အျပာေရာင္ညေနဆည္းဆာမ်ားေရးသူ- ျမသန္းတင့္

၁၉၉၅ ခု၊ ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ေန႔.......

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႐ြ႔ံဗြက္မ်ား၊ ေရအိုင္မ်ားကို ေ႐ွာင္ကြင္းကာ ခ်မ္းသာလမ္းဘက္သို႔ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ ၾကသည္။ ယခင္က သစ္သားအိမ္မ်ားသာ ႐ွိခဲ့သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ေဟာင္ေကာင္ပံု ၅ လႊာ၊ ၆ လႊာတိုက္ေတြ အစီအရီ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႔တိုက္မ်ားက ေ႐ွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္ ေက်ာက္ျပားေရာင္စံုေတြ တပ္ထားၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကအျဖဴ၊ တခ်ိဳ႔က အနီ၊ တခ်ိဳ႔ကအျပာ၊ တခ်ိဳ႔က အစိမ္း၊ တိုက္တတိုက္ေပၚမွ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ခန္႔ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ဆံပင္တိုတိုႏွင့္ မ်က္မွန္တပ္ အမ်ိဳးသမီးတဦးႏွင့္ အိမ္ေဖာ္မေလးနွင့္ တူသူတဦး ဆင္းလာၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဂႏၶာလရာဇ္ႏြယ္ဖြားႏွင့္ တူသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အက်ႌပြပြ၊ ပါတိတ္လံုခ်ည္၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကြင္းထိုး ဖိနပ္၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ေခါက္ထီးလွလွ၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ လက္ကိုင္အိတ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပလပ္စတစ္ဆြဲျခင္းကို ကိုင္ထားသည္။ အိမ္ေဖာ္မေလးက မီးေသြးေတာင္း အလြတ္တံုးကို ကိုင္၍ ေနာက္မွ ဟိုေငးသည္ေငးျဖင့္ လိုက္လာသည္။


သူတို႔ တိုက္ေ႐ွ႔တြင္ ဆလြန္းကား သံုးေလးစင္း ရပ္ထားသည္။ ကားတစင္းေပၚမွ စပို႔႐ွပ္အက်ႌ ကန္႔လန္႔စင္း၊ ရခိုင္လံုခ်ည္ နီညိဳေရာင္၊ မိုးစီးဖိနပ္ အေကာင္းစားကို စီးထားသည့္ အသက္ ၄၀ အတြင္း လူတေယာက္ဆင္းလာၿပီး တိုက္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ၀တၳဳစာအုပ္ အ႐ြယ္သာသာ႐ွိသည့္ လက္ကိုင္သားေရအိတ္ကို ကိုင္ထားၿပီး တဖက္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားေသ့ာကို ေ၀ွ႔ယမ္းေနသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာလည္း ျမန္မာႏွင့္မတူ၊ အိႏိၵယႏြယ္ဖြားတဦးႏွင့္ တူသည္။

လမ္းထဲတြင္ တိုက္တာ အိမ္ေျခအသစ္ေတြ ေပၚေနသလို ႐ြ႔ံဗြက္မ်ားႏွင့္ ေရအိုင္မ်ား၏ နယ္နိမိတ္ ကလည္း တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာေနသည္။ သူတို႔ကို မနည္းလြတ္ေအာင္ ေ႐ွာင္ေနရသည္။

တခါက လမ္းထိပ္တြင္ ကရင္သင္းခ်ိဳင္းတခု ပိတ္လ်က္ ႐ွိေသာ္လည္း ယခု သင္းခ်ိုင္းကို ဖ်က္ၿပီး ေစ်းေဆာက္ထားသျဖင့္ ယခင္ကထက္ အသြားအလာ ႐ႈပ္ေနသည္။ ေလာ္ရီကားႀကီးမ်ားက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း ကေလးထဲကို ျဖတ္သြားကာ ေစ်းဘက္သို႔ ေကြ႔သြားၾကသည္။ မွန္ကားကေလးမ်ားကလည္း မၾကာခဏ ၀င္လာတတ္သည္။ ဗားကရာလမ္းဘက္မွ ေကြ႔၀င္လာေသာ ကားမ်ားျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ တိုက္ေတြၾကားမွ ခ်မ္းသာလမ္းအမွတ္ (၅) ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ ေလးစုေက်ာ္ေလာက္ကအတိုင္း ဘာမွ် ေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိ။ သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ကာ တထပ္အိမ္ကေလး။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ လင္းလက္ရာ၊ ေမတၱာ၀င္းပရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေရတံခြန္ စီးသြယ္ျဖာဆင္းရာ......

ထိုႏွစ္မ်ားအတြင္း လံုးလံုးမေရာက္ပဲ ေနသည္ေတာ့မဟုတ္။ တႏွစ္တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္သြား တတ္ေသးသည္။

ထိုအိမ္ကေလးသည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေနထိုင္သြားခဲ့သည့္အိမ္။ ေခါင္းခ်သြားခဲ့သည့္ အိမ္။

ဆရာႀကီး ႐ွိစဥ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၅ ခုတ၀ုိက္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈ အ႐ွိန္ေကာင္းခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ဆရာႀကီးအိမ္မွာ ဆံုခဲ့ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈ၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ) တြင္ ဆရာႀကီးက ဥကၠဌအျဖစ္ေဆာင္႐ြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ ဖူးသည္။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဟာေျပာပြဲေတြ က်င္းပစဥ္ ဆရာႀကီးႏွင့္ နယ္သို႔ လိုက္ပါခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာႀကီးသည္ အမ်ိဳးသားေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ေမာသည္ ပန္းသည္ ဟူ၍ မ႐ွိ။ အမ်ိဳးသားေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားထဲတြင္ သူ႔ဘ၀ကို လံုး၀ျမႇဳပ္ႏွံသြားခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး မ႐ွိေတာ့သည့္ ေနာက္တြင္လည္း ဆရာေဇယ်႐ွိေနေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တခါတရံ ေရာက္သြားတတ္သည္။ ေဆးျပင္းလိပ္န႔ံသင္းေသာ၊ ဟာသ႐ွိသည့္ ဆရာေဇယ်သည္ ဆရာႀကီး အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာတတ္သည္။

"ဆရာႀကီးက ေ႐ႊေတာင္ဆရာလြန္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရးတဲ့ ျပဇာတ္ေတြကို သိတ္ႀကိဳက္ပံု မရဘူးဗ်။ အဲဒါေတြကို ၀မ္းေရးအရ မလႊဲမေ႐ွာင္သာလို႔ ေရးခဲ့တာလို႔ ယူဆပံုရတယ္။ အဲဒီ ျပဇာတ္အေၾကာင္းေတြကို ေမးရင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးကြာ ဆိုၿပီး စကားျဖတ္ပစ္တတ္တယ္" ဟု ဆရာေဇယ်က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးသည္။

"အဲဒီ ျပဇာတ္ေတြအေၾကာင္းကို ေမးရင္ ဆရာႀကီး ႀကည့္ရတာ ႐ွက္ေနသလိုပဲ" ဟု သူက ျဖည့္စြက္ေျပာသည္။

ဆရာႀကီးသည္ သမိုင္း၊ ကဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဒႆန စသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေလးနက္ေသာ စာမ်ားကိုသာ ေရးခ်င္ပံုရသည္။ ျမန္မာ၀တၳဳသမိုင္းတြင္ အေရးႀကီးသည့္ မွတ္တိုင္ႀကီးတတိုင္ျဖစ္သည့္ 'မွာေတာ္ပံု' ၀တၳဳႀကီးကို ေရးရာမွာပင္ ဆရာႀကီးသည္ သူေရးသည့္စာအတြက္ ႐ွက္မိသည္ဟု ၀န္ခံသြားသည္။ သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈေၾကာင့္သာ ေရးရေၾကာင္း၊ ထို၀တၳဳကို ေရးရသာျဖင့္ ႐ွက္ရေၾကာင္းျဖင့္ မွာေတာ္ပံု၀တၳဳ နိဂံုးတြင္ ေရးသားထားသည္။

ဂိုဏ္းမကြာ အေဆြသဟာ အသင္းတို႔ကိုလ
မိႈင္းတဆရာ အေသအခ်ာ လင္းလိုက္ပါရဲ႔
ေတးသီခ်င္းအသြားေတြနဲ႔
ကလက္သည့္ အရာကို
ေမရယ္ ေတြးေတြးၿပီး စဥ္းစားလိုက္ေတာ့
(ေၾသာ္) ေရးရင္းမ်ားငယ္တဲ့ ႐ွက္မိပါ။
႐ွာရန္ေဖြရန္ ခက္ဟန္အေနအထားမွာျဖင့္
ကာလံ ေဒသံ အဂၢံ ေငြဓနေပမို႔
စာသံ ေပသံ ႁမြက္ဟန္ အေျခမလွေပမယ့္
ေငြရလွ်င္ ကိစၥေခ်ာေရာလို႔
ဥာဏ္သေဘာအျမင္နည္း
အေျခမေ၀းသူသူ မျဖင့္ သံေယာဇဥ္မီးေတြ ေကၽြးရဖို႔
(ေၾသာ္) ေ႐ွးမက်တက် ေနာက္မက်တက်ႏွင့္
ေပါက္ကရ ဟာေတြ ေတြးေတြးၿပီး ေရးရေပတာ။

'မွာေတာ္ပံု' လို ၀တၳဳမ်ိဳးကိုပင္ ဆရာႀကီးက 'သံေယာဇဥ္ မီးေတြ ေကၽြးရဖို႔' ေရးရသည့္ ေပါက္ကရ ဟာေတြဟု ေျပာသည္ကို ေထာက္လွ်င္ ဆရာႀကီး၏ စာေပေစတနာကို အလြယ္ႏွင့္ သိႏိုင္သည္။

'ညီေတာ္မင္းနန္ခၽြတ္ခန္း ေဟာစာသစ္' တြင္ ဆရာႀကီးက တရားေတာ္ကို ေတးသီခ်င္းလို ေရးျခင္းကို ဘုရားမႀကိဳက္သည့္တိုင္ ၀ါသနာေၾကာင့္ ေရးရေၾကာင္းျဖင့္ ဤသို႔ ေရးခဲ့သည္။

"ပညာမူ ေတးဂီတကိုလ
ဗုဒၶရယ္ စံတဆူပ
သယမၻဴ ကိုယ္ေတာ္မႀကိဳက္တာမို႔
ပယ္ထိုက္ သိလ်က္သားရယ္နဲ႔
စိတ္မ်ားမွာ ေခြကာရိပါလို႔
၀ါသနာအထံုက ပိတာေၾကာင့္
သဟာယာအစံု ဖတ္ေစဖို႔
မအပ္တဲ့ သည္ေဟာစာ
မေအးလွေသာ္လည္း ေရးလိုက္ရပါ"

ကၽြန္ေတာ္သည္ ႀကီးျမတ္ေသာ မဟာမိႈင္းကို ေအာက္ေမ့သတိရရင္း သူ ေနထိုင္ခဲ့ရာ၊ သူေခါင္းခ်ခဲ့ရာ အိမ္ကေလးေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။

ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၆၄ ခုနွစ္ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္ ၃၁ ႏွစ္ ျပည့္သြားေလၿပီ။ ၁၈၇၆ ခုနွစ္က ေမြးခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးသည္ ေ႐ွ႔ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ ျပည့္ေပေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီး၏ ေစာေစာပိုင္းကာလမ်ားက အေၾကာင္းကို လူေျပာသူေျပာနွင့္ စာအုပ္ေတြထဲမွ တဆင့္ သိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မျမင္လိုက္ရ။ မည္းေမွာင္သည့္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ေရာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ ကြယ္လြန္ၿပီဆိုသည့္ သတင္းကိုပင္ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ သိခဲ့ရသည္။ သူ႔စ်ာပန အေၾကာင္းကိုက ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီး သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ မွတဆင့္ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္လိုက္ရေသာ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာမွာ ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္နွစ္ က်မွ ျမင္လိုက္ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာႀကီးမွာ ၇၀ ေက်ာ္၍ ၈၀ နားသို႔ ကပ္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃၀ အတြင္းမွာသာ ႐ွိေသးသည္။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဆိုသည့္ အမည္ကိုမူ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းကပင္ ၾကားဖူးေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ စာကိုပင္ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ မဖတ္တတ္ေသး။ ပထမ ၾကားဖူးသည္မွာ မစၥတာေမာင္မိႈင္း ဆိုေသာ အမည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲတြင္ေတာ့ ထိုအမည္သည္ ထူးဆန္းေနသည္။ ေမာင္မိႈင္းဆိုသည့္ အမည္မွာ ေတာက လူမ်ားသာ မွည့္သည့္ အမည္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မစၥတာဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္မွ ဂုဏ္သေရ႐ွိ မင္းမ်ားသာ မွည့္သည့္ နာမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အေဖကို ေမးၾကည့္သည့္အခါတြင္ "မစၥတာ ေမာင္မိႈင္းက သူ႔ ကေလာင္နာမည္ကြ။ ဦးေမေအာင္တို႔၊ ဆာေဂ်ေအ ေမာင္ႀကီးတို႔ စတဲ့ အရာ႐ွိႀကီးေတြ မစၥတာတပ္တာ ေလွာင္ခ်င္တာနဲ႔ သူကလည္း မစၥတာ တပ္လိုက္တာေပါ့ကြာ။ မစၥတာေမာင္မိႈင္းက လူ႔ဂြစာႀကီးကြ။ မဟုတ္မခံရယ္။ ေလွာင္စရာ႐ွိရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မညႇာဘူး" ဟု ႐ွင္းျပသည္။

မစၥတာ ဟူေသာ အမည္ကို ခံျခင္းမွာ ေလွာင္ေျပာင္လိုေသာ သေဘာျဖင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အေဖ သိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မစၥတာႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္သည္ ေမာင္မိႈင္းတို႔ကို တြဲေပးလိုက္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုေတာ့ ထိုစဥ္က သိေသးဟန္မတူပါ။

စာဖတ္တတ္လာသည့္ အခါတြင္ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကို ဖတ္လာရသည္။ ဂ႑ိက်မ္းမ်ား၊ ဋီကာက်မ္းမ်ား၊ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ေယာဂီရေသ့ႀကီး ဆရာမိႈင္းႏွင့္ အရီးစိမ္း၊ တပည့္ ရေသ့မမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေဗဒါရီ၊ ေကသာ၀တီ၊ ပုည၀တီ၊ ခုဇၨာ၊ ဥတၱရာ စသည္တို႔ စကားေျပာခန္းမ်ားကို ဖတ္ရသည့္အခါတြင္ ဆရာႀကီးကို တကယ့္ ေယာဂီရေသ့ႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုေသာ အမည္သည္ မၾကာခဏ ၾကားေနရသည္။ လူႀကီးေတြ စကား၀ိုင္းနား ေရာက္သြားလွ်င္ "ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႀကီးက ဘယ္လိုေျပာတာပဲ" ဆိုသည့္ ရည္ညႊန္းကိုးကားသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ကေလးျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုသည္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္ရမည္ဟု နားလည္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည့္အခါ အေဖက.....

"သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးလည္းမဟုတ္၊ ရေသ့လည္းမဟုတ္ဘူးကြ။ လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႔ ေပမယ့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကြ။ ရေသ့မေတြနဲ႔ ဖိုထိုးေနတဲ့ ေယာဂီရေသ့ႀကီး ဆရာမိႈင္းအျဖစ္ ပံုေဖာ္ ေရးထားတာကေတာ့ လူငယ္ေတြ ဖတ္ရလြယ္ေအာင္ ေရးထားတာ။ ခု မစၥတာ ေမာင္မိႈင္းႀကီးက သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုၿပီး သခင္အမည္ခံလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႀကီး ဒီတခ်က္ေတာ့ မွားၿပီ ထင္တယ္ကြာ" ဟု စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖသည္ ၂၁ ဦးကို သေဘာက်သူျဖစ္ၿပီး ဦးဘေဘကို ေထာက္ခံသူ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ ေျပာသည့္စကားမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါ။ သူကလည္း ထို႔ထက္ ပို၍ ႐ွင္းမျပပါ။

သို႔ရာတြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ အမည္သည္ တတိုင္းျပည္လံုးတြင္ ဟိန္းေနသည္။ ၁၉၃၅ ခုနွစ္က ေရနံေခ်ာင္းတြင္ က်င္းပသည့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ ပထမညီလာခံတြင္ ဆရာႀကီးသည္ မစၥတာေမာင္မိႈင္း အမည္ကို စြန္႔ကာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအမည္ကို ခံယူလိုက္သည္။

ဆရာႀကီးက သူ အမည္ေျပာင္းပံုကို ေလးခ်ိဳးႀကီးျဖင့္ ဤသို႔ တိုင္းျပည္ကို ေၾကညာခဲ့ေလသည္။

"တို႔ဗမာသခင္
ဟိုအေက်ာ္အေမာ္ဂိုဏ္းတြင္ျဖင့္
မိႈ႔ရတနာသဘင္ အၾကင္ျဗဟၼစိုရ္
ေဇာ္ကသိုဏ္းေတြႏွင့္
ပလႅင္ဗဟို တႏိႈင္းေပပ
ဇမၺဴသမိုင္း ေပ်ာ္စရာ့အေျခ
အိုကြယ္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ရယ္လို႔
လူတိုင္းေခၚၾကေစ........."

ဆရာႀကီးသည္ လူႀကီးမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္သြားပံုရသည္။ ေဖ-ပု-႐ွိန္ တို႔ ဘိလတ္သြား အေရးဆိုခဲ့စဥ္က ဆရာႀကီးသည္ သူတို႔ကို ေလးခ်ိဳးေဆာင္းပါးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေထာက္ခံေရးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒိုင္အာခီကို လက္ခံသင့္ မခံသင့္ကိစၥျဖင့္ ဂ်ီစီဘီေအတြင္ လိႈင္-ပု-ေက်ာ္ ဂ်ီစီဘီေအ၊ ၂၁ ဦး ဂ်ီစီဘီေအ၊ ဦးစိုးသိမ္း ဂ်ီစီဘီေအ၊ ဦးစု ဂ်ီစီဘီေအ စသည္ျဖင့္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲသြားသည့္အခါ ဆရာႀကီးသည္ လူႀကီးမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္သြားကာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး လူငယ္မ်ားကို ေထာက္ခံသြားခဲ့သည္။

"ေၾသာ္ ႏွစ္ဂိုဏ္း မသင့္ျပန္ေတာ့
စစ္ကိုင္းလြင့္ခ်င္သေပါ့
မိႈင္းျဖင့္ ေျဖကာ မၾကည္သႏွင့္
ျပည္ဌာနီ အခက္ႀကံဳဖို႔လို႔
ႏွစ္ဖက္စြယ္စံု ေသြးၾကေတာ့
ေ၀သာလီ ပ်က္ပံုလည္း ေတြးမိတဲ့ျပင္"
ဟု ဆရာႀကီး ညည္းခဲ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ ထပ္မံကြဲၾကျပန္သည့္အခါ ဆရာႀကီးက က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးခဲ့သည္။

"ေဒါင္းေရာင္ေန ေမွးသကို အခိုက္တြင္ျဖင့္
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေ႐ွးနဂိုမလိုက္ျပန္ေတာ့
အေရးထိုထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္
ေခြးလို ကိုက္ခ်င္တဲ့ စ႐ိုက္အက်င့္တန္"
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ လူႀကီး ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အကြဲအျပဲမ်ားကို ၾကည့္၍ က႐ုဏာ ေဒါသ ျဖစ္ေနပံု ရေပသည္။

ျမသန္းတင့္
ေ႐ႊေအာင္လံမဂၢဇင္း
၁၉၉၅၊ ဇန္န၀ါရီ

[ေနရီရီစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမသန္းတင့္ရဲ႔ အျပာေရာင္ညေနဆည္းဆာမ်ား၊၂၀၁၀ စက္တင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။]