ေျပာသူသာ ပက္လက္လန္လိမ့္မယ္ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

'လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့........'

နားအခါးဆံုး ဒီစကားလံုးကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္ဆရာ လုပ္စဥ္က လူငယ္ေတြ၊ လူႀကီးကေလးေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရေတာ့ ဒီစကားကို အျမဲလိုလို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀က နားၿပီး မူရင္းဇာတိဘ၀ျဖစ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားဘ၀ကို အခ်ိန္ျပည့္သမားအျဖစ္ ျပန္လည္ေရာက္ေတာ့လည္း အထိအေတြ႔မ်ားတာက စာနယ္ဇင္းသမား လူငယ္ေတြ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ဒီစကားကို ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားရျပန္တာပါပဲ။


'ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့.......'

လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါလ်က္နဲ႔ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မေျပာၾကဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲ 'ဒါေပမဲ့...' ဆိုတာႀကီးက ကပ္ၿပီး ပါလာတာခ်ည္းပါပဲ။ လူငယ္ဆိုတာ ရဲရင့္တယ္၊ ျပတ္သားတယ္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ႏိုင္တယ္၊ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ဘာကိုမွ မမႈဘူးလို႔ စာေတြထဲမွာ အျမဲတမ္း ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ လူငယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္တယ္လို႔လည္း စာေတြထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

အခုေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲက အဆိုအမိန္႔ေတြကို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေ႐ွးပညာ႐ွင္ေတြကို ေတာင္ သံသယျဖစ္စရာ ေကာင္းေနေတာ့တယ္။ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး လူငယ္နဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး။ ဖ်တ္လတ္ သြက္လက္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္လန္းဆန္းမႈကို မျမင္ေတြ႔ရဘူး။ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ဆိုတာ မေတြ႔ရဘူး။ သံေ၀ဂတရားကိုသာ တတြတ္တြတ္ ၾကားရတယ္။ ဒါေပမဲ့..... ဒါေပမဲ့.... ဆိုတာသာ အျမဲ ႐ြတ္ေနၾကတယ္။ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ကူး မယဥ္တတ္ဘူး။ အိပ္မက္ မမက္တတ္ဘူး။

ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ေနစဥ္က ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္ တက္ခဲ့တဲ့ မ်က္မျမင္ ေတာင္တက္သမား တေယာက္အေၾကာင္း မၾကာခဏ သင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ 'မသန္ေပမယ့္ စြမ္းတဲ့သူေတြ အေၾကာင္း' ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ိဳ႔တဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွီခိုဘဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေက်ာင္းေနတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း ဒါဇင္မက သင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သင္လည္း သင္သင္ပါပဲ။ ေျပာလည္း ေျပာေျပာပါပဲ။ နားကေလာလွတဲ့ 'ဒါေပမဲ့... ဒါေပမဲ့' ဆိုတဲ့ စကားသံကို ၾကားရျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းနံရံမွာ 'Fly, Fly up to the sky' (ပ်ံ ပ်ံ မိုးစြန္ထိပ္ဖ်ား ေရာက္ေအာင္ပ်ံ) ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာတန္းနဲ႔ 'Nothing is impossible under the Sun' (ေနမင္ႀကီးေအာက္မွာ မျဖစ္ႏိုင္တာ ဘာမွမ႐ွိ) ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာတန္းနွစ္ခုကို စာလံုး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ကပ္ထား႐ံုမက စာသင္တဲ့အခါတိုင္းလည္း ဒီသေဘာတရားေတြကိုသာ အဓိကထား သင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႔ ႏႈတ္က 'သံေ၀ဂလကၤာ' ႐ြတ္သံေတြသာ ၾကားရျမဲပါပဲ။

လူငယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ရဲရမွာေပါ့။ အိပ္မက္ေတြ မက္ရဲ ရမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ တံု႔ဆိုင္းေနရမွာလဲ။ ေ႐ွးေ႐ွးပေ၀သဏီက လူသားေတြရဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြနဲ႔ အိပ္မက္ေတြေၾကာင့္သာ လူသားေတြ ဒီေန႔ ဒီအေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္႐ွိေနၾကရတာလို႔ ေျပာတဲ့အခါမ်ားမွာ ေျပာေနတုန္းေတာ့ နား၀င္သလိုလို ႐ွိၾကပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ေျပာၿပီးသြားေတာ့လည္း သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္သလို ခပ္ေအးေအး ပါပဲ။ အရယ္အေမာ မပ်က္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အသြားမပ်က္၊ စေကာ့ေစ်း အပတ္မပ်က္ပါဘဲ။ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္တစီစီ ထြက္ေအာင္ ေဟာေျပာသင္ေပးေနသူသာ အေမာဆို႔ၿပီး 'ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူတဲ့' ကိန္းဆိုက္လိမ့္မယ္ သူတို႔ကေတာ့ ထူးမျခားနားပါပဲ။

ထူးမျခားနာမွန္း သိေပမယ့္လည္း ေျပာေတာ့ ေျပာရဦးမွာပါဘဲ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ထပ္ခါ တလဲလဲ သင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖစ္မွန္ဇာတ္လမ္းတခု အေၾကာင္းပါ။ ရီးဒါးစ္ဒိုင္ဂ်က္ စာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တာပါ။ ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးနဲ႔ လိုက္ေအာင္ တိုတိုပဲ ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာပါမယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔တေန႔က 'ကတ္ထရီးနာ' ေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္သြားတဲ့ နယူးေအာ္လင္းၿမိဳ႔ကေလးမွာ အေျခခံခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေမရီဆိုတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူမည္းမေလးဟာ မူလတန္းေက်ာင္းေတာင္ ဆံုးေအာင္မေနရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ ရသူပါ။ ပညာမတတ္တဲ့ လူမည္းဆင္းရဲသား ကေလးသူငယ္မ်ား သြားရာလမ္းအတိုင္း ေမရီလည္း လမ္းေပၚေရာက္သြားၿပီး ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အလစ္သုတ္တယ္၊ ခိုးတယ္၊ လုတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူငယ္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ စခန္းကထြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ ေနာက္ စခန္းျပန္ေရာက္တယ္။ အဲဒီလိုသာ ျဖစ္တာ။ ေမရီ ငယ္ငယ္ကတည္းက 'ႀကီးရင္ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္' လို႔ ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။ စခန္းမွာ စာသင္ရတယ္။ ေမရီမွာက ဖတ္ၿပီးရင္ ေမ့သြားတတ္တဲ့ ဥာဏ္ရည္ခ်ိဳ႔တဲ့ေရာဂါ (ဒစ္စလီးယား) ႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေကာင္းမ်ားေၾကာင့္ စခန္းမွာ ထူးခၽြန္ဆု ရတယ္။ သမၼတအိမ္ျဖဴေတာ္ေတာင္သြားၿပီး ထူးခၽြန္ဆု ယူရတယ္။

စခန္းက လြတ္လာေတာ့ ကေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ ႐ုန္းကန္ရင္း အလုပ္လုပ္တယ္။ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ႔ အားေပးကူညီမႈနဲ႔ စာေတြ ဆက္သင္တယ္။ သင္လိုက္ ေမ့လိုက္နဲ႔ သင္ေနဆဲမွာပဲ ေလျဖတ္ၿပီး ကိုယ္တျခမ္း ေသသြားတယ္။ အ႐ႈံးမေပးခ်င္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္တျခမ္းေသရာက ျပန္ၿပီး ေကာင္းလာေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္တယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူက အားေပးတယ္။ ခင္ပြန္းနဲ႔ ကေလးနွစ္ေယာက္က ကူညီတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမရီဟာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာ၀န္ေတာင္မွ 'သာမေညာင္ည' ဆရာ၀န္ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းႏႈတ္ဖ်ားမွာ တဖြဖြေျပာေနရတဲ့ 'က႐ုဏာ႐ွင္' ဆရာ၀န္မေလးအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ ျဖစ္သြားတာ။

အဲဒီဇာတ္လမ္းဟာ ပံုျပင္ ဒ႑ာရီ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ လူငယ္ေတြ စိတ္ခြန္အား ႐ွိပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို တႏွစ္ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ ေက်ာင္းသားသစ္တိုင္းကို သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ၾကာေအာင္ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆို ေက်ာင္းသားသစ္ေတြနဲ႔ ေရာေရာၿပီး နားေထာင္ရတာဆိုေတာ့ အႀကိမ္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာေပါ့။ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႔ကိုေတာင္ အလြတ္ရေနၾကပါၿပီ။ စိတ္ခြန္အားေတြ ႐ွိသြားလား။ အားက်သလား ေမးၾကည့္။

သူတို႔ အေျဖၾကားရင္ ပက္လက္လန္သြားလိမ့္မယ္။

လူထုစိန္၀င္း
၁၉-၁၀-၂၀၀၅
ဖတ္စရာ ၄၂

[ပင္၀ါး႐ံုစာေပမွ ထုတ္ေ၀တဲ့ လူထုစိန္၀င္း ရဲ႔ 'ဖတ္စရာ' စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပ တာ ျဖစ္ပါတယ္]