေမာင္ရင္၊ ေစ့စပ္လိုက္စမ္းပါ။" လို႔ ေျပာတယ္။ "ေတာ္စမ္းပါ၊ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ ထားလိုက္စမ္းပါ၊" လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ဟန္႔လိုက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ဦးတို႔ ဦးမ်ိဳးထြဋ္တို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ စာနာပါတယ္ဆိုတဲ့ အမူအယာေလာက္ပဲ ျပလိုက္မိတယ္၊ သူတို႔ကိုလဲ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထားရတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လိုက္လာတယ္။ ထမင္းလဲ မစားရ၊ ေရလဲ မေသာက္မိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ သြားၿပီလဲ မသိ။ ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေပးတဲ႔ Lunch Box နဲ႔ကိစၥၿပီးလိုက္ၿပီး တယ္လီဖုန္း ႐ံုးခန္းထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္ ဦးျမဟန္ႀကီး ေရာက္လာတယ္။ မူလက PO ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီ ဖစ္တာ အျဖစ္နဲ႔ ဝင္လုပ္ေနသူပဲ။
သူက "ကိုဝင္းထိန္ ကမ္းနားမွာကြန္မင္ဒို သေဘၤာ ကပ္ေနၿပီ။ သူတို႔ပစ္လိမ့္မယ္။" လို႔ ေျပာေတာ့ "ဦးျမဟန္ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မေဆြးေႏြးခ်င္ဘူး၊ ထားလိုက္ပါ" လို႔ တားလိုက္တယ္။
သူထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ ကိုေက်ာ္ႀကီးခင္နဲ႔ ေရာက္လာျပန္တယ္။ "ေရလယ္မွာ ဗိုလ္မႉးသိန္းထြန္း ေစာင့္ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔တဲ့၊" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တြက္လိုက္မိၿပီ "ငါ့ေတာ့ ဆြဲေတာ့မယ္" သူတို႔ေခၚတဲ့ေနရာ လိုက္သြားၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဖမ္းၿပီေလ၊ ဒီလိုဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြကို ၫႊန္ၾကားလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ လႈပ္ရွားမႈ ၿပိဳကြဲသြားေတာ့မယ္၊ မျဖစ္ဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္ မလာႏိုင္ဘူး၊ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ဗိုလ္မႉးသိန္းထြန္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီ လာပါေစ" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဦးျမဟန္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ တေခါက္ျပန္လာၾကတယ္။ ေက်ာ္ႀကီးခင္က "ကိုဝင္းထိန္ သူတို႔ တကယ္ပစ္ေတာ့မယ္" တဲ့။ "ပစ္ရင္လဲ ပစ္ပေစကြာ" လို႔ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
စဥ္းစားရတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး- ေရတံခါးႀကီး ပ်က္စီးသြားရင္၊ ေပါက္ကြဲသြားလုိ႔ရွိရင္၊ အားလံုးအထိနာမယ္။ စက္႐ံုေတြ ပ်က္စီးမယ္။ စက္႐ံုထဲ ဝင္ပစ္ရင္လဲ ေသၾက ေၾကၾက အထိနာၾကမယ္။ စက္႐ံုရဲ႔ လံုၿခဳံေရး အလုပ္သမားေတြရဲ႔ လံုၿခဳံေရး စဥ္းစားလာရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီးတခု ရွိေသးတယ္။ ခုလို ေတာင္းဆိုလာၾကၿပီးမွ ေတာင္းဆိုခ်က္ ဘာမွ မရဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သပိတ္ႀကီး ပ်က္စီးသြားမွာ- ၿပီးဆံုးသြားမွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိုက္က႐ိုဖုန္း ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး...
"ရဲေဘာ္ အလုပ္သမားအေပါင္းတို႔ စက္႐ံုရဲ႔ လံုၿခဳံေရးကို တို႔အားလံုး တာဝန္ယူရမယ္။ ေနာက္ ေရတံခါး၊ သေဘၤာေတြရဲ႔ လံုၿခဳံမႈနဲ႔ စက္႐ံုေတြ အားလံုးရဲ႔ လံုၿခဳံမႈ၊ တို႔အားလံုးရဲ႔လံုၿခဳံမႈကို တို႔တာဝန္ယူရမယ္။ ဒီစက္႐ံုဟာတို႔ရဲ႔ စက္႐ံုျဖစ္တယ္။ တို႔ဟာ တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ မရမခ်င္း ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္။ တို႔ အညံ့မခံဘူး၊ ဒူးမေထာက္ဘူး၊ ရတဲ့အထိတိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။
အခု သပိတ္ေမွာက္မႈဟာ ဗမာတျပည္လံုး ျဖစ္ေနၿပီ။ တို႔ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ဆိုလို႔ ရွိရင္လဲ အခု သပိတ္ေမွာက္ေနၿပီ၊ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းဆိုတာက ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး လွျမင့္- ဘဲႀကီးလွျမင့္ (ဘဲလ္အဲယား လွျမင့္) ဆိုတာဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ပါး႐ိုက္တဲ့ ဘဲ။ ဒီေကာင္ သူရဲ-သူရဲ၊ အဲဒီမွာ သူက နာယက ျဖစ္ေနတာ- ခု သူ႔ဆိပ္ကမ္းမွာ အလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္ေနၿပီ။
ၿပီးေတာ့ တို႔ရဲ႔ သပိတ္ဟာ တျပည္လံုးလကၡဏာ ေဆာင္တယ္။ တို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ရ, ရမယ္။ တို႔ တေတြ ရတဲ့အထိ တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ ရေအာင္ တိုက္မယ္။ တို႔ အညံ့မခံဘူး။ ေလွ်ာ့လို႔ မရဘူး" လို႔ ေျပာခ်လိုက္တယ္။
ဒါကိုၾကားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ သံုးထပ္သားစက္႐ံုကလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တသေဘာထဲ ရွိေၾကာင္း။ "လံုးဝ အညံ့မခံဘူး၊ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ရေအာင္တိုက္မယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။
စစ္တပ္က ေနဝင္ရင္ ပစ္မယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ေနတာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သစ္စက္ကလာ ေျပာတယ္။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔ သစ္တံုးေတြနဲ႔ ကာထားတယ္။ စက္႐ံုထဲ ဝင္ပစ္လို႔မရေအာင္ ျဖစ္တယ္" တဲ့။ ကြန္မင္ဒိုေတြ ဝင္ပစ္မွာကို တားဆီးတဲ့သေဘာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာ အက္ဆစ္ စက္႐ံုရွိတယ္။ ေကာ့စတစ္ စက္႐ံု- အဲဒီကလဲ အတူတူပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူတိုက္ပြဲ ဝင္မယ္တဲ့။
ဂံုနီစက္႐ံု၊ သမိုင္း ခ်ည္မွ်င္စက္႐ံု တို႔ကိုလဲ "စစ္တပ္က ဝင္ ပစ္မယ့္ အေျခအေနရွိတယ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တို႔ရေအာင္ တိုက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္။ မေစ့စပ္ေတာ့ဘူး၊ သပိတ္ကေတာ့ တျပည္လံုး ျဖစ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း သပိတ္ေၾကာင့္ ကမ္းနားမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ေတာ့မယ္။ ရပ္တာနဲ႔ အစိုးရ အခက္အခဲရွိၿပီး တျပည္လံုး အလုပ္သမားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ရေအာင္ တိုက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္" လို႔ ဖုန္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ကို ေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ မိန္းဂိတ္ေရွ႔မွာ စစ္ကားေတြေရာက္ လာတယ္။ ကြမ္းျခံဘက္က လာတာျဖစ္တယ္။ ေရတပ္က မဟုတ္ဘူး၊ လွည္းတန္းဘက္က- ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္မႈအဖြဲ႔ သပိတ္ေကာ္မတီဝင္ေတြက အလုပ္သမားထု ၾကားထဲမွာ ရွိေနတယ္။
တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေနရာက စြန္႔ခြာဖို႔ ေျပာေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ စက္႐ံုေသာ့ အားလံုးရွိတယ္။ မာဇဒါ ဂ်စ္ကားကို လိုရ မယ္ရ အျပင္တေနရာမွာ ထားတာ ရွိတယ္။ ထြက္သြားရမလား... လို႔ အေတြးတခ်က္ ေပၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ေတြကို သစၥာမေဖာက္ႏိုင္ဘူး။ ေပါက္ကြဲလု မတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနႀကီးကို စြန္႔မသြားႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေသစရာရွိလို႔ရွိရင္ ေရွ႔ကေသမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကေန မေသရဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္ရဘူး။ ငါေသၿပီး ေနာက္မွ ေနာက္လူေတြ ေသရမယ္။ ဒီလို စဥ္းစားၿပီး 'လူထု' ၾကားထဲက တပ္ဦးကို ကြၽန္ေတာ္ တိုးထြက္လာ တယ္။ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ကိုေတာ့ ကိုင္ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိန္းဂိတ္ သံတံခါးကို ေရာက္သြားၿပီ၊ တဖက္က ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာ ပစ္မယ္ဆို လွမ္းပစ္လို႔ ရတဲ့ေနရာ၊ ပထမ ဆံုးထိမွာက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ရဲေဘာ္ဘီေက်ာ္စိန္က တြန္းထိုး ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ အုတ္ခံုေပၚ တက္လိုက္တယ္။ သေဘၤာက်င္း တခုလံုး မီးေတြလင္းေနတယ္။ ဆလိုက္မီးေတြကလဲ ထြန္းထားေသးတယ္။ BAA ဂေရာင္းက ဆလိုက္ႀကီးေတြ ေလ အားလံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရတယ္။
ရဲေဘာ္ ဘီေက်ာ္စိန္က စစ္တပ္ကို "မင္းတို႔ျပန္သြားပါ၊ အလုပ္သမားေတြကို အႏၲရာယ္မေပးနဲ႔၊ တို႔ အလုပ္သမားေတြ ေတာင္းဆိုေနတာက ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး၊ ဆန္လံုေလာက္စြာ ရရွိေရးပဲ၊ အလုပ္သမား ေတြနဲ႔ အစိုးရဟာ ရန္သူမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ကို ျပန္ဆုတ္ၾကပါ။ အလုပ္သမားေတြဘက္ကို လွည့္ထားတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ- တဖက္ကို လွည့္လိုက္ပါ။" လို႔ ေျပာတယ္။ စစ္တပ္ဘက္က လႈပ္ရွားမႈ မျပတာနဲ႔ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။
ဒီေတာ့မွ ဆိုင္ထားတဲ့ဘက္က ဗိုလ္မႉးတေယာက္ စပီကာနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ "အလုပ္သမားေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ေကာင္စီအဆင့္ဆင့္ကေန ေတာင္းပါ၊ ခု ဆႏၵျပမႈကို ရပ္လိုက္ၾကပါ။ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထဲ ျပန္အပ္ပါ။ သပိတ္ကို လူစု မခြဲဘူး၊ ဗိုလ္မႉး ရဲၫြန္႔ကို ျပန္မအပ္ဘူးတိုရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူရပါလိမ့္မယ္။" တဲ့။ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ စစ္တပ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔လက္ကို လိမ္လိုက္ၿပီး "ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ဆိုတာ ေဟာဒီမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ကိုလိုခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို လိုက္ေလ်ာပါ။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုေနတာမွာ - အလုပ္သမားေတြနဲ႔ လုပ္သားျပည္သူတရပ္လံုး အတြက္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး၊ ဆန္လံုေလာက္စြာရရွိေရး၊ လုပ္ငန္းခြင္ကိစၥ၊ ေနအိမ္ရရွိေရး တို႔ျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးကို ေတာင္းေနတာသာ ျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက အာဏာကို လုေနတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တိုက္မယ့္ ေသနတ္ေျပာင္းေတြကို တေနရာကို လွည့္လိုက္ပါ။
စစ္တပ္ဘက္က အရာရွိႀကီး အေပါင္းတိို႔- ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မတိုက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ တိုက္ရမွာက တေနရာ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ လုပ္သားျပည္သူတရပ္လံုးအတြက္ ေတာင္းဆိုေနတာ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို တည္ေဆာက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား လူတန္းစားဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာ မေဖာက္ဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္အတြက္ အလုပ္သမားလူတန္းစားက အခု တိုက္ပြဲဝင္ေနတာျဖစ္တယ္။"
(ဒီအခ်ိန္ ေနာက္ကေန ထပ္ ႐ိုက္လာတဲ့ ပန္းဖလက္ေတြ လာပို႔လို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 'ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲခံရမယ္။' 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦး သက္ေတာ္ ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ' ဆိုတာေတြ ပါတယ္။ ထိပ္ ေႁမြကိုက္ခံေနရ ခ်ိန္မွာမွ ေရာက္လာတာျဖစ္လို႔ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ၿပီး)
"အဲဒီေတာ့ စစ္တပ္က တပ္မႉး တပ္သား အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တပ္ကို ျပန္သြားၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ကို တည္ေဆာက္ေနတဲ့အတြက္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ရဲ႔ ရန္သူမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကပါ။"
၆ ရက္ည တညလံုး အျပန္အလွန္ေျပာလာလိုက္ၾကတာ ၇ ရက္ နံနက္ ၄ နာရီထိုးေတာ့ မီးက်ည္တလံုး ေကာင္းကင္ကို ေဖြးကနဲ ထိုးတက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တခု ရွိတယ္။ တညလံုး အခ်ိန္ဆြဲ ထားၿပီး မိုးလင္းတာနဲ႔ ရန္ကုန္တၿမိဳ႔လံုးမွာ ရွိတဲ့ စက္႐ံုေတြ ထပ္ၿပီးေဆြးေႏြးဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က
"ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီ ကြၽန္ေတာ္ျပန္အပ္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ေသနတ္ေျပာင္းေတြ တေနရာ လွည့္လိုက္ပါ" လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔က "ဖိုးဝင္းထိန္ စစ္တပ္ကေတာ့ တကယ္ ပစ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ကို ေမာင္ရင္တို႔အေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ပါ။" လို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာတယ္။
"ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ ခင္ဗ်ားလဲ က်ည္ဆံတေတာင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ က်ည္ဆံတေတာင့္ပဲ၊ ေသရင္ေတာ့ အတူေသၾကမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ လုပ္သားျပည္သူေတြအေပၚမွာ တကယ္သံေယာဇဥ္ ရွိရင္၊ တကယ္သစၥာရွိရင္ စစ္တပ္ကို 'မပစ္ပါနဲ႔' လို႔ မိုက္က႐ိုဖုန္းနဲ႔ ေျပာေပးပါ" ဆိုၿပီး မိုက္က႐ိုဖုန္း ထိုးေပးလိုက္တယ္။
သူက "ဖိုးဝင္းထိန္-ကိုယ္ဟာ စစ္တပ္က တပ္မေတာ္ အရာရွိျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္ကို သစၥာေဖာက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မေျပာ ဘူး"æတဲ့။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က "ဗိုလ္မႉး ခင္ဗ်ားကလဲ တပ္မေတာ္ကို သစၥာရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ အလုပ္သမားေတြအေပၚမွာ သစၥာရွိတယ္။ ျပည္သူေပၚမွာ သစၥာရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေသ ေသၾကတာေပါ့ တေယာက္ က်ည္ဆံ တေတာင့္စီနဲ႔" လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္ ဦးျမဟန္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ႀကီးခင္ လာေျပာျပန္တယ္။ "စစ္တပ္က တက္လာၿပီ၊ ကမ္းေျခက ေနတက္ လာတာျဖစ္တယ္။" တဲ့။ တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္ေတြကလဲ ဘာလုပ္ရမလဲ လာေမးၾကတယ္။
"ဘာမွမလုပ္နဲ႔၊ ဒီအတိုင္း ေတာင္းဆိုၾကမယ္။ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔၊ ဘာကိုမွ မလုပ္နဲ႔" လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္တယ္။
ဒီအခ်ိန္ ျဖတ္ကနဲ သတိရလိုက္တာရွိတယ္။ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲ?။
ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ သေဘၤာက်င္းတခုလံုးရဲ႔ ေသာ့ေတြ ရွိတယ္။ ပါဝါစေတရွင္ ကို ေဖာက္ခြဲလို႔ရ တယ္။ သေဘၤာက်င္း ေရလံုက်င္းက ေရေတြ ေဖာက္ထုတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ သေဘၤာေတြ ပ်က္သြားႏိုင္တယ္။ ဂြၽမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ ျဖစ္သြားမယ္၊ ဒီမွာ ေရတပ္ စစ္သေဘၤာေတြကလဲ ရွိေနတယ္။ သေဘၤာက်င္း ျပာက်သြား ေအာင္လဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ျပည္သူေတြလဲ ျပာက်တဲ႔အထဲ ပါသြားႏိုင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ကြမ္းျခံ ရပ္ကြက္တခုလံုး စစ္တပ္က ဝိုင္းထားၿပီးၿပီ။ အေျခအေနေတြက အဲဒီလိုရွိတယ္။
ကိုေက်ာ္ႀကီးခင္က "ေနာက္မွာ ကြန္မင္ဒို တပ္ေတြ ေရာက္လာၿပီ" လို႔ သတိေပးတယ္။
"ကဲ ဗိုလ္မႉး ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ အေသခံၿပီး တိုက္ရေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့..... "
ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔ လက္ကို လိမ္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔အတူ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ကြန္မင္ဒိုတပ္ လာမယ့္ ေနရာကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေရွ႔ေရာက္သြားတာနဲ႔ စ ပစ္ၿပီ။ "ဗိုလ္မႉး ရဲၫြန္႔ကို ေပး ေပး" လို႔လဲ ပါးစပ္က ေအာ္ေတာင္း တယ္။ "ေဟ့ အလုပ္သမားေတြ မင္းတို႔ ဆန္မရဘူး၊ ေဟာဒါပဲ ရမယ္ကြ" လို႔လဲ ႀကံဳးဝါးတယ္။ ေျပာေျပာ ပစ္ပစ္ လုပ္ၾကတယ္။ ဘက္နက္ (လွံစြပ္) ေတြနဲ႔ တက္ထိုးတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြဟာ အေထြးလိုက္ လဲက်ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႔ ေရကန္ထဲ က်တယ္။
ဒီအခ်ိန္ ဗိုလ္မႉးရဲၫြန္႔က "ရဲၫြန္႔ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ" ေအာ္ၿပီး ႐ုန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ လက္ထဲက ပါသြားတဲ့အခါ "ေဟ့ ရဲၫြန္႔ ရၿပီေဟ့" ေပါ့ေနာ္။
မိုးက လင္းေနပါၿပီ။ လမ္းေပၚက ေသြးေတြကေတာ့ ေစြးေစြးနီေနပါတယ္။ ေသြးခဲေတြ ေသြးစီးေၾကာင္း ေတြ.........။
ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ G3 က်ည္ဆံ ေဖာက္ထြက္သြားလို႔ ေျခေထာက္မွာ အေပါက္ေတြနဲ႔။
ရဲေဘာ္ သန္းေအာင္ ဆိုရင္ ပါးစပ္ႀကီး ျပတ္ထြက္သြားၿပီး လွ်ာဟာ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညႇပ္ထားသလိုပဲ။
သယ္ႏိုင္သေလာက္ ရဲေဘာ္ေတြကို ေပြ႔ေပြ႔ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းထဲ သြင္းရတယ္။ ေဒါက္တာ စီစီကလဲ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငိုေနရွာတယ္။ ေဒါက္တာ စီစီနဲ႔ တင္တင္မူတို႔ ေတာ္ရွာပါတယ္။ လူနာ ရဲေဘာ္ေတြကို ေဆးထိုး ေပး၊ ပတၱီးစည္းေပး ပါတယ္။
ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီး ကုတင္ေပၚမွာ မဆန္႔လို႔ ၾကမ္းခင္းေပၚ မွာ ခ်ထားရတယ္။
ရဲေဘာ္ တင္ေမာင္- သူ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သူက မီးသတ္စက္ကို ႏႈိးေနတုန္း ေနာက္ကေန G3 နဲ႔ပစ္လို႔ စအိုထဲ က်ည္ဆံဝင္သြားတယ္။ သူ႔နားသြားေတာ့ - မရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္၊ လက္ခါျပတယ္။ အလားတူ ရဲေဘာ္သန္းေအာင္ကလဲ ေခါင္း, ခါ ျပရွာတယ္။ ရဲေဘာ္ဘဖူး ကေတာ့ နားထင္ကို လွံစြပ္နဲ႔အထိုးခံထားရလို႔ ပါးစပ္က ေသြးေတြ ဗြက္ခနဲ ဗြက္ခနဲ အန္က်ေနပါတယ္။ ဒီလိုေလွ်ာက္ၾကည့္ အားေပးေနစဥ္ ရဲေဘာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပးခိုင္းေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က "ရဲေဘာ္တို႔ ကြၽန္ေတာ္ ရဲေဘာ္တို႔နဲ႔ အတူ အေသခံမယ္။ ျပႆနာေတြ ကြၽန္ေတာ္ရွင္းမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ရဲေဘာ္တို႔ကိုမစြန္႔ခြာဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တို႔နဲ႔ အတူ ကြၽန္ေတာ္ရွိမယ္။ ႀကိဳးစင္ကို ကြၽန္ေတာ္တက္သြားမယ္။ ရဲေဘာ္တို႔အေပၚမွာ ထာဝစဥ္ သစၥာရွိမယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး" လို႔ ေျပာေနခ်ိန္မွာပဲ......
စစ္တပ္က ကက္ပတိန္တေယာက္ အခန္းထဲ ေရာက္လာၿပီး "ေဟ့ ဝင္းထိန္" ဆိုၿပီးေတာ့ G3 နဲ႔ လွမ္းေထာက္ထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ေျမႇာက္ခိုင္းၿပီး အျပင္ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။ သပိတ္ လမ္းမႀကီးမွာ ေသြးေတြ...... ေသြးခဲေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီလမ္းေပၚမွာ ကြန္မင္ဒို ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခိုင္းတယ္။
"မင္း ငါ့ကို ပစ္ခ်င္ပစ္ေလ၊ ငါကေတာ့ ထိုင္စရာ မလိုဘူး၊ ငါ တရားခံ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ တရားခံပဲ၊ ပစ္လိုက္စမ္းပါ။" ေျပာမွ ဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဦးခ်စ္ဦးတို႔ ဦးအုန္းေမာင္တို႔ ဦးထြန္းရီတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အခန္းထဲ ျပန္ထည့္တယ္။ ဦးခ်စ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ေသာ့ေတြ ေတာင္းတယ္။ သူက "ရဲေဘာ္ေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား က်ကုန္ၿပီ.. ကိုဝင္းထိန္" လို႔လဲ ေျပာတယ္။ သူ႔ကို ေသာ့ အားလံုးေပးလုိက္ ပါတယ္။
မိုးအေတာ္လင္းေနၿပီ၊ ကြန္မင္ဒို တပ္သားေတြ လက္နက္မ်ိဳးစံု အီကြစ္မင့္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကမ္းနားေပၚက တက္လာၿပီး သေဘၤာက်င္း လမ္းႀကီးကို ဖြင့္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မိန္းဂိတ္ႀကီးကို ဖြင့္ျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ တိုင္းမႉးလို႔ ယူဆရသူ တေယာက္ မာစီဒီးကားႀကီးနဲ႔ သေဘၤာက်င္းထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ေသြးေတြေပၚ နင္းၿပီး စစ္သားေတြက သြားလာေနၾကတယ္။
၇ နာရီေလာက္မွာ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးသြားၿပီေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဘားလမ္းကို ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီကမွ အင္းစိန္ေထာင္။
{အလုပ္သမားေတြ၊ ျပည္သူေတြ အသက္ေပး ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ၃၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေမ-ဂၽြန္ အလုပ္သမား အေရးခင္းကို အမွတ္ရလို႔ အင္တာနက္မွာေတြ႔လို႔ ကူးယူသိမ္းထားတဲ့ ဒီေဆာင္းပါးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါရန္။}