ပီမိုးနင္းေရးသူ- သိန္းေဖ

(၁)
စာေရးဆရာ ပီမိုးနင္း၏ အေၾကာင္းကို ေရးရမည္ၾကံလွ်င္ပင္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ ႐ႊ႔ံညြံထဲမွ ေပါက္လာေသာ ၾကာပင္တြင္ ထြားထြားေ၀ေ၀ ပြင့္ေနသည့္ ၾကာပြင့္တြင္းသို႔ ေျပး၀င္ နားေနေလသည္။။
အေၾကာင္းမူကား- ပီမိုးနင္းသည္ မထင္႐ွားေသာ ေတာ႐ြာတ႐ြာ၊ မထင္႐ွားေသာ အမ်ိဳး၌ ေမြးဘြား၍၊ ျမန္မာျပည္ကို လႊမ္းကာေက်ာ္ၾကားလ်က္႐ွိသည္။ ေသာက္စားမူးယစ္ ညစ္ညစ္ေပေပ အျမဲေနရာမွ၊ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးေဆာင္႐ြက္ေသာ မူရင္းဓာတ္သည္ အစဥ္ေပၚ ေနလ်က္႐ွိသည္။ သိမ္ျဖင္းေသးႏုပ္ေသာ အျပစ္ကေလးမ်ားၾကားမွ ထိုအျပစ္မ်ားကို ျပည္ဖံုးကားခ်လိုက္ေသာ၊ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေစလိုေသာ ေစတနာႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို မခံႏိုင္ေသာ သခင္စိတ္သည္၊ ႐ႊင္လန္းေမႊႀကိဳင္စြာ ပြင့္လ်က္႐ွိသည္။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေရးလိုက္ေသာ စာမ်ားကို အုပ္ကာ၊ တကယ့္စာေရးဆရာ စြမ္းရည္မ်ားသည္ ေပၚလြင္္လ်က္႐ွိသည္။ စာေပါ့စာေျပာင္မ်ားတြင္ အျမစ္စိုက္ကာ၊ နက္နဲေသာ၊ အၾကံဥာဏ္ စူး႐ွေသာ ေလာကအျမင္သည္ သန္စြမ္းစြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ ႐ွိသည္။


သို႔ေၾကာင့္လည္း ပီမိုးနင္း ေသေသာအခါ၌၊ ကၽြန္ေတာ္သာ အသုဘ႐ႈစကားဆိုရလွ်င္ "ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ ႐ႊံ႔ညြံထဲမွ ေပါက္လာေသာ ၾကာပင္တြင္ ထြားထြားေ၀ေ၀ ပြင့္ေနသည့္ ၾကာပန္းတြင္းသို႔ ေျပး၀င္နားေနပါသည္ဟု" ေျပာရန္ ရည္႐ြယ္ထားေပသည္။

(၂)
ဆရာပီမိုးနင္း၏ ႐ုပ္ရည္မွာ လြန္စြာထိုင္းမိႈင္း ေလးကန္ေလသည္။ အသားအရည္ စိုေနၿပီး အေတာ္ပင္ ၀သည္။ သူသည္ ကတံုးဗိုေကကေလးႏွင့္ ျဖစ္ေလ၏။ အက်ႌလက္တို ေကာ္လန္ကေလး၀တ္ထား၍ အေပၚအက်ႌမပါ။ ရခိုင္လံုခ်ည္ အနီႏွင့္အစိမ္းကြက္ကို ၀တ္ဆင္ ထားေလသည္။ လက္တအုပ္ခန္႔႐ွိ အျပား႐ွိေသာ ခါးပတ္စိမ္းႀကီးမွာ သူ၏ တုတ္ခိုင္ေသာ ခါးတြင္ ေရစည္သံပတ္ႀကီးကဲ့သို႔ ထင္႐ွားစြာ ေပၚလ်က္႐ွိေပသည္။ သည္တုန္းက သူ႔႐ုပ္ကို ခုထက္ထိမေမ့ေသး။ ထိုအခါက သူ႔ကို ဘယ္က တ႐ုပ္ကျပားႀကီးပါလိမ့္ဟုသာ အံ့ၾသ ေတြးေတာမိခဲ့သည္။
ပဲေရာ့ဦးဆန္နီက 'ဒါ-ဆရာပီမိုးနင္းဘဲ' ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူကို မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ မွ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ခိုးကာ ပုန္းကာစြဲခဲ့ရေသာ သဲျမညႇာ-ဆရာႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလေတာ့ သည္။
ဆရာပီမိုးနင္းကား မ်က္ႏွာကို မေမာ့ဘဲ၊ မ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္ခြံႏွင့္သူငယ္အိမ္ကို ျမႇင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္၏။ ေနာက္.... ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ ဟု ၿပံဳးရယ္ကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အား အသိအမွတ္ျပဳ၏။ ေနာက္သူသည္ စာကိုပင္ ဆက္ေရးေနေလသည္။
ဦးဆန္နီ၏ စားပြဲေပၚ႐ွိ ေၾကးဆင္း႐ုပ္မ်ား၏ ၀င္းေျပာင္ေသာ အေရာင္သည္ေသာ္၎၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ထိုင္ေနၾကေသာ ကုလားထိုင္အေရာင္မ်ားသည္၎၊ အခန္းေက်ာက္မွန္ မ်ား၏ အေရာင္သည္၎၊ ဆရာပီမိုးနင္းကို မဟပ္၊ သူသည္ အျမင္အားျဖင့္ မေတာက္ေျပာင္ ဆံုးေသာ လူတေယာက္ျဖစ္သည္။

(၃)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပီမိုးနင္းကို ရင္းႏွီးစြာ မဆည္းကပ္ဘူးေသာ္လည္း၊ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း တြင္ တခန္းျခား ကပ္ေနဘူးသျဖင့္ သူ႔ေနပံုထိုင္ပံုကို အကဲခတ္ခြင့္ ရေလသည္။
ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔ အစံုသုတ္ဆိုင္၌ ခဏခဏ ထိုင္စားေလ့႐ွိသည္။ တခါတရံ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အစံုသုတ္စား၍ တခါတရံ ညဆိုင္သိမ္းခါနီးမွ စားေလ့႐ွိသည္။ အိမ္တြင္ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ထမင္းဟင္းကို မယ္မယ္ရရမစားဘဲ တ႐ုပ္ဆိုင္က အစိမ္းေၾကာ္ႏွင့္ ထမင္းမ်ားကို ၀ယ္စားေလ့႐ွိသည္။
တခါ သူ႔အိမ္ခန္းသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ရင္ေလာက္ျမင့္ေသာ စင္ကေလးေပၚတြင္ ထမင္းပန္းကန္ကို ထားကာ မတ္တတ္ရပ္၍ တူႀကီးႏွင့္ ထမင္းစားေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ သည္။ ထမင္းကို တလုပ္သြပ္စားလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၀ါးမ်ိဳလိုက္ျဖင့္ စည္းစိမ္အႀကီးဆံုးကို ခံေနေလသည္။
သူ႔အခန္းကား ေမွာင္ေနေလ၏။ ဖံုအမိႈက္တို႔ျဖင့္ ညစ္ေပေန၏။ ဧည့္ခန္းတြင္ မိန္းမအက်ႌ၊ ေယာက်္ားလံုခ်ည္အက်ႌမ်ားမွာ ပံုလ်က္ ပံုလ်က္ထားရာ ႐ႈပ္ေနေလ၏။ အိမ္ေ႐ွ႔မွ ဓာတ္ရထား ေမာင္းသြားေသာအခါ၊ ငလ်င္လႈပ္သကဲ့သို႔ အိမ္မွာ တံုသြား၏။ ဓာတ္ရထားဆူသံ မစဲမီွ ဘတ္စ္ကားေျပးသံမွာ ဆင့္တက္လာ၏။
ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာပီမိုးနင္း၏ ၀တၳဳတခုတြင္ပါေသာ ဇင္းက်ိဳက္ေတာင္ အနီး႐ွိ ဥယ်ာဥ္အိမ္ကေလးတခုကို ေျပးျမင္မိေလသည္။ ထိုအိမ္ကေလးသည္ ညိဳမိႈင္းေသာ ေတာင္တန္းကို ေျမႇာ္ၾကည့္ေနသည္။ အိမ္႐ွင္မကား အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ ႐ုပ္ေခ်ာ မအံဆိုသူ မိန္းမတဦးျဖစ္သည္။ သူကား လင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အျခားလူပ်ိဳကေလးတေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ ၾကသည္။ "အင္း ဒီေနရာကေနၿပီး ဒီလို၀တၳဳ ေတြးႏိုင္တာ အံ့ပါရဲ႔" ဟု ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ "၀တၳဳေရးဆရာေတြဟာ ငရဲကေနၿပီး နတ္ျပည္အေၾကာင္း ေရးႏိုင္ၾကတာဘဲ ထင္ပါရဲ႔" ဟု ေတြးေနဆဲ၊ သူ႔မိန္းမ အျပင္ထြက္လာေလသည္။ သူ႔မိန္းမ (ထိုစဥ္က ျမဲေနေသာမိန္းမ) ကား အသက္လည္း အေတာ္ႀကီးၿပီး ပိန္လည္းပိန္လွ၏။ လက္ကေလးမ်ား မွာ က်ီးေခ်ေထာက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ (သဲျမညႇာမွ မွတ္မိေသာဥပမာ) အ႐ိုးခ်ည္း ျဖစ္ေနေလ သည္။
"အဲဒါသိၿပီ ဆရာကေတာ္ကို ၾကည့္အားမရတိုင္း မအံလို ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးေတြ ေရးထည့္ေနတာ" ဟု ကၽြန္ေတာ္လဲ ယူဆမိေတာ့သည္။
တေန႔ေသာ္ ပီမိုးနင္းႏွင့္ သူ႔ဇနီး လန္ျခားစီးၿပီး- ဘုရားသြားတူတူ ေက်ာင္းသြားတူတူ ၀ါဒျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးစြာ ျပန္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အခန္းေ႐ွ႔ ကျပင္ကေလးမွ ျမင္လိုက္ရေလ သည္။ သူတို႔ အိမ္ေပၚတက္သြား၍ မၾကာမီွ အသက္ငယ္ငယ္၀၀၊ ျဖဴျဖဴမိန္းမတေယာက္သည္ ေအာက္ကေန၍- "ဆရာေက်ာ္-ဆရာေက်ာ္" ဟု ေခၚေလသည္။ ပီမိုးနင္းကို အမ်ားက ဆရာေက်ာ္ဟုသာ ေခၚၾကသည္။
မၾကာမွီ- ဆရာႀကီးသည္ ခါးပတ္စိမ္းႀကီး ပတ္လ်က္ ဆင္းလာေလသည္.... ထိုမိန္းမႏွင့္ ရယ္ကာေျပာဆိုၿပီး လန္ျခားႏွင့္ ထြက္သြားၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အတြင္းသို႔၀င္ကာ စာဘတ္၍ေနသည္။ ထိုအခါက ကၽြန္တာ္မွာ စာေရးဆရာအျဖစ္ကို နေမာတသဆို၍ ေတာင္းခံဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခန္း၌ပင္ ေရးေသာ စာတို႔မွာ စာေရးဆရာတေယာက္ႏွင့္ တူသည္ မတူသည္ကို မသိေသာ္လည္း- ေနရ ထိုင္ရသည္မွာကား စာေရးဆရာတေယာက္ႏွင့္ တူေလသည္။
မ်ားစြာ ဆင္းရဲ၍ မ်ားစြာ အလုပ္လုပ္၏။ မ်ားစြာကား ေပ်ာ္၏။
ညကိုးနာရီတိုင္ေသာအခါ တဘက္ခန္းက ဆူသံပူသံကို ၾကားရေလသည္။
"မလာနဲ႔- ႐ွင့္မယားငယ္ေတြနဲ႔ ႐ွင္ေနခ်ီ"
"ေဟ့ေကာင္မ, တိတ္- သိတ္စကားမမ်ားနဲ႔"
"မေတာ္ဘူး အေသေကာင္ႀကီးရဲ႔ မေတာ္ဘူး- တဏွာ႐ူးႀကီးရဲ႔ မေတာ္ဘူး- သြား မလာနဲ႔"
ေယာက်္ားသံမွာ ဆရာပီမိုးနင္းအသံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထသြား၏။ သူတို႔ဘက္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ေန၏။ ဆရာ့အသံက မူမမွန္ မူးသံႀကီး ေပၚလ်က္ေန၏။
"မယားငယ္၊ ေစာက္ကျမင္းမေတြနဲ႔ သြားေနပါ သြား.... ဖါေတြနဲ႔သာ ႐ွင္နဲ႔ ေတာ္တယ္"
"ကဲဗ်ာ" ခြပ္ခြပ္ ႏွင့္ အသံၾကားရ၏။ ဆရာႀကီးသည္ ၿဗံဳးဒိုင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ဆင္းလာေလ၏။ ေနာက္လန္ျခားေပၚတက္၏။
အိမ္ေပၚက မိန္းမကား ငိုလ်က္ ေနာက္က ရန္ေထာင္လိုက္၏။
"ေဂ်ာင္း- ေဂ်ာင္း" ဟု လန္ျခားကို ႏွင္ကာ ဆရာသည္ ထြက္သြားေလ၏။ သူ႔မိန္းမထိပ္တြင္ ေသြး႐ႊဲ၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။
ပီမိုးနင္းသည္ ဂ်ာနယ္တိုက္တတိုက္သို႔ သြားၿပီး ရက္မ်ားစြာေန၏။ ထိုတိုက္တြင္ပင္ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား၊ ျဖစ္သလိုအိပ္ကာ စာမွန္မွန္ ေရးေနေလသည္။

(၄)
ဤသို႔ ႐ႈပ္ေထြးေသာ အိမ္တြင္းေရး ကိုယ္ေရးအျဖစ္မွေန၍ (၀ါ) ညြန္တြင္းမွေန၍ ႐ွင္းေပ လင္းေပဆိုေသာ စာမ်ားကို ေရးထုတ္လ်က္ ေနသည္မွာ ပီမိုးနင္းအတြက္ အဆန္းအသစ္ မဟုတ္ေပ။
အျခားအျခားဘက္၌ ပီမိုးနင္းကို ခ်ီးမြမ္း မခ်ီးမြမ္း ခ်င္ေန၊ ဗမာစာကို ႐ွင္းေအာင္ ေရးရာ၌ကား လူတိုင္းခ်ီးမြမ္းရမည္။ နက္နဲေသာ စိတ္ပညာကို လူအမ်ားနားလည္ေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရးႏိုင္သူကား သူတေယာက္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသည္။ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရး ဘာကိုပင္ ေရးေရး ႐ွင္းလင္းနား၀င္ လြယ္လွေပသည္။ ၀တၳဳအေရး၌ကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မ်က္စိတြင္ လင္းကနဲ ထင္းကနဲ ျမင္ေလာက္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္သည္ကိုကား အထူးဆိုဘို႔ မလိုေခ်။ သူ၏ ႐ွင္းထင္းျပတ္သားေသာ စာသည္ ခ်ိဳသာ ညီညြတ္ေသာ အသြားျဖင့္ လွပေကာင္းမြန္ေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားကို အျမဲေဆာင္ေန ေလသည္။
သူသည္ သူ႔အိမ္တြင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္။ သူ႔ကိုယ္ေရး ဘယ္လိုေနေန။ ဂ႐ုမစိုက္။ စာကို ေရးဘို႔သာ ဂ႐ုစိုက္၏။
ပထမဆံုး ေတြ႔စဥ္က စာေရးဆရာနာမည္ႀကီးကို အခန္းတြင္းမွ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ဆြဲတင္ခ်င္ေသာ ၀ါသနာအတိုင္း-
"ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယူနီဗာစီတီကို တရားေဟာႂကြပါဆရာ" ဟု ဘိတ္ေခၚေလသည္။
"ဆရာတို႔က အေရးသမား သက္သက္၊ အေျပာမရဘူး။ ေျပာလဲ မေျပာတတ္ဘူး၊ က်င့္ရင္ လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ရမေပါ့ကြယ္" ဟု သူေရးေနၾက "ျဖစ္ရမယ္" ဟူေသာ အာေဘာ္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္ဘဲ ေျဖေလရာ
"ဒါျဖင့္ က်င့္ေျပာပါအံုး ဆရာ" ဟု တဘန္ ဘိတ္ျပန္သည္။
"အဲဒီဘက္က ၀င္မစြက္ပါရေစနဲ႔- တူေမာင္ရာ"
ဆရာသည္ သူ႔ အဆင္ျခင္ျဖင့္သူ ဥာဏ္အလင္းေပါက္သည္ အတိုင္း၊ လမ္းမ တဲ့တဲ့ ခရီး အျမဲ သြားလ်က္႐ွိေလသည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ မွ်အတြင္း ဗမာစာကို အမ်ားဆံုးေရးသားသူ သံုးေယာက္တြင္ (လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး၊ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ပီမိုးနင္း) တေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေလသည္။

(၅)
ထိုေန႔ကား တိုးတက္ေရးမဂၢဇင္း ဦးစိန္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပင္ဘက္ ျခံတျခံတြင္ စာေရးဆရာ မ်ားကို ထမင္းေကၽြးေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။
ဆရာဘီ၊ ဆရာစိမ္း စေသာ ေ႐ွးဆရာႀကီးမ်ားလည္းပါသည္။ တက္ထြန္း၊ သိပၸံေက်ာ္ထင္ စေသာ ၀တၳဳေရးဆရာေလးမ်ားလည္း ေရာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာလြန္း (သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း) ႏွင့္ ပီမိုးနင္းတို႔အနီးတြင္ ထိုင္လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ထမင္းစားၿပီးၾက၍ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတြင္ ကုလားထိုင္မ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကာ ထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ႀကီးမ်ားကား အသာအယာတိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေလတြင္ လႈပ္ေနသည္။ စီး႐ိုးမွ ေပါက္ေနေသာ ဒန္႔သလြန္ပင္မွ ေပါက္ေနေသာ အပြင့္မ်ားသည္ ေကၽြက်လ်က္ ႐ွိသည္။
ဆရာပီမိုးနင္းကား ယခုတႀကိမ္ အေပၚအက်ႌႏွင့္ ျဖစ္၏။ ကတံုးကို ေျပာင္ေအာင္ရိတ္ ထားၿပီး၊ ပု၀ါနီကို ရစ္ထားေလသည္။ သူကား ခါတိုင္းထက္ ၀၏။ မ်က္ႏွာမွာလည္း နီေန၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စာဖတ္သူ ဗမာျပည္၌ေပါဘို႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ရန္၊ စာအုပ္ ေကာင္းမ်ား ေပၚလာရန္ စဥ္းစား ေဆြးေႏြးေနေလသည္။ စဥ္းစားရာမွ ၀တၳဳအေၾကာင္းကို ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုလူစုတြင္ ေ႐ွးပညာ႐ွိႀကီး အခ်ိဳ႔က ၀တၳဳကို ကေလးကလားဟု ထိပါးလိုက္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကန္႔ကြက္ၿပီး၊ ၀တၳဳဂုဏ္ကို ခ်ီးၾကဴးေလသည္။ ေနာက္
"ကၽြန္ေတာ္သေဘာရတာျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ၀တၳဳေရးဆရာ အျဖစ္နဲ႔လည္း ေလာကအက်ိဳးကို အမ်ားႀကီး ေဆာင္ခဲ့တယ္ထင္တယ္" ဆက္လိုက္ျပန္သည္။
"ဟုတ္တာေပါ့- ငါးရာ့ငါးဆယ္ေတြဟာ ဘုရားက ဘုရားအတိတ္ဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ ေတြဆိုၿပီး ေဟာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ဘုရားအတၳဳပၸတၱိေတြလည္း ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ၀တၳဳေတြနဲ႔ လိုရင္းဆြဲေဟာေတာ္မူခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႔" ဟု ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။
"ဟုတ္တယ္ ေနာက္မွ လူေတြက- ဘုရားရဲ႔ အတိတ္ ဘ၀က အတၳဳပၸတၱိေတြလို႔ ေျပာၾကတာပါ" ဆရာပီမိုးနင္းသည္ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေလသည္။
သို႔ျဖင့္ ေဆြးေႏြးညင္းခုံၾကရာ ခပ္ေအးေအးျဖစ္သြားလ်က္ တေယာက္တန္း ႏွစ္တန္း သား စကားေျပာဆိုေနၾကေလ၏။ ထိုအခါ ဆရာလြန္းက ကြမ္းစားရင္း ပီမိုးနင္းကို ၾကည့္ၿပီး-
"ကိုယ့္လူမလဲ- အရက္ဆီေတြလား၊ အမြဲဆီေတြလား တက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႔ ၀လိုက္တာ ဖီးလို႔၊ တေန႔တျခား တိုး၀ေနပါပေကာ" ဟု ေျပာလိုက္၏။ ပီမိုးနင္းသည္ အရက္ဆီဟု ဆိုသည္ကိုကား ဘာမွ မေျပာဘဲ အမြဲဆီဟု ေျပာသည္ကိုကား ျပန္ေခ်၏။
"မြဲတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ဆရာ-လူမ်ားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ခ်မ္းသာၾကပမလဲဆိုတာ အခ်ိန္႐ွိတိုင္း စဥ္းစား၊ စဥ္းစားရတိုင္း ေရးေနလို႔ ကိုယ္တိုင္ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ဘို႔ စဥ္းစားခ်ိန္လဲ မ႐ွိဘူး၊ လုပ္ခ်ိန္လဲ မ႐ွိဘူး" ဟု ပီမိုးနင္းက ေျဖရာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ကြမ္းေသြးေထြးၿပီး ရယ္ေနေလ၏။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေတြးမိဟန္ ႐ွိ၏။

(၆)
ပီမိုးနင္းသည္ သည္၀ါဒကို ဘယ္အခါမွ် မစြန္႔ခဲ့။ သူသည္ တိုင္းျပည္ကို လိမ္လည္လွည့္ ဖ်ားေသာစာ ဘယ္ေသာအခါမွ် မေရးခဲ့။ ၿဗိတိသွ်အင္ပီရီယယ္လစ္အစိုးရကို ဘယ္တံုးအခါ ကမွ် မခ်ီးက်ဴးခဲ့။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ဗမာတမ်ိဳးလံုးကို ေသြးစုတ္ေနသည္၊ ႏိုင္ရာစားလုပ္ေန သည္ကို ဘယ္အခါကမွ် မေထာက္ခံခဲ့။ တလလွ်င္ အယ္ဒီတာဘ၀ ၃၅၀ိ ေက်ာ္ရစဥ္ကလည္း အမ်ိဳးသားဘက္မွ ေရးခဲ့သည္။ တလ သံုးေလးဆယ္ ၀င္တုန္းလည္း တိုင္းျပည္ဘက္က ပါခဲ့သည္။ ဗႏၶဳလတုန္းကလည္း တိုင္းျပည္အက်ိဳးသာ ေရးသည္။ ျမန္မာ့အလင္း ေလေဗြႀကီး အျဖစ္ျဖင့္ ေရးစဥ္ကလည္း တိုင္းျပည္ဘက္ကသာ ေရးျမဲေရးသည္။ သူေနရာေတြ အမ်ားႀကီးေျပာင္း၏။ သူ႔နံမည္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လဲ၏။ သူ႔ေနေရးထိုင္ေရး အၾကပ္အေခ်ာင္ အဆင့္ဆင့္ ကူး၏။ သူ႔စိတ္ သူ႔အာေဘာ္ သူ႔၀ါဒကား မေျပာင္း။
ပီမိုးနင္းသည္ကား တကဲ့လူ႐ိုးႀကီးျဖစ္၏။ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ျဖစ္ေတာ့၏။
သူေသာက္သည္။ သူေသာက္သျဖင့္ သူ႔၀ါဒ မပ်က္။ သူေသာက္သျဖင့္ သူ႔တာ၀န္ မတိမ္း။ သူေသာက္သျဖင့္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးမယုတ္။ သူေသာက္၊ သူေပ်ာ္ သူထင္သလိုေန သျဖင့္ သူ႔မွာ အက်ိဳးယုတ္ခ်င္ယုတ္မည္။ သူ႔မွာ အကုသိုလ္ေတြ ပြါးခ်င္ပြါးမည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားအက်ိဳး- တိုင္းျပည္အက်ိဳးကိုသာ ေ႐ွ႔႐ႈသူမွန္သမွ်သည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ဂ႐ုမစိုက္အား၊ တာ၀န္မထားႏိုင္။
သို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုျပန္သည္။ ပီမိုးနင္းကား- တကဲ့ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပင္။

(၇)
ဆရာပီမိုးနင္းသည္ မဖံုးမကြယ္၊ သူေပ်ာ္သလိုေနၿပီး၊ ပင္ရင္းရည္႐ြယ္ခ်က္ႀကီးကိုသာ ျဖည့္ဆီးေနသည္ကို ေထာက္သျဖင့္၎၊ သူ႔အေရးအသားမ်ားကို ၾကည့္သျဖင့္၎၊ ပုလင္းကို ေထာင္၍ မိန္းမေတြၾကားထဲ ေပ်ာ္ေနပါးေနေသာ္လည္း လူ႐ိုးျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ကို သူယံုၾကည္ဟန္ ႐ွိေလသည္။
တခါေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ မိတ္ေဆြတဦးက ကၽြန္ေတာ္အား ေသြးႀကီးသည္၊ မာနႀကီးသည္ဟု အျပစ္တင္ေလရာ၊ ထိုမိတ္ေဆြ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားသည္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္းတမ္းေရး၍ ပီမိုးနင္းထံသို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတာင္းေလသည္။ ဆရာက ပထမ စာႏွစ္ေစာင္ ဗမာလိုေရး၍ က်န္တေစာင္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးေလသည္။
"So long as one's conscience is clear there is nothing to worry about." "ကိုယ္ေကာင္း-ေဂါင္းဘယ္မွမေ႐ြ႔" ဟုသေဘာထားၿပီး ဘာမွဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေနပါဟု စာအစဆံုး တြင္ အၾကံေပးေလသည္။ သူ႔အၾကံအတိုင္း သူလည္း လိုက္နာဟန္ ႐ွိေလသည္။
အဆံုးတြင္ " As honest man must not pretend to be a rogue or thief, he must proclaim to the world that he is honest and then become an example for others." "႐ိုးသားသူတေယာက္သည္ လူယုတ္မာလို၎၊ သူခိုးလို၎၊ အေရာင္မေဆာင္ရာ။ သူ႐ိုးေၾကာင္းကမၻာကို ေၾကညာၿပီး အမ်ား၏ စံတခု ျဖစ္ပါေစ" ဟု ဆိုေလသည္။
ပီမိုးနင္း၏ အဘယ္႐ိုးသားမႈသည္ နားမလည္သူတို႔ အစြဲႀကီးလွေသာ တကိုယ္ေရႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည့္ အျဖစ္ကေလးမ်ားတြင္ နစ္ျမဳတ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယခု ေဖာ္ေပသည္။ ဆရာပီမိုးနင္းကိုယ္တိုင္က ထင္ထင္႐ွား႐ွား ဘြင့္မေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္- ဆရာပီမိုးနင္းသည္ စံယူေလာက္ေသာ လူ႐ိုးႀကီး ျဖစ္သည္ကို ေႂကြးေၾကာ္ၿပီးသည္၏ အဆံုး၌လည္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္သည္ ႐ႊံ႔ညြန္ထဲမွ ေပါက္လာေသာ ၾကာပင္တြင္ ထြားထြားေ၀ေ၀ ပြင့္ေနသည့္ ၾကာပြင့္တြင္းသို႔ ေျပး၀င္နားေနလွ်က္ပင္ ႐ွိေလသည္။

သိန္းေဖ။

{ဤေဆာင္းပါးမွာ၊ တကၠသိုလ္သမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ အိုးေ၀မဂၢဇင္း (အတြဲ ၇၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ထုတ္) တြင္ ထည့္သြင္းပံုႏွိပ္ခဲ့ေသာ ကြယ္လြန္သူ ၀တၳဳေရးဆရာႀကီး ပီမိုးနင္း၏ ႐ုပ္ပံုလႊာတခ်ပ္ျဖစ္သည္။ ေရးသူမွာ ယခု ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ ေသာ- တက္ဘုန္းႀကီးကိုသိန္းေဖ ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခါက ကိုသိန္းေဖ၏ စာေပသည္ ဂႏၶေလာကတြင္ လိႈင္းဂယက္မ်ား ထႂကြေစခဲ့ သည္။ ကိုသိန္းေဖသည္ လူမႈဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ျပဳျပင္ေရး ၀တၳဳႀကီးမ်ားကို ေရးခဲ့သည္။
သူ၏ 'တက္ဘုန္းႀကီး' ႏွင့္ 'တက္ေခတ္နတ္ဆိုး' သည္ ဗမာစာေပေလာကတြင္ ေတာ္လွန္ေရး လိႈင္းဂယက္ျဖစ္သည္။ သူေနေသာေခတ္က လူမႈဆက္ဆံေရးတြင္ စြန္းေပ လ်က္႐ွိေသာ အျပစ္အနာအဆာတို႔ကို ရဲရင့္စြာ ၀တၳဳႏွင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္သည္။
တက္ေခတ္နတ္ဆိုး၀တၳဳသည္ ဤလူ႔ေဘာင္၀ယ္ သားစဥ္ေျမးဆက္ အညြန႔္ခ်ိဳးလ်က္ ႐ွိကုန္ေသာ ကာလသားေရာဂါ၏ အႏၱရာယ္ကို သတိေပးကာ၊ ထိုအႏၱရာယ္ႀကီးမွ ကာကြယ္ရန္ ႏွင့္ ျပဳျပင္ေရးတရားမ်ားကို ေဟာေျပာျပထားေပသည္။ တာရာမဂၢဇင္း၊ အယ္ဒီတာ။}
[တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္ ၃၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]