လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က ခရီး႐ွည္တခု ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ႐ွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေညာင္ေ႐ႊၿမိဳ႔သို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသူ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေညာင္ေ႐ႊမေရာက္ခင္ ေတာင္ေတြကို အဲဒီက်မွ စျမင္ဖူးတာပါ။ ဒီ့ထက္ ထူးျခားတာကေတာ့ ေတာင္အျမင့္ႀကီးေတြကို ကားက လွည့္ပတ္တက္တဲ့အခါမွာ၊ ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ တိမ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတာပါဘဲ။ မိမိရဲ႔ ေအာက္မွာ တိမ္ေတြေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေညာင္ေ႐ႊၿမိဳ႔ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေညာင္ေ႐ႊက မိတ္ေဆြျဖစ္သူရဲ႔ ေဟာ္တယ္မွာ တည္းပါတယ္။ ေလေအးစက္ ဖြင့္ထားသလားလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ ရာသီဥတုက သူ႔သဘာ၀အတိုင္းကို ေအးျမသာယာေနပါတယ္။ သူတို႔နယ္ခံေတြကေတာ့ ဒီေန႔ ပူတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
အဲဒီေဟာ္တယ္မွာ ဂ်ပန္လူငယ္ေလးတေယာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူေရာကိုယ္ပါ အဂၤလိပ္လို မတတ္တတတ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူက ဂ်ပန္အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ေပါ့။
သူ႔အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြမန္ေနဂ်ာက ေျပာျပပါတယ္။ သူဒီမွာ တလခန္႔ေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ကို ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါဆိုလို႔ မန္ေနဂ်ာက ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲဒီဂ်ပန္ေလးက ျမန္မာလို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး မန္ေနဂ်ာကို လက္အုပ္ခ်ီမိုး ကန္ေတာ့ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စပ္မိစပ္ရာ ဂ်ပန္ေလးနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္မက သူ႔ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္လားလို႔ ေမးေတာ့လည္း သူက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ကၽြန္မရဲ႔ ခင္ပြန္းက ၀င္႐ွင္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ ခင္ပြန္းက သူ႔ကို
"တာအို ဘာသာ၀င္လား" ဆိုေတာ့ သူက ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေျဖပါတယ္။ သူက ေ႐ႊကိုင္းမ်က္မွန္ ေလးနဲ႔ပါ။ တေန႔တေန႔ ေညာင္ေ႐ႊၿမိဳ႔ကို သူတေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ၿပီး ပတ္ေနတာပါပဲ။
ေနာက္တခု အေတြ႔အၾကံဳကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ညေနဘက္ ေဟာ္တယ္ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း ႏိုင္ငံျခားသား သံုးေယာက္က ၀င္လာပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မတို႔ထက္ သံုးရက္ေလာက္ ေစာေရာက္ ေနခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ပံုစံေတြပါ။ ဧည့္သည္ခ်င္းအတူတူ ဧည့္ခန္းမွာေတြ႔ၾကေတာ့ ေထြရာေလးပါး ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
ပထမ သူတို႔က ကၽြန္မကို ေမးတာက
"ဘယ္ႏိုင္ငံက လာတာလဲ" တဲ့။
ကၽြန္မက ျမန္မာ၀တ္စံုနဲ႔ပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ဂါ၀န္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြ၊ စကတ္ေတြ မ၀တ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က အဲဒီလို ေမးေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။
"ကၽြန္မ ျမန္မာစစ္စစ္ေယာက္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေမးရတာလဲ ဆိုတာ ႐ွင္းျပေစလိုပါတယ္" လို႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ထဲက တေယာက္က
"စီးကရက္ ေသာက္ေနလို႔။ ပံုစံက ထူးျခားလို႔ ေမးတာပါ။ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ စီးကရက္ေသာက္တာ မျမင္ဖူးလို႔ အျခားႏိုင္ငံကလားလို႔ ထင္လို႔ ေမးတာပါ" လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
ကၽြန္မကလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ႐ွင္းျပပါတယ္။ စီးကရက္ကို တခါတရံသာေသာက္ၿပီး၊ ကၽြန္မ အျမဲေသာက္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္လုပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ထဲက ေခါင္းတံုး (ကတံုး) နဲ႔ နားကြင္းနဲ႔ လူက အဲဒီ ေဆးေပါ့လိပ္ဆိုတာကို ေသာက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလို႔ ကၽြန္မရဲ႔ ဆလင္းဘက္အိပ္ထဲက တလိပ္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူက ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညႇိဖြာရင္း အ့့ၾသဖြယ္ေကာင္း ေၾကာင္း၊ ေသာက္လို႔ အဆင္ေျပေၾကာင္း အျပင္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ငါးလိပ္ခန္႔ သူ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးေစလိုပါေၾကာင္း ေျပာလို႔ ကၽြန္မက ေဆးေပါ့လိပ္ငါးလိပ္ကို သူ႔ကို ေပးေတာ့ သူက
"အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႔အေဖအတြက္က တလိပ္၊ သူ႔အေမအတြက္က တလိပ္၊ သူ႔အတြက္က တလိပ္၊ သူ႔ဇနီးအတြက္က တလိပ္၊ သူ႔သားအတြက္က တလိပ္ ေပါင္းငါးလိပ္ရလို႔ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္း" ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သဒၶါထက္သန္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ ငါးဆယ္အစည္းႀကီး ထပ္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မက သူ႔ကို ဘာအလုပ္အကိုင္မ်ား လုပ္သလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက 'ကေနဒါ' ႏိုင္ငံက ကာတြန္းဆရာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကာတြန္းရဲ႔ သေဘာ သဘာ၀ေတြကိုလည္း တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ ႐ွင္းျပေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ သူဟာ သူ႔မိသားစုကို ႐ွာေဖြ ေကၽြးေမြးရတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္လို႔ သူဟာ သူ႔မိသားစုအတြက္ "ဘုရားသခင္" လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ရယ္စရာေျပာတာ ေနမွာပါ။
အဲဒီေဟာ္တယ္မွာ ၀ိႈက္ဘုတ္ေတြ ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ လာေရာက္တည္းခိုၾကသူ ဧည့္သည္မ်ားက မိမိတို႔ ေရးခ်င္ရာရာကို ေရးသားၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတာက ဧည့္သည္အားလံုး ေရးၾကတဲ့အထဲမွာ ျမန္မာျပည္က အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ႏွစ္တိုင္း လာလည္ၾကမယ္ ဆိုတာပါပဲ။
မိတ္ေဆြ ေဟာ္တယ္မန္ေနဂ်ာကလည္း ေျပာပါေသးတယ္။ မႏွစ္တုန္းက အိႏၵိယက အဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ လာလည္ၾကပါသတဲ့။ ဆယ္ရက္ခန္႔ ေနသြားၾကပါသတဲ့။ ေညာင္ေ႐ႊ၊ အင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို စက္ေလွစီးၿပီး သြားဖူးၿပီး ေနာက္ အင္းေလးတ၀ိုက္မွာ ႐ွိတဲ့ ႐ြာေတြကို စက္ေလွနဲ႔ပဲ ေန႔တိုင္း သြားလည္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီ အင္းေလးက ေရာက္မိေရာက္ရာ ႐ြာေတြကို ၀င္လည္ၾကပါသတဲ့။
အိမ္႐ွင္ အင္းေလးသား အင္းေလးသူမ်ားက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးၾကပါသတဲ့။ ေငြေပးလို႔ မယူၾကပါတဲ့။ ဆယ္ရက္ခရီးအတြင္း ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဒီလိုပဲ ေႏြးေထြးစြာ ဧည့္ခံႀကိဳဆို ၾကပါသတဲ့။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အင္မတိ အင္မတန္ အ့ံၾသ ၀မ္းသာရပါသတဲ့။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ျပန္ခါနီးမွာ စာေရးသြားပါတယ္။
"ျမန္မာေတြဟာ ဆင္းရဲၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြရဲ႔ အံ့ၾသဖြယ္ ေႏြးေထြးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အျခား ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွလည္း ဒီလို ေႏြးေထြးမႈမ်ိဳးကို မႀကံဳဖူးခဲ့ပါဘူး" တဲ့။
ျပန္ခါနီးမွာ အဲဒီ အိႏၵိယ အဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးဟာ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ ေနာင္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ကို လာမွ လာႏိုင္ပါဦးမလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ႐ိႈက္ႀကီးတင္ လြမ္းဆြတ္ငိုေႂကြးၿပီး ျပန္သြားၾကပါသတဲ့။
ဒီေဟာ္တယ္မွာ ႀကံဳဆံုခဲ့ရတာေလးတခုလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ညဥ့္ဦးပိုင္းေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံသူ သံုးေယာက္ ၀င္လာၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမွာတည္းတာ သံုးရက္ခန္႔ ႐ွိပါၿပီ။ တဦးက ဧည့္ခန္းထဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေအာ္၀င္လာၿပီး ျမန္မာခ်ိတ္ထမီကို ျဖန္႔ျပီး ေျမႇာက္ျပပါတယ္။ ဒီထမီကို ေတာ္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ပံုပါပဲ။
သို႔ေသာ္ သူက မန္ေနဂ်ာကို ေျပာပါတယ္။ သူက ဒီထမီကို ၀တ္ခ်င္လို႔ ၀တ္ေပးပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ျမန္မာလိုပဲ ၀တ္မွာမို႔ ေအာက္က စကတ္ကိုလည္း ခၽြတ္ရပါအုန္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ လုပ္ေနတုန္း သူ႔ကို သူ႔မိန္မက ၀င္ကယ္လိုက္ပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာကေတာ္က ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔ အဲဒီ ဧည့္ခန္းအတြင္းမွာပဲ ထဘီနဲ႔ စကတ္ကို လဲလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
မန္ေနဂ်ာ ျပန္ေျပာလို႔ သိရတဲ့ အခ်က္ကေလးတခု ႐ွိပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ညေနဘက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားက စက္ေလွေမာင္းတဲ့သူရဲ႔ ေဆာင္းလက္စ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ၀ါးဦးထုပ္ကို လိုခ်င္လို႔ အတင္း၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလို ဦးထုပ္အသစ္ေတြ ၀ယ္ခ်င္ရင္ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားက သူေျပာတဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ေဆာင္းလက္စ ဦးထုပ္ကိုသာ ၀ယ္လိုပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာပါေသးတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေဆာင္းၿပီးသားကို ပိုတန္ဘိုးထားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာလည္း ဦးထုပ္ေဟာင္း ပိုင္႐ွင္ထံ သြားၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေထာင္ ေပး၀ယ္ၿပီး အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားကို ေပးလိုက္ရပါသတဲ့။
ကၽြန္မတို႔ ေညာင္ေ႐ႊေရာက္ေနတုန္း"စာေတာ္ျပန္ပြဲ" နဲ႔လည္း ႀကံဳခဲ့ရပါေသးတယ္။ ပြဲႀကီးပါ။ ေစ်းဆိုင္ ေစ်းခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အံ့ၾသဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ဖြယ္ ေကာင္းတာက စာေတာ္ျပန္ပြဲျပဳလုပ္တဲ့ ဓမၼာ႐ံုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလည္း က်ယ္၀န္းပါတယ္။ ဓမၼာ႐ံုရဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔အျပည့္ ပိဋကတ္သံုးပံုက စာေတြကို အစအဆံုး ေရးသားထားတာပါပဲ။ ေ႐ွးေခတ္လူႀကီးေတြရဲ႔ ထြန္းေတာက္ဆဲ ပညာတခုလို႔ပဲ သံုးသပ္မိၿပီး ေလးစား ပီတိျဖစ္ခဲ့ရ ပါတယ္။
စာေတာ္ျပန္ပြဲရဲ႔ ၾကည္ႏူးပြဲ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ကၽြန္မ တသက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။ စာေျဖ သံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ေရးလို႔ရတဲ့ စာေရးစာပြဲ အပုေလးေတြ ေလးငါးရာခန္႔ ႐ွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စားပြဲေတြ အားလံုးရဲ႔ ေဘးေတြမွာ ထီးအျဖဴေတြ ေထာင္ၿပီး ပိတ္ထားၿပီးသား အဆင့္သင့္ ႐ွိပါတယ္။ စာေတာ္ျပန္ပြဲ စၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အဲဒီ ထီးအျဖဴ ေလးငါးရာခန္႔ဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿပိဳင္တူ ပြင့္လာၾကပါတယ္။ ပြင့္ၿပီးတာနဲ႔ စာပြဲေလးေတြ ေ႐ွ႔မွာ စာေျဖသံဃာေတာ္ေတြ စၿပီး စာေျဖၾကရပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက ၿပိဳင္တူ ဖြင့္ေပးၾက တာပါ။ စာေတာ္ျပန္ပြဲ ၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီ ထီးျဖဴေတြ အားလံုး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿပိဳင္တူ ပိတ္လိုက္ၾက ပါတယ္။ လြန္စြာမွ က်က္သေရမဂၤလာ အေပါင္းနွင့္ ျပည့္စံုေသာ ျမင္ကြင္းပါ။
ေညာင္ေ႐ႊမွာ ေ႐ွးေခတ္က ေဟာ္နန္းကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေဟာ္နန္းေသာ့ကိုင္တဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး ၀င္ၾကည့္ခဲ့တာပါ။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ ၾကမ္းခင္းဆိုေတာ့ ဖံုေတြ တေသာေသာပါပဲ။ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႔လည္း ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက်ေတာ့ သံမံတလင္းခင္းထားၿပီး ကန္ေတာ့ခံရာေနရာလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ယ္၀န္းလွပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာက ေဟာ္နန္းအ၀င္မွာ ေ႐ွးေခတ္က ေျမာက္ႀကီးတလက္ ေတြ႔ခဲ့ရတာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ တခုလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္ ေညာင္ေ႐ႊခရီးမွာ ေညာင္ေ႐ႊေရာက္ခါနီး မွာ ကိုးၿမိဳ႔႐ွင္ နတ္နန္း႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေနရာက်ရင္ လာသမွ်ကား အားလံုး ရပ္ေပးၾကရပါတယ္။ ခရီးသြားသူေတြ အေနနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေငြကန္ေတာ့ရင္ေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ဘယ္ေ႐ြ႔ဘယ္မွ်လည္း မေျပာပါ။ မကန္ေတာ့ရင္လည္း အဘြားႀကီးမ်ားက ဆုေတာင္းေမတၱာ ဆက္ပို႔ေနၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မက ႀကံဳရခဲလို႔ ကိုးၿမိဳ႔႐ွင္နန္းကို ၀င္ၿပီး အဲဒီတုန္းက ေငြကိုးရာက်ပ္တိတိ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ နတ္နန္းဦးစီးနဲ႔ အဖြဲ႔ဟာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေမာင္းအႀကီးဆံုးႀကီးကို တမိနစ္ခန္႔ ထုပါတယ္။ ေမာင္းသံႀကီးက ဟိန္းေနတာပါပဲ။ ႐ိုးသားပြင့္လင္းစြာ ေျပာရရင္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ၀မ္းသာတာက တဖက္၊ မၾကားစဖူး ေမာင္းသံႀကီးကို ၾကားရလို႔ ေက်ာခ်မ္းၿပီး ေၾကာက္သြားရတာက တဖက္ေပါ့။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသြားေအာင္ မနည္းလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီ လမ္းခရီးမွာပဲ ထူးျခားတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေျမျပန္႔မွာ မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက အိမ္ထဲ မ၀င္ပါဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႔ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းလႉသူ လာရင္ ဘုန္းဘုန္းက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အလႉခံပါတယ္။ ဆြမ္းလႉသူကလည္း အမ်ိဳးသားပဲ ျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသမီးပဲ ျဖစ္ေစ၊ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးပဲ ျဖစ္ေစ ေဆာင့္ေၾကာင့္ပဲ ထိုင္ၿပီး လႉပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ားပါပဲ။
လမ္းမွာ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ သၾကားလံုး အထုပ္လိုက္ ပစ္ေပးၾကပါတယ္။ ဘီစကြပ္မံု႔ စသည္ျဖင့္ လည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ျမဴးသြားၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္သၾကားလံုး၊ ရန္ကုန္ ဘီစကြတ္ဆိုတာက သူတို႔ဆီမွာ အလြန္ ႐ွားတာကလား။
ထူးျခားတာတခု ႐ွိပါေသးတယ္။ ေညာင္ေ႐ႊကေန ေတာင္ႀကီးကို ကားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ေညာင္ေ႐ႊကေန ေတာင္ႀကီးကို သြားၾကေတာ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ "အေႏြးထည္ေတြ ယူလာၾကေဟ့" လို႔ သတိေပးသံ ၾကားရတာပါပဲ။ တကယ္ပါ။ ေညာင္ေ႐ႊကေန တနာရီျပည့္ ေအာင္ေတာင္ မသြားရတဲ့ ဒီခရီး နီးနီးေလးကို အေႏြးထည္ထူထူေတြ ယူသြားၾကရပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး ေရာက္ၿပီ ဆိုလို႔ကေတာ့ အဲဒီအေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ေရာ့ပဲ။ ခ်က္ခ်င္း တန္းၿပီး တအားခ်မ္းေတာ့တာပါပဲ။
ေတာင္ႀကီးမွာ ပန္းခ်ီကားေတြထဲက ျမင္ကြင္းအတိုင္းပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ႐ွမ္းေတာင္သူ ပ်ိဳပ်ိဳ႐ြယ္႐ြယ္ေတြ၊ သက္လတ္ပိုင္းေတြ၊ သက္ႀကီးပိုင္းေတြအားလံုး အက်ႌထူထူႀကီးေတြ၊ ေခါင္းေပါင္း ထူထူႀကီးေတြနဲ႔ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား ေနၾကတာပါ။ အမ်ားအာျဖင့္ လက္တ၀ိုင္းအထက္ ႀကီးမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ေႂကြဇလံုႀကီးေတြနဲ႔ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္၊ ႐ွမ္းခ်ဥ္စသျဖင့္ ေရာင္းၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ "တို႔ဟူးေႏြး" ဆိုတဲ့ မုန္႔တမ်ိဳးကေတာ့ သူတို႔ ေန႔စဥ္စားၾကတဲ့ နံနက္စာ မုန္႔တမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ အျခား ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေပါင္းစံု ေရာင္းခ်ေနၾကတာလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုင္ႀကီး ကႏၷားႀကီးေတြမွာေတာ့ တီဗြီတို႔ ဘာတို႔ ေခတ္ေပၚလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ၾကတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ပါၿပီ။ ျပန္ခါနီးမွာ မန္ေနဂ်ာကေတာ္က ကၽြန္မတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွာပါတယ္။ ေႏြနဲ႔ မိုးရာသီေတြမွာသာ လာလည္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ သူတို႔ေတာင္ အေႏြးဓာတ္ရေအာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ေနၾကရတယ္ ေျပာပါတယ္။ ပန္းကန္ေဆးရင္ေတာင္ ေရေႏြးပူပူနဲ႔ ေရေအးအနည္းငယ္ ေရာၿပီး ေဆးရပါသတဲ့။ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေအးပါသတဲ့။
ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ မန္ေနဂ်ာေရာ သူ႔ဇနီးပါ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကပါဘူး။ တဦးနဲ႔တဦး လြမ္းၾကလို႔ပါ။ ကၽြန္မတို႔လည္း မ်က္ရည္ေလး တလည္လည္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကၿပီး အျပန္ကားစီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားကို ငါးမိနစ္ခန္႔ေမာင္းၿပီးေတာ့ ေကြ႔တခုမွာ ကေနဒါက ကာတြန္းဆရာနဲ႔ အဖြဲ႔ကို ေတြ႔ပါတယ္။ ကားရပ္ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ အစည္းႀကီးကို သူ႔အိတ္ထဲက ထုတ္ယူၿပီး ေျမႇာက္ျပပါေသးတယ္။
ဒီခရီးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေလးနဲ႔လည္း မျပန္ခင္ တရက္က ဓာတ္ပံုအတူ ႐ိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ ရန္ကုန္ အိမ္လိပ္စာကိုလည္း သူ႔ကိုေပးၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ထမင္းေကၽြးခ်င္လို႔လည္း ဖိတ္ခဲ့ပါေသး တယ္။
ေတာင္တန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ျမင္ကြင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီ ေညာင္ေ႐ႊက ဂ်ပန္ေလး ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို ခင္မင္မႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာပါတယ္။ နံနက္စာ တည္ခင္းဧည့္ခံၿပီး စကားေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပာၾကပါ တယ္။ သူက ေျပာၾကပါတယ္။ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေျပာတယ္တဲ့။
"မင္း ျမန္မာျပည္ မသြားနဲ႔။ ျမန္မာေတြက ဂ်ပန္ဆိုရင္ အသည္းခိုက္ေအာင္ မုန္းတာ။ မင္း အဘိုးတို႔ ေခတ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို သြား စစ္ခင္းခဲ့တာ။ မင္းသြားရင္ ျမန္မာေတြက မင္းကို သတ္လိမ့္မယ္" လို႔ ေျပာပါသတဲ့။
သူကလည္း စြန္႔စြန္႔စားစား လာရတာပါတဲ့။ ျမန္မာေတြရဲ႔ ေဖာ္ေ႐ြမႈဟာ ကမၻာမွာ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုး ဓေလ့ဆိုတာ သူ၀မ္းေျမာက္စြာ သိရပါသတဲ့။
သူက ဂ်ပန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြလည္း ပို႔လိုက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း စစ္ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ိဳးကမွ အလိုမ႐ွိတဲ့ အရာပါ။ ခုႏွယ္ခါမွာေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ျပန္ ဂ်ပန္ႀကီးတဦးက ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံက ကေလးေတြအတြက္ ေဖာင္ေဒး႐ွင္းတခု တည္ေထာင္ၿပီး ကူညီေနပါေရာ့လား။ တကယ္ေတာ့ ယုတ္စြအဆံုး ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ အတူ၀င္လာတဲ့ ေဂၚရခါး စစ္သားေတြေတာင္ စစ္ကို အလိုမ႐ွိၾကတာ အမွန္ပါဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ေဖာ္ျပပါ ေမတၱာခရီးေလးကေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ၊ စိတ္ေက်နပ္စြာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္႐ွင္။
မိေႏွာင္း
[ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၃၇၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၂၀၁၀ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]
No comments:
Post a Comment