စင္ဒရယ္လားသည္ စင္ဒရယ္လား ျဖစ္ျမဲပါေရးသူ- ျမသန္းတင့္

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတၱျမားခင္၏ ေပးစာဖိုင္ႀကီးကို ထုတ္လိုက္သည္။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက ပတၱျမားခင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ စာမွန္မွန္ေရးခဲ့သည္။ တလလွ်င္တေစာင္။ တခါတေလတြင္ တလအတြင္းမွာပင္ ႏွစ္ေစာင္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာတတ္ေသးသည္။ ေရးသည့္အေၾကာင္း အရာမ်ားက အေမရိကန္တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ လူမႈဘ၀၊ ေနာက္ အဂၤလန္၊ ဥေရာပ စသည့္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားသည့္ အေတြ႔အႀကံဳေတြ။ တခါတရံတြင္ ပတၱျမားခင္သည္ ဆြစ္ဇာလန္မွ စာေရးသည္။ တခါတရံတြင္ ျပင္သစ္မွ လွမ္း စာေရးသည္။ တခါတရံတြင္ အဂၤလန္မွ လွမ္းစာေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ေပးစာမ်ားကို ဖတ္၍ သူ႔ကို အားက်ကာ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္းသာ ခရီးသြားရေတာ့သည္။


ပတၱျမားခင္သည္ ေတာ္ေတာ္ စာေရးႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ 'သႏၱာစမ္းမွ အလြမ္းစာ' ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမွ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေရးထားသည့္ သူ႔ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ မွတ္သားစရာေတြလည္း ပါသည္။ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္စရာေတြလည္း ပါသည္။ ေအာက္ေမ့သတိရစရာေတြလည္း ပါသည္။ ထိုစာမ်ားသည္ သူ၏ အိမ္လြမ္း ေ၀ဒနာကို ေဖာ္ျပေနၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ အေနၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူသည္ ျမန္မာျပည္ကို ပို၍ တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ လာဟန္တူသည္။ သူ၏ စာတေစာင္ထဲတြင္......

"လန္ဒန္မွာ အေဆာက္အဦ၊ အေခၚအေ၀ၚ၊ အသံုးအေဆာင္ ေတြကအစ ျမန္မာျပည္မွာ သံုးေနက်၊ ၾကားေနက်၊ ေတြ႔ေနက် ပစၥည္းေတြမို႔ ျမန္မာျပည္ကို ေအာက္ေမ့လိုက္တာ ဆရာရယ္။ ပုဂံကို မမခင္ သံုးေခါက္ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတာ ယု၀တီအဖြဲ႔နဲ႔။ မမခင္ (ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး) တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တေခါက္နဲ႔ တေခါက္ မတူဘူး။ ပုဂံဟာ တေခါက္ထက္တေခါက္ ပိုလွေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပုဂံ႐ႈခင္းေတြကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ ပုပၸါးက ထြက္တဲ့ ၾသဇာသီး အယ္အယ္ႀကီးေတြကိုလည္း စားခ်င္လိုက္တာ။ ဒီမွာ ၾသဇာသီး ႐ွိတဲ့အခါ ႐ွိပါရဲ႔။ ပိစိေကြးေလးေတြကို တလံုး ၃ ေဒၚလာေလာက္ ေပးရတာမို႔ မတတ္ႏိုင္လို႔ မ်ားမ်ားစားစား ၀ယ္မစား ျဖစ္ပါဘူး။ ေညာင္ဦးမွာ မီးလင္းဖိုထဲ ထည့္ၿပီး ဖုတ္စားရတဲ့ ထန္းပင္ျမစ္ဖုတ္ကိုလည္း လြမ္းတယ္ဆရာရယ္။ ထန္းေတာထဲက ထန္းလ်က္ဖိုမွာ ပူပူေႏြးေႏြး ေကာ္စားရတဲ့ ထန္းလ်က္ပူကိုလည္း သတိရတယ္။

မမခင္က ဆရာရဲ႔ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ပခုကၠဴရဲ႔ ဟိုဘက္က က်ည္းကန္႐ွင္ႀကီးရဲ႔ က်ည္းကန္႐ြာကိုလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တိုင္း ေရာက္တယ္။ မမခင္ရဲ႔ ဘိုးေလးက က်ည္းကန္႐ြာသား ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးေလ။ ငယ္ငယ္က ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ့ ေတာဓေလ့ေတြကို မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး ဆရာရယ္"

ပတၱျမားခင္သည္ ကယ္လီဖိုးနီးယားက ပန္းသီးျခံေတြၾကားက ေနၿပီး ပုပၸါးၾသဇာသီးကို လြမ္းေနသည္။ ကုန္ပေဒသာတိုက္ႀကီးေတြထဲ ကက္ဘာရီ ေခ်ာ့ကလက္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီး အညာက ထန္းလ်က္ပူကို လြမ္းေနသည္။ ေနာက္စာတေစာင္ထဲတြင္.........

"ဘာလိုလိုနဲ႔ သႀကၤန္ေတာင္ နီးလာၿပီေနာ္။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ၾကေတာ့မယ္။ ဒီမွာ ငုေတြေတာ့ ႐ွိတယ္ဆရာ။ ပိေတာက္ကိုင္း ယူလာၿပီး စိုက္တာ၊ ရက္ၾကာသြားလို႔လား မသိဘူး၊ မျဖစ္ဘူး။ ငုျဖစ္ရင္ ပိေတာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သရက္ေတြ ဖူးေနတာ ခဲေနတာပဲ။ သရက္ လိႈင္လိႈင္ပြင့္ေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ကို သတိရျပန္တာပဲ" ဟုဆိုကာ ပိေတာက္နဲ႔ သရက္ကို သူ လြမ္းသည္။

ေနာက္စာတေစာင္တြင္မူ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္ေၾကာင္း ပါလာသည္။

"ဒီမွာေနတဲ့ 'ဦး...' ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားၿပီ။ ဒီမွာ သား ၄ ေယာက္နဲ႔ လာေနတာ။ အသက္ရ လာေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ ျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အၿပီးျပန္သြားပါတယ္။ ကေလာမွာပဲ အေျခခ်ေတာ့မယ္တဲ့။ သူမ်ားတကာေတြက အေမရိကန္ကို လာရတာ အားက်ေနၾကေပမယ့္ မမခင္ကေတာ့ အဲဒီလို ျပန္သြားတဲ့ လူေတြကို အားက်မိတာ အမွန္ပဲ ဆရာရယ္။ ကေလာလို ေနရာမွာ ျခံေသးေသးကေလး၊ အိမ္ပုကေလးနဲ႔ ေဒလီယာေတြ၊ နွင္းဆီေတြ ေရာင္စံုစိုက္ၿပီး ေနခ်င္လိုက္တာ။ ေ႐ႊစက္ေတာ္ကို မမခင္ တေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သိပ္လွၿပီး သိပ္သာယာတာပဲလို႔ သြားတဲ့လူတိုင္းက ေျပာတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြမွာပဲ ျမင္ရ ၾကည့္ရေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံ ခရီးေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ဆရာတို႔ကို အားက်လိုက္တာ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္႐ြာကို ျပန္လည္ရတာလည္း အခြင့္ေရးေကာင္းႀကီး တခုပါပဲ။ ဆရာ ပခုကၠဴ ျပန္တဲ့အခါ ဘယ္လို ခံစားရလဲ မသိဘူး။ မမခင္ေတာ့ မႏၱေလးကို တေခါက္ ျပန္လာတိုင္း အသက္ပိုငယ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြနဲ႔ နင္တလံုး၊ ငါတလံုးေျပာ၊ ေက်ာက္မဲခံုဖိနပ္ တေဂါက္ေဂါက္ ျမည္ေအာင္စီးၿပီး ဘာမွ ဟန္လုပ္ဆက္ဆံတာမ်ိဳး မ႐ွိဘဲ ေနရတာ သိပ္ၿပီး အရသာေတြ႔တာပဲ" ဟု ေရးသည္။

ေနာက္စာတေစာင္တြင္မူ.......

"တေန႔ေန႔ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႔။ ဆရာနဲ႔လည္း တ၀ႀကီး စကားေတြ ေျပာခြင့္ရခ်င္ပါရဲ႔။ အဲဒီတေန႔ဟာ တကယ္မွ ေရာက္ပါ့မလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ အသက္႐ွင္ေနေသးရင္ေပါ့ေလ" ဟု စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ သူတမ္းတသည္။

++++ ++++ ++++ ++++

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္မွစ၍ ပတၱျမားခင္သည္ တလတေစာင္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္လတေစာင္ ေရးတတ္ပါသည္။ ပတၱျမားခင္သည္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရး႐ံုမွ်မက မိတ္ေဆြမ်ားထံလည္း တာ၀န္ေက်စြာျဖင့္ စာေတြ မွန္မွန္ ေရးႏိုင္သူ ျဖစ္သျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ စာမွန္မွန္ မျပန္ျဖစ္ပါ။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ထံမွ စာအျပန္က်ဲသြားလွ်င္ ပတၱျမားခင္သည္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနထိုင္မေကာင္းလို႔လား၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔လား စသျဖင့္ စာေတြ တေစာင္ၿပီးတေစာင္ ေရးၿပီး ေမးတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေရးပ်င္းသူ ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳ စသည္မ်ားကို ေရးသည္မွ လြဲလွ်င္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေပးစာကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲသည္။ မိဘမ်ား ႐ွိစဥ္ကလည္း မိဘေတြက ေရးသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ မေရးျဖစ္ပါ။ သူတို႔ ၄၊ ၅၊ ၁၀ ေစာင္ေရးမွ တေစာင္တေလသာ ျပန္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ သားခ်င္းေဆြမ်ိဳးမ်ား ထံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မေရးျဖစ္ပါ။ ပတၱျမားခင္ထံသို႔မူ မၾကာခဏ ေရးျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာမျပန္လွ်င္ ေနထိုင္မေကာင္းဟု အထင္႐ွိကာ စာေတြ တေစာင္ၿပီးတေစာင္ လွမ္းေရးေနတတ္သျဖင့္ သူ႔ကို အားနာကာ စာေတြ ေရးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေရးရပါသည္။

[တေလာက နယ္သို႔ ေရာက္သြားရာတြင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ အတြင္း မိတ္ေဆြတေယာက္က မွန္ေပါင္သြင္းထားသည့္ စာတေစာင္ကို ျပပါသည္။ သူ႔ အသက္ ၁၂ ႏွစ္သားတုန္းက သူ႔ထံ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေရးေသာစာ ျဖစ္ပါသည္။ သူက ျမန္မာစာ ေတာ္ရန္ မည္သည့္စာမ်ိဳးကို ဖတ္သင့္သနည္းဟု ဆရာႀကီးထံ စာေရးေမးျမန္းရာတြင္ ဆရာႀကီးက ျပန္ၾကားေသာ စာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီးက ျမန္မာစာေတာ္ခ်င္လွ်င္ ႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ၏ 'ရာဇ၀င္ေက်ာ္' 'မွန္နန္းရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီး' ႏွင့္ 'ဇိနတၳပကာသနီ' စေသာက်မ္းမ်ားကို ဖတ္ရန္ ေရးထားပါသည္။ ထို႔ျပင္ လူငယ္ေတြ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုေၾကာင္း စသည္တို႔ကိုလည္း ေရးထားပါသည္။ ၁၂ ႏွစ္သားေလးထံ ေလးေလးစားစား စာျပန္ေသာ ဆရာႀကီး၏ ေမတၱာ၊ ဆရာႀကီး၏ ေစတနာ၊ ဆရာႀကီး၏ အေလးဂ႐ုျပဳပံုမ်ိဳးကို ၾကည့္၍ အံ့ၾသအားက်မိပါသည္]

ပတၱျမားခင္က သူ႔စာေရးဟန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း သူ႔ကိုယ္သူ ေ၀ဖန္ထားသည္။

"မမခင္ ဒီက အေတြ႔အႀကံဳေတြကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္တယ္။ ေဆာင္းပါးပံုစံ ေရးရမွာကလည္း ေရးစ မ႐ွိေတာ့ မေရးတတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေပးစာ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ဆိုရင္ စကားေျပာသလို ေရးလို႔ရေတာ့ ေရးရတာ လြယ္မွာပဲဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး 'ကိုဦး' (၀င္းဦး) ဆီကလာတဲ့ စာေတြကလည္း ေပးစာပံုသ႑ာန္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ဒီလိုေရးရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုၿပီး စႏၵာထဲမွာ 'သႏၱာစမ္းက အလြမ္းစာ' ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုေရးမိရာကေနၿပီး ကံေကာင္းေတာ့ ဟုတ္သလိုလို ျဖစ္သြားတာ။ အမ်ိဳးသမီး ဓာတ္ပံုဆရာမ ျဖစ္သြားတာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေတာ္လို႔ တတ္လို႔ ဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာ ပိုက္ဆံျဖဳန္းတယ္ဆိုၿပီး ေယာက္်ား အဆဲခံရလို႔ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ တ၀ ႐ိုက္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္သြားတာ။ လူေတြက အားေပးလာေတာ့မွ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲျဖစ္ၿပီး မနည္းလိုက္ ေလ့လာရတာနဲ႔ 'ခန္႔ခန္႔ႀကီးဓာတ္ပံု' ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားရတာ ဆရာေရ႕ ။
မမခင္မွာ ေရးစရာ Life Story ေတြ တပံုႀကီးပဲ။ ဆရာေျပာသလို အခ်ိန္က နည္းလာၿပီမို႔ ေရးခြင့္ရတုန္းမွာ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးထားရဦးမယ္။ မမခင္ အခု ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ ေရးေနတယ္။ အဲဒါ တႏွစ္နဲ႔ ၿပီးရင္ေတာ့ ကံေကာင္းေပါ့ ဆရာရယ္။ အဲဒါ ဆရာ့ကိုပဲ အားကိုးရမွာ။ ဆရာကပဲ ၾကည့္ၿပီး တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္ေပးပါ။ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ေရးမွာဆိုေတာ့ တည္းျဖတ္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္မွ ျဖစ္မွာ။ 'သႏၱာစမ္းက အလြမ္းစာ' ကိုလည္း မမခင္ရဲ႔ အႏွစ္ ၇၀ ျပည့္မွာ ႐ုပ္လံုးေပၚခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္ ၃ နွစ္နီးပါးဆိုရင္ ၇၀ ျပည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ ဖိုးသားကိုေတာ့ မွာထားတယ္။ အကယ္၍မ်ား မမခင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူ တာ၀န္ယူၿပီး ထုတ္ေပးပါလို႔။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဆရာ့ကို အကူအညီ ေတာင္းဖို႔လည္း ေျပာထားပါတယ္။ မမခင္ ႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ မမခင္ရဲ႔ စာအုပ္ကို ဆရာ အမွာစာ ေရးေပးရမယ္ေနာ္"

သူ႔စာမွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလကတည္းက ေရးလိုက္သည့္စာ ျဖစ္သည္။ ယခုေလာက္ဆိုရင္ ပတၱျမားခင္သည္ အသက္ ၇၀ ျပည့္ေလာက္ၿပီ။ သူ႔အသက္ ၇၀ ျပည့္တြင္ ပတၱျမားခင္သည္ သူထုတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္ကို မထုတ္ျဖစ္ေသးေသာ္လည္း သူ႔အတၳဳပၸတၱိကိုမူ ေရးျဖစ္ေလၿပီ။

ပတၱျမားခင္သည္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနၿပီးေနာက္ မႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္လာသည္။ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း၊ မိတ္သစ္ ေဆြသစ္ေတြဆီ သြားလာရႏွင့္ အခ်ိန္ကို လုေနရသည္။ သည္ၾကားထဲ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ပုဂံတို႔ကို ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္ေသးသည္။ သူျပန္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ စာေရးႏိုင္သည့္ ပတၱျမားခင္ထံမွ စာေတြ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ စာတေစာင္ထဲတြင္.........

"အေမရိကန္မွာ အခ်ိန္ကို လုၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ အဖို႔ေတာ့ Time is money ပဲ။ မမခင္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေအးေဆးလြန္းတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အားကိုမရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ လုပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေတာ့ သည္းခံႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး ဆံုးမရတယ္။ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ အျဖစ္ကေလးေတြ ၾကံဳရေပမယ့္ Home Sweet Home ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ သံုးပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ မမခင္ဘ၀မွာ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးအျဖစ္ ေသရာပါသြားမယ့္ ခံစားခ်က္ကေလးပါပဲ ဆရာ။ အိပ္မက္ မက္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးေတာ့ ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေနသလို ခုလည္း ႏိုးတ၀က္နဲ႔ စိတ္က ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လိုက္၊ လက္႐ွိဘ၀ကို ေမ့သြားတဲ့ အခါေတြဟာလည္း အႀကိမ္မ်ားစြာပဲ။ တကယ့္ Reality ကို သတိရတဲ့အခါမွာ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ိုင္းမိပါတယ္ ဆရာ။

ဆရာ့အိမ္ကအျပန္ ကားထြက္ခါနီးမွာ ဆရာက 'မတူးရယ္ ညည္းအေမကို ၂ ႏွစ္တခါေလာက္ေတာ့ ျပန္ပို႔ပါ' လို႔ တမ္းတမ္းတတမွာတဲ့ အမွာစကားကိုလည္း နားထဲက မထြက္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ အဲဒီလို ျပန္လာခြင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ ဆရာရယ္။ မတူးေလးလည္း ခုထိ Home Sick ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ စင္ဒရယ္လား ပံုျပင္ထဲကလို ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာကို ေျပးျပန္လာခဲ့ရတာ အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ ေမတၱာ ေစတနာ ေတြလည္း တခါတည္း ကြယ္ေပ်ာက္။ ဖန္ဖိနပ္ကေလး တဖက္ ျပန္ပါလာသလို လက္ေဆာင္ပစၥည္းကေလးေတြ ျမင္ရမွ ငါတကယ္ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့တာပါလားလို႔ သိရသလို ခံစားရတယ္ ဆရာရယ္"

ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာသည္ တဦး၏ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း သူ႔အျဖစ္ကို စာနာမိသည္။

စင္ဒရယ္လားပံုျပင္တြင္ စင္ဒရယ္လားသည္ မင္းသားေလး၏ ကပြဲကို တက္ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထားမျပႏိုင္ေအာင္ ဆိုးယုတ္သည့္ မိေထြးက ဖန္ဖိနပ္ကေလးတဖက္ကို ႐ိုက္ခြဲပစ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ စင္ဒရယ္လားတြင္ ဖိနပ္ကေလးတဖက္ က်န္ေနေသးသျဖင့္ မေန႔ညက ကပြဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းကို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။

ပတၱျမားခင္သည္ အခ်ိန္မီ အေျပးအလႊား ျပန္ခဲ့ရသျဖင့္ ဖိနပ္တဖက္ ေပ်ာက္ခဲ့သည့္ စင္ဒရယ္လားႏွင့္ တူသည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ပံုခိုင္းသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ စင္ဒရယ္လားတြင္ သက္ေသျပစရာ ဖိနပ္ကေလးတဖက္ က်န္သလို ပတၱျမားခင္တြင္လည္း ဖိနပ္တဖက္ က်န္ပါေသးသည္။

ထို ဖန္ဖိနပ္တဖက္မွာ ျမန္မာဆိုသည့္ ဇာတိစိတ္ ျဖစ္သည္။ ဇာတိစိတ္ကို ဘယ္သူမွ ေဖ်ာက္၍ မရပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲ ေျပာေျပာ စင္ဒရယ္လားသည္ စင္ဒရယ္လားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမသန္းတင့္
မေဟသီမဂၢဇင္း
၁၉၉၄ ဇြန္။
[ေနရီရီစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမသန္းတင့္ရဲ႔ အျပာေရာင္ညေနဆည္းဆာမ်ား၊၂၀၁၀ စက္တင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။]